Reklama
Holoxan - skład
1 fiolka zawiera 1,0 g lub 2,0 g ifosfamidu.
Reklama
Holoxan - działanie
Cytostatyk alkilujący, syntetyczny analog cyklofosfamidu. Ifosfamid jest nieaktywny i podlega aktywacji głównie pod wpływem enzymów mikrosomalnych wątroby. Cytostatyczny efekt działania ifosfamidu polega na interakcji jego alkilkujących metabolitów z DNA (głównym miejscem działania są mostki fosfodwuestrowe DNA). Alkilacja powoduje rozpad mostków oraz powstawanie wiązań krzyżowych. W cyklu komórkowym, opóźnieniu ulega faza G2. Efekt cytotoksyczny nie jest specyficzny dla tej fazy cyklu komórkowego, ale zależy specyficznie od cyklu komórkowego. Nie można wykluczyć występowania oporności krzyżowej, szczególnie na strukturalnie podobne cytostatyki np. cyklofosfamid, ale również inne leki alkilujące. Po podaniu dożylnym, ifosfamid wykrywany jest w narządach i tkankach w ciągu kilku min. Istnieje liniowa zależność pomiędzy osiąganym stężeniem w surowicy a dawką leku. Lek wiąże się z białkami w minimalnym stopniu. T0,5 wynosi 4-7 h (u dzieci - krótszy, u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów otyłych - dłuższy). Ifosfamid ulega hydroksylacji do aktywnego metabolitu 4-hydroksy-ifosfamidu, następnie jest przekształcany w aldoifosfamid, który rozpada się do akroleiny i metabolitu alkilującego - iperytu izofosfamidu. Ponadto, ok. 25-60% ifosfamidu podlega inaktywacji poprzez dealkilację bocznych łańcuchów chloroetylowych. Wydalanie ifosfamidu i jego metabolitu zachodzi głównie przez nerki. W niewydolności nerek toksyczność ifosfamidu może być nasilona, a w niewydolności wątroby metabolizm ifosfamidu jest zablokowany.
Reklama
Holoxan - wskazania
Rak jądra: w leczeniu skojarzonym u pacjentów z zaawansowanymi zmianami nowotworowymi w stadium II do IV wg klasyfikacji TNM (nasieniaki i nienasieniaki), które nie reagują w stopniu zadowalającym na wstępną chemioterapię. Rak jajnika: w chemioterapii skojarzonej u pacjentek z zaawansowanymi zmianami nowotworowymi (stadium III i IV wg klasyfikacji FIGO), jeśli wstępna chemioterapia cisplatyną jest nieskuteczna. Rak szyjki macicy: w monoterapii u pacjentek z zaawansowanymi zmianami nowotworowymi (stadium III i IV wg klasyfikacji FIGO) oraz w leczeniu nawrotów. Rak piersi: w leczeniu objawowym zaawansowanego, opornego na leczenie lub nawrotów raka piersi. Niedrobnokomórkowy rak płuc: w monoterapii lub chemioterapii skojarzonej u pacjentów z guzami nieoperacyjnymi lub z przerzutami. Drobnokomórkowy rak płuc w chemioterapii skojarzonej. Mięsaki tkanek miękkich, w tym mięsak kościopochodny (osteosarcoma) i mięsak prążkowanokomórkowy (rhabdomyosarcoma): w monoterapii lub chemioterapii skojarzonej ww. guzów, jeśli brak skuteczności standardowego leczenia; w monoterapii lub chemioterapii skojarzonej innych mięsaków tkanek miękkich w przypadku braku powodzenia leczenia chirurgicznego i radioterapii. Mięsak Ewinga: w chemioterapii skojarzonej w przypadku nieskuteczności pierwotnego leczenia cytostatycznego. Chłoniak złośliwy nieziarniczy: w chemioterapii skojarzonej u pacjentów z chłoniakami złośliwymi nieziarniczymi o wysokiej złośliwości, które nie odpowiadają na wstępne leczenie; w leczeniu skojarzonym u pacjentów z nawrotowymi guzami. Ziarnica złośliwa: w chemioterapii skojarzonej, jeśli brak skuteczności pierwotnego leczenia cytostatycznego u pacjentów, z chłoniakami nowotworowymi lub opornymi na leczenie.
Reklama
Holoxan - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na ifosfamid lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Znaczne zahamowanie czynności szpiku kostnego (szczególnie u pacjentów uprzednio leczonych cytostatykami i (lub) radioterapią). Zapalenie pęcherza moczowego. Niewydolność nerek i (lub) utrudnienie odpływu moczu. Czynne zakażenia. Ciąża i laktacja.
