Reklama
Co-Indipam - skład
1 tabl. zawiera 4 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą i 1,25 mg indapamidu. Tabletki zawierają laktozę.
Reklama
Co-Indipam - działanie
Połączenie inhibitora ACE (peryndopryl) z lekiem moczopędnym (indapamid). Peryndopryl jest przekształcany w czynny metabolit - peryndoprylat, który jest inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę. Enzym ten przekształca angiotensynę I w angiotensynę II oraz pobudza wydzielanie aldosteronu w korze nadnerczy i rozkład bradykininy. Zahamowanie aktywności ACE prowadzi do: zmniejszenia wydzielania aldosteronu, zwiększenia aktywności reninowej osocza, zmniejszenia oporu obwodowego, zwłaszcza w łożysku naczyniowym mięśni i nerek, bez towarzyszącego zatrzymania sodu i wody oraz odruchowej tachykardii (w leczeniu przewlekłym). Indapamid jest pochodną sulfonamidową o właściwościach farmakologicznych podobnych do diuretyków tiazydowych. Hamuje resorpcję zwrotną sodu w części korowej nerek. Powoduje to zwiększenie wydalania przez nerki sodu i chlorków oraz, w mniejszym stopniu, potasu i magnezu, co zwiększa objętość wydalanego moczu i działa przeciwnadciśnieniowo. Peryndopryl wchłania się szybko z przewodu pokarmowego. Cmax osiąga w ciągu 1 h. T0,5 peryndoprylu wynosi 1 h. 27% podanego peryndoprylu dociera do krwiobiegu w postaci czynnego metabolitu peryndoprylatu. Cmax peryndoprylatu w osoczu jest osiągane w ciągu 3-4 h, jego stopień wiązania z białkami osocza wynosi 20%. Peryndoprylat jest wydalany w moczu, a T0,5 jego niezwiązanej frakcji wynosi ok. 17 h, co prowadzi do stanu stacjonarnego w ciągu 4 dni. Indapamid jest szybko i całkowicie wchłaniany z przewodu pokarmowego. Cmax w osoczu występuje po ok. 1 h od podania. Wiązanie z białkami osocza wynosi 79%. Eliminacja przebiega głównie z moczem (70% dawki) i kałem (22% dawki) w postaci nieczynnych metabolitów. T0,5 w fazie eliminacji wynosi 14-24 h.
Reklama
Co-Indipam - wskazania
Leczenie nadciśnienia tętniczego pierwotnego. Preparat jest wskazany do stosowania u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane po zastosowaniu peryndoprylu w monoterapii.
Reklama
Co-Indipam - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na peryndopryl lub inne inhibitory ACE; obrzęk naczynioruchowy (Quinckego) związany z leczeniem inhibitorami ACE w wywiadzie; wrodzony/idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy ; II lub III trymestr ciąży; Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m2). Nadwrażliwość na indapamid lub inne sulfonamidy; ciężkie zaburzenie czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min); encefalopatia wątrobowa; ciężkie zaburzenie czynności wątroby; hipokaliemia; jednoczesne stosowanie z lekami, innymi niż przeciwarytmiczne, które powodują torsades de pointes; okres karmienia piersią. Nadwrażliwość na jakiekolwiek substancje pomocnicze. Pacjenci dializowani. Nieleczona, niewyrównana niewydolność serca.
