Irinotecan Kabi

Reklama

Irinotecan Kabi - skład

1 fiolka 2 ml (5 ml, 15 ml, 25 ml) zawiera 40 mg (100 mg, 300 mg, 500 mg) trójwodnego chlorowodorku irynotekanu. Preparat zawiera sorbitol.

Reklama

Irinotecan Kabi - działanie

Irynotekan jest półsyntetyczną pochodną kamptotecyny. Jest lekiem przeciwnowotworowym, działającym jako specyficzny inhibitor topoizomerazy I DNA. Metabolizowany jest w większości tkanek do SN-38, związku o większej aktywności niż irynotekan w stosunku do oczyszczonej topoizomerazy I i wykazującego silniejsze działanie cytotoksyczne wobec licznych linii komórkowych nowotworów mysich i ludzkich. Hamowanie topoizomerazy I przez irynotekan lub SN-38 powoduje powstawanie jednoniciowych odcinków DNA, blokujących replikację DNA i stanowi o właściwym efekcie cytotoksycznym leku. Działanie cytotoksyczne irynotekanu i SN-38 jest zależne od czasu i specyficzne dla fazy S. Poza działaniem przeciwnowotworowym lek wykazuje działanie hamujące acetylocholinoesterazę. Parametry farmakokinetyczne irynotekanu i SN-38 są niezależne od liczby uprzednio podanych kursów chemioterapii oraz od schematu dawkowania. Irynotekan i SN-38 wiążą się z białkami osocza odpowiednio w 65% i 95%. Średni okres półtrwania we krwi w I fazie modelu trójfazowego wynosi 12 min, w II fazie - 2,5 h, a w fazie opóźnionej - 14,2 h. Ponad 50% dawki leku jest wydalane w postaci nie zmienionej, 33% z kałem poprzez żółć, 22% jest wydalane z moczem. Scharakteryzowano dwa szlaki metaboliczne, z których każdy dotyczy co najmniej 12% podanej dawki leku: hydroliza przy udziale karboksyloesterazy do aktywnego metabolitu SN-38; oksydacyjne przemiany końcowego pierścienia piperydyny z udziałem enzymów cytochromu P-450 3A.

Reklama

Irinotecan Kabi - wskazania

Leczenie pacjentów z zaawansowanym rakiem jelita grubego: w skojarzeniu z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym u pacjentów, którzy nie otrzymali uprzednio chemioterapii z powodu zaawansowanej choroby nowotworowej; w monoterapii u pacjentów po niepowodzeniu leczenia 5-fluorouracylem. Lek w skojarzeniu z cetuksymabem jest wskazany w leczeniu pacjentów z rozsianą postacią raka jelita grubego, którego komórki wykazują ekspresję receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR), z genem RAS typu dzikiego, którzy nie byli uprzednio leczeni z powodu raka jelita grubego z przerzutami lub po niepowodzeniu leczenia cytotoksycznego z zastosowaniem irynotekanu. Lek w skojarzeniu z 5-fluorouracylem, kwasem folinowym i bewacyzumabem jest wskazany jako lek pierwszego rzutu w leczeniu pacjentów z rozsianą postacią raka jelita grubego (okrężnicy lub odbytnicy). Lek w skojarzeniu z kapecytabiną i bewacyzumabem (lub bez niego) jest wskazany do stosowania jako leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z rozsianą postacią raka jelita grubego.

Reklama

Irinotecan Kabi - przeciwwskazania

Reakcje nadwrażliwości na chlorowodorek trójwodny irynotekanu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą w wywiadzie. Przewlekła choroba zapalna jelit i (lub) niedrożność jelit. Okres karmienia piersią. Stężenie bilirubiny > 3 razy górnej granicy normy. Ciężka niewydolność szpiku kostnego. Stan ogólny pacjenta wg klasyfikacji WHO > 2. Jednoczesne stosowanie ziela dziurawca zwyczajnego. Informacje na temat dodatkowych przeciwwskazań dotyczących stosowania cetuksymabu, bewacyzumabu lub kapecytabiny zamieszczono w drukach informacyjnych dotyczących tych preparatów.

Reklama

Irinotecan Kabi - ostrzeżenia

Stosowanie leku powinno być ograniczone do jednostek specjalizujących się w podawaniu chemioterapii cytotoksycznej. Preparat należy podawać wyłącznie pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej. Ze względu na rodzaj i częstość występowania działań niepożądanych, lek w przypadkach opisanych poniżej należy przepisywać wyłącznie po analizie spodziewanych korzyści w odniesieniu do zagrożeń terapeutycznych: u pacjentów, u których występuje czynnik ryzyka, szczególnie u tych o stanie sprawności 2 wg WHO; w bardzo nielicznych przypadkach, gdy prawdopodobne jest, że pacjenci nie będą przestrzegać zaleceń dotyczących postępowania w przypadku działań niepożądanych (konieczność niezwłocznej i przedłużonej terapii przeciwbiegunkowej połączonej z przyjmowaniem dużych ilości płynów w momencie rozpoczęcia opóźnionej biegunki); u takich pacjentów zaleca się ścisły nadzór szpitalny. Podczas stosowania leku w monoterapii, zazwyczaj przepisuje się go zgodnie ze schematem dawkowania co 3 tyg. Niemniej u pacjentów, którzy mogą wymagać dokładniejszej obserwacji lub u których występuje duże ryzyko ciężkiej neutropenii, można rozważyć zastosowanie schematu dawkowania co tydzień. Pacjentów należy poinformować o ryzyku wystąpienia opóźnionej biegunki po upływie więcej niż 24 h od podania irynotekanu lub w dowolnym momencie, przed kolejnym cyklem leczenia. W monoterapii mediana czasu wystąpienia pierwszego płynnego stolca przypadała w 5. dniu po infuzji irynotekanu. Pacjenci powinni natychmiast poinformować lekarza o wystąpieniu biegunki i bezzwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie. Zwiększone ryzyko biegunki występuje u pacjentów, u których wcześniej przeprowadzano radioterapię jamy brzusznej i (lub) miednicy, u pacjentów ze zwiększoną leukocytozą w badaniu początkowym, u pacjentów o stanie sprawności ≥ 2 oraz u kobiet. Niewłaściwie leczona biegunka może stanowić zagrożenie życia, zwłaszcza, jeśli u pacjenta jednocześnie występuje neutropenia. Natychmiast po wystąpieniu pierwszego płynnego stolca pacjent powinien rozpocząć przyjmowanie dużych ilości napojów zawierających elektrolity i natychmiast zastosować odpowiednią terapię przeciwbiegunkową. Pacjenci muszą poinformować lekarza lub oddział podający irynotekan o wystąpieniu biegunki. Obecnie zalecaną terapią przeciwbiegunkową są duże dawki loperamidu (dawka początkowa 4 mg, a następnie 2 mg co 2 h). Terapię należy kontynuować przez 12 h od wystąpienia ostatniego płynnego stolca i nie należy jej modyfikować. W żadnym wypadku nie wolno stosować loperamidu w tych dawkach dłużej niż przez 48 kolejnych godzin z uwagi na niebezpieczeństwo wystąpienia porażennej niedrożności jelit, ani przez okres krótszy niż 12 h. Poza terapią przeciwbiegunkową należy stosować profilaktycznie antybiotyk o szerokim spektrum działania w przypadkach, gdy biegunka jest powiązana z ciężką neutropenią (liczba neutrofili <500 komórek/mm³). Poza antybiotykoterapią w przedstawionych poniżej przypadkach zaleca się hospitalizację w celu leczenia biegunki: biegunka powiązana z gorączką; ciężka biegunka (wymagająca dożylnego nawadniania); biegunka trwająca dłużej niż 48 h po rozpoczęciu leczenia dużymi dawkami loperamidu. Nie należy stosować loperamidu profilaktycznie nawet u pacjentów, u których w poprzednich cyklach wystąpiła opóźniona biegunka. U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka, zaleca się zmniejszenie dawki leku w kolejnych cyklach. W badaniach