Irprezide

Reklama

Irprezide - skład

1 tabl. powl. zawiera 150 mg lub 300 mg irbesartanu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu.

Reklama

Irprezide - działanie

Preparat złożony zawierający antagonistę receptora angiotensyny II - irbesartan i diuretyk tiazydowy - hydrochlorotiazyd. Połączenie hydrochlorotiazydu i irbesartanu powoduje addytywne, zależne od dawki, w przedziale dawek terapeutycznych obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Irbesartan jest silnym, selektywnym antagonistą receptorów angiotensyny II (podtyp AT₁). Blokuje wszystkie działania angiotensyny II, niezależnie od źródła lub drogi jej syntezy. Selektywny antagonizm wobec AT₁ powoduje zwiększenie stężenia we krwi reniny i angiotensyny II oraz zmniejszenie stężenia aldosteronu. U pacjentów bez czynników ryzyka wystąpienia zaburzeń gospodarki elektrolitowej, irbesartan, w dawkach terapeutycznych, nie wpływa znacząco na stężenie potasu we krwi. Nie jest też inhibitorem ACE, dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Nie wymaga aktywacji metabolicznej do swojej aktywności. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorku w przybliżeniu w podobnych ilościach. Działanie moczopędne hydrochlorotiazydu powoduje zmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reninowej osocza, zwiększenie wydzielania aldosteronu, co prowadzi do zwiększenia utraty potasu i dwuwęglanów z moczem i zmniejszenia stężenia potasu we krwi. Podczas jednoczesnego podawania walsartanu i hydrochlorotiazydu zmniejszenie stężenia potasu we krwi jest mniej wyraźne, niż po zastosowaniu samego hydrochlorotiazydu. Po podaniu doustnym irbesartanu z hydrochlorotiazydem bezwzględna biodostępność wynosi 60-80% i 50-80% odpowiednio dla irbesartanu i hydrochlorotiazydu. Pokarm nie wpływa na biodostępność leku. C_max występuje po 1,5-2 h po podaniu doustnym irbesartanu i po 1-2,5 h w przypadku hydrochlorotiazydu. Irbesartan wiąże się z białkami osocza w ok. 96%, hydrochlorotiazyd - w ok. 68%. Irbesartan jest metabolizowany w wątrobie, poprzez sprzęganie z kwasem glukuronowym i utlenianie (z udziałemCYP2C9). Irbesartan i jego metabolity są wydalane zarówno z żółcią (80%) jak i z moczem (20%). Końcowy T_0,5 wynosi 11-15 h. Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany, jest szybko wydalony przez nerki. Co najmniej 61% dawki doustnej jest wydalane w postaci niezmienionej w ciągu 24 h.

Reklama

Irprezide - wskazania

Leczenie nadciśnienia tętniczego pierwotnego. Preparat złożony o ustalonej dawce wskazany jest do stosowania u dorosłych pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest odpowiednio kontrolowane za pomocą monoterapii irbesartanem lub hydrochlorotiazydem.

Reklama

Irprezide - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na irbesartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby i cholestaza. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Oporna na leczenie hipokaliemia, hiperkalcemia. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Reklama

Irprezide - ostrzeżenia

Nie należy stosować preparatu u pacjentów z hiperaldosteronizmem pierwotnym. Zachować ostrożność u pacjentów z niewielkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby; niewielkie zmiany równowagi wodno-elektrolitowej mogą spowodować u tych pacjentów wystąpienie śpiączki wątrobowej. Zachować ostrożność u pacjentów z niewielkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 30-60 ml/min) - zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia: potasu, kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy krwi; azotemia związana ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych może wystąpić u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Brak jest doświadczeń dotyczących stosowania leku u pacjentów po niedawno przeprowadzonym przeszczepie nerki. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek w trakcie stosowania preparatu. U pacjentów, u których napięcie naczyniowe i czynność nerek są zależne od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron - RAA (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub z chorobami nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), leczenie preparatem może powodować gwałtowne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, azotemię, oligurię lub w rzadkich przypadkach - ostrą niewydolnością nerek. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Ze względu na ryzyko niedociśnienia tętniczego, ostrożnie stosować u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) niedoborem sodu, spowodowanymi intensywnym leczeniem odwadniającym, ograniczeniem podaży soli w diecie, biegunką lub wymiotami - takie niedobory należy wyrównać przed zastosowaniem irbesartanu. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną lub chorobą niedokrwienną serca może prowadzić do zawału serca lub udaru. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów, u których występuje zwężenie zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej lub kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory. Podczas leczenia preparatem należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów we krwi. Chociaż hipokaliemia może wystąpić podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, to leczenie skojarzone z irbesartanem może zmniejszyć hipokaliemię wywołaną lekami moczopędnymi. Ryzyko wystąpienia hipokaliemii jest największe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów ze wzmożoną diurezą, u pacjentów przyjmujących doustnie nieodpowiednią ilość elektrolitów i u pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami lub ACTH. Z drugiej strony, irbesartan, składnik preparatu złożonego, może powodować hiperkaliemię, zwłaszcza w przypadku, gdy występuje zaburzenie czynności nerek i (lub) niewydolność serca i cukrzyca. Zaleca się odpowiednie monitorowanie stężenia potasu w surowicy krwi u pacjentów z grupy ryzyka. Należy ostrożnie stosować z preparatem złożonym leki moczopędne oszczędzające potas lub suplementy potasu oraz substytuty soli kuchennej zawierające potas. Brak dowodów na to, że irbesartan mógłby zmniejszać lub zapobiegać występowaniu hiponatremii indukowanej lekami moczopędnymi. Hydrochlorotiazyd może powodować nieznaczną i przemijającą hiperkalcemię; znaczna hiperkalcemia może świadczyć o współistniejącej nadczynności przytarczyc. Przed wykonaniem badań oceniających czynność przytarczyc należy przerwać stosowanie tiazydowych leków moczopędnych. Wystąpienie reakcji nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie podawania leku; jeśli konieczne jest wznowienie terapii lekiem moczopędnym, zaleca się ochronę ciała przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem UV. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu i litu. U pacjentów z cukrzycą może zaistnieć konieczność dostosowania dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych w trakcie leczenia preparatem. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci i młodzieży.

