Reklama
Kivexa - skład
1 tabl. powl. zawiera 600 mg abakawiru w postaci siarczanu i 300 mg lamiwudyny; tabletki zawierają żółcień pomarańczowa FCF (E110).
Reklama
Kivexa - działanie
Abakawir i lamiwudyna są nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI) i silnymi selektywnymi inhibitorami replikacji wirusa HIV-1 i HIV-2. Zarówno abakawir i lamiwudyna są kolejno metabolizowane przez wewnątrzkomórkowe kinazy do odpowiednich 5`-trójfosforanów (TP). Trójfosforan lamiwudyny, trójfosforan karbowiru (aktywna trójfosforanowa postać abakawiru) stanowią substraty i są zarazem kompetycyjnymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy wirusa HIV. Głównym mechanizmem ich aktywności przeciwwirusowej jest włączanie się w postaci monofosforanów do łańcucha DNA wirusa, prowadzące do zakończenia replikacji. Trójfosforany abakawiru i lamiwudyny wykazują znacząco mniejsze powinowactwo do polimeraz DNA komórek gospodarza. Nie zaobserwowano antagonistycznych oddziaływań między lamiwudyną a innymi lekami przeciwretrowirusowymi: dydanozyną, newirapiną i zydowudyną. Przeciwwirusowe działanie abakawiru w hodowlach komórkowych nie było antagonizowane, gdy lek był stosowany w skojarzeniu z nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI): dydanozyną, emtrycytabiną, stawudyną, tenofowirem lub zydowudyną, nienukleozydowym inhibitorem odwrotnej transkryptazy (NNRTI) - newirapiną lub inhibitorem proteazy (PI) - amprenawirem. Tabletka złożona z abakawiru i lamiwudyny wykazuje biorównoważność z lamiwudyną i abakawirem podawanymi oddzielnie. Abakawir i lamiwudyna wchłaniają się szybko i dobrze z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym (biodostępność - 83% dla abakawiru; 80-85% dla lamiwudyny). Średni czas do osiągnięcia maksymalnego stężenia leku dla abakawiru i lamiwudyny wynosi odpowiednio około 1,5 h i 1 h. Abakawir wiąże się słabo lub umiarkowanie z białkami osocza (ok. 49%); lamiwudyna w małym stopniu wiąże się z białkami osocza (<36%). Abakawir jest metabolizowany w wątrobie, z udziałem dehydrogenazy alkoholowej i mechanizmu glukuronidacji, do kwasu 5`-karboksylowego i 5`-glukuronidu. Wydalany jest głównie z moczem - 83% (w postaci metabolitów; w ok. 2% w postaci niezmienionej); częściowo z kałem. Metabolizm ma niewielki udział w procesach eliminacji lamiwudyny. Lamiwudyna jest wydalana głównie w postaci niezmienionej z moczem. Średni okres półtrwania abakawiru we krwi wynosi około 1,5 h; lamiwudyny - 5-7 h.
Reklama
Kivexa - wskazania
Skojarzona terapia przeciwretrowirusowa w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV) u dorosłych, młodzieży i dzieci o mc. ≥25 kg. Przed rozpoczęciem leczenia abakawirem powinno się przeprowadzić badanie obecności alleli HLAB* 5701 u każdego pacjenta, niezależnie od pochodzenia rasowego; abakawiru nie należy stosować u pacjentów, o których wiadomo, że są nosicielami alleli HLA-B*5701.
