Carvedilol-ratiopharm

Reklama

Carvedilol-ratiopharm - skład

1 tabl. powl. zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu. Preparat zawiera laktozę.

Reklama

Carvedilol-ratiopharm - działanie

Nieselektywny lek β-adrenolityczny rozszerzający naczynia krwionośne, który zmniejsza naczyniowy opór obwodowy w wyniku selektywnego blokowania receptorów α₁-adrenergiczych oraz hamuje układ renina-angiotensyna na skutek nieselektywnego blokowania receptorów β-adrenergicznych. Nie wykazuje wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej; działa stabilizująco na błony komórkowe. Karwedylol jest mieszaniną racemiczną dwóch stereoizomerów: oba enancjomery wykazują działanie blokujące receptory α-adrenergiczne; nieselektywne blokowanie receptorów adrenergicznych β₁ i β₂ przypisuje się enancjomerowi S(-). U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżenie ciśnienia nie powoduje jednoczesnego zwiększenia oporu obwodowego, jak w przypadku wybiórczych β-blokerów. Częstość akcji serca zmniejsza się nieznacznie; objętość wyrzutowa pozostaje bez zmian. Przepływ krwi przez nerki, czynność nerek i opór obwodowy się nie zmieniają. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym karwedylol zwiększa stężenie noradrenaliny we krwi. W długotrwałym leczeniu u pacjentów z dławicą piersiową karwedylol przeciwdziałał niedokrwieniu i zmniejszał nasilenie bólu; ponadto zmniejszał obciążenie wstępne i następcze komór serca. U pacjentów z niewydolnością lewej komory lub zastoinową niewydolnością serca karwedylol wykazuje korzystny wpływ na hemodynamikę oraz frakcję wyrzutową i wymiary lewej komory. Karwedylol nie wykazuje ujemnego wpływu na profil lipidów i na stężenie elektrolitów we krwi. Całkowita biodostępność karwedylolu po podaniu doustnym wynosi ok. 25%. Maksymalne stężenie we krwi występuje po ok. 1 h. U pacjentów, którzy wolno hydroksylują debryzochinę, stężenia karwedylolu w osoczu są 2-3 razy wyższe w porównaniu z pacjentami szybko metabolizującymi. Pokarm nie wpływa na dostępność biologiczną leku, choć wydłuża czas osiągnięcia C_max. Karwedylol wiąże się z białkami osocza w 98-99%. Jest metabolizowany w wątrobie, częściowo do aktywnych metabolitów. Średni T_0,5 wynosi 6-10 h. Wydalany jest głównie z żółcią, w mniejszym stopniu z moczem.

Reklama

Carvedilol-ratiopharm - wskazania

Nadciśnienie tętnicze samoistne. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Leczenie wspomagające umiarkowanej do ciężkiej stabilnej niewydolności serca.

Reklama

Carvedilol-ratiopharm - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na karwedylol lub pozostałe składniki preparatu. Niestabilna i (lub) niewyrównana niewydolność serca. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. (u pacjentów bez wszczepionego stymulatora serca). Ciężka bradykardia (<50 uderzeń na minutę). Zespół chorego węzła zatokowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Ciężkie niedociśnienie (skurczowe ciśnienie tętnicze krwi <85 mmHg). Wstrząs kardiogenny. Objawiające się klinicznie zaburzenia czynności wątroby. Kwasica metaboliczna. Skurcz oskrzeli lub astma oskrzelowa w wywiadzie.

