Reklama
Apo-Perindox - skład
1 tabl. zawiera 4 mg lub 8 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą.
Reklama
Apo-Perindox - działanie
Inhibitor enzymu konwertującego angiotensynę I do angiotensyny II. Zahamowanie aktywności ACE powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu, co prowadzi do zwiększenia aktywności reninowej osocza (poprzez zahamowanie ujemnego sprzężenia zwrotnego regulującego wydzielanie reniny) i zmniejszenia wydzielania aldosteronu; ponieważ enzym konwertujący angiotensynę inaktywuje bradykininę, zahamowanie aktywności tego enzymu powoduje także zwiększenie aktywności krążących oraz miejscowych układów kalikreiny-kininy (i przez to także aktywację układu prostaglandyn). Możliwe jest, że ten mechanizm odpowiada za obniżanie ciśnienia tętniczego krwi oraz jest częściowo odpowiedzialny za określone działania niepożądane (np. kaszel). Peryndopryl działa poprzez czynny metabolit - peryndoprylat. Pozostałe metabolity nie wykazują in vitro działania hamującego aktywność ACE. Peryndopryl jest skuteczny we wszystkich stopniach nadciśnienia tętniczego, obserwowano zmniejszenie skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego krwi zarówno w pozycji stojącej i leżącej. Peryndopryl zmniejsza obwodowy opór naczyniowy, co powoduje obniżenie ciśnienia tętniczego, w konsekwencji zwiększenie przepływu obwodowego, bez wpływu na częstość pracy serca. Następuje zwiększenie przepływu krwi przez nerki, podczas gdy filtracja kłębuszkowa pozostaje zazwyczaj niezmieniona. Maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po 4-6 h po podaniu pojedynczej dawki i utrzymuje się przynajmniej przez 24 h. Peryndopryl zmniejsza przerost lewej komory serca. Poprawia elastyczność dużych tętnic i zmniejsza stosunek zewnętrznej średnicy naczynia do światła w małych tętnicach. W niewydolności serca, peryndopryl zmniejsza pracę serca poprzez zmniejszenie obciążenia wstępnego i następczego. Badania przeprowadzone u pacjentów z niewydolnością serca wykazały: obniżenie ciśnienia napełniania lewej i prawej komory, zmniejszenie całkowitego obwodowego oporu naczyniowego, zwiększenie pojemności minutowej serca oraz poprawę wskaźnika sercowego. Wykazano, że leczenie peryndoprylem w dawce 8 mg raz na dobę powodowało znaczące zmniejszenie całkowitego ryzyka śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawałów serca niezakończonych zgonem lub zatrzymania akcji serca ze skuteczną resuscytacją. Po podaniu doustnym peryndopryl wchłania się szybko z przewodu pokarmowego i osiąga maksymalne stężenie we krwi po 1 h. Biodostępność wynosi 65-70%. Około 20% całkowitej ilości wchłoniętego peryndoprylu jest przekształcane w peryndoprylat, czynny metabolit. T0,5 peryndoprylu wynosi 1 h. Maksymalne stężenie peryndoprylatu we krwi jest osiągane w ciągu 3-4 h. Pokarm zmniejsza przemianę peryndoprylu w peryndoprylat i w związku z tym jego biodostępność. Peryndoprylat słabo wiąże się z białkami osocza. Peryndoprylat jest wydalany z moczem i okres półtrwania frakcji niezwiązanej wynosi 3-5 h, natomiast frakcji związanej - 25 h. Podczas wielokrotnego podawania, stan stacjonarny zostaje osiągnięty w ciągu 4 dni. Eliminacja peryndoprylatu jest wolniejsza u osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów z niewydolnością serca lub nerek. Peryndoprylat jest usuwany z krążenia przez dializę.
Reklama
Apo-Perindox - wskazania
Nadciśnienie tętnicze. Niewydolność serca. Stabilna choroba wieńcowa w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia incydentów sercowych u pacjentów z zawałem serca i (lub) rewaskularyzacją w wywiadzie.
