Reklama
Berinin P - skład
1 fiolka zawiera 600 j.m lub 1200 j.m. ludzkiego IX czynnika krzepnięcia krwi.
Reklama
Berinin P - działanie
Preparat zawiera rekombinowany czynnik (cz.) krzepnięcia IX (nonakog alfa). Jest to jednołańcuchowa glikoproteina o masie cząsteczkowej w przybliżeniu 55 000 daltonów, należąca do czynników krzepnięcia zależnych od witaminy K, pochodnych proteazy serynowej. Rekombinowany cz. IX, uzyskiwany z linii komórek jajników chomika chińskiego, jest strukturalnie i czynnościowo całkowicie porównywalny z naturalnym cz. IX. Cz. IX jest aktywowany przez kompleks cz. VII/czynnik tkankowy w zewnątrzpochodnym układzie krzepnięcia oraz cz. XIa w wewnątrzpochodnym układzie krzepnięcia. Aktywowane czynniki IX i VII uczynniają cz. X co prowadzi do przekształcenia protrombiny w trombinę. Pod wpływem trombiny fibrynogen przekształca się w fibrynę i powstaje skrzep. W hemofilii B aktywność cz. IX nie występuje lub jest znacznie zmniejszona co prowadzi do rozległych krwawień do stawów, mięśni lub narządów wewnętrznych zarówno samoistnych, jak i po przypadkowych urazach lub zabiegach operacyjnych. Nonakog alfa stosuje się w leczeniu substytucyjnym mającym na celu zwiększenie stężenia osoczowego cz. IX i tymczasowe wyrównanie niedoboru tego czynnika krzepnięcia oraz przeciwdziałanie skłonności do krwawień. Podanie 1 j.m. preparatu prowadzi do wzrostu stężenia cz. IX we krwi o 0,75 j.m./dl. Okres półtrwania biologicznego leku wynosi średnio 19,3 h (od 11 do 36 h).
Reklama
Berinin P - wskazania
Profilaktyka oraz leczenie krwawień u pacjentów z: hemofilią typu B (wrodzonym niedoborem IX czynnika krzepnięcia krwi).
Reklama
Berinin P - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych.
Reklama
Berinin P - ostrzeżenia
Podczas stosowania preparatu zgłaszano występowanie reakcji nadwrażliwości typu alergicznego. W przypadku wystąpienia objawów nadwrażliwości pacjentom należy zalecić natychmiastowe odstawienie leku i skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym. Pacjentów należy poinformować o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości, takich jak pokrzywka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, niedociśnienie i anafilaksja. Po wielokrotnym leczeniu preparatami zawierającymi ludzki czynnik krzepnięcia IX należy obserwować pacjentów pod kątem rozwoju przeciwciał neutralizujących (inhibitorów), które oblicza się w jednostkach Bethesda (BU) przy użyciu odpowiednich testów biologicznych. W literaturze istnieją doniesienia wskazujące na związek między występowaniem inhibitora czynnika IX i reakcjami alergicznymi. Dlatego pacjentów, u których występują reakcje alergiczne, należy poddać ocenie pod kątem obecności inhibitora. Ze względu na ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych na preparaty zawierające czynnik IX, początkowe podawanie czynnika IX powinno, według decyzji lekarza prowadzącego, odbywać się pod nadzorem medycznym umożliwiającym odpowiednie leczenie w razie wystąpienia reakcji alergicznych. Z uwagi na możliwość wystąpienia powikłań zakrzepowych, podczas stosowania preparatu u pacjentów z chorobami wątroby, pacjentów po zabiegach chirurgicznych, u noworodków lub u pacjentów obciążonych ryzykiem powikłań zakrzepowych lub DIC, bądź rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, należy prowadzić monitorowanie kliniczne w kierunku wystąpienia wczesnych objawów zakrzepicy oraz koagulopatii ze zużycia, stosując odpowiednie testy biologiczne. W każdej z tych grup pacjentów należy rozważyć korzyści ze stosowania preparatu w stosunku do ryzyka związanego z wystąpieniem wspomnianych powikłań. U pacjentów z istniejącymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego leczenie substytucyjne czynnikiem IX może zwiększyć ryzyko sercowo-naczyniowe. W przypadku konieczności użycia kaniuli do cewnikowania żył centralnych (CVAD), należy rozważyć ryzyko związane z ich stosowaniem, takie jak miejscowe zakażenia, bakteriemia oraz zakrzepica w miejscu umieszczenia cewnika. Zastosowano standardowe postępowanie zabezpieczające przed przenoszeniem zakażeń powodowanych zastosowaniem produktów leczniczych otrzymywanych z krwi lub osocza ludzkiego. Podjęte środki zabezpieczające są uważane za skuteczne w odniesieniu do otoczkowych wirusów, takich jak: wirus ludzkiego niedoboru odporności (HIV), wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) i wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz wobec bezotoczkowego wirusa zapalenia wątroby typu A (HAV). Metody inaktywacji/usuwania wirusów mogą mieć ograniczoną skuteczność wobec wirusów bezotoczkowych takich jak parwowirus B19. Zakażenie parwowirusem B19 może mieć poważne skutki dla kobiet w ciąży (ze względu na możliwość zakażenia płodu) oraz dla osób z niedoborami odporności lub ze zwiększoną erytropoezą (np. przy anemii hemolitycznej). Zalecane jest odpowiednie szczepienie przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B u pacjentów regularnie/wielokrotnie przyjmujących produkty czynnika IX pochodzącego z osocza. Berinin P 600 zawiera do 19,2 mg na fiolkę, Berinin P 1200 zawiera do 38,4 mg sodu na fiolkę. Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów będących na kontrolowanej diecie niskosodowej. Preparat zawiera heparynę jako substancję pomocniczą. Może ona powodować reakcje alergiczne i obniżony poziom krwinek, przez co może wpływać na układ krzepnięcia. Pacjenci, u których w wywiadzie występują reakcje alergiczne wywołane przez heparynę powinni unikać takich preparatów.
Reklama
Berinin P - ciąża
Ze względu na rzadkie występowanie hemofilii typu B u kobiet dane dotyczące stosowania czynnika IX w czasie ciąży i podczas karmienia piersią są nieosiągalne. Z tego względu podawanie preparatu w czasie ciąży i laktacji powinno być wysoce uzasadnione.
Reklama
Berinin P - efekty uboczne
Zaburzenia układu immunologicznego. Nadwrażliwość lub reakcje alergiczne (wśród których występują: obrzęk naczynioruchowy, kłucie i pieczenie w miejscu iniekcji, dreszcze, nagłe zaczerwienienie twarzy i uderzenie krwi do głowy, uogólniona pokrzywka, ból głowy, pokrzywka, spadek ciśnienia tętniczego krwi, letarg, nudności, niepokój, tachykardia, ucisk w klatce piersiowej, uczucie mrowienia, wymioty, świszczący oddech) rzadko były obserwowane u pacjentów leczonych preparatami zawierającymi IX czynnik. W niektórych przypadkach wymienione objawy rozwijały ciężką anafilaksję i powiązane były czasowo z powstawaniem inhibitorów IX czynnika. Pacjenci z hemofilią typu B mogą w bardzo rzadkich przypadkach wytworzyć przeciwciała neutralizujące (inhibitory) IX czynnika krzepnięcia. Jeżeli pojawią się tego typu inhibitory, stan taki będzie objawiał się niewystarczającą reakcją na leczenie. W takich przypadkach należy się skontaktować z wyspecjalizowanym ośrodkiem leczenia hemofilii. Doświadczenie w stosowaniu preparatu u wcześniej nie leczonych pacjentów, uzyskane na podstawie badań klinicznych, jest bardzo ograniczone. Z tego względu dane odnośnie przypadków występowania swoistych inhibitorów mających znaczenie kliniczne nie są dostępne. Zaburzenia ogólne. W bardzo rzadkich przypadkach obserwowano występowanie podwyższonej temperatury ciała. Zaburzenia nerek i dróg moczowych. Odnotowano jeden przypadek opisujący wystąpienie zespołu nerczycowego jako następstwo prób indukcji tolerancji immunologicznej u pacjentów z hemofilią B, u których występowały inhibitory IX czynnika