Reklama
Victoza - skład
1 wstrzykiwacz (3 ml) zawiera 18 mg liraglutydu.
Reklama
Victoza - działanie
Analog ludzkiego glukagonopodobnego peptydu 1 (GLP-1) otrzymywany w wyniku rekombinacji DNA drożdży Saccharomyces cerevisiae. Wykazuje 97% homologii sekwencji z ludzkim GLP-1, który wiąże się z receptorem GLP-1, aktywując go. Na receptor GLP-1 działa natywny GLP-1, endogenny hormon należący do inkretyn, który wzmacnia glukozozależne wydzielanie insuliny w komórkach beta trzustki. W przeciwieństwie do natywnego GLP-1 liraglutyd ma profil farmakokinetyczny i farmakodynamiczny odpowiedni do podawania raz na dobę. Po podaniu podskórnym profil wydłużonego działania leku opiera się na trzech mechanizmach: wiązaniu pomiędzy cząsteczkami, które skutkuje powolnym wchłanianiem; wiązaniu z albuminą oraz większą stabilnością enzymatyczną wobec enzymów: peptydazy dipeptydylowej IV (DPP-IV) i neutralnej endopeptydazy, co skutkuje długim okresem półtrwania w osoczu. Działanie liraglutydu jest wywoływane specyficzną interakcją z receptorami GLP-1, w wyniku której następuje wzrost cAMP. Liraglutyd stymuluje wydzielanie insuliny w sposób zależny od stężenia glukozy. Jednocześnie zmniejsza nieprawidłowo duże wydzielanie glukagonu, również w sposób zależny od stężenia glukozy. Tym samym, kiedy stężenie glukozy we krwi jest duże, następuje stymulacja wydzielania insuliny i hamowanie wydzielania glukagonu. W odwrotnej sytuacji, podczas hipoglikemii liraglutyd zmniejsza wydzielanie insuliny, nie osłabiając wydzielania glukagonu. Mechanizm zmniejszenia stężenia glukozy we krwi obejmuje również niewielkie opóźnienie w opróżnianiu żołądka. Liraglutyd zmniejsza masę ciała i masę tłuszczową poprzez zmniejszenie łaknienia i podaży kalorii. Liraglutyd działa 24 h i poprawia kontrolę glikemii poprzez zmniejszenie stężenia glukozy we krwi na czczo i po posiłku u pacjentów z cukrzycą typu 2. Po podaniu podskórnym wchłanianie jest powolne i stężenie maksymalne występuje po 8-12 h po podaniu. Całkowita biodostępność liraglutydu po podaniu podskórnym wynosi ok. 55%. Lek w znacznym stopniu wiąże się z białkami osocza (>98%). Metabolizowany jest w podobny sposób jak duże białka i nie zidentyfikowano konkretnego organu będącego główną drogą eliminacji. T0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 13 h.
Reklama
Victoza - wskazania
Do stosowania u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku ≥10 lat z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą typu 2 jako uzupełnienie odpowiedniej diety i wysiłku fizycznego: w monoterapii, u pacjentów, u których stosowanie metforminy jest niewskazane ze względu na nietolerancję lub istniejące przeciwwskazania; jako leczenie dodane do terapii cukrzycy innymi lekami.
Reklama
Victoza - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Victoza - ostrzeżenia
Leku nie należy stosować u pacjentów z cukrzycą typu 1 lub w leczeniu cukrzycowej kwasicy ketonowej. Lek nie jest zamiennikiem insuliny. U pacjentów zależnych od insuliny notowano występowanie cukrzycowej kwasicy ketonowej po gwałtownym przerwaniu podawania lub zmniejszeniu dawki insuliny. Nie ma doświadczenia w stosowaniu u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca klasy IV według NYHA - nie zaleca się stosowania liraglutydu w tej grupie pacjentów. Doświadczenie w stosowaniu u pacjentów z nieswoistym zapaleniem jelit oraz gastroparezą cukrzycową jest ograniczone i w związku z tym nie zaleca się u tych pacjentów stosowania leku. Podczas stosowania agonistów receptora GLP-1 zaobserwowano wystąpienie ostrego zapalenia trzustki. Pacjentów należy poinformować o charakterystycznych objawach ostrego zapalenia trzustki. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki, należy zaprzestać stosowania leku, po potwierdzeniu ostrego zapalenia trzustki nie powinno się wznawiać leczenia liraglutydem. W badaniach klinicznych, szczególnie u pacjentów z istniejącymi wcześniej chorobami tarczycy, odnotowane były działania niepożądane dotyczące tarczycy, takie jak powiększenie tarczycy, dlatego w tej grupie pacjentów należy zachować ostrożność podczas stosowania liraglutydu. U pacjentów przyjmujących liraglutyd w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika lub insuliną może wystąpić zwiększone ryzyko hipoglikemii. Ryzyko hipoglikemii można zmniejszyć, zmniejszając dawkę pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny. Obserwowano przedmiotowe i podmiotowe objawy odwodnienia, w tym zaburzenia czynności nerek i ostrą niewydolność nerek. Pacjenci leczeni liraglutydem powinni zostać poinformowani o ryzyku odwodnienia w związku z działaniami niepożądanymi ze strony żołądka i jelit i o konieczności zapobiegania odwodnieniu. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, to znaczy, że uznaje się go za „wolny od sodu”.
