Reklama
Exforge HCT - skład
1 tabl. powl. zawiera 5 mg amlodypiny (w postaci benzenosulfonianu amlodypiny), 160 mg walsartanu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu lub 10 mg amlodypiny (w postaci benzenosulfonianu amlodypiny), 160 mg walsartanu i 25 mg hydrochlorotiazydu.
Reklama
Exforge HCT - działanie
Preparat hipotensyjny zawierający 3 składniki przeciwnadciśnieniowe o dopełniających się mechanizmach działania: antagonistę kanału wapniowego (amlodypinę), antagonistę receptora angiotensyny II (walsartan) oraz tiazydowy lek moczopędny (hydrochlorotiazyd). Skojarzenie tych substancji powoduje addytywne działanie przeciwnadciśnieniowe. Amlodypina jest inhibitorem napływu jonów wapnia do komórek, hamuje przezbłonowy napływ jonów wapniowych do wnętrza komórek mięśnia sercowego oraz mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego amlodypiny polega na bezpośrednim działaniu rozkurczowym na mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, prowadzącym do zmniejszenia oporu naczyń obwodowych oraz zmniejszenia ciśnienia tętniczego. Walsartan jest specyficznym antagonistą receptora angiotensyny II. Działa wybiórczo na podtyp receptora AT1, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT1, nie wiąże się i nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych istotnych dla regulacji w układzie krążenia. Nie jest też inhibitorem ACE (kininazy II), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorku w przybliżeniu w podobnych ilościach. Działanie diuretyczne hydrochlorotiazydu powoduje zmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reniny w osoczu, zwiększenie wydzielania aldosteronu i zwiększenie wydalania potasu z moczem. Szybkość i intensywność wchłaniania amlodypiny, walsartanu i hydrochlorotiazydu z leku złożonego są takie same jak po podaniu w postaci pojedynczych substancji. Biodostępność amlodypiny po podaniu doustnym wynosi około 64-80%, Cmax osiąga 6-12 h po podaniu. W ok. 97,5% wiąże się z białkami osocza. Jest w znacznym stopniu (ok. 90%) metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. Eliminacja amlodypiny jest dwufazowa; T0,5 w fazie końcowej wynosi 30-50 h. Z moczem wydalane jest 10% amlodypiny oraz 60% metabolitów amlodypiny. Biodostępność walsartanu po podaniu doustnym wynosi około 23%, Cmax osiąga 2-4 h po podaniu. W 94-97% wiąże się z białkami osocza. W niewielkim stopniu (ok. 20%) metabolizowany jest do nieczynnego farmakologicznie hydroksymetabolitu. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z kałem (83%) i moczem (13%). T0,5 wynosi 6 h. Biodostępność hydrochlorotiazydu po podaniu doustnym wynosi około 70%, Cmax osiąga 2 h po podaniu. W 40-70% wiąże się z białkami osocza. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z moczem (95%). T0,5 wynosi 6-15 h.
Reklama
Exforge HCT - wskazania
Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych pacjentów, których ciśnienie krwi jest odpowiednio kontrolowane podczas leczenia skojarzonego amlodypiną, walsartanem i hydrochlorotiazydem, jako leczenie zastępujące przyjmowanie tych substancji czynnych w trzech oddzielnych preparatach lub w dwóch preparatach, z których jeden zawiera dwie substancje czynne, a drugi pozostałą substancję czynną.
Reklama
Exforge HCT - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne, inne sulfonamidy, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zaburzenia czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby lub cholestaza. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR <30 ml/min/1,73 m2), bezmocz oraz pacjenci dializowani. Jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny (w tym walsartanu) lub inhibitorów ACE z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73m2). Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia. Ciężkie niedociśnienie. Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny). Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem odpływu komory lewej, stenoza aortalna wysokiego stopnia). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebyciu ostrego zawału serca. II i III trymestr ciąży.
