Coryol

Reklama

Coryol - skład

1 tabl. zawiera 3,125 mg, 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu. Tabletki zawierają laktozę i sacharozę.

Reklama

Coryol - działanie

Lek rozszerzający naczynia, nieselektywny β-adrenolityk, który zmniejsza naczyniowy opór obwodowy dzięki wybiórczej blokadzie receptorów α₁ i hamuje układ renina-angiotensyna poprzez nieselektywną blokadę receptorów β. Nie wykazuje wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej. Działa stabilizująco na błonę komórkową. Karwedylol jest racematem dwóch stereoizomerów: oba enancjomery wykazują działanie blokujące receptory α-adrenergiczne; nieselektywne blokowanie receptorów adrenergicznych β₁ i β₂ związane jest głównie z enancjomerem S(-). Wykazano właściwości przeciwutleniające karwedylolu. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżeniu ciśnienia krwi nie towarzyszy zwiększenie oporu obwodowego. Częstość pracy serca zmniejsza się nieznacznie; objętość wyrzutowa pozostaje niezmieniona. Przepływ krwi przez nerki i czynność nerek oraz obwodowy przepływ krwi pozostają w normie. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym karwedylol zwiększa stężenie norepinefryny we krwi. W długotrwałym leczeniu pacjentów z dławicą piersiową karwedylol wykazał działanie przeciwniedokrwienne i łagodzące ból; ponadto zmniejszał obciążenie wstępne i następcze serca. U pacjentów z zaburzeniem czynności lewej komory lub zastoinową niewydolnością serca karwedylol korzystnie wpływa na hemodynamikę oraz frakcję wyrzutową i wymiary lewej komory. Nie wykazuje niekorzystnego wpływu na profil lipidów i na stężenie elektrolitów we krwi. Całkowita biodostępność karwedylolu podawanego doustnie wynosi około 25%. Maksymalne stężenie we krwi występuje po 1 h. Wiąże się z białkami osocza w 98-99%. Jest metabolizowany w wątrobie głównie przez oksydację pierścienia aromatycznego i glukuronidację. Wydalany jest z głównie z kałem, w mniejszej części wydalany jest przez nerki w postaci metabolitów. Średni T_0,5 wynosi 6-10 h.

Reklama

Coryol - wskazania

Nadciśnienie tętnicze samoistne. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Leczenie wspomagające przewlekłej, stabilnej niewydolności serca o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego.

Reklama

Coryol - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Niestabilna i (lub) niewyrównana niewydolność serca. Niewydolność serca klasy IV wg NYHA, wymagająca dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym. Obturacyjna choroba płuc. Skurcz oskrzeli lub astma oskrzelowa w wywiadzie. Klinicznie istotne zaburzenia czynności wątroby. Blok przesionkowo-komorowy IIst. i IIIst. (chyba, że wszczepiono stały stymulator serca). Ciężka bradykardia (<50 uderzeń na minutę). Zespół chorego węzła zatokowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Wstrząs kardiogenny. Ciężkie niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe krwi <85 mmHg). Dławica Prinzmetala. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna. Ciężkie zaburzenia krążenia w tętnicach obwodowych. Jednoczesne dożylne podawanie werapamilu lub diltiazemu.

Reklama

Coryol - ostrzeżenia

Jeśli u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca podczas zwiększania dawki karwedylolu dojdzie do pogorszenia niewydolności serca lub zatrzymania płynów, należy zwiększyć dawki diuretyków, dawki karwedylolu nie należy zwiększać aż do momentu uzyskania stabilizacji. Niekiedy konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu, a w rzadkich przypadkach odstawienie; nie wyklucza to późniejszego zwiększenia dawki. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca oraz z przewlekłą niewydolnością serca z niskim ciśnieniem tętniczym krwi (ciśnienie skurczowe <100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca, uogólnioną miażdżycą naczyń i (lub) ze współistniejącą niewydolnością nerek należy kontrolować czynność nerek podczas zwiększania dawki, leczenie należy przerwać lub zmniejszyć dawkę w przypadku pogorszenia czynności nerek. Przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem stan pacjenta powinien być stabilny klinicznie i pacjent powinien otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 h przed podaniem karwedylolu; dawki inhibitorów ACE nie należy zmieniać przez co najmniej 24 h przed podaniem karwedylolu. Ostrożnie stosować u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc i skłonnością do skurczu oskrzeli, nieleczonych lekami doustnymi lub wziewnymi, i tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści przeważają nad możliwym ryzykiem. U pacjentów ze skłonnością do skurczu oskrzeli mogą wystąpić zaburzenia oddechowe. Pacjenci powinni być uważnie monitowani na początku leczenia oraz podczas zwiększania dawki; należy zmniejszyć dawkę karwedylolu w przypadku wystąpienia skurczu oskrzeli. Należy zachować ostrożność u pacjentów z cukrzycą, ponieważ karwedylol może powodować pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi, bądź maskować lub łagodzić wczesne objawy ostrej hipoglikemii. U pacjentów przyjmujących insulinę preferowane są leki inne niż leki β-adrenolityczne. U pacjentów z cukrzycą konieczne jest regularne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi podczas rozpoczynania terapii karwedylolem lub zwiększania jego dawki oraz odpowiednia modyfikacja terapii przeciwcukrzycowej. Stężenie glukozy we krwi należy także starannie kontrolować po dłuższych okresach głodzenia. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobą naczyń obwodowych i zespołem Raynauda (β-adrenolityki mogą przyspieszyć lub pogorszyć objawy niewydolności tętniczej). Karwedylol może maskować objawy nadczynności tarczycy. Jeśli tętno pacjenta spadnie poniżej 55 uderzeń/min, dawkę karwedylolu należy zmniejszyć. U pacjentów z blokiem serca Ist. karwedylol należy stosować ostrożnie ze względu na jego ujemne działanie dromotropowe. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz poddawanym leczeniu odczulającemu, ponieważ leki β-adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz nasilać reakcje nadwrażliwości. Podczas leczenia karwedylolem obserwowano występowanie przypadków taksycznego martwiczego oddzielania się naskórka oraz zespołu Stevensa-Johnsona; w przypadku wystąpienia ciężkich niepożądanych reakcji skórnych, które można powiązać ze stosowaniem karwedylolu, lek należy na stałe odstawić. Pacjentom z łuszczycą związaną z terapią lekami β-adrenolitycznymi w wywiadzie, karwedylol należy podawać wyłącznie po uwzględnieniu stosunku ryzyka do korzyści. Pacjenci, u których stwierdzono wolny metabolizm debryzochiny powinni być poddani ścisłej obserwacji podczas rozpoczynania leczenia. Brak danych dotyczących stosowania karwedylolu u pacjentów z guzem chromochłonnym - należy zachować ostrożność. Brak doświadczenia klinicznego w stosowaniu karwedylolu u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala - należy zachować ostrożność. Pacjentów noszących soczewki kontaktowe należy poinformować o możliwym zmniejszeniu wydzielania łez. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera sacharozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub z niedoborem sacharazo-izomaltazy.

Reklama

Coryol - ciąża

Preparatu nie należy stosować w czasie ciąży, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem. Leki β-adrenolityczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co może spowodować wewnątrzmaciczną śmierć płodu oraz niewczesne lub przedwczesne porody. U płodu i noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (zwłaszcza hipoglikemia i bradykardia). Ryzyko powikłań sercowych i płucnych u noworodków w okresie poporodowym może ulec zwiększeniu. Nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania leku.

Reklama

Coryol - efekty uboczne

Bardzo często: ból i zawroty głowy, niewydolność serca, niedociśnienie, zmęczenie. Często: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia dróg moczowych, niedokrwistość, zwiększenie masy ciała, hipercholesterolemia, hiperglikemia lub hipoglikemia u pacjentów z cukrzycą, depresja, obniżony nastrój, omdlenie i stan przedomdleniowy, zaburzenia widzenia, zmniejszone wydzielanie łez (zespół suchego oka), podrażnienie oczu, bradykardia, hiperwolemia, przewodnienie, niedociśnienie ortostatyczne, zaburzenia krążenia obwodowego (ziębnięcie kończyn, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego, objaw Raynauda), nadciśnienie tętnicze, duszność, obrzęk płuc, astma u pacjentów z grupy ryzyka, nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha, ból kończyn, niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z uogólnioną miażdżycą naczyń i (lub) ze współistniejącą niewydolnością nerek, obrzęk i ból w miejscu podania. Niezbyt często: zaburzenia snu, parestezja, blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa, zaparcia, reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd, łuszczycowe i liszajowate zmiany skórne), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, łysienie, zaburzenia erekcji. Rzadko: trombocytopenia, obrzęk błony śluzowej nosa, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenia oddawania moczu. Bardzo rzadko: leukopenia, reakcje nadwrażliwości, zwiększenie aktywności ALAT, AspAT i GGTP. Częstość występowania działań niepożądanych z wyjątkiem zawrotów głowy, zaburzeń widzenia i bradykardii, nie jest zależna od stosowanej dawki. Zawroty głowy, omdlenie, ból głowy i astenia są zwykle łagodne i występują częściej na początku leczenia. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić pogorszenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów. Leki β-adrenolityczne mogą powodować ujawnienie się cukrzycy utajonej, nasilenie istniejącej cukrzycy lub hamowanie mechanizmów regulujących stężenie glukozy we krwi.. Karwedylol może powodować nietrzymanie moczu u kobiet, które ustępuje po przerwaniu leczenia.

