Stadazar HCT

Reklama

Stadazar HCT - skład

1 tabl. powl. zawiera 100 mg losartanu potasu i 25 mg hydrochlorotiazydu. Preparat zawiera laktozę.

Reklama

Stadazar HCT - działanie

Preparat stanowi połączenie losartanu - antagonisty receptora angiotensyny II oraz hydrochlorotiazydu - leku moczopędnego. Losartan i jego aktywny metabolit (E-3174 - metabolit kwasu karboksylowego) selektywnie wiążą się z receptorem AT₁, blokując efekty działania angiotensyny II bez wpływu na źródło i drogę jej syntezy; nie wiążą się i nie blokują innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych istotnych dla regulacji w układzie krążenia. Losartan potasu nie jest inhibitorem kininazy II (enzymu rozkładającego bradykininę), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Dobrze wchłania się po podaniu doustnym (biodostępność około 33%), podlega efektowi pierwszego przejścia, około 14% podanej dawki przekształca się w aktywny metabolit. Maksymalne stężenie we krwi losartan osiąga po około 1 h (E-3174 po około 3-4 h). Losartan i jego aktywny metabolit wiążą się z białkami osocza w >99%. Losartan i jego metabolity są wydalane z moczem (35%) i z kałem (58%). T_0,5 wynosi około 2 h dla losartanu, około 6-9 h dla aktywnego metabolitu. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, zwiększając wydalanie sodu i chlorków w prawie równych ilościach. Po podaniu doustnym działanie moczopędne rozpoczyna się w ciągu 2 h z maksymalnym natężeniem po około 4 h i utrzymuje się przez 6-12 h. Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany w organizmie, wydalany jest z moczem. T_0,5 wynosi 5,6-14,8 h.

Reklama

Stadazar HCT - wskazania

Leczenie nadciśnienia samoistnego u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas stosowania losartanu lub hydrochlorotiazydu w monoterapii.

Reklama

Stadazar HCT - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na losartan, pochodne sulfonamidów (takie jak hydrochlorotiazyd) lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych. Ciężkie zaburzenie czynności wątroby; zastój żółci lub niedrożność dróg żółciowych. Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia lub hiperkalcemia. Objawowa hiperurykemia/dna moczanowa. Ciężkie zaburzenie czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Reklama

Stadazar HCT - ostrzeżenia

Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie (obrzęk twarzy, języka, warg, gardła) powinni być uważnie monitorowani. U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki; takie niedobory należy wyrównać przed rozpoczęciem leczenia. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze współistniejącą cukrzycą lub bez cukrzycy, często występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, które wymagają wyrównania; stężenie potasu jak również wartości klirensu kreatyniny należy ściśle kontrolować, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca i klirensem kreatyniny 30-50 ml/min. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu i zamienników soli zawierających potas. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie. Ostrożnie stosować u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki, u pacjentów, u których działanie nerek jest uzależnione od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA), takich jak pacjenci z niewydolnością serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Brak doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepie nerki. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca oraz chorobą naczyń mózgowych nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar. U pacjentów z niewydolnością serca z prawidłową lub zaburzoną czynnością nerek, istnieje ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i (często ostrej) niewydolności nerek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej, dwudzielnej lub kardiomiopatią przerostową. Preparat wykazuje mniejszą skuteczność działania u rasy czarnej. Ze względu na możliwość wystąpienia objawowego niedociśnienia, pacjentów należy obserwować pod kątem zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej, takich jak zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej, hiponatremia, zasadowica hipochloremiczna, hipomagnezemia lub hipokaliemia, które mogą wystąpić w wyniku biegunki lub wymiotów - należy prowadzić regularną kontrolę stężenie elektrolitów w osoczu. Hiponatremia z rozcieńczenia może wystąpić u pacjentów z obrzękiem podczas upałów. Stosowanie tiazydów może powodować pogorszenie tolerancji glukozy; może być konieczne dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego, w tym insuliny. Podczas leczenia może ujawnić się cukrzyca utajona. Tiazydy mogą powodować zmniejszenie wydalania wapnia z moczem oraz przejściowy i niewielki wzrost stężenia wapnia w surowicy; znacząca hiperkalcemia może być objawem ukrytej nadczynności przytarczyc. Stosowanie moczopędnych leków tiazydowych może powodować wzrost stężenia cholesterolu i trójglicerydów. U niektorych pacjentow podawanie tiazydowych lekow moczopędnych może przyspieszać wystąpienie hiperurykemii lub dny. Ponieważ losartan zmniejsza stężenie kwasu moczowego we krwi, skojarzenie losatranu z hydrochlorotiazydem zmniejsza hiperurykemię wywołaną diuretykiem. Tiazydy należy podawać ostrożnie pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, gdyż mogą one powodować cholestazę oraz z uwagi na możliwość spowodowania śpiączki wątrobowej na skutek niewielkich zmian równowagi wodo-elektrolitowej. U pacjentów zażywających tiazydy mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości, zarówno przy dodatnim jak i ujemnym wywiadzie alergicznym oraz z astmą oskrzelową w wywiadzie. Obserwowano przypadki ujawnienia lub zaostrzenia układowego tocznia rumieniowatego. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem, należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Nie należy stosować leku u dzieci i młodzieży w wieku < 18 lat. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Stadazar HCT - ciąża

