Reklama
Irinotecan-Ebewe - skład
1 fiolka zawiera 40 mg, 100 mg, 150 mg, 300 mg lub 500 mg trójwodnego chlorowodorku irynotekanu. Preparat zawiera sorbitol i sód.
Reklama
Irinotecan-Ebewe - działanie
Lek przeciwnowotworowy, wybiórczo hamujący aktywność topoizomerazy I DNA, półsyntetyczna pochodna kamptotecyny. W większości tkanek jest metabolizowany do SN-38, związku o większej aktywności niż irynotekan w stosunku do oczyszczonej topoizomerazy I i wykazującego silniejsze działanie cytotoksyczne wobec licznych linii komórek nowotworowych mysich i ludzkich. Hamowanie aktywności topoizomerazy I DNA przez irynotekan lub SN-38 powoduje powstawanie jednoniciowych odcinków DNA, blokujących widełki replikacyjne DNA i odpowiedzialnych za cytotoksyczne właściwości leku. Działanie cytotoksyczne jest zależne od czasu i specyficzne dla fazy S. Poza działaniem przeciwnowotworowym lek hamuje acetylocholinoesterazę. Irynotekan i SN-38 wiążą się z białkami osocza odpowiednio w 65% i 95%. Scharakteryzowano dwa szlaki metaboliczne, z których każdy dotyczy co najmniej 12% podanej dawki leku: hydroliza przy udziale karboksyloesterazy do czynnego metabolitu SN-38; procesy utleniania z udziałem enzymów cytochromu P450 3A. Ponad 50% dawki leku jest wydalane w postaci niezmienionej, z czego 33% z kałem poprzez żółć a 22% z moczem. Średni T0,5 we krwi w I fazie modelu trójfazowego wynosi 12 min, w II fazie - 2,5 h, a końcowej fazie eliminacji 14,2 h.
Reklama
Irinotecan-Ebewe - wskazania
Leczenie pacjentów z zaawansowanym rakiem jelita grubego: w skojarzeniu z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym u pacjentów, którzy nie otrzymywali wcześniej chemioterapii w leczeniu zaawansowanego stadium choroby; w monoterapii u pacjentów, u których leczenie ustalonym schematem z 5-fluorouracylem zakończyło się niepowodzeniem. Irinotekan w skojarzeniu z cetuksymabem jest wskazany do leczenia pacjentów z rakiem jelita grubego z przerzutami, z ekspresją receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR), bez mutacji genu KRAS, którzy nie byli wcześniej leczeni z powodu raka z przerzutami lub po niepowodzeniu leczenia cytotoksycznego z zastosowaniem irynotekanu. Irinotekan w skojarzeniu z 5-fluorouracylem, kwasem folinowym i bewacyzumabem jest wskazany w leczeniu pierwszej linii u pacjentów z rakiem okrężnicy lub odbytnicy z przerzutami. Irinotekan w skojarzeniu z kapecytabiną oraz bewacyzumabem lub bez niego jest wskazany w leczeniu pierwszej linii u pacjentów z rakiem jelita grubego z przerzutami.
Reklama
Irinotecan-Ebewe - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na irynotekan lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Przewlekła choroba zapalna jelit i (lub) niedrożność jelit. Stężenie bilirubiny ponad 3-krotnie większe niż GGN. Ciężka niewydolność szpiku kostnego. Stan czynnościowy pacjenta wg klasyfikacji WHO >2. Jednoczesne stosowanie preparatów dziurawca zwyczajnego. Okres karmienia piersią. Jednoczesne stosowanie z żywymi atenuowanymi szczepionkami. Dodatkowe przeciwwskazania do stosowania cetuksymabu, bewacyzumabu lub kapecytabiny znajdują się w materiałach informacyjnych tych preparatów.