Coryol - interakcje

Karwedylol jest zarówno substratem jak i inhibitorem glikoproteiny P. Dlatego też biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P może zwiększać się przy jednoczesnym podawaniu karwedylolu. Dodatkowo induktory lub inhibitory glikoproteiny P mogą zmieniać biodostępność karwedylolu. Inhibitory i induktory CYP2D6 i CYP2C9 mogą zmieniać stereoselektywnie metabolizm układowy i (lub) przedukładowy karwedylolu, powodując zwiększenie lub zmniejszenie stężenia R- i S- karwedylolu w surowicy krwi. Poniżej podano niektóre przykłady interakcji obserwowane u pacjentów lub zdrowych osób, lecz lista ta nie jest wyczerpująca. Podczas jednoczesnego stosowania digoksyny i karwedylolu stężenie digoksyny wzrasta o ok. 20%; u mężczyzn oddziaływanie to było większe niz u kobiet. Podczas rozpoczynania, dostosowania dawki lub przerywania terapii karwedylolem zaleca się kontrolowanie stężenia digoksyny. Cymetydyna powodowała wzrost AUC o ok. 30%, ale nie spowodowała zmian C_max. Może być konieczne zachowanie ostrożności u pacjentów otrzymujących inhibitory różnego rodzaju oksydaz, np. cymetydynę, ponieważ stężenie karwedylolu w osoczu może wzrosnąć. Jednakże, biorąc pod uwagę względnie niewielki wpływ cymetydyny na stężenie karwedylolu, prawdopodobieństwo wystąpienia klinicznie istotnych interakcji jest niewielkie. Wykazano zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu, po rozpoczęciu podawania karwedylolu. Karwedylol zwiększa narażenie na cyklosporynę podawaną doustnie o ok. 10-20%; w celu utrzymania stężenia leczniczego cyklosporyny konieczne jest zmniejszenie dawki cyklosporyny średnio o 10-20%. Zaleca się dokładne kontrolowanie stężenia cyklosporyny po rozpoczęcia leczenia oraz dostosowanie dawki. Podanie ryfampicyny zmniejszało stężenie karwedylolu w osoczu o ok. 60% oraz osłabienie działania karwedylolu na ciśnienie skurczowe krwi; należy dokładnie kontrolować skutecznosć leczenia β-adrenolitycznego u pacjentów przyjmujących jednocześnie karwedylol i ryfampicynę. Badanie in vitro wykazało, że amiodaron i deetyloamiodaron hamują oksydację R- i S-enencjomeru karwedylolu, jego stężenie było znacząco o 2,2 raza większe u pacjentów z niewydolnością serca przyjmujących jedocześnie karwedylol i amiodaron w porównaniu do pacjentów otrzymujących karwedylol w monoterapii; w skojarzonym leczeniu zaleca się kontrolowanie skuteczności leczenia β-adrenolitycznego. W randomizowanym, krzyżowym badaniu u 10 pacjentów z niewydolnością serca, podanie karwedylolu w skojarzeniu z fluoksetyną, silnym inhibitorem CYP2D6, spowodowało stereoselektywną inhibicję metabolizmu karwedylolu z 77% wzrostem średniego AUC enancjomeru R(+) i nieistotnym statystycznie 35% zwiększeniem AUC enencjomeru S(-) w porównaniu do grup placebo. Pomimo tego, pomiędzy grupami terapeutycznymi, nie zaobserwowano żadnych różnic w działaniach niepożądanych, ciśnieniu tętniczym krwi lub częstości rytmu serca. Leki β-adrenolityczne mogą nasilać działanie insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych. Mogą również osłabiać lub maskować objawy hipoglikemii (szczególnie tachykardię). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe zaleca się systematyczną kontrolę stężenia glukozy we krwi. Ze względu na możliwość wystąpienia objawów niedociśnienia i (lub) ciężkiej bradykardii zaleca się monitorowanie pacjentów przyjmujących jednocześnie lek o działaniu β-adrenolitycznym i lek, który może zmniejszyć stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitor MAO). Jednoczesne stosowanie leków β-adrenolitycznych i digoksyny może wydłużyć czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego (AV). Antagoniści wapnia niebędący pochodnymi dihydropirydyny oraz inne leki przeciwarytmiczne w skojarzeniu z karwedylolem mogą powodować wzrost ryzyka zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Podczas jednoczesnego podawania karwedylolu i dilitiazemu obserwowano przypadki zaburzeń przewodzenia (rzadko prowadzące do zaburzeń hemodynamicznych). Jeśli karwedylol podawany jest doustnie z werapramilem, dialtiazemem, amiodaronem lub innymi lekami przeciwarytmicznymi należy monitorować EKG i ciśnienie tętnicze. Krótko po rozpoczęciu leczenia β-adrenolitykami zgłaszano występowanie bradykardii, zatrzymania czynności serca oraz migotania komór u pacjentów przyjmujących amiodaron. Istnieje ryzyko niewydolności serca w przypadku jednoczesnego dożylnego leczenia lekami przeciwarytmicznymi klasy Ia lub Ic. Jednoczesne podawanie klonidyny z lekami o właściwościach β-adrenolitycznych może nasilić obniżający wpływ na ciśnienie tętnicze krwi i częstość akcji serca. W przypadku kończenia leczenia skojarzonego lekami β-adrenolitycznymi i klonidyną, najpierw należy odstawić β-bloker. Terapię klonidyną można przerwać kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę. Pacjenci, u których stwierdzono słaby metabolizm debryzochiny powinni być poddani ścisłej obserwacji podcza rozpoczynania leczenia.
Karwedylol może nasilać działanie jednocześnie podawanych leków o działaniu przeciwnadciśnieniowym (np. antagoniści receptora α₁) lub leków, dla których niedociśnienie stanowi część profilu działań niepożądanych. Podczas znieczulenia należy zwrócić szczególną uwagę na synergistyczny ujemne działanie inotropowe oraz hipotensyjne karwedylolu i leków znieczulających. Przy jednoczesnym stosowaniu NLPZ, estrogenów i kortykosteroidów działanie przeciwnadciśnieniowe karwedylolu ulega osłabieniu ze względu na zatrzymanie wody i sodu. Przy jednoczesnym stosowaniu azotanów występuje zwiększone działanie obniżające ciśnienie. Przy jednoczesnym stosowaniu ergotaminy występuje nasilone zwężenie naczyń krwionośnych. Przy jednoczesnym stosowaniu leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe blokada nerwowo-mięśniowa jest nasilona. Niekardioselektywne β-adrenolityki równoważą działanie rozszerzające oskrzela agonistów receptorów β, rozszerzających oskrzela - zaleca się dokładną obserwację pacjentów.

