Reklama
Concoram - skład
1 tabl. zawiera połączenie fumaranu bisoprololu i amlodypiny (w postaci bezylanu), odpowiednio: 5 mg+5 mg, 5 mg+10 mg, 10 mg+5 mg lub 10 mg+10 mg.
Reklama
Concoram - działanie
Preparat stanowi połączenie bisoprololu i amlodypiny. Bisoprolol jest wybiórczym lekiem blokującym receptory β1-adrenergiczne, pozbawionym wewnętrznego działania agonistycznego i istotnych właściwości stabilizujących błony komórkowe. Wykazuje niewielkie powinowactwo do receptorów β2 mięśni gładkich oskrzeli i naczyń oraz do receptorów związanych z regulacją metabolizmu. Amlodypina jest antagonistą wapnia należącym do grupy dihydropirydyny. Hamuje przezbłonowy napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i mięśni gładkich naczyń. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego amlodypiny wynika z bezpośredniego działania rozkurczającego mięśnie gładkie tętnic. Możliwe są dwa mechanizmy działania w dławicy piersiowej: rozszerzenie tętniczek obwodowych, zmniejszając w ten sposób całkowity opór obwodowy (obciążenie następcze) - ponieważ częstość skurczów serca pozostaje niezmieniona działanie to zmniejsza zużycie energii przez mięsień sercowy i jego zapotrzebowanie na tlen; rozszerzanie dużych tętnic i tętniczek wieńcowych zarówno w obszarach prawidłowo ukrwionych, jak i zmienionych w skutek niedokrwienia - działanie to zwiększa zaopatrzenie w tlen. Biodostępność bisoprololu po podaniu doustnym wynosi ok. 90%. Wiąże się z białkami osocza w ok. 30%. W 50 % jest metabolizowany w wątrobie i wydalany z moczem. Pozostałe 50% jest wydalane przez nerki w postaci niezmienionej. T0,5 wynosi 10-12 h. Po podaniu doustnym amlodypina osiąga Cmax we krwi między 6 a 12 h (biodostępność wynosi 64-80%; pokarm nie wpływa na biodostępność). Jest metabolizowana w wątrobie. Wydala się z moczem w postaci nieaktywnych metabolitów (60%) i w postaci niezmienionej (10%) oraz z kałem (20-25%). Nie jest usuwana z organizmu za pomocą dializy. T0,5 wynosi 35-50 h.
Reklama
Concoram - wskazania
Leczenie substytucyjne nadciśnienia tętniczego u pacjentów, u których uzyskano kontrolę ciśnienia tętniczego podczas jednoczesnego podawania poszczególnych substancji czynnych w takich samych dawkach jak w leku Concoram, lecz w oddzielnych tabletkach.
Reklama
Concoram - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na amlodypinę, pochodne dihydropirydyny, bisoprolol lub pozostałe składniki preparatu. Amlodypina: ciężkie niedociśnienie tętnicze, wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny), zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca (np. zwężenie zastawki aorty dużego stopnia), niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego. Bisoprolol: ostra niewydolność serca lub okresy zdekompensowanej niewydolności serca, które wymagają dożylnego stosowania leków o działaniu inotropowym dodatnim, wstrząs kardiogenny, blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. (bez wszczepionego stymulatora serca), zespół chorego węzła zatokowego, blok zatokowo-przedsionkowy, objawowa bradykardia, objawowe niedociśnienie tętnicze, ciężka astma oskrzelowa, ciężka postać choroby zarostowej tętnic obwodowych lub zespołu Raynauda, nieleczony guz chromochłonny nadnerczy, kwasica metaboliczna.
