Reklama
Thyrosan - skład
1 tabl. zawiera 50 mg propylotiouracylu.
Reklama
Thyrosan - działanie
Pochodna tiouracylu o działaniu tyreostatycznym (przeciwtarczycowym). Hamuje biosyntezę hormonów tarczycy (trójjodotyroniny - T3 i tyroksyny - T4) przez hamowanie aktywności peroksydazy, uniemożliwiając wbudowanie jodu w reszty tyrozolowe tyreoglobuliny oraz łączenie się jodowanych pochodnych tyrozyny w jodotyroniny (T3 i T4). Hamuje również obwodową dejodynację (odjodowanie) T4 do T3, dzięki temu uznaje się propylotiouracyl za lek z wyboru w bardzo ciężkich przypadkach nadczynności tarczycy, zwłaszcza w przełomach tarczycowych. W czasie leczenia choroby Gravesa-Basedowa przy pomocy propylotiouracylu często dochodzi do zmniejszenia w osoczu stężeń immunoglobulin pobudzających tarczycę. Prawdopodobnie zahamowanie nadczynności i przywrócenie stanu eutyreozy normalizuje humoralny stan immunologiczny. Po podaniu doustnym propylotiouracyl szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, biodostępność wynosi ok. 80% % (50-95% u pacjentów z eutyreozą; do ok. 75% u pacjentów z hipotyreozą). Maksymalne działanie występuje po 20-30 min od podania. T0,5 w osoczu krwi jest stosunkowo krótki (T0,5 α do 7-7,5 min, T0,5 β ok. 70-75 min, ale według niektórych danych wynosi on 240 min). T0,5 ulega wydłużeniu w znacznej niewydolności nerek (do ok. 8,5 h) i w hipotyreozie (8-8,6 h). Wiąże się z białkami osocza w ok. 75-80%. Objętość dystrybucji wynosi 0,2-0,4 dm3/kg mc., u pacjentów z hipotyreozą 0,87 dm3/kg mc. Większe niż przeciętne stężenia występują w szpiku, nadnerczach, wątrobie i śledzionie. Jest metabolizowany w wątrobie. Wydalany z moczem głównie w postaci glukuronianu i w ok. 10% w postaci niezmienionej. Działanie przeciwtarczycowe nie jest skorelowane ze stężeniem w surowicy (zależy ono od stężeń uzyskiwanych w gruczole tarczowym). Po podaniu pojedynczej dawki 100 mg działanie zaczyna zanikać po 2-3 h, a po dawce 500 mg utrzymuje się przez 6-8 h.
Reklama
Thyrosan - wskazania
Nadczynność tarczycy, w tym choroba Gravesa-Basedowa oraz autonomiczny toksyczny gruczolak gruczołu tarczowego. Przygotowanie do wycięcia gruczołu tarczowego lub leczenia jodem radioaktywnym (131I) w przypadku nadczynności tarczycy. Przełom tarczycowy.
Reklama
Thyrosan - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, pochodne tiouracylu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadczynność z wolem zamostkowym, zwłaszcza przy współistnieniu ucisku na tarczycę. Niewydolność wątroby. Zaburzenia hematologiczne (agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość).
Reklama
Thyrosan - ostrzeżenia
W trakcie leczenia należy regularnie kontrolować obraz krwi ze zwróceniem szczególnej uwagi na wzór białokrwinkowy. Należy zalecić pacjentowi zgłaszanie wszelkich przypadków złego samopoczucia, bólu gardła czy gorączki - w każdym takim przypadku należy wykonać badanie krwi. Pacjent musi zostać również pouczony o konieczności ścisłego przestrzegania zaleceń lekarskich, w szczególności nieprzekraczania przepisanych dawek leku i czasu leczenia, sumiennego zgłaszania się na okresowe badania i nieprzyjmowania żadnych dodatkowych leków bez porozumienia z lekarzem prowadzącym. Szczególną ostrożność zachować u osób uprzednio leczonych którymkolwiek z tioamidów, u których stwierdzono w przeszłości działania niepożądane. Zachować ostrożność u pacjentów przygotowywanych do operacji; otrzymujących leki przeciwzakrzepowe z grupy pochodnych kumaryny; z niewydolnością nerek (wskazana modyfikacja dawkowania); z zaburzeniami czynności wątroby. W przypadku leczenia za pomocą 131I, propylotiouracyl jest stosowany przed podaniem jodu (należy go odstawić przed podaniem radioaktywnego jodu) oraz po jego podaniu, aby zapobiec możliwemu przejściowemu nasileniu tyreotoksykozy oraz w celu przyspieszenia uzyskania eutyreozy. Jeżeli w trakcie leczenia propylotiouracylem wystąpi zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy natychmiast przerwać stosowanie preparatu.