Reklama
Apo-Perindox - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na peryndopryl lub pozostałe składniki preparatu lub inny inhibitor ACE. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie, związany z wcześniejszym leczeniem inhibitorami ACE. Wrodzony lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. II i III trymestr ciąży. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m2).
Reklama
Apo-Perindox - ostrzeżenia
Jeżeli podczas pierwszego miesiąca leczenia peryndoprylem wystąpią epizody niestabilnej dławicy piersiowej (ciężkie lub nie), należy uważnie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka kontynuowania leczenia. Objawowe niedociśnienie tętnicze występuje częściej u pacjentów odwodnionych, np. z powodu stosowania leków moczopędnych, diety ubogosodowej, dializ, gdy występuje biegunka lub wymioty, lub u pacjentów z ciężkim renino-zależnym nadciśnieniem tętniczym; objawowe niedociśnienie tętnicze obserwowano u pacjentów z objawową niewydolnością serca, z lub bez współistniejącej niewydolności nerek; objawowe niedociśnienie tętnicze występuje częściej u pacjentów z ciężką objawową niewydolnością serca, w następstwie stosowania dużych dawek diuretyków pętlowych, z hiponatremią lub zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego rozpoczynanie leczenia i dostosowanie dawki powinno być ściśle kontrolowane. Powyższe uwagi dotyczą również pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub z chorobami naczyń mózgowych, u których obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować wystąpienie zawału serca lub incydentu naczyniowo-mózgowego. Preparat należy stosować z ostrożnością u pacjentów ze zwężeniem zastawki mitralnej i zawężeniem drogi odpływu z lewej komory (tak jak w przypadku zwężenia zastawki aortalnej lub kardiomiopatii przerostowej). Ostrożnie stosować u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej nerki. U pacjentów z równocześnie występującym nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek - leczenie należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza, od małych dawek i ostrożnie je zwiększać. U pacjentów dializowanych z zastosowaniem błon dializacyjnych o dużej przepuszczalności i jednocześnie leczonych inhibitorami ACE były obserwowane reakcje rzekomoanafilaktyczne - należy rozważyć zastosowanie błon dializacyjnych innego rodzaju lub leków przeciwnadciśnieniowych z innych grup. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania peryndoprylu u pacjentów niedawno poddanych transplantacji nerki. Preparat należy odstawić przed LDL-aferezą z zastosowaniem siarczanu dekstranu lub przed rozpoczęciem leczenia odczulającego ze względu na ryzyko wystąpienia zagrażających życiu reakcji rzekomoanafilaktycznych. Peryndopryl powinien być stosowany ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kolagenozą naczyń, leczonych lekami immunosupresyjnymi, allopurynolem lub prokainamidem. Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Leczenie preparatem należy przerwać 1 dzień przed planowanym zabiegiem chirurgicznym. Ryzyko wystąpienia hiperkaliemii jest większe u pacjentów z niewydolnością nerek, nieleczoną cukrzycą lub u pacjentów stosujących jednocześnie leki moczopędne oszczędzające potas, preparaty potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas; lub u pacjentów przyjmujących inne leki zwiększające stężenie potasu we krwi. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, u których rozwinęła się żółtaczka lub znaczne zwiększenie aktywność enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie inhibitorów ACE. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania preparatu u dzieci nie zostały ustalone - stosowanie w tej grupie pacjentów nie jest zalecane. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Preparat zawiera laktozę - pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego preparatu.
Reklama
Apo-Perindox - ciąża
Preparatu nie należy stosować podczas I trymestru ciąży. Lek jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży. Podawanie preparatu podczas II i III trymestru ciąży powoduje zaburzenia czynności nerek płodu, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki oraz niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze i hiperkaliemię u noworodka. Z powodu braku odpowiednich badań, nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią.
