Mirtastad

Reklama

Mirtastad - skład

1 tabl. powl. zawiera 15 mg, 30 mg lub 45 mg mirtazapiny. Lek zawiera laktozę.

Reklama

Mirtastad - działanie

Lek przeciwdepresyjny. Mirtazapina jest presynaptycznym antagonistą receptora α₂, zwiększającym noradrenergiczną i serotoninergiczną neurotransmisję w o.u.n. Działanie serotoninergiczne jest wynikiem specyficznego wpływu mirtazapiny na receptory 5-HT₁, ponieważ mirtazapina blokuje zarówno receptory 5-HT₂, jak i 5-HT₃. Obydwa enancjomery mirtazapiny są substancjami czynnymi. Enancjomer S(+) blokuje receptory α₂ i 5-HT₂, natomiast enancjomer R(-) blokuje receptory 5-HT₃. Działanie uspokajające mirtazapiny jest prawdopodobnie spowodowane antagonistycznym działaniem na receptor H₁. Działanie przeciwcholinergiczne mirtazapiny jest nieznaczne i w dawkach terapeutycznych mirtazapina rzadko powoduje klinicznie znaczące działania niepożądane. Po podaniu doustnym lek wchłania się szybko i dobrze z przewodu pokarmowego (biodostępność około 50%). Maksymalne stężenie w osoczu występuje po około 2 h. Przyjmowanie pokarmu nie wpływa na farmakokinetykę mirtazapiny. Około 85% leku wiąże się z białkami osocza. Stężenie w stanie stacjonarnym występuje po 3-4 dniach i po tym czasie nie następuje dalsza kumulacja leku. W zakresie zalecanych dawek farmakokinetyka mirtazapiny jest liniowa. Średni T_0,5 wynosi 20-40 h; w pojedynczych przypadkach opisywano dłuższy okres półtrwania - do 65 h, a u młodych mężczyzn okres półtrwania był krótszy. Mirtazapina jest metabolizowana w wątrobie, głównie w procesie demetylacji i oksydacji, a następnie sprzęgania. Jest wydalana z moczem i kałem. Klirens mirtazapiny może być zmniejszony u pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby.

Reklama

Mirtastad - wskazania

Leczenie epizodów dużej depresji.

Reklama

Mirtastad - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na mirtazapinę lub pozostałe składniki preparatu. Równoczesne stosowanie inhibitorów monoaminooksydazy (MAO).

Reklama

Mirtastad - ostrzeżenia

Mirtazapina nie powinna być stosowana w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18. rż., jednak jeśli, w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną, podjęto decyzję o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia zachowań samobójczych (w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi obserwowano częściej próby samobójstwa, myśli samobójcze oraz wrogość niż u pacjentów przyjmujących placebo). Brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i behawioralnego. Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa, ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji - należy obserwować pacjentów do czasu wystąpienia poprawy. Ponadto pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie, pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze oraz pacjenci poniżej 25. lat, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w czasie leczenia, a szczególnie na początku terapii i w przypadku zmiany dawki. Ze względu na możliwość popełnienia samobójstwa, szczególnie na początku leczenia, pacjent powinien otrzymać tylko ograniczoną liczbę tabletek. W razie wystąpienia objawów zahamowania czynności szpiku (gorączka, ból gardła, zapalenie jamy ustnej bądź inne objawy infekcji) należy zaprzestać leczenia i wykonać badanie krwi. Ponadto leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia żółtaczki. Należy zachować ostrożność oraz ściśle i regularnie kontrolować pacjentów z: padaczką i organicznym uszkodzeniem mózgu (w razie pojawienia się napadów padaczkowych lub zwiększenia częstości ich występowania w trakcie leczenia, lek należy odstawić); zaburzeniami czynności wątroby i nerek; chorobami serca (zaburzeniami przewodzenia, dławicą piersiową czy przebytym ostatnio zawałem mięśnia sercowego); niskim ciśnieniem krwi; cukrzycą (leki przeciwdepresyjne mogą zmienić kontrolę glikemiczną; może być konieczna zmiana dawki insuliny i (lub) doustnych leków hipoglikemizujących); zaburzeniami oddawania moczu jak w przypadku przerostu gruczołu krokowego; ostrą jaskrą z wąskim kątem przesączania i podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym; oraz u pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia hiponatremii (pacjenci w podeszłym wieku lub stosujący leki, które wywołują hiponatremię). Stosowanie leków przeciwdepresyjnych u pacjentów ze schizofrenią lub innymi zaburzeniami psychotycznymi może pogorszyć stan chorego, objawy paranoidalne mogą się nasilić. Podczas leczenia fazy depresji w przypadku zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, może nastąpić przejście w fazę maniakalną. Pacjenci z historią manii/hipomanii powinni być uważnie obserwowani. Należy zaprzestać podawania mirtazapiny u każdego pacjenta wchodzącego w fazę maniakalną. U pacjentów, u których występują objawy akatyzji (nieprzyjemny lub wyczerpujący niepokój oraz potrzeba ruchu często związana z niemożnością utrzymania jednej pozycji, siedzącej lub stojącej), zwiększenie dawki może być szkodliwe. Lek zawiera laktozę - nie stosować u pacjentów z rzadkimi, dziedzicznymi zaburzeniami nietolerancji galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Mirtastad - ciąża

Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania mirtazapiny kobietom w ciąży. Jeżeli mirtazapina jest przyjmowana w czasie ciąży lub krótko przed porodem zaleca się obserwację noworodka ze względu na możliwość wystąpienia objawów odstawienia. Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego o znaczeniu klinicznym, jakkolwiek zaobserwowano zwiększenie toksyczności rozwojowej. Decyzja, czy należy kontynuować lub zaprzestać karmienia piersią, powinna być podjęta uwzględniając korzyści karmienia piersią dla dziecka i korzyści terapii mirtazapiną dla kobiety.

Reklama

Mirtastad - efekty uboczne

Pacjenci z depresją wykazują liczne objawy wiążące się z samą chorobą. Dlatego trudno jest nieraz ustalić, czy występujące objawy spowodowane są samą chorobą, czy też podawaniem mirtazapiny. Bardzo często: zwiększenie masy ciała, senność, uspokojenie, ból głowy, suchość w jamie ustnej, zwiększony apetyt. Często: letarg, zawroty głowy, drżenie, nudności, biegunka, wymioty, wysypka, ból stawów, ból mięśni, ból pleców, hipotonia ortostatyczna, obrzęki obwodowe, zmęczenie, nietypowe sny, dezorientacja, lęk, bezsenność. Niezbyt często: parestezje, zespół niespokojnych nóg, omdlenie, niedoczulica jamy ustnej, niedociśnienie, koszmary senne, mania, agitacja, halucynacje, niepokój psychoruchowy (w tym akatyzja, hiperkinezja). Rzadko: mioklonie, zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy. Częstość nieznana: depresja szpiku kostnego (granulocytopenia, agranulocytoza, anemia aplastyczna, trombocytopenia), eozynofilia, drgawki (napady padaczki), zespół serotoninowy, parestezja jamy ustnej, obrzęk jamy ustnej, hiponatremia, myśli samobójcze, zachowania samobójcze, niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego.

