Mimpara

Reklama

Mimpara - skład

1 tabl. powl. zawiera 30 mg, 60 mg lub 90 mg cynakalcetu w postaci chlorowodorku. Preparat zawiera laktozę.

Reklama

Mimpara - działanie

Lek kalcymimetyczny, bezpośrednio zmniejszający stężenie parathormonu (PTH) poprzez zwiększenie wrażliwości receptora wapniowego na wapń pozakomórkowy. Zmniejszenie stężenia PTH powoduje zmniejszenie stężenia wapnia we krwi. Po doustnym podaniu preparatu maksymalne stężenie cynakalcetu we krwi występuje w ciągu 2-6 h. Bezwzględna biodostępność po podaniu na czczo wynosi 20-25%, po podaniu preparatu z pokarmem zwiększa się do ok. 50-80%. Stan równowagi stężenia leku występuje w ciągu 7 dni z minimalną akumulacją. Cynakalcet wiąże się z białkami osocza w ok. 97% oraz w minimalnym stopniu rozmieszcza się w krwinkach czerwonych. Jest metabolizowany przez liczne enzymy, głównie przez CYP3A4 i CYP1A2. Główne metabolity są nieaktywne. Jest wydalany głównie z moczem (ok. 80%) oraz z kałem (15%). Początkowy T_0,5 wynosi ok. 6 h, a końcowy T_0,5 - 30-40 h.

Reklama

Mimpara - wskazania

Leczenie wtórnej nadczynności przytarczyc u dorosłych ze schyłkową chorobą nerek leczonych długotrwale dializą. Leczenie wtórnej nadczynności przytarczyc u dzieci w wieku od 3 lat oraz młodzieży ze schyłkową chorobą nerek leczonych długotrwale dializą, u których wtórna nadczynność przytarczyc nie jest odpowiednio kontrolowana terapią standardową. Preparat może być stosowany jako element terapii, z zastosowaniem preparatów wiążących fosforany i (lub) witaminy D, o ile jest to konieczne. Zmniejszanie hiperkalcemii u pacjentów: z rakiem przytarczyc; z pierwotną nadczynnością przytarczyc, u których ze względu na stężenie wapnia w surowicy krwi (według odpowiednich wytycznych dotyczących leczenia) wskazana byłaby paratyreoidektomia (operacja usunięcia przytarczyc), ale u których wykonanie takiego zabiegu jest klinicznie niewłaściwe lub jest przeciwwskazane.

Reklama

Mimpara - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Hipokalcemia.