klinicznych częstość występowania neutropenii stopnia 3. i 4. wg NCI CTC była istotnie wyższa u pacjentów, u których wcześniej stosowano radioterapię miednicy i (lub) jamy brzusznej, niż u osób, u których nie stosowano takiej radioterapii. Prawdopodobieństwo wystąpienia neutropenii stopnia 3. lub 4. w trakcie pierwszego cyklu leczenia było także istotnie wyższe u pacjentów z wyjściowym stężeniem bilirubiny wynoszącym co najmniej 1,0 mg/dl, w porównaniu z osobami, u których stężenie bilirubiny było 38st.C oraz liczba neutrofili ≤1 000 komórek/mm³), powinna być bezzwłocznie leczona w szpitalu antybiotykami o szerokim spektrum działania, podawanymi dożylnie. U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie zdarzenia hematologiczne, zaleca się zmniejszenie dawki podczas kolejnego podania leku. U pacjentów z ciężką biegunką ryzyko zakażeń i toksyczności hematologicznej jest większe. U pacjentów z ciężką biegunką należy wykonać badanie morfologii krwi. Testy czynnościowe wątroby należy przeprowadzać w ramach badań wstępnych oraz przed każdym cyklem. U pacjentów ze stężeniem bilirubiny w zakresie od 1,5 do 3 razy większym niż GGN należy, przeprowadzić cotygodniowe monitorowanie morfologii krwi ze względu na zmniejszenie klirensu irynotekanu, co zwiększa ryzyko toksyczności hematologicznej w tej populacji. Pacjentom ze stężeniem bilirubiny >3 razy GGN nie wolno podawać irynotekanu. Pacjenci ze zmniejszoną aktywnością UGT1A1, np. pacjenci z zespołem Gilberta (np. z homozygotycznymi wariantami UGT1A1*28 lub *6) są narażeni na większe ryzyko ciężkiej neutropenii i biegunki w przypadku leczenia irynotekanem. Ryzyko to zwiększa się wraz z wielkością dawki irynotekanu. Chociaż nie ustalono dokładnie, w jakim stopniu dawka początkowa powinna zostać zmniejszona, należy rozważyć zmniejszenie dawki początkowej irynotekanu u pacjentów ze zmniejszoną aktywnością UGT1A1, zwłaszcza u tych, którym podawane są dawki >180 mg/m² pc. lub u pacjentów szczególnie wrażliwych. Należy wziąć pod uwagę obowiązujące wytyczne kliniczne dotyczące zaleceń dawkowania w tej populacji pacjentów. Kolejne dawki mogą być zwiększone w zależności od indywidualnej tolerancji pacjenta na leczenie. Genotypowanie UGT1A1 może być stosowane do identyfikacji pacjentów ze zwiększonym ryzykiem ciężkiej neutropenii i biegunki, jednak przydatność kliniczna genotypowania przed leczeniem jest niepewna, ponieważ polimorfizm UGT1A1 nie odpowiada za wszystkie działania toksyczne obserwowane podczas leczenia irynotekanem. Przed każdym podaniem leku zaleca się leczenie profilaktyczne preparatami przeciwwymiotnymi. Często zgłaszano nudności i wymioty. Pacjenci, u których wystąpiły wymioty połączone z opóźnioną biegunką, powinni jak najszybciej zostać poddani hospitalizacji w celu leczenia. Jeśli wystąpi ostry zespół cholinergiczny (definiowany jako wczesna biegunka i inne objawy podmiotowe i przedmiotowe, takie jak: potliwość, skurcze brzucha, zwężenie źrenic i nadmierne wydzielanie śliny), należy podać siarczan atropiny (w dawce 0,25 mg podskórnie), o ile nie ma przeciwwskazań klinicznych. Takie objawy mogą pojawić się w trakcie infuzji irynotekanu lub wkrótce po jej zakończeniu. Uważa się, że są związane z hamowaniem aktywności cholinoesterazy przez związek macierzysty irynotekanu. Należy oczekiwać ich częstszego występowania po stosowaniu większych dawek irynotekanu. U pacjentów z astmą należy zachować ostrożność. U pacjentów, u których wystąpił ostry i ciężki zespół cholinergiczny, zaleca się profilaktyczne stosowanie siarczanu atropiny przy kolejnych dawkach irynotekanu. Śródmiąższowa choroba płuc, której objawami są nacieki w płucach występuje niezbyt często podczas terapii irynotekanem. Śródmiąższowa choroba płuc może prowadzić do zgonu. Czynniki ryzyka prawdopodobnie związane z rozwojem śródmiąższowej choroby płuc to m.in. stosowanie leków toksycznych dla płuc, radioterapia oraz czynniki stymulujące kolonie. U pacjentów, u których występują takie czynniki ryzyka, należy przed terapią irynotekanem i w trakcie terapii ściśle monitorować objawy ze strony układu oddechowego. Chociaż irynotekan nie jest znany jako związek o działaniu drażniącym, należy zachować ostrożność i nie dopuścić do wynaczynienia leku. Należy monitorować miejsce infuzji w kierunku objawów zapalenia. W przypadku wystąpienia wynaczynienia zalecane jest przepłukanie miejsca wynaczynienia i przyłożenie lodu. Ze względu na częstsze pogorszenie funkcji biologicznych, a szczególnie czynności wątroby, u pacjentów w podeszłym wieku należy ostrożnie ustalać dawkę irynotekanu. Pacjentów z niedrożnością jelit nie wolno leczyć irynotekanem przed wyleczeniem niedrożności jelit. Obserwowano wzrost stężenia kreatyniny lub azotu mocznikowego w osoczu. Odnotowano przypadki ostrej niewydolności nerek. Te zdarzenia zazwyczaj przypisywano powikłaniom zakażeń lub odwodnieniu związanemu z nudnościami, wymiotami lub biegunką. Odnotowano także rzadkie przypadki zaburzeń czynności nerek, spowodowane zespołem rozpadu guza. U pacjentów, którzy wcześniej otrzymywali radioterapię miednicy i (lub) jamy brzusznej istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia mielosupresji po podaniu irynotekanu. Należy zachować ostrożność podczas leczenia irynotekanem pacjentów, którzy wcześniej otrzymali dużą dawkę radioterapii lub radioterapię dużych powierzchni ciała (np. radioterapia >25% szpiku kostnego oraz w ciągu 6 tyg. przed rozpoczęciem leczenia irynotekanem). U tych pacjentów może być konieczne zmniejszenie dawki. Po zastosowaniu leczenia irynotekanem obserwowano niedokrwienie mięśnia sercowego, głównie u pacjentów ze stwierdzoną wcześniej chorobą serca, innymi czynnikami ryzyka chorób serca lub u których stosowano wcześniej chemioterapię cytotoksyczną. Pacjentów z czynnikami ryzyka należy uważnie obserwować oraz podjąć działania mające na celu zminimalizowanie wszystkich modyfikowalnych czynników ryzyka (np. palenie tytoniu, nadciśnienie tętnicze i hiperlipidemia). Irynotekan rzadko wiązano z incydentami zakrzepowo-zatorowymi (zator tętnicy płucnej, zakrzepica żył i tętnic) u pacjentów, u których oprócz nowotworu występowały inne czynniki ryzyka. Rzadko stwierdzano przypadki niewydolności nerek, niedociśnienia lub niewydolność krążeniowej u pacjentów, u których wystąpiły epizody odwodnienia związane z biegunką i (lub) wymiotami albo z posocznicą. Należy unikać jednoczesnego podawania silnego inhibitora cytochromu CYP3A4 (np. ketokonazolu) lub jego induktora (np. ryfampicyny, karbamazepiny, fenobarbitalu, fenytoiny, apalutamidu) z irynotekanem, gdyż może to mieć wpływ na metabolizm irynotekanu. Lek zawiera 45 mg sorbitolu/ml koncentratu - pacjenci z dziedziczną nietolerancją fruktozy nie mogą przyjmować tego preparatu, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Przed zastosowaniem tego leku u pacjentów z objawami dziedzicznej nietolerancji fruktozy należy przeprowadzić szczegółowy wywiad. Lek zawiera <1 mmol (23 mg) sodu na dawkę tzn. uznaje się go za „wolny od sodu”.

