Adriblastina

Reklama

Adriblastina - skład

1 ml roztworu zawiera 2 mg chlorowodorku doksorubicyny. 1 fiolka 5 ml zawiera 10 mg chlorowodorku doksorubicyny. 1 fiolka 25 ml zawiera 50 mg chlorowodorku doksorubicyny. Fiolki zawierają sód.

Reklama

Adriblastina - działanie

Cytostatyk z grupy antybiotyków antracyklinowych. Doskorubicyna tworzy kompleks z DNA poprzez interkalację planarnych elementów cząsteczki pomiędzy pary zasad nukleinowych, co hamuje replikację nukleotydów i działanie polimeraz DNA i RNA. Interkalacja uruchamia proces rozszczepiania DNA przez topoizomerazę II. Po podaniu dożylnym stwierdza się szybki klirens osoczowy oraz znaczne wiązanie z tkankami. Doskorubicyna wiąże się z białkami osocza w 74% - 76%. Jest szybko metabolizowana w wątrobie. Głównym metabolitem jest farmakologicznie czynny doksorubicynol. Większość podanej dawki (40%) jest wydalana z żółcią, a tylko w około 5-12% z moczem, w ciągu 5 dni. T_0,5 wynosi 20-48 h.

Reklama

Adriblastina - wskazania

Ostra białaczka limfoblastyczna. Ostra białaczka szpikowa. Białaczki przewlekłe. Ziarnica złośliwa. Chłoniaki nieziarnicze. Szpiczak mnogi. Mięsaki kości i tkanek miękkich. Mięsak Ewinga. Neuroblastoma. Mięsak prążkowanokomórkowy. Guz Wilmsa. Rak piersi, również jako składnik leczenia uzupełniającego u kobiet po resekcji nowotworu piersi z zajęciem węzłów pachowych. Rak trzonu macicy. Rak jajnika. Nienasieniakowy nowotwór jądra. Rak gruczołu krokowego. Rak pęcherza moczowego. Rak płuca. Rak żołądka. Pierwotny rak wątrobowokomórkowy. Nowotwory głowy i szyi. Rak gruczołu tarczowego.

Reklama

Adriblastina - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na doksorubicynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą lub inne antracykliny lub antracenodiony. Długotrwałe zahamowanie czynności szpiku kostnego. Ciężka niewydolność wątroby. Ciężka niewydolność mięśnia sercowego. Niedawno przebyty zawał serca. Ciężka arytmia. Przebyte leczenie maksymalnymi skumulowanymi dawkami doksorubicyny, daunorubicyny, epirubicyny, idarubicyny i (lub) innymi antracyklinami i antracenodionami.