Reklama
Exforge HCT - ostrzeżenia
Nie zaleca się stosowania u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem, gdyż nie reagują oni na leki działające poprzez hamowanie układu renina-agiotensyna-aldosteron (RAA). U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby przebiegającymi bez cholestazy maksymalna dawka wynosi 80 mg walsartanu, dlatego nie należy stosować preparatu w tej grupie pacjentów. Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, wskazana jest szczególna ostrożność u pacjentów ze stenozą mitralną lub znaczącą stenozą aortalną, która nie jest wysokiego stopnia. Ze względu na ryzyko niedociśnienia tętniczego, stosować ostrożnie u pacjentów z niedoborem sodu lub odwodnionych; przed rozpoczęciem leczenia należy wyrównać hiponatremię i (lub) niedobór płynów. U wielu pacjentów walsartan w dawce 320 mg i hydrochlorotiazyd w dawce 25 mg w przybliżeniu równoważyły swoje przeciwstawne działanie na stężenie potasu we krwi, choć u części pacjentów jedno lub drugie działanie może być dominujące. Podczas leczenia należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów we krwi (sodu, potasu, magnezu, wapnia), celem wykrycia zaburzeń równowagi elektrolitowej, szczególnie u pacjentów z innymi czynnikami ryzyka, takimi jak zaburzona czynność nerek, leczenie innymi lekami lub zaburzenia równowagi elektrolitów w wywiadzie. Ze względu na walsartan, lek nie jest zalecany w przypadku jednoczesnego stosowania suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas, substytutów soli zawierających potas lub innych leków, które mogą powodować zwiększenie stężenia potasu (heparyna itp.). Ze względu na hydrochlorotiazyd, leczenie można rozpocząć dopiero po wyrównaniu hipokaliemii, jakiejkolwiek występującej równocześnie hipomagnezemii, hiponatremii czy hiperkalcemii. Tiazydowe leki moczopędne należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami, którym towarzyszy zwiększona utrata potasu (np. w przypadku nefropatii z utratą soli lub przednerkowym upośledzeniem czynności nerek). Jeśli podczas stosowania leku rozwinie się hipokaliemia, ciężka lub nagła hiponatremia lub hiperkalcemia, należy przerwać leczenie do czasu uzyskania stabilnej równowagi elektrolitowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, oprócz monitorowania stężenia elektrolitów, należy okresowo kontrolować stężenie kreatyniny i kwasu moczowego we krwi. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, gdyż u takich pacjentów może się zwiększyć stężenie mocznika we krwi i kreatyniny we krwi. Brak danych dotyczących stosowania preparatu u pacjentów po niedawnym przeszczepieniu nerki. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca, u których czynność nerek zależy od aktywności układu RAA, leczenie inhibitorami ACE i antagonistami receptorów angiotensyny, było związane z występowaniem skąpomoczu i (lub) postępującej azotemii oraz (rzadko) z ostrą niewydolnością nerek i (lub) śmiercią; ocena pacjentów z niewydolnością serca lub po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze obejmować ocenę czynności nerek. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. U pacjentów z niewydolnością serca stopnia III lub IV wg NYHA o etiologii innej niż niedokrwienna, istnieje zwiększone ryzyko obrzęku płuc po podaniu amlodypiny. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca amlodypinę należy stosować z zachowaniem ostrożności, ponieważ może ona zwiększać ryzyko występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz śmierci. Leki moczopędne mogą zmieniać tolerancję glukozy, dlatego pacjenci z cukrzycą mogą wymagać dostosowania dawki insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych. Lek może też zwiększać stężenie cholesterolu, triglicerydów i kwasu moczowego we krwi (może powodować lub nasilać hiperurykemię, jak również prowadzić do wystąpienia dny moczanowej u podatnych pacjentów). Hydrochlorotiazyd, będący sulfonamidem, kojarzono z reakcją idiosynkratyczną powodującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, ostrą przemijającą miopię oraz jaskrę ostrą zamykającego się kąta - lek należy odstawić w przypadku wystąpienia jaskry ostrej zamykającego się kąta; jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niewyrównane należy rozważyć szybkie leczenie lub interwencję chirurgiczną (do czynników sprzyjających wystąpieniu jaskry ostrej zamykającego się kąta może należeć alergia na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie). Jeśli podczas leczenia preparatem wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie leczenia; jeśli konieczne jest wznowienie terapii lekiem moczopędnym, zaleca się ochronę ciała przed działaniem promieni słonecznych lub przed sztucznym promieniowaniem UVA. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem, należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Należy zachować ostrożność u pacjentów, którzy już wcześniej doświadczyli reakcji nadwrażliwości na innych antagonistów receptora angiotensyny II; u pacjentów, u których wystąpi obrzęk naczynioruchowy, należy natychmiast przerwać stosowanie preparatu i nie należy go podawać ponownie. Wystąpienie reakcji nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą. Jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny, w tym walsartanu, z innymi środkami działającymi na układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) związane jest ze zwiększeniem częstości występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zmian w czynności nerek w porównaniu z monoterapią. Zaleca się kontrolowanie ciśnienia krwi, czynności nerek i stężenia elektrolitów u pacjentów stosujących preparat oraz inne środki działające na układ RAA. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania antagonistów receptora angiotensyny, w tym walsartanu, z innymi lekami blokującymi układ RAA, takimi jak inhibitory ACE lub aliskiren.