Reklama

Mimpara - ostrzeżenia

Leczenia preparatem nie należy rozpoczynać u pacjentów, u których stężenie wapnia w surowicy (po uwzględnieniu stężenia albumin) jest poniżej wartości z dolnego zakresu normy. U dorosłych oraz w grupie dzieci i młodzieży, leczonych cynakalcetem, zgłaszano zagrażające życiu oraz zakończone zgonem zdarzenia związane z hipokalcemią. Objawami hipokalcemii mogą być: parestezje, bóle mięśni, skurcze, tężyczka i drgawki. Zmniejszenie stężenia wapnia może również wydłużać odstęp QT, co może powodować wtórne do hipokalcemii wystąpienie komorowego zaburzenia rytmu serca. Zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT i komorowego zaburzenia rytmu serca u pacjentów leczonych cynakalcetem. Należy zachować ostrożność u pacjentów z innymi czynnikami ryzyka powodującymi wydłużenie odstępu QT, np. u pacjentów ze stwierdzonym wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT lub u przyjmujących preparaty powodujące wydłużenie odstępu QT. Ze względu na to, że lek zmniejsza stężenie wapnia w surowicy, pacjentów należy uważnie monitorować, czy nie występują u nich objawy hipokalcemii. Około 30% dializowanych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, którym podawano preparat, miało przynajmniej raz wartość stężenia wapnia w surowicy poniżej 7,5 mg/dl. Cynakalcet nie jest zalecany niedializowanym pacjentom z przewlekłą chorobą nerek, ponieważ u niedializowanych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek leczonych cynakalcetem ryzyko wystąpienia hipokalcemii było większe w porównaniu z dializowanymi pacjentami leczonymi cynakalcetem, co może być spowodowane niższym początkowym stężeniem wapnia i (lub) diurezą resztkową. U 1,4% pacjentów leczonych preparatem obserwowano wystąpienie drgawek, próg wystąpienia drgawek jest zmniejszony ze względu na znaczne zmniejszenie stężenia wapnia w surowicy. U pacjentów z zaburzeniami czynności mięśnia sercowego raportowano pojedyncze, idiosynkratyczne przypadki niedociśnienia i (lub) nasilenia niewydolności serca, w których związek ze stosowaniem cynakalcetu nie mógł być całkowicie wykluczony (przypadki te mogły być spowodowane zmniejszeniem stężenia wapnia w surowicy). Adynamiczna choroba kości może rozwinąć się, jeżeli stężenie PTH pozostaje długotrwale zmniejszone o ok. 1,5 raza poniżej wartości górnej granicy normy podczas oznaczania iPTH. Jeżeli stężenie PTH spadnie poniżej zalecanego pożądanego zakresu u pacjentów leczonych preparatem, należy zmniejszyć dawkę leku i (lub) witaminy D lub przerwać leczenie. Ze względu na możliwość od dwukrotnego do czterokrotnego zwiększenia stężenia cynakalcetu w osoczu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (wg klasyfikacji Childa-Pugha), pacjenci ci powinni być uważnie monitorowani podczas leczenia lekiem. Leczenie preparatem należy rozpocząć w przypadku wtórnej nadczynności przytarczyc (HPT) u dzieci w wieku ≥3 lat ze schyłkową chorobą nerek (ESRD), leczonych długotrwale dializą tylko w przypadku, gdy choroba nie jest odpowiednio kontrolowana terapią standardową, a skorygowane stężenie wapnia w surowicy jest w górnej granicy zakresu zależnego od wieku lub powyżej. Pacjenci z rzadką, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lapp lub złym wchłanianiem glukozo-galaktozy nie powinni przyjmować tego preparatu.

Reklama

Mimpara - ciąża

W ciąży stosować tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad możliwym zagrożeniem dla płodu. Nie wiadomo, czy cynakalcet jest wydzielany do mleka ludzkiego. Po starannym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka należy zdecydować o przerwaniu karmienia piersią lub odstawieniu preparatu. W badaniach na zwierzętach nie zaobserwowano wpływu na płodność.

Reklama

Mimpara - efekty uboczne

Bardzo często: nudności, wymioty. Często: reakcje nadwrażliwości, jadłowstręt, zmniejszony apetyt, drgawki, zawroty głowy, parestezje, ból głowy, niedociśnienie, zakażenie górnych dróg oddechowych, duszność, kaszel, niestrawność, biegunka, ból brzucha, ból w górnej części brzucha, zaparcia, wysypka, bóle mięśniowe, skurcze mięśni, ból pleców, osłabienie, hipokalcemia, hiperkalcemia, zmniejszenie stężenia testosteronu. Po wprowadzeniu preparatu do obrotu obserwowano (częstość nieznana): pojedyncze, idiosynkratyczne przypadki obniżenia ciśnienia i (lub) pogorszenia niewydolności serca, w których nie można było wykluczyć związku ze stosowaniem cynakalcetu (u pacjentów z zaburzeniami czynności mięśnia sercowego); reakcje nadwrażliwości (w tym obrzęk naczynioruchowy i pokrzywkę); wydłużenie odstępu QT i komorowe zaburzenia rytmu serca w wyniku hipokalcemii.