Reklama
Kivexa - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na abakawir lub lamiwudynę, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Kivexa - ostrzeżenia
Podczas stosowania abakawiru mogą wystąpić zagrażające życiu reakcje nadwrażliwości. Charakteryzują się występowaniem objawów wskazujących na zmiany wielonarządowe; w przebiegu prawie wszystkich reakcji nadwrażliwości częścią zespołu chorobowego jest gorączka i (lub) wysypka, ponadto mogą występować objawy ze strony układu oddechowego i objawy żołądkowo-jelitowe. Ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości na abakawir jest duże u pacjentów z dodatnim wynikiem badania obecności alleli HLA-B*5701, choć reakcje nadwrażliwości na abakawir mogą także wystąpić u pacjentów, którzy nie są nosicielami tych alleli. Ze względu na powyższe należy przestrzegać następujących zaleceń: status nosicielstwa HLA-B*5701 musi zawsze być udokumentowany przed rozpoczęciem leczenia; nigdy nie należy rozpoczynać leczenia abakawirem u pacjentów, u których występuje HLA-B*5701 ani u pacjentów, u których nie występuje HLA-B*5701, ale podejrzewano wystąpienie reakcji nadwrażliwości na abakawir podczas stosowanego wcześniej schematu leczenia zawierającego abakawir; należy natychmiast przerwać leczenie abakawirem, nawet u pacjentów bez alleli HLA-B*5701, jeśli podejrzewa się wystąpienie reakcji nadwrażliwości (opóźnienie przerwania leczenia po wystąpieniu nadwrażliwości może prowadzić do wystąpienia zagrażającej życiu reakcji); po przerwaniu leczenia abakawirem z powodu podejrzenia reakcji nadwrażliwości, pacjent nie może już nigdy przyjmować abakawiru ani innych leków złożonych zawierających abakawir (należy poinstruować pacjentów, aby usunęli wszelkie pozostałe tabletki zawierające abakawir). Ponowne rozpoczęcie stosowania abakawiru po podejrzeniu wystąpienia reakcji nadwrażliwości może spowodować szybki nawrót objawów w ciągu kilku godzin; nawrót jest zwykle cięższy niż reakcja początkowa i może wystąpić zagrażające życiu obniżenie ciśnienia tętniczego oraz zgon. Rzadko, u pacjentów, którzy przerwali leczenie abakawirem z przyczyn innych niż objawy reakcji nadwrażliwości, występowały również zagrażające życiu reakcje w ciągu kilku godzin po ponownym rozpoczęciu leczenia abakawirem; ponowne rozpoczęcie podawania abakawiru u tych pacjentów powinno odbywać się w warunkach, gdzie pomoc medyczna jest łatwo dostępna. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów, u których występowały uprzednio zaburzenia czynności wątroby, w tym przewlekłe aktywne zapalenie wątroby, częściej występują zaburzenia czynności wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego; pacjentów tych należy kontrolować zgodnie z przyjętymi w praktyce standardami; jeżeli są dowody na pogorszenie przebiegu choroby wątroby u tych pacjentów, należy rozważyć przerwanie bądź zakończenie leczenia. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje większe ryzyko ciężkich i potencjalnie śmiertelnych objawów niepożądanych ze strony wątroby. Jeżeli leczenie preparatem u pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B zostanie przerwane, zaleca się okresową kontrolę zarówno testów czynnościowych wątroby, jak i markerów replikacji wirusa HBV, ponieważ odstawienie lamiwudyny może powodować ostre zaostrzenie zapalenia wątroby. Nie można potwierdzić ani wykluczyć przyczynowego związku między leczeniem abakawirem, a ryzykiem zawału serca; przepisując abakawir należy podjąć działania zmierzające do minimalizacji wszystkich czynników ryzyka, których modyfikacja jest możliwa (tj. palenia tytoniu, nadciśnienia tętniczego i hiperlipidemii). W trakcie leczenia preparatem należy monitorować stężenie lipidów i glukozy we krwi oraz postępować zgodnie z przyjętymi wytycznymi odnośnie leczenia zakażeń HIV; zaburzenia gospodarki lipidowej należy leczyć zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Pacjentów rozpoczynających złożoną terapię przeciwretrowirusową (CART) należy obserwować, zwłaszcza w pierwszych tygodniach lub miesiącach leczenia, pod kątem wystąpienia objawów zespołu reaktywacji immunologicznej (reakcji zapalnej na niewywołujące dotąd objawów lub utajone patogeny oportunistyczne); wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Pacjentów, zwłaszcza z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) długotrwale stosujących CART należy monitorować pod kątem objawów takich jak: bóle stawów, sztywność, trudności w poruszaniu się, które mogą być objawami martwicy kości (czynnikami zwiększającymi ryzyko są: stosowanie kortykosteroidów, spożywanie alkoholu, ciężka immunosupresją, podwyższony wskaźnik masy ciała). Odnotowano przypadki nieskuteczności wirusologicznej o wysokim stopniu i nagłej oporności we wczesnym stadium, kiedy abakawir z lamiwudyną był podawany raz na dobę w skojarzeniu z fumaranem disoproksylu tenofowiru. Ryzyko niepowodzenia wirusologicznego podczas stosowania abakawiru i lamiwudyny mogłoby być większe niż w przypadku stosowania innych opcji leczenia. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek z CCr 30-49 ml/min, przyjmujących preparat, może wystąpić 1,6-3,3-krotnie zwiększona ekspozycja (AUC) na lamiwudynę w porównaniu do pacjentów z CCr ≥50 ml/min. Pacjentów przyjmujących lek, u których CCr utrzymuje się na poziomie 30-49 ml/min, należy monitorować w celu wykrycia działań niepożądanych związanych z lamiwudyną, zwłaszcza toksycznego wpływu na krew. W przypadku wystąpienia bądź nasilenia objawów neutropenii lub niedokrwistości, wskazane jest dostosowanie dawki lamiwudyny, zgodnie z obowiązującymi zaleceniami, co nie jest możliwe przy zastosowaniu leku Kivexa. Należy przerwać jego stosowanie i ustalić schemat leczenia opierając się o jego poszczególne składniki. Abakawiru z lamiwudyną nie należy stosować z innymi lekami zawierającymi lamiwudynę, ani emtrycytabinę. Skojarzone stosowanie lamiwudyny i kladrybiny nie jest zalecane. Ze względu na zawartość żółcieni pomarańczowej (E110), lek może powodować reakcje alergiczne. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jednostkę dawkowania, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.
