Biorubina

Reklama

Biorubina - skład

1 fiolka liofilizatu do sporz. roztw. do wstrz. zawiera 50 mg chlorowodorku doksorubicyny. 1 fiolka (5 ml) roztw. do wstrz. i inf. doż. oraz do podawania do pęcherza moczowego zawiera 10 mg chlorowodorku doksorubicyny. 1 fiolka (25 ml) roztw. do wstrz. i inf. doż. oraz do podawania do pęcherza moczowego zawiera 50 mg chlorowodorku doksorubicyny.

Reklama

Biorubina - działanie

Cytostatyk z grupy antybiotyków antracyklinowych. Hamuje replikację DNA poprzez wstawianie się między sąsiednie pary zasad w podwójnej helisie DNA, co uniemożliwia rozwinięcie niezbędne do replikacji DNA. Po podaniu dożylnym doksorubicyny stwierdza się szybki klirens osoczowy oraz znaczne wiązanie z tkankami. Okres półtrwania fazy eliminacji wynosi ok. 30 h. Doksorubicyna jest częściowo metabolizowana, głównie do doksorubicynolu oraz w mniejszym stopniu do aglikonu i sprzęgana z glukuronianem lub siarczanem. Główne drogi wydalania to wydalanie z żółcią i z kałem. Ok. 10% dawki jest wydalane przez nerki. Stopień wiązania doksorubicyny z białkami osocza wynosi 50-85%. Objętość dystrybucji wynosi 800-3500 l/m². Nie przekracza ona bariery krew-mózg. Zaburzenia czynności wątroby mogą zmniejszyć klirens doksorubicyny i jej metabolitów.

Reklama

Biorubina - wskazania

Mięsaki tkanek miękkich i pochodzące z tkanki kostnej, ziarnica złośliwa, chłoniak nieziarniczy, ostra białaczka limfoblastyczna, ostra białaczka mieloblastyczna, rak tarczycy, rak piersi, rak jajnika, rak pęcherza moczowego, rak płuc, neuroblastoma, guza Wilmsa.

Reklama

Biorubina - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na doksorubicynę lub na którykolwiek z pozostałych składników leku i inne antracykliny lub antracenodiony. Ciąża i karmienie piersią. Przeciwwskazania dożylnego podania leku: długotrwałe zahamowanie czynności szpiku kostnego, ciężka niewydolność wątroby, ciężka niewydolność mięśnia sercowego, niedawno przebyty zawał serca, ciężka arytmia oraz po przebytym leczeniu maksymalnymi skumulowanymi dawkami doksorubicyny, daunorubicyny, epirubicyny, idarubicyny i (lub) innymi antracyklinami i antracenodionami. Przeciwwskazania dopęcherzowego podania leku: zakażenia dróg moczowych, zapalenie pęcherza moczowego, krwiomocz. Ponadto roztw. do wstrz. i inf. doż. oraz do podawania do pęcherza mocz jest przeciwwskazany w przypadku obecności owrzodzenia błony śluzowej policzków oraz dopęcherzowo w przypadku zwężenia cewki moczowej oraz u pacjentów z inwazyjnymi guzami, które naciekają na ścianę pęcherza moczowego.

