Reklama
10% Dekstran 40 000 Baxter - skład
100 ml roztworu zawiera 10 g dekstranu o średniej masie cząsteczkowej 40 000.
Reklama
10% Dekstran 40 000 Baxter - działanie
Polimer glukozy o masie cząsteczkowej 40 000 w 0,9% roztworze chlorku sodu, stosowany w roztworach jako środek zwiększający objętość krwi krążącej. Zwiększa objętość krwi, podwyższa ciśnienie tętnicze i centralne ciśnienie żylne, przyspiesza tętno, zwiększa przepływ krwi przez naczynia włosowate, przez co zwiększa wydalanie moczu, spowalnia akcję serca, zmniejsza obwodowy opór naczyń włosowatych i agregację erytrocytów. Koloidalny roztwór dekstranu powoduje zmniejszenie lepkości krwi. Po podaniu dożylnym 70% dawki wydala się z moczem w ciągu 24 h. Pozostała część jest metabolizowana, głównie w wątrobie, do dwutlenku węgla i wody.
Reklama
10% Dekstran 40 000 Baxter - wskazania
Preparat jest stosowany do wczesnego uzupełniania płynów lub do zwiększania objętości osocza w leczeniu wspomagającym niektórych rodzajów wstrząsu lub zagrażającego wstrząsu, wynikającego z oparzeń, zabiegów operacyjnych, infekcji, krwotoku lub urazu, kiedy istnieje deficyt krwi krążącej, w celu przywrócenia objętości osocza i jego ciśnienia koloidoosmotycznego. Może być stosowany w leczeniu zatorowości, zapaleniu trzustki, zapaleniu otrzewnej, niedokrwieniu mózgu i angiografii, w zapobieganiu zakrzepicy żylnej i zatorom tętnicy płucnej oraz w zabiegach chirurgicznych związanych z wysokim ryzykiem wystąpienia zakrzepu z zatorami. Preparat jest także używany jako płyn lub jako dodatek do płynu początkowego w oksygenatorach podczas krążenia pozaustrojowego. Preparat ma, w porównaniu do krwi, następujące zalety: w mniejszym stopniu uszkadza erytrocyty i płytki krwi i utrzymuje ich elektroujemność.
Reklama
10% Dekstran 40 000 Baxter - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia krzepnięcia (małopłytkowość, hipofibrynogenemia). Zastoinowa niewydolność krążenia. Niewydolność nerek z ostrym skąpomoczem lub bezmoczem. Infuzje dekstranu są przeciwwskazane podczas terapii heparyną, jak i u pacjentów ze wskazaniem ograniczenia podaży sodu. Nie wolno stosować preparatu u noworodków i niemowląt.
Reklama
10% Dekstran 40 000 Baxter - ostrzeżenia
Ostrożnie stosować u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek ze względu na zwiększoną lepkość moczu. Zaleca się zapobieganie nadmiernej lepkości moczu poprzez infuzję płynów, elektrolitów lub glukozy albo podanie leków moczopędnych. Podawanie dekstranu powoduje zwykle zwiększone wydalanie moczu u pacjentów z oligurią, jeśli ilość wydalanego moczu nie zwiększy się po podaniu 500 ml roztworu, zaleca się przerwać wlew. Należy uwzględnić możliwość przedłużenia czasu krwawienia i osłabienia czynności płytek krwi. Aby zmniejszyć ryzyko zakrzepowego zapalenia żył, zaleca się zmiany miejsca wkłucia co 24 h.
Reklama
10% Dekstran 40 000 Baxter - ciąża
Bezpieczeństwo stosowania leku w ciąży i okresie karmienia piersią nie zostało ustalone - lek może być stosowany jedynie w przypadku, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu lub niemowlęcia. Istnieją doniesienia o przypadkach reakcji anafilaktycznych u kobiet w ciąży, podczas których, na skutek niedotlenienia, nastąpiło uszkodzenie mózgu, co w niektórych przypadkach mogło prowadzić do śmierci płodu.
