Reklama
Adrimedac - skład
1 ml roztworu zawiera 2 mg chlorowodorku doksorubicyny.
Reklama
Adrimedac - działanie
Antybiotyk z grupy antracyklin o działaniu przeciwnowotworowym uzyskany z hodowli Streptomyces peuceticus var. caesius. Lek wbudowuje się w strukturę DNA i powoduje jego rozerwanie oraz fragmentację, co prowadzi do zahamowania replikacji DNA oraz uniemożliwia transkrypcję DNA na rRNA, hamując syntezę RNA. Jego działanie może się również wiązać z wpływem na topoizomerazę II, błony komórkowe, tworzenie wolnych rodników i apoptozę. Doksorubicyna szybko przenika do komórek i gromadzi się głównie w chromatynie jądra komórkowego, zatrzymując mitozę i wywołując aberracje chromosomowe. Najsilniejsze działanie przeciwnowotworowe osiągane jest głównie w fazie S i G2 cyklu komórkowego. Istnieją liczne doniesienia o powstawaniu oporności na lek wynikającej ze zwiększonej ekspresji genu MDR-1. Po podaniu dożylnym doksorubicyna jest szybko eliminowana z osocza. Nie przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego, bardzo słabo przenika przez łożysko i do mleka matki. W 70-75% wiąże się z białkami osocza. Około 35% podanej dawki leku wiąże się nieodwracalnie w tkankach z białkami mikrosomalnymi. Jest metabolizowana w wątrobie do głównego, czynnego metabolitu - doksorubicynolu, powstającego w wyniku działania aldoketoreduktazy. Następnie zachodzi redukcyjne rozerwanie wiązania glikozydowego w wyniku działania glikozydazy zależnej od NADPH. W tym samym czasie powstają różne metabolity aglikonowe. Zaburzenia czynności wątroby hamują wydalanie leku i prowadzą do jego kumulacji w osoczu i tkankach. Eliminacja leku ma charakter trójfazowy z okresami półtrwania wynoszącymi odpowiednio: 8-25 min, 1,5-10 h, 24-48 h. 40-50% dawki leku jest wydalane z żółcią, z czego 42% w postaci nie zmienionej, około 22% jako doksorubicynol i około 36% w postaci innych metabolitów. Lek jest wydalany również z moczem.
Reklama
Adrimedac - wskazania
W skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi w leczeniu: raka piersi, raka płuc, raka pęcherza moczowego, mięsaka kości i tkanek miękkich u dorosłych, choroby Hodgkina i chłoniaka nieziarniczego, neuroblastoma, guza Wilmsa, ostrej białaczki limfoblastycznej i ostrej białaczki mieloblastycznej. Doksorubicyna może być stosowana dopęcherzowo w monoterapii raka pęcherza moczowego.
Reklama
Adrimedac - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na doksorubicynę lub pozostałe składniki preparatu. Nie należy podawać leku ponownie w przypadku: zahamowania czynności szpiku kostnego, owrzodzenia błony śluzowej jamy ustnej lub zmian mogących prowadzić do takiego owrzodzenia oraz przebytego leczenia całkowitą skumulowaną dawką doksorubicyny lub innymi antracyklinami. Nie wolno stosować leku dopęcherzowo w leczeniu raka pęcherza moczowego u chorych ze zwężeniem cewki moczowej, którzy nie mogą być cewnikowani.
Reklama
Adrimedac - ostrzeżenia
Należy zwrócić szczególną uwagę na toksyczny wpływ doksorubicyny na serce i prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń czynności serca (tachykardia, kardiomiopatia, zastoinowa niewydolność krążenia), mielotoksyczność, zwłaszcza zmniejszenie liczby leukocytów i związanego z tym ryzyka wystąpienia zakażeń, ryzyka uszkodzenia wątroby. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze współistniejącymi chorobami serca.
Reklama
Adrimedac - ciąża
Leku nie należy stosować w ciąży i okresie karmienia piersią. Mężczyźni i kobiety powinni stosować skuteczne środki antykoncepcyjne w czasie i przynajmniej przez 3 miesiące po zakończeniu leczenia preparatem.
Reklama
Adrimedac - efekty uboczne
Często występują: zahamowanie czynności szpiku, leukopenia; kardiotoksyczność (kardiomiopatia, zastoinowa niewydolność krążenia, tachykardia nadkomorowa); zaburzenia czynności przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, zapalenie błony śluzowej przełyku i żołądka, biegunka); wynaczynienie doksorubicyny, martwica skóry, zapalenie tkanki łącznej, pęcherze, zapalenie żył, odwracalne łysienie, stwardnienie żył; odwodnienie, zaczerwienie twarzy przy zbyt szybkim wstrzyknięciu leku, zmiana koloru moczu na czerwony. Rzadziej: pokrzywka, wysypka skórna, przebarwienia łożyska paznokci i skóry; dreszcze, gorączka, anoreksja, anafilaksja; zmniejszenie liczby białych krwinek, małopłytkowość, niedokrwistość; senność; zapalenie spojówek; uszkodzenie nerek, upośledzenie czynności wątroby. Dopęcherzowe podanie leku może spowodować: krwiomocz, podrażnienie pęcherza i cewki moczowej, bolesne oddawanie moczu kroplami i częstomocz, czasami krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego. Lek może powodować bezpłodność.