Reklama
Irinotecan-Ebewe - ostrzeżenia
Lek należy stosować wyłącznie w placówkach wyspecjalizowanych w stosowaniu leków cytostatycznych. Podawanie leku powinien nadzorować wyłącznie lekarz posiadający odpowiednie kwalifikacje do prowadzenia chemioterapii przeciwnowotworowej. Ze względu na rodzaj i częstość działań niepożądanych, lek można przepisywać wyłącznie po rozważeniu spodziewanych korzyści i możliwego ryzyka związanych z terapią: u pacjentów z dużym ryzykiem, szczególnie u pacjentów w stanie ogólnym w stopniu 2 wg klasyfikacji WHO; w nielicznych przypadkach, kiedy pacjent nie będzie w stanie stosować się do zaleceń dotyczących postępowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych (konieczność natychmiastowego rozpoczęcia i długotrwałego kontynuowania leczenia przeciwbiegunkowego połączonego z przyjmowaniem dużych ilości płynów w momencie wystąpienia opóźnionej biegunki) - u tych pacjentów zaleca się ścisły nadzór szpitalny. Jeśli lek jest stosowany w monoterapii, zwykle jest zlecany w schemacie dawkowania co 3 tyg., można jednak rozważyć zastosowanie schematu dawkowania co tydzień u pacjentów wymagających ściślejszej obserwacji lub szczególnie zagrożonych ciężką neutropenią. Pacjentów należy poinformować o ryzyku wystąpienia opóźnionej biegunki, która może wystąpić po upływie 24 h po podaniu leku lub w dowolnym momencie przed kolejnym cyklem leczenia (pacjenci powinni niezwłocznie poinformować lekarza o wystąpieniu pierwszego płynnego stolca i natychmiast rozpocząć odpowiednie leczenie). Obecnie zalecanym lekiem przeciwbiegunkowym jest loperamid w dużych dawkach (dawka początkowa wynosi 4 mg, a następnie 2 mg co 2 h). Leczenie to należy kontynuować przez 12 h od wystąpienia ostatniego płynnego stolca. Ze względu na ryzyko niedrożności porażennej jelit loperamidu nie wolno w żadnym przypadku podawać dłużej niż przez 48 kolejnych h ani krócej niż przez 12 h. Jeśli biegunce towarzyszy ciężka neutropenia (liczba neutrofili <500/mm3), wówczas oprócz leczenia przeciwbiegunkowego należy podawać profilaktycznie antybiotyk o szerokim spektrum działania. Loperamidu nie należy stosować profilaktycznie, nawet u pacjentów, u których opóźniona biegunka pojawiała się w poprzednich cyklach leczenia. Pacjentom, u których wystąpiła ciężka biegunka, zaleca się w kolejnych cyklach zmniejszenie dawki leku. W trakcie badań klinicznych częstość neutropenii stopnia 3. i 4. wg skali NCI-CTC była znacząco większa u pacjentów poddawanych wcześniej radioterapii miednicy i (lub) jamy brzusznej niż u pacjentów niepoddawanych radioterapii. Prawdopodobieństwo wystąpienia neutropenii stopnia 3. lub 4. w trakcie I cyklu leczenia było także znacząco większe u pacjentów z wyjściowym stężeniem bilirubiny całkowitej w surowicy wynoszącym co najmniej 1,0 mg/dl w porównaniu z pacjentami ze stężeniem bilirubiny <1,0 mg/dl. Podczas leczenia zaleca się cotygodniowe kontrolowanie morfologii krwi obwodowej. Pacjentów należy poinformować o ryzyku wystąpienia neutropenii i o znaczeniu gorączki. Gorączkę neutropeniczną (temperatura > 38st.C i liczba neutrofili ≤ 1000/mm3) należy leczyć w trybie pilnym w szpitalu, podając dożylnie antybiotyki o szerokim spektrum działania. U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie zdarzenia hematologiczne, zaleca się zmniejszenie dawki w kolejnych kursach leczenia. Pacjenci z ciężką biegunką narażeni są na zwiększone ryzyko występowania zakażeń i objawów toksyczności hematologicznej - należy oznaczać morfologię krwi obwodowej. Przed rozpoczęciem leczenia oraz przed każdym kolejnym cyklem należy oznaczać parametry czynności wątroby. U pacjentów ze stężeniem bilirubiny w zakresie 1,5 - 3 razy powyżej górnej granicy normy należy co tydzień kontrolować morfologię krwi obwodowej ze względu na zmniejszony klirens irynotekanu. Nie należy podawać leku pacjentom, u których stężenie bilirubiny przekracza 3 razy górną granicę normy. Przed każdym podaniem preparatu zaleca się profilaktyczne podawanie leków przeciwwymiotnych. Pacjenci, u których wystąpiły wymioty z towarzyszącą opóźnioną biegunką, powinni być niezwłocznie hospitalizowani w celu wdrożenia odpowiedniego leczenia. W przypadku wystąpienia ostrego zespołu cholinergicznego (określanego, jako wystąpienie wczesnej biegunki i innych objawów podmiotowych i przedmiotowych, takich jak nasilone pocenie, bolesne skurcze brzucha, zwężenie źrenic i nadmierne wydzielanie śliny) należy podać siarczan atropiny (w dawce 0,25 mg podskórnie), o ile nie istnieją przeciwwskazania kliniczne. Objawy te można obserwować w trakcie lub wkrótce po zakończeniu infuzji irynotekanu. Uznaje się, że są związane z hamowaniem aktywności cholinoesterazy przez macierzysty irynotekan i mogą występować częściej po zastosowaniu większych dawek irynotekanu. U pacjentów chorujących na astmę należy zachować ostrożność. U pacjentów, u których wystąpił ostry i ciężki zespół cholinergiczny, przy podaniu kolejnych dawek zaleca się profilaktyczne podawanie siarczanu atropiny. Pacjentów należy ściśle obserwować w kierunku objawów ze strony układu oddechowego przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia irynotekanem (istnieje ryzyko wystąpienia śródmiąższowej choroby płuc w postaci nacieków płucnych). Choć irynotekan nie jest uważany za lek uszkadzający tkanki, należy zachować ostrożność i nie dopuścić do wynaczynienia leku oraz kontrolować miejsce wkłucia czy nie występują objawy zapalenia (w przypadku wynaczynienia leku, zaleca się przemycie miejsca podania i przyłożenie lodu). Ze względu na wzrost częstości występowania pogorszenia funkcji biologicznych, w szczególności czynności wątroby u pacjentów w podeszłym wieku, należy zachować ostrożność przy ustalaniu dawki. Pacjentom nie wolno podawać leku zanim nie ustąpi niedrożność jelit. Obserwowano zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy lub azotu mocznikowego we krwi oraz odnotowano przypadki ostrej niewydolności nerek, zdarzenia te zazwyczaj przypisuje się powikłaniom zakażenia lub odwodnieniu związanego z nudnościami, wymiotami lub biegunką. Zgłaszano rzadkie przypadki zaburzeń czynności nerek w wyniku zespołu rozpadu guza. Należy zachować ostrożność u pacjentów, którzy wcześniej poddawani byli radioterapii jamy brzusznej/miednicy (np. z napromienianiem >25% szpiku kostnego oraz w ciągu 6 tyg. przed rozpoczęciem leczenia irynotekanem), ponieważ mają zwiększone ryzyko mielosupresji po podaniu irynotekanu (może być konieczna modyfikacja dawkowania). Pacjenci, u których występują czynniki ryzyka niedokrwienia mięśnia sercowego należy ściśle kontrolować oraz podjąć odpowiednie działania mające na celu zminimalizowanie wszystkich modyfikowalnych czynników ryzyka (np. palenia tytoniu, nadciśnienia tętniczego czy hiperlipidemia). Podawanie irynotekanu rzadko było związane z występowaniem zdarzeń zakrzepowo-zatorowych (zator płucny, zakrzepica żył i zakrzepica z zatorami tętnic) u pacjentów z wieloma czynnikami ryzyka, oprócz istniejącej choroby nowotworowej. U pacjentów, u których występowały epizody odwodnienia na skutek biegunki i (lub) wymiotów lub posocznicy obserwowano rzadkie przypadki niewydolności nerek, niedociśnienia tętniczego lub niewydolności krążeniowej. U pacjentów otrzymujących irynotekan należy unikać podawania żywych szczepionek. Kobiety w wieku rozrodczym oraz mężczyźni powinni stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia i, odpowiednio, do 1 miesiąca i do 3 miesięcy po jego zakończeniu. Należy unikać stosowania irynotekanu jednocześnie z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazol) lub induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital, fenytoina), gdyż mogą one zmieniać metabolizm irynotekanu. Preparat zawiera sorbitol, dlatego nie jest wskazany u pacjentów z wrodzoną nietolerancją fruktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na fiolkę, uznaje sie, że lek jest wolny od sodu. Irynotekanu nie należy stosować u dzieci.
