Reklama
Talvosilen - skład
1 tabl. zawiera 500 mg paracetamolu i 20 mg półwodnego fosforanu kodeiny. 1 kaps. zawiera 500 mg paracetamolu i 30 mg półwodnego fosforanu kodeiny.
Reklama
Talvosilen - działanie
Preparat złożony zawierający paracetamol i kodeinę. Paracetamol wykazuje właściwości przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Hamuje syntezę prostaglandyn w OUN poprzez hamowanie cyklooksygenazy kwasu arachidonowego. Nie wpływa na agregację płytek krwi. Nie hamuje syntezy prostaglandyn w tkankach obwodowych. Kodeina jest działającym ośrodkowo słabym analgetykiem. Działa poprzez receptory opioidowe μ, choć kodeina ma małe powinowactwo do tych receptorów, a jej działanie przeciwbólowe jest wynikiem przekształcenia do morfiny. Kodeina, szczególnie w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbólowymi, takimi jak paracetamol, jest skuteczna w leczeniu ostrego bólu nocyceptywnego. Działanie preparatu złożonego jest dłuższe i silniejsze niż każdego ze składników oddzielnie. Paracetamol po podaniu doustnym wchłania się szybko i prawie całkowicie. Maksymalne stężenie w surowicy osiąga po ok. 0,5-1,5 h. Metabolizowany jest w wątrobie - sprzęgany z kwasem glukuronowym i siarkowym (odpowiednio w 55% i 35%). Powstający w niewielkiej ilości hepatotoksyczny metabolit pośredni N-acetylo-p-benzochinonoimina jest szybko wiązany ze zredukowanym glutationem i wydalany z moczem po sprzężeniu z cysteiną lub kwasem merkapturowym. Mechanizm ten łatwo ulega wysyceniu w przypadku przyjęcia dużych dawek paracetamolu. Paracetamol jest wydalany przez nerki, głównie w postaci glukuronianu (60–80%) lub siarczanu (20–30%). Mniej niż 5% wydala się w postaci niezmienionej. T0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 2 h. Kodeina wchłania się szybko po podaniu doustnym, Cmax w osoczu krwi osiąga po ok.1 h od podania. Metabolizowana jest w wątrobie (znaczne różnice osobnicze). Główne metabolity to morfina i norkodeina oraz produkty sprzęgania morfiny i kodeiny. Stężenia produktów sprzęgania są znacznie wyższe niż substancji wyjściowych. T0,5 w fazie eliminacji wynosi 3-5 h i zwiększa się do 9-18 h w przypadkach zaburzenia czynności nerek; jest także dłuższy u osób w podeszłym wieku. Tylko ok. 10% kodeiny wydalana jest z moczem w postaci niezmienionej.
Reklama
Talvosilen - wskazania
Leczenie ostrego bólu o umiarkowanym nasileniu, który nie ustąpi po leczeniu innymi lekami przeciwbólowymi, takimi jak paracetamol lub ibuprofen (stosowanymi w monoterapii) u pacjentów w wieku 12 lat i starszych.
Reklama
Talvosilen - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność oddechowa. Depresja ośrodka oddechowego. Utrata przytomności. Śpiączka. Zapalenie płuc. Ostry atak astmy. Okres przedporodowy. Zagrożenie porodem przedwczesnym. Dzieci w wieku poniżej 12 lat. Okres karmienia piersią. Pacjenci, o których wiadomo, że mają bardzo szybki metabolizm z udziałem enzymu CYP2D6. Leku nie stosować u dzieci i młodzieży (w wieku 0 do 18 lat) poddawanych zabiegowi usunięcia migdałka podniebiennego (tonsilektomia) i (lub) gardłowego (adenoidektomia) w ramach leczenia zespołu obturacyjnego bezdechu śródsennego ze względu na zwiększone ryzyko ciężkich i zagrażających życiu działań niepożądanych.