Adrimedac - interakcje
Zaleca się zmniejszenie całkowitej dawki skumulowanej w przypadkach jednoczesnego stosowania doksorubicyny z cyklofosfamidem, mitomycyną lub napromieniania śródpiersia, ponieważ może dojść do nasilonego działania toksycznego leku na serce. Jednoczesne stosowanie leków o działaniu kardiotoksycznym (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne) może zwiększać ryzyko kardiotoksyczności. Jednoczesne stosowanie leków hepatotoksycznych (np. duże dawki metotreksatu) może zaburzać czynność wątroby i zwiększać toksyczność doksorubicyny. Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może prowadzić do zaburzeń neurologicznych i śpiączki. Fenobarbital może przyspieszyć eliminację doksorubicyny z osocza. Paklitaksel może zmniejszać klirens doksorubicyny i nasilać jej działanie kardiotoksyczne. Progesteron może nasilać neutropenię i małopłytkowość. Jednoczesne stosowanie trastuzumabu i doksorubicyny zwiększa ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Werapamil może zwiększać maksymalne stężenie doksorubicyny w surowicy. Doksorubicyna może zmniejszać biodostępność digoksyny. Stosowanie szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy jest przeciwwskazane przez okres nie krótszy niż 3 miesiące po zakończeniu chemioterapii. Doksorubicyny nie należy mieszać z heparyną, deksametazonem, fluorouracylem, solą sodową bursztynianu hydrokortyzonu, aminofiliną, diazepamem, furosemidem lub cefalotyną. Nie należy mieszać doksorubicyny z innymi lekami przeciwnowotworowymi w jednej strzykawce.
Adrimedac - dawkowanie
Leczenie doksorubicyną powinno być stosowane tylko przez lekarza z doświadczeniem w leczeniu lekami przeciwnowotworowymi. Zaleca się hospitalizację pacjenta we wczesnej fazie leczenia.
Podanie dożylne. W monoterapii zalecana dawka wynosi 60-75 mg/m2 pc. w odstępach 21-dniowych jako pojedyncze wstrzyknięcie dożylne. W skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi o tym samym profilu toksyczności, dawka leku powinna być zmniejszona do 30-40 mg/m2 pc. co 21 dni. Stosowanie doksorubicyny w pojedynczej dawce co 3 tyg. zmniejsza niebezpieczeństwo wystąpienia zapalenia błony śluzowej. Lek można podawać również w schemacie podawania przez 3 kolejne dni w dawce dziennej 20-25 mg/m2 pc. (schemat ten jest bardziej efektywny, jednak obarczony większą toksycznością) lub podawania raz w tygodniu w dawce 20 mg/m2 pc. (schemat ten zmniejsza także występowanie kardiotoksyczności). Zalecana całkowita dawka skumulowana doksorubicyny wynosi 450-550 mg/m2 pc. (450 mg/m2 u pacjentów powyżej 70 rż.). Lek podaje się we wstrzyknięciu dożylnym lub w ciągłym wlewie kroplowym w 0,9% roztworze NaCl lub 5% roztworze glukozy. Wstrzyknięcie dożylne jest prawdopodobnie bardziej kardiotoksyczne niż ciągły wlew kroplowy. Czas podania leku nie powinien być krótszy niż 3-5 min. Podanie dopęcherzowe: lek w dawce 50 mg rozpuszczony w 50 ml roztworu soli fizjologicznej podaje się przez cewnik do pęcherza moczowego raz w miesiącu.
Dawkę leku należy zmniejszyć u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby: przy stężeniu bilirubiny w surowicy krwi 1,2-3 mg/100 ml należy podać 50% dawki doksorubicyny, a przy stężeniu powyżej 3 mg/100 ml - 25% dawki doksorubicyny. Może zaistnieć konieczność zmniejszenia dawki u dzieci z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia późnej kardiotoksyczności.
Adrimedac - uwagi
Należy oceniać czynność serca przed, w trakcie i po leczeniu doksorubicyną przez wykonanie EKG, badania echokardiograficznego lub ocenę frakcji wyrzutowej serca. W trakcie leczenia należy kontrolować morfologię krwi. Przed podaniem leku zaleca się badanie czynności wątroby. Należy unikać prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych podczas chemioterapii z zastosowaniem doksorubicyny.
