Reklama
Telzir - skład
1 tabl. powl. zawiera 700 mg fosamprenawiru w postaci fosamprenawiru wapnia (co odpowiada około 600 mg amprenawiru).
Reklama
Telzir - działanie
Lek przeciwwirusowy, inhibitor proteazy. Przeciwwirusowe działanie fosamprenawiru obserwowane in vitro wywoływane jest obecnością śladowych ilości amprenawiru. Amprenawir jest kompetycyjnym inhibitorem proteazy HIV-1. Łączy się z centrum aktywnym proteazy HIV-1 i w ten sposób zapobiega powstawaniu prekursorów wirusowej poliproteiny gag i gag-pol, w wyniku czego powstają niedojrzałe, niezakaźne cząstki wirusa. Jednoczesne podawanie rytonawiru z fosamprenawirem zwiększa AUC amprenawiru w surowicy około dwukrotnie i CT,ss w osoczu od 4 do 6 razy, w porównaniu z wartościami uzyskiwanymi podczas podawania wyłącznie fosamprenawiru. Po podaniu doustnym, fosamprenawir jest szybko i prawie całkowicie hydrolizowany do amprenawiru i nieorganicznych fosforanów, po wchłonięciu przez nabłonek przewodu pokarmowego. Po podaniu pojedynczej dawki fosamprenawiru, Cmax amprenawiru w osoczu występuje ok. 2 h po podaniu. Wartość AUC fosamprenawiru wynosi zwykle mniej niż 1% wartości obserwowanej po podaniu amprenawiru. Bezwzględna biodostępność fosamprenawiru nie została u ludzi określona. Po doustnym podaniu wielokrotnych równoważnych dawek fosamprenawiru i amprenawiru, obserwowano podobne wartości AUC; jednak dla fosamprenawiru wartości Cmax były około 30% niższe, a wartości Cmin były około 28% wyższe. W badaniach in vitro wiązanie amprenawiru z białkami wynosi ok. 90%. Przenikanie amprenawiru do płynu mózgowo-rdzeniowego u ludzi jest nieznaczne. Amprenawir wydaje się przenikać do nasienia. Amprenawir jest głównie metabolizowany w wątrobie i mniej niż w 1% wydalany w postaci niezmienionej z moczem. Główna droga metabolizmu odbywa się z udziałem CYP3A4. Metabolizm amprenawiru jest hamowany przez rytonawir poprzez hamowanie CYP3A4, w wyniku czego następuje zwiększenie stężenia amprenawiru w osoczu. Dodatkowo amprenawir jest także inhibitorem enzymu CYP3A4, chociaż w mniejszym stopniu, niż rytonawir. Po podaniu preparatu T0,5 amprenawiru wynosi 7,7 h. Podczas jednoczesnego podawania preparatu z rytonawirem T0,5 amprenawiru wzrasta do 15-23 h. Po podaniu doustnym amprenawiru metabolity pochodzące z około 14% dawki wykrywa się w moczu i około 75% w kale.
Reklama
Telzir - wskazania
W skojarzeniu z małą dawką rytonawiru lek jest wskazany u dorosłych, młodzieży i dzieci od 6 lat do skojarzonej terapii z innymi preparatami przeciwretrowirusowymi w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności typu 1 (HIV-1). U pacjentów dorosłych, niezbyt intensywnie leczonych lekami przeciwretrowirusowymi fosamprenawir w skojarzeniu z małą dawką rytonawiru nie był tak skuteczny, jak lopinawir z rytonawirem. Nie przeprowadzono badań porównawczych obejmujących dzieci i młodzież. U pacjentów uprzednio intensywnie leczonych stosowanie preparatu w skojarzeniu z małą dawką rytonawiru nie zostało dostatecznie przebadane. W przypadku pacjentów leczonych uprzednio inhibitorami proteazy (PI), wyboru preparatu należy dokonywać na podstawie indywidualnych testów oporności i historii choroby pacjenta.