Reklama
Concoram - ostrzeżenia
Amlodypina. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania w przełomie nadciśnieniowym. Ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością serca (ryzyko obrzęku płuc), zastoinową niewydolnością serca (ryzyko zwiększenia przyszłych zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu) oraz u pacjentów w podeszłym wieku podczas zwiększania dawki. Amlodypina może być stosowana u pacjentów z niewydolnością nerek w zwykle zalecanych dawkach (nie jest usuwana z organizmu podczas dializy). Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Bisoprolol. Leczenia bisoprololem nie należy przerywać nagle, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, chyba że są wyraźne wskazania (ryzyko przemijającego pogorszenia czynności serca). Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub dławicą piersiową ze współistniejącą niewydolnością serca. Ostrożnie stosować u pacjentów: z cukrzycą, z dużymi wahaniami stężeń glukozy we krwi (objawy hipoglikemii mogą ulec zamaskowaniu); podczas ścisłej głodówki i (lub) będących na diecie; w trakcie terapii odczulającej (bisoprolol może zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych; leczenie adrenaliną nie zawsze może przynieść spodziewany efekt); z blokiem przedsionkowo-komorowym Ist.; z dławicą Prinzmetala. Obserwowano przypadki skurczu naczyń wieńcowych. Pomimo wysokiej selektywności bisoprololu względem receptorów beta 1 nie można całkowicie wykluczyć napadów bólu dławicowego podczas stosowania u pacjentów z dławicą Prinzmetala; z chorobą zarostową tętnic obwodowych (nasilenie dolegliwości jest możliwe szczególnie na początku leczenia); z łuszczycą lub z łuszczycą w wywiadzie (bisoprolol można podawać jedynie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka); z nadczynnością tarczycy (istnieje ryzyko maskowania objawów tyreotoksykozy); z guzem chromochłonnym, którym nie wolno podawać bisoprololu, jeśli nie podano leków α-adrenolitycznych; znieczulanych ogólnie (zastosowanie leków β-adrenolitycznych zmniejsza częstość występowania zaburzeń rytmu i niedokrwienia mięśnia sercowego podczas wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji, jak również w okresie pooperacyjnym). Obecnie zaleca się podawanie β-adrenolityków w okresie okołooperacyjnym. Anestezjolog musi być poinformowany o podawaniu β-adrenolityków, ze względu na ryzyko interakcji z innymi lekami, co może prowadzić do bradyarytmii, osłabienia odruchowej tachykardii oraz zmniejszonej zdolności odruchowej kompensacji układu krążenia w przypadku utraty krwi. Jeśli przed znieczuleniem zachodzi konieczność przerwania stosowania β-adrenolityków, należy stopniowo zmniejszać ich dawkę, a leczenie zakończyć na 48 h przed planowanym znieczuleniem. Pomimo tego, że β1-adrenolityki o wybiórczym działaniu na serce mogą mieć mniejszy wpływ na czynność płuc niż β-adrenolityki niekardiowybiórcze, należy unikać ich stosowania u pacjentów z obturacyjnymi chorobami dróg oddechowych (chyba że istnieją istotne powody kliniczne - wtedy preparat należy stosować z ostrożnością). W astmie oskrzelowej lub innej przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, która może dawać objawy, należy stosować jednocześnie leki rozszerzające oskrzela. Sporadycznie u pacjentów z astmą może wystąpić zwiększenie oporu w drogach oddechowych, dlatego może być konieczne zwiększenie dawki β2-sympatykomimetyku. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w jednej tabletce, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Reklama
Concoram - ciąża
Nie należy stosować preparatu w ciąży, o ile nie jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli leczenie preparatem zostanie uznane za konieczne, należy starannie monitorować maciczno-łożyskowy przepływ krwi i rozwój płodu. W przypadku stwierdzenia niekorzystnego działania preparatu na przebieg ciąży lub na płód, należy rozważyć zastosowanie innego leczenia. Noworodek musi pozostać pod ścisłą obserwacją. Objawy hipoglikemii i bradykardia zazwyczaj występują w pierwszych trzech dobach życia. Bisoprolol może mieć szkodliwy wpływ na przebieg ciąży i (lub) płód/noworodka. Leki β-adrenolityczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co było wiązane z opóźnieniem wzrostu płodu, śmiercią wewnątrzmaciczną, samoistnym poronieniem i z porodem przedwczesnym. U płodu lub noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (np. hipoglikemia i bradykardia). Jeśli leczenie β-adrenolitykami jest konieczne, zaleca się stosowanie leków działających wybiórczo na receptory β1-adrenergiczne. Nie określono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczność reprodukcyjną po zastosowaniu dużych dawek. Nie wiadomo czy bisoprolol przenika do mleka kobiecego. Amlodypina przenika do mleka ludzkiego, jej wpływ na organizm niemowląt nie jest znany. Z tego względu nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią. Zgłoszono przypadki odwracalnych zmian biochemicznych plemników u pacjentów leczonych antagonistami wapnia. W jednym badaniu na zaobserwowano niekorzystny wpływ na płodność samców szczurów. Bisoprolol nie miał wpływu na płodność ani ogólne zdolności reprodukcyjne w badaniach na zwierzętach.