Reklama
Exforge HCT - ciąża
Na podstawie dostępnych danych dotyczących poszczególnych składników, nie zaleca się stosowania leku w czasie I trymestru ciąży, a jego stosowanie w czasie II i III trymestru ciąży jest przeciwwskazane. Walsartan stosowany w I trymestrze ciąży może działać teratogennie. Walsartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na preparat miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania usg czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny w ciąży. Stosowanie hydrochlorotiazydu w II i III trymestrze ciąży może niekorzystnie wpływać na perfuzję płodowo-łożyskową oraz może powodować takie działania u płodu i noworodka, jak żółtaczka, zaburzenia równowagi elektrolitowej i trombocytopenia. Brak informacji dotyczących stosowania walsartanu i (lub) amlodypiny w trakcie karmienia piersią. Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego w niewielkich ilościach. Tiazydy stosowane w dużych dawkach powodując znaczną diurezę mogą hamować laktację. Nie zaleca się stosowania leku w czasie karmienia piersią, zwłaszcza karmienia noworodka lub wcześniaka. Walsartan nie wpływał niekorzystnie na sprawność reprodukcyjną samców i samic szczura. W związku ze stosowaniem amlodypiny, u niektórych pacjentów leczonych antagonistami kanałów wapniowych obserwowano odwracalne zmiany biochemiczne w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego działania amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu z udziałem szczurów obserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością u samców.
Reklama
Exforge HCT - efekty uboczne
Działania niepożądane dotyczące leku złożonego (amlodypina + walsartan + hydrochlorotiazyd) - często: hipokaliemia, ból i zawroty głowy, niedociśnienie, niestrawność, częstomocz, zmęczenie, obrzęk; niezbyt często: brak łaknienia, hiperkaliemia, hiperlipidemia, hiperurykemia, hiponatremia, zaburzenia snu (w tym bezsenność), zaburzona koordynacja ruchów, zawroty głowy związane z pozycją ciała, zawroty głowy związane z wysiłkiem, zaburzenia smaku, letarg, parestezje, neuropatia, neuropatia obwodowa, senność, omdlenie, pogorszenie widzenia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, tachykardia, niedociśnienie ortostatyczne, zapalenie żył, zakrzepica żylna, kaszel, duszność, podrażnienie gardła, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ból w nadbrzuszu, nieprzyjemny zapach z ust, biegunka, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności, wymioty, nadmierna potliwość, świąd, ból pleców, obrzęk stawów, skurcz mięśni, osłabienie mięśni, ból mięśni, ból kończyn, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, ostra niewydolność nerek, impotencja, abrazja, zaburzenia chodu, osłabienie, niepokój, złe samopoczucie, ból w klatce piersiowej niezwiązany z sercem, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, zwiększenie masy ciała. Ponadto, oprócz ww. działań niepożądanych, mogą wystąpić działania niepożądane dotyczące poszczególnych składników preparatu złożonego. Amlodypina - często: ból i zawroty głowy, senność, kołatanie serca, nagłe zaczerwienienie twarzy, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ból w nadbrzuszu, nudności, obrzęk kostek, zmęczenie, obrzęk; niezbyt często: depresja, zaburzenia snu (w tym bezsenność), zmiany nastroju, zaburzenia smaku, parestezje, omdlenia, drżenie, niedoczulica, zaburzenia