Reklama
Telzir - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na fosamprenawir, amprenawir lub rytonawir, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Łączne stosowanie z lekami mającymi wąski indeks terapeutyczny, będącymi substratami cytochromu P450 3A4 (CYP3A4), np. z alfuzosyną, amiodaronem, astemizolem, beprydylem, cyzaprydem, dihydroergotaminą, ergotaminą, pimozydem, kwetiapiną, chinidyną, terfenadyną, doustnie podawanym midazolamem, doustnie podawanym triazolamem oraz syldenafilem stosowanym w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego. Jednoczesne stosowanie lurazydonu - leku przeciwpsychotycznego, i fosamprenawiru w skojarzeniu z rytonawirem (FPV/RTV). Jednoczesne stosowanie parytaprewiru i fosamprenawiru w skojarzeniu z rytonawirem (ryzyko zwiększenia ekspozycji na parytaprewir oraz brak danych klinicznych oceniających jego skalę). Równoczesne stosowanie fosamprenawiru z lowastatyną lub symwastatyną (zwiększone stężenia lowastatyny i symwastatyny w osoczu mogą zwiększać ryzyko miopatii, w tym rozpadu włókien mięśni poprzecznie prążkowanych). Fosamprenawir z rytonawirem nie może być stosowany jednocześnie z preparatami o wąskim indeksie terapeutycznym, których metabolizm w znacznym stopniu zależy od CYP2D6, np. z flekainidem i propafenonem. Przeciwwskazane jest stosowanie ryfampicyny razem z fosamprenawirem, podawanym jednocześnie z małą dawką rytonawiru. Preparatów ziołowych zawierających dziurawiec nie można stosować podczas jednoczesnego przyjmowania fosamprenawiru (ryzyko zmniejszenia stężenia amprenawiru w surowicy i osłabienia działania klinicznego amprenawiru).
Reklama
Telzir - ostrzeżenia
Fosamprenawir zawiera domieszki sulfonamidów - lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z nadwrażliwością na sulfonamidy. Jednoczesne stosowanie fosamprenawiru w dawce 700 mg 2 razy na dobę z rytonawirem w dawce większej niż 100 mg 2 razy na dobę nie zostało przebadane klinicznie - nie jest ono zalecane. Fosamprenawir z rytonawirem należy stosować z ostrożnością i w zmniejszonych dawkach u dorosłych z lekkim, umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Jeżeli jednocześnie stosowane są leki przeciwwirusowe w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C, należy zapoznać się z ChPL odpowiedniego preparatu. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje zwiększone ryzyko ciężkich i mogących zakończyć się zgonem działań niepożądanych ze strony wątroby. U pacjentów mających uprzednio zaburzenia czynności wątroby, w tym przewlekłe aktywne zapalenie wątroby, częściej występują nieprawidłowości w testach czynności wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i należy je kontrolować wg przyjętych standardów. Jeżeli są dowody nasilenia choroby wątroby u tych pacjentów, należy koniecznie rozważyć przerwanie lub zakończenie leczenia. Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie preparatu z halofantryną, lidokainą (ogólnoustrojowo) i z inhibitorami PDE5 (np. syldenafil, tadalafil, wardenafil). Zaleca się zmniejszenie dawki ryfabutyny o co najmniej 75% podczas jednoczesnego podawania z fosamprenawirem i rytonawirem; może być niezbędne dalsze zmniejszenie dawki. W przypadku skojarzonego stosowania fosamprenawiru, rytonawiru i doustnych środków antykoncepcyjnych może być zwiększone ryzyko wzrostu aktywności aminotransferaz wątrobowych oraz zmian stężenia hormonów w osoczu - u kobiet w wieku rozrodczym zaleca się wówczas stosowanie alternatywnych niehormonalnych metod antykoncepcji. Brak dostępnych danych dotyczących skojarzonego stosowania fosamprenawiru, rytonawiru oraz estrogenów i (lub) progestagenów podawanych w HTZ; skuteczność i bezpieczeństwo takiej terapii wraz fosamprenawirem i rytonawirem nie zostało określone. Leki przeciwdrgawkowe (karbamazepina, fenobarbital) należy stosować z ostrożnością. Zaleca się kontrolowanie stężeń terapeutycznych leków z grupy immunosupresantów (cyklosporyna, takrolimus, rapamycyna) podczas jednoczesnego podawania z fosamprenawirem. Zaleca się kontrolowanie stężeń terapeutycznych trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych (np. dezypraminy, nortryptyliny) podczas jednoczesnego podawania z fosamprenawirem. Podczas jednoczesnego podawania warfaryny lub innych doustnych leków przeciwzakrzepowych należy kontrolować INR. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu z rytonawirem i flutykazonem, lub innymi glikokortykosteroidami, które są metabolizowane przez CYP3A4, o ile spodziewane korzyści z leczenia nie przewyższają potencjalnego ryzyka ogólnego działania kortykosteroidów. Jednoczesne stosowanie fosamprenawiru w skojarzeniu z rytonawirem z lekami przeciwnowotworowymi metabolizowanymi przez CYP3A (takimi jak dazatynib, nilotynib, ibrutynib, winblastyna i ewerolimus) może powodować zwiększenie stężenia tych leków, co może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych zwykle związanych ze stosowaniem leków. Należy odnieść się do ChPL właściwych dla tych leków. Podczas stosowania fosamprenawiru z rytonawirem w skojarzeniu z działającymi bezpośrednio lekami przeciwwirusowymi (DAA) stosowanymi w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C, metabolizowanymi przez CYP3A4 lub będącymi induktorami lub inhibitorami CYP3A4, spodziewana jest zmiana stężenia leków w osoczu. Większość pacjentów z wysypką o niewielkim lub średnim nasileniu może kontynuować przyjmowanie preparatu; można stosować preparaty przeciwhistaminowe (np. chlorowodorek cetyryzyny). Lek należy bezwzględnie odstawić w przypadku wystąpienia ciężkiej wysypki lub gdy z wysypką o umiarkowanym nasileniu występują objawy ogólnoustrojowe lub objawy ze strony błon śluzowych. Donoszono o nasileniu się krwawień, w tym spontanicznych krwiaków skóry i krwawień dostawowych u pacjentów z hemofilią typu A i B leczonych inhibitorami proteazy (PI). U niektórych pacjentów konieczne było podawanie czynnika VIII. U więcej niż połowy stwierdzonych przypadków, leczenie inhibitorami proteazy kontynuowano lub wznowiono leczenie, jeśli uprzednio było ono przerwane. W celu właściwego monitorowania stężeń lipidów i glukozy we krwi, należy postępować zgodnie z przyjętymi wytycznymi odnośnie leczenia zakażeń HIV. Zaburzenia gospodarki lipidowej należy leczyć zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART) wystąpić może reakcja zapalna na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności leczenia. Zgłaszano przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) w sytuacji poprawy czynności układu immunologicznego pacjenta; jednak zgłaszany czas do ich wystąpienia jest bardziej zmienny i mogą pojawić się wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Mimo, iż uważa się, że etiologia tego schorzenia jest wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem kortykosteroidów, spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją, podwyższonym wskaźnikiem masy ciała), odnotowano przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu leczeniu CART. Pacjenci powinni zwrócić się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę 100 mg, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Reklama
Telzir - ciąża
Preparat należy stosować w ciąży wyłącznie wówczas, gdy w opinii lekarza oczekiwana korzyść przewyższa potencjalne ryzyko dla płodu. Podejmując decyzję o zastosowaniu leków przeciwretrowirusowych w leczeniu zakażenia HIV u kobiet w ciąży w celu zmniejszenia ryzyka wertykalnego przeniesienia HIV na noworodka, należy co do zasady wziąć pod uwagę dane pochodzące z badań na zwierzętach, jak również doświadczenie kliniczne u kobiet w ciąży. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania fosamprenawiru u kobiet w ciąży jest ograniczone (mniej niż 300 kobiet w ciąży). Wykazano, że amprenawir przenika przez łożysko u ludzi. W badaniach na zwierzętach ogólnoustrojowe narażenie osoczowe (AUC) na amprenawir, mniejsze niż ekspozycja terapeutyczna u pacjentów leczonych fosamprenawirem, powodowało występowanie toksyczności w niektórych przypadkach. Wobec mniejszego narażenia w badaniach wpływu toksycznego na rozrodczość u zwierząt, potencjalny wpływ toksycznego działania leku nie został w pełni określony. Zaleca się, aby matki zakażone HIV w żadnych okolicznościach nie karmiły piersią dzieci w celu uniknięcia przeniesienia HIV. U szczurów nie zaobserwowano wpływu fosamprenawiru na płodność i zdolność rozrodczą.