Reklama
Talvosilen - ostrzeżenia
Ze względu na ryzyko przedawkowania, należy sprawdzić czy inne przyjmowane równolegle leki nie zawierają paracetamolu i (lub) kodeiny. Lek można stosować wyłącznie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka w następujących przypadkach: uzależnienie od opioidów; zaburzenia świadomości; stany z podwyższeniem ciśnienia śródczaszkowego; zaburzenia ośrodka oddechowego i czynności układu oddechowego; jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO; przewlekła obturacyjna choroba płuc. Lek należy stosować ze szczególną ostrożnością (tzn. z wydłużeniem odstępów pomiędzy dawkami lub w zmniejszonych dawkach) oraz pod kontrolą lekarza w następujących przypadkach: niewydolność hepatocytów (wskaźnik Child-Pugh <9); przewlekły alkoholizm; ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) oraz pacjenci poddawani dializie; zespół Gilberta-Meulengrachta; choroby mogące przebiegać ze zmniejszeniem stężenia glutationu (np. w przypadku cukrzycy, zakażenia HIV, zespołu Downa, nowotworów); niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej. Kodeina jest metabolizowana przez CYP2D6 do morfiny, jej aktywnego metabolitu. Jeśli pacjent ma niedobór lub jest całkowicie pozbawiony tego enzymu, nie zostanie uzyskane odpowiednie działanie przeciwbólowe. Szacunkowe dane wskazują, że do 7% populacji kaukaskiej może mieć niedobór tego enzymu. U pacjentów z szybkim lub bardzo szybkim metabolizmem CYP2D6 istnieje zwiększone ryzyko działań niepożądanych toksyczności opioidów nawet podczas stosowania zwykle zalecanych dawek (większe niż spodziewane stężenia morfiny). Należy kontrolować indywidualną reakcję pacjenta na lek, w celu szybkiego rozpoznania ewentualnego względnego przedawkowania. Szczególnie dotyczy to pacjentów w podeszłym wieku, z osłabioną czynnością nerek oraz z zaburzeniami oddychania (niebezpieczeństwo obrzęku płuc). Ogólnymi objawami toksyczności opioidów są: dezorientacja, senność, płytki oddech, małe źrenice, nudności, wymioty, zaparcia i brak apetytu. W ciężkich przypadkach mogą to być: objawy związane z hamowaniem czynności układu krążenia i układu oddechowego, które mogą zagrażać życiu, a w rzadkich przypadkach prowadzić do zgonu. Szacunkowa częstość występowania bardzo szybkiego metabolizmu przez CYP2D6 w różnych populacjach: afrykańska/etiopska - 29%, afroamerykańska - 3,4-6,5%, azjatycka 1,2-2%, kaukaska - 3,6-6,5%, grecka - 6%, węgierska - 1,9%, północno-europejska - 1-2%. Istnieją doniesienia, że kodeina stosowana pooperacyjnie u dzieci po zabiegu usunięcia migdałka podniebiennego i (lub) gardłowego w obturacyjnym bezdechu śródsennym, prowadzi do rzadkich, lecz zagrażających życiu działań niepożądanych, w tym do zgonu. Wszystkie dzieci otrzymywały kodeinę w dawkach, które były w odpowiednim zakresie dawek; jednak istnieją dowody, że te dzieci bardzo szybko, albo szybko metabolizują kodeinę do morfiny. Lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci, u których czynność układu oddechowego może być zaburzona, w tym u dzieci z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi, ciężkimi zaburzeniami serca lub układu oddechowego, zakażeniami górnych dróg oddechowych lub płuc, wielonarządowymi urazami lub rozległymi zabiegami chirurgicznymi. Te czynniki mogą nasilać objawy toksyczności morfiny. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości pacjent powinien odstawić lek i natychmiast skontaktować się z lekarzem. Przekroczenie zalecanej dawki może spowodować ciężkie uszkodzenie wątroby. W przypadku dłuższego stosowania paracetamolu w dużych dawkach mogą wystąpić bóle głowy, których nie wolno leczyć za pomocą podwyższonych dawek leku. W takich przypadkach nie należy dalej przyjmować leku przeciwbólowego bez uprzedniego porozumienia z lekarzem. Długotrwałe przyjmowanie leków przeciwbólowych, zwłaszcza w połączeniu z lekami przeciwbólowymi o działaniu przeciwzapalnym i przeciwgorączkowym, może prowadzić do trwałego uszkodzenia nerek i wystąpienia ryzyka niewydolności nerek (nefropatia po analgetykach). Nie należy nagle przerywać leczenia, jeśli lek stosowany był długotrwale, ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu odstawiennego. Mogą wystąpić bóle głowy oraz zmęczenie, bóle mięśniowe, zdenerwowanie i