Reklama
Co to jest nerwica neurasteniczna?
Nerwica neurasteniczna uchodzi za jedno z najczęściej występujących w populacji zaburzeń nerwicowych. Nerwica neurasteniczna jest wynikiem długotrwałej ekspozycji na czynniki stresujące, nałożone na swego rodzaju biologiczną i osobowościową predyspozycję do zapadnięcia na tę chorobę (mówi się nawet o osobowości neurastenicznej, czyli nieodpornej na stres). Nerwica neurasteniczna jest jedną z chorób cywilizacyjnych charakterystycznych dla naszych czasów i charakteru pracy pod presją czasu oraz wyniku.
Nerwicy neurastenicznej nie wolno w żadnym razie lekceważyć, gdyż grozi ona poważną destabilizacją życia.
- Czytaj też: Wypalenie zawodowe - objawy, przyczyny
Reklama
Objawy neurastenii
Jednym z najbardziej klasycznych objawów neurastenii jest nadreaktywność w stresowych sytuacjach. Jeśli zastanawialiśmy się kiedyś, dlaczego nasz współpracownik wybucha złością i rzuca telefonem o ścianę nie mogąc się połączyć z rozmówcą, najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie są dwa: albo ma osobowość choleryczną, albo cierpi na neurastenię.
W wyniku długotrwałego narażenia na stres, zdolności regeneracyjne systemu nerwowego zostają wyczerpane i każde kolejne jego obciążenie wywoła nieadekwatną do sytuacji reakcję. Osoba cierpiąca na neurastenie ma wtedy wrażenie, że fizycznie nie wytrzyma kolejnej dawki stresogennego czynnika.
Oprócz nadpobudliwości emocjonalnej, inne charakterystyczne dla neurastenii objawy to:
- poczucie wypalenia zawodowego,
- permanentne uczucie zmęczenia fizycznego i psychicznego,
- obniżenie nastroju,
- obniżenie koncentracji i kreatywności,
- drażliwość,
- obniżenie popędu seksualnego,
- dolegliwości żołądkowo-jelitowe,
- kołatanie serca.
Reklama
Skąd się bierze nerwica neurasteniczna?
Wyróżnić można dwa główne czynniki wyzwalające nerwicę neurasteniczną – bezpośredni i pośredni. Pierwszy z nich, neurobiochemiczny, to zaburzenie procesu wydzielania neuroprzekaźników. W tym przypadku chodzi o nadprodukcję adrenaliny i noradrenaliny nazywanych hormonami stresu. Ma to wydatny wpływ na funkcjonowanie organizmu, dochodzi bowiem do podniesienia poziomu glukozy we krwi a także przyspieszenia akcji tętna – stąd wśród najbardziej charakterystycznych objawów neurastenii wymienić można kołatanie serca.
Drugi czynnik odpowiedzialny za nerwicę neurasteniczną można nazwać czynnikiem środowiskowym. Ta jak już sygnalizowaliśmy wyżej, neurastenia często występuje wskutek długotrwałego przeciążenia wysiłkiem intelektualnym oraz trwałej ekspozycji na czynniki stresogenne. Jak łatwo się domyślić, nerwica neurasteniczna często dopada osoby prowadzące intensywne życie zawodowe i intelektualne:
- menedżerów,
- lekarzy,
- dziennikarzy,
- prawników.
Często neurastenia utożsamiana jest przy tym z czymś, co potocznie nazywamy wypaleniem zawodowym.
Oczywiście nie na każdego stres działać będzie tak destrukcyjnie. Na neurastenię szczególnie podatne są osoby, które mają w swojej biografii (szczególnie w dzieciństwie) traumatyczne wydarzenia oraz sytuacje obniżające poziom pewności siebie, samooceny etc.
Reklama
Leczenie neurastenii
W przypadku neurastenii leczenie polega zazwyczaj na psychoterapii, co nie jest zaskoczeniem, zdecydowaną bowiem większość nerwic leczy się w ten sposób. Zaleca się osobom cierpiącym na nerwicę neurasteniczną skorzystanie z terapii poznawczo-behawioralnej mającej na celu odnalezienie i „przepracowanie” wydarzeń z przeszłości, które mogą wpływać destrukcyjnie na system nerwowy i konstrukcję psychiczną pacjenta. Co jednak ważne, aspekt behawioralny owej terapii polega na wypracowaniu reakcji na bodźce współczesne, wydarzenia rozgrywającej się tu i teraz. Mówiąc kolokwialnie – terapeuta powinien pomóc radzić sobie ze stresem.
W przypadku nerwicy neurastenicznej przydatne są też ćwiczenia realizujące techniki relaksacyjne, polecana jest joga, a nawet zwykłe spacery na świeżym powietrzu.
W zaawansowanych przypadkach, gdy nerwica neurasteniczna w poważny sposób dezorganizuje życie chorego, stosuje się pod nadzorem psychiatry leczenie farmakologiczne.Podawane są środku wyciszające i tłumiące lęki (głównie benzodiazepiny), a także leki przeciwdepresyjne, w tym inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny.