Reklama
Telzir - efekty uboczne
Bardzo często: biegunka, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi. Często: ból i zawroty głowy, parestezje w obrębie jamy ustnej, luźne stolce, nudności, wymioty, bóle brzucha, wysypka, zmęczenie, zwiększenie stężenia triglicerydów we krwi, zwiększenie aktywności AlAT i AspAT, zwiększenie aktywności lipazy. Niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy. Rzadko: zespół Stevensa-Johnsona. Podczas leczenia mogą wystąpić rumieniowe lub plamkowo-grudkowe wykwity skórne, ze świądem lub bez. Wysypka zwykle ustępuje samoistnie bez konieczności przerwania leczenia fosamprenawirem z rytonawirem. Przypadki ciężkich lub zagrażających życiu reakcji skórnych, w tym zespół Stevensa-Johnsona, były stwierdzane rzadko. Podawanie fosamprenawiru z rytonawirem należy bezwzględnie przerwać w przypadku, gdy oprócz wysypki skórnej występują objawy ogólnoustrojowe, uogólniona reakcja alergiczna lub objawy ze strony błon śluzowych. Podczas leczenia przeciwretrowirusowego mogą zwiększyć się masa ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi. Podczas stosowania inhibitorów proteazy stwierdzano zwiększenie aktywności CPK, bóle mięśniowe, zapalenie mięśni i rzadko rozpad włókien mięśni poprzecznie prążkowanych. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności na początku stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych na niewywołujące objawów lub resztkowe zakażenia oportunistyczne (np. zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii ). Zgłaszano przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) w sytuacji poprawy czynności układu immunologicznego pacjenta. Przypadki martwicy kości odnotowano głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV lub poddanych długotrwałemu leczeniu CART. U pacjentów z hemofilią podczas stosowania inhibitorów proteazy obserwowano nasilenie występowania samoistnych krwawień. Ogólny profil bezpieczeństwa u dzieci i młodzieży był podobny do profilu zaobserwowanego w populacji dorosłych. U dzieci i młodzieży wymioty występowały częściej; działania niepożądane związane z lekiem występowały częściej w badaniu, w którym pacjentom podawano fosamprenawir z rytonawirem raz na dobę, niż w badaniu, w którym pacjentom podawano fosamprenawir z rytonawirem 2 razy na dobę.
Telzir - interakcje
W przypadku jednoczesnego podawania fosamprenawiru i rytonawiru, może dominować profil metabolicznych interakcji rytonawiru, ponieważ rytonawir jest znacznie silniejszym inhibitorem CYP3A4 - należy zapoznać się z pełną informacją o leku dotyczącą rytonawiru przed zastosowaniem fosamprenawiru z rytonawirem. Rytonawir jest również inhibitorem CYP2A6 i indukuje CYP3A4, CYP1A2, CYP2C9 i transferazę glukuronozylową. Ponadto, zarówno amprenawir jak i aktywne metabolity fosamprenawiru i rytonawir są metabolizowane głównie w wątrobie z udziałem CYP3A4 - leki, które są metabolizowane w ten sam sposób lub modyfikują aktywność CYP3A4, mogą zmieniać farmakokinetykę amprenawiru. Podobnie amprenawir i rytonawir mogą wpływać na farmakokinetykę innych leków, metabolizowanych w tym samym szlaku metabolicznym. Nie występowały klinicznie istotne interakcje podczas podawania fosamprenawiru 700 mg 2 razy na dobę i rytonawiru 100 mg 2 razy na dobę jednocześnie z efawirenzem (600 mg raz na dobę) lub newirapiną (200 mg 2 razy na dobę). Jednoczesne stosowanie z etrawiryną powoduje zwiększenie AUC, Cmin i Cmax amprenawiru – może być konieczne zmniejszenie dawki fosamprenawiru. Badania interakcji abakawiru, lamiwudyny i zydowudyny zostały przeprowadzone z amprenawirem (brak badań dotyczących interakcji FPV z RTV) - nie oczekuje się klinicznie znaczących interakcji. Nie oczekuje się klinicznie znaczących interakcji z dydanozyną (zarówno w postaci tabletek do żucia i kaps. odpornych na działanie soku żołądkowego) i dizoproksylem tenofowiru - nie jest konieczna modyfikacja dawki. Zgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi leczenia, na ogół nie zaleca się terapii dwoma inhibitorami proteazy. Jednoczesne stosowanie z 400 mg lopinawiru i 100 mg rytonawiru 2 razy na dobę powoduje zwiększenie Cmax, AUC i Cmin lopinawiru i znaczące zmniejszenie