Reklama

Carvedilol-ratiopharm - ostrzeżenia

Przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego, konieczna jest stabilizacja stanu klinicznego pacjenta oraz podawanie inhibitora ACE przez co najmniej 48 h wcześniej, przy czym dawka inhibitora musi zostać ustalona na co najmniej 24 h przed podaniem karwedylolu. Ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne, karwedylolu nie należy podawać pacjentom z niestabilnym lub wtórnym nadciśnieniem tętniczym. U pacjentów z POChP i skłonnością do skurczu oskrzeli, którzy nie przyjmują leków doustnych ani wziewnych, karwedylol można stosować wyłącznie w przypadku, gdy spodziewane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem (ryzyko zespołu zaburzeń oddechowych) - monitorować początkowy okres leczenia oraz każde zwiększanie dawki; gdy wystąpią objawy skurczu oskrzeli, dawkę karwedylolu należy zmniejszyć. Ostrożnie stosować u pacjentów: leczonych glikozydami naparstnicy (ponieważ zarówno karwedylol, jak i glikozydy nasercowe wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego); poddawanych zabiegom chirurgicznym w znieczuleniu ogólnym (ze względu na synergistyczny, ujemny efekt inotropowy karwedylolu i leków znieczulających); leczonych antagonistami kanału wapniowego typu werapamilu lub diltiazemu lub innymi lekami przeciwarytmicznymi, szczególnie amiodaronem (starannie monitorować zapis EKG i ciśnienie tętnicze krwi); z blokiem serca Ist. (ze względu na ujemny efekt dromotropowy karwedylolu); z chorobami naczyń obwodowych (ryzyko wywołania lub nasilenia objawów niewydolności tętniczej); z zaburzeniami krążenia obwodowego, np. zespołem Raynauda (ryzyko zaostrzenia objawów); z dławicą piersiową typu Prinzmetala (brak doświadczenia u tych pacjentów); z cukrzycą (karwedylol może maskować lub osłabiać wczesne objawy ostrej hipoglikemii; ponadto może wystąpić pogorszenie kontroli glikemii); z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie lub będących w trakcie odczulania (ryzyko zwiększenia wrażliwości na alergeny, jak również ciężkości reakcji anafilaktycznych); z guzem chromochłonnym nadnerczy (przed zastosowaniem leku ß-adrenolitycznego należy rozpocząć podawanie α-adrenolityku; chociaż karwedylol wykazuje zarówno ß-adrenolityczne, jak i α-adrenolityczne właściwości farmakologiczne, brak doświadczenia w podawaniu karwedylolu u tych pacjentów); ze stwierdzonym wolnym metabolizmem debryzochiny (monitorować początkowy okres leczenia, z uwagi na zwiększone stężenie karwedylolu we krwi). U pacjentów z łuszczycą w wywiadzie stosować wyłącznie po rozważeniu stosunku ryzyka i spodziewanych korzyści. Karwedylol może maskować objawy nadczynności tarczycy. Pacjentów noszących soczewki kontaktowe należy uprzedzić o możliwości zmniejszonego wydzielania łez. W przypadku wystąpienia bradykardii <55 uderzeń/min należy zmniejszyć dawkę karwedylolu. Brak doświadczenia w stosowaniu leku u dzieci i młodzieży. Ze względu na zawartość laktozy, nie należy stosować preparatu u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Carvedilol-ratiopharm - ciąża

Nie należy stosować w ciąży, chyba że spodziewane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Leki ß-adrenolityczne zmniejszają perfuzję łożyska, co może doprowadzić do wewnątrzmacicznego obumarcia płodu oraz porodów niewczesnych i przedwczesnych. Ponadto u płodu lub noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (zwłaszcza hipoglikemia i bradykardia). Istnieje zwiększone ryzyko powikłań sercowych i płucnych u noworodka w okresie poporodowym. Nie zaleca się karmienia piersią w trakcie przyjmowania karwedylolu.

Reklama

Carvedilol-ratiopharm - efekty uboczne

Bardzo często: ból i zawroty głowy, niewydolność serca, niedociśnienie tętnicze, osłabienie. Często: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenia dróg moczowych, niedokrwistość, zwiększenie masy ciała, hipercholesterolemia, pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia, hipoglikemia) u pacjentów z cukrzycą, depresja, obniżenie nastroju, zaburzenia widzenia, zespół suchego oka, podrażnienie oka, bradykardia, obrzęki, hiperwolemia, zatrzymanie płynów, niedociśnienie ortostatyczne, ziębnięcie kończyn, choroby naczyń obwodowych, nasilenie chromania przestankowego, objaw Raynauda, duszność, obrzęk płuc, astma u podatnych pacjentów, nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha, bóle kończyn, niewydolność nerek i zaburzenie czynności nerek u pacjentów z uogólnioną miażdżycą i (lub) zaburzoną czynnością nerek, trudności w oddawaniu moczu, ból. Niezbyt często: zaburzenia snu, splątanie, stany przedomdleniowe, omdlenia, parestezje, blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa, reakcje skórne (np. osutka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd, zmiany skórne o charakterze łuszczycowym lub liszaja płaskiego), nasilone pocenie, wypadnie włosów, zaburzenia wzwodu. Rzadko: trombocytopenia, niedrożność nosa, suchość błony śluzowej jamy ustnej. Bardzo rzadko: leukopenia, reakcje nadwrażliwości, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT i GGT, ciężkie postacie wysypki skórnej (rumień wielopostaciowy) z zaczerwienieniem, gorączką, pęcherzami lub wrzodami (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna martwica naskórka), nietrzymanie moczu u kobiet. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić nasilenie niewydolności serca i zatrzymanie płynów. Przemijające pogorszenie czynności nerek obserwowano podczas leczenia karwedylolem pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca, uogólnioną miażdżycą i (lub) zaburzeniami czynności nerek. Leki ß-adrenolityczne, mogą powodować ujawnienie utajonej cukrzycy, nasilenie objawów istniejącej cukrzycy oraz pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi.

