Votrient

Reklama

Votrient - skład

1 tabl. powl. zawiera 200 mg lub 400 mg pazopanibu (w postaci chlorowodorku).

Reklama

Votrient - działanie

Pazopanib jest silnym, o wielokierunkowym działaniu, inhibitorem kinazy tyrozynowej receptorów naczyniowego czynnika wzrostu śródbłonka (VEGFR)-1, -2, i -3, płytkowopochodnego czynnika wzrostu (PDGFR)-α i –β oraz receptora czynnika komórek macierzystych (c-KIT), z wartościami IC₅₀ wynoszącymi odpowiednio 10, 30, 47, 71, 84 i 74 nM. Po doustnym podaniu pojedynczej dawki 800 mg lek osiąga C_max średnio po 3,5 h (zakres: 1,0-11,9 h). Codzienne stosowanie leku prowadzi do zwiększenia AUC o 1-4 razy. Nie stwierdzono spójnego zwiększania wartości AUC lub C_max po podawaniu pazopanibu w dawkach większych niż 800 mg. Ekspozycja na pazopanib zwiększa się po podaniu leku z pokarmem, a także po podaniu rozkruszonej tabletki. Pazopanib wiąże się z białkami osocza w ponad 99%. Jest substratem P-gp oraz BCRP. Jest metabolizowany głównie przez CYP3A4, z niewielkim udziałem CYP1A2 i CYP2C8. Metabolity, z wyjątkiem jednego, są 10-20 razy mniej aktywne niż związek macierzysty (aktywność farmakologiczna pazopanibu zależy przede wszystkim od ekspozycji na lek w postaci niezmienionej). Jest wydalany przede wszystkim z kałem (<4% dawki zostaje wydalone przez nerki). T_0,5 wynosi 30,9 h.

Reklama

Votrient - wskazania

Leczenie pierwszego rzutu dorosłych pacjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym (RCC) oraz leczenie pacjentów, u których wcześniej stosowano cytokiny z powodu zaawansowanego raka nerkowokomórkowego. Leczenie dorosłych pacjentów z określonymi podtypami zaawansowanego mięsaka tkanek miękkich (STS), którzy wcześniej otrzymali chemioterapię w leczeniu choroby rozsianej lub u których nastąpiła progresja choroby w ciągu 12 mies. od leczenia neoadjuwantowego i (lub) adjuwantowego (skuteczność i bezpieczeństwo pazopanibu oceniano w poszczególnych podtypach histologicznych STS).

Reklama

Votrient - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na pazopanib lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu.

Reklama

Votrient - ostrzeżenia

Pazopanibu nie należy stosować u dzieci w wieku <2 lat, ze względów bezpieczeństwa związanych z wzrostem i dojrzewaniem narządów. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leku u dzieci i młodzieży w wieku od 2 do 18 lat nie zostało ustalone. Ostrożnie stosować u pacjentów z klirensem kreatyniny <30 ml/min. Nie jest zalecane stosowanie pazopanibu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny całkowitej >3 x GGN - górna granica normy, niezależnie od aktywności AlAT). U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy zachować ostrożność i konieczne jest ścisłe monitorowanie. W celu kontroli hepatotoksyczności pazopanibu należy kontrolować wskaźniki czynności wątroby przed rozpoczęciem leczenia, w 3., 5., 7. i 9. tyg. leczenia, następnie skontrolować w 3. mies. i w 4. mies., a także w przypadkach uzasadnionych klinicznie. Należy kontynuować okresową kontrolę również po 4. mies. leczenia. U pacjentów z izolowanym zwiększeniem aktywności aminotransferaz o ≤8 x GGN można kontynuować stosowanie pazopanibu, kontrolując parametry czynności wątroby co tydzień, do powrotu aktywności aminotransferaz do stopnia 1. lub do wartości początkowych. U pacjentów z aktywnością aminotransferaz >8 x GGN leczenie preparatem należy przerwać, do powrotu aktywności aminotransferaz do stopnia 1. lub do wartości początkowych; jeśli  potencjalne korzyści ze wznowienia leczenia pazopanibem przeważają nad ryzykiem hepatotoksyczności, można wznowić stosowanie leku w zmniejszonej dawce i wykonywać oznaczenia parametrów czynności wątroby co tydzień przez 8 tyg.; jeśli po wznowieniu leczenia pazopanibem aktywność aminotransferaz ponownie zwiększy się do >3 x GGN, należy przerwać leczenie. W przypadku zwiększenia aktywności aminotransferaz do >3 x GGN równocześnie ze zwiększeniem stężenia bilirubiny do >2 x GGN należy wykonać oznaczenia frakcji bilirubiny; jeśli stężenie bilirubiny bezpośredniej (sprzężonej) wyniesie > 35% stężenia bilirubiny całkowitej, należy przerwać stosowanie pazopanibu. Jednoczesne stosowanie pazopanibu i symwastatyny nasila ryzyko podwyższenia aktywności AlAT i należy je podejmować z ostrożnością i pod ścisłą obserwacją. Przed rozpoczęciem leczenia pazopanibem należy uzyskać właściwą kontrolę ciśnienia tętniczego. Należy kontrolować stan pacjentów w celu wykrycia nadciśnienia tętniczego wkrótce po rozpoczęciu leczenia (nie później niż po tyg. od rozpoczęcia stosowania pazopanibu), a następnie z dużą częstością w trakcie terapii. Nadciśnienie należy leczyć stosując leki hipotensyjne i modyfikując dawki pazopanibu. U pacjentów z trwałym zwiększeniem wartości ciśnienia tętniczego krwi (140/90 mmHg) lub ciężkim nadciśnieniem tętniczym, utrzymującym się pomimo leczenia hipotensyjnego i zmniejszenia dawki pazopanibu zaleca się zaprzestanie stosowania preparatu. U pacjentów, u których w trakcie terapii wystąpi zespół odwracalnej tylnej leukoencefalopatii (RPLS), objawiający się: bólem głowy, nadciśnieniem tętniczym, napadami drgawkowymi, sennością, splątaniem, ślepotą oraz innymi zaburzeniami widzenia lub innymi zaburzeniami neurologicznymi, należy trwale przerwać leczenie pazopanibem. W związku z zastosowaniem pazopanibu obserwowano śródmiąższową chorobę płuc (ILD), która może zakończyć się śmiercią. Należy obserwować pacjentów w celu wykrycia objawów ze strony układu oddechowego wskazujących na ILD / zapalenie płuc i zakończyć stosowanie pazopanibu u pacjentów, u których wystąpiły te schorzenia. U pacjentów z zaburzeniami czynności serca w wywiadzie, przed zastosowaniem pazopanibu należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka. Nie badano bezpieczeństwa stosowania i farmakokinetyki pazopanibu u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością serca lub u pacjentów ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) poniżej normy. U pacjentów ze znacznym zmniejszeniem LVEF, przerwanie leczenia pazopanibem i (lub) zmniejszenie dawki powinno być połączone z leczeniem nadciśnienia tętniczego (jeśli występuje), zgodnie z potrzebą kliniczną. Pacjentów należy uważnie obserwować w celu wykