Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗

Crixivan

Spis treści

Reklama

Crixivan - skład

1 kaps. twarda zawiera 400 mg indynawiru w postaci siarczanu. Kapsułki zawierają laktozę.

Reklama

Crixivan - działanie

Lek przeciwwirusowy - inhibitor proteazy HIV (PI). Indynawir hamuje rekombinowaną proteazę HIV-1 i HIV-2, z ok. 10-krotnie większą selektywnością wobec proteazy HIV-1 niż HIV-2. Wiąże się on odwracalnie z aktywnym miejscem proteazy i hamuje kompetycyjnie enzym, zapobiegając w ten sposób rozszczepieniu poliprotein prekursora wirusa, które występuje w trakcie dojrzewania nowo uformowanej cząstki wirusa. Powstałe w taki sposób niedojrzałe cząstki są niezakaźne i niezdolne do zapoczątkowania nowych cykli zakażenia. Indynawir nie hamował w istotny sposób eukariotycznych proteaz, w tym ludzkiej proteazy reninowej, ludzkiej katepsyny D, ludzkiej elastazy i ludzkiego czynnika Xa. Wykazano, że indynawir stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z analogami nukleozydów (zydowudyna/stawudyna i lamiwudyna) silniej zwalnia postęp kliniczny choroby niż analogi nukleozydów i ma długotrwały wpływ na liczbę wirusów w organizmie oraz na liczbę limfocytów CD4. Indynawir jest szybko wchłaniany po podaniu na czczo, osiąga Cmax po 0,8 ± 0,3 h. Dostępność biologiczna indynawiru po podaniu pojedynczej dawki 800 mg wynosi ok. 65%. Posiłek wysokokaloryczny, o dużej zawartości tłuszczu i białka zmniejsza wchłanianie, ekspozycję układową i Cmax leku. Posiłki niskokaloryczne nie wpływają na biodostępność leku. Indynawir nie wiąże się w dużym stopniu z białkami osocza (39% pozostaje w postaci niezwiązanej). Jest metabolizowany w wątrobie, m.in. na drodze glukuronizacji, oksydacji, hydroksylacji, depirydometylacji. Zidentyfikowano 7 głównych metabolitów, które w niewielkim stopniu hamują aktywność proteazy. CYP3A4 jest jedynym enzymem cytochromu P-450, odgrywającym zasadniczą rolę w oksydacyjnym metabolizmie indynawiru. Indynawir jest szybko eliminowany z organizmu. Wydalanie przez nerki wynosi poniżej 20%. T0,5 wynosi 1,8 h. U pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby i klinicznymi objawami marskości udowodniono spowolniony metabolizm indynawiru.

Reklama

Crixivan - wskazania

W skojarzeniu z przeciwretrowirusowymi analogami nukleozydów w leczeniu dorosłych zakażonych wirusem HIV-1.

Reklama

Crixivan - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie indynawiru (z rytonawirem lub bez) u pacjentów przyjmujących leki o wąskim indeksie terapeutycznym, będące substratami dla CYP3A4 (zahamowanie CYP3A4 przez indynawir i rytonawir może spowodować zwiększenie stężenia tych leków we krwi i prowadzić do wystąpienia ciężkich lub zagrażających życiu działań niepożądanych) - nie należy preparatu stosować z: amiodaronem, terfenadyną, cyzaprydem, astemizolem, kwetiapiną, alprazolamem, triazolamem, midazolamem podawanym doustnie (zachować ostrożność podczas pozajelitowego podawania midazolamu), pimozydem, pochodnymi alkaloidów sporyszu, symwastatyną lub lowastatyną. Przeciwwskazane jest stosowanie ryfampicyny razem z indynawirem podawanym jednocześnie z małą dawką rytonawiru lub bez rytonawiru. Nie stosować z ryfampicyną oraz z preparatami zawierającymi ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). Ponadto, indynawiru w skojarzeniu z rytonawirem nie należy podawać równocześnie z: alfuzosyną, meperydyną, piroksykamem, propoksyfenem, beprydylem, enkainidem, flekainidem, propafenonem, chinidyną, kwasem fusydowym, klozapiną, klorazepatem, diazepamem, estazolamem i flurazepamem. Rytonawiru nie należy podawać równocześnie z indynawirem u pacjentów ze zdekompensowaną chorobą wątroby, ponieważ metabolizm i eliminacja rytonawiru zachodzi głównie w wątrobie. Jeśli planowane jest równoczesne podawanie indynawiru z rytonawirem, należy zapoznać się z dodatkowymi przeciwwskazaniami zawartymi w ChPL dotyczącej rytonawiru.