Reklama
Irinotecan-Ebewe - ciąża
Brak danych dotyczących stosowania irynotekanu u kobiet w okresie ciąży. Wykazano, że irynotekan wykazuje działanie embriotoksyczne i teratogenne u zwierząt. W oparciu o wyniki badań na zwierzętach i mechanizm działania irynotekanu, leku nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy irynotekan przenika do mleka ludzkiego. W mleku samic szczurów w okresie laktacji stwierdzano obecność irynotekanu znakowanego 14C. Ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych u niemowląt, karmienie piersią należ y przerwać na czas leczenia irynotekanem. Kobiety w wieku rozrodczym oraz mężczyźni muszą stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia i, odpowiednio, do 1 miesiąca i do 3 miesięcy po jego zakończeniu. Brak danych dotyczących wpływu irynotekanu na płodność u ludzi. U zwierząt udokumentowano niepożądany wpływ irynotekanu na płodność potomstwa.
Reklama
Irinotecan-Ebewe - efekty uboczne
Monoterapia. Bardzo często: neutropenia, niedokrwistość, zmniejszony apetyt, zespół cholinergiczny, biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha, łysienie (odwracalne), zapalenie błon śluzowych, gorączka, astenia. Często: zakażenie, małopłytkowość, neutropenia z gorączką, zaparcie, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności aminotransferaz (AIAT i AspAT), zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi. Leczenie skojarzone. Bardzo często: małopłytkowość, neutropenia, niedokrwistość, zmniejszony apetyt, zespół cholinergiczny, biegunka, wymioty, nudności, łysienie (odwracalne), zapalenie błon śluzowych, astenia, zwiększenie aktywności aminotransferaz (AIAT i AspAT), zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi. Często: zakażenie, neutropenia z gorączką, ból brzucha, zaparcie, gorączka. W przypadku skojarzonego leczenia z cetuksymabem zgłaszano dodatkowe działania niepożądane związane z tym lekiem (np. trądzikopodobne zapalenie skóry w 88%). Działania niepożądane występujące u pacjentów leczonych kapecytabiną w skojarzeniu z irynotekanem, oprócz obserwowanych podczas monoterapii kapecytabiną (lub zgłaszanych częściej niż podczas stosowania samej kapecytabiny). Bardzo często: zakrzepica/zator. Często: nadwrażliwość, niedokrwienie mięśnia sercowego/zawał mięśnia sercowego, neutropenia z gorączką. Działania niepożądane występujące u pacjentów leczonych kapecytabiną w skojarzeniu z irynotekanem i bewacyzumabem, oprócz obserwowanych podczas monoterapii bewacyzumabem lub zgłaszanych częściej niż podczas monoterapii kapecytabiną. Często: neutropenia, zakrzepica/zator, nadciśnienie