Reklama
Holoxan - ostrzeżenia
Leczenie ifosfamidem może powodować mielosupresję i znaczne zahamowanie odpowiedzi immunologicznej, co może prowadzić do rozwoju ciężkich zakażeń. Odnotowano przypadki mielosupresji związanej ze stosowaniem ifosfamidu zakończonej zgonem. Ciężkiej mielosupresji i immunosupresji należy spodziewać się szczególnie u pacjentów leczonych wcześniej i (lub) jednocześnie poddawanych chemioterapii/otrzymujących środki hematotoksyczne, leki immunosupresyjne i (lub) poddawanych radioterapii. Ryzyko mielosupresji jest zależne od dawki i wzrasta po podaniu dużej dawki pojedynczej w porównaniu z podawaniem dawek frakcyjnych. Ryzyko mielosupresji zwiększa się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaleca się szczególnie dokładne kontrolowanie parametrów hematologicznych. Liczbę białych krwinek, płytek krwi i stężenie hemoglobiny należy sprawdzać przed każdorazowym podaniem oraz w odpowiednich odstępach czasu po podaniu. O ile nie jest to konieczne, nie należy podawać ifosfamidu, gdy liczba białych krwinek wynosi poniżej 2500/ µl. Pacjenci z zaburzeniem czynności układu immunologicznego, np. w przebiegu cukrzycy oraz niewydolności wątroby lub nerek, także wymagają ścisłej obserwacji. Podawanie ifosfamidu może mieć toksyczny wpływ na OUN i wywoływać objawy działania neurotoksycznego. Pacjenci z przerzutami do mózgu i (lub) objawami mózgowymi muszą pozostawać pod stałą kontrolą. W przypadku wystąpienia encefalopatii, leczenie ifosfamidem należy przerwać. Możliwość ponownego zastosowania ifosfamidu należy określić po dokładnej ocenie korzyści i ryzyka dla danego pacjenta. Do czynników ryzyka sprzyjających rozwojowi encefalopatii należą niewydolność nerek (stężenie kreatyniny >1,5 mg/dl), wcześniejsze leczenie lekami nefrotoksycznymi (np. cisplatyną) i pozanerkowe przeszkody w odpływie moczu (np. guzy w obrębie miednicy małej). Inne potencjalne czynniki ryzyka to: ogólny zły stan zdrowia, zaawansowany wiek, nadużywanie alkoholu w wywiadzie, zmniejszone stężenie albumin i wodorowęglanów w surowicy, kwasica i niewydolność wątroby. Ze względu na możliwy efekt addytywny leki działające na ośrodkowy układ nerwowy (np. przeciwwymiotne, uspakajające, narkotyki, przeciwhistaminowe) muszą być stosowane szczególnie ostrożnie lub, jeśli to konieczne, muszą być odstawione w przypadku wystąpienia encefalopatii indukowanej ifosfamidem. Odnotowano przypadki toksycznego działania ifosfamidu na serce prowadzące do zgonu. Ryzyko wystąpienia toksycznego działania na serce jest zależne od dawki. Wzrasta ono u pacjentów wcześniej lub jednocześnie leczonych innymi środkami kardiotoksycznymi lub poddawanych naświetlaniu okolic serca, a także, u których prawdopodobnie występuje zaburzenie czynności nerek. Konieczne jest regularne kontrolowanie stężeń elektrolitów. Należy zwracać szczególną uwagę na higienę jamy ustnej, aby ograniczyć powstawanie zapalenia jamy ustnej. Zaleca się wczesne podawanie leków przeciwwymiotnych, w celu zmniejszenia częstości występowania oraz złagodzenia nudności i wymiotów. W przypadku niewydolności wątroby stwierdzonej przed rozpoczęciem leczenia, stosowanie preparatu należy rozważyć indywidualnie u każdego pacjenta. Pacjenci z niewydolnością wątroby powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarza. Nadużywanie alkoholu może zwiększać ryzyko wystąpienia zaburzeń. Ifosfamid ma toksyczne działanie zarówno na nerki, jak i na pęcherz moczowy. Przed rozpoczęciem terapii, a także w trakcie i po zakończeniu leczenia, należy ocenić czynność kłębuszków i kanalików nerkowych. W przypadku niewydolności nerek stwierdzonej przed rozpoczęciem leczenia, stosowanie preparatu należy rozważyć indywidualnie u każdego pacjenta. Pacjenci z niewydolnością nerek powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą. W trakcie leczenia ifosfamidem konieczna jest regularna kontrola parametrów czynności nerek, właściwości moczu i osadu moczu. Zaleca się ścisłe monitorowanie kliniczne parametrów biochemicznych w surowicy i moczu, w tym fosforu, potasu i innych parametrów