Mimpara - interakcje

Cynakalcet jest częściowo metabolizowany przez enzym CYP3A4 - może być konieczne dostosowanie dawki cynakalcetu u pacjentów rozpoczynających lub przerywających stosowanie silnego inhibitora (np. ketokonazol, itrakonazol, telitromycyna, worykonazol, rytonawir) bądź induktora (np. ryfampicyna) tego enzymu. Cynakalcet jest częściowo metabolizowany przez enzym CYP1A2. Klirens cynakalcetu jest o 36-38% wyższy u palaczy tytoniu niż u osób niepalących. Nie wiadomo jak na stężenie cynakalcetu w osoczu wpływają silne inhibitory CYP1A2 (np. fluwoksamina, cyprofloksacyna). Dostosowanie dawki może być konieczne, jeżeli pacjent zacznie palić lub rzuci palenie albo, jeżeli jednocześnie zostanie zastosowany lub odstawiony silny inhibitor CYP1A2. Jednoczesne podawanie węglanu wapnia (pojedyncza dawka 1500 mg) nie miało wpływu na farmakokinetykę cynakalcetu. Jednoczesne podawanie sewelameru (2400 mg 3 razy na dobę) nie miało wpływu na farmakokinetykę cynakalcetu. Jednoczesne podawanie pantoprazolu (80 mg na dobę) nie miało wpływu na farmakokinetykę cynakalcetu. Cynakalcet jest silnym inhibitorem CYP2D6 - konieczna może być zmiana dawek przyjmowanych jednocześnie leków w przypadku podawania cynakalcetu wraz z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym i indywidualnym dawkowaniu, które są metabolizowane głównie przez CYP2D6 (np. flekainid, propafenon, metoprolol, dezypramina, nortryptylina, klomipramina). Wielokrotne dawki doustne cynakalcetu nie miały wpływu na farmakokinetykę lub farmakodynamikę warfaryny (mierzoną jako czas protrombinowy i czynnik krzepnięcia VII). Brak wpływu cynakalcetu na farmakokinetykę R- i S-warfaryny oraz brak autoindukcji po wielokrotnym podawaniu pacjentom wskazuje, że cynakalcet nie jest induktorem CYP3A4, CYP1A2 lub CYP2C9 u ludzi. Jednoczesne podawanie cynakalcetu (90 mg) z podawanym doustnie midazolamem (2 mg), który jest substratem dla CYP3A4 i CYP3A5, nie zmieniało farmakokinetyki midazolamu. Dane te sugerują, że cynakalcet nie wpływałby na farmakokinetykę takich grup leków, które metabolizowane są przez CYP3A4 i CYP3A5. Należą do nich m. in. leki immunosupresyjne, w tym cyklosporyna i takrolimus.