Reklama
Co-Indipam - ostrzeżenia
Jeśli pacjent jest narażony na dwa leki przeciwnadciśnieniowe dotychczas niestosowane, nie można wykluczyć zwiększonej częstości reakcji idiosynkrazji - pacjent powinien być poddawany ścisłej obserwacji. Peryndopryl należy stosować szczególnie ostrożnie u pacjentów z kolagenozą naczyń, u których stosuje się leczenie lekiem immunosupresyjnym, allopurynolem lub prokainamidem, lub u których występują połączone czynniki powodujące powikłania, zwłaszcza jeśli występowało wcześniej zaburzenie czynności nerek - u takich pacjentów doradza się okresowe monitorowanie liczby białych krwinek, a pacjentów należy poinformować o zgłaszaniu jakichkolwiek objawów infekcji (np. ból gardła, gorączka). W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego należy natychmiast przerwać leczenie oraz wdrożyć odpowiednie postępowanie; u pacjentów rasy czarnej obrzęk naczynioruchowy występuje częściej. U pacjentów z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, niezwiązanym z leczeniem inhibitorem ACE, może istnieć zwiększone ryzyko jego wystąpienia. Obrzęk naczynioruchowy jelit należy wziąć pod uwagę podczas diagnozowania różnicowego pacjentów zgłaszających ból brzucha. Inhibitory ACE należy stosować z ostrożnością u pacjentów z alergią podczas odczulania i należy ich unikać u pacjentów poddawanych immunoterapii jadem owadów. Reakcji rzekomoanafilaktycznych można uniknąć poprzez czasowe odstawienie inhibitora ACE, przynajmniej na 24 h przed rozpoczęciem leczenia odczulającego. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE podczas aferezy lipoprotein o małej gęstości (LDL) z użyciem siarczanu dekstranu, obserwowano zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne; reakcji tych unikano przez czasowe odstawienie inhibitora ACE przed każdą aferezą. Ze względu na ryzyko reakcji rzekomoanafilaktycznych u pacjentów dializowanych z zastosowaniem błon o dużej przepuszczalności (np. AN 69) i leczonych jednocześnie inhibitorem ACE należy rozważyć zastosowanie błon dializacyjnych innego rodzaju lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy. W przypadku uszkodzenia wątroby tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą powodować wystąpienie encefalopatii wątrobowej – w takim przypadku należy natychmiast przerwać leczenie lekami moczopędnymi. Jeśli podczas leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwać terapię. Jeśli ponowne podanie leku moczopędnego jest uznane za konieczne, zaleca się ochronę powierzchni narażonych na działanie słońca lub sztucznych promieni UVA. W trakcie stosowania preparatu u niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez uprzedniego jawnego zaburzenia czynności nerek, u których badania krwi wykazują czynnościową niewydolność nerek, należy przerwać leczenie i ewentualnie ponownie rozpocząć mniejszą dawką lub tylko jednym za składników. U tych pacjentów, w ramach podstawowej kontroli medycznej należy okresowo oceniać stężenie potasu i kreatyniny po 2 tyg. leczenia, a następnie co 2 mies. w trakcie okresu stabilnego leczenia. Niewydolność nerek była zgłaszana głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub z istniejącą wcześniej niewydolnością nerek, włączając zwężenie tętnicy nerkowej. W przypadku obustronnego zwężenia tętnic nerkowych lub jedynej czynnej nerki, zazwyczaj nie zaleca się stosowania leku. Ze względu na ryzyko nagłego niedociśnienia tętniczego u pacjentów z hiponatremią (zwłaszcza u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej) należy regularnie kontrolować pacjentów pod kątem objawów klinicznych zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, zwłaszcza w przypadku współistniejącego biegunki lub wymiotów - należy regularnie oznaczać stężenie elektrolitów w osoczu. Znaczące niedociśnienie tętnicze może wymagać zastosowania dożylnego wlewu izotonicznego roztworu soli. Przemijające niedociśnienie tętnicze nie jest przeciwwskazaniem do kontynuacji leczenia. Po przywróceniu odpowiedniej objętości krwi i ciśnienia tętniczego, można ponownie rozpocząć leczenie od mniejszej dawki