laboratoryjnych służących wykrywaniu toksycznego działania na nerki i pęcherz moczowy. Zaleca się wykonywanie analizy moczu przed podaniem każdej dawki ifosfamidu. Przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest stwierdzenie, że nie istnieją jakiekolwiek przeszkody w odpływie z dolnych dróg moczowych, zapalenie pęcherza, zakażenie oraz zaburzenia elektrolitowe. Ryzyko wystąpienia objawów klinicznych nefrotoksyczności zwiększa się między innymi w następujących przypadkach: duże kumulacyjne dawki ifosfamidu, występujące wcześniej zaburzenia czynności nerek, wcześniejsze lub jednoczesne leczenie środkami potencjalnie nefrotoksycznymi, młody wiek u dzieci (szczególnie u dzieci do około 5. rż.), zmniejszona rezerwa nefronowa, np. u pacjentów z rozpoznaniem nowotworu nerki, poddanych naświetlaniu nerki lub jednostronnej nefrektomii. Podawanie ifosfamidu wiąże się z toksycznym działaniem na pęcherz moczowy, które można ograniczyć, podając profilaktycznie mesnę. Ifosfamid należy stosować ostrożnie, jeśli to konieczne, u pacjentów z czynnym zakażeniem dróg moczowych. Naświetlanie pęcherza lub leczenie busulfanem w przeszłości lub jednocześnie może zwiększać ryzyko wystąpienia krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego. W przypadku wystąpienia zapalenia pęcherza z mikro- lub makrohematurią (krew w moczu), leczenie należy przerwać aż do czasu ustąpienia objawów. U pacjentów chorych na cukrzycę należy regularnie kontrolować stężenie glukozy w surowicy, ponieważ może być konieczna zmiana dawki leków przeciwcukrzycowych. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, zwłaszcza u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, w wyniku zmniejszonego wydalania przez nerki może dojść do zwiększenia stężenia ifosfamidu i jego metabolitów w osoczu. Może to powodować zwiększoną toksyczność (np. neurotoksyczność, nefrotoksyczność, hematotoksyczność) i powinno być wzięte pod uwagę przy ustalaniu dawkowania u tych pacjentów. Niewydolność wątroby, zwłaszcza ciężka, może wiązać się ze zmniejszoną aktywacją ifosfamidu. Może to wpływać na skuteczność leczenia ifosfamidem. Niskie stężenie albumin w surowicy i niewydolność wątroby uważa się też za czynniki ryzyka uszkodzenia OUN. Niewydolność wątroby może prowadzić do zwiększonego powstawania metabolitu, który — jak się uważa — powoduje lub przyczynia się do uszkodzenia OUN, a także przyczynia się do uszkodzenia nerek. Należy wziąć to pod uwagę przy doborze dawki i interpretacji odpowiedzi pacjenta na wybraną dawkę. Jeśli podczas podawania leku dojdzie do wynaczynienia, zaleca się natychmiastowe przerwanie wlewu, odciągnięcie płynu, przemycie roztworem soli fizjologicznej i unieruchomienie kończyny.
Reklama
Holoxan - ciąża
Kobiety nie powinny zachodzić w ciążę podczas leczenia. Wyniki badań na zwierzętach doświadczalnych wskazują, że leczenie ifosfamidem w trakcie ciąży może wywoływać efekty genotoksyczne i prowadzić do uszkodzenia płodu. Na podstawie wyników badań prowadzonych na zwierzętach, przypadków zgłoszonych u ludzi oraz mechanizmie działania substancji aktywnej nie zaleca się stosowania ifosfamidu w czasie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze. W każdym indywidualnym przypadku należy rozważyć korzyści wynikające z leczenia względem możliwego ryzyka dla płodu. Jeśli ifosfamid jest przyjmowany przez pacjentkę będącą w ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie lub po zakończeniu terapii tym lekiem, należy ją powiadomić o możliwych zagrożeniach dla płodu. U kobiet i mężczyzn w wieku rozrodczym w trakcie terapii i przez 6 miesięcy po jej zakończeniu należy zalecić stosowanie skutecznej metody antykoncepcji. Mężczyzn należy poinformować o możliwości zdeponowania spermy przed rozpoczęciem leczenia. Nie ma danych dotyczących przenikania ifosfamidu do mleka matki. Tym niemniej z uwagi na ryzyko poważnych działań niepożądanych i wykazane w badaniach na zwierzętach działanie tumorogenne ifosfamidu, należy rozważyć przerwanie karmienia lub leczenia, uwzględniając znaczenie terapii dla matki.