tętnicze i niedokrwienie mięśnia sercowego/zawał mięśnia sercowego. Głównym istotnym zagrożeniem związanym z dodaniem bewacyzumabu do bolusa irynotekanu z 5FU i FA było nadciśnienie tętnicze stopnia 3. Ponadto, ten schemat chemioterapii powodował, w porównaniu z samym irynotekanem/5FU/FA w bolusie, niewielkie zwiększenie częstości biegunki oraz leukopenii stopnia 3. lub 4. Po wprowadzeniu irinotekanu do obrotu. Częstość nieznana: rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego (jeden z przypadków udokumentowany bakteriologicznie - Clostridium difficile), posocznica, zakażenia grzybicze ( np. zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci, aspergiloza oskrzelowo-płucna, kandydoza ogólnoustrojowa), zakażenia wirusowe (np. półpasiec, grypa, reaktywacja wirusowego zapalenia wątroby typu B, cytomegalowirusowe zapalenie jelita grubego), małopłytkowość z przeciwciałami przeciwpłytkowymi, nadwrażliwość, reakcja anafilaktyczna, odwodnienie (w wyniku biegunki i wymiotów), hipowolemia, zaburzenia mowy (zazwyczaj przemijające, w niektórych przypadkach wiązane z zespołem cholinergicznym obserwowanym w trakcie lub wkrótce po infuzji irynotekanu), parestezje, mimowolne skurcze mięśni, nadciśnienie tętnicze (w trakcie lub po infuzji), niewydolność krążenia, niedociśnienie tętnicze, choroba śródmiąższowa płuc w postaci nacieków (w płucach występuje niezbyt często w trakcie leczenia irynotekanem; zgłaszano wczesne objawy, takie jak duszność), duszność, czkawka, niedrożność, niedrożność porażenna jelit (ileus): zgłaszano również przypadki niepoprzedzone zapaleniem jelita grubego, okrężnica olbrzymia (megakolon), krwotok z przewodu pokarmowego, zapalenie jelita grubego (w niektórych przypadkach powikłane owrzodzeniem, krwawieniem, niedrożnością jelit lub zakażeniem), zapalenie kątnicy, niedokrwienne zapalenie jelita grubego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, objawowe lub bezobjawowe zwiększenie aktywności enzymów trzustkowych, perforacja jelita, stłuszczeniowe zapalenie wątroby, stłuszczenie wątroby, reakcje skórne, kurcze mięśni, zaburzenia czynności nerek i ostra niewydolność nerek (zazwyczaj u pacjentów z zakażeniem i (lub) niedoborem płynów w wyniku poważnego toksycznego działania na przewód pokarmowy), niewydolność nerek, reakcje w miejscu podania infuzji, zwiększona aktywność amylazy, zwiększona aktywność lipazy, hipokaliemia, hiponatremia (najczęściej związana z biegunką i wymiotami), zwiększona aktywność aminotransferaz (tzn. AspAT i AlAT) bez progresji przerzutów do wątroby (zgłaszana bardzo rzadko).