Mimpara - dawkowanie

Doustnie. Wtórna nadczynność przytarczyc. Dorośli i osoby w podeszłym wieku (>65 lat): zalecana dawka początkowa wynosi 30 mg raz na dobę. Dawkę należy zwiększać co 2-4 tyg. w celu osiągnięcia pożądanego stężenia parathormonu (PTH) u dializowanych pacjentów, czyli 150-300 pg/ml (15,9-31,8 pmol/l) w teście intact PTH (iPTH). Maksymalna dawka wynosi 180 mg raz na dobę. Stężenie PTH należy oznaczać przynajmniej 12 h po podaniu preparatu. Należy posługiwać się aktualnymi zaleceniami terapeutycznymi. Stężenie PTH należy oznaczać po 1-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia lub od zmiany dawki preparatu. Stężenie PTH należy kontrolować mniej więcej co 1-3 mies. w okresie leczenia podtrzymującego. Do pomiaru stężenia PTH można wykorzystywać test intact PTH (iPTH) lub bio-intact PTH (biPTH). Podawanie preparatu nie wpływa na związek między iPTH a biPTH. Dostosowywanie dawki. Stężenie wapnia w surowicy powinno być często kontrolowane w okresie dobierania dawki, w ciągu 1. tyg. po rozpoczęciu leczenia lub zmianie dawki preparatu. Po ustaleniu dawki podtrzymującej, stężenie wapnia w surowicy należy mierzyć w przybliżeniu raz w miesiącu. Jeżeli stężenie wapnia w surowicy zmniejszy się poniżej 8,4 mg/dl i (lub) pojawią się objawy hipokalcemii, zaleca się następujący sposób postępowania: gdy stężenie wapnia w surowicy wynosi 8,4 mg/dl - 7,5 mg/dl lub występują kliniczne objawy hipokalcemii: w celu zwiększenia stężenia wapnia w surowicy można podawać związki wiążące fosforany zawierające wapń, sterole witaminy D i (lub) modyfikować stężenie wapnia w płynie dializacyjnym; gdy stężenie wapnia w surowicy wynosi 8,4 mg/dl - 7,5 mg/dl lub występują kliniczne objawy hipokalcemii, pomimo prób zwiększenia stężenia wapnia w surowicy należy zmniejszyć dawkę lub odstawić lek; gdy stężenie wapnia w surowicy wynosi ≤7,5 mg/dl lub utrzymują się objawy hipokalcemii, a dawki witaminy D nie można zwiększyć: wstrzymać podawanie leku do czasu, aż stężenie wapnia w surowicy osiągnie wartość 8,0 mg/dl i (lub) ustąpią objawy hipokalcemii, ponowne leczenie należy rozpocząć stosując kolejną, najmniejszą dawkę leku. Dzieci i młodzież w wieku ≥3 do <18 lat. Skorygowane stężenie wapnia w surowicy powinno być w górnej granicy zakresu zależnego od wieku lub powyżej przed podaniem pierwszej dawki produktu oraz powinno być dokładnie monitorowane. Zalecana początkowa dawka dla dzieci w wieku ≥3 do <18 lat wynosi ≤0,20 mg/kg raz na dobę, na podstawie suchej masy ciała. W celu uzyskania pożądanego poziomu iPTH dawka może zostać zwiększona. Dawka powinna być zwiększana kolejno poprzez dostępne wielkości nie częściej niż raz na 4 tygodnie. Dawka może zostać zwiększona do dawki maksymalnej wynoszącej 2,5 mg/kg/dobę, nie przekraczając całkowitej dawki dobowej wynoszącej 180 mg. Poziomy PTH powinny być oceniane co najmniej 12h po podaniu produktu, wartość iPTH powinna być mierzona w okresie od 1. do 4. tygodnia po rozpoczęciu lub modyfikacji dawki preparatu. Modyfikacja dawki na podstawie iPTH powinna wyglądać następująco: jeżeli wartość iPTH wynosi <150 pg/ml (15,9 pmol/l) i ≥100 pg/ml (10,6 pmol/l), należy zmniejszyć dawkę do następnej niższej dawki; jeżeli wartość iPTH wynosi <100 pg/ml (10,6 pmol/l), należy przerwać podawanie leku i, gdy iPTH wyniesie >150 pg/ml (15,9 pmol/l) należy rozpocząć ponowne podawanie od następnej niższej dawki. Jeżeli leczenie zostało przerwane na okres dłuższy niż 14 dni, należy rozpocząć ponowne podawanie od zalecanej dawki początkowej. Stężenie wapnia w surowicy powinno być mierzone w ciągu 1 tygodnia od rozpoczęcia lub modyfikacji dawkowania. Po ustaleniu dawki podtrzymującej zalecane jest cotygodniowe monitorowanie stężenia wapnia w surowicy. Stężenie wapnia w surowicy u dzieci i młodzieży powinno być utrzymywane w zakresie normy. W przypadku zmniejszenia stężenia wapnia w surowicy poniżej dolnej granicy normy lub w przypadku wystąpienia objawów hipokalcemii, należy podjąć odpowiednie działania, w tym dostosowanie dawek podawanych jednocześnie leków. Rak przytarczyc i pierwotna nadczynność przytarczyc: zalecana dawka początkowa wynosi 30 mg 2 razy na dobę. Dawkę należy stopniowo zwiększać co 2-4 tyg. według następującego schematu: 30 mg 2 razy na dobę, 60 mg 2 razy na dobę, 90 mg 2 razy na dobę oraz 90 mg 3 lub 4 razy na dobę, w zależności od potrzeb, w celu zmniejszenia stężenia wapnia w surowicy do górnej granicy normy lub poniżej górnej granicy. Dawka maksymalna stosowana w badaniach klinicznych wynosiła 90 mg 4 razy na dobę. Stężenie wapnia w surowicy należy zmierzyć w ciągu tygodnia od rozpoczęcia leczenia lub ustalenia dawki preparatu. Po ustaleniu wielkości dawki podtrzymującej, stężenie wapnia należy oznaczać co 2 do 3 mies. Po osiągnięciu maksymalnej dawki preparatu należy okresowo monitorować stężenie wapnia w surowicy. Jeżeli nie udaje się utrzymać klinicznie istotnego zmniejszenia stężenia wapnia w surowicy, należy rozważyć odstawienie leku. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczna zmiana dawki początkowej. Pacjenci z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby powinni być ściśle monitorowani podczas okresu zwiększania dawki oraz kontynuacji leczenia preparatem. Sposób podania. Zaleca się przyjmowanie preparatu w trakcie lub niedługo po posiłku; tabletki należy przyjmować w całości, nie dzieląc ich. Lek jest dostępny także w postaci granulatu do stosowania u dzieci i młodzieży.

Mimpara - uwagi

Niektóre działania niepożądane leku (zawroty głowy, drgawki) mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.