Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗

Loreblok HCT

Spis treści

Reklama

Loreblok HCT - skład

1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu (oraz 56,9 mg laktozy).

Reklama

Loreblok HCT - działanie

Preparat stanowi połączenie losartanu - antagonisty receptora angiotensyny II oraz hydrochlorotiazydu - leku moczopędnego, które działają addycyjnie w zmniejszaniu ciśnienia tętniczego krwi. Losartan zmniejsza utratę potasu wywołaną przez lek moczopędny. Losartan oraz jego czynny metabolit (kwas karboksylowy) blokują fizjologiczne działanie angiotensyny II, niezależnie od pochodzenia i drogi jej syntezy. Po podaniu doustnym losartan dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega efektowi pierwszego przejścia przez wątrobę, z utworzeniem aktywnego metabolitu kwasu karboksylowego oraz nieczynnych metabolitów. Biodostępność wynosi ok. 33%. Średnia stężenia maksymalne losartanu i jego aktywnego metabolitu występują odpowiednio po 1 h i po 3-4 h. Zarówno losartan jak i jego czynny metabolit są w ≥ 99% związane z białkami osocza, głównie z albuminami. Po podaniu doustnym około 4% dawki wydalane jest w moczu w postaci niezmienionej, a około 6% dawki w postaci czynnego metabolitu. T0,5 wynosi około 2 h dla losartanu, około 6-9 h dla czynnego metabolitu. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, zwiększając wydalanie sodu i chlorków w przybliżeniu w równych ilościach. Po podaniu doustnym działanie moczopędne rozpoczyna się w ciągu 2 h, osiągając maksimum po około 4 h i trwa do 6-12 h, a działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się do 24 h. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyskową i do mleka kobiecego, nie przenika przez barierę krew-mózg. Nie jest metabolizowany, lecz szybko wydalany przez nerki. T0,5 hydrochlorotiazydu wynosi od 5,6 do 14,8 h. Odnotowano 1,5 razy większą wartość AUC dla metabolitu kwasu karboksylowego w populacji japońskiej.

Reklama

Loreblok HCT - wskazania

Leczenie nadciśnienia tętniczego pierwotnego u pacjentów, u których ciśnienie krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas monoterapii losartanem lub hydrochlorotiazydem.

Reklama

Loreblok HCT - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Oporne na leczenie hipokaliemia, hiponatremia lub hiperkalcemia. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby; cholestaza oraz niedrożność dróg żółciowych. Objawowa hiperurykemia/dna moczanowa. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR <60 ml/min/1,73 m2). II i III trymestr ciąży i okres karmienia piersią.

Reklama

Loreblok HCT - ostrzeżenia

Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją. U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej i (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki; takie niedobory należy wyrównać przed podaniem leku. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze współistniejącą cukrzycą lub bez cukrzycy, często występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, które wymagają wyrównania; stężenie potasu jak również wartości klirensu kreatyniny należy ściśle kontrolować, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca i klirensem kreatyniny 30-50 ml/min. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie. Ostrożnie stosować u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej nerki, u pacjentów, u których działanie nerek jest uzależnione od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron - RAA, takich jak pacjenci z niewydolnością serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Brak doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepie nerki. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem. U pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez, istnieje ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i (często ostrej) niewydolności nerek. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i chorobą naczyń mózgowych nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej, mitralnej lub kardiomiopatią przerostową z zawężeniem drogi odpływu. Preparat wykazuje mniejszą skuteczność działania u rasy czarnej. Ze względu na możliwość wystąpienia objawowego niedociśnienia, pacjentów należy obserwować pod kątem zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, takich jak zmniejszenie objętości krwi krążącej, hiponatremia, zasadowica hipochloremiczna, hipomagnezemia lub hipokaliemia, które mogą wystąpić przy współistniejącej biegunce lub wymiotach - należy prowadzić regularną kontrolę stężenie elektrolitów w surowicy. U pacjentów z obrzękiem, w przypadku upalnej pogody może wystąpić niedobór sodu we krwi związany z rozcieńczeniem płynów. Stosowanie tiazydów może powodować pogorszenie tolerancji glukozy; może być konieczne dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego, w tym insuliny. Podczas leczenia może ujawnić się cukrzyca utajona. Tiazydy mogą powodować zmniejszenie wydalania wapnia z moczem oraz przejściowy i niewielki wzrost stężenia wapnia w surowicy; znacząca hiperkalcemia może pojawić się u pacjentów z utajoną nadczynnością przytarczyc. Przed przeprowadzaniem badań czynności przytarczyc, należy zaprzestać stosowania leku. Stosowanie moczopędnych leków tiazydowych może powodować wzrost stężenia cholesterolu i trójglicerydów. Tiazydy należy podawać ostrożnie pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, gdyż mogą one powodować wewnątrzwątrobowy zastój żółci oraz śpiączkę wątrobową na skutek niewielkich zmian równowagi wodno-elektrolitowej. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem, należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Loreblok HCT - ciąża

Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane (istnieje ryzyko działania teratogennego antagonistów receptora angiotensyny II). Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Losartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG czaszki i nerek płodu; noworodki, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska; stosowany w II i III trymestrze może zaburzać maciczno-łożyskowy przepływ krwi oraz wywołać u płodu i noworodka żółtaczkę, zaburzenia równowagi elektrolitowej i trombocytopenię. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w obrzękach ciążowych, nadciśnieniu ciążowym lub stanie przedrzucawkowym. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu pierwotnego nadciśnienia tętniczego u kobiet w ciąży, poza wyjątkowymi przypadkami, w których żadne inne leczenie nie może być stosowane. Tiazydy przenikają do mleka kobiecego i mogą hamować laktację. Lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.

Reklama

Loreblok HCT - efekty uboczne

W badaniach klinicznych dotyczących leczenia pierwotnego nadciśnienia tętniczego zawroty głowy były jedynym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem leku, występującym z częstością większą niż w grupie placebo u co najmniej 1% pacjentów. Poza tym działaniem, po wprowadzeniu leku do obrotu rzadko obserwowano: zapalenie wątroby, hiperkaliemię i zwiększenie aktywności AlAT; z częstością nieznaną: objawy ortostatyczne zależne od dawki, zaburzenia smaku i toczeń rumieniowaty skórny. Działania niepożądane obserwowane po zastosowaniu jednej z substancji czynnych mogą być potencjalnymi działaniami niepożądanymi w przypadku leku złożonego. Losartan. Często: bezsenność, ból i zawroty głowy, kaszel, zakażenia górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, choroby zatok (w tym zapalenie zatok), ból brzucha, nudności, biegunka, niestrawność, kurcze mięśni, ból pleców, ból nóg, bóle mięśni, osłabienie, zmęczenie, ból w klatce piersiowej, hiperkaliemia, niewielkie zmniejszenie wartości hematokrytu i stężenia hemoglobiny. Niezbyt często: niedokrwistość, plamica Schoenleina- Henocha, wybroczyny, hemoliza, jadłowstręt, dna moczanowa, niepokój, zburzenia lękowe z napadami lęku, dezorientacja, depresja, niezwykłe sny, zaburzenia snu, senność, zaburzenia pamięci, nerwowość, parestezje, neuropatia obwodowa, drżenie, migrena, omdlenie, niewyraźne widzenie, pieczenie/kłucie w oku, zapalenie spojówek, zmniejszenie ostrości widzenia, szumy uszne, podrażnienie gardła, zapalenie gardła, zapalenie krtani, duszność, zapalenie oskrzeli, krwawienia z nosa, nieżyt nosa, przekrwienie dróg oddechowych, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, ból zamostkowy, dławica piersiowa, blok przedsionkowo-komorowy IIst., incydent naczyniowo-mózgowy, zawał mięśnia sercowego, kołatanie serca, arytmia (migotanie przedsionków, bradykardia zatokowa, tachykardia, tachykardia komorowa, migotanie komór), zapalenie naczyń krwionośnych, zaparcie, ból zębów, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wzdęcia, zapalenie żołądka, wymioty, łysienie, zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy), nadwrażliwość na światło, świąd, wysypka, pokrzywka, nasilona potliwość, ból ramion, obrzęk stawów, ból kolana, ból mięśniowo-szkieletowy, ból barku, sztywność mięśni, ból stawów, zapalenie stawów, ból biodra, fibromialgia, osłabienie mięśni, oddawanie moczu w nocy, częste oddawanie moczu, zakażenia dróg moczowych, zmniejszony popęd płciowy, impotencja, obrzęk twarzy, gorączka, nieznaczne zwiększenie stężenie mocznika i kreatyniny w surowicy. Rzadko: reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka. Bardzo rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny. Częstość nieznana: zaburzenia czynności wątroby, rabdomioliza. Hydrochlorotiazyd. Często: ból głowy. Niezbyt często: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, plamica, trombocytopenia, jadłowstręt, hiperglikemia, hiperurykemia, hipokaliemia, hiponatremia, bezsenność, przemijające niewyraźne widzenie, widzenie na żółto, martwicze zapalenie naczyń krwionośnych (zapalenie naczyń skóry), zespół zaburzeń oddechowych (w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc), zapalenie ślinianki, skurcze i podrażnienie żołądka, nudności, wymioty, biegunka, zaparcie, cukromocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek, nadwrażliwość na światło, pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, kurcze mięśni, gorączka, zawroty głowy, żółtaczka (cholestaza wewnątrzwątrobowa), zapalenie trzustki. Rzadko: reakcje anafilaktyczne. Badania farmako-epidemiologiczne wykazały zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem (rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy) przy stosowaniu zwiększonych skumulowanych dawek hydrochlorotiazydu.