Reklama

Irinotecan Kabi - ciąża

Kobiety w wieku rozrodczym oraz mężczyźni muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie oraz odpowiednio do 1 mies. i 3 mies. po leczeniu. Nie ma danych dotyczących stosowania irynotekanu u kobiet w ciąży. Wykazano, że irynotekan wykazuje działanie embriotoksyczne i teratogenne u zwierząt. W oparciu o wyniki badań na zwierzętach i mechanizm działania irynotekanu uznaje się, że irynotekanu nie należy stosować  w ciąży, o ile nie jest to bezwzględnie konieczne. U samic szczura w okresie laktacji irynotekan wykrywano w mleku. Nie wiadomo, czy irynotekan przenika do mleka kobiet. W związku z tym, ze względu na możliwość występowania działań niepożądanych u karmionych piersią niemowląt, podczas leczenia irynotekanem należy przerwać karmienie piersią. Płodność: Nie ma danych dotyczących wpływu irynotekanu na płodność u ludzi. U zwierząt udokumentowano niepożądany wpływ irynotekanu na płodność potomstwa.

Reklama

Irinotecan Kabi - efekty uboczne

Działania niepożądane zgłaszane podczas stosowania irynotekanu w monoterapii (350 mg/m² pc. co 3 tyg.). Bardzo często: neutropenia, niedokrwistość, zmniejszenie apetytu, zespół cholinergiczny, biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha, łysienie (odwracalne), zapalenie błon śluzowych, gorączka, osłabienie. Często: zakażenie, małopłytkowość, gorączka neutropeniczna, zaparcia, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności aminotransferaz (AlAT i AspAT), zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi. Następujące dodatkowe działania niepożądane zgłaszano w badaniach klinicznych irynotekanu: ból, posocznica, zaburzenia odbytnicy, kandydoza przewodu pokarmowego, hipomagnezemia, wysypka, objawy skórne, nieprawidłowy chód, dezorientacja, ból głowy, omdlenie, zaczerwienienie, bradykardia, zakażenie dróg moczowych, ból piersi, zwiększone stężenie gamma-glutamylotransferazy (GGTP), wynaczynienie, zespół ostrego rozpadu guza, zaburzenia sercowo-naczyniowe (dławica piersiowa, zatrzymanie czynności serca, zawał mięśnia sercowego, niedokrwienie mięśnia sercowego, choroby naczyń obwodowych, zaburzenia naczyniowe) oraz incydenty zakrzepowo-zatorowe (zakrzepica tętnic, zawał mózgu, udar naczyniowy mózgu, zakrzepowe zapalenie żył głębokich, zator tętnic kończyn dolnych, zator tętnicy płucnej, zapalenie zakrzepowe żył, zakrzepica i nagła śmierć). Działania niepożądane po wprowadzeniu leku do obrotu (częstość nieznana): rzekomobłoniaste zapalenie jelit, posocznica, zakażenia grzybicze, zakażenia wirusowe, obwodowa małopłytkowość z przeciwciałami przeciwpłytkowymi, reakcja nadwrażliwości, reakcja anafilaktyczna, odwodnienie (z powodu biegunki i wymiotów), hipowolemia, przemijające zaburzenia mowy, parestezje, mimowolne skurcze mięśni, nadciśnienie (podczas wlewu lub po zakończeniu), zapaść krążeniowa, niedociśnienie, śródmiąższowa choroba płuc objawiająca się naciekami w płucach, duszność, czkawka, niedrożność jelit, rozszerzenie okrężnicy, krwawienie z przewodu pokarmowego, zapalenie okrężnicy; w niektórych przypadkach powikłane owrzodzeniem, krwawieniem, niedrożnością jelit lub zakażeniem, zapalenie kątnicy, niedokrwienne zapalenie okrężnicy, wrzodziejące zapalenie okrężnicy, zwiększona aktywność enzymów trzustki przebiegająca z objawami i bez objawów, perforacja jelit, stłuszczeniowe zapalenie wątroby, stłuszczenie wątroby, reakcje skórne, skurcze mięśni, zaburzenia czynności nerek i ostra niewydolność nerek u pacjentów zarażonych i (lub) u pacjentów z niedoborem płynów spowodowanym przez toksyny żołądkowo-jelitowe, niewydolność nerek, reakcja w miejscu infuzji, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zwiększenie aktywności lipazy, hipokaliemia, hiponatremia przeważnie w przebiegu biegunki i wymiotów, zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy (AspAT i AlAT). Działania niepożądane zgłaszane podczas stosowania irynotekanu w terapii skojarzonej (180 mg/m², co 2 tyg.). Bardzo często: małopłytkowość, neutropenia, niedokrwistość, zmniejszenie apetytu, zespół cholinergiczny, biegunka, wymioty, nudności, łysienie (odwracalne), zapalenie błon śluzowych, osłabienie, zwiększenie aktywności aminotransferaz (AlAT i AspAT), zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi. Często: zakażenie, gorączka neutropeniczna, ból brzucha, zaparcia, gorączka.

Irinotecan Kabi - interakcje

Skojarzenia przeciwwskazane: ziele dziurawca zwyczajnego - zmniejszenie stężenia czynnego metabolitu irynotekanu (SN-38) w osoczu (w niewielkim badaniu farmakokinetycznym (n=5), w którym irynotekan w dawce 350 mg/m² pc. stosowano jednocześnie z zielem dziurawca (Hypericum perforatum) w dawce 900 mg, stwierdzono zmniejszenie stężeń czynnego metabolitu irynotekanu (SN-38) w osoczu o 42%); żywe, atenuowane szczepionki (np. szczepionka przeciw żółtej febrze) - ryzyko ogólnoustrojowej reakcji, zagrażającej życiu, jednoczesne stosowanie jest przeciwwskazane podczas leczenia irynotekanem i przez 6 mies. po zakończeniu chemioterapii. Można podawać szczepionki inaktywowane (zabite); jednak odpowiedź na takie szczepionki może być zmniejszona. Skojarzenia niezalecane. Jednoczesne podawanie silnych induktorów CYP3A4 i (lub) UGT1A1 (np. ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital lub fenytoina, apalutamid) powoduje ryzyko zmniejszenia ekspozycji na irynotekan, SN-38 i glukuronid SN-38 oraz zmniejszenie działania farmakodynamicznego. Jednoczesne podawanie leków przeciwdrgawkowych indukujących CYP3A4 prowadzi do zmniejszenia ekspozycji na irynotekan, SN-38 i glukuronid SN-38 oraz do zmniejszenia działania farmakodynamicznego. Skutki stosowania leków przeciwdrgawkowych zostały odzwierciedlone w zmniejszeniu AUC dla SN-38 i SN-38G o ≥50%. Oprócz indukcji enzymów CYP3A4, zwiększona glukuronidacja i zwiększone wydalanie z żółcią mogą odgrywać rolę w zmniejszeniu ekspozycji na irynotekan i jego metabolity. Podczas jednoczesnego stosowania z fenytoiną wzrasta ryzyko zaostrzenia drgawek wynikające ze zmniejszonego wchłaniania fenytoiny przez leki cytotoksyczne. Jednoczesne podawanie silnych inhibitorów CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, worykonazol, posakonazol, inhibitory proteazy, klarytromycyna, erytromycyna, telitromycyna) powodowało zmniejszenie AUC dla APC o 87% i zwiększenie AUC dla SN-38 o 109%, w porównaniu do irynotekanu podawanego samodzielnie. Podawanie z inhibitorami UGT1A1 (np. atazanawir, ketokonazol, regorafenib) zwiększa ryzyko ogólnoustrojowej ekspozycji na SN-38, aktywny metabolit irynotekanu. Stosowanie z innymi inhibitorami CYP3A4 (np. kryzotynib, idelalizyb) zwiększa ryzyko toksyczności irynotekanu ze względu na zmniejszenie metabolizmu irynotekanu przez kryzotynib lub idelalizyb. Ostrzeżenia dotyczące stosowania. W przypadku stosowania antagonistów witaminy K, zwiększa się ryzyko krwotoku i zdarzeń zakrzepowych w chorobach nowotworowych; wymagana jest zwiększona częstotliwość monitorowania INR. Środki zmniejszające odpowiedź układu immunologicznego (np. cyklosporyna, takrolimus) mogą powodować silne działanie immunosupresyjne oraz ryzyko limfoproliferacji. Nie można wykluczyć interakcji między irynotekanem i lekami blokującymi układ nerwowo-mięśniowy. Ponieważ irynotekan działa hamująco na cholinesterazę, inne leki działające hamująco na cholinesterazę mogą przedłużać blokowanie układu nerwowo-mięśniowego po zastosowaniu suksametonium oraz może dojść do antagonistycznego działania leków niedepolaryzujących na blokadę nerwowo-mięśniową. Jednoczesne podawanie 5-fluorouracylu/kwasu folinowego w schemacie leczenia skojarzonego nie zmienia farmakokinetyki irynotekanu. Nie wykazano znaczącego wpływu bewacyzumabu na farmakokinetykę irynotekanu i jego czynnego metabolitu SN-38; jednak nie wyklucza to wzrostu toksyczności ze względu na ich właściwości farmakologiczne. Nie ma dowodów na wpływ cetuksymabu na profil bezpieczeństwa irynotekanu lub odwrotnie. Działania niepożądane irynotekanu, np. mielosupresja, mogą być nasilane przez inne leki przeciwnowotworowe (w tym flucytozynę będącą prekursorem leku metabolizowanym do 5-fluorouracylu) o podobnym profilu działań niepożądanych.