Reklama

Biorubina - ostrzeżenia

Leczenie można rozpocząć po ustąpieniu ostrych objawów działania toksycznego zastosowanego wcześniej (zapalenie jamy ustnej, neutropenia, małopłytkowość i uogólnione zakażenia). Kardiotoksyczność stanowi ryzyko związane z leczeniem antracyklinami, które może objawiać się zdarzeniami wczesnymi (ostrymi) lub późnymi. Ryzyko działania kardiotoksycznego wzrasta znacznie przy zwiększeniu całkowitej dawki skumulowanej powyżej 450-550 mg/m² pc. oraz jest większe u pacjentów, którzy byli poddani napromienianiu śródpiersia lub osierdzia, otrzymywali inne antracykliny i/lub antracenodiony, u pacjentów z chorobą serca w wywiadzie, w podeszłym wieku (> 70 lat) oraz u dzieci w wieku poniżej 15 lat. Działanie kardiotoksyczne może wystąpić po podaniu leku w dawkach mniejszych od zalecanej granicznej dawki skumulowanej. Całkowita dawka skumulowana doksorubicyny dla określonego pacjenta powinna uwzględniać wszelkiego rodzaju stosowane wcześniej lub jednocześnie leki lub metody terapii o potencjalnym działaniu kardiotoksycznym albo schematy leczenia takie, jak cyklofosfamid podawany dożylnie w dużych dawkach, mitomycyna C lub dakarbazyna, inne antracykliny, np. daunorubicyna oraz napromienianie śródpiersia lub osierdzia. Czynność serca należy ocenić przed rozpoczęciem leczenia oraz starannie monitorować przez cały okres leczenia i po zakończeniu podawania doksorubicyny. Zaleca się wykonanie EKG przed i po każdym podaniu leku. Zmiany w EKG, takie jak obniżenie lub ujemny załamek T, obniżenie odcinka ST lub zaburzenia rytmu, są zwykle objawami ostrego, lecz przemijającego (odwracalnego) działania toksycznego. Nie uważa się ich za wskazanie do przerwania terapii doksorubicyną. Utrzymujące się zmniejszenie amplitudy zespołu QRS oraz wydłużenie okresu skurczowego uznaje się za cechy silniej wskazujące na działanie kardiotoksyczne antracyklin. W razie zmniejszenia woltażu zespołu QRS o 30% lub frakcji skracania o 5% należy przerwać podawanie doksorubicyny. Optymalną metodą przewidywania wystąpienia kardiomiopatii jest wykrycie zmniejszenia frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) metodą EKG lub scyntygrafii. Badanie LVEF należy przeprowadzić przed zastosowaniem doksorubicyny oraz powtarzać każdorazowo po uzyskaniu następnej dawki skumulowanej 100 mg/m² pc., a także w razie wystąpienia jakichkolwiek objawów klinicznych niewydolności serca. Należy przyjąć zasadę, że bezwzględne zmniejszenie o >10% albo obniżenie poniżej 50% u pacjentów z prawidłowymi wartościami wyjściowymi LVEF jest objawem zaburzenia czynności serca. Należy starannie ocenić możliwość dalszego stosowania doksorubicyny u takich pacjentów. Dzieci i młodzież są szczególnie narażone na podwyższone ryzyko kardiotoksyczności po podaniu leku. Ponadto ryzyko może być większe u kobiet niż u mężczyzn. Lek może powodować supresję szpiku - przed każdym cyklem leczenia oraz podczas każdego cyklu należy wykonywać badania hematologiczne, w tym morfologię krwi z rozmazem. Leukopenia i neutropenia zazwyczaj są maksymalnie nasilone od 10. do 14 dnia po podaniu leku. Nie należy rozpoczynać lub kontynuować leczenia doksorubicyną w przypadkach, gdy liczba granulocytów wielojądrzastych jest mniejsza od 2000/mm³. W leczeniu ostrych białaczek, w zależności od okoliczności, granicę tę można ustalić na niższym poziomie. Ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego może prowadzić do krwotoku lub nadkażenia i jest wskazaniem do zmniejszenia dawki lub przerwania stosowania doksorubicyny. Z uwagi na możliwość wystąpienia immunosupresji, należy zastosować środki zapobiegające wtórnym zakażeniom. U pacjentów leczonych antracyklinami opisywano wtórną białaczkę z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy, szczególnie gdy antracykliny podawane są w połączeniu ze środkami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, w połączeniu z radioterapią, gdy pacjenci byli wcześniej intensywnie leczeni lekami cytotoksycznymi lub gdy dawki antracyklin były zwiększane. Zaburzenie czynności wątroby lub jej niewydolność mogą spowodować opóźnienie wydalania leku oraz zwiększać jego ogólne działanie toksyczne. Zaleca się przeprowadzenie testów czynnościowych wątroby (AspAT, AlAT, fosfataza zasadowa i bilirubina) przed oraz podczas leczenia. Należy monitorować stężenie kwasu moczowego we krwi. Należy zapewnić wystarczające spożycie płynów (min. 3 l/m² na dobę). W razie potrzeby można podać inhibitor oksydazy ksantynowej (allopurynol).

Reklama

Biorubina - ciąża

Doksorubicyna działa embriotoksycznie i teratogennie oraz przenika do mleka kobiecego - stosowanie w ciąży i okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane.