Cmax, AUC i Cmin amprenawiru; z 533 mg lopinawiru i 133 mg rytonawiru 2 razy na dobę powoduje zmniejszenie Cmax, AUC i Cmin amprenawiru – skojarzone stosowanie nie jest zalecane. Nie przeprowadzono badań interakcji fosamprenawiru z rytonawirem z: indinawirem i sakwinawirem - nie jest możliwe wskazanie zaleceń dotyczących dawkowania. Podczas łącznego podawania z atazanawirem 300 mg raz na dobę nie jest konieczna modyfikacja dawki. Skojarzone stosowanie nie jest zalecane z raltegrawirem (400 mg 2 razy na dobę) – znacząco zmniejszone narażenie oraz Cmin, obserwowane zarówno dla amprenawiru, jak i raltegrawiru (szczególnie po posiłku), może prowadzić do niepowodzenia leczenia wirusologicznego u pacjentów. Nie zaleca się modyfikacji dawki fosamprenawiru lub dolutegrawiru, na podstawie danych klinicznych dotyczących zależności odpowiedzi od ekspozycji; należy zachować ostrożność i prowadzić ścisłą obserwację w sytuacji, kiedy takie skojarzenie leków podawane jest pacjentom z opornością na inhibitory integrazy. Skojarzone stosowanie z marawirokiem (300 mg 2 razy na dobę) nie jest zalecane; obserwowane znaczące zmniejszenie Cmin amprenawiru może prowadzić do niepowodzenia leczenia wirusologicznego u pacjentów. Skojarzone stosowanie z lekami przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu C (symeprewir, daklataswir) nie jest zalecane a z parytaprewirem jest przeciwwskazane. Łączne stosowanie jest przeciwwskazane: z lekami przeciwarytmicznymi (amiodaron, beprydyl, chinidyna, flekainind, propafenon), cyzaprydem, astemizolem, terfenadyną lub pimozydem - możliwość wystąpienia ciężkich i (lub) zagrażających życiu działań niepożądanych, takich jak zaburzenia rytmu serca; pochodnymi ergotaminy (dihydroergotamina, ergotamina, ergonowina, metyloergonowina) – ryzyko wystąpienia toksyczności, charakteryzującej się skurczem naczyń obwodowych i niedokrwieniem; kwetiapiną – możliwość wystąpienia toksyczności związanej z kwetiapiną, która może prowadzić do śpiączki. Jednoczesne podawanie fosamprenawiru w skojarzeniu z rytonawirem i lurazydonu jest przeciwwskazane ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich i (lub) zagrażających życiu reakcji związanych z zastosowaniem lurazydonu (spodziewany wzrost stężenia w osoczu na skutek hamowania CYP3A4). Ostrożnie stosować z klarytromycyną lub erytromycyną. Podczas łącznego stosowania z ryfabutyną (150 mg co 2. dzień), zwiększenie stężenia 25-O-deacetyloryfabutyny (aktywny metabolit) może prowadzić do zwiększenia częstości występowania działań niepożądanych ryfabutyny, zwłaszcza zapalenia błony naczyniowej; zalecane jest zmniejszenie o 75% standardowej dawki ryfabutyny (np. do 150 mg co 2. dzień), może być konieczne dalsze zmniejszenie dawki. Jednoczesne stosowanie z ryfampicyną jest przeciwwskazane - zmniejszenie AUC amprenawiru może prowadzić do niepowodzenia wirusologicznego i rozwoju oporności; próby uniknięcia występowania zmniejszonego narażenia, poprzez zwiększenie dawki innych inhibitorów proteazy podawanych w skojarzeniu z rytonawirem, spowodowały występowanie częstych działań niepożądanych ze strony wątroby. Łączne podawanie ketokonazolu lub itrakonazolu w dużych dawkach (>200 mg na dobę) nie jest zalecane. Nie jest konieczna modyfikacja dawki, gdy jednocześnie są podawane środki zobojętniające, inhibitory pompy protonowej lub antagoniści receptora histaminowego H2. Podczas stosowania z fenytoiną (300 mg raz na dobę) zalecane jest monitorowanie stężenia fenytoiny w osoczu i odpowiednie zwiększenie dawek fenytoiny. Podczas jednoczesnego stosowania z fenobarbitalem lub karbamazepiną należy zachować ostrożność, ponieważ fosamprenawir może być mniej skuteczny z powodu obniżenia stężenia amprenawiru. Jednoczesne stosowanie z lidokainą lub halofantryną nie jest zalecane, ponieważ może powodować ciężkie reakcje niepożądane. Jednoczesne stosowanie z syldenafilem, wardenafilem lub tadalafilem nie jest zalecane; może powodować zwiększenie stężenia inhibitorów PDE5 i związane z tym reakcje niepożądane, w tym hipotensję, zaburzenia widzenia i priapizm; należy ostrzec pacjenta o możliwości wystąpienia działań niepożądanych podczas jednoczesnego przyjmowania