Irinotecan-Ebewe - interakcje
Ze względu na ryzyko śmiertelnej uogólnionej reakcji poszczepiennej, przeciwwskazane jest jednoczesne zastosowanie ze szczepionką przeciw żółtej febrze. Ziele dziurawca zwyczajnego podawane jednocześnie z irynotekanem powoduje zmniejszenie stężenia w osoczu czynnego metabolitu irynotekanu - SN-38, nie stosować leczenia skojarzonego. Ze względu na ryzyko uogólnoustrojowej reakcji poszczepiennej, przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie z żywymi atenuowanymi szczepionkami (ryzyko zgonu). Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie w trakcie leczenia irynotekanem oraz przez 6 mies. po zakończeniu chemioterapii. Można stosować szczepionki zawierające martwe lub inaktywowane organizmy, ale odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona. Jednoczesne stosowanie irynotekanu i silnych inhibitorów cytochromu P450 3A4 (CYP3A4) może zmienić metabolizm irynotekanu, należy unikać takiego połączenia. Jednoczesne podawanie leków przeciwdrgawkowych indukujących CYP3A (np. karbamazepina, fenobarbital lub fenytoina) prowadzi do zmniejszenia ekspozycji na irynotekan, SN-38 i glukuronid SN-38 (SN-38G) i osłabienia działania farmakodynamicznego. Wpływ tych leków przeciwdrgawkowych wyrażał się zmniejszeniem o co najmniej 50% wartości AUC dla SN-38 i SN-38G. Oprócz indukcji CYP3A4, nasilona glukuronidacja i zwiększone wydzielanie z żółcią może odgrywać rolę w osłabieniu działania irynotekanu oraz jego metabolitów. Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie leku z fenytoiną (ryzyko nasilenia drgawek wynikające ze zmniejszenia wchłaniania fenytoiny z przewodu pokarmowego przez lek cytotoksyczny). Stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, worykonazol, pozakonazol, inhibitory proteazy, klarytromycyna, erytromycyna, telitromycyna) moze prowadzić do zmniejszenia wartości AUC pochodnej kwasu aminowalerianowego (APC) o 87% oraz zwiększenia wartości AUC metabolitu SN-38 o 109%. Stosowanie z inhibitorami UGT1A1 (np. atazanawir, ketokonazol, regorafenib) zwiększa ryzyko ogólnoustrojowej ekspozycji na SN-38 - czynny metabolit irynotekanu. Stosowanie z inhibitorami CYP3A4 (np. kryzotynib, idelalisyb) zwiększa ryzyko toksyczności irynotekanu na skutek osłabionego metabolizmu irynotekanu przez kryzotynib lub idelalisyb. Skojarzone leczenie z antagonistami witaminy K zwiększa ryzyko krwotoku i zdarzeń zakrzepowych w przebiegu chorów nowotworowych, nalezy zachować ostrożność. Jeśli wskazane jest zastosowanie leków przeciwzakrzepowych z grupy antagonistów witaminy K, konieczne jest częstsze kontrolowanie wartości międzynarodowego wskaźnika znormalizowanego (INR). Preparaty o działaniu immunosupresyjnym (np. cyklosporyna, takrolimus) mogą powodować nadmierne zahamowanie układu odpornościowego z ryzykiem limfoproliferacji. Nie można wykluczyć interakcji irynotekanu z lekami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Lek ma działanie hamujące cholinoesterazę, a leki o takich właściwościach mogą wydłużać czas trwania blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, spowodowanej przez suksametonium i znosić działanie blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe niedepolaryzujących leków zwiotczających. Jednoczesne podawanie 5-fluorouracylu i kwasu folinowego w schemacie chemioterapii skojarzonej nie zmienia właściwości farmakokinetycznych irynotekanu. Nie wykazano znaczącego wpływu bewacyzumabu na farmakokinetykę irynotekanu ani jego czynnego metabolitu SN-38; nie wyklucza to jednak możliwości zwiększenia toksyczności wynikającej z właściwości farmakologicznych. Nie dowiedziono, aby cetuksymab wpływał na profil bezpieczeństwa irynotekanu lub odwrotnie.