Mirtastad - interakcje

Mirtazapina nie powinna być podawana równocześnie z inhibitorami MAO ani w ciągu 2 tyg. od zaprzestania ich podawania. W odwrotnej sytuacji powinno również upłynąć ok. 2 tyg. zanim pacjenci przyjmujący mirtazapinę rozpoczną terapię inhibitorami MAO. Dodatkowo, tak jak w przypadku leków selektywnie hamujących wychwyt zwrotny serotoniny (SSRI), skojarzone podawanie mirtazapiny z innymi substancjami czynnymi leków serotoninergicznych (L-tryptofan, tryptany, tramadol, linezolid, SSRI, wenlafaksyna, sole litu i preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego) może prowadzić do objawów związanych z serotoniną (zespół serotoninowy); należy zachować ostrożność starannie obserwując pacjenta, jeżeli podaje się mirtazapinę w skojarzeniu z tymi substancjami. Mirtazapina może nasilać uspokajające działanie benzodiazepin i innych leków uspokajających (najbardziej leków przeciwpsychotycznych, antagonistów H₁ przeciwhistaminowych, opioidów); należy zachować ostrożność w razie stosowania tych leków równocześnie z mirtazapiną. Mirtazapina może wzmagać hamujące działanie alkoholu na ośrodkowy układ nerwowy; należy zalecić pacjentom, aby podczas terapii mirtazapiną unikali spożywania alkoholu. Mirtazapina w dawce 30 mg na dobę może powodować małe, ale znamienne statystycznie zwiększenie wartości INR u pacjentów leczonych warfaryną. Po zastosowaniu większej dawki mirtazapiny nie można wykluczyć bardziej wyraźnego wpływu, dlatego zalecana jest obserwacja INR w skojarzonym leczeniu warfaryną i mirtazapiną. Karbamazepina i fenytoina, induktory enzymu CYP3A4, zwiększały prawie dwukrotnie klirens mirtazapiny, co powodowało zmniejszenie jej stężenia w osoczu odpowiednio o 60% i 45%. Jeśli mirtazapina podawana jest z karbamazepiną lub innym induktorem metabolizmu leków (np. ryfampicyna), może być konieczne zwiększenie dawki mirtazapiny. Po zaprzestaniu podawania induktora, może być konieczne zmniejszenie dawki mirtazapiny. Równoczesne podawanie ketokonazolu, silnego inhibitora CYP3A4, zwiększa stężenie w osoczu i AUC mirtazapiny odpowiednio o ok. 40 i 50%. Równoczesne podawanie cymetydyny (słaby inhibitor CYP1A2, CYP2D6 i CYP3A4) z mirtazapiną może zwiększyć średnie stężenie mirtazapiny w osoczu o więcej niż 50%. Należy zachować ostrożność i zmniejszyć dawkę w sytuacji równoczesnego podawania mirtazapiny z silnymi inhibitorami CYP3A4, inhibitorami proteazy HIV, azolowymi środkami przeciwgrzybiczymi, erytromycyną, cymetydyną lub nefazodonem. Badania interakcji nie wykazały żadnych istotnych efektów farmakokinetycznych w przypadku równoczesnego podawania pacjentom mirtazapiny i paroksetyny, amitryptyliny, rysperydonu czy litu.

Mirtastad - dawkowanie

Doustnie. Dorośli: dawka początkowa wynosi 15 mg-30 mg; skuteczna dawka dobowa wynosi 15-45 mg. Efekt działania mirtazapiny zwykle zaczyna być widoczny po 1-2 tyg. stosowania. Leczenie właściwą dawką powinno dawać pozytywną reakcję po 2-4 tygodniach. Gdy brak odpowiedniej odpowiedzi klinicznej, dawkę można zwiększyć do dawki maksymalnej. Jeśli w ciągu następnych 2-4 tygodni nie nastąpi poprawa kliniczna, należy lek odstawić. Leczenie powinno być kontynuowane aż do całkowitego ustąpienia objawów, co trwa zazwyczaj przez okres co najmniej 6 miesięcy. U osób z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek i zaburzeniami czynności wątroby, zwłaszcza u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby klirens mirtazapiny może być zmniejszony - należy to uwzględnić w przypadku przepisywania mirtazapiny pacjentom z takimi zaburzeniami.
Lek przyjmować raz na dobę, najlepiej wieczorem przed snem lub w dwóch dawkach podzielonych (jedna dawka rano i druga, większa dawka wieczorem).

Mirtastad - uwagi

Wskazane jest stopniowe zakończenie leczenia mirtazapiną. Mirtazapina może zaburzać koncentrację i czujność (zwłaszcza w początkowej fazie leczenia). Pacjenci leczeni lekami przeciwdepresyjnymi nie powinni podejmować się wykonywania potencjalnie niebezpiecznych czynności, które wymagają czujności i dobrej koncentracji, np. prowadzenia pojazdów mechanicznych czy obsługiwania maszyn.