objawy wegetatywne. Objawy odstawienia ustępują zazwyczaj samoistnie w ciągu kilku dni. Należy poinstruować pacjenta, że w takich przypadkach nie powinien ponownie zaczynać przyjmowania leków przeciwbólowych, bez porozumienia z lekarzem. W przypadku obniżonego ciśnienia krwi z jednoczesną hipowolemią nie należy stosować leku w dużych dawkach. Podczas długotrwałego stosowania leku istnieje ryzyko uzależnienia (ze względu na zawartość kodeiny). Należy zachować ostrożność, stosując lek u osób uzależnionych w przeszłości od opioidów. Kodeina jest stosowana jako środek zastępczy przez osoby uzależnione od heroiny. Osoby uzależnione od alkoholu i leków uspokajających mają skłonności do nadużywania kodeiny. Leki zawierające kodeinę mogą być wydawane tylko z przepisu lekarza i stosowane pod ciągłą kontrolą lekarską. Należy poinstruować pacjenta, że odstępowanie osobom trzecim leków przepisywanych pacjentowi przez lekarza jest niedozwolone. Leczenie pacjentów po cholecystektomii należy prowadzić z zachowaniem ostrożności. Ze względu na skurcz zwieracza Oddiego mogą wystąpić objawy przypominające zawał serca oraz nasilenie objawów związanych z istniejącym zapaleniem trzustki. U pacjentów otrzymujących duże dawki i u bardzo wrażliwych osób mogą wystąpić związane z dawką zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej i zaburzenia ostrości wzroku. Ponadto może wystąpić depresja oddechowa i euforia. Jednoczesne stosowanie leku i preparatów uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub podobne leki, może powodować uspokojenie, depresję oddechową, śpiączkę i śmierć. Ze względu na to ryzyko jednoczesne przepisywanie tych leków uspokajających należy zarezerwować dla pacjentów, u których alternatywne metody leczenia nie są możliwe. Jeśli jednak zostanie podjęta decyzja o przepisaniu leku jednocześnie z preparatami uspokajającymi, należy zastosować najniższą skuteczną dawkę, a czas leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem oznak i objawów depresji oddechowej i sedacji. W związku z tym zdecydowanie zaleca się poinformowanie pacjentów i ich opiekunów, aby byli świadomi tych objawów. Tabletki (500 mg+20 mg) zawierają mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na tabletkę, to oznacza, że zasadniczo nie zawierają sodu.
Reklama
Talvosilen - ciąża
Lek jest przeciwwskazany w I trymestrze ciąży. W II i III trymestrze ciąży można stosować pojedyncze dawki preparatu jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. W okresie przedporodowym oraz w przypadku zagrożenia porodem przedwczesnym stosowanie leku jest przeciwwskazane, ponieważ kodeina przechodzi przez łożysko i może hamować czynność oddechową u noworodka. W przypadku długotrwałego przyjmowania kodeiny może rozwinąć się u płodu uzależnienie od opioidów. Stosowanie kodeiny w III trymestrze ciąży może powodować wystąpienie zespołu odstawiennego u noworodków, niezależnie od dawki. Leku nie należy stosować w okresie karmienia piersią. Paracetamol i kodeina, a także morfina będąca jej metabolitem, przenikają do mleka kobiecego. Jeżeli pacjentka ma bardzo szybki metabolizm z udziałem enzymu CYP2D6, w mleku matki mogą występować większe stężenia aktywnego metabolitu, morfiny. W bardzo rzadkich przypadkach może to spowodować u niemowlęcia objawy toksyczności opioidów, które mogą prowadzić do zgonu.
Reklama
Talvosilen - efekty uboczne
Bardzo często: uczucie zmęczenia, łagodne bóle głowy, nudności, wymioty, zaparcia. Często: niewielka senność, zmniejszenie ciśnienia krwi i omdlenia podczas przyjmowania dużych dawek. Niezbyt często: zaburzenia snu, szumy uszne, skrócenie oddechu, suchość błony śluzowej jamy ustnej, świąd, rumień, wysypka, pokrzywka. Rzadko: alergiczna małopłytkowość, leukocytopenia, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (aminotransferaz), ostre reakcje alergiczne łącznie (w tym zespół Stevensa-Johnsona). Bardzo rzadko: agranulocytoza, pancytopenia, reakcje nadwrażliwości (takie jak obrzęk naczynioruchowy, duszność, wzmożone pocenie, nudności, gwałtowne obniżenie ciśnienia krwi prowadzące do wstrząsu), skurcz oskrzeli (tzw. astma po analgetykach), obrzęk płuc może wystąpić przy dużych dawkach, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi poprzednio zaburzeniami czynności płuc.