Reklama

Biorubina - efekty uboczne

Zakażenie, posocznica, ostra białaczka limfocytarna, ostra białaczka szpikowa, zahamowanie czynności szpiku kostnego (leukopenia, neutropenia, niedokrwistość, małopłytkowość; nadir występuje po 10-14 dniach od podania leku), kardiotoksyczność (nieprawidłowy zapis EKG, zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory, tachykardia zatokowa, tachyarytmie, blok przedsionkowo-komorowy, blok odnogi pęczka Hisa, zastoinowa niewydolność serca; ryzyko rozwoju niewydolności serca u pacjentów z nowotworami złośliwymi, którzy byli leczeni doksorubicyną utrzymuje się przez całe życie), anoreksja, odwodnienie, hiperurykemia, zwiększenie masy ciała, zapalenie spojówek lub rogówki, łzawienie, krwawienie, uderzenia gorąca, zapalenie żyły, zakrzepowe zapalenie żył, zakrzepy powodujące zatory, wstrząs, nudności, wymioty, zapalenie błony śluzowej (w tym błony śluzowej jamy ustnej, pochwy, odbytnicy; może postępować w kierunku owrzodzenia z ryzykiem zakażenia wtórnego), nadmierna pigmentacja błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie przełyku, ból brzucha, nadżerki błony śluzowej żołądka, krwawienie z przewodu pokarmowego, biegunka, zapalenie okrężnicy, łysienie, miejscowe działanie toksyczne, tworzenie się bruzd na skórze, wysypka, świąd, zmiany skórne, nadmierna pigmentacja skóry i paznokci, oddzielanie się paznokci od łożyska, nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość na napromienianie skóry ("reakcja pamięci promieniowania" - wystąpienie odczynu zapalnego skóry w miejscu wcześniej naświetlanym po podaniu leku), pokrzywka, rumień obwodowy, zaczerwienienie dłoni i podeszew stóp, brak miesiączki, zmniejszenie liczby lub brak plemników w nasieniu, złe samopoczucie, osłabienie, gorączka, dreszcze, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (jednoczesne napromienianie wątroby może spowodować ciężkie działanie hepatotoksyczne, niekiedy prowadzące do marskości wątroby). Doksorubicyna może nasilać działanie toksyczne radioterapii i innych środków stosowanych w leczeniu nowotworów złośliwych (streptozocyna, metotreksat, cyklofosfamid). Ma bardzo silne działanie drażniące, jej wynaczynienie w miejscu wlewu może spowodować miejscowy ból, podrażnienie, zapalenie, zakrzepowe zapalenie żył, a nawet prowadzić do ciężkiego owrzodzenia i martwicy skóry. Sporadycznie obserwowano reakcje nadwrażliwośc, takie jak: wysypka, świąd, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, gorączka i reakcja anafilaktyczna. Po podaniu dopęcherzowym - krwiomocz, podrażnienie pęcherza moczowego i cewki moczowej, bolesne oddawanie moczu kroplami i częstomocz. Podanie dopęcherzowe może niekiedy powodować krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego; może to prowadzić do zmniejszenia pojemności pęcherza. Leczenie doksorubicyną powoduje czerwone zabarwienie moczu. U chorych z wczesnym stadium raka piersi otrzymujących doksorubicynę w postaci terapii adiuwantowej, najbardziej istotne zdarzenia niepożądane były zgodne z profilem bezpieczeństwa i zdarzeń niepożądanych doksorubicyny.

Biorubina - interakcje

Stosowanie doksorubicyny jednocześnie z lekami o działaniu cytotoksycznym lub przeciwnowotworowym (zwłaszcza o działaniu toksycznym na szpik kostny) lub też po podaniu tych leków nasila kardiotoksyczność i mielotoksyczność - zachować ostrożność. Leki o znanym działaniu hepatotoksycznym (np. metotreksat) mogą nasilać działanie toksyczne doksorubicyny w następstwie zmniejszenia klirensu wątrobowego. Werapamil może zwiększać stężenia szczytowe doksorubicyny, ostateczny okres półtrwania oraz objętość dystrybucji. Podczas jednoczesnego stosowania cyklosporyny w dużych dawkach oraz doksorubicyny następuje zwiększenie stężeń obu leków we krwi, zwiększenie działania toksycznego na szpik kostny oraz nadmierne działanie immunosupresyjne. Inhibitory cytochromu P-450 (np. cymetydyna i ranitydyna) mogą hamować metabolizmu doksorubicyny, z ewentualnym nasileniem działania toksycznego. Leki pobudzające cytochrom P-450 (np. ryfampicyna i barbiturany) mogą pobudzać metabolizm doksorubicyny, z ewentualnym zmniejszeniem jej skuteczności. Doksorubicyna nasila działanie radioterapii i może spowodować wystąpienie ciężkich objawów dotyczących napromienianego obszaru, nawet gdy jest stosowana po dłuższym okresie od zakończenia radioterapii. Może spowodować zaostrzenie krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego, spowodowanego przez wcześniejsze podawanie cyklofosfamidu. Opisywano strącanie się doksorubicyny podczas równoczesnego stosowania z heparyną i 5- fluorouracylem; nie należy mieszać doksorubicyny z innymi lekami.