Reklama
Kivexa - ciąża
Abakawir i lamiwudyna przenikają przez łożysko. U kobiet w ciąży, w tym u ponad 800, u których stosowano abakawir w I trymestrze ciąży i u ponad 1000, u których stosowano abakawir w II i III trymestrze, nie wykazano wpływu abakawiru na występowanie wad rozwojowych u płodu ani toksyczności dla płodu i (lub) noworodka. U kobiet w ciąży, w tym ponad 1000 kobiet, które przyjmowały lamiwudynę w I trymestrze i ponad 1000, które przyjmowały lamiwudynę w II i III trymestrze nie wykazano wpływu lamiwudyny na występowanie wad rozwojowych u płodu ani toksyczności dla płodu i (lub) noworodka. Z powyższych tych danych wynika, że ryzyko wad rozwojowych u ludzi jest mało prawdopodobne. U pacjentek jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby, leczonych lamiwudyną, które następnie zaszły w ciążę, należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia nawrotu zapalenia wątroby po zaprzestaniu stosowania lamiwudyny. Analogi nukleozydów i nukleotydów mogą w różnym stopniu wpływać na czynność mitochondriów, co jest w największym stopniu widoczne w przypadku stawudyny, dydanozyny i zydowudyny. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów (dotyczyły one głównie schematów leczenia zawierających zydowudynę). Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększone stężenie lipazy), rzadziej zaburzenia neurologiczne (zwiększenie napięcia mięśniowego, drgawki, zaburzenia zachowania). Należy wziąć pod uwagę powyższe wyniki w przypadku każdego dziecka narażonego w okresie życia płodowego na działanie preparatu, u którego występują ciężkie objawy kliniczne, szczególnie neurologiczne, o nieznanej etiologii. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do odrzucenia obecnych zaleceń dotyczących stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na dziecko. Abakawir i lamiwudyna są wydzielane do mleka ludzkiego. Aby uniknąć przeniesienia zakażenia wirusem HIV, zaleca się, aby kobiety zakażone HIV w żadnym wypadku nie karmiły piersią niemowląt. Abakawir ani lamiwudyna nie wpływają na płodność (badania na zwierzętach).