Stosowanie leku nie jest zalecane podczas I trymestru ciąży. Stosowanie leku jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. U pacjentek planujących zajście w ciążę należy zmienić terapię na alternatywne metody leczenia przeciwnadciśnieniowego, dla których ustalony jest profil bezpieczeństwa stosowania w czasie ciąży, chyba, że dalsze leczenie lekiem z grupy antagonistów receptora angiotensyny II uważane jest za niezbędne. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać stosowanie leku oraz, jeśli to właściwe, rozpocząć alternatywne leczenie. Ekspozycja na leczenie antagonistami receptora angiotensyny II w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na płód (osłabienie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku ekspozycji na lek od II trymestru ciąży, zalecana jest ultradźwiękowa kontrola czaszki oraz czynności nerek. Niemowlęta, których matki stosowały lek z grupy antagonistów receptora angionensyny II należy ściśle obserwować w kierunku wystąpienia niedociśnienia. Doświadczenie ze stosowaniem hydrochlorotiazydu podczas ciąży, a zwłaszcza w I trymestrze, jest ograniczone. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Stosowanie w II i III trymestrze ciąży może niekorzystnie wpływać na perfuzję płodowo-łożyskową oraz może powodować takie działania u płodu i noworodka jak: żółtaczka, zaburzenia równowagi elektrolitowej i trombocytopenia. Nie należy stosować hydrochlorotiazydu w celu leczenia obrzęków w ciąży, nadciśnienia ciążowego (poza rzadkimi przypadkami, gdy nie ma terapii alternatywnej), oraz stanu przedrzucawkowego. Hydrochlorotiazyd jest wydzielany z mlekiem matki w małych ilościach. Z tego względu stosowanie preparatu w okresie karmienia piersią nie jest zalecane. Preferuje się alternatywne leki o lepiej ustalonym profilu bezpieczeństwa w okresie karmienia piersią, szczególnie podczas karmienia noworodków lub wcześniaków.