Biorubina - dawkowanie

Dożylnie. W celu uniknięcia kardiomiopatii zaleca się, aby otrzymana w ciągu życia całkowita, skumulowana dawka doksorubicyny (w tym leków pochodnych, takich jak daunorubicyna) nie przekroczyła 450-550 mg/m² pc. U pacjentów z grupy wysokiego ryzyka kardiotoksyczności nie należy stosować całkowitej dawki skumulowanej >400 mg/m² pc. Dorośli. Monoterapia. Dawkowanie zależy od rodzaju guza, czynności serca i wątroby oraz jednoczesnego stosowania chemioterapii. Najczęściej zaleca się 60-70 mg/m² pc. we wlewie dożylnym, co 3 tyg. Alternatywnie można stosować dożylnie dawkę 20 mg/m² pc., przez 3 kolejne dni, raz na 3 tyg. Leczenie skojarzone. W skojarzeniu z innymi preparatami onkologicznymi doksorubicynę stosuje się w dawkach 50-75 mg/m² pc. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: dawkę doksorubicyny należy zmniejszyć w zależności od stężenia bilirubiny - 12-30 mg: 1/2 zwykłej dawki; >30 mg: 1/4 zwykłej dawki. Modyfikacja dawkowania nie jest konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów, u których istnieje zwiększone ryzyko działania kardiotoksycznego, zamiast wstrzyknięcia należy rozważyć stosowanie 24-godzinnnego wlewu dożylnego oraz przed każdym cyklem leczenia należy dokonać pomiaru frakcji wyrzutowej. Ryzyko wystąpienia kardiomiopatii zwiększa się stopniowo z dawką. Dzieci: należy stosować mniejsze dawki oraz przeprowadzać badania kontrolne serca; należy spodziewać się działania toksycznego na szpik kostny, z minimalnymi parametrami hematologicznymi po 10-14 dniach od rozpoczęcia terapii. U dzieci zwykle szybko następuje poprawa, ze względu na dużą rezerwę szpiku kostnego w porównaniu do osób dorosłych. Dożylnie lek stosować we wstrzyknięciu trwającym nie krócej niż 3-5 min lub we wlewie dożylnym z chlorkiem sodu o stężeniu 0,9%, glukozą o stężeniu 5% albo roztworem do wlewu dożylnego zawierającym chlorek sodu i glukozę.
Dopęcherzowo. Powierzchowny rak pęcherza moczowego i rak pęcherza in situ. Zaleca się dawkowanie 50 mg w 50 ml roztworu fizjologicznego. Płyn podaje się do wnętrza pęcherza moczowego z użyciem jałowego cewnika. Pacjent nie powinien przyjmować żadnych płynów 12 h przed zabiegiem, a podczas zabiegu powinien leżeć i zmieniać pozycję ciała o 1/4 obrotu co ok. 15 min. Lek należy pozostawić w pęcherzu przez ok. 1 h. Początkowo lek podaje się raz na tydzień, a później raz na miesiąc. Dotychczas nie określono optymalnego czasu trwania leczenia. Zakres wynosi od 6 do 12 miesięcy. Po podawaniu doksorubicyny dopęcherzowo nie obowiązują takie ograniczenia odnośnie maksymalnej dawki skumulowanej, jak po podaniu dożylnym, ponieważ wchłanianie układowe doksorubicyny jest wówczas znikome.
Leku nie należy podawać dooponowo, domięśniowo, podskórnie lub w długotrwałym wlewie.

Biorubina - uwagi

Doksorubicyna może powodować czerwone zabarwienie moczu. Pacjenci, u których występują jakiekolwiek rodzaje działania leku, które mogą mieć niekorzystny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych (senność, nudności lub wymioty) powinni unikać prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.