Reklama

Irprezide - ciąża

Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane. Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Irbesartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na irbesartan miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania usg czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska i może powodować takie działania u płodu i noworodka, jak: zaburzenia gospodarki elektrolitowej, żółtaczka, trombocytopenia. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią.

Reklama

Irprezide - efekty uboczne

Często: zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi (BUN), kreatyniny i aktywności kinazy kreatynowej, zawroty głowy, nudności, wymioty, zaburzenia w oddawaniu moczu, zmęczenie. Niezbyt często: zmniejszenie stężenia potasu i sodu we krwi, omdlenia, niedociśnienie tętnicze, tachykardia, obrzęki, ortostatyczne zawroty głowy, biegunka, obrzęki kończyn, nagłe zaczerwienienie twarzy, zaburzenia funkcji seksualnych, zmiany libido. Częstość nieznana: ból głowy, szumy uszne, kaszel, dyspepsja, zaburzenie smaku, zaburzenie czynności nerek (w tym pojedyncze przypadki niewydolności nerek u pacjentów z czynnikami ryzyka), bóle stawowe, bóle mięśniowe, hiperkaliemia, reakcje nadwrażliwości (obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka), zapalenie wątroby, nieprawidłowa czynność wątroby. Niepożądane działania dotyczące poszczególnych składników, mogą być potencjalnymi objawami niepożądanymi występującymi w przypadku stosowania preparatu złożonego, nawet jeśli nie zaobserwowano ich w badaniach klinicznych leku: irbesaratan - niezbyt często: ból w klatce piersiowej; hydrochlorotiazyd - częstość nieznana: zaburzenia równowagi elektrolitowej (w tym hipokaliemia, hiponatremia, hipomagnezemia), hiperurykemia (lub napad dny moczanowej), glikozuria, hiperglikemia, zwiększenie stężenia cholesterolu i trójglicerydów we krwi, zaburzenia rytmu serca, niedokrwistość aplastyczna, zahamowanie czynności szpiku, neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, trombocytopenia, zawroty głowy, parestezje, uczucie pustki w głowie, niepokój, przemijające niewyraźne widzenie, widzenie w żółtych barwach, zespół zaburzeń oddechowych (w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc), zapalenie trzustki, jadłowstręt, biegunka, zaparcie, podrażnienie żołądka, zapalenia ślinianki, utrata apetytu, śródmiąższowe zapalenie nerek, reakcje anafilaktyczne, toksyczna nekroliza naskórka, reakcje typu skórnego tocznia rumieniowatego, uczynnienie skórnego tocznia rumieniowatego, reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka, pokrzywka, osłabienie mięśniowe, skurcze mięśni, niedociśnienie ortostatyczne, gorączka, żółtaczka (wewnątrzwątrobowa żółtaczka zastoinowa), depresja, zaburzenia snu.