Reklama
Victoza - ciąża
Leku nie należy stosować w okresie ciąży, a zamiast niego zaleca się stosowanie insuliny. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozrodczość. Jeśli pacjentka planuje zajść lub zajdzie w ciążę, należy zaprzestać stosowania leku. Nie stosować w okresie karmienia piersią. Badania na zwierzętach wykazały małe przenikanie do mleka liraglutydu i metabolitów. Badania niekliniczne wykazały zmniejszenie wzrostu u osesków szczurzych pod wpływem leczenia. Oprócz nieznacznego zmniejszenia liczby zagnieżdżonych zarodków, badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na płodność.
Reklama
Victoza - efekty uboczne
Bardzo często: nudności, biegunka. Często: zapalenie nosa i gardła, zapalenie oskrzeli, hipoglikemia, brak łaknienia, zmniejszenie apetytu, ból głowy, zawroty głowy, przyspieszenie częstości akcji serca, wymioty, dyspepsja, ból w górnej części brzucha, zaparcie, zapalenie żołądka, nadmierna produkcja gazów jelitowych, wzdęcie brzucha, refluks żołądkowo-przełykowy, dolegliwości brzuszne, ból zęba, wysypka, zmęczenie, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, zwiększone stężenie lipazy, zwiększone stężenie amylazy. Niezbyt często: odwodnienie, opóźnione opróżnianie żołądka, kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, pokrzywka, świąd, zaburzenia czynności nerek, ostra niewydolność nerek, złe samopoczucie. Rzadko: reakcje anafilaktyczne, niedrożność jelit. Bardzo rzadko: zapalenie trzustki (w tym martwicze zapalenie trzustki). Większość przypadków potwierdzonej hipoglikemii w badaniach klinicznych należała do łagodnych. Nie zaobserwowano przypadków ciężkiej hipoglikemii w badaniu z zastosowaniem liraglutydu w monoterapii. Ciężka hipoglikemia może wystąpić niezbyt często i głównie obserwowano ją podczas leczenia skojarzonego liraglutydem z pochodną sulfonylomocznika. Bardzo niewiele przypadków zaobserwowano w przypadku podawania liraglutydu w skojarzeniu z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi innymi niż pochodna sulfonylomocznika. Ryzyko hipoglikemii jest niewielkie w przypadku skojarzonego stosowania insuliny bazowej z liraglutydem. U pacjentów w wieku powyżej 70 lat oraz u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr odpowiednio 60-90 ml/min oraz 30-59 ml/min) może wystąpić więcej dolegliwości ze strony układu pokarmowego w przypadku leczenia liraglutydem. W ogólnym podsumowaniu, częstość, rodzaj i ciężkość działań niepożądanych u młodzieży i dzieci w wieku ≥10 lat były porównywalne z tymi, które obserwowano u osób dorosłych.
Victoza - interakcje
W badaniach in vitro liraglutyd wykazał bardzo mały potencjał wejścia w interakcje farmakokinetyczne związane z cytochromem P450 oraz wiązaniem z białkami osocza. Niewielkie opóźnienie w opróżnianiu żołądka wywołane działaniem liraglutydu może wpływać na wchłanianie jednocześnie podawanych leków doustnych. Badania interakcji nie wykazały żadnego klinicznie istotnego opóźnienia wchłaniania i dlatego też nie ma konieczności dostosowywania dawki. Lek może powodować biegunkę, co może wpłynąć na wchłanianie jednocześnie podawanych leków doustnych. Nie można wykluczyć klinicznie istotnej interakcji z substancjami czynnymi o słabej rozpuszczalności lub wąskim indeksie terapeutycznym, takimi jak warfaryna. Po rozpoczęciu leczenia liraglutydem u pacjentów przyjmujących warfarynę lub inne pochodne kumaryny zaleca się częstsze monitorowanie INR. Liraglutyd nie zmienił całkowitej ekspozycji na paracetamol po podaniu pojedynczej dawki 1000 mg - nie ma konieczności dostosowywania dawki w przypadku jednoczesnego stosowania paracetamolu. Liraglutyd nie zmienił całkowitej ekspozycji na atorwastatynę po podaniu pojedynczej dawki 40 mg atorwastatyny do klinicznie istotnego poziomu - nie ma konieczności dostosowywania dawki atorwastatyny podczas podawania jej razem z liraglutydem. Liraglutyd nie zmienił całkowitej ekspozycji na gryzeofulwinę po podaniu pojedynczej dawki 500 mg gryzeofulwiny - nie ma konieczności dostosowywania dawki gryzeofulwiny i innych leków o niskiej rozpuszczalności i wysokiej przenikalności. Badania wykazały, że nie ma konieczności dostosowywania dawek przy jednoczesnym stosowaniu lizynoprylu i digoksyny oraz liraglutydu. Po podaniu pojedynczej dawki doustnego preparatu antykoncepcyjnego nie było klinicznie istotnego wpływu na całkowitą ekspozycję zarówno na etynyloestradiol, jak i lewonorgestrel - nie spodziewa się pogorszenia działania antykoncepcyjnego podczas jednoczesnego stosowania z liraglutydem. Nie zaobserwowano farmakokinetycznych lub farmakodynamicznych interakcji pomiędzy liraglutydem i insuliną detemir podczas podawania pojedynczej dawki insuliny detemir 0,5 j./kg mc. w skojarzeniu z liraglutydem 1,8 mg u pacjentów z cukrzycą typu 2 w stanie równowagi.
Victoza - dawkowanie
Podskórnie. Dorośli, młodzież i dzieci w wieku ≥10 lat. Aby zwiększyć tolerancję w żołądku i jelitach dawka początkowa wynosi 0,6 mg na dobę. Po upływie co najmniej tygodnia dawkę należy zwiększyć do 1,2 mg. Dla części pacjentów korzystne może okazać się zwiększenie dawki z 1,2 mg do 1,8 mg i w zależności od odpowiedzi klinicznej, po upływie minimum jednego tygodnia dawkę można zwiększyć do 1,8 mg w celu dodatkowej poprawy kontroli glikemii. Dobowe dawki większe niż 1,8 mg nie są zalecane. W celu zmniejszenia ryzyka hipoglikemii należy rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny w przypadku dołączenia liraglutydu do pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny. Leczenie skojarzone z pochodną sulfonylomocznika dotyczy jedynie pacjentów dorosłych. Nie jest konieczne samodzielne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi w celu skorygowania dawki liraglutydu. Samodzielne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi jest konieczne w celu skorygowania dawki pochodnej sulfonylomocznika i insuliny, zwłaszcza gdy rozpoczęto leczenie liraglutydem i zmniejszono dawkę insuliny. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki insuliny. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowywania dawki w związku z wiekiem pacjenta. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie ma doświadczenia w stosowaniu u pacjentów z chorobą nerek w stadium końcowym, dlatego lek nie jest zalecany w tej grupie pacjentów. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Lek nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby. Nie ma dostępnych danych na temat stosowania u dzieci w wieku <10 lat. Sposób podania. Leku nie wolno podawać dożylnie ani domięśniowo. Lek podawany jest raz na dobę o dowolnej porze, niezależnie od posiłków i może być wstrzykiwany podskórnie w okolicę brzucha, udo lub ramię. Miejsce wstrzyknięcia i porę podania można zmienić bez dostosowywania dawki. Lepiej jest jednak wstrzykiwać lek w przybliżeniu o tej samej porze dnia, po wybraniu najbardziej dogodnej pory.
Victoza - uwagi
Wstrzykiwacz przeznaczony jest do stosowania z igłami NovoFine lub NovoTwist. Przechowywać w lodówce (2st.C - 8st.C). Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci powinni zostać poinformowani o konieczności zapobiegania hipoglikemii podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn zwłaszcza, jeśli liraglutyd stosuje się w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika lub insuliną.