Reklama

Adriblastina - ostrzeżenia

Preparat powinien być podawany wyłącznie pod nadzorem lekarzy posiadających doświadczenie w stosowaniu leczenia cytotoksycznego. Leczenie można rozpocząć po ustąpieniu ostrych objawów działania toksycznego leczenia cytotoksycznego zastosowanego wcześniej, takich jak: zapalenie jamy ustnej, neutropenia, małopłytkowość i uogólnione zakażenia. Klirens układowy preparatu jest zmniejszony u pacjentów otyłych (>130% prawidłowej mc.). Kardiotoksyczność stanowi ryzyko związane z leczeniem antracyklinami, które może objawiać się zdarzeniami wczesnymi (ostrymi) lub późnymi. Wczesna kardiotoksyczność doksorubicyny dotyczy głównie tachykardii zatokowej i (lub) nieprawidłowości w elektrokardiogramie (EKG), takich jak nieswoiste zmiany odcinka ST lub załamka T. Opisywano także tachyarytmie, w tym przedwczesne skurcze komorowe i częstoskurcz komorowy, bradykardię, a także blok przedsionkowo-komorowy i blok odnogi pęczka Hisa. Działania te zazwyczaj nie wiążą się z późniejszym rozwojem opóźnionej kardiotoksyczności, rzadko mają znaczenie kliniczne i zwykle nie wymagają przerwania leczenia doksorubicyną. Opóźniona kardiotoksyczność zazwyczaj rozwija się w późniejszej fazie leczenia preparatem lub w ciągu 2–3 mies. po zakończeniu leczenia. Opisywano także powikłania występujące kilka mies. lub nawet lat po zakończeniu leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność serca oraz kontrolować ją w trakcie leczenia w celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca. Ryzyko to można zmniejszyć, regularnie monitorując LVEF w trakcie leczenia i niezwłocznie przerywając leczenie po wystąpieniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Do odpowiednich metod ilościowych powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) należy angiografia bramkowana z zastosowaniem radionuklidu (MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zalecana jest wyjściowa ocena czynności serca z badaniem EKG lub badaniem MUGA lub ECHO, szczególnie w przypadku pacjentów z czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza gdy zwiększa się skumulowana dawka antracyklin. Ocenę czynności serca należy przeprowadzać z zastosowaniem tej samej techniki badania przez cały okres obserwacji. Prawdopodobieństwo wystąpienia zastoinowej niewydolności serca, szacowane na około 1%–2% przy dawce skumulowanej 300 mg/m² pc., powoli wzrasta przy zwiększeniu całkowitej dawki skumulowanej do 450–550 mg/m² pc. Przy dawkach większych niż 450–550 mg/m² pc. ryzyko zastoinowej niewydolności serca wzrasta znacznie; dlatego też nie zaleca się przekraczania max. dawki skumulowanej 550 mg/m² pc. Czynnikami zwiększającymi ryzyko kardiotoksyczności są: aktywna lub utajona choroba sercowo-naczyniowa, wcześniejsza lub stosowana równocześnie radioterapia na okolice śródpiersia i (lub) okolice osierdzia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenedionami oraz równoczesne stosowanie preparatów, które mogą upośledzać kurczliwość mięśnia sercowego lub działać kardiotoksycznie (np. trastuzumab) oraz u pacjentów w wieku powyżej 70 lat. Nie należy podawać antracyklin, w tym doksorubicyny w skojarzeniu z innymi substancjami kardiotoksycznymi, chyba że czynność serca pacjenta jest ściśle monitorowana. U pacjentów otrzymujących antracykliny po zakończeniu leczenia innymi substancjami kardiotoksycznymi, szczególnie tymi z długim T_0,5, takimi jak trastuzumab, może również wystąpić zwiększone ryzyko rozwoju kardiotoksyczności. Raportowany T_0,5 trastuzumabu jest zmienny i lek może utrzymywać się w krwiobiegu do 7 mies. Dlatego należy unikać terapii opartej na antracyklinie przez okres do 7 mies. od zakończenia podawania trastuzumabu. W przypadku zastosowania antracyklin przed upływem tego czasu, zaleca się ścisłe monitorowanie czynności serca. U pacjentów otrzymujących duże dawki skumulowane oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka należy uważnie kontrolować czynność serca. Kardiotoksyczność po zastosowaniu leku może wystąpić także przy mniejszych dawkach skumulowanych niezależnie od tego, czy występują czynniki ryzyka, czy też nie. Dzieci i młodzież są szczególnie narażone na podwyższone ryzyko kardiotoksyczności po podaniu preparatu. U kobiet ryzyko to może być większe niż u mężczyzn. Zaleca się okresowe wykonywanie kontrolnych badań serca w celu monitorowania tych działań. Prawdopodobnie toksyczność doksorubicyny i innych antracyklin lub antracenedionów sumuje się. Podobnie jak w przypadku innych preparatów cytotoksycznych lek może powodować supresję szpiku. Przed każdym cyklem leczenia oraz podczas każdego cyklu należy wykonywać badania hematologiczne, w tym morfologię krwi z rozmazem. Głównym hematologicznym działaniem toksycznym leku jest zależna od dawki, odwracalna leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) i jest to najczęstsze ograniczające dawkę ostre działanie toksyczne tego leku. Leukopenia i neutropenia zazwyczaj są maksymalnie nasilone od 10. do 14. dnia po podaniu. Liczba leukocytów i (lub) neutrofilów w większości przypadków wraca do normy do dnia 21. Może także wystąpić małopłytkowość i niedokrwistość. Do następstw klinicznych ciężkiej supresji szpiku należą gorączka, zakażenia, posocznica, wstrząs septyczny, krwawienia, niedotlenienie tkanek lub zgon. U pacjentów leczonych antracyklinami (w tym doksorubicyną) opisywano wtórną białaczkę z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy. Wtórna białaczka występuje częściej, gdy leki te są podawane jednocześnie ze środkami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, jednocześnie z radioterapią, gdy pacjenci byli wcześniej intensywnie leczeni lekami cytotoksycznymi lub gdy dawki antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu okres utajenia może trwać 1–3 lata. Lek może powodować wymioty. Zwykle wkrótce po podaniu występuje zapalenie błon śluzowych i (lub) zapalenie jamy ustnej, które w ciężkich postaciach po kilku dniach może przejść w owrzodzenia błon śluzowych. U większości pacjentów to działanie niepożądane ustępuje do 3. tyg. leczenia. U pacjentów z ostrą białaczką nielimfatyczną, otrzymujących polichemioterapię składającą się z doksorubicyny i cytarabiny podawanych przez trzy kolejne dni, może wystąpić owrzodzenie i martwica okrężnicy. Może prowadzić to do zagrażających życiu powikłań krwotocznych lub infekcyjnych. Główną drogą eliminacji leku jest wątroba i układ żółciowy, w związku z tym przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie należy kontrolować stężenie bilirubiny w osoczu. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny preparat może być wolniej usuwany z organizmu, czemu może towarzyszyć nasilenie jego ogólnych działań toksycznych. U pacjentów tych zaleca się stosowanie mniejszych dawek. Nie należy podawać leku pacjentom z ciężką niewydolnością wątroby. W wyniku wstrzyknięcia do niewielkiego naczynia krwionośnego lub powtarzających się wstrzyknięć do tej samej żyły może dojść do stwardnienia żyły. Przestrzeganie zalecanych procedur podawania preparatu pozwala zminimalizować ryzyko wystąpienia zapalenia żył i (lub) zakrzepowego zapalenia żył w miejscu wstrzyknięcia. Wynaczynienie preparatu podczas wstrzyknięcia dożylnego może spowodować miejscowy ból, ciężkie uszkodzenia tkanek (powstawanie pęcherzy, ciężkie zapalenie tkanki podskórnej) oraz martwicę. Jeżeli podczas podawania dożylnego wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe wynaczynienia, należy natychmiast przerwać wlew. Preparat może indukować hiperurykemię w wyniku nasilonego katabolizmu puryn, który towarzyszy szybkiemu rozpadowi komórek nowotworowych po podaniu leku (zespół lizy guza). Po leczeniu początkowym należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. Nawodnienie, alkalizacja moczu oraz profilaktyka z zastosowaniem allopurynolu w celu zapobiegania hiperurykemii mogą ograniczyć do minimum potencjalne powikłania zespołu lizy guza. Lek może zwiększać toksyczność innego leczenia przeciwnowotworowego. Opisywano zaostrzenie indukowanego cyklofosfamidem krwotocznego zapalenia pęcherza oraz nasilenie hepatotoksyczności 6-merkaptopuryny. Opisywano również działania toksyczne indukowane napromienianiem (dotyczące mięśnia sercowego, błon śluzowych, skóry i wątroby). Podobnie jak w przypadku innych preparatów cytotoksycznych, w trakcie stosowania leku zgłaszano powikłania, takie jak zakrzepica żył i powikłania zakrzepowo-zatorowe, w tym zatorowość płucna, która w niektórych przypadkach prowadziła do zgonu. Może wystąpić czerwonawe zabarwienie moczu przez 1 - 2 dni od podania. Roztwór do wstrzykiwań 10 mg/5 ml (2 mg/ml), zawiera 17,7 mg sodu na każdą fiolkę 5 ml, a roztwór 50 mg/25 ml (2 mg/ml) 88,5mg sodu na każdą fiolkę 25 ml, co odpowiada odpowiednio 0,9% i 4,4% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