widzenia, pogorszenie widzenia, szumy uszne, niedociśnienie, duszność, zapalenie błony śluzowej nosa, zmiana rytmu wypróżnień, biegunka, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zmniejszony apetyt, wymioty, łysienie, wykwit, nadmierne pocenie się, reakcje nadwrażliwości na światło, świąd, plamica, wysypka, odbarwienie skóry, ból stawów, ból pleców, skurcz mięśni, ból mięśni, zaburzenia mikcji, oddawanie moczu w nocy, częstomocz, impotencja, ginekomastia, osłabienie, niepokój, złe samopoczucie, ból w klatce piersiowej niezwiązany z sercem, ból, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała; rzadko: dezorientacja; bardzo rzadko: leukopenia, małopłytkowość (niekiedy z plamicą), reakcje nadwrażliwości, hiperglikemia, wzmożone napięcie, neuropatia obwodowa, neuropatia, arytmia (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy, migotanie przedsionków), zawał mięśnia sercowego, zapalenie naczyń, kaszel, zapalenie błony śluzowej żołądka, przerost dziąseł, zapalenie trzustki, zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zapalenie wątroby, cholestaza wewnątrzwątrobowa, żółtaczka, obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka i inne formy wysypki, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckiego; częstość nieznana: zespół pozapiramidowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Walsartan – niezbyt często: zawroty głowy, kaszel, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ból w nadbrzuszu, zmęczenie; częstość nieznana: zmniejszenie stężenia hemoglobiny i wartości hematokrytu, neutropenia, małopłytkowość (niekiedy z plamicą), reakcje nadwrażliwości, zapalenie naczyń, zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, obrzęk naczynioruchowy, pęcherzowe zapalenie skóry, świąd, wysypka, ból mięśni, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, niewydolność nerek, zaburzenia czynności nerek, hiperkaliemia. Hydrochlorotiazyd - bardzo często: hipokaliemia, hiperlipidemia, często: hiperurykemia, hipomagnezemia, hiponatremia, niedociśnienie ortostatyczne, zmniejszony apetyt, nudności, wymioty, wysypka, pokrzywka i inne formy wysypki, impotencja; rzadko: małopłytkowość (niekiedy z plamicą), hiperkaliemia, hiperglikemia, pogorszenie cukrzycowej równowagi metabolicznej, depresja, bezsenność/zaburzenia snu, ból i zawroty głowy, parestezje, pogorszenie widzenia, arytmia (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy, migotanie przedsionków), uczucie dyskomfortu w jamie ustnej, ból w nadbrzuszu, zaparcie, biegunka, cholestaza wewnątrzwątrobowa, żółtaczka, reakcje nadwrażliwości na światło, plamica, niewydolność nerek, zaburzenia czynności nerek, cukromocz; bardzo rzadko: agranulocytoza, zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, reakcje nadwrażliwości, zasadowica hipochloremiczna, zespół zaburzeń oddechowych, obrzęk płuc, zapalenie płuc, zapalenie trzustki, skórne reakcje toczniopodobne, uaktywnienie skórnej postaci tocznia rumieniowatego, martwicze zapalenie naczyń krwionośnych i martwica toksyczno-rozpływna naskórka; częstość nieznana: nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy), niedokrwistość aplastyczna, jaskra ostra zamykającego się kąta, nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, rumień wielopostaciowy, skurcze mięśni, zaburzenia czynności nerek, ostra niewydolność nerek, osłabienie, gorączka.