Reklama
Concoram - efekty uboczne
Amlodypina. Bardzo często: obrzęk. Często: senność, zawroty głowy, ból głowy (zwłaszcza na początku leczenia), zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie), kołatanie serca, nagłe zaczerwienienie twarzy, duszność, ból brzucha, nudności, niestrawność, zmiany rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcia), obrzęk okolicy kostek, kurcze mięśni, uczucie zmęczenia, astenia. Niezbyt często: depresja, zmiany nastroju (w tym niepokój), bezsenność, drżenia, zaburzenia smaku, omdlenia, osłabienie czucia, parestezje, szum uszny, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy i migotanie przedsionków), niedociśnienie tętnicze, kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, łysienie, plamica, przebarwienia skóry, nasilone pocenie, świąd, wysypka, wykwit, pokrzywka, ból stawów, ból mięśni, ból pleców, zaburzenia oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy, zwiększenie częstości oddawania moczu, zaburzenia erekcji, ginekomastia, ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie, zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała. Bardzo rzadko: leukopenia, małopłytkowość, reakcje alergiczne, hiperglikemia, hipertonia, neuropatia obwodowa, zawał serca, zapalenie naczyń krwionośnych, zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, rozrost dziąseł, zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (w większości przypadków z cholestazą), obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło. Rzadko: splątanie. Częstość nieznana: toksyczne martwicze oddzielanie naskórka. Zgłaszano sporadyczne przypadki wystąpienia zespołu pozapiramidowego. Bisoprolol. Często: zawroty głowy, ból głowy, uczucie ziębnięcia i drętwienia kończyn, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (takie jak: nudności, wymioty, biegunka, zaparcie), uczucie zmęczenia. Niezbyt często: depresja, zaburzenia snu, zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego, nasilenie istniejącej niewydolności serca, bradykardia, niedociśnienie tętnicze, skurcz oskrzeli u pacjentów z astmą oskrzelową lub obturacyjną chorobą płuc w wywiadzie, osłabienie mięśni, kurcze mięśni, astenia. Rzadko: zwiększenie stężenia triglicerydów, koszmary senne, omamy, omdlenie, zmniejszone wydzielanie łez (należy o tym pamiętać, jeśli pacjent nosi soczewki kontaktowe), zaburzenia słuchu, alergiczny nieżyt błony śluzowej nosa, zapalenie wątroby, reakcje nadwrażliwości (takie jak: świąd, nagłe zaczerwienienie twarzy, wysypka), zaburzenia erekcji, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT). Bardzo rzadko: zapalenie spojówek, łysienie (β-adrenolityki mogą wywołać lub nasilić objawy łuszczycy lub wywołać wysypkę łuszczycopodobną).
Concoram - interakcje
Amlodypina. Podczas jednoczesnego stosowania amlodypiny i silnych lub umiarkowanych inhibitorów CYP3A4 (np. inhibitory proteazy, jak indynawir, sakwinawir i rytonawir, azole przeciwgrzybicze, takie jak flukonazol i itrakonazol, makrolidy, takie jak erytromycyna lub klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) może wystąpić istotny wzrost ekspozycji na amlodypinę, co skutkuje zwiększonym ryzykiem niedociśnienia (szczególnie u osób w podeszłym wieku). Jednoczesne podawanie z lekami indukującymi CYP3A4 (np. z ryfampicyną, zielem dziurawca) może prowadzić do zmniejszenia stężenia amlodypiny w osoczu. W trakcie stosowania oraz po jego zakończeniu należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć konieczność modyfikacji dawki. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z grejpfrutem lub sokiem grejpfrutowym (ryzyko nasilenia działania hipotensyjnego). U pacjentów narażonych na hipertermię złośliwą, jak też w leczeniu hipertermii złośliwej, zaleca się unikanie jednoczesnego podawania z amlodypiną (ryzyko hiperkaliemii). Amlodypina nasila działanie innych leków hipotensyjnych. Podczas jednoczesnego stosowania z amlodypiną: istnieje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi (zaleca się monitorowanie stężenia takrolimusu we krwi oraz w razie potrzeby odpowiednie skorygowanie dawki leku); należy rozważyć monitorowanie stężenia cyklosporyny u pacjentów po przeszczepieniu nerki, a w razie konieczności zredukować dawkę cyklosporyny; należy ograniczyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę. Amlodypina nie wpływa na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny. Bisoprolol. Połączenia niezalecane: antagoniści kanału wapniowego typu werapamilu i w mniejszym stopniu typu diltiazemu (ujemny wpływ na kurczliwość, przewodzenie przedsionkowo-komorowe i ciśnienie tętnicze, dożylne podawanie werapamilu u pacjentów leczonych lekiem β-adrenolitycznym może spowodować głęboką hipotonię i blok przedsionkowo-komorowy); leki hipotensyjne działające ośrodkowo, takie jak klonidyna, metyldopa, moksonidyna, rylmenidyna (ryzyko zwolnienia częstości pracy serca, zmniejszenia pojemności minutowej serca i rozszerzenia naczyń, nagłe odstawienie leku może zwiększać ryzyko "nadciśnienia z odbicia"). Połączenia wymagające ostrożności: antagoniści kanału wapniowego typu pochodnych dihydropirydyny, jak nifedypina (ryzyko niedociśnienia tętniczego, a u pacjentów z niewydolnością serca nie można wykluczyć ryzyka dalszego pogorszenia czynności skurczowej serca); leki antyarytmiczne klasy I, np. dyzopiramid, chinidyna, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon (wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i działanie inotropowo ujemne mogą ulec nasileniu); leki przeciwarytmiczne klasy III, np. amiodaron (wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego może się wydłużyć); leki parasympatykomimetyczne (możliwe wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwiększone ryzyko bradykardii); leki β-adrenolityczne stosowane miejscowo, np. krople do oczu stosowane w jaskrze (możliwe nasilenie układowego działania bisoprololu); insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe (nasilenie działania hipoglikemizującego, możliwe maskowanie objawów hipoglikemii); leki stosowane w znieczuleniu ogólnym (osłabienie odruchowej tachykardii i zwiększenie ryzyka niedociśnienia); glikozydy naparstnicy (zwolnienie czynności serca, wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego); NLPZ (możliwe osłabienie działania bisoprololu); leki β-sympatykomimetyczne, np. izoprenalina, dobutamina (połączenie z bisoprololem może osłabiać efekt działaniu obu leków); leki sympatykomimetyczne działające agonistycznie na receptory β i α, np. noradrenalina, adrenalina (działanie naczynioskurczowe, ryzyko jest wyższe w przypadku nieselektywnych leków β-adrenolitycznych); leki przeciwnadciśnieniowe i inne leki, które mogą obniżać ciśnienie tętnicze, np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, pochodne fenotiazyny (może zwiększać ryzyko niedociśnienia). Połączenia wymagające rozważenia: meflochina (zwiększone ryzyko bradykardii); inhibitory MAO, z wyjątkiem inhibitorów MAO-B (nasilone działanie leków β-adrenolitycznych, ryzyko przełomu nadciśnieniowego).
Concoram - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: zalecana dawka dobowa wynosi 1 tabl. o mocy odpowiadającej przyjmowanej do tej pory dawce. Leczenia nie wolno przerywać nagle, gdyż może doprowadzić do przemijającego zaostrzenia choroby. Leczenia nie wolno przerywać nagle, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca; zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Szczególne grupy pacjentów. W przypadku zaburzenia czynności wątroby eliminacja amlodypiny może ulec wydłużeniu. Nie ustalono dokładnych zaleceń odnośnie dawkowania amlodypiny, dlatego u tych pacjentów preparat należy stosować ze szczególną ostrożnością. W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności wątroby dobowa dawka bisoprololu nie może być większa niż 10 mg. Nie ma konieczności dostosowywania dawkowania u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Amlodypiny nie można usunąć poprzez dializę, dlatego należy ją podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom poddawanym dializoterapii. W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <20 ml/min) dobowa dawka bisoprololu nie może być większa niż 10 mg. U pacjentów w podeszłym wieku można stosować zazwyczaj zalecane dawki, zaleca się ostrożność podczas zwiększania dawki. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować rano, niezależnie od posiłku. Nie należy żuć tabletek.
Concoram - uwagi
Amlodypina może mieć mały lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługiwania maszyn. Jeśli u pacjenta stosującego amlodypinę wystąpią zawroty głowy, ból głowy, zmęczenie lub nudności, zdolność reakcji może być osłabiona. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, bisoprolol nie wywierał wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów. Jednak, ze względu na indywidualną zmienność reakcji na lek, nie można wykluczyć wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Należy brać to pod uwagę szczególnie na początku terapii lub przy zmianie leczenia.