Carvedilol-ratiopharm - interakcje

Karwedylol jest substratem i inhibitorem glikoproteiny P - może zwiększać biodostępność leków przez nią transportowanych. Ponadto pod wpływem leków indukujących lub hamujących glikoproteinę P zmianom może ulegać biodostępność karwedylolu. Leki hamujące lub indukujące CYP2D6 i CYP2C9 mogą stereoselektywnie zmieniać układowy lub przedukładowy metabolizm karwedylolu, prowadząc do zwiększenia lub zmniejszenia stężenia karwedylolu R i S. Podczas jednoczesnego podania karwedylolu i digoksyny, może wystąpić zwiększenie o ok. 15% stężenia digoksyny w osoczu - zaleca się monitorowanie stężeń digoksyny w czasie włączania, zmieniania dawki lub odstawiania karwedylolu. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących ryfampicynę (ryzyko zmniejszenia stężeń karwedylolu w surowicy). Karwedylol zwiększa wchłanianie cyklosporyny podanej doustnie. Próbując utrzymać terapeutyczne stężenia cyklosporyny konieczne było zmniejszenie dawki cyklosporyny przeciętnie o 20%. Z powodu istnienia dużej zmienności indywidualnej w reakcji pacjenta, zaleca się kontrolę stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem i ewentualne dostosowanie dawki cyklosporyny. U pacjentów z niewydolnością serca amiodaron zmniejszał klirens karwedylolu S, prawdopodobnie poprzez hamowanie CYP2C9 (średnie stężenie karwedylolu R w osoczu nie ulegało zmianie) - istnieje potencjalne ryzyko nasilenia blokady receptorów β-adrenergicznych przez zwiększone stężenie karwedylolu S w osoczu. U pacjentów z niewydolnością serca jednoczesne podawanie fluoksetyny (silnego inhibitora CYP2D6), powodowało stereoselektywne hamowanie metabolizmu karwedylolu, ze zwiększeniem AUC enancjomeru R(+) o 77%. Nie zaobserwowano jednak żadnych różnic między grupami w zakresie występowania zdarzeń niepożądanych, ciśnienia tętniczego lub czynności serca. Cymetydyna może zwiększać stężenie karwedylolu w surowicy. Leki β-adrenolityczne mogą nasilać działanie obniżające stężenie cukru we krwi wywierane przez insulinę i doustne leki hipoglikemizujące. Objawy hipoglikemii mogą ulec zamaskowaniu lub osłabieniu (szczególnie tachykardia). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące zaleca się regularną kontrolę stężeń glukozy we krwi. Pacjentów przyjmujących jednocześnie leki β-adrenolityczne i lek zmniejszający stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitory MAO) należy starannie obserwować pod kątem hipotonii i (lub) ciężkiej bradykardii. Jednoczesne stosowanie karwedylolu i digoksyny może spowalniać przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Werapamil, diltiazem lub inne leki antyarytmiczne w połączeniu z karwedylolem mogą zwiększać ryzyko zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego - konieczna jest staranna kontrola EKG i ciśnienia tętniczego. Nie należy podawać tych leków dożylnie. Jednoczesne stosowanie klonidyny i leków β-adrenolitycznych może nasilać działanie obniżające ciśnienie i zwalniające czynność serca. W razie przerywania jednoczesnego leczenia lekami β-adrenolitycznymi i klonidyną, najpierw należy odstawić lek β-adrenolityczny. Leczenie klonidyną można zakończyć kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę. Karwedylol może nasilać działanie innych jednocześnie podawanych leków działających przeciwnadciśnieniowo (np. antagonistów receptorów α₁-adrenergicznych) lub wywołujących hipotonię jako działanie niepożądane. W czasie znieczulenia zaleca się staranne monitorowanie objawów życiowych z uwagi na synergistyczne działanie inotropowo-ujemne i przeciwnadciśnieniowe karwedylolu i leków znieczulających. Jednoczesne stosowanie NLPZ i leków β-adrenolitycznych może prowadzić do zwiększenia ciśnienia tętniczego i gorszej kontroli ciśnienia. Niekardioselektywne leki β-adrenolityczne osłabiają działanie rozszerzające oskrzela leków β-adrenomimetycznych. Zaleca się monitorowanie stanu pacjenta. Stosowanie dihydropirydyn i karwedylolu należy prowadzić pod ścisłą kontrolą lekarską, ze względu na zgłoszenia dotyczące występowania niewydolności serca i ciężkiego niedociśnienia tętniczego. Estrogeny lub kortykosteroidy mogą osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe karwedylolu w wyniku zatrzymania sodu i wody w organizmie. Równoczesne podawanie z ergotaminą powoduje nasilone działanie zwężające naczynia. Karwedylol nasila działanie leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe.