Exforge HCT - interakcje
Nie stosować z litem, ze względu na ryzyko nasilenia jego toksyczności przez walsartan oraz tiazydy; jeśli nie można uniknąć leczenia skojarzonego należy monitorować stężenie litu we krwi. Nie stosować z preparatami zwiększającymi stężenie potasu we krwi (takimi jak: leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, substytuty soli zawierające potas i inne substancje powodujące hiperkaliemię); jeżeli leczenie skojarzone jest konieczne należy monitorować stężenia potasu we krwi. Preparat może nasilać przeciwnadciśnieniowe działanie innych leków obniżających ciśnienie tętnicze krwi. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie preparatu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m2). W trakcie stosowania preparatu nie należy spożywać grejpfruta lub soku grejpfrutowego, gdyż u niektórych pacjentów owoc ten może zwiększyć biodostępność amlodypiny, czego skutkiem może być nasilone działanie hipotensyjne. Stosowanie z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (m.in. inhibitory proteazy, azolowe leki przeciwgrzybicze, makrolidy, werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie ekspozycji na amlodypinę (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku); konieczne może być monitorowanie stanu klinicznego oraz dostosowanie dawki. Stosowanie z induktorami CYP3A4 (m.in. karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, fosfenytoina, prymidon, ryfampicyna, ziele dziurawca zwyczajnego) może powodować zmniejszenie stężenia amlodypiny we krwi - zachować ostrożność. U pacjentów przyjmujących amlodypinę z symwastatyną zaleca się zmniejszenie dawki symwastatyny do 20 mg/dobę. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii, należy unikać jednoczesnego podawania amlodypiny u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą oraz podczas leczenia hipertermii złośliwej (podanie dantrolenu i.v.). Niesteroidowe leki przeciwzapalne, w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy (>3 g/dobę) i nieselektywne NLPZ mogą osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe zarówno walsartanu, jak i hydrochlorotiazydu, ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia czynności nerek i hiperkaliemii - tego względu zaleca się kontrolę czynności nerek na początku leczenia, jak również zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta. Jednoczesne stosowanie inhibitorów nośnika wychwytu OATP1B1 (np. ryfampicyna, cyklosporyna) lub nośnika wypływu MRP2 (np. rytonawir) może nasilać działanie walsartanu. Jednoczesne stosowanie tiazydów z alkoholem, barbituranami lub lekami narkotycznymi może nasilać niedociśnienie ortostatyczne. Tiazydy mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny. Dostępność biologiczna tiazydowych leków moczopędnych może zwiększyć się pod wpływem leków przeciwcholinergicznych (np. atropina, biperyden), najprawdopodobniej w wyniku spowolnienia perystaltyki przewodu pokarmowego i opóźnienia opróżniania żołądka z treści pokarmowej. Odwrotnie, można oczekiwać, że substancje prokinetyczne (np. cyzapryd) mogą zmniejszać dostępność biologiczną tiazydów. Tiazydy mogą zmieniać tolerancję glukozy; może zajść konieczność dostosowania dawki leków hipoglikemizujacych. Należy zachować ostrożność podając metforminę, ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez ewentualną czynnościową niewydolność nerek, związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Hydrochlorotiazyd może zwiększyć działanie hiperglikemizujące β-adrenolityków i diazoksydu. Stosowanie hydrochlorotiazydu z cyklosporyną zwiększa ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny; z lekami cytotoksycznymi (np. cyklofasfamidem, metrotreksatem) - nasila działanie supresyjne na szpik kostny. Wywołana tiazydami hipokaliemia lub hipomagnezemia może sprzyjać powstawaniu zaburzeń rytmu serca po podaniu glikozydów naparstnicy. U pacjentów z odwodnieniem wywołanym lekami moczopędnymi istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza po podaniu dużych dawek produktów zawierających jod; przed podaniem tych leków pacjenta należy ponownie nawodnić. Żywice jonowymienne (cholestyramina i kolestypol) zmniejszają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych (jednak rozłożenie w czasie dawkowania hydrochlorotiazydu i żywicy, np. poprzez