Reklama
Apo-Perindox - efekty uboczne
Często (>1/100, <1/10): ból i zawroty głowy, parestezje; zaburzenia widzenia; szum w uszach; niedociśnienie tętnicze i objawowe niedociśnienie tętnicze; kaszel, duszność; nudności, wymioty, ból brzucha, zaburzenia smaku, niestrawność, biegunka i zaparcia; wysypka, świąd; kurcze mięśni; astenia. Niezbyt często (>1/1000, <1/100): zaburzenia nastroju lub zaburzenia snu; skurcz oskrzeli; suchość w jamie ustnej; obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani, pokrzywka; niewydolność nerek; impotencja; nadmierna potliwość. Bardzo rzadko (<1/10 000): splątanie; arytmia, dławica piersiowa, zawał serca i udar, prawdopodobnie wtórnie do nasilonego niedociśnienia tętniczego u pacjentów z grupy dużego ryzyka; eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie błony śluzowej nosa; zapalenie trzustki; cytolityczne lub cholestatyczne zapalenie wątroby; rumień wielopostaciowy; ostra niewydolność nerek; zmniejszenie stężenia hemoglobiny i zmniejszenie wartości hematokrytu, trombocytopenia, leukopenia, neutropenia, przypadki agranulocytozy lub pancytopenii, przypadki niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów z wrodzonym niedoborem G-6-PD. Może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy oraz hiperkaliemia ustępująca po przerwaniu stosowania preparatu, szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek, ciężką niewydolnością serca, nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym. Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny we krwi były rzadko obserwowane.
Apo-Perindox - interakcje
U pacjentów przyjmujących leki moczopędne, a szczególnie pacjentów z niedoborem elektrolitów i (lub) ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową, może występować nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE. Ryzyko wystąpienia działania hipotensyjnego można zmniejszyć przerywając podawanie leku moczopędnego lub zwiększając ilość przyjmowanych płynów i soli przed rozpoczęciem leczenia małymi, stopniowo zwiększanymi dawkami peryndoprylu. Leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, triamteren, amiloryd), preparaty potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas mogą powodować znaczące zwiększenie stężenia potasu we krwi - stosowanie peryndoprylu w skojarzeniu z tymi lekami nie jest zalecane, jeżeli jednoczesne stosowanie jest wskazane należy zachować ostrożność i często kontrolować stężenie potasu we krwi. Opisywano przemijające zwiększenie stężenia litu we krwi i jego toksyczności podczas równoczesnego stosowania litu z inhibitorami ACE. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększać ryzyko wystąpienia toksycznego działania litu i nasilać już istniejące ryzyko występujące podczas jednoczesnego stosowania litu i inhibitorów ACE. Stosowanie peryndoprylu z litem nie jest zalecane, ale jeżeli skojarzenie to jest konieczne, należy często kontrolować stężenie litu we krwi. Stosowanie NLPZ może zmniejszać hipotensyjne działanie inhibitorów ACE, a ponadto zwiększać stężenie potasu we krwi, co może powodować pogorszenie czynności nerek. Jednoczesne stosowanie peryndoprylu z innymi lekami hipotensyjnymi, nitrogliceryną, innymi azotanami lub innymi lekami rozszerzającymi naczynia może powodować nasilenie działania hipotensyjnego. Jednoczesne podawanie inhibitorów ACE i doustnych leków hipoglikemizujących lub insuliny może nasilać działanie hipoglikemizujące z ryzykiem wystąpienia hipoglikemii. Jednoczesne stosowanie trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, niektórych środków znieczulających i leków przeciwpsychotycznych z inhibitorami ACE może powodować dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Sympatykomimetyki mogą osłabiać działanie hipotensyjne inhibitorów ACE. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii.