Reklama
Holoxan - efekty uboczne
Bardzo często: leukopenia, neutropenia; trombocytopenia, niedokrwistość, mielosupresja; encefalopatia, ospałość; nudności/wymioty; łysienie; hematuria, mikrohematuria, zaburzenia czynności nerek, strukturalne uszkodzenie nerek; gorączka. Często: infekcje; zmniejszony apetyt, kwasica metaboliczna; hepatotoksyczność; krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, makrohematuria, nefropatie, zaburzenia kanalikowe; zaburzenia spermatogenezy; zapalenie żyły, gorączka neutropeniczna, zmęczenie, złe samopoczucie. Niezbyt często: zapalenie płuc, sepsa; nowotwory wtórne (dróg moczowych, zespół mielodysplastyczny, ostra białaczka); anoreksja; omamy, psychozy depresyjne, dezorientacja, niepokój ruchowy, splątanie; senność, zaburzenia pamięci, zawroty głowy; arytmia komorowa, migotanie komór, częstoskurcz komorowy, dodatkowe skurcze komorowe, arytmia nadkomorowa, niewydolność serca; krwawienia; biegunka, zaparcie; zaburzenia czynności wątroby; niekontrolowanie czynności fizjologicznych, bezmocz, zaburzenia rytmu oddawania moczu, podrażnienie pęcherza; brak miesiączki, obniżenie poziomu kobiecych hormonów płciowych. Rzadko: reakcje nadwrażliwości, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH); hiponatremia, odwodnienie, zatrzymanie wody, zaburzenia równowagi elektrolitowej; nietrzymanie kału, zespół móżdżkowy, niewyraźne widzenie; niedociśnienie tętnicze; niedotlenienie, kaszel, zaburzenia płuc; zapalenie jamy ustnej; zapalenie skóry, wysypka grudkowa, wysypka; skurcze; fosfaturia, aminoacyduria, zaburzenia kłębuszkowe, kwasica kanalikowa, proteinuria, ostra niewydolność nerek, przewlekła niewydolność nerek, nietrzymanie moczu; azoospermia, przetrwała oligospermia; reakcje w miejscu wstrzyknięcia/wlewu, zapalenie błony śluzowej. Bardzo rzadko: rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe, zespół hemolityczno-mocznicowy; reakcja anafilaktyczna; hipokaliemia; śpiączka, drgawki, polineuropatia; zaburzenia widzenia; zatrzymanie krążenia, zawał mięśnia sercowego; zakrzepica żył głębokich; niewydolność oddechowa; śródmiąższowe zapalenie płuc, śródmiąższowe zwłóknienie płuc, toksyczno-alergiczny obrzęk płuc; ostre zapalenie trzustki; toksyczne odczyny skórne; rabdomioliza, osteomalacja, krzywica; zespół Fanconiego; nasilona reakcja na radioterapię. Częstość nieznana: ostra białaczka limfatyczna, chłoniak, mięsaki, rak nerki, rak tarczycy, progresja istniejących nowotworów; hematotoksyczność, agranulocytoza, aplazja szpiku kostnego z gorączką, niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość noworodków, methemoglobinemia; obrzęk naczynioruchowy, immunospresja, pokrzywka; zespół rozpadu guza, hipokalcemia, hipofosfatemia, hiperglikemia, polidypsja, zespół lęku napadowego, katatonia, mania, paranoja, urojenia, majaczenia, spowolnienie umysłowe, mutyzm, zmiany stanu psychicznego, echolalia, słowotok, perseweracja, amnezja; neuropatia obwodowa, dyzartria, napady (drgawki), stan padaczkowy (z napadami drgawkowymi, niedrgawkowy), zespół odwracalnej leukoencefalopatii tylnej, leukoencefalopatia, zaburzenia pozapiramidowe, grubofalisty trzepoczący tremor rąk, zaburzenia poruszania się, polineuropatia, zaburzenia czucia, niedoczulica, parestezja, neuralgia, zaburzenia chodu; zapalenie spojówek, podrażnienie oka; głuchota, niedosłuch, zawroty głowy, szumy uszne; migotanie przedsionków, trzepotanie przedsionków, dodatkowe skurcze nadkomorowe, przedwczesne skurcze przedsionkowe, bradykardia, wstrząs kardiogenny, blok lewej odnogi pęczka Hisa, blok prawej odnogi pęczka Hisa, wysięk osierdziowy, krwawienie mięśnia sercowego, dusznica bolesna, niewydolność