Reklama
Thyrosan - ciąża
Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o możliwym ryzyku związanym ze stosowaniem propylotiouracylu w czasie ciąży. Należy odpowiednio leczyć nadczynność tarczycy u kobiet w ciąży, aby zapobiec poważnym powikłaniom u matki i płodu. Propylotiouracyl jest lekiem z wyboru u pacjentek w ciąży z nadczynnością tarczycy, u których stosowanie radioaktywnego jodu jest jednoznacznie przeciwwskazane, a stosowanie tiamazolu – w związku z jego znacznie większym przenikaniem przez łożysko - względnie przeciwwskazane, oraz u których nie można (np. wskutek braku zgody) dokonać subtotalnego usunięcia tarczycy. U ludzi propylotiouracyl może przenikać przez łożysko, w mniejszym jednak stopniu niż tiamazol. Stężenia propylotiouracylu w krążeniu płodowym są bardzo niewielkie w porównaniu ze stężeniami we krwi matki. Badania na zwierzętach dotyczące szkodliwego wpływu na rozrodczość są niewystarczające. Badania epidemiologiczne dają sprzeczne wyniki w zakresie ryzyka wad wrodzonych. Przed rozpoczęciem leczenia propylotiouracylem w czasie ciąży należy przeprowadzić indywidualną ocenę stosunku korzyści do ryzyka. Podczas ciąży należy stosować propylotiouracyl w najmniejszej możliwej dawce, bez dodatkowego podawania hormonów tarczycy, w oparciu o wskaźnik wolnej tyroksyny w surowicy krwi, który powinien znajdować się w górnej połowie normy, zapewniającej eutyreozę lub nawet dopuszczającej nieznaczną (łagodną) nadczynność. Jeśli propylotiouracyl stosuje się w czasie ciąży, zaleca się ścisłe kontrolowanie stanu matki, płodu i noworodka. Noworodki powinny być starannie badane w kierunku zaburzeń czynności tarczycy (niedoczynność, rzadziej nadczynność). U noworodków urodzonych przez matki leczone propylotiouracylem może występować hipotyroksynemia (zmniejszone stężenia wolnej frakcji T4 w osoczu) oraz zwiększone stężenia TSH we krwi; parametry te ulegają szybkiej normalizacji w czasie karmienia piersią. Propylotiouracyl jest lekiem z wyboru w tyreotoksykozie kobiet karmiących piersią. Lek w niewielkim stopniu przenika do mleka ludzkiego. Niemniej jednak należy uważnie monitorować rozwój noworodka i czynność jego tarczycy, ze względu na możliwość wystąpienia niedoczynności tarczycy u noworodka - należy stosować najmniejsze skuteczne dawki propylotiouracylu.
Reklama
Thyrosan - efekty uboczne
Niezbyt często: agranulocytoza, leukopenia, trombocytopenia, niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość aplastyczna, zaburzenia wydzielania podwzgórzowo-przysadkowo-tarczycowego (m.in. zwiększenie wydzielania TSH), bóle głowy, zawroty głowy, uszkodzenia nerwów obwodowych (parestezje), nudności, wymioty, brak łaknienia, biegunka, wysypka, świąd, pokrzywka, zapalenie skóry, gorączka, ból gardła. Rzadko: zaburzenia widzenia (nawet z oczopląsem), zaburzenia słuchu (nawet z przejściową głuchotą), uszkodzenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych oraz zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy. Bardzo rzadko: przedwczesne dojrzewanie płciowe, wypadanie włosów, zespół tocznia rumieniowatego, bóle stawów, zapalenie stawów. Częstość nieznana: zapalenie wątroby, niewydolność wątroby. Najpoważniejszym działaniem niepożądanym dla preparatów stosowanych w nadczynności tarczycy (tiamazol, propylotiouracyl) jest agranulocytoza. Agranulocytoza występuje zazwyczaj w początkowym okresie leczenia (1 - 3 miesiące), może jednak wystąpić również w okresie późniejszym. Opisano także przypadki wystąpienia agranulocytozy u pacjentów powtórnie leczonych propylotiouracylem, u których przy leczeniu po raz pierwszy objaw ten nie wystąpił. Z doniesień tych wynika, że agranulocytoza może wystąpić nagle, bez objawów zwiastunowych. Okresowe badania obrazu białokrwinkowego są niezbędne, jednak nie zawsze pozwalają one zapobiec agranulocytozie. Osoby leczone trzeba szczególnie uczulić na konieczność niezwłocznego zgłaszania wszelkich nieprawidłowych objawów, a zwłaszcza bólów gardła lub gorączki będących typowymi objawami zwiastunowymi, choć nie zawsze występującymi. Agranulocytoza spowodowana przez propylotiouracyl ustępuje po odstawieniu leku, a stosowanie filgrastimu (G-CSF) przyspiesza normalizację obrazu białokrwinkowego. Odnotowano także zgłoszenia zapalenia naczyń związanego z obecnością przeciwciał przeciwko cytoplazmie neutrofili (ANCA). Zapalenie naczyń związane z obecnością ANCA może objawiać się gwałtownie postępującym kłębuszkowym zapaleniem nerek, niekiedy prowadzącym do ostrej niewydolności nerek, naciekami w obrębie płuc lub krwotokami pęcherzykowymi, owrzodzeniami skóry i leukocytoklastycznym zapaleniem naczyń. Wśród osób przyjmujących propylotiouracyl, zarówno dorosłych jak i dzieci, odnotowano przypadki ciężkich uszkodzeń wątroby, w tym wymagające przeszczepienia wątroby oraz prowadzące do zgonu pacjenta. Czas, po którym dochodziło do uszkodzenia wątroby, był różny, jednak w większości przypadków uszkodzenie wątroby pojawiało się w ciągu pierwszych 6 mies. przyjmowania leku.