inhibitorów PDE5. Jednoczesne podanie fosamprenawiru z małą dawką rytonawiru oraz syldenafilu, stosowanego w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego, jest przeciwwskazane. Jednoczesne stosowanie z propionianem flutykazonu nie jest zalecane, chyba że spodziewane korzyści przewyższają ryzyko ogólnego działania kortykosteroidów. Należy rozważyć zmniejszenie dawki glikokortykosteroidów i dokładnie kontrolować występowanie działań miejscowych i ogólnych lub zmienić glikokortykosteroid na taki, który nie jest substratem CYP3A4 (np. beklometazon). W przypadku odstawiania glikokortykosteroidów może być konieczne stopniowe zmniejszanie dawki przez dłuższy okres czasu. Jednoczesne podanie fosamprenawiru z rytonawirem oraz alfuzosyny jest przeciwwskazane. Preparatów ziołowych zawierających ziele dziurawca nie należy stosować razem z fosamprenawirem. Jeżeli pacjent przyjmuje już ziele dziurawca, należy oznaczyć stężenie amprenawiru, rytonawiru i HIV RNA i wstrzymać podawanie ziela dziurawca. Stężenia amprenawiru i rytonawiru mogą się zwiększyć po zaprzestaniu podawania ziela dziurawca. Działanie indukujące może utrzymywać się przez okres co najmniej 2 tyg. po zaprzestaniu stosowania dziurawca. Łączne stosowanie z lowastatyną lub symwastatyną jest przeciwwskazane. Zwiększenie stężeń inhibitorów reduktazy HMG-CoA może powodować miopatię, w tym rozpad włókien mięśni poprzecznie prążkowanych (rabdomioliza). Zaleca się stosowanie prawastatyny i fluwastatyny, ponieważ ich metabolizm nie zależy od CYP3A4 i nie oczekuje się interakcji z inhibitorami proteazy. Należy stosować dawki atorwastatyny nie większe niż 20 mg/dobę i uważnie obserwować, czy nie wystąpią objawy toksyczności atorwastatyny. Podczas łącznego stosowania z lekami immunosupresyjnymi (cyklosporyna, rapamycyna, takrolimus) częsta kontrola stężeń terapeutycznych leków immunosupresyjnych jest zalecana do czasu osiągnięcia ich stabilizacji. Nie należy podawać fosamprenawiru z rytonawirem w skojarzeniu z podawanym doustnie midazolamem oraz należy zachować ostrożność, podając fosamprenawir z rytonawirem w skojarzeniu z midazolamem podawanym pozajelitowo. Jeśli fosamprenawir z rytonawirem stosowany jest w skojarzeniu z podawanym pozajelitowo midazolamem, powinno się to odbywać na oddziale intensywnej opieki medycznej lub w podobnych warunkach, gdzie zapewnione jest ścisła obserwacja pacjenta i zastosowanie odpowiedniego postępowania w razie zahamowania oddychania i (lub) przedłużającej się sedacji. Należy rozważyć dostosowanie dawki midazolamu, szczególnie jeśli podawana jest więcej niż jedna dawka midazolamu. Zalecana jest uważna obserwacja działań terapeutycznych i niepożądanych trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Nie oczekuje się, aby zmniejszenie stężenia (R-) metadonu (aktywnego enancjomeru) było klinicznie znaczące; jednak pacjentów należy uważnie obserwować, czy nie wystąpią u nich objawy zespołu odstawienia. Podczas łącznego stosowania z warfaryną lub innymi lekami przeciwzakrzepowymi należy kontrolować wskaźnik INR. Doustne środki antykoncepcyjne - u kobiet w wieku rozrodczym zaleca się stosowanie alternatywnych niehormonalnych metod antykoncepcji. Cmax i AUC paroksetyny zmniejszyły się odpowiednio o 51% i 55%, kiedy paroksetyna w dawce 20 mg raz na dobę była stosowana z fosamprenawirem i rytonawirem. Przy jednoczesnym stosowaniu tych leków zaleca się dostosowanie dawki paroksetyny na podstawie klinicznej oceny odpowiedzi na lek przeciwdepresyjny; ponadto należy monitorować odpowiedź na lek przeciwdepresyjny u pacjentów otrzymujących ustaloną dawkę paroksetyny, rozpoczynających leczenie fosamprenawirem i rytonawirem pacjentów. Podczas stosowania leków przeciwnowotworowych metabolizowanych przez CYP3A (dazatynib, nilotynib, ibrutynib, winblastyna, ewerolimus) jednocześnie z fosamprenawirem w skojarzeniu z rytonawirem, zwiększeniu mogą ulec stężenia tych leków przeciwnowotworowych w osoczu i może zwiększyć się ryzyko wystąpienia działań niepożądanych zwykle związanych z zastosowaniem tych leków. W razie jednoczesnego stosowania z lekami przeciwnowotworowymi metabolizowanymi przez CYP3A, należy odnieść się do właściwych ChPL.