lewokomorowa, kardiomiopatia, kardiomiopatia zastoinowa, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia, zwolnienie pracy mięśnia sercowego, kołatanie serca, zmniejszenie frakcji wyrzutowej, nieprawidłowy odcinek ST w elektrokardiogramie, odwrócenie załamka T na elektrokardiogramie, nieprawidłowy zespół QRS na elektrokardiogramie; zatorowość płucna, zespół przesiąkania włośniczek, zapalenie naczyń, nadciśnienie tętnicze, zaczerwienienie twarzy, obniżone ciśnienie krwi; zespół ostrej niewydolności oddechowej, nadciśnienie płucne, śródmiąższowe choroby płuc (co przejawia się zwłóknieniem płuc), alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, śródmiąższowe zapalenie płuc, zapalenie płuc, obrzęk płuc, płyn w jamie opłucnej, skurcz oskrzeli, duszność; zapalenie kątnicy, zapalenie okrężnicy, zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy, zapalenie trzustki, niedrożność jelita, krwawienie z przewodu pokarmowego, owrzodzenie błony śluzowej, ból brzucha, nadmierne wydzielanie śliny; niewydolność wątroby, piorunujące zapalenie wątroby, choroba zarostowa żył wątrobowych, zakrzepica żyły wrotnej, cytolityczne zapalenie wątroby, cholestaza; toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, popromienne zapalenie skóry, martwica skóry, obrzęk twarzy, wybroczyny, wysypka plamkowa, świąd, rumień, przebarwienia skóry, nadmierne pocenie się, choroby paznokci; opóźnienie wzrostu, ból mięśni, ból stawów, ból kończyn, drganie mięśni; kanalikowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, kłębuszkowa moczówka prosta, poliuria, mimowolne oddawanie moczu, uczucie zalegania moczu, ostra niewydolność nerek, przewlekła niewydolność nerek; bezpłodność, niewydolność jajników, przedwczesna menopauza, zaburzenia owulacji, oligospermia, zmniejszone stężenie estrogenu we krwi, zwiększone stężenie gonadotropin we krwi; opóźnienie wzrostu płodu; niewydolność wielonarządowa, ogólne pogorszenie stanu fizycznego, ból w klatce piersiowej, obrzęk, ból, dreszcze.
Holoxan - interakcje
Działanie mielotoksyczne może ulec nasileniu w wyniku interakcji z innymi cytostatykami lub napromienianiem. Nasilone działanie toksyczne na krew i układ krwiotwórczy i (lub) immunosupresja mogą być wynikiem łącznego efektu działania ifosfamidu i na przykład: inhibitorów konwertazy angiotensyny ACE (mogą wywoływać leukopenię), karboplatyny, cisplatyny, natalizumabu. Nasilenie działania kardiotoksycznego może być wynikiem łącznego efektu działania ifosfamidu i np. antybiotyków antracyklinowych lub naświetlania okolicy serca. Nasilenie działania toksycznego na płuca może być wynikiem łącznego efektu działania ifosfamidu i np. amiodaronu, G-CSF, GM-CSF (czynnika wzrostu kolonii granulocytów, czynnika wzrostu kolonii granulocytów i makrofagów). Nasilenie działania nefrotoksycznego może być wynikiem łącznego efektu działania ifosfamidu i np.: acyklowiru, aminoglikozydów, amfoterycyny B, karboplatyny i cisplatyny. Zwiększone ryzyko rozwoju krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego może być wynikiem łącznego efektu działania ifosfamidu i busulfanu lub naświetlania pęcherza moczowego. Addytywny wpływ na OUN może być wynikiem łącznego efektu działania ifosfamidu i np.: leków o działaniu przeciwwymiotnym, o działaniu antyhistaminowym, środków odurzających lub uspokajających. Możliwość zwiększonej produkcji metabolitów odpowiedzialnych za cytotoksyczność i inne działania toksyczne (w zależności od indukowanych enzymów) musi być wzięta pod uwagę w przypadku wcześniejszego lub jednoczesnego stosowania takich środków jak: karbamazepina, kortykosteroidy, ryfampicyna, fenobarbital, fenytoina, dziurawiec