Loreblok HCT - interakcje

Losartan. Stwierdzono, że ryfampicyna i flukonazol zmniejszają stężenie czynnego metabolitu - nie oceniono klinicznych konsekwencji tych interakcji. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie losartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m2). Jednoczesne stosowanie leków oszczędzających potas (np. spironolakton, amylorid, triamteren), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas może prowadzić do hiperkaliemii - nie zaleca się takiego leczenia skojarzonego. Jednoczesne stosowanie z solami litu może powodować zwiększenie stężenia litu we krwi - należy monitorować stężenie litu we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (tj. selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych oraz nieselektywnych NLPZ) może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub leków moczopędnych i NLPZ może prowadzić do zwiększonego ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym możliwej ostrej niewydolności nerek oraz zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej łagodnymi zaburzeniami czynności nerek. Takie połączenie należy stosować ostrożnie, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być nawodnieni oraz należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek po rozpoczęciu terapii skojarzonej oraz okresowo w dalszym czasie. U niektórych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, leczonych NLPZ, w tym selektywnymi inhibitorami COX-2, jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II może powodować dalsze pogarszanie czynności nerek (działania te są na ogół odwracalne). Działanie losartanu obniżające ciśnienie tętnicze może zostać nasilone podczas jednoczesnego stosowania innych leków obniżających ciśnienie tętnicze (tj. trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych, leków przeciwpsychotycznych, baklofenu, amifostyny). Hydrochlorotiazyd: alkohol, barbiturany, leki narkotyczne lub przeciwdepresyjne - mogą nasilić niedociśnienie ortostatyczne. Leki przeciwcukrzycowe (doustne i insulina) - leczenie tiazydowymi lekami może wpływać na tolerancję glukozy - może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych; metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek, związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Inne preparaty przeciwnadciśnieniowe - nasilenie działanie. Cholestyramina i żywice kolestypolowe zmniejszają wchłanianie hydrochlorotiazydu. Kortykosteroidy, ACTH zwiększają niedobór elektrolitów, zwłaszcza potasu. Aminy zwiększające ciśnienie krwi (np. adrenalina) - możliwe zmniejszenie reakcji na aminy. Niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna) - zwiększenie wrażliwości organizmu na działanie tych leków. Leki moczopędne zmniejszają klirens nerkowy litu i znacznie zwiększają ryzyko wystąpienia działań niepożądanych litu - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Leki stosowane w leczeniu dny (probenecyd, sulfinpyrazon, allopurynol) - może być konieczne dostosowanie dawki leków zwiększających wydalanie kwasu moczowego, ponieważ hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego w surowicy. Jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększyć częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Leki przeciwcholinergiczne (atropina, biperyden) zwiększają dostępność biologiczną leków moczopędnych z grupy tiazydów poprzez zmniejszenie motoryki żołądkowo-jelitowej oraz częstości opróżniania żołądka. Leki cytotoksyczne (cyklofosfamid, metotreksat) - leki z grupy tiazydów mogą zmniejszać wydalanie przez nerki leków cytotoksycznych oraz nasilać ich działanie hamujące czynność szpiku. Hydrochlorotiazyd może zwiększać toksyczność salicylanów (w przypadku ich dużych dawek) na o.u.n. Opisano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej występującej przy jednoczesnym stosowaniu hydrochlorotiazydu i metyldopy. Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększać ryzyko hiperurykemii oraz dolegliwości typu dny moczanowej. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydów może ułatwić występowanie niemiarowości serca powodowanej przez glikozydy naparstnicy. Zalecane jest okresowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy krwi oraz badanie EKG podczas jednoczesnego stosowania połączeń losartanu/hydrochlorotiazydu i leków, na których działanie mają wpływ zaburzenia równowagi potasu we krwi (np. glikozydy naparstnicy i leki przeciwartmiczne) oraz leków wywołujących torsade de pointes, ponieważ hipokaliemia jest czynnikiem predysponującym do torsade de pointes: leki przeciwarytmiczne klasy la (np. chinidyna, hydrochinidyna, disopyramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chlorpromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol), inne (np. bepridyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, winkamina podawana dożylnie). Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać stężenie wapnia w surowicy na skutek zmniejszenia wydalania, jeżeli suplementy wapnia są stosowane należy kontrolować stężenie wapnia we krwi oraz odpowiednio dostosować dawkę. Ze względu na wpływ leków tiazydowych na metabolizm wapnia, zmianie mogą ulec wyniki badania czynności przytarczyc. Jednoczesne stosowanie z karbamazepiną zwiększa ryzyko hiponatremii; należy monitorować pacjenta. Jodowe środki kontrastujące mogą zwiększyć ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza w przypadku dużych dawek produktów zawierających jod. Amfoterycyna B (pozajelitowo), kortykosteroidy, ACTH lub środki przeczyszczające pobudzające perystaltykę lub glicyryzyna (występująca w lukrecji) - hydrochlorotiazyd może nasilać zaburzenia elektrolitowe, zwłaszcza hipokaliemię.