Reklama

Adriblastina - ciąża

Ciąża. Działanie embriotoksyczne preparatu zostało potwierdzone in vitro i in vivo. Lek wywierała toksyczny wpływ zarówno na matkę jak i płód. Stwierdzono, że podawanie doksorubicyny kobietom w ciąży było związane z występowaniem uszkodzeń płodu. Kobiety poddawane leczeniu powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji. Jeżeli kobieta otrzymuje preparat w trakcie ciąży lub zachodzi w ciążę w trakcie stosowania leku, powinna być powiadomiona o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Karmienie piersią. Lek przenika do mleka ludzkiego. Kobiety stosujące preparat nie powinny karmić piersią. Płodność. Podczas podawania leku u kobiet może występować niepłodność. Preparat może powodować brak miesiączki. Owulacja i miesiączka zwykle wracają po zakończeniu leczenia, natomiast może dojść do przedwczesnego klimakterium. U mężczyzn lek ma wpływ mutagenny i może indukować uszkodzenie chromosomów w plemnikach. Oligospermia i azoospermia może być trwała; jakkolwiek donoszono, że liczba plemników w nasieniu w niektórych przypadkach wraca do prawidłowych wartości. Może to nastąpić w okresie kilku lat po zakończeniu leczenia. Mężczyźni poddawani leczeniu powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji.