zwyczajny. Zmniejszona aktywacja i metabolizm ifosfamidu może wpływać na skuteczność terapii ifosfamidem. Hamowanie aktywności izoenzymu CYP 3A4 może też prowadzić do zwiększonej produkcji metabolitu ifosfamidu łączonego z toksycznym wpływem na OUN i nerki. Do inhibitorów izoenzymu CYP 3A4 zalicza się: ketokonazol, flukonazol, itrakonazol, sorafenib. Doniesienia wskazują na zwiększoną neurotoksyczność ifosfamidu u pacjentów otrzymujących profilaktycznie przeciwwymiotny aprepitant, który jest zarówno induktorem, jak i umiarkowanym inhibitorem izoenzymu CYP 3A4. Opisywano przypadki zwiększonego działania toksycznego na przewód pokarmowy, gdy ifosfamid był podawany przed wlewem docetakselu. U pacjentów otrzymujących ifosfamid i warfarynę odnotowano przypadki zwiększenia wartości wskaźnika INR. Jednoczesne stosowanie tamoksifenu i chemioterapii może zwiększać ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych. Wywołana przez cisplatynę utrata słuchu może ulec pogłębieniu przez jednoczesne stosowanie ifosfamidu. Można się spodziewać, że immunosupresyjne działanie ifosfamidu będzie zmniejszać odpowiedź na szczepienie. Stosowanie szczepionek zawierających żywe wirusy może prowadzić do zakażenia indukowanego szczepionką. Powstawanie aktywnego metabolitu irynotekanu można zmniejszyć, podając irynotekan z ifosfamidem. U niektórych pacjentów alkohol może nasilać nudności i wymioty wywołane przez ifosfamid.
Holoxan - dawkowanie
Dawkowanie należy ustalić indywidualnie u każdego pacjenta, z uwzględnieniem jego stanu zdrowia i obrazu morfologii krwi.
Monoterapia, dorośli. Najczęściej stosowany schemat leczenia oparty jest na dawkach frakcjonowanych: lek podawany jest dożylnie w dawkach podzielonych wynoszących 1,2-2,4 mg/m2 pc. (30-60 mg/kg mc.) na dobę przez 5 kolejnych dni; całkowita dawka podana w całym cyklu wynosi 6-12 g/m2 pc. (150-300 mg/kg mc.); czas wlewu waha się ok. 30-120 min, w zależności od objętości podawanego roztworu. Lek może być również podawany w dużej dawce we wlewie ciągłym: przeciętna dawka wynosi 5 g/m2 pc. (125 mg/kg mc.) i podawana jest w postaci przedłużonego wlewu 24-godzinnego; dawka maksymalna w jednym cyklu leczenia nie może przekroczyć 8 g/m2 pc. (200 mg/kg mc.). W porównaniu z dawkami frakcjonowanymi, pojedyncza duża dawka może powodować wystąpienie bardziej nasilonych objawów hemato-, uro-, nefro- i neurotoksyczności ośrodkowej.
W przypadku terapii skojarzonej z innymi cytostatykami należy postępować zgodnie z odpowiednim schematem leczenia (może być konieczne zmniejszenie dawki lub wydłużenie przerw pomiędzy cyklami leczenia).
Cykle leczenia można powtarzać, co 3-4 tyg. Czas trwania leczenia i przerw pomiędzy kolejnymi cyklami zależą od wskazania terapeutycznego, schematu terapii skojarzonej, ogólnego stanu zdrowia pacjenta, wyników badań laboratoryjnych i parametrów morfologicznych krwi. U dzieci i młodzieży należy ustalać dawkowanie w oparciu o wytyczne dla dorosłych. U osób w podeszłym wieku należy dobierać dawki ze szczególną ostrożność, ze względu na większą częstość występowania zaburzeń czynności wątroby, nerek i serca. Brak wytycznych odnośnie dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Zmniejszenie dawki w przypadku hamowania czynności szpiku kostnego: u pacjentów z liczbą leukocytów >4000/µl i liczbą płytek krwi >100 000/µl - 100% dawki leku; z liczbą leukocytów 4000-2500/µl i liczbą płytek krwi 100 000-50 000/µl - 50% dawki leku; z liczbą leukocytów <2500/µl i liczbą płytek krwi <50 000/µl - należy odłożyć leczenie do czasu normalizacji lub indywidualna decyzja.
Holoxan - uwagi
Lek może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń.