lub od zastosowania tylko jednego ze składników. Ze względu na ryzyko hipokaliemii podczas stosowania preparatu należy regularnie kontrolować stężenie potasu w osoczu w trakcie terapii. W przypadku wystąpienia suchego kaszlu należy rozważyć etiologię jatrogenną; jeżeli leczenie inhibitorami ACE jest nadal konieczne, należy rozważyć możliwość jego kontynuacji. Istnieje ryzyko niedociśnienia tętniczego i (lub) niewydolności nerek przy współistniejącej niewydolności serca lub zaburzeniach gospodarki wodno-elektrolitowej. Hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron przez inhibitor ACE może spowodować, zwłaszcza po pierwszej dawce i podczas pierwszych 2 tyg. leczenia, nagłe obniżenie ciśnienia tętniczego krwi i (lub) zwiększenie stężenia kreatyniny w osoczu, wskazujące na czynnościową niewydolność nerek; niekiedy może mieć ona ostry początek, choć występuje rzadko i w różnych momentach leczenia. W takich przypadkach leczenie należy rozpocząć od mniejszej dawki i zwiększać ją stopniowo. U pacjentów w podeszłym wieku przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność nerek i stężenie potasu. Dawkę początkową należy dostosować w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza w przypadkach zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, w celu uniknięcia nagłego niedociśnienia. Ryzyko wystąpienia niedociśnienia występuje u wszystkich pacjentów, jednak szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub zaburzeniami krążenia mózgowego, rozpoczynając leczenie od małych dawek. Stosowanie inhibitorów ACE może być korzystne u pacjentów z nadciśnieniem nerkowo-naczyniowym oczekujących na zabieg chirurgiczny lub gdy taka operacja nie jest możliwa. Jeżeli preparat został przepisany pacjentom z rozpoznanym lub podejrzewanym zwężeniem tętnicy nerkowej, leczenie należy rozpoczynać w szpitalu od małych dawek. Należy kontrolować czynność nerek i stężenie potasu, ponieważ u niektórych pacjentów rozwijała się czynnościowa niewydolność nerek, ustępująca po zaprzestaniu leczenia. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa IV) oraz u pacjentów z cukrzycą insulinozależną (u których istnieje tendencja do zwiększenia stężenia potasu) leczenie należy zaczynać pod ścisłą kontrolą lekarską od mniejszej dawki początkowej. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i nadciśnieniem tętniczym, inhibitor ACE należy dodać do leku β-adrenolitycznego. U pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną należy dokładnie monitorować stężenia glukozy we krwi, zwłaszcza podczas 1. miesiąca leczenia inhibitorem ACE. Peryndopryl jest mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia krwi u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Ze względu na ryzyko niedociśnienia zaleca się przerwać leczenie peryndoprylem na dobę przed planowanym zabiegiem chirurgicznym. Inhibitory ACE należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory. Stosowanie inhibitorów ACE rzadko wiązało się z zespołem rozpoczynającym się od żółtaczki cholestatycznej, prowadzącej do piorunującej martwicy wątroby i (czasem) śmierci. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, u których rozwinęła się żółtaczka lub zwiększyła się aktywność enzymów wątrobowych, należy przerwać leczenie inhibitorami ACE i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne. U niektórych pacjentów w trakcie stosowania peryndoprylu, obserwowano zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Czynnikami ryzyka wystąpienia hiperkaliemii są: niewydolność nerek, pogorszenie czynności nerek, wiek (>70 lat), cukrzyca, współistniejące stany, zwłaszcza odwodnienie, ostra dekompensacja serca, kwasica metaboliczna i jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych leków zwiększających stężenie potasu w surowicy (np. heparyna). Jeżeli jednoczesne stosowanie wyżej wymienionych leków uważa się za konieczne, zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu w surowicy. Przed rozpoczęciem stosowania indapamidu, a następnie w regularnych odstępach czasu należy badać stężenie sodu; częściej