Reklama

Adriblastina - efekty uboczne

Bardzo często: zakażenie, leukopenia, neutropenia, niedokrwistość, małopłytkowość, zmniejszenie łaknienia, zapalenie błony śluzowej lub jamy ustnej, biegunka, wymioty, nudności, erytrodystezja dłoniowo-podeszwowa, łysienie, gorączka, osłabienie, dreszcze, zmniejszenie frakcji wyrzutowej, nieprawidłowy zapis EKG, nieprawidłowa aktywność aminotransferaz, zwiększenie masy ciała (zgłaszano u pacjentek z rakiem piersi we wczesnym stadium zaawansowania otrzymujących doksorubicynę w ramach leczenia uzupełniającego). Często: posocznica, zapalenie spojówek, zastoinowa niewydolność serca, tachykardia zatokowa, zapalenie przełyku, ból brzucha, pokrzywka, wysypka, nadmierna pigmentacja skóry, nadmierna pigmentacja paznokci, reakcja w miejscu wstrzyknięcia. Niezbyt często: zator. Częstość nieznana: ostra białaczka limfocytarna, ostra białaczka szpikowa, reakcja anafilaktyczna, odwodnienie, hiperurykemia, zapalenie rogówki, zwiększone łzawienie, blok przedsionkowo-komorowy, tachyarytmia, blok odnogi pęczka przedsionkowo-komorowego (Hisa), wstrząs, krwotok, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie żyły, uderzenia gorąca, krwotok z przewodu pokarmowego, nadżerki błony śluzowej żołądka, zapalenie okrężnicy, odbarwienie błony śluzowej, reakcja nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość skóry poddanej wcześniej napromienieniu (wystąpienie odczynu zapalnego skóry po podaniu preparatu w miejscu wcześniej naświetlanym), świąd, zaburzenia skóry, chromaturia (przez dzień lub dwa dni po podaniu), brak miesiączki, zmniejszenie liczby plemników, brak plemników w nasieniu, złe samopoczucie.

Adriblastina - interakcje

Doksorubicyna jest głównym substratem cytochromu P450 CYP3A4 i CYP2D6 oraz glikoproteiny-P (P-gp). Inhibitory CYP3A4, CYP2D6 i (lub) P-gp (np. werapamilem), powodują zwiększenie stężenia i klinicznego działania doksorubicyny. Induktory CYP3A4 (np. fenobarbital, fenytoina, ziele dziurawca zwyczajnego) oraz induktory P-gp mogą zmniejszać stężenie doksorubicyny. Dodanie cyklosporyny do doksorubicyny może powodować zwiększenie pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia od czasu (AUC), zarówno dla doksorubicyny jak i doksorubicynolu, prawdopodobnie ze względu na zmniejszenie klirensu leku macierzystego oraz zmniejszenie metabolizmu doksorubicynolu. Dodanie cyklosporyny do doksorubicyny powoduje zwiększenie i wydłużenie toksyczności hematologicznej, w porównaniu do tej obserwowanej po podaniu samej doksorubicyny. Po jednoczesnym podaniu cyklosporyny i doksorubicyny opisywano również przypadki śpiączki i napadu drgawek. Preparat stosuje się przede wszystkim w skojarzeniu z innymi lekami cytotoksycznymi. Może wystąpić addycyjna toksyczność, zwłaszcza pod względem wpływu na szpik kostny i (lub) elementy morfotyczne krwi i przewód pokarmowy. W przypadku stosowania preparatu jednocześnie z innymi lekami potencjalnie kardiotoksycznymi, a także jednoczesnego stosowania innych związków kardioaktywnych (np. blokerów kanału wapniowego), wymagane jest kontrolowanie czynności serca w czasie leczenia. Zmiany czynności wątroby indukowane przez jednocześnie stosowane inne preparaty mogą wpływać na metabolizm, farmakokinetykę, skuteczność terapeutyczną i (lub) toksyczność doksorubicyny. Paklitaksel podany przed doksorubicyną może powodować zwiększenie jej stężenia i (lub) jej metabolitów w osoczu. Pewne dane wskazują na to, że działanie to jest słabsze w przypadku podania antracykliny przed paklitakselem. Podczas jednoczesnego leczenia z sorafenibem w dawce 400 mg dwa razy na dobę, AUC doksorubicyny ulegało zwiększeniu o 21-47% lub pozostawało niezmienione, jednak znaczenie kliniczne tego zjawiska jest nieznane. Nie mieszać preparatu z innymi lekami. Należy unikać kontaktu z roztworami zasadowymi, gdyż może to doprowadzić do hydrolizy doksorubicyny. Nie należy mieszać doksorubicyny z heparyną ze względu na niezgodność chemiczną, która może prowadzić do wytrącania osadu. Nie należy mieszać doksorubicyny z fluorouracylem (np. w tym samym worku do infuzji dożylnej lub przez łącznik Y przewodu do infuzji dożylnej) ze względu na zgłaszaną niezgodność tych lekow, która może prowadzić do wytrącania osadu. Jeżeli zalecane jest skojarzone stosowanie doksorubicyny z fluorouracylem, zaleca się przepłukanie przewodu do infuzji dożylnej pomiędzy podaniem tych preparatów.

