Reklama
Timentin - skład
1 fiolka zawiera 1,5 g lub 3,0 g tykarcyliny w postaci soli dwusodowej i odpowiednio 100 mg lub 200 mg kwasu klawulanowego w postaci soli potasowej.
Reklama
Timentin - działanie
Połączenie tykarcyliny - antybiotyku β-laktamowego o szerokim zakresie działania z kwasem klawulanowym - inhibitorem β-laktamaz. Połączenie obu związków rozszerza znacznie zakres działania bakteriobójczego tykarcyliny o szczepy bakterii wytwarzające β-laktamazy. Gatunki zazwyczaj wrażliwe na preparat - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus spp. (w tym S. aureus i S. epidermidis), Streptococcus spp. (w tym Enterococcus faecalis); beztlenowe bakterie Gram-dodatnie: Peptococcus spp., Peptostreptococcus spp., Clostridium spp., Eubacterium spp.; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Escherichia coli, Haemophilus spp. (w tym H. influenzae), Moraxella catarrhalis, Klebsiella spp. (w tym K. pneumoniae), Enterobacter spp., Proteus spp. (w tym szczepy indolo-dodatnie), Providentia stuartii, Pseudomonas spp. (w tym P. aeruginosa), Serratia spp. (w tym S. marcescens), Citrobacter spp., Acinetobacter spp., Yersinia enterocolitica; beztlenowe bakterie Gram-ujemne: Bacteroides spp. (w tym B. fragilis), Fusobacterium spp., Veillonella spp. Tykarcylina w 45% wiąże się z białkami osocza; kwas klawulanowy w 25%. Łatwo przenikają do tkanek i płynów ustrojowych. Są wydalane głównie z moczem. T0,5 obu związków we krwi wynosi około 1 h.
Reklama
Timentin - wskazania
Ciężkie zakażenia, wywołane przez drobnoustroje wrażliwe na preparat, także u pacjentów ze zmniejszoną odpornością: posocznica, bakteriemia, zapalenie otrzewnej, zakażenia pooperacyjne, zakażenia kości i stawów, zakażenia skóry i tkanek miękkich, zakażenia układu oddechowego, ciężkie lub powikłane zakażenia układu moczowego (m.in. odmiedniczkowe zapalenie nerek), zakażenia ucha, nosa i gardła. Należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych oraz lokalną częstość występowania oporności.
Reklama
Timentin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na tykarcylinę lub jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy (w tym penicyliny i cefalosporyny) lub kwas klawulanowy. Nie podawać w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym.
Reklama
Timentin - ostrzeżenia
Szczególną ostrożność zachować u pacjentów, u których wystąpiła w przeszłości reakcja alergiczna po podaniu penicyliny lub innego antybiotyku β-laktamowego. Jeśli u pacjenta wystąpi reakcja alergiczna po podaniu leku, leczenie należy przerwać; w razie wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości może być konieczne podanie adrenaliny lub podjęcie innego postępowania ratunkowego. Ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością nerek (wskazana modyfikacja dawkowania); ciężką niewydolnością wątroby; zaburzeniami gospodarki elektrolitowej (ryzyko hipokaliemii). W przypadku wystąpienia krwawień lek należy odstawić i wdrożyć odpowiednie postępowanie. U każdego pacjenta, u którego wystąpiła biegunka po zastosowaniu antybiotyku, należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego; po ustaleniu rozpoznania tej choroby należy odstawić antybiotyk, w cięższych przypadkach należy wdrożyć odpowiednie leczenie (podać metronidazol lub wankomycynę). 1 g preparatu (suchy proszek) zawiera 4,75 mmola (109 mg) sodu (1 g soli dwusodowej tykarcyliny zawiera 5,3 mmola (121,6 mg) sodu) - należy uwzględnić podawane dawki sodu w bilansie dobowym sodu u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. 1 g preparatu (suchy proszek) zawiera 0,3 mmola (11,9 mg) potasu - należy uwzględnić podawane dawki potasu w bilansie dobowym potasu u pacjentów kontrolujących zawartość potasu w diecie.