u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z marskością wątroby. Należy zapobiegać ryzyku wystąpienia zmniejszonych stężeń potasu (<3,4 mmol/l) w niektórych grupach ryzyka, takich jak pacjenci w podeszłym wieku i (lub) niedożywieni, niezależnie od tego, czy przyjmują czy nie wiele leków, pacjenci z marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, pacjenci z chorobą naczyń wieńcowych i pacjenci z niewydolnością serca. W takich przypadkach hipokaliemia zwiększa toksyczność glikozydów naparstnicy oraz ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca. Pacjenci, u których występuje wydłużony odstęp QT, bez względu na pochodzenie jatrogenne czy też wrodzone, znajdują się również w grupie ryzyka. Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, może predysponować do wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca, szczególnie torsade de pointes, które mogą prowadzić do zgonu. We wszystkich tych przypadkach konieczne jest częstsze oznaczanie stężenia potasu w surowicy. Pierwsze oznaczenie stężenia potasu należy wykonać w 1. tyg. po rozpoczęciu leczenia. W razie wykrycia zmniejszonego stężenia potasu należy wyrównać niedobór. Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu. Znaczne zwiększenie stężenia wapnia może być związane z nierozpoznaną nadczynnością przytarczyc. W takich przypadkach leczenie należy przerwać i wykonać badanie oceniające czynność przytarczyc. Kontrolowanie stężenia glukozy we krwi jest istotne u pacjentów z cukrzycą, zwłaszcza w przypadku małego stężenia potasu. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem kwasu moczowego istnieje zwiększone ryzyko występowania napadów dny moczanowej. Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne tylko, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona jedynie w niewielkim stopniu (stężenie kreatyniny <25 mg/l, tj. 220 μmol/l u dorosłych). U pacjentów w podeszłym wieku w ocenie stężenia kreatyniny należy uwzględnić wiek, masę ciała i płeć pacjenta, wg wzoru Cockrofta. Lek moczopędny może spowodować przemijającą czynnościową niewydolność nerek na początku leczenia, która nie ma żadnych konsekwencji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, natomiast może nasilić istniejącą już niewydolność nerek. Podczas leczenia należy często oznaczać stężenie kreatyniny i potasu we krwi. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Nie należy stosować preparatu u dzieci oraz młodzieży, ponieważ dotychczas nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności peryndoprylu w monoterapii lub w skojarzeniu u dzieci i młodzieży. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy.
Reklama
Co-Indipam - ciąża
Nie zaleca się stosowania preparatu w I trymestrze ciąży (istnieje ryzyko działania teratogennego). Preparat jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży i w okresie karmienia piersią. Podawanie preparatu w II i III trymestrze ciąży powoduje zaburzenia czynności nerek płodu, małowodzie oraz opóźnienie kostnienia kości czaszki; u noworodka może wystąpić niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze i hiperkaliemia. W przypadku narażenia na peryndopryl, począwszy od II trymestru ciąży, zalecane jest przeprowadzanie badania usg nerek i czaszki. Dzieci, których matki przyjmowały inhibitory ACE, należy ściśle obserwować, czy nie występuje u nich niedociśnienie. Przedłużona ekspozycja na lek tiazydowy podczas III trymestru ciąży może zmniejszyć objętość osocza u matki, jak również przepływ maciczno-łożyskowy krwi, co może powodować niedokrwienie płodowo-łożyskowe i opóźnienie wzrostu. Ponadto donoszono o rzadkich przypadkach hipoglikemii i małopłytkowości u niemowląt, które były narażone na indapamid krótko przed terminem porodu. Indapamid jest wydzielany z mlekiem. Indapamid ma właściwości zbliżone do tiazydowych leków moczopędnych, które wiązano ze zmniejszaniem lub nawet całkowitym zahamowaniem laktacji, gdy podawano je w okresie karmienia piersią. Może wystąpić nadwrażliwość na leki z grupy sulfonamidów, hipokaliemia i żółtaczka jąder podkorowych.