Reklama
Kivexa - efekty uboczne
U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności, na początku stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne (zespół reaktywacji immunologicznej) - typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami i zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii (często określane jako PCP); obserwowano także przypadki występowania chorób autoimmunologicznych, takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby w sytuacji poprawy czynności układu immunologicznego pacjenta (reaktywacji immunologicznej), jednak czas do ich wystąpienia jest zmienny i zdarzenia te mogą wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Obserwowano przypadki martwicy kości (częstość nieznana), głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną przez wirus HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu. Podczas leczenia przeciwretrowirusowego mogą wystąpić zaburzenia parametrów metabolicznych, tj. zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi. Abakawir. Nadwrażliwość (często), z objawami takimi jak: wysypka (zwykle plamkowo-grudkowa lub pokrzywkowa), nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, duszność, kaszel, ból gardła, zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych, niewydolność oddechowa, gorączka, letarg, złe samopoczucie, obrzęki, limfadenopatia, niedociśnienie, zapalenie spojówek, anafilaksja, ból głowy, parestezje, limfopenia, podwyższone wartości testów czynności wątroby, zapalenie wątroby, niewydolność wątroby, ból mięśni (rzadko rozpad mięśni poprzecznie prążkowanych), ból stawów, zwiększona aktywność CPK, podwyższone stężenie kreatyniny, niewydolność nerek - prawie wszyscy pacjenci, u których rozwijają się reakcje nadwrażliwości mają gorączkę i (lub) wysypkę (zwykle plamkowo-grudkową lub pokrzywkową), jako część zespołu chorobowego, jednakże reakcje mogą wystąpić mimo braku wysypki lub gorączki. Nadwrażliwość może zakończyć się zgonem. Często: brak łaknienia, ból głowy, nudności, wymioty, biegunka, wysypka (bez objawów ogólnych), gorączka, letarg, zmęczenie. Rzadko: zapalenie trzustki (związek przyczynowy z abakawirem jest niepewny). Bardzo rzadko: kwasica mleczanowa, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa–Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. Lamiwudyna. Często: ból głowy, bezsenność, kaszel, objawy ze strony nosa, nudności, wymioty, ból brzucha lub skurcze brzucha, biegunka, wysypka, łysienie, bóle stawowe, choroby mięśni, zmęczenie, złe samopoczucie, gorączka. Niezbyt często: neutropenia i niedokrwistość (obie czasami ciężkie), trombocytopenia, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT). Rzadko: zapalenie trzustki, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, rabdomioliza. Bardzo rzadko: aplazja układu czerwonokrwinkowego, kwasica mleczanowa, obwodowa neuropatia (lub parestezje).
Kivexa - interakcje
Abakawir i lamiwudyna nie są znacząco metabolizowane z udziałem enzymów cytochromu P450, takich jak CYP3A4, CYP2C9 i CYP2D6; nie są też induktorami lub inhibitorami tych izoenzymów - ryzyko interakcji z przeciwretrowirusowymi inhibitorami proteazy, nienukleozydami i innymi lekami metabolizowanymi z udziałem enzymów P450 jest mało prawdopodobne. Lamiwudyna nie hamuje enzymów cytochromu P450. Abakawir wykazuje ograniczone możliwości hamowania procesów metabolicznych z udziałem enzymu CYP3A4. Badania in vitro wykazały, że abakawir nie hamuje enzymów CYP2C9 ani CYP2D6 oraz że może hamować cytochrom P450 1A1 (CYP1A1). Nie wykazano istotnych klinicznie interakcji pomiędzy abakawirem i lamiwudyną. Abakawir. Abakawir jest metabolizowany przez UDP-glukuronylotransferazę (UGT) oraz przez dehydrogenazę alkoholową; jednoczesne podawanie leków wzmagających lub hamujących enzymy UGT lub leków eliminowanych przez dehydrogenazę alkoholową może zmieniać narażenie na abakawir. Nie ma konieczności modyfikacji dawki w przypadku stosowania z dydanozyną lub zydowudyną. Silne induktory enzymów, takie jak ryfampicyna, fenobarbital i fenytoina mogą poprzez swoje działanie na UGT nieznacznie zmniejszać stężenia abakawiru we krwi; brak wystarczających danych do sformułowania zaleceń dotyczących modyfikacji dawki. W przypadku stosowania z fenytoiną należy obserwować jej stężenie we krwi. Metabolizm abakawiru ulega zmianie podczas podawania jednocześnie alkoholu (hamowanie dehydrogenazy alkoholowej) - AUC abakawiru zwiększa się w tych przypadkach o około 41%, obserwacje te nie zostały uznane za klinicznie istotne, nie ma konieczności modyfikacji dawki. Abakawir nie wpływa na metabolizm alkoholu. Retinoidy są eliminowane za pośrednictwem dehydrogenazy alkoholowej, interakcja z abakawirem jest możliwa, ale nie