Reklama
Paclitaxelum Teva - skład
1 fiolka zawiera 30 mg, 100 mg lub 300 mg paklitakselu (1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 6 mg paklitakselu); lek zawiera etanol oraz rycynooleinian makrogologlicerolu.
Reklama
Paclitaxelum Teva - działanie
Lek przeciwnowotworowy. Paklitaksel sprzyja tworzeniu mikrotubuli z dimerów tubuliny i stabilizuje je, zapobiegając ich depolimeryzacji. Wynikiem tego działania jest zahamowanie reorganizacji sieci mikrotubuli, niezbędnej dla podstawowych czynności komórki związanych z podziałem mitotycznym i interfazą. Dodatkowo paklitaksel powoduje powstawanie nieprawidłowych agregatów lub pęczków mikrotubuli w trakcie cyklu komórkowego oraz tworzenie wielokrotnych wrzecion podziałowych w trakcie mitozy. Po podaniu dożylnym paklitaksel wykazuje dwufazowe zmniejszanie stężenia we krwi. Przy stosowaniu dawek 135 mg i 175 mg/m2 pc. w 3- lub 24-godzinnym wlewie dożylnym, średni okres półtrwania fazy końcowej wynosił 3-52,7 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 89-98%. Metabolizm wątrobowy (z udziałem układu enzymatycznego cytochromu P-450, głównie CYP2C8, CYP3A4) i wydzielanie z żółcią mogą być uznane za główną drogę eliminacji paklitakselu.
Reklama
Paclitaxelum Teva - wskazania
Rak jajnika. Jako lek pierwszego rzutu w połączeniu z cisplatyną w leczeniu pacjentów z zaawansowaną lub resztkową postacią (>1 cm) raka, po wcześniejszej laparotomii. Jako lek drugiego rzutu w leczeniu guzów przerzutowych jajników w przypadkach, w których standardowe leczenie z zastosowaniem platyny okazało się nieskuteczne. Rak piersi. Leczenie uzupełniające raka piersi u chorych z zajętymi węzłami chłonnymi po standardowej terapii wielolekowej zawierającej antracyklinę i cyklofosfamid - AC (leczenie uzupełniające należy rozważyć jako alternatywę do przedłużonego podawania terapii wielolekowej AC). Leczenie pierwszego rzutu miejscowo zaawansowanych lub przerzutowych postaci raka piersi, zarówno w skojarzeniu z antracyklinami u chorych, u których można zastosować leczenie antracyklinami, jak i w skojarzeniu z trastuzumabem u chorych ze zwiększoną ekspresją receptora 2 (HER-2) na poziomie 3+ oznaczanym w badaniu immunohistochemicznym, u których leczenie antracyklinami nie jest odpowiednie. Monoterapia raka piersi z przerzutami u pacjentów, u których standardowa terapia z zastosowaniem antracyklin nie przyniosła poprawy lub u których nie można było ich zastosować. Zaawansowana postać niedrobnokomórkowego raka płuca. Leczenie niedrobnokomórkowego raka płuca w skojarzeniu z cisplatyną u pacjentów, u których nie można zastosować radykalnego leczenia chirurgicznego i (lub) radioterapii. Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS. Leczenie zaawansowanego mięsaka Kaposiego występującego w przebiegu AIDS u pacjentów, u których leczenie antracyklinami liposomalnymi okazało się nieskuteczne (niewielka liczba danych potwierdza skuteczność zastosowania paklitakselu w powyższym wskazaniu).
Reklama
Paclitaxelum Teva - przeciwwskazania
Nasilona nadwrażliwość na paklitaksel lub którykolwiek składnik preparatu (zwłaszcza rycynooleinian makrogologlicerolu). Liczba neutrofilów <1500/mm3 lub liczba płytek <100 000/mm3 (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego odpowiednio: <1000/mm3 i <75 000/mm3). Ciężkie, niepoddające się leczeniu zakażenie (dotyczy leczenia pacjentów z mięsakiem Kaposiego). Ciąża i okres karmienia piersią.