Reklama
Co-Indipam - efekty uboczne
Często: parestezje, ból i zawroty głowy, osłabienie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zaburzenia widzenia, szum uszny, niedociśnienie (w tym niedociśnienie ortostatyczne), suchy uporczywy kaszel, duszność, zaparcia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności, ból w nadbrzuszu, bóle brzucha, wymioty, zaburzenia smaku, objawy dyspeptyczne, biegunka, wysypka, świąd, wykwity grudkowo-plamkowe, skurcze mięśni. Niezbyt często: zaburzenia nastroju lub snu, skurcz oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy (twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani), pokrzywka, reakcje nadwrażliwości (głównie skórne u pacjentów ze skłonnością do reakcji alergicznych i z astmą), rumień, nasilenie objawów rozpoznanego wcześniej ostrego tocznia rumieniowatego układowego, niewydolność nerek, impotencja, nasilone pocenie. Rzadko: hiperkalcemia. Bardzo rzadko: małopłytkowość, leukopenia/neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość (obserwowana w przypadku stosowania inhibitorów ACE u pacjentów po przeszczepieniu nerki, u pacjentów poddawanych hemodializie), splątanie, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, tachykardia komorowa, migotanie przedsionków, dławica piersiowa i zawał serca, prawdopodobnie wtórne do nasilenia niedociśnienia u pacjentów z grupy dużego ryzyka), eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby (cytolityczne lub cholestatyczne), rumień wielopostaciowy, toksyczna nekroliza naskórkowa, zespół Stevensa-Johnsona, nadwrażliwość na światło, ostra niewydolność nerek. Częstość nieznana: w przypadku niewydolności wątroby istnieje możliwość wystąpienia encefalopatii wątrobowej, zwiększenie stężenia glukozy i kwasu moczowego we krwi, nieznaczne zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w osoczu (odwracalne po zakończeniu leczenia, częściej występujące w przypadkach zwężenia tętnicy nerkowej, nadciśnienia tętniczego leczonego lekami moczopędnymi, niewydolności nerek), hipokaliemia (ciężka u pacjentów z grup ryzyka), hiperkaliemia (zazwyczaj przemijająca), hiponatremia z hipowolemią powodująca odwodnienie i niedociśnienie ortostatyczne.
Co-Indipam - interakcje
Wspólne dla peryndoprylu i indapamidu. Nie zaleca się stosowania preparatu z solami litu (ryzyko zwiększenia stężenia litu we krwi i jego toksyczności) - gdy takie leczenie skojarzone jest konieczne, należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy. Zachować szczególną ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu baklofenu (nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego; konieczna kontrola ciśnienia krwi oraz czynności nerek i w razie konieczności dostosowanie dawki leku przeciwnadciśnieniowego) oraz przy jednoczesnym stosowaniu NLPZ (w tym kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych, inhibitorów COX-2 i niewybiórczych NLPZ) - ryzyko osłabienia działania przeciwnadciśnieniowego, zwiększone ryzyko pogorszenia czynności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek i hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów z istniejącą wcześniej zaburzoną czynnością nerek; pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni oraz należy rozważyć monitorowanie czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego, a następnie w trakcie terapii; należy zwrócić szczególną uwagę na pacjentów w podeszłym wieku. Zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu preparatu z: lekami przeciwdepresyjnymi podobnymi do imipraminy (trójpierścieniowe), lekami neuroleptycznymi (nasilone działanie obniżające ciśnienie tętnicze krwi i zwiększenie ryzyka niedociśnienia ortostatycznego); z kortykosteroidami, tetrakozaktydem (zmniejszenie działania obniżającego ciśnienie tętnicze krwi); innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi (ryzyko dalszego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi). Związane z peryndoprylem. Nie zaleca się stosowania preparatu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (spironolakton, triamteren, w monoterapii lub w skojarzeniu), solami potasu - ryzyko znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy; jeżeli jednoczesne stosowanie jest wskazane z powodu udokumentowanej hipokaliemii, należy je stosować z zachowaniem ostrożności oraz często oznaczać stężenie potasu w surowicy i wykonywać badanie EKG. Zachować szczególną ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu leków przeciwcukrzycowych (insulina, sulfonamidy