została zbadana; brak wystarczających danych do sformułowania zaleceń dotyczących modyfikacji dawki. Metadon stosowany jednocześnie z abakawirem podawanym w dawce 600 mg 2 razy na dobę, zmniejsza o 35% Cmax abakawiru, ale AUC nie ulega zmianie (ta zmiana farmakokinetyki abakawiru nie ma znaczenia klinicznego); abakawir zwiększa o 22% średni klirens metadonu - nie ma konieczności modyfikacji dawki abakawiru, podobnie u większości pacjentów konieczność modyfikacji dawki metadonu jest mało prawdopodobna, niekiedy może być konieczne ponowne dobranie dawki metadonu. Lamiwudyna. Lamiwudyna jest wydalana przez nerki; aktywne wydzielanie nerkowe lamiwudyny do moczu dobywa się przy udziale nośników kationów organicznych (OCT); jednoczesne podawanie lamiwudyny z inhibitorami OCT może zwiększać narażenie na lamiwudynę. Ko-trimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem) zwiększa AUC lamiwudyny (zahamowanie aktywności OCT); lamiwudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę ko-trimoksazolu - dopóki u pacjenta nie wystąpią objawy zaburzenia czynności nerek, nie jest konieczne dostosowanie dawkowania lamiwudyny, jednak pacjenta należy obserwować; należy unikać podawania lamiwudyny z dużymi dawkami ko-trimoksazolu stosowanymi w leczeniu zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis carinii (PCP) i toksoplazmozy. Cymetydyna, ranitydyna są wydalane tylko częściowo w tym mechanizmie i klinicznie znaczące interakcje z lamiwudyną są mało prawdopodobne - nie ma konieczności dostosowania dawki preparatu. Analogi nukleozydów (np. dydanozyna), podobnie jak zydowudyna, nie są wydalane w tym mechanizmie i dlatego jest mało prawdopodobne, aby występowały interakcje z lamiwudyną - nie ma konieczności modyfikacji dawki preparatu. Ze względu na podobieństwa, nie należy podawać lamiwudyny równocześnie z innymi analogami cytydyny, takimi jak emtrycytabina. Ponadto preparatu nie należy przyjmować jednocześnie z innymi lekami zawierającymi lamiwudynę. Lamiwudyna hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację kladrybiny, co może prowadzić do utraty skuteczności kladrybiny - jednoczesne stosowanie lamiwudyny z kladrybiną nie jest zalecane. Podanie roztworu sorbitolu (3,2 g; 10,2 g; 13,4 g) jednocześnie z pojedynczą dawką 300 mg lamiwudyny w postaci roztworu doustnego spowodowało u dorosłych zależne od dawki zmniejszenie ekspozycji na lamiwudynę (AUC) o 14%, 32% i 36% oraz wartości Cmax lamiwudyny o 28%, 52% i 55%. Jeśli to możliwe, należy unikać długotrwałego skojarzonego stosowania lamiwudyny z lekami zawierającymi sorbitol lub inne osmotycznie działające poliole lub alkohole cukrowe (np. ksylitol, mannitol, laktytol, maltytol). Należy rozważyć częstsze oznaczanie miana HIV-1 w sytuacjach, gdy nie można uniknąć długotrwałego podawania skojarzonego. W warunkach in vitro abakawir hamuje enzym CYP1A1. Jednoczesne podanie pojedynczej dawki riocyguatu (0,5 mg) pacjentom zakażonym HIV, przyjmującym w skojarzeniu abakawir, dolutegrawir i lamiwudynę (w dawce 600 mg/50 mg/300 mg raz na dobę), powodowało około 3-krotne zwiększenie AUC riocyguatu, w porównaniu do wartości AUC riocyguatu, zgłaszanych u osób zdrowych; może być konieczne zmniejszenie dawki riocyguatu. W celu sprawdzenia zaleceń dotyczących dawkowania riocyguatu, należy zapoznać się informacją o tym leku.
Kivexa - dawkowanie
Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu zakażenia HIV. Dorośli, młodzież i dzieci (o mc. ≥25 kg): 1 tabl. na dobę. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z lekkimi zaburzeniami czynności wątroby (5-6 wg Child-Pugh) zalecana jest ścisła kontrola, obejmująca, jeżeli to możliwe, kontrolę stężenia abakawiru we krwi; nie zaleca się stosowania u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Lek nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z CCr <30 ml/min. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Jednakże, ekspozycja na lamiwudynę jest znacząco zwiększona u pacjentów z CCr <50 ml/min. Brak danych dotyczących farmakokinetyki u pacjentów w wieku >65 lat; ze względu na związane z wiekiem zmiany, takie jak osłabienie czynności nerek oraz zmiany parametrów hematologicznych zachować szczególną ostrożność. Leku nie należy stosować u dzieci o mc. <25 kg, ponieważ tabletka zawiera ustaloną dawkę, która nie może być zmniejszona. Preparat jest lekiem złożonym i nie należy go przepisywać pacjentom, u których jest konieczne dostosowywanie dawek poszczególnych składników. Sposób podania. Lek można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku.
Kivexa - uwagi
Podczas podejmowania decyzji o prowadzeniu pojazdów i obsługiwaniu maszyn należy brać pod uwagę stan kliniczny pacjenta oraz możliwe działania niepożądane leku.