podanie hydrochlorotiazydu przynajmniej 4 h przed lub 4-6 h po podaniu żywicy, mogłoby potencjalnie zminimalizować interakcję). Hipokaliemiczne działanie hydrochlorotiazydu mogą nasilać: diuretyki kaliuretyczne, kortykosteroidy, leki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, penicylina G i pochodne kwasu salicylowego lub leki przeciwarytmiczne - w przypadku konieczności podawania wymienionych leków z preparatem zaleca się monitorowanie stężenia potasu we krwi. Hiponatremię wywołaną stosowaniem tiazydów nasilają: leki przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne, przeciwpadaczkowe - w przypadku ich długotrwałego podawania należy zachować ostrożność. Hipokaliemia po zastosowaniu hydrochlorotiazydu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, w tym torsade de pointes, które mogą wystąpić po podaniu takich leków jak: przeciwarytmiczne klasy Ia i III oraz przeciwpsychotyczne. Hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego we krwi i z tego względu może być konieczne zwiększenie dawki leków stosowanych w leczeniu dny (probenecydu, sulfinpirazonu). Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Zgłaszano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone metyldopą i hydrochlorotiazydem. Hydrochlorotiazyd może nasilać działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryny). Może osłabiać reakcję na aminy presyjne (adrenalina, noradrenalina) - znaczenie kliniczne tego działania jest wątpliwe i nie jest wystarczające do wykluczenia ich stosowania. Stosowanie tiazydowych leków moczopędnych z witaminą D lub solami wapnia może nasilić hiperkalcemię, zwłaszcza u pacjentów z czynnikami predysponującymi do jej wystąpienia (np. nadczynnością przytarczyc, guzami o charakterze nowotworowym lub stanami zależnymi od witaminy D). Tiazydowe leki moczopędne nasilają działanie hipotensyjne innych leków przeciwnadciśnieniowych (np. guanetydyny, metylodopy, leków β-adrenolitycznych, leków rozszerzających naczynia, leków blokujących kanały wapniowe, inhibitorów ACE, leków blokujących receptory angiotensyny i bezpośrednich inhibitorów reniny). Nie oczekuje się interakcji walsartanu z: cymetydyną, warfaryną, furosemidem, digoksyną, atenololem, indometacyną, hydrochlorotiazydem, amlodypiną, glibenklamidem (niektóre z tych substancji mogą wchodzić w interakcje z hydrochlorotiazydem); interakcji amlodypiny z: atorwastatyną, digoksyną, warfaryną, cyklosporyną.
Exforge HCT - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 tabl. na dobę. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy kontrolować stan pacjentów za pomocą ustalonych dawek poszczególnych substancji czynnych, stosowanych jednocześnie. Maksymalna dawka dobowa wynosi 10 mg/320 mg/25 mg. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek - nie ma konieczności zmiany dawkowania; pacjenci z bezmoczem oraz pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek - nie stosować. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby przebiegającymi bez cholestazy maksymalna zalecana dawka wynosi 80 mg walsartanu, dlatego nie należy stosować leku w tej grupie pacjentów. Nie ustalono schematu dawkowania amlodypiny u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i współtowarzyszącymi zaburzeniami czynności wątroby lub u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w podeszłym wieku, u których rozważana jest zmiana leczenia na lek Exforge HCT, należy zastosować najniższą dostępną dawkę amlodypiny jako składnika leku złożonego. U pacjentów z niewydolnością serca i chorobą niedokrwienną serca oraz u pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność, szczególnie stosując maksymalną dawkę leku wynoszącą 10 mg/320 mg/25 mg, ze względu na ograniczoną ilość danych dotyczących stosowania leku w tych populacjach pacjentów. Stosowanie preparatu u dzieci i młodzieży <18 lat nie jest właściwe w leczeniu samoistnego nadciśnienia tętniczego. Sposób podania. Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletki należy połykać w całości, popijając wodą, o tej samej porze w ciągu dnia, najlepiej rano.
Exforge HCT - uwagi
Przed wykonaniem badań oceniających czynność przytarczyc należy przerwać stosowanie tiazydowych leków moczopędnych. Podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zawrotów głowy i znużenia.