hipoglikemizujące) - ryzyko zwiększenia działania hipoglikemizującego. Zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu z: allopurynolem, lekami cytostatycznymi lub immunosupresyjnymi, kortykosteroidami stosowanymi ogólnie lub prokainamidem (zwiększone ryzyko wystąpienia leukopenii); lekami znieczulającymi (nasilenie działania hipotensyjnego niektórych leków znieczulających); lekami moczopędnymi tiazydowymi lub pętlowymi (uprzednie leczenie dużymi dawkami leków moczopędnych może powodować hipowolemię i zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego podczas rozpoczynania leczenia peryndoprylem); solami złota w iniekcjach, tj. aurotiojabłczan sodu (ryzyko reakcji przypominających objawy jak po podaniu azotanów). Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii. Związane z indapamidem. Zachować szczególną ostrożność, stosując preparat z lekami indukującymi torsade de pointes takimi jak: leki przeciwarytmiczne klasy IA (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopyramid); leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, dofetylid, ibutylid, bretylium, sotalol); niektóre leki neuroleptyczne (chloropromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna), benzamidy (amisulpryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd), butyrofenony (droperydol, haloperydol), inne neuroleptyki (pimozyd); inne substancje, takie jak beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna (i.v.), halofantryna, mizolastyna, moksyfloksacyna, pentamidyna, sparfloksacyna, winkamina (i.v.), metadon, astemizol, terfenadyna - należy zapobiegać hipokaliemii i wyrównywać ją oraz monitorować odstęp QT. Szczególnie ostrożnie stosować z lekami zmniejszającymi stężenie potasu: amfoterycyna B (i.v.), glikokortykosteroidy i mineralokortykosteroidy (stosowane ogólnie), tetrakozaktyd, leki przeczyszczające podczas długotrwałego stosowania (zwiększone ryzyko hipokaliemii - działanie addycyjne) - należy monitorować stężenie potasu i w razie potrzeby korygować jego stężenie, szczególnie podczas jednoczesnego leczenia glikozydami naparstnicy; należy stosować niestymulujące leki przeczyszczające. Przy jednoczesnym stosowaniu leku z glikozydami naparstnicy zmniejszenie stężeń potasu wywołane przez indapamid może nasilać toksyczność glikozydów nasercowych; należy monitorować stężenie potasu oraz zapis EKG i ponownie rozważyć wskazania do leczenia. Preparat stosować ostrożnie z: metforminą - ryzyko kwasicy mleczanowej; nie należy stosować metforminy, kiedy stężenie kreatyniny w osoczu przekracza 15 mg/l (135 μmol/l) u mężczyzn i 12 mg/l (110 μmol/l) u kobiet; środkami kontrastującymi zawierającymi jod - ryzyko ostrej niewydolności nerek, szczególnie, kiedy zastosowano duże dawki środków kontrastujących zawierających jod; przed zastosowaniem środka kontrastującego zawierającego jod należy odpowiednio nawodnić pacjenta; z wapniem (solami) - ryzyko hiperkalcemii; z cyklosporyną - ryzyko zwiększenia stężenia kreatyniny bez zmiany stężenia cyklosporyny w surowicy, nawet przy braku niedoborów wody i elektrolitów.
Co-Indipam - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę najlepiej rano przed posiłkiem. Jeżeli jest to możliwe, zaleca się oddzielne zwiększanie dawki poszczególnych składników preparatu. Preparat należy stosować, gdy ciśnienie tętnicze krwi nie jest odpowiednio kontrolowane po zastosowaniu tabl. 2,5 mg + 0,625 mg. Jeżeli jest to klinicznie właściwe, można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii na leczenie preparatem 4 mg + 1,25 mg. U pacjentów w podeszłym wieku leczenie należy rozpocząć po ocenie zmian ciśnienia tętniczego krwi i czynności nerek. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 30-60 ml/min) zaleca się rozpoczynanie leczenia od odpowiedniej dawki poszczególnych substancji czynnych. U pacjentów z klirensem kreatyniny większym lub równym 60 ml/min oraz u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby nie jest wymagana modyfikacja dawki.
Co-Indipam - uwagi
Preparat zawiera substancję czynną, która może powodować fałszywie dodatni wynik testu antydopingowego. Substancje czynne preparatu nie wpływają bezpośrednio na koncentrację uwagi, lecz u niektórych pacjentów mogą wystąpić indywidualne reakcje związane z obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza na początku leczenia lub po zastosowaniu dodatkowo innego leku przeciwnadciśnieniowego - w takiej sytuacji zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn może być obniżona.