Telzir - dawkowanie
Doustnie. Preparat musi być podawany wyłącznie z małą dawką rytonawiru, który nasila właściwości farmakokinetyczne amprenawiru i w skojarzeniu z innymi preparatami przeciwretrowirusowymi. Przed zastosowaniem preparatu należy zapoznać się z ChPL rytonawiru. Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu pacjentów zakażonych wirusem HIV. Fosamprenawir jest prolekiem amprenawiru i nie może być stosowany jednocześnie z innymi preparatami zawierającymi amprenawir. Zaleca się zachowanie ostrożności w przypadku przekroczenia podanych poniżej, zalecanych dawek fosamprenawiru z rytonawirem. Dorośli: zalecana dawka wynosi 700 mg 2 razy na dobę w skojarzeniu z 100 mg rytonawiru 2 razy na dobę. Dzieci od 6 lat: dzieci o mc. ≥39 kg - dawkowanie jak u pacjentów dorosłych; dzieci o mc. <39 kg zaleca się stosowanie preparatu w postaci zawiesiny doustnej. Szczególne grupy pacjentów. Fosamprenawir z rytonawirem nie jest zalecany u dzieci <6 lat z powodu niewystarczających danych dotyczących właściwości farmakokinetycznych, bezpieczeństwa i odpowiedzi przeciwwirusowej. U pacjentów w podeszłym wieku (>65 lat) farmakokinetyka fosamprenawiru nie została przebadana, brak zaleceń dotyczących stosowania. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek nie ma konieczności dostosowywania dawki. Zalecana dawka u dorosłych z łagodnym zaburzeniem czynności wątroby (punktacja Child-Pugh: 5-6) wynosi 700 mg fosamprenawiru 2 razy na dobę i 100 mg rytonawiru raz na dobę. U dorosłych z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (punktacja Child-Pugh: 7-9) - 450 mg fosamprenawiru 2 razy na dobę i 100 mg rytonawiru raz na dobę; dostosowane dawki nie było oceniane w badaniach klinicznych i wynika z ekstrapolacji danych; pacjenci powinni być leczeni fosamprenawirem w postaci zawiesiny doustnej, ponieważ uzyskanie zalecanej dawki przy użyciu tabletek nie jest możliwe. Dorośli z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (punktacja Child-Pugh: 10-15): należy zachować ostrożność podczas stosowania fosamprenawiru oraz zmniejszyć dawki do 300 mg fosamprenawiru 2 razy na dobę i 100 mg rytonawiru raz na dobę; pacjentom należy podawać fosamprenawir w postaci zawiesiny doustnej, ponieważ nie można uzyskać zalecanej dawki, stosując tabletki. Nawet mimo takiego dostosowania dawek u dorosłych z zaburzeniami czynności wątroby, u niektórych pacjentów mogą występować większe lub mniejsze od przewidywanych stężenia fosamprenawiru i (lub) rytonawiru w osoczu, w porównaniu z pacjentami z prawidłową czynnością wątroby. Dlatego konieczne jest dokładne monitorowanie bezpieczeństwa i odpowiedzi wirusologicznej. Nie jest możliwe przedstawienie zaleceń dotyczących dawkowania u dzieci i u młodzieży z zaburzeniem czynności wątroby, ponieważ nie prowadzono żadnych badań w tych grupach wiekowych. Sposób podania. Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłków.
Telzir - uwagi
Brak badań oceniających wpływ preparatu w skojarzeniu z rytonawirem na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas oceny zdolności pacjentów do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy brać pod uwagę profil działań niepożądanych fosamprenawiru.