Reklama
Timentin - ciąża
W ciąży stosować wyłącznie w przypadku, gdy przewidywane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Lek może być stosowany w okresie karmienia piersią, jednak zachodzi ryzyko alergizacji niemowlęcia.
Reklama
Timentin - efekty uboczne
Rzadko: rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, hipokaliemia, drgawki (zwłaszcza u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek lub otrzymujących duże dawki antybiotyku), trombocytopenia, leukopenia, eozynofilia, zmniejszenie stężenia hemoglobiny. Bardzo rzadko: zmiany pęcherzowe (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka), zapalenie wątroby, żółtaczka zastoinowa, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego. Ponadto mogą wystąpić: wysypka skórna, świąd, pokrzywka, reakcja anafilaktyczna, biegunka, nudności, wymioty, umiarkowane zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT), wydłużony czas krwawienia i czas protrombinowy, krwawienia, reakcje w miejscu podania (ból, pieczenie, obrzęk, stwardnienie), zakrzepowe zapalenie żył związane z dożylnym podawaniem leku.
Timentin - interakcje
Preparat działanie synergiczne z aminoglikozydami wobec szczepów Pseudomonas aeruginosa (oba leki należy podawać oddzielnie, w pełnych dawkach). Probenecyd opóźnia wydalanie tykarcyliny (nie stosować łącznie); nie dotyczy to kwasu klawulanowego. Preparat może zmniejszać wchłanianie estrogenów, osłabiając skuteczność doustnych złożonych preparatów antykoncepcyjnych.
Preparat wykazuje niezgodność po zmieszaniu w jednym roztworze m.in. z aminoglikozydami, wodorowęglanem sodu, hydrolizatami białkowymi, preparatami krwi, osoczem, emulsjami lipidowymi (nie łączyć w jednym roztworze).
Timentin - dawkowanie
Dożylnie, w infuzji. Dorośli (w tym pacjenci w podeszłym wieku): 1,6-3,2 g co 6-8 h (maksymalnie 3,2 g co 4 h). Dzieci: 80 mg/kg mc. co 8 h (maksymalnie 80 mg/kg mc. co 6 h). Wcześniaki i noworodki urodzone o czasie: dawka w okresie okołoporodowym 80 mg/kg mc. co 12 h, dawkę można następnie zwiększyć do 80 mg/kg mc. co 8 h. Dawkowanie u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek: klirens kreatyniny >30 ml/min: 3,2 g co 8 h; 10-30 ml/min: 1,6 g co 8 h; <10 ml/min: 1,6 g co 12 h. U dzieci z zaburzoną czynnością nerek należy zmniejszyć dawkę, podobnie jak u dorosłych. Lek podaje się w infuzji trwającej 30-40 min, po uprzednim rozpuszczeniu proszku w wodzie do wstrzykiwań lub 5% roztworze glukozy.
Timentin - uwagi
Przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badanie lekowrażliwości wyizolowanego drobnoustroju wywołującego zakażenie. Leczenie może być wdrożone przed uzyskaniem wyniku lekowrażliwości, jeżeli podejrzewa się udział bakterii wytwarzających β-laktamazę, jednak po uzyskaniu wyniku antybiogramu należy odpowiednio zmodyfikować leczenie. Przed podaniem leku należy przeprowadzić dokładny wywiad dotyczący skłonności do reakcji nadwrażliwości na penicyliny, cefalosporyny lub inne alergeny, w związku z możliwością wystąpienia reakcji anafilaktycznej. Podczas długotrwałego leczenia należy okresowo kontrolować czynność nerek, wątroby, układu krwiotwórczego oraz stężenie potasu we krwi. Pacjentów stosujących preparat należy obserwować pod kątem nadkażenia drobnoustrojami niewrażliwymi na antybiotyk. Preparat może powodować fałszywie dodatni wynik odczynu Coombsa.