Irinotecan-Ebewe - dawkowanie
Dożylnie. Dorośli. Monoterapia (u wcześniej leczonych pacjentów). Zalecana dawka: 350 mg/m2 pc., podawana w infuzji dożylnej, trwającej 30-90 min., co 3 tyg. Leczenie skojarzone (u wcześniej nieleczonych pacjentów). Irynotekan w połączeniu z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym. Zalecana dawka: 180 mg/m2 pc., podawana co 2 tyg. w infuzji dożylnej, trwającej 30-90 min., po zakończeniu której podaje się w infuzji kwas folinowy i 5-fluorouracyl. Irynotekan w połączeniu z cetuksymabem. Zwykle podaje się taką samą dawkę irynotekanu, jaka była stosowana w ostatnich cyklach wcześniejszego leczenia z zastosowaniem irynotekanu. Irynotekanu nie wolno podawać wcześniej niż godzinę po zakończeniu wlewu cetuksymabu. Informacje na temat dawkowania i sposobu podawania bewacyzumabu/kapecytabiny należy sprawdzić w odpowiednich ChPL. Modyfikacje dawkowania. Lek należy podawać po zmniejszeniu nasilenia wszystkich działań niepożądanych do stopnia 0 lub 1 wg klasyfikacji NCI-CTC i po całkowitym ustąpieniu biegunki związanej z leczeniem. Na początku kolejnego kursu leczenia należy zmniejszyć dawkę irynotekanu i 5FU (jeśli to wskazane) zależnie od najcięższych działań niepożądanych, które wystąpiły podczas poprzedniego cyklu leczenia. Leczenie należy opóźnić o 1-2 tyg., w celu ustąpienia działań niepożądanych, związanych z zastosowanym leczeniem. W przypadku wystąpienia następujących działań niepożądanych: objawy toksyczności hematologicznej [neutropenia 4 stopnia, gorączka neutropeniczna (neutropenia stopnia 3 do 4 i gorączka stopnia 2 do 4), małopłytkowość i leukopenia (stopnia 4)]; objawy toksyczności niehematologicznej (stopnia 3 do 4) dawkę leku i (lub) 5FU (jeśli jest stosowany) należy zmniejszyć o 15-20%. Konieczne jest przestrzeganie zaleceń dotyczących modyfikacji dawkowania cetuksymabu stosowanego w skojarzeniu z irynotekanem, zawartych w drukach informacyjnych dotyczących cetuksymabu. Informacje na temat modyfikacji dawkowania bewacyzumabu stosowanego w skojarzeniu z irynotekanem/5FU/FA są zawarte w ChPL dla bewacyzumabu. Zgodnie z ChPL dotyczącą kapecytabiny, u pacjentów w wieku 65 lat i starszych zaleca się zmniejszenie dawki początkowej kapecytabiny do 800 mg/m2 pc. 2 razy na dobę. Czas trwania leczenia. Leczenie należy kontynuować do momentu stwierdzenia obiektywnej progresji choroby lub wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania działań toksycznych. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności irynotekanu u dzieci. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w stanie ogólnym ≤2 wg WHO parametrem określającym dawkę początkową leku powinno być stężenie bilirubiny we krwi (do 3 razy większe od górnej granicy normy). U pacjentów z hiperbilirubinemią i czasem protrombinowym większym niż 50%, klirens irynotekanu jest zmniejszony, w związku z czym wzrasta ryzyko wystąpienia objawów toksyczności hematologicznej. W związku z tym, w tej populacji pacjentów należy co tydzień kontrolować morfologię krwi obwodowej. U pacjentów, u których stężenie bilirubiny nie przekracza 1,5 razy wartość górnej granicy normy, zalecana dawka leku wynosi 350 mg/m2 pc. U pacjentów u których stężenie bilirubiny wynosi 1,5-3 razy wartości górnej granicy normy, zalecana dawka wynosi 200 mg/m2 pc. U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest większe niż 3 razy wartość górnej granicy normy, nie należy stosować leku. Nie ma danych dotyczących pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, leczonych preparatem w skojarzeniu z innymi lekami. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, ponieważ nie przeprowadzono badań w tej populacji pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku nie przeprowadzono swoistych badań farmakokinetyki; w tej populacji dawkę należy jednak ustalać ostrożnie ze względu na zwiększoną częstość pogorszenia czynności biologicznych (populacja ta wymaga bardziej intensywnego nadzoru). Sposób podawania. Lek jest koncentratem do sporządzania roztworu do infuzji, nie należy podawać w dożylnym bolusie lub dożylnym wlewie trwającym krócej niż 30 min lub dłużej niż 90 min. Po rozcieńczeniu, w postaci roztworu do infuzji należy podawać do żyły obwodowej lub głównej.
Irinotecan-Ebewe - uwagi
Lek ma umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W przypadku zawrotów głowy lub zaburzeń widzenia, które mogą wystąpić w ciągu 24 h od podania irynotekanu, pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych.
