Większość guzków to jedynie pewne odchylenia od normy, nieprawidłowości, będące w jakimś stopniu następstwem działania hormonów. Mogą pojawić się u każdej kobiety w wieku przedmenopauzalnym. Lekarze nazywają je zmianami. Są trzy rodzaje takich łagodnych guzków, przy czym każdy z nich powstaje na różnych etapach życia kobiety.
Reklama
Włókniakogruczolak
Włókniakogruczolaki z reguły pojawiają się między 15. a 30. rokiem życia. Choć powstają najczęściej u nastolatek i młodych kobiet, mogą tworzyć się w każdym wieku, aż do menopauzy. U kobiet stosujących hormonalną terapię zastępczą – nawet później. Zdarza się to jednak rzadko.
Włókniakogruczolaki tworzą się z komórek gruczołowych, które zaczynają się nadmiernie rozrastać. Mogą pojawić się w każdej części piersi, ale najczęściej umiejscawiają się w pobliżu skutka - brodawki.
Zwykle zawierają także elementy tkanki włóknistej, dlatego nazywa się je włókniakogruczolakami. Mają gładką powierzchnię, regularne brzegi, są jędrne, ale nie twarde w dotyku, łatwo się przesuwają. Nie bolą. Rosną bardzo wolno, osiągając średnicę od jednego do kilku centymetrów. W jednej piersi może powstać nawet kilka włókniakogruczolaków.
Reklama
Leczenie i usuwanie włókniakogruczolaków
Gdy wszystkie badania potwierdzą, że guzek jest włókniakogruczolakiem, dalsze postępowanie zależy m.in. od wieku kobiety. U młodych kobiet, przed 25. rokiem życia, włókniakogruczolaki zwykle nie wymagają leczenia. Jeśli są małe i nie rosną, można je pozostawić – należy jednak zgłaszać się do lekarza na badania kontrolne. Gdyby guzek zaczął się szybko powiększać, trzeba go usunąć.
Natomiast włókniakogruczolaki pojawiające się u kobiet w średnim wieku i starszych (nowe, a nie te, które istnieją od dawna) należy, zdaniem lekarzy, usuwać i obowiązkowo poddawać badaniu mikroskopowemu. Istnieje bowiem pewne niebezpieczeństwo, że w badaniach zostały przeoczone obecne w guzku komórki rakowe.
Wycięcie guzka lekarze doradzają także wtedy, kiedy wyniki wykonanych analiz nie są jednoznaczne. Wyczuwamy je jako guzki, zgrubienia, ale w rzeczywistości są to podobne do pęcherzyków, wypełnione płynem przestrzenie w tkance gruczołowej piersi.
Reklama
Torbiele w piersiach
Mogą tworzyć się pojedyncze torbiele, ale często (aż w połowie przypadków) powstaje ich wiele – w jednej lub w obu piersiach. Są okrągłe, w dotyku gładkie, łatwo się przesuwają. Osiągają rozmiary od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Zwykle zmieniają się w czasie cyklu menstruacyjnego – powiększają się przed miesiączką, a po jej zakończeniu maleją.
Małe torbiele przeważnie nie powodują dolegliwości. Trudno jest nawet wyczuć je dotykiem, dlatego najczęściej wykrywane są przypadkowo, np. podczas wykonywanego w ramach profilaktyki badania ultrasonograficznego. Duże torbiele są wyczuwalne i może im towarzyszyć rozlany, tępy ból piersi w okolicy pachy.
Reklama
Usuwanie włókniakogruczolaków i torbieli
Kiedyś usuwano je niemal zawsze, na wszelki wypadek, w obawie przed zezłośliwieniem. Dziś wiadomo, że szanse na to, że takie guzki mają charakter łagodny, wynoszą prawie 100 proc. Lekarze najczęściej zalecają więc ich obserwację. Tylko w przypadku dużych i bolesnych torbieli wykonuje się tzw. aspirację, czyli odsysanie wypełniającego torbiel płynu. Dzięki temu zgrubienie w piersi wyraźnie zmniejsza się, a następnie znika.
Niestety, w około 10 proc. przypadków po jakimś czasie „stare” torbiele ponownie wypełniają się płynem i znowu są wyczuwalne jako guzki. U niektórych kobiet cysty tworzą się już jednak w innym miejscu. W takiej sytuacji konieczne są ponowne badania diagnostyczne. Usunięcie torbieli jest niezbędne tylko wówczas, gdy np. w ich ścianach wykryto podejrzane lub złośliwe komórki nowotworowe. Zdarza się to bardzo rzadko.