Apo-Perindox - dawkowanie
Doustnie. Nadciśnienie tętnicze. Preparat może być stosowany w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym z preparatami z innych grup leków przeciwnadciśnieniowych. Zalecana dawka początkowa wynosi 4 mg raz na dobę rano. U pacjentów z dużą aktywnością układu renina-angiotensyna-aldosteron (w szczególności, z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym, niedoborem elektrolitów i (lub) zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową, niewyrównaną niewydolnością serca lub ciężkim nadciśnieniem tętniczym) może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi po podaniu dawki początkowej - u tych pacjentów zalecana dawka początkowa wynosi 2 mg, a leczenie należy rozpoczynać pod kontrolą lekarza. Po miesiącu leczenia, dawkę dobową można zwiększyć do 8 mg raz na dobę. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych: jeśli to możliwe, należy przerwać stosowanie leków moczopędnych 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia peryndoprylem; u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których nie można przerwać stosowania leków moczopędnych, leczenie peryndoprylem należy rozpoczynać od dawki 2 mg, należy kontrolować czynność nerek i stężenie potasu we krwi; dalsze dawkowanie peryndoprylu powinno być dostosowane do zmian wartości ciśnienia tętniczego, jeżeli to konieczne, leczenie lekami moczopędnymi można ponownie rozpocząć. U pacjentów w podeszłym wieku leczenie należy rozpoczynać od dawki 2 mg, która może być stopniowo zwiększana do 4 mg po pierwszym miesiącu leczenia, a jeżeli to konieczne do 8 mg, w zależności od czynności nerek. Objawowa niewydolność serca. Zaleca się, aby wprowadzanie peryndoprylu do leczenia skojarzonego z lekami moczopędnymi nieoszczędzającymi potasu i (lub) digoksyną i (lub) β-adrenolitykami odbywało się pod ścisłą kontrolą lekarską, z zastosowaniem zalecanej dawki początkowej 2 mg raz na dobę rano. Jeżeli ta dawka jest dobrze tolerowana, może zostać zwiększona o 2 mg, nie wcześniej niż po 2 tyg., do 4 mg raz na dobę. Dawkę należy dostosować w zależności od reakcji klinicznej danego pacjenta. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub u innych pacjentów należących do grup dużego ryzyka (pacjenci z zaburzeniami czynności nerek oraz z tendencją do zaburzeń elektrolitowych, pacjenci leczeni jednocześnie lekami moczopędnymi i (lub) lekami rozszerzającymi naczynia krwionośne), leczenie należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza. Pacjenci z dużymi ryzykiem wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego (np. pacjenci z niedoborem elektrolitów z hiponatremią lub bez niej, pacjenci z hipowolemią lub pacjenci otrzymujący duże dawki leków moczopędnych, powinni mieć wyrównane te zaburzenia, jeśli jest to możliwe, przed rozpoczęciem leczenia peryndoprylem. Stabilna choroba wieńcowa. Leczenie peryndoprylem należy rozpoczynać od dawki 4 mg raz na dobę przez 2 tyg., a następnie zwiększyć dawkę do 8 mg raz na dobę, w zależności od czynności nerek i pod warunkiem, że dawka 4 mg jest dobrze tolerowana. Pacjenci w podeszłym wieku powinni otrzymywać 2 mg raz na dobę przez pierwszy tydzień, a następnie 4 mg raz na dobę przez kolejny tydzień przed zwiększeniem dawki do 8 mg raz na dobę w zależności od czynności nerek. Dawkę można zwiększyć tylko wówczas, gdy poprzednia mniejsza dawka jest dobrze tolerowana.
U pacjentów z niewydolnością nerek dawkowanie należy dostosować na podstawie klirensu kreatyniny: klirens kreatyniny ≥ 60 ml/min - zalecana dawka 4 mg/dobę; klirens 30-60 ml/min - 2 mg/dobę; klirens 15-30 ml/min - 2 mg co drugi dzień, klirens < 15 ml/min - 2 mg w dniu dializy. U pacjentów z niewydolnością wątroby nie jest konieczne dostosowanie dawkowania.
Zaleca się przyjmowanie preparatu przed jedzeniem.
Apo-Perindox - uwagi
Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia należy okresowo kontrolować czynność nerek. U pacjentów z niewydolnością nerek należy kontrolować stężenie potasu i kreatyniny. U pacjentów, u których rozwinęły się ciężkie infekcje oporne na leczenie antybiotykami należy okresowo kontrolować liczbę białych krwinek. U niektórych pacjentów preparat może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługi urządzeń mechanicznych.