Coryol - dawkowanie

Doustnie. Nadciśnienie tętnicze samoistne. Karwedylol może być stosowany w leczeniu nadciśnienia w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Dorośli: dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez 2 doby, następnie 25 mg na dobę, w razie konieczności dawkę można stopniowo zwiększać co 2 tyg. lub w dłuższych odstępach czasu. Zalecane jest podawanie leku raz na dobę, jednak maksymalna dawka pojedyncza wynosi 25 mg, natomiast maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg. U pacjentów w podeszłym wieku dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę, jeśli jest to konieczne, dawkę można stopniowo zwiększać co 2 tyg. lub rzadziej. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Dorośli, w tym pacjenci w podeszłym wieku: dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez 2 doby, następnie 25 mg 2 razy na dobę. Dawka maksymalna dla pacjentów w podeszłym wieku wynosi 25 mg 2 razy na dobę. Niewydolność serca. W umiarkowanej do ciężkiej niewydolności serca, jako uzupełnienie konwencjonalnej terapii podstawowej z zastosowaniem leków moczopędnych, inhibitorów ACE, glikozydów naparstnicy i (lub) środków rozszerzających naczynia krwionośne. Pacjent powinien być w stanie stabilnym klinicznie (bez zmian w klasie NYHA, bez hospitalizacji z powodu niewydolności serca), a leczenie podstawowe może być ustabilizowane w okresie co najmniej 4 tyg. przed rozpoczęciem stosowania leku. Dodatkowo pacjent powinien mieć zmniejszoną frakcję wyrzutową lewej komory, tętno powinno wynosić >50 uderzeń/min, a ciśnienie skurczowe krwi >85 mmHg. Dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tyg., jeśli dawka jest tolerowana, można ją zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg. do 6,25 mg 2 razy na dobę, następnie do 12,5 mg 2 razy na dobę i do 25 mg 2 razy na dobę. Dawkę należy zwiększać do największej tolerowanej dawki. Dawka maksymalna dla pacjentów o masie ciała <85 kg wynosi 25 mg 2 razy na dobę, dla pacjentów o masie ciała >85 kg 50 mg 2 razy na dobę, pod warunkiem, że niewydolność serca nie jest ciężka. Zwiększenie dawki do 50 mg 2 razy na dobę należy przeprowadzać ostrożnie, pod ścisłą kontrolą lekarską. Na początku leczenia i podczas zwiększania dawki może wystąpić przejściowe nasilenie objawów niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i (lub) otrzymujących duże dawki leków moczopędnych; nie wymaga to zwykle przerwania leczenia, lecz nie należy zwiększać dawki. Po rozpoczęciu leczenia lub zwiększeniu dawki pacjent powinien pozostawać pod obserwacją lekarza/kardiologa przez 2 h. Przed każdym zwiększeniem dawki należy zbadać pacjenta pod kątem możliwych objawów nasilenia niewydolności serca lub objawów nadmiernego rozszerzenia naczyń krwionośnych (np. czynność nerek, masa ciała, ciśnienie krwi, częstość i miarowość akcji serca). Nasilenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów leczy się zwiększając dawkę leku moczopędnego, dawki karwedylolu nie należy zwiększać, aż do ustabilizowania stanu pacjenta. W przypadku wystąpienia bradykardii lub wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego, należy najpierw oznaczyć stężenie digoksyny. Czasami konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie leczenia. Nawet w takich przypadkach często można kontynuować dostosowywanie dawki karwedylolu. Jeśli karwedylol został odstawiony na dłużej niż 2 tyg., leczenie należy ponownie rozpocząć od dawki 3,125 mg 2 razy na dobę i stopniowo zwiększać dawkę. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być dostosowanie dawki. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki u pacjentów z niewydolnością nerek. Nie ma dostatecznych danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania karwedylolu u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Sposób podania. Tabletki należy zażywać z odpowiednią ilością płynu. Pacjenci z niewydolnością serca powinni zażywać karwedylol z posiłkiem, aby spowolnić wchłanianie i zmniejszyć ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Tabletki 6,25 mg, 12,5 mg i 25 mg można podzielić na połowy.

Coryol - uwagi

Leczenia nie należy przerywać w sposób nagły, zwłaszcza u pacjentów z niedokrwienną chorobą serca. Preparat należy odstawiać stopniowo w ciągu 2 tyg. W przypadku cukrzycy należy regularnie kontrolować stężenie glukozy we krwi oraz podczas dostosowywania dawki - czynność nerek i liczbę płytek krwi. Podczas leczenia mogą czasami wystąpić zawroty głowy i zmęczenie, co może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, szczególnie podczas rozpoczynania leczenia lub zwiększania dawki.