Thyrosan - interakcje
Propylotiouracyl może wpływać na stężenie leków hamujących receptory β-adrenergiczne (propranolol) - konieczne może być dostosowanie dawki. Propylotiouracyl może zaburzać przeciwzakrzepowe działanie pochodnych kumaryny poprzez zmniejszenie metabolizmu czynników krzepnięcia (w hipertyreozie metabolizm tych czynników jest zwiększony, stąd działanie pochodnych kumaryny silniejsze); w leczeniu skojarzonym należy rozważyć okresową kontrolę współczynnika INR i ewentualnie dostosować dawkowanie leku przeciwzakrzepowego. Jednoczesne podawanie tyroksyny zmniejsza wychwytywanie leku przez tarczycę, osłabiając jego działanie. Przeciwtarczycowe działanie propylotiouracylu może być osłabione w wyniku jednoczesnego podawania jodu lub uprzedniego skażenia organizmu lekami zawierającymi jod lub środkami kontrastowymi do rentgenodiagnostyki. Może to opóźniać normalizację czynności tarczycy. Jednocześnie stosowane leki działające depresyjnie na szpik kostny, leki o działaniu toksycznym na wątrobę czy zawierające lit mogą potęgować działania niepożądane propylotiouracylu. Leki o działaniu tyreostatycznym, w tym propylotiouracyl, mogą zaburzać metabolizm teofiliny (nasilać w nadczynności tarczycy, osłabiać w jej niedoczynności) i dlatego konieczna może być modyfikacja dawki teofiliny. Pokarm może zarówno przyspieszać oraz zwiększać, jak i hamować wchłanianie propylotiouracylu, interakcja ta nie ma większego znaczenia klinicznego.
Thyrosan - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: dawka początkowa wynosi 300 mg w 3 dawkach podzielonych (100 mg co 8 h). U pacjentów z ciężką nadczynnością tarczycy i (lub) znacznym przerostem gruczołu tarczowego dawka ta wynosi 400 mg na dobę w dawkach podzielonych. Po uzyskaniu eutyreozy (zazwyczaj po 6-8 tyg. leczenia) dawkę należy zmniejszać o 1/3 lub 1/2 w odstępach tygodniowych, do dawki podtrzymującej wynoszącej 100-150 mg na dobę. Leczenie kontynuuje się zazwyczaj przez okres 1-2 lat, choć u części chorych zdecydowana normalizacja czynności tarczycy występuje już po 3 miesiącach. Przełom tarczycowy: propylotiouracyl podaje się u dorosłych w dawkach 200-300 mg co 6 h do czasu opanowania stanu ostrego (zazwyczaj 6 dawek). U niektórych pacjentów, wskutek niemożności doustnego przyjęcia leku, musi być on podawany zgłębnikiem donosowym lub we wlewkach doodbytniczych. Ze względu na brak postaci leku nadających się do tego celu, roztwory olejowe lub roztwory wodne z dodatkiem fosforanu sodu są sporządzane doraźnie z rozkruszonych tabletek. Dzieci i młodzież. U dzieci w wieku od 6 do 10 lat dawka początkowa wynosi 5-7 mg/kg mc. (50-150 mg/dobę) i jest podawana w 3 dawkach podzielonych co 8 h. U dzieci >10 lat dawka początkowa wynosi także 5-7 mg/kg mc. (150-300 mg/dobę) i jest podawana w 3 dawkach podzielonych co 8 h. Dawki podtrzymujące stosowane u dzieci wynoszą 1/3 do 2/3 dawki początkowej i są podawane w jednej (50 mg) lub dwu (2 razy 50 mg) dawkach na dobę. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci <6 lat. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: GFR >50 ml/min: bez modyfikacji dawkowania; GFR 10- 50 ml/min: dawkę należy zmniejszyć o 1/4; GFR <10 ml/min: dawkę należy zmniejszyć do połowy. W czasie hemodializy usunięta zostaje tylko niewielka część leku (około 5%). Przy stałym dawkowaniu (np. 200 mg/dobę) stężenia we krwi utrzymują się u osób poddawanych dializie w zakresie stężeń leczniczych, choć można oczekiwać nieznacznego ich zmniejszenia w dniach wykonywania dializy. Sposób podania. Lek należy przyjmować w trakcie posiłków w celu zmniejszenia działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego.
Thyrosan - uwagi
Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