Loreblok HCT - dawkowanie

Doustnie. Preparatu nie należy stosować jako leczenia początkowego, lecz u pacjentów, których ciśnienie krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas monoterapii losartanem potasowym lub hydrochlorotiazydem. Zaleca się stopniowe zwiększanie dawki pojedynczych składników. W uzasadnionych kliniczne przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na podawanie preparatu złożonego u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane. Zwykle dawka podtrzymująca wynosi 1 tabl. 50 mg + 12,5 mg raz na dobę. U pacjentów, u których nie uzyska się odpowiedniej reakcji, dawkę można zwiększyć do 100 mg + 25 mg raz na dobę (maksymalna dawka dobowa). Działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Preparat można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Szczególne grupy pacjentów. Dostosowanie dawkowania u osób w wieku podeszłym nie jest zazwyczaj konieczne. Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 30-50 ml/min); nie zaleca się stosowania leku u pacjentów poddawanych hemodializoterapii; leku nie wolno stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, przed zastosowaniem leku, należy skorygować zmniejszoną objętość krwi krążącej i (lub) hiponatremię. Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Leku nie należy stosować u dzieci <18 lat. Sposób podania. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając szklanką wody.

Loreblok HCT - uwagi

Podczas leczenia nadciśnienia tętniczego mogą wystąpić zawroty głowy i senność (zwłaszcza na początku leczenia lub po zwiększeniu dawki leku), które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Nie stosować jako leczenia początkowego. Przed przeprowadzaniem badań czynności przytarczyc, należy zaprzestać stosowania leku. Należy wyrównać niedobór płynów i (lub) sodu przed rozpoczęciem leczenia.


Podobne leki
Hyzaar
Co-Diovan
MicardisPlus
PritorPlus

Reklama

Czym się różni odporność swoista od nieswoistej?
Sprawdź!