Reklama

Stadazar HCT - efekty uboczne

W kontrolowanych badaniach klinicznych dotyczących leczenia pierwotnego nadciśnienia tętniczego zawroty głowy były jedynym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem leku, występującym z częstością większą niż w grupie placebo u co najmniej 1% pacjentów. Poza tym działaniem, po wprowadzeniu leku do obrotu obserwowano - rzadko: zapalenie wątroby; hiperkaliemię, zwiększenie aktywności AlAT. Działania niepożądane związanie ze stosowaniem Losartanu. Często: bezsenność, ból głowy, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, kaszel, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok, zaburzenia dotyczące zatok, ból brzucha, nudności, biegunka, niestrawność, kurcze mięśni, ból pleców, ból kończyn dolnych, ból mięśni, osłabienie, zmęczenie, ból w klatce piersiowej, hiperkaliemia, nieznaczne zmniejszenie wartości hematokrytu i stężenia hemoglobiny. Niezbyt często: niedokrwistość, plamica Schönleina-Henocha, wybroczyny, hemoliza, anoreksja, dna, niepokoj, zaburzenia lękowe, zaburzenia paniczne, dezorientacja, depresja, niezwykłe sny, zaburzenia snu, senność, zaburzenia pamięci, nerwowość, parestezje, neuropatia obwodowa, drżenie, migrena, omdlenie, niewyraźne widzenie, pieczenie/kłucie w oku, zapalenie spojówek, zmniejszenie ostrości widzenia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szumy uszne, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, ból zamostkowy, dławica piersiowa, blok AV stopnia II, incydent naczyniowo-mózgowy, zawał mięśnie sercowego, kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca (migotanie przedsionków, bradykardia zatokowa, tachykardia, tachykardia komorowa, migotanie komór), zapalenie naczyń krwionośnych, zaburzenia dotyczące gardła, zapalenie gardła, zapalenie krtani, duszność, zapalenie oskrzeli, krwawienie z nosa, nieżyt błony śluzowej nosa, przekrwienie dróg oddechowych, zaparcie, ból zębów, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wzdęcie, zapalenie żołądka, wymioty, łysienie, zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, uderzenia gorąca z zaczerwienieniem, nadwrażliwość na światło, świąd, wysypka, pokrzywka, pocenie się, ból ramion, obrzęk stawów, ból kolana, ból mięśniowo-szkieletowy, ból barku, sztywność, ból stawów, zapalenie stawów, ból biodra, fibromialgia, osłabienie mięśni, oddawanie moczu w nocy, częste oddawanie moczu, zakażenie dróg moczowych, osłabienie popędu płciowego, impotencja, obrzęk twarzy, gorączka, nieznaczne zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi. Rzadko: reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka. Bardzo rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny. Nieznana: zaburzenia czynności wątroby, rabdomioliza. Działania niepożądane związanie ze stosowaniem Hydrochlorotiazydu. Często: ból głowy. Niezbyt często: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, plamica, małopłytkowość, anoreksja, hiperglikemia, hiperurykemia, hipokaliemia, hiponatremia, bezsenność, przemijające niewyraźne widzenie, widzenie na żółto, martwicze zapalenie naczyń krwionośnych (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skóry), zespół zaburzeń oddechowych (w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc), zapalenie ślinianek, skurcze, podrażnienie żołądka, nudności, wymioty, biegunka, zaparcie, żołtaczka (cholestaza wewnątrzątrobowa), zapalenie trzustki, nadwrażliwość na światło, pokrzywka, toksyczna martwica naskórka, kurcze mięśni, cukromocz, środmiąższowe zapalenie nerek, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek, gorączka, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego. Rzadko: reakcje anafilaktyczne. Badania farmako-epidemiologiczne wykazały zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem (rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy) przy stosowaniu zwiększonych skumulowanych dawek hydrochlorotiazydu.