Reklama

Crixivan - ostrzeżenia

W przypadku wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych kamicy nerkowej, w tym bólu w okolicy lędźwiowej z krwiomoczem lub bez (w tym krwiomocz stwierdzany w badaniu mikroskopowym), należy rozważyć możliwość okresowego przerwania leczenia (np. na 1-3 dni) w trakcie ostrego napadu kamicy nerkowej lub odstawienie preparatu. Należy wykonać ogólne badanie moczu, oznaczenie mocznika i kreatyniny w surowicy krwi oraz usg pęcherza moczowego i nerek. U wszystkich pacjentów przyjmujących indynawir zaleca się odpowiednie nawodnienie. Leczenie pacjentów, u których wystąpił co najmniej jeden epizod kamicy nerkowej, musi uwzględniać odpowiednie nawodnienie. U pacjentów z bezobjawową ciężką leukocyturią (>100 komórek w polu widzenia pod dużym powiększeniem) obserwowano przypadki śródmiąższowego zapalenia nerek ze zwapnieniem rdzenia oraz zanikiem kory nerki. U pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka, należy rozważyć wykonanie przesiewowego badania moczu. W przypadku wystąpienia utrzymującej się ciężkiej leukocyturii, może być wymagane przeprowadzenie dalszych badań. Zanotowano ostrą niedokrwistość hemolityczną, która w niektórych przypadkach była ciężka i szybko postępowała; może zaistnieć konieczność odstawienia indynawiru. U pacjentów przyjmujących inhibitory proteazy opisywano nowe przypadki cukrzycy, hiperglikemii lub zaostrzenie w przebiegu istniejącej cukrzycy. W niektórych z tych przypadków hiperglikemia miała ciężki przebieg, a w części z nich hiperglikemia związana była z kwasicą ketonową. U wielu pacjentów występowały inne choroby, a niektóre z nich, wymagały leczenia środkami, które mogły być związane z rozwojem cukrzycy lub hiperglikemii. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności indynawiru u pacjentów z nasilonymi chorobami wątroby. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, u których stosuje się skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe występuje zwiększone ryzyko ciężkich, a nawet prowadzących do zgonu objawów niepożądanych ze strony wątroby. Ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością wątroby. Nie przeprowadzono badań z udziałem pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności wątroby, w tym z przewlekłym czynnym zapaleniem wątroby, częściej występują zaburzenia czynności wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego. U tych pacjentów należy monitorować czynność wątroby. W przypadku wystąpienia objawów pogorszenia się przebiegu choroby wątroby, należy rozważyć przerwanie leczenia lub odstawieniem leku. U pacjentów z występującymi wcześniej chorobami wątroby, przyjmujących indynawir, występowało zwiększenie zapadalności na kamicę nerkową. U pacjentów z hemofilią typu A i B leczonych inhibitorami proteazy zanotowano zwiększenie częstości krwawień, w tym samoistne krwiaki podskórne oraz wylewy do stawów. Niektórym pacjentom podawano dodatkowo czynnik krzepnięcia VIII. Wskazuje się na związek przyczynowy między krwawieniami, a stosowaniem inhibitorów proteazy, chociaż jego mechanizm nie został wyjaśniony. Pacjenci z hemofilią powinni być powiadomieni o możliwości nasilenia krwawienia. Odnotowano przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (CART). Mimo, iż uważa się, że etiologia tego schorzenia jest wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem kortykosteroidów, spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją, podwyższonym wskaźnikiem masy ciała), pacjenci powinni zwrócić się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu. Pacjentów rozpoczynających CART należy obserwować, zwłaszcza w pierwszych tygodniach lub miesiącach leczenia, pod kątem wystąpienia objawów zespołu reaktywacji immunologicznej. Ze względu na ryzyko lipodystrofii, należy ocenić u pacjentów rozmieszczenie tkanki tłuszczowej, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, leczonych przeciwretrowirusowo długotrwale oraz związanymi z tym zaburzeniami metabolicznymi; zalecane jest oznaczanie stężenia lipidów we krwi na czczo i stężenia glukozy we krwi. Należy zastosować odpowiednie leczenie zaburzeń lipidowych. Chociaż wykazano, że skuteczna supresja wirusa za pomocą terapii przeciwretrowirusowej znacznie zmniejsza ryzyko przeniesienia zakażenia drogą płciową, nie można wykluczyć resztkowego ryzyka. Należy przestrzegać środków ostrożności w celu uniknięcia zakażenia, zgodnie z wytycznymi krajowymi. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u dzieci poniżej 4 lat. Ze względu na zawartość laktozy, pacjenci z nietolerancją galaktozy, niedobór laktazy (typu Lapp) lub z zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.

Reklama

Crixivan - ciąża

Nie zaleca się stosowania indynawiru u pacjentek w ciąży zakażonych HIV. Indynawir może być stosowany w okresie ciąży wyłącznie wtedy, gdy możliwe korzyści przewyższają potencjalne zagrożenie dla płodu. Ponieważ indynawir może powodować zaostrzenie fizjologicznej hiperbilirubinemii u noworodków, należy szczególnie wnikliwie rozważyć jego podawanie w okresie okołoporodowym. Zaleca się, aby kobiety zakażone wirusem HIV w żadnych okolicznościach nie karmiły piersią dzieci, aby uniknąć przeniesienia HIV.

Reklama

Crixivan - efekty uboczne

Bardzo często: zwiększenie wartości MCV, zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych, ból i zawroty głowy, nudności, wymioty, biegunka, niestrawność, izolowana bezobjawowa hiperbilirubinemia, zwiększenie aktywności AlAT i AspAT, wysypka, suchość skóry, krwiomocz, białkomocz, obecność kryształów w moczu, osłabienie lub zmęczenie, zaburzenia smaku, ból brzucha. Często: bezsenność, niedoczulica, parestezje, wzdęcia, suchość w jamie ustnej, zarzucanie kwasu, świąd, bóle mięśniowe, kamica nerkowa, bolesne oddawanie moczu. Częstość nieznana: zwiększenie częstości występowania spontanicznych krwawień u pacjentów z hemofilią, niedokrwistość (w tym ostra niedokrwistość hemolityczna), trombocytopenia, reakcje rzekomoanafilaktyczne, pierwsze wystąpienie cukrzycy lub hiperglikemii, bądź zaostrzenie w przebiegu istniejącej cukrzycy, hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, parestezja w okolicy jamy ustnej, zapalenie wątroby, w tym niewydolność wątroby, zapalenie trzustki, zaburzenia czynności wątroby, wysypka, w tym rumień wielopostaciowy i zespół Stevensa-Johnsona, alergiczne zapalenie naczyń, łysienie, nadmierna pigmentacja skóry, pokrzywka, wrastanie paznokci palców stóp i (lub) zanokcica, zapalenie mięśni, rabdomioliza, zwiększona aktywność CPK, martwica kości, zapalenie okołostawowe, kamica nerkowa, w niektórych przypadkach związana z niewydolnością nerek lub ostrą niewydolnością nerek; odmiedniczkowe zapalenie nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek, czasem związane z tworzeniem się złogów krystalicznych indynawiru, niewydolność nerek, ciężka niewydolność nerek, leukocyturia. U niektórych pacjentów mimo przerwania leczenia indynawirem, nie doszło do ustąpienia śródmiąższowego zapalenia nerek. Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe jest związane z zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, oporność na insulinę, hiperglikemia i zwiększone stężenie mleczanów we krwi. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności na początku stosowania CART może dojść do reakcji zapalnych na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne. Zaobserwowano także przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa  i autoimmunologiczne zapalenie wątroby), jednak czas do ich wystąpienia jest zmienny i zdarzenia te mogą wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Objawy kamicy nerkowej, w tym bóle w okolicy lędźwiowej z krwiomoczem lub bez krwiomoczu (także krwinkomoczu) opisywano w badaniach klinicznych u około 10% pacjentów. Na ogół przypadki te nie były związane z zaburzeniami czynności nerek i ustępowały po nawodnieniu pacjenta i czasowym przerwaniu leczenia (np. 1-3 dni). U około 14% pacjentów leczonych lekiem w monoterapii lub w terapii skojarzonej z innymi lekami przeciwretrowirusowymi, występowała izolowana bezobjawowa hiperbilirubinemia (całkowita bilirubina ≥2,5 mg/dl, 43 µmol/l), notowana przeważnie jako zwiększone stężenie bilirubiny niezwiązanej i rzadko związana ze zwiększeniem aktywności AlAT, AspAT lub fosfatazy alkalicznej. Odnotowano również przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci (≥3 lat), profil działań niepożądanych był podobny jak w przypadku dorosłych, z wyjątkiem częstszego występowania kamicy nerkowej - u 29% dzieci. Bezobjawowy ropomocz o nieznanej etiologii stwierdzono u 10,9% dzieci otrzymujących lek. W niektórych takich przypadkach występowało niewielkie zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi.

Crixivan - interakcje

Indynawir jest metabolizowany z udziałem enzymu CYP3A4 należącego do cytochromu P450. Leki, które podlegają metabolizmowi na tej samej drodze enzymatycznej, bądź wpływają na aktywność CYP3A4, mogą wpływać na farmakokinetykę indynawiru. Także indynawir może wpływać na farmakokinetykę innych leków metabolizowanych w tym szlaku metabolicznym. Wspomagana terapia indynawirem (indynawir z rytonawirem) może powodować kumulację efektów działania tych leków na farmakokinetykę substancji metabolizowanych przez CYP3A4, ponieważ zarówno rytonawir, jak i indynawir hamują aktywność enzymu CYP3A4 cytochromu P450. Indynawiru, podawanego w skojarzeniu lub nie z rytonawirem nie należy stosować równocześnie z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym, będącymi substratami dla CYP3A4. Zahamowanie CYP3A4 przez indynawir i rytonawir, może spowodować zwiększenie stężenia tych leków we krwi, co może prowadzić do wystąpienia ciężkich lub zagrażających życiu działań niepożądanych. Preparatu nie należy podawać jednocześnie z lekami takimi jak: amiodaron, terfenadyna, cyzapryd, astemizol, kwetiapina, alprazolam, triazolam, midazolam podawany doustnie (zachować ostrożność podczas pozajelitowego podawania midazolamu), pimozyd, pochodne alkaloidów sporyszu, symwastatyna lub lowastatyna. Ponadto, indynawiru w skojarzeniu z rytonawirem nie należy podawać równocześnie z alfuzosyną, meperydyną, piroksykamem, propoksyfenem, beprydylem, enkainidem, flekainidem, propafenonem, chinidyną, kwasem fusydowym, klozapiną, klorazepatem, diazepamem, estazolamem i flurazepamem. Równoczesne podawanie indynawiru z ryfampicyną lub preparatami ziołowymi zawierającymi ziele dziurawca (Hypericum perforatum) jest przeciwwskazane. Jeśli pacjent rozpoczął już przyjmowanie preparatów zawierających ziele dziurawca, należy przerwać ich stosowanie, skontrolować aktywność wirusa oraz, jeśli to możliwe, stężenia indynawiru. Stężenia indynawiru mogą zwiększać się już po zaprzestaniu przyjmowania preparatów zawierających ziele dziurawca, może więc być konieczna dalsza modyfikacja dawek indynawiru. Indukcja preparatów zawierających ziele dziurawca może utrzymywać się do 2 tyg. od zaprzestania ich przyjmowania. Indynawir może być stosowany bez zmiany dawkowania z NRTI`s, takimi jak: didanozyna w postaci dojelitowej, stawudyna, zydowudyna, zydowudyna/lamiwudyna. W przypadku didanozyny buforowanej, przerwa pomiędzy przyjęciem indynawiru i didanozyny zawierającej substancje buforujące powinna wynosić przynajmniej 1 h - leki należy przyjmować na czczo. W przypadku leczenia skojarzonego z delawiradyną (400 mg 3 razy na dobę), należy rozważyć zmniejszenie dawki indynawiru do 400-600 mg co 8 h. Efawirenz zmniejsza AUC i Cmin indynawiru - nie jest możliwe zaproponowanie konkretnego schematu dawkowania. Podczas skojarzonego stosowania z newirapiną (200 mg 2 razy na dobę) należy rozważyć zwiększenie dawki indynawiru do 1000 mg co 8 h. Indynawir zwiększa AUC amprenawiru - nie można ustalić właściwych dawek zapewniających skuteczność i bezpieczeństwo stosowania dla tej kombinacji leków. Nie zaleca się stosowania indynawiru w skojarzeniu z atazanawirem, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia hiperbilirubinemii. Stosowanie indynawiru w dawce 400 mg w skojarzeniu z rytonawirem w dawce 100 mg, podawanych doustnie 2 razy na dobę, może stanowić alternatywny sposób leczenia. Wspomagane leczenie złożone z indynawiru w dawce 800 mg i rytonawiru w dawce 100 mg, podawanych 2 razy na dobę, może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Indynawir zwiększa AUC i Cmin sakwinawiru; sakwinawir może zwiększać AUC indynawiru - nie ustalono właściwego dawkowania zapewniającego skuteczność i bezpieczeństwo stosowania dla tego skojarzenia leków. Indynawir można stosować jednocześnie z sulfametoksazolem/trimetoprymem oraz flukonazolem bez konieczności dostosowania dawki. Podczas skojarzonego stosowania z itrakonazolem (200 mg 2 razy na dobę) lub ketokonazolem (400 mg raz na dobę) zaleca się zmniejszenie dawki indynawiru do 600 mg co 8 h. Z izoniazydem można stosować bez konieczności dostosowania dawki. Indynawir zwiększa AUC i Cmin ryfabutyny; ryfabutyna zmniejsza AUC i Cmin indynawiru - nie zaleca się stosowania terapii skojarzonej tymi lekami. Jeśli wskazane jest zastosowanie ryfabutyny, zaleca się rozważenie stosowania innych leków aktywnych przeciw wirusowi HIV. Indynawir jednocześnie z metadonem można stosować bez konieczności dostosowania dawki. Podczas skojarzonego stosowania chinidyny z indynawirem (bez rytonawiru) wskazane jest zachowanie ostrożności oraz monitorowanie stężenia leku. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie indynawiru/rytonawiru z chinidyną. Indynawir jednocześnie z teofiliną można stosować bez konieczności dostosowania dawki. Może wystąpić potrzeba dostosowania dawki warfaryny stosowanej razem z indynawirem. Indynawir zwiększa stężenie we krwi karbamazepiny, fenobarbitalu, fenytoiny; jednocześnie leki przeciwdrgawkowe mogą zmniejszać stężenie indynawiru - zalecane jest staranne monitorowanie pod kątem występowania efektów terapeutycznych i działań niepożądanych. Wenlafaksyna zmniejsza AUC indynawiru. Zalecane jest zachowanie ostrożności oraz monitorowanie pacjentów podczas stosowania indynawiru z antagonistami kanału wapniowego (np. felodypina, nifedypina, nikardypina), gdyż możliwe jest zwiększenie stężenie ich stężenia we krwi. Z cymetydyną można stosować bez konieczności dostosowania dawki. Przeciwwskazane jest stosowanie z lowastatyną lub symwastatyną z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia miopatii, w tym rabdomiolizy. Nie jest zalecane stosowanie z rozuwastatyną. W przypadku atorwastatyny zalecane jest stosowanie możliwie najmniejszych dawek inhibitora reduktazy HMG-CoA. Jeśli konieczne jest stosowanie prawastatyny lub fluwastatyny należy zastosować staranne monitorowanie. W przypadku cyklosporyny A wymagane jest dostosowanie jej dawki, gdyż indynawir zwiększa jej stężenie we krwi. Należy monitorować terapię w celu osiągnięcia właściwych stężeń leku we krwi. Indynawir jednocześnie z noretyndronem/etynyloestradiolem 1/35 można stosować bez konieczności dostosowania dawki. W przypadku jednoczesnego stosowania preparatu z syldenafilem, tadalafilem i wardenafilem (inhibitorami PDE5) należy spodziewać się zwiększenia stężenia tych substancji we krwi. Zaleca się, żeby dawka syldenafilu nie przekraczała 25 mg/48 h, wardenafilu 2,5 mg/24 h, a dawka tadalafilu 10 mg/72 h. Jednoczesne stosowanie z doustnie podawanym midazolamem jest przeciwwskazane; w przypadku pozajelitowego podawania midazolamu należy zachować ostrożność; indynawir można przyjmować z midazolamem podawanym pozajelitowo tylko na oddziałach intensywnej terapii, starannie monitorując stan kliniczny pacjenta, jeśli dojdzie do zaburzeń oddychania i (lub) przedłużonej sedacji. Należy rozważyć dostosowanie dawki midazolamu, zwłaszcza jeśli nie jest on stosowany w dawce jednorazowej. Zalecane jest stosowanie ostrożności i staranne monitorowanie efektów terapeutycznych i działań niepożądanych w przypadku równoczesnego stosowania preparatu z deksametazonem. Indynawir nie wpływa na rodzaj, częstość występowania i nasilenie większości znanych działań niepożądanych występujących po podaniu zydowudyny, didanozyny lub lamiwudyny. Ponadto, w przypadku terapii wspomaganej (indynawir podawany z rytonawirem) zalecane jest stosowanie ostrożności i staranne monitorowanie efektów terapeutycznych i działań niepożądanych w przypadku równoczesnego stosowania preparatu w skojarzeniu z rytonawirem wraz z: atowakwonem, erytromycyną, itrakonazolem, ketokonazolem (należy rozważyć zmniejszenie dawki ketokonazolu), fentanylem, metadonem (konieczność dostosowania dawki metadonu należy rozważyć w zależności od klinicznej odpowiedzi na leczenie) może być konieczne zwiększenie dawki metadonu), morfiną, digoksyną (należy monitorować stężenie digoksyny we krwi), warfaryną (należy monitorować parametry krzepnięcia), karbamazepiną, diwalproeksem, lamotryginą, fenytoiną (należy monitorować stężenia leków przeciwdrgawkowych lub występowania efektów terapeutycznych, fenytoina może zmniejszać stężenie rytonawiru w osoczu), trazodonem (należy rozpoczynać leczenie od najmniejszej dawki trazodonu), feksofenadyną, loratadyną, diltiazemem lub amlodypiną podczas jednoczesnego leczenia antagonistów wapnia należy rozważyć modyfikację dawki), takrolimusem, buspironem, deksametazonem, cyklosporyną (modyfikację dawkowania należy prowadzić, posługując się pomiarami Cmin leku we krwi). W przypadku inhibitorów reduktazy HMG-CoA, midazolamu, ryfabutyny oraz inhibitorów PDE5 mają zastosowanie zalecenia obowiązujące dla podawania indynawiru stosowanego bez skojarzenia z rytonawirem. Podczas jednoczesnego stosowania wardenafilu i podwójnego leczenia inhibitorami proteaz dawka wardenafilu nie powinna być większa niż 2,5 mg/72 h. Nie ustalono właściwego dawkowania zapewniającego skuteczność i bezpieczeństwo stosowania z amprenawirem. Nie przeprowadzono badań nad zwiększaniem dawek indynawiru/rytonawiru podczas jednoczesnego stosowania z efawirenzem. Przeciwwskazane jest stosowanie ryfampicyny razem indynawirem podawanym jednocześnie z małą dawką rytonawiru.