Talvosilen - interakcje
Równoczesne stosowanie leków zaburzających czynność OUN, takich jak leki uspokajające, nasenne lub psychotropowe (np. chloropromazyna, tiorydazyna, perfenazyna) czy leków przeciwhistaminowych (np. prometazyna, meklozyna) obniżających ciśnienie, jak również innych leków przeciwbólowych, a także picie alkoholu może nasilić działanie uspokajające i depresję ośrodka oddechowego. Jednoczesne stosowanie opioidów z lekami uspokajającymi, takimi jak benzodiazepiny lub pokrewnymi lekami, zwiększa ryzyko sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i śmierci z powodu addytywnego działania hamującego na OUN. Dawka i czas trwania jednoczesnego stosowania powinny być ograniczone. Równoczesne stosowanie leków zwiększających metabolizm wątrobowy, jak niektóre leki nasenne i przeciwpadaczkowe (np. fenobarbital, fenytoina, karbamazepina) oraz ryfampicyny może powodować uszkodzenie wątroby, nawet podczas stosowania zalecanych dawek paracetamolu. Dotyczy to również substancji potencjalnie hepatotoksycznych oraz nadużywania alkoholu. Przyjmowanie leku z pokarmem i (lub) lekami spowalniającymi opróżnianie żołądka (np. propentelina) może opóźnić wchłanianie paracetamolu oraz wystąpienie efektu leczniczego. Przyjmowanie preparatu z lekami przyspieszającymi opróżnianie żołądka (jak np. metoklopramid) może nasilić wchłanianie paracetamolu oraz efekt leczniczy. Preparat podawany jednocześnie z AZT (zydowudyna) nasila działanie toksyczne zydowudyny na szpik kostny. Przyjmowanie probenecydu utrudnia sprzęganie paracetamolu z kwasem glukuronowym i prowadzi do ok. 2-krotnego zmniejszenia klirensu paracetamolu. Przy jednoczesnym przyjmowaniu probenecydu należy zmniejszyć dawkę paracetamolu. Kolestyramina zmniejsza wchłanianie paracetamolu. Podczas przyjmowania preparatu należy unikać picia alkoholu, ponieważ efekt addycyjny alkoholu ze składnikami leku prowadzi do znacznego zmniejszenia znacznego zmniejszenia wydolności psychomotorycznej organizmu. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (imipramina, amitryptylina) oraz opipramol mogą nasilać depresję ośrodka oddechowego wywołaną przez kodeinę. Jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO (takich jak np. tranylcypromina) nasila działania na OUN oraz inne działania niepożądane w stopniu trudnym do przewidzenia. Dlatego stosowanie preparatu można rozpocząć dopiero po 2 tyg. od zakończenia terapii lekami z grupy inhibitorów MAO. Jednoczesne stosowanie z częściowymi agonistami (lub antagonistami) opioidowymi, takimi jak np. buprenorfina, pentazocyna może osłabić działania leku. Cymetydyna i inne leki zmieniające metabolizm wątrobowy mogą nasilać działanie preparatu. Podczas jednoczesnego stosowania cymetydyny z morfiną obserwowano zahamowanie rozkładu metabolicznego morfiny, stężenia prowadzące do wzrostu jej stężenia w osoczu krwi. Nie można wykluczyć wystąpienia takiej reakcji również w przypadku kodeiny. Jednoczesne stosowanie leków przeciwzakrzepowych, zwłaszcza warfaryny, może zwiększać poziomy INR i może zwiększać ryzyko krwawienia. Dlatego długotrwałe podawanie paracetamolu (>10 dni) pacjentom leczonym lekami przeciwzakrzepowymi powinno odbywać się wyłącznie pod nadzorem lekarza. Zalecane jest monitorowanie wartości INR. Sporadyczne stosowanie paracetamolu nie ma istotnego wpływu na tendencję do krwawień.
Talvosilen - dawkowanie
Doustnie. Talvosilen: dorośli i dzieci powyżej 12 lat (mc. od 43 kg): 1-2 tabl. co 6-8 h (nie częściej niż 4 razy na dobę); nie przekraczać dawki 4 g paracetamolu oraz 160 mg kodeiny na dobę - co odpowiada 8 tabl. Talvosilen forte: dorośli i dzieci powyżej 12 lat (mc. od 43 kg): 1-2 kaps. co 6-8 h (nie częściej niż 4 razy na dobę); nie przekraczać dawki 4 g paracetamolu oraz 240 mg kodeiny na dobę - co odpowiada 8 kaps. Czas leczenia. Czas trwania leczenia należy ograniczyć do 3 dni i jeśli nie osiągnięto skutecznego złagodzenia bólu, należy zasięgnąć opinii lekarza.
Szczególne grupy pacjentów. W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub niewydolnością nerek oraz z zespołem Gilberta-Meulengrachta należy zmniejszyć dawkę lub wydłużyć odstępy pomiędzy dawkami. W przypadku ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) należy zachowywać co najmniej 8-h odstępy pomiędzy kolejnymi dawkami. Leku nie należy stosować u dzieci <12 lat lub o mc. <43 kg ze względu na ryzyko toksyczności opioidów związane ze zmiennym i nieprzewidywalnym metabolizmem kodeiny do morfiny. Sposób podania. Tabl. i kaps. przyjmować w całości, między posiłkami, popijając odpowiednią ilością płynu. Przyjmowanie po jedzeniu może opóźnić działanie. Nie należy przyjmować preparatu w pozycji leżącej.
Talvosilen - uwagi
Paracetamol zawarty w preparacie może wywierać pewien wpływ na wyniki oznaczeń stężenia kwasu moczowego oraz cukru we krwi. Preparat może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, nawet jeśli jest przyjmowany zgodnie z zaleceniem lekarza. Podczas stosowania leku nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.