Reklama
10% Dekstran 40 000 Baxter - efekty uboczne
Mogą wystąpić łagodne reakcje alergiczne (pokrzywka), rzadko ciężkie reakcje anafilaktyczne, zwiększenie lepkości i gęstości względnej moczu, odwracalna wakuolizacja kanalikowa, zwiększenie aktywności AspAT lub AlAT w osoczu, niekiedy przejściowa kwasica, świszczący oddech, skurcz oskrzeli. Ponadto obserwowano podrażnienie oraz zakrzepowe zapalenie żyły w miejscu wkłucia.
10% Dekstran 40 000 Baxter - dawkowanie
Dożylnie. Dawkowanie, szybkość i czas podawania są ustalane indywidualnie i zależą od wskazania do stosowania, wieku, masy ciała, stanu klinicznego i biologicznego pacjenta (równowaga kwasowo-zasadowa), od stosowanego równocześnie leczenia, a także klinicznej odpowiedzi pacjenta na leczenie oraz wyników laboratoryjnych badań diagnostycznych. We wstrząsie: całkowita sugerowana dawka dla osoby dorosłej w ciągu pierwszych 24 h nie powinna przekraczać 20 ml/kg mc. Pierwsze 10 ml/kg mc. może być podane w szybkim wlewie zależnie od stanu pacjenta. Zaleca się monitorowanie centralnego ciśnienia żylnego. Dzienna dawka po pierwszych 24 h nie powinna przekraczać 10 ml/kg mc., a leczenie nie powinno trwać dłużej niż 5 dni. W krążeniu pozaustrojowym: dawka zależy od objętości potrzebnej do wstępnego wypełnienia oksygenatora. Zwykle całkowita dawka wprowadzona do obiegu wynosi 10-20 ml/kg mc. Całkowita dawka nie powinna przekraczać 2 g/kg mc., co można uzyskać dodając inne płyny początkowe. W leczeniu oraz zapobieganiu zatorom i zakrzepom: początkowa dawka powinna wynosić 500-1000 ml podane w czasie 4 do 6 h pierwszego dnia, i 500 ml podane w czasie 4 do 6 h następnego dnia. Leczenie można kontynuować podając po 500 ml w czasie 4 do 6 h, co drugi dzień przez maksymalnie 10 dni. Podczas wprowadzania dodatkowych substancji do preparatu musi być stosowana technika aseptyczna. Roztwór po dodaniu dodatkowych substancji należy dokładnie wymieszać. Nie należy przechowywać roztworów, do których dodano dodatkowe substancje. Następujące leki wykazują niezgodności z roztworami dekstranu: metycylina sodowa może wywoływać zmętnienie roztworów dekstranu; warfaryna w ciągu 24 h może tworzyć zmętnienie lub osad. Łącznie z dekstranem nie należy podawać kwasu ε-aminokapronowego, ampicyliny, rozpuszczalnych barbituranów, witaminy C, witaminy K, chloropromazyny, chlorotertracykliny, cefalorydyny, soli sodowej cefalotyny, prometazyny i streptokinazy.
10% Dekstran 40 000 Baxter - uwagi
Przed zastosowaniem dekstranu należy ocenić stan nawodnienia pacjenta i w razie potrzeby zastosować leczenie nawadniające. Podczas podawania leku zaleca się monitorowanie centralnego ciśnienia żylnego. Podczas dłuższego podawania preparatu wartość hematokrytu nie powinna być niższa niż 30%. Lek może wywoływać agregację erytrocytów, co utrudnia określanie grup krwi i zgodności serologicznej krwi. Podczas oznaczania stężenia cukru we krwi, stosowanie kwasów może zapoczątkować hydrolizę dekstranu i dawać fałszywie podwyższone stężenia glukozy. Krew do badań laboratoryjnych zaleca się pobrać przed rozpoczęciem wlewu.