Crixivan - dawkowanie

Doustnie. Lek powinien być przepisywany przez lekarzy posiadających doświadczenie w leczeniu zakażenia HIV. Indynawir musi być stosowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi. W przypadku podawania indynawiru w monoterapii szybko dochodzi do powstawania oporności wirusów. Dorośli: zalecana dawka wynosi 800 mg co 8 h. Lek w dawce 400 mg w skojarzeniu z rytonawirem w dawce 100 mg stosowany doustnie 2 razy na dobę może stanowić alternatywny sposób leczenia. W przypadku jednoczesnego stosowania z itrakonazolem lub ketokonazolem należy rozważyć zmniejszenie dawki indynawiru do 600 mg co 8 h. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku <4 lat. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby w przebiegu marskości, dawkę preparatu należy zmniejszyć do 600 mg co 8 h. Brak zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie badano bezpieczeństwa stosowania preparatu u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, jednak mniej niż 20% indynawiru wydalane jest z moczem w postaci niezmienionej lub w postaci metabolitów. Sposób podania. Kapsułki należy połykać w całości. Lek należy przyjmować na czczo, popijając wodą, na godzinę przed lub 2 h po posiłku. Lek może być również podawany z lekkim posiłkiem o małej zawartości tłuszczu. W przypadku jednoczesnego stosowania z rytonawirem, lek może być podawany niezależnie od posiłków. Zaleca się, aby pacjenci wypijali co najmniej 1,5 litra płynów w ciągu doby.

Crixivan - uwagi

Podczas leczenia preparatem mogą wystąpić zawroty głowy i niewyraźne widzenie, które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę urządzeń mechanicznych.


Podobne leki
Invirase
Norvir
Viracept
Reyataz

Reklama

Czym się różni odporność swoista od nieswoistej?
Sprawdź!