Carvedilol-ratiopharm - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Nadciśnienie tętnicze samoistne. Lek stosuje się w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, zwłaszcza z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez 2 dni; następnie leczenie kontynuuje się dawką 25 mg na dobę; w razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach co najmniej 2-tygodniowych; maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 50 mg. U pacjentów w podeszłym wieku zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę; dawka ta może być wystarczająca także w dalszym leczeniu; w razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach co najmniej 2-tygodniowych. Przewlekła stabilna dławica piersiowa. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez 2 dni; następnie leczenie kontynuuje się dawką 25 mg 2 razy na dobę; w razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach co najmniej 2-tygodniowych; maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 100 mg (w 2 dawkach podzielonych). U pacjentów w podeszłym wieku dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez 2 dni; następnie leczenie kontynuuje się dawką 25 mg 2 razy na dobę, co odpowiada maksymalnej zalecanej dawce dobowej. Niewydolność serca. Preparat jest stosowany w leczeniu umiarkowanej do ostrej niewydolności serca jako uzupełnienie konwencjonalnej terapii podstawowej za pomocą leków moczopędnych, inhibitorów ACE, glikozydów naparstnicy i (lub) leków rozszerzających naczynia. Pacjent powinien znajdować się w stabilnym stanie klinicznym (bez zmiany NYHA, bez hospitalizacji z powodu niewydolności serca). Terapia podstawowa musi być ustalona od co najmniej 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem. Dodatkowo, pacjent powinien mieć zmniejszoną frakcję wyrzutową lewej komory serca, częstość serca powinna wynosić >50 uderzeń/min, a skurczowe ciśnienie krwi >85 mmHg. Dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tyg.; w przypadku dobrej tolerancji można zwiększać dawkę w odstępach co najmniej 2-tygodniowych, najpierw do 6,25 mg 2 razy na dobę, następnie do 12,5 mg 2 razy na dobę i ostatecznie do 25 mg 2 razy na dobę (zaleca się zwiększanie dawki do największej dawki tolerowanej przez pacjenta); zalecana dawka maksymalna wynosi 25 mg 2 razy na dobę u pacjentów o mc. <85 kg oraz 50 mg 2 razy na dobę u pacjentów o mc. >85 kg, z wyłączeniem pacjentów z ciężką niewydolnością serca. Zwiększenie dawki do 50 mg 2 razy na dobę powinno być prowadzone ostrożnie, pod ścisłym nadzorem lekarza. Na początku leczenia lub po zwiększeniu dawki może wystąpić przemijające zaostrzenie objawów niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i (lub) leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych. Zwykle nie wymaga to przerwania leczenia, a tylko zaprzestania dalszego zwiększania dawki. Pacjent powinien być kontrolowany przez lekarza kardiologa po rozpoczęciu leczenia karwedylolem oraz po zwiększaniu dawki. Przed każdym zwiększeniem dawki należy wykonać badanie w celu wykrycia objawów zaostrzenia niewydolności serca lub objawów nadmiernego rozszerzenia naczyń (np. czynność nerek, masa ciała, ciśnienie krwi, częstość akcji serca i rytm serca). Zaostrzenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów leczy się zwiększeniem dawki leku moczopędnego, natomiast dawki karwedylolu nie należy zwiększać do czasu ustabilizowania się stanu pacjenta. W przypadku wystąpienia bradykardii lub wydłużenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego, w pierwszej kolejności należy oznaczyć stężenie digoksyny. Czasami konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu lub tymczasowe przerwanie leczenia. Nawet w tych przypadkach dostosowywanie dawki karwedylolu możne być często z powodzeniem kontynuowane. W przypadku, gdy przerwa w leczeniu karwedylolem jest dłuższa niż 2 tyg., leczenie należy rozpocząć od dawki 3,125 mg 2 razy na dobę, a następnie stopniowo zwiększać dawkę zgodnie z ww. zaleceniami. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę należy określić indywidualnie, jednak na podstawie parametrów farmakokinetycznych nie stwierdzono konieczności dostosowania dawkowania. U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby może być konieczne dostosowanie dawkowania. Sposób podania. Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłku, jedynie pacjentom z niewydolnością serca zaleca się przyjmowanie tabletek z posiłkiem. Tabletki można dzielić na połowy.

Carvedilol-ratiopharm - uwagi

Karwedylol należy odstawiać stopniowo (szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca), w ciągu 2 tygodni. Lek może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, szczególnie podczas rozpoczynania leczenia, zwiększania dawki lub zmiany leczenia.