Irinotecan Kabi - dawkowanie

Dożylnie. Dorośli. Monoterapia (u wcześniej leczonych pacjentów). Zalecana dawka: 350 mg/m² pc., podawana w infuzji dożylnej, trwającej 30-90 min, co 3 tyg. Leczenie skojarzone (u wcześniej nieleczonych pacjentów). Irynotekan w połączeniu z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym. Zalecana dawka: 180 mg/m² pc., podawana co 2 tyg. w infuzji dożylnej, trwającej 30-90 min, po zakończeniu której podaje się w infuzji kwas folinowy i 5-fluorouracyl. Irynotekan w połączeniu z cetuksymabem. Zwykle podaje się taką samą dawkę irynotekanu, jaka była stosowana w ostatnich cyklach wcześniejszego leczenia z zastosowaniem irynotekanu. Irynotekanu nie wolno podawać wcześniej niż godzinę po zakończeniu wlewu cetuksymabu. Informacje na temat dawkowania i sposobu podawania bewacyzumabu/kapecytabiny należy sprawdzić w odpowiednich ChPL. Modyfikacje dawkowania. Lek należy podawać po zmniejszeniu nasilenia wszystkich działań niepożądanych do stopnia 0 lub 1 wg klasyfikacji NCI-CTC i po całkowitym ustąpieniu biegunki związanej z leczeniem. Na początku kolejnego kursu leczenia należy zmniejszyć dawkę irynotekanu i 5FU (jeśli to wskazane) zależnie od najcięższych działań niepożądanych, które wystąpiły podczas poprzedniego cyklu leczenia. Leczenie należy opóźnić o 1-2 tyg., w celu ustąpienia działań niepożądanych, związanych z zastosowanym leczeniem. W przypadku wystąpienia następujących działań niepożądanych: objawy toksyczności hematologicznej [neutropenia 4 stopnia, gorączka neutropeniczna (neutropenia stopnia 3 do 4 i gorączka stopnia 2 do 4), małopłytkowość i leukopenia (stopnia 4)]; objawy toksyczności niehematologicznej (stopnia 3 do 4) dawkę leku i (lub) 5FU (jeśli jest stosowany) należy zmniejszyć o 15-20%. Konieczne jest przestrzeganie zaleceń dotyczących modyfikacji dawkowania cetuksymabu stosowanego w skojarzeniu z irynotekanem, zawartych w drukach informacyjnych dotyczących cetuksymabu. Informacje na temat modyfikacji dawkowania bewacyzumabu stosowanego w skojarzeniu z irynotekanem/5FU/FA są zawarte w ChPL dla bewacyzumabu. Zgodnie z ChPL dotyczącą kapecytabiny, u pacjentów w wieku 65 lat i starszych zaleca się zmniejszenie dawki początkowej kapecytabiny do 800 mg/m² pc. 2 razy na dobę. Czas trwania leczenia. Leczenie należy kontynuować do momentu stwierdzenia obiektywnej progresji choroby lub wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania działań toksycznych. Dzieci i młodzież. Irynotekanu nie należy stosować u dzieci. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w stanie ogólnym ≤2 wg WHO parametrem określającym dawkę początkową leku powinno być stężenie bilirubiny we krwi (do 3 razy większe od górnej granicy normy). U pacjentów z hiperbilirubinemią i czasem protrombinowym większym niż 50%, klirens irynotekanu jest zmniejszony, w związku z czym wzrasta ryzyko wystąpienia objawów toksyczności hematologicznej. W związku z tym, w tej populacji pacjentów należy co tydzień kontrolować morfologię krwi obwodowej. U pacjentów, u których stężenie bilirubiny nie przekracza 1,5 razy wartość górnej granicy normy, zalecana dawka leku wynosi 350 mg/m² pc. U pacjentów u których stężenie bilirubiny wynosi 1,5-3 razy wartości górnej granicy normy, zalecana dawka wynosi 200 mg/m² pc. U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest większe niż 3 razy wartość górnej granicy normy, nie należy stosować leku. Nie ma danych dotyczących pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, leczonych preparatem w skojarzeniu z innymi lekami. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, ponieważ nie przeprowadzono badań w tej populacji pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku nie przeprowadzono swoistych badań farmakokinetyki; w tej populacji dawkę należy jednak ustalać ostrożnie ze względu na zwiększoną częstość pogorszenia czynności biologicznych (populacja ta wymaga bardziej intensywnego nadzoru). Sposób podawania. Lek jest koncentratem do sporządzania roztworu do infuzji, nie należy podawać w dożylnym bolusie lub dożylnym wlewie trwającym krócej niż 30 min lub dłużej niż 90 min. Po rozcieńczeniu, w postaci roztworu do infuzji należy podawać do żyły obwodowej lub głównej.

Irinotecan Kabi - uwagi

Pacjentów należy ostrzec o możliwości wystąpienia zawrotów głowy lub zaburzeń widzenia, które mogą wystąpić w okresie 24 h po podaniu produktu, a także poradzić im, aby nie prowadzili pojazdów i nie obsługiwali maszyn w przypadku wystąpienia tych objawów.