Stadazar HCT - interakcje

Losartan. Stwierdzono, że ryfampicyna i flukonazol zmniejszają stężenie czynnych metabolitów - nie ustalono klinicznego znaczenia tych interakcji. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie preparatu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m²). Jednoczesne stosowanie leków oszczędzających potas (np. spironolakton, amylorid, triamteren), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas może prowadzić do hiperkaliemii - nie zaleca się takiego leczenia skojarzonego. Jednoczesne stosowanie z solami litu może powodować zmniejszenie wydalania litu- należy monitorować stężenie litu we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (tj. selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych oraz nieselektywnych NLPZ) może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub leków moczopędnych i NLPZ może prowadzić do zwiększonego ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym możliwej ostrej niewydolności nerek oraz zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek. Takie połączenie należy stosować ostrożnie, zwłaszcza u osób w wieku podeszłym. Pacjentów należy odpowiednio nawodnić oraz należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek po rozpoczęciu terapii skojarzonej oraz okresowo później. U niektórych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, leczonych NLPZ, w tym selektywnymi inhibitorami COX-2, jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II może powodować dalsze pogarszanie czynności nerek (działania te są na ogół odwracalne). Ryzyko wystąpienia niedociśnienia może zostać nasilone podczas jednoczesnego stosowania innych leków obniżających ciśnienie tętnicze (tj. trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych, leków przeciwpsychotycznych, baklofenu, amifostyny). Hydrochlorotiazyd: alkohol, barbiturany, opioidy i leki przeciwdepresyjne - mogą nasilić niedociśnienie ortostatyczne. Leki przeciwcukrzycowe (doustne i insulina) - leczenie tiazydami może wpływać na tolerancję glukozy - może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych; metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Inne preparaty przeciwnadciśnieniowe - działanie addytywne. Cholestyramina i żywice kolestypolu zmniejszają wchłanianie hydrochlorotiazydu odpowiednio do 85% i 43%. Kortykosteroidy, ACTH zwiększają niedobór elektrolitów, zwłaszcza potasu. Aminy presyjne (np. adrenalina) - możliwe zmniejszenie reakcji na aminy, jednakże nie w stopniu, który wykluczałby ich stosowanie. Niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna) - możliwe nasilenie reakcji na działanie tych leków. Leki moczopędne zmniejszają klirens nerkowy litu i zwiększają ryzyko toksycznego działania litu - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Leki stosowane w leczeniu dny (probenecyd, sulfinpyrazon, allopurynol) - może być konieczne dostosowanie dawki leków zwiększających wydalanie kwasu moczowego, ponieważ hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego w surowicy. Jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększyć częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Może być konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinopirazonu. Leki przeciwcholinergiczne (atropina, biperyden) zwiększają dostępność biologiczną leków moczopędnych z grupy tiazydów poprzez zmniejszenie motoryki żołądkowo-jelitowej oraz szybkości opróżniania żołądka. Leki cytotoksyczne (cyklofosfamid, metotreksat) - leki z grupy tiazydów mogą zmniejszać wydalanie przez nerki leków cytotoksycznych oraz nasilać ich działanie mielosupresyjne. W przypadku stosowania dużych dawek salicylanów hydrochlorotiazyd może nasilić toksyczne działanie salicylanów na o.u.n. Opisano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej występującej przy jednoczesnym stosowaniu hydrochlorotiazydu i metyldopy. Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększać ryzyko hiperurykemii, a także dolegliwości typu dny moczanowej. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydów może sprzyjać wystąpieniu zaburzeń rytmu serca spowodowanych podawaniem naparstnicy. Zalecane jest okresowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy krwi oraz badanie EKG w przypadku stosowania połączeń losartanu/hydrochlorotiazydu z lekami, na które wpływają zaburzenia równowagi potasu we krwi (np. glikozydy naparstnicy i leki przeciwartmiczne) oraz lekami wywołującymi torsade de pointes, ponieważ hipokaliemia jest czynnikiem predysponującym do torsade de pointes: leki przeciwarytmiczne klasy la (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chlorpromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol), inne (np. beprydyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, winkamina podawana dożylnie). Tiazydowe leki moczopędne mogą powodować hiperkalcemię na skutek zmniejszenia wydalania wapnia; jeżeli suplementy wapnia są stosowane należy kontrolować stężenie wapnia we krwi oraz odpowiednio dostosować dawkę. Jednoczesne stosowanie z karbamazepiną zwiększa ryzyko hiponatremii objawowej; należy monitorować pacjenta. Jodowe środki kontrastujące mogą zwiększyć ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza w przypadku dużych dawek produktów zawierających jod (przed ich podaniem należy odpowiednio nawodnić pacjenta. Amfoterycyna B (pozajelitowo), kortykosteroidy, ACTH lub środki przeczyszczające pobudzające perystaltykę lub glicyryzyna (obecna w lukrecji) - hydrochlorotiazyd może nasilać zaburzenia elektrolitowe, zwłaszcza hipokaliemię.

Stadazar HCT - dawkowanie

Dorośli. Doustnie. Preparat można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Nie należy rozpoczynać leczenia od łącznego stosowania losartanu i hydrochlorotiazydu, natomiast takie postępowanie jest wskazane u pacjentów, u których sól potasowa losartanu lub hydrochlorotiazyd nie zapewniają odpowiedniej kontroli ciśnienia tętniczego. Zalecane jest oddzielne oddzielne dostosowania dawki poszczególnych składników (losartanu i hydrochlorotiazydu). Jeżeli jest to klinicznie uzasadnione, można rozważyć bezpośrednią zamianę monoterapii na leczenie skojarzone u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane. Nadciśnienie tętnicze: zwykle stosowana dawka podtrzymująca wynosi 50 mg losartanu potasowego i 12,5 mg hydrochlorotiazydu (50/12,5 mg) raz na dobę. U pacjentów, u których nie uzyskano dostatecznej reakcji na leczenie, dawkę można zwiększyć do 100 mg losartanu potasowego i 25 mg hydrochlorotiazydu (100/25 mg) raz na dobę. Dawką maksymalną jest 1 tabl. 100/25 mg raz na dobę. Na ogół działanie hipotensyjne uzyskuje się w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Lek nie jest zalecany u pacjentów hemodializowanych. Zazwyczaj nie ma konieczności dostosowywania dawek u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (tj. CCr 30-50 ml/min). Tabl. można przyjmować z posiłkiem lub niezależnie od niego. Tabl. należy połykać w całości (nie należy ich żuć), raz na dobę, popijając szklanką wody.

Stadazar HCT - uwagi

Z powodu wpływu na metabolizm wapnia, tiazydy mogą zaburzać wyniki badań czynności przytarczyc - należy je odstawić przed przeprowadzeniem badania. Podczas leczenia nadciśnienia tętniczego mogą wystąpić zawroty głowy i senność, szczególnie na początku leczenia lub po zwiększeniu dawki, co może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.