Irprezide - interakcje

Preparat może zwiększać stężenie litu we krwi, nasilając jego toksyczność - nie zaleca się leczenia skojarzonego; jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, należy dokładnie kontrolować stężenie litu we krwi. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II  oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie preparatu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m²). Preparat może nasilać działanie innych leków hipotensyjnych. Irbesartan i hydrochlorotiazyd (w dawkach do 300 mg irbesartanu z 25 mg hydrochlorotiazydu) były bezpiecznie stosowane z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, w tym z antagonistami kanału wapniowego i β-adrenolitykami. Wcześniejsze leczenie dużymi dawkami leków moczopędnych w przypadku rozpoczęcia terapii irbesartanem z lub bez tiazydowych leków moczopędnych, może powodować zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowych i ryzyko wystąpienia niedociśnienia, jeżeli zmniejszona objętość wewnątrznaczyniowa nie zostanie uprzednio skorygowana. W przypadku jednoczesnego podawania preparatu i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawce >3 g/dobę) może nastąpić osłabienie działania hipotensyjnego, ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia się czynności nerek i hiperkaliemii - należy zachować ostrożność (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku) i kontrolować czynność nerek na początku leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia, jak również zapewnić odpowiednie nawodnienia pacjenta. Farmakokinetyka irbesartanu nie jest zaburzona przez hydrochlorotiazyd. Irbesartan jest metabolizowany głównie przez CYP2C9, a w mniejszym stopniu ulega glukuronidacji. Nie stwierdzono znamiennych farmakokinetycznych lub farmakodynamicznych interakcji po jednoczesnym stosowaniu irbesartanu i warfaryny (substrat CYP2C9). Nie badano wpływu induktorów CYP2C9, takich jak ryfampicyna, na farmakokinetykę irbesartanu. Farmakokinetyka digoksyny nie zmieniła się po podaniu irbesartanu. Digoksyna może wchodzić w interakcje z hydrochlorotiazydem. W przypadku konieczności zastosowania preparatu i leków wpływających na stężenie potasu, konieczna jest regularna kontrola stężenie potasu we krwi. Dotyczy to następujących grup leków: diuretyki oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas i inne substancje, które mogą zwiększać stężenie potasu (np. heparyna) - ryzyko hiperkaliemii; diuretyki kaliuretyczne, kortykosteroidy, środki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, penicylina G - ryzyko hipokaliemii. Zaleca się także okresową kontrolę stężenia potasu w surowicy krwi w przypadku, gdy preparat złożony jest podawany z lekami, na których działanie mają wpływ zaburzenia stężenia potasu w surowicy (np. glikozydy naparstnicy, leki przeciwarytmiczne); hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołania stosowaniem tiazydów zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu glikozydów naparstnicy lub pewnych leków przeciwarytmicznych. Skuteczność amin presyjnych może być zmniejszona podczas stosowania preparatu, ale nie w stopniu wykluczającym ich stosowanie. Podawanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z witaminą D lub solami wapnia może spowodować hiperkalcemię - należy monitorować stężenie wapnia w surowicy krwi i odpowiednio dostosować dawkowanie wapnia. Leczenie tiazydem może wpływać na tolerancję glukozy; może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać hiperglikemizujące działanie β-adrenolityków i diazoksydu. Hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego we krwi i z tego względu może być konieczne dostosowanie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Dostępność biologiczna tiazydowych leków moczopędnych może zostać zwiększona pod wpływem leków przeciwcholinergicznych (takich jak: atropina, biperyden), najprawdopodobniej w wyniku spowolnienia perystaltyki przewodu pokarmowego i opóźnienia opróżniania żołądka z treści pokarmowej. Tiazydy mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny. Żywice jonowymienne (cholestyramina i kolestypol) zaburzają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych - preparat złożony należy przyjmować najpóźniej 1 h przed lub 4 h po przyjęciu tych żywic. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamidu, metotreksatu) przez nerki i nasilać ich działanie supresyjne na szpik kostny. Hydrochlorotiazyd może nasilać działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryny). Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu z alkoholem może nasilać niedociśnienie ortostatyczne.

Irprezide - dawkowanie

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę. Zaleca się indywidualne dostosowanie dawki poszczególnych składników preparatu. Jeśli istnieje kliniczne uzasadnienie, można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na leczenie preparatem złożonym o ustalonej dawce: 150 mg + 12,5 mg u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest odpowiednio kontrolowane przez stosowany w monoterapii hydrochlorotiazyd lub irbesartan w dawce 150 mg; 300 mg + 12,5 mg u pacjentów niedostatecznie kontrolowanych przez irbesartan w dawce 300 mg lub preparat złożony 150 mg + 12,5 mg; 300 mg + 25 mg u pacjentów niedostatecznie kontrolowanych przez preparat złożony 300 mg + 12,5 mg. Nie zaleca się stosowania większych dawek niż 300 mg irbesartanu + 25 mg hydrochlorotiazydu raz na dobę. Jeśli to konieczne, preparat złożony może być stosowany z innym lekiem przeciwnadciśnieniowym. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek z klirensem kreatyniny ≥30 ml/min, u pacjentów z niewielkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów w podeszłym wieku.
Tabletki można przyjmować w czasie posiłku lub niezależnie od posiłku, popić wodą.

Irprezide - uwagi

Hydrochlorotiazyd obecny w preparacie złożonym może powodować dodatnie wyniki testów antydopingowych. Podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zawrotów głowy i uczucia zmęczenia.