Reklama
Paclitaxelum Teva - ostrzeżenia
Leku nie należy podawać dotętniczo. Ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości po podaniu leku, należy zapewnić odpowiednie środki i sprzęt umożliwiający podjęcie intensywnej terapii. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości, należy niezwłocznie przerwać wlew paklitakselu i rozpocząć leczenie objawowe; nie należy ponawiać prób dalszego podawania leku u danego pacjenta. W trakcie leczenia należy regularnie kontrolować obraz krwi. W trakcie badań klinicznych, większość pacjentów z mięsakiem Kaposiego otrzymywała czynnik stymulujący wzrost granulocytów (G-CSF). Zaleca się regularną kontrolę czynności życiowych, zwłaszcza w czasie pierwszej godziny wlewu paklitakselu. Jeżeli w czasie leczenia paklitakselem wystąpią zaburzenia w układzie przewodzącym serca, należy wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe, a podczas kolejnych kursów leczenia prowadzić ciągłe monitorowanie czynności serca. Z uwagi na zwiększone ryzyko kardiotoskyczności, przed rozpoczęciem terapii skojarzonej z doksorubicyną lub trastuzumabem należy wykonać badanie kardiologiczne: zebrać dokładny wywiad pod kątem oceny czynności serca, przeprowadzić badanie fizykalne, wykonać elektrokardiogram, echokardiogram i (lub) wentrykulografię izotopową MUGA; podczas leczenia (np. co 3 mies.) należy monitorować pracę serca. Należy także dokładnie określić wielkość dawki skumulowanej (mg/m2 pc.) podanej antracykliny, podejmując decyzję co do częstości oceny czynności komór serca. Jeżeli wyniki badań czynnościowych serca wykazują pogorszenie jego pracy, nawet bezobjawowe, należy rozważyć korzyści kliniczne wynikające z dalszego leczenia w aspekcie możliwego uszkodzenia serca, w tym potencjalnie nieodwracalnego. Jeżeli leczenie jest kontynuowane, należy częściej kontrolować czynność serca (np. co 1-2 kursy leczenia). Zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby; obserwować czy nie dochodzi do nasilenia mielotoksyczności. Brak danych dotyczących pacjentów z wyjściową ciężką cholestazą wątrobową. Nie zaleca się podawania paklitakselu pacjentom z ciężką niewydolnością wątroby. W razie stwierdzenia ciężkiej lub uporczywej biegunki w czasie stosowania leku lub krótko po leczeniu, należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy. Pacjenci w trakcie leczenia powinni stosować środki chroniące ręce i stopy przed promieniowaniem słonecznym. Ponieważ preparat zawiera etanol, należy uwzględnić możliwość wpływu alkoholu na o.u.n. i inne efekty jego działania. Ze względu na zawartość rycynooleinianu makrogologlicerolu, lek może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości.
Reklama
Paclitaxelum Teva - ciąża
Paklitaksel ma działanie teratogenne, embriotoksyczne i mutagenne. Lek jest przeciwwskazany w ciąży i okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym i mężczyźni muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia paklitakselem oraz przez 6 mies. po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o możliwości zamrożenia nasienia, ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej niepłodności wywołanej leczeniem paklitakselem.
Reklama
Paclitaxelum Teva - efekty uboczne
Działania niepożądane występujące po podaniu paklitakselu w monoterapii we wlewie trwającym 3 h w leczeniu zmian przerzutowych oraz działania niepożądane zebrane z raportów po wprowadzeniu leku do obrotu. Bardzo często: zakażenia (zwłaszcza układu moczowego i górnych dróg oddechowych), zahamowanie czynności krwiotwórczej szpiku, neutropenia, niedokrwistość, małopłytkowość, leukopenia, krwawienie, łagodne reakcje nadwrażliwości (głównie zaczerwienienia i wysypka), neurotoksyczność (głównie neuropatia obwodowa), niedociśnienie, nudności, wymioty, biegunka, zapalenie błon śluzowych, łysienie, bóle stawów i mięśni. Często: bradykardia, przemijające łagodne zmiany w obrębie skóry i paznokci, odczyny w miejscu podania (obrzęk, ból, rumień), stwardnienia w miejscu podania, zapalenie tkanki podskórnej (w przypadku podania poza żyłę), znaczne zwiększenie aktywności aminotransferaz. Niezbyt często: wstrząs septyczny, ciężkie reakcje nadwrażliwości wymagające leczenia (np.: niedociśnienie, obrzęk naczynioruchowy, zaburzenia oddychania, uogólniona pokrzywka, dreszcze, ból pleców, ból w klatce piersiowej, częstoskurcz, ból brzucha, ból kończyn, obfite pocenie się i nadciśnienie), kardiomiopatia, bezobjawowy częstoskurcz komorowy, częstoskurcz z rytmem bliźniaczym, blok przedsionkowo-komorowy z omdleniami, zawał mięśnia sercowego, nadciśnienie tętnicze, zakrzepica, zakrzepowe zapalenie żył, znaczne zwiększenie stężenia bilirubiny. Rzadko: zapalenie płuc, zapalenie otrzewnej, posocznica, gorączka neutropeniczna, reakcje anafilaktyczne, neuropatia ruchowa (z łagodnym osłabieniem obwodowym), duszność, wysięk opłucnowy, śródmiąższowe zapalenie płuc, zator płucny, niewydolność oddechowa, niedrożność jelit, perforacje jelit, niedokrwienne zapalenie okrężnicy, zapalenie trzustki, świąd, wysypka, rumień, osłabienie, gorączka, odwodnienie, obrzęki, złe samopoczucie, zwiększenie stężenia kreatyniny. Bardzo rzadko: ostra białaczka szpikowa, zespół mielodysplastyczny, wstrząs anafilaktyczny, jadłowstręt, stany splątania, neuropatia nerwów autonomicznych (prowadząca do niedrożności porażennej jelit i hipotonii ortostatycznej), drgawki typu grand mal, drgawki, encefalopatia, zawroty głowy, ból głowy, ataksja, zaburzenia czynności nerwu wzrokowego i (lub) widzenia (błyskające mroczki; szczególnie u pacjentów otrzymujących większe dawki leku niż zalecane), ototoksyczność, utrata słuchu, szumy uszne, zawroty głowy z uczuciem wirowania, migotanie przedsionków, tachykardia nadkomorowa, wstrząs, kaszel, zakrzepica naczyń krezki, rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, zapalenie przełyku, zaparcia, wodobrzusze, martwica wątroby i encefalopatia wątrobowa (w obydwu sytuacjach zgłaszano przypadki śmiertelne), zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, pokrzywka, oddzielanie się paznokcia od łożyska. Opisywano martwicę skóry i (lub) złuszczenie skóry, czasami spowodowane wynaczynieniem. Mogą także wystąpić odbarwienia skóry. Rzadko obserwowano wtórne zmiany skórne w miejscu poprzedniego wynaczynienia po podaniu kolejnych dawek paklitakselu w innym miejscu. U chorych leczonych paklitakselem z następującym po nim podaniem cisplatyny obserwowano częstsze występowanie poważnej neurotoksyczności. W przypadku terapii skojarzonej z doksorubicyną opisywano zaburzenia kurczliwości serca. Podawanie trastuzumabu w skojarzeniu z paklitakselem u pacjentów wcześniej leczonych antracyklinami powodowało zwiększenie częstości oraz stopnia nasilenia niewydolności serca w porównaniu z leczeniem paklitakselem w monoterapii; w nielicznych przypadkach obserwowano zgony. U pacjentów leczonych paklitakselem i poddawanych dodatkowo radioterapii odnotowywano popromienne zapalenie płuc. Następujące zaburzenia występowały częściej w leczeniu przerzutowej postaci raka piersi z zastosowaniem 3-godzinnego wlewu paklitakselu w skojarzeniu z trastuzumabem, jako leczenie pierwszego rzutu, niż w przypadku podawania paklitakselu w monoterapii: niewydolność krążenia, zakażenia, dreszcze, gorączka, kaszel, wysypka, ból stawów, tachykardia, biegunka, nadciśnienie, krwawienie z nosa, trądzik, opryszczka, przypadkowe urazy, bezsenność, nieżyt nosa, stan zapalny zatok, zakażenie w miejscu podania. U pacjentów z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS zaobserwowano, iż z wyjątkiem zaburzeń układu krwiotwórczego oraz wątroby częstość oraz nasilenie działań niepożądanych były porównywalne, jak u pacjentów leczonych paklitakselem w monoterapii innych guzów litych.
Paclitaxelum Teva - interakcje
Cymetydyna podawana w premedykacji nie wpływa na klirens paklitakselu. W zalecanym schemacie pierwszego rzutu leczenia raka jajnika, paklitaksel należy podawać przed cisplatyną (wówczas profil bezpieczeństwa paklitakselu jest taki sam, jak w przypadku podania leku w monoterapii); w przypadku podawania paklitakselu po cisplatynie obserwowano silniejszą mielosupresję i zmniejszenie klirensu paklitakselu o około 20%. Terapia skojarzona paklitakselem i cisplatyną może zwiększać ryzyko niewydolności nerek, w porównaniu do monoterapii cisplatyną. W początkowym leczeniu przerzutowej postaci raka piersi zaleca się podawanie paklitakselu 24 h po doksorubicynie, ponieważ wydalanie doksorubicyny i jej aktywnych metabolitów może być zmniejszone w przypadku podawania obu leków w krótszych odstępach czasu. Ponieważ paklitaksel jest metabolizowany głównie przez CYP2C8 oraz częściowo przez CYP3A4, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów (m.in.. erytromycyna, fluoksetyna, gemfibrozil) lub induktorów (m.in. ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, fenobarbital, efawirenz, newirapina) zarówno CYP2C8, jak i CYP3A4. Jednoczesne stosowanie ketokonazolu (silny inhibitor CYP3A4) nie hamuje eliminacji paklitakselu, dlatego oba leki mogą być stosowane jednocześnie, bez konieczności dostosowywania dawek. Układowy klirens paklitakselu może być znacząco zmniejszony podczas równoczesnego stosowania nelfinawiru i rytonawiru, natomiast stosowanie indynawiru nie wpływa na klirens paklitakselu; nie oceniono interakcji z innymi inhibitorami proteazy - zachować ostrożność w trakcie jednoczesnego stosowania paklitakselu i inhibitorów proteazy.