Adriblastina - dawkowanie

Dożylnie, we wlewie. Roztwór doksorubicyny jest nieaktywny po podaniu doustnym, nie powinien być także podawany domięśniowo lub dokanałowo. Całkowita dawka doksorubicyny na cykl może się różnić w zależności od wskazania oraz zastosowanego schematu leczenia (np. lek może być podawany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami cytotoksycznymi). Doksorubicynę należy podawać we wlewie dożylnym w 0,9% roztworze NaCl lub 5% roztworze glukozy przez okres nie krótszy niż 3 min i nie dłuższy niż 10 min w celu ograniczenia ryzyka zakrzepicy lub wynaczynienia pozażylnego. Nie zaleca się podawania leku w szybkich wstrzyknięciach dożylnych (bolus) ze względu na ryzyko wynaczynienia, do którego może dojść nawet w przypadku prawidłowego wkłucia do światła naczynia żylnego potwierdzonego aspiracją krwi. Schematy ze standardową dawką początkową. W przypadku stosowania doksorubicyny w monoterapii zalecana standardowa dawka początkowa w jednym cyklu u dorosłych wynosi 60-90 mg/m² pc. Całkowita dawka początkowa w jednym cyklu może zostać podana w postaci dawki pojedynczej lub podzielonej w ciągu 3 kolejnych dni lub w 1. i 8. dniu cyklu. W przypadku prawidłowego ustępowania objawów toksycznego działania leku (dotyczy to zwłaszcza zahamowania czynności szpiku kostnego i zapalenia błony śluzowej jamy ustnej) każdy cykl leczenia należy powtarzać co 3-4 tyg. Wykazano, że skuteczne jest również podawanie doksorubicyny według schematu 10-20 mg/m² pc. raz na tydz. W przypadku stosowania doksorubicyny jednocześnie z innymi lekami cytotoksycznymi o potencjalnie podobnej toksyczności zalecana dawka w jednym cyklu wynosi 30-60 mg/m² pc. Leczenie uzupełniające u pacjentek z rakiem piersi. W dużym randomizowanym badaniu przeprowadzonym w ramach Narodowego Projektu Leczenia Uzupełniającego Raka Piersi i Jelita (NSABP) B-15 z udziałem pacjentek z rakiem piersi we wczesnym stadium zaawansowania z przerzutami do węzłów chłonnych stosowano schemat leczenia skojarzonego AC (doksorubicyna 60 mg/m² pc. i cyklofosfamid 600 mg/m² pc.), podawanego dożylnie w 1. dniu każdego z 21-dniowych cyklów leczenia. Zastosowano 4 cykle. Modyfikacje dawki. Niewydolność wątroby: zaleca się zmniejszenie dawki u pacjentów z następującymi wynikami badań biochemicznych w osoczu: bilirubina 1,2-3 mg/dl: 50% zalecanej dawki początkowej; bilirubina >3 mg/dl: 25% zalecanej dawki początkowej. Doksorubicyny nie należy podawać u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Inne szczególne populacje. Można rozważyć zastosowanie zredukowanych dawek początkowych lub dłuższych odstępów pomiędzy cyklami u pacjentów, którzy byli poddani systemowej terapii przeciwnowotworowej lub radioterapii, dzieci, pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów otyłych lub pacjentów z naciekami nowotworowymi w szpiku kostnym.

Adriblastina - uwagi

Przechowywać w temperaturze 2-8st.C, chronić przed światłem. Przechowywanie roztworu do wstrzykiwań w lodówce może powodować przejście preparatu w postać żelu. Żel powraca do postaci lekko kleistej, a następnie do postaci roztworu po 2 h do maksymalnie 4 h w temperaturze pokojowej (15st.C - 25st.C).