i w wywiadzie reakcje alergiczne. Zaburzenia naczyniowe. W bardzo rzadkich przypadkach, podczas stosowania preparatów zawierających IX czynnik istnieje potencjalne ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych. Jest ono zwiększone przy stosowaniu produktów niskooczyszczonych. Stosowanie produktów niskooczyszczonych jest związane z występowaniem zawału mięśnia sercowego, wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, zakrzepicy żylnej i zatorowości płucnej. Stosowanie produktów wysokooczyszczonych IX czynnika rzadko związane jest z takimi zaburzeniami. Zaburzenia krwi i układu chłonnego. Zgłaszano bardzo rzadkie przypadki wystąpienia u pacjentów trombocytopenii typu II, heparynozależnej (HAT Type II), kiedy liczba płytek krwi znacznie spada poniżej 100000 na µl lub wynosi mniej niż 50% ich początkowej wartości. U pacjentów, u których nadwrażliwość na heparynę dotychczas nie występowała, do spadku liczby płytek krwi dochodzi zazwyczaj po 6 do 14 dniach od rozpoczęcia leczenia. U pacjentów nadwrażliwych na heparynę do takiego spadku może dojść już w ciągu kilku godzin od jej podania. Do ciężkiej postaci trombocytopenii może dojść na skutek zakrzepów/zaburzeń zatorowo-zakrzepowych w tętnicach lub żyłach, koagulopatii konsumpcyjnej, której w niektórych przypadkach może towarzyszyć martwica skóry w miejscu iniekcji, wybroczyny, plamica i czarny stolec. W takich przypadkach hamujący efekt heparyny na proces krzepnięcia może ulec zmniejszeniu (tolerancja heparyny). U pacjentów, u których doszło do wystąpienia wyżej wymienionych reakcji alergicznych podawanie preparatu należy natychmiast przerwać. Pacjenci tacy powinni być poinformowani, że nie wolno im przyjmować w przyszłości żadnych leków zawierających heparynę.
Berinin P - interakcje
Nie zgłaszano przypadków interakcji preparatów ludzkiego IX czynnika krzepnięcia z innymi lekami.
Berinin P - dawkowanie
Dożylnie. Leczenie hemofilii powinno odbywać się pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu hemofilii. Dawkowanie i czas trwania terapii substytucyjnej zależy od stopnia ciężkości niedoboru IX czynnika krzepnięcia krwi, umiejscowienia i intensywności krwawienia oraz od stanu klinicznego pacjenta. Liczba jednostek podawanego IX czynnika krzepnięcia krwi jest wyrażona w jednostkach międzynarodowych (j.m.), które odnoszą się do aktualnych standardów WHO dla produktów IX czynnika krzepnięcia. Aktywność IX czynnika krzepnięcia w osoczu jest wyrażana w procentach (w odniesieniu do osocza ludzkiego) lub w j.m. (w odniesieniu do międzynarodowych standardów zawartości IX czynnika krzepnięcia krwi w osoczu). 1 jednostka międzynarodowa (j.m.) aktywności IX czynnika jest równa ilości IX czynnika krzepnięcia zawartego w 1 ml normalnego osocza ludzkiego. Przeliczanie wymaganej dawki IX czynnika krzepnięcia krwi opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 j.m. IX czynnika krzepnięcia na kilogram masy ciała powoduje wzrost aktywności czynnika IX w osoczu o 1% normalnej aktywności. Leczenie na żądanie. Obliczenie wymaganej dawki odbywa się przy użyciu następującego wzoru: wymagana liczba jednostek = masa ciała [kg] x pożądany wzrost aktywności IX czynnika [%] (j.m./dl) x odwrotność obserwowanej poprawy. Dawka preparatu i częstotliwość jego podawania i czas trwania terapii powinna zawsze być indywidualnie dobrana w zależności od efektywności klinicznej u poszczególnych pacjentów. IX czynnik krzepnięcia krwi rzadko wymaga podawania więcej niż raz dziennie. W razie wystąpienia następujących przypadków krwawienia, aktywność IX czynnika nie powinna spaść poniżej podanych wartości dla aktywności w osoczu (w % normy lub j.m./dl) w odpowiadającym okresie czasu. Poniżej wskazówki w przypadkach krwawienia i zabiegów chirurgicznych. Krwawienie. Niewielki wylew krwi do stawów, mięśni lub krwawienie w obrębie jamy ustnej - terapeutyczny poziom aktywności IX czynnika w osoczu (%)(j.m./dl) - 20-40 - powtarzać wlew co 24 h. co najmniej przez 1 dzień do czasu ustąpienia bólu i ustania krwawienia lub wyleczenia. Rozległy wylew do stawów, do mięśni lub krwiak - terapeutyczny poziom aktywności IX czynnika w osoczu (%)(j.m./dl) - 30-60 - powtarzać wlew co 24 h przez 3-4 dni lub dłużej do czasu ustąpienia bólu lub ostrej dysfunkcji narządu. Zagrażające życiu krwotoki - terapeutyczny poziom aktywności IX czynnika w osoczu (%)(j.m./dl) - 60-100 - powtarzać wlew co 8-24 h do czasu ustąpienia zagrożenia. Zabiegi chirurgiczne. Niewielkie zabiegi w tym ekstrakcja zęba - terapeutyczny poziom aktywności IX czynnika w osoczu (%)(j.m./dl) - 30-60 - co 24 h, co najmniej przez 1 dzień, aż do ustąpienia objawów. Znaczne zabiegi chirurgiczne - terapeutyczny poziom aktywności IX czynnika w osoczu (%)(j.m./dl) - 80-100 (przed i pooperacyjnie) - powtarzać wlew co 8-24 h, aż do oczekiwanego zagojenia rany, następnie przez co najmniej 7 dni do uzyskania od 30% do 60 % (j.m./dl) aktywności IX czynnika krzepnięcia. Monitorowanie leczenia. Podczas leczenia zaleca się właściwe oznaczanie poziomu IX czynnika, w celu ustalenia wielkości podawanej dawki oraz częstotliwości powtarzania wlewów. Podczas dużych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest precyzyjne monitorowanie terapii substytucyjnej poprzez kontrolę procesu krzepnięcia (poziomu aktywności IX czynnika krzepnięcia w osoczu). U poszczególnych pacjentów mogą wystąpić różnice w odpowiedzi na podanie IX czynnika krzepnięcia co odzwierciedlają różnice w odzysku in vivo oraz w okresie półtrwania. Profilaktyka. W długotrwałej profilaktyce krwawienia u pacjentów z ciężką hemofilią B, zwykle podawane są dawki IX czynnika wynoszące 20 do 40 j.m. na kg mc. a w odstępach 3 do 4 dni. W niektórych przypadkach, zwłaszcza u młodszych pacjentów, mogą być konieczne wyższe dawki lub krótsze przerwy między kolejnymi dawkami. Pacjenci powinni być monitorowani ze względu na możliwość pojawienia się inhibitorów IX czynnika krzepnięcia. Jeśli oczekiwany poziom aktywności IX czynnika w osoczu nie jest osiągnięty lub krwawienie nie jest kontrolowane przez odpowiednio wyliczoną dawkę, należy wykonać badanie na obecność inhibitorów IX czynnika krzepnięcia. U pacjentów z wysokim poziomem inhibitora leczenie IX czynnikiem krzepnięcia może być nieskuteczne więc należy rozważyć podjęcie innych działań terapeutycznych. Leczenie tych pacjentów powinno być prowadzone przez lekarza posiadającego doświadczenie w opiece nad pacjentami z hemofilią. Szczególne grupy pacjentów. Nie istnieją dane z badań klinicznych pozwalające określić dawkowanie preparatu u dzieci.
Sposób podania. Zrekonstytuowany roztwór przed podaniem należy ogrzać do temperatury pokojowej lub temperatury ciała. Podawać powoli dożylnie za pomocą wstrzyknięcia lub infuzji z szybkością dogodną dla pacjenta. Należy zapewnić, aby krew nie dostała się do strzykawki z produktem. Szybkość wstrzyknięć lub infuzji nie powinna przekraczać 2 ml/min. Należy obserwować pacjenta na wypadek wystąpienia reakcji natychmiastowej. Jeżeli pojawią się jakiekolwiek reakcje pacjenta, które mogą być związane z podawaniem preparatu, wlew powinien zostać przerwany lub jego prędkość ograniczona, stosownie do stanu klinicznego pacjenta.
Berinin P - uwagi
Stanowczo zaleca się, aby przy każdym podaniu preparatu odnotować jego nazwę i serię, w celu umożliwienia powiązania numeru serii produktu z pacjentem. Preparat nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