Paclitaxelum Teva - dawkowanie
Lek należy podawać pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza mającego doświadczenie w prowadzeniu chemioterapii przeciwnowotworowej. Przed rozpoczęciem stosowania paklitakselu należy zastosować premedykację składającą się z: kortykosteroidu - deksametazon 20 mg (8-20 mg u pacjentów z mięsakiem Kaposiego) doustnie na 12 i 6 h przed rozpoczęciem wlewu lub dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu; leku przeciwhistaminowego - difenhydramina 50 mg (lub inny lek przeciwhistaminowy) dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu; antagonisty receptorów H2 - cymetydyna 300 mg dożylnie lub ranitydyna 50 mg dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu. Rak jajnika. Leczenie raka jajnika z zastosowaniem paklitakselu jako leku pierwszego rzutu: paklitaksel w dawce175 mg/m2 pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym (lub w dawce 135 mg/m2 pc. w 24-godzinnym wlewie dożylnym), z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 75 mg/m2 pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Leczenie raka jajnika z zastosowaniem paklitakselu jako leku drugiego rzutu: paklitaksel w dawce 175 mg/m2 pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Rak piersi. Leczenie uzupełniające raka piersi: paklitaksel w dawce 175 mg/m2 pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, co 3 tyg., po terapii wielolekowej zawierającej antracyklinę i cyklofosfamid (AC); leczenie powinno obejmować 4 kursy podawania paklitakselu. Leczenie raka piersi z zastosowaniem paklitakselu jako leku pierwszego rzutu: paklitaksel w dawce 220 mg/m2 pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym następującym 24 h po podaniu doksorubicyny w dawce 50 mg/m2 pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. W skojarzeniu z trastuzumabem, zaleca się podawanie dawki paklitakselu 175 mg/m2 pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami (podawanie paklitakselu można rozpocząć następnego dnia po pierwszej dawce trastuzumabu lub bezpośrednio po kolejnych dawkach, jeżeli poprzednia dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana; szczegóły dotyczące dawkowania trastuzumabu znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego dla trastuzumabu). Leczenie raka piersi z zastosowaniem paklitakselu jako leku drugiego rzutu: paklitaksel w dawce 175 mg/m2 pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Zaawansowana postać niedrobnokomórkowego raka płuca: paklitaksel w dawce 175 mg/m2 pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 80 mg/m2 pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS: paklitaksel w dawce 100 mg/m2 pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 2-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Dostosowywanie dawki. Paklitakselu nie należy ponownie podawać do czasu, aż liczba neutrofilów osiągnie wartości ≥1500/mm3 (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego ≥1000/mm3), a liczba płytek krwi wartość ≥100 000/mm3 (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego ≥75 000/mm3). U pacjentów z nasiloną neutropenią (liczba neutrofilów <500/mm3 utrzymująca się przez 7 dni lub dłużej) lub nasiloną neuropatię obwodową, należy zmniejszyć dawki paklitakselu w kolejnych cyklach leczenia o 20% (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego o 25%). W przypadku wystąpienia ciężkiego zapalenia błon śluzowych u pacjentów z mięsakiem Kaposiego, dawkę paklitakselu zmniejszyć o 25%. Szczególne grupy pacjentów. Brak wystarczających danych, aby proponować zmiany dawkowania u pacjentów z łagodną i umiarkowaną niewydolnością wątroby; nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.
Lek należy podawać przez zestaw do infuzji z filtrem wewnętrznym zawierającym błonę z mikroporami o średnicy ≤0,22 µm. Rycynooleinian makrogologlicerolu zawarty w preparacie może powodować wypłukiwanie DEHP z pojemników wykonanych z PCV, w ilościach zwiększających się z upływem czasu i ze wzrostem stężenia leku - przygotowanie, przechowywanie i podawanie leku powinno odbywać się z użyciem sprzętu niezawierającego PCV.
Paclitaxelum Teva - uwagi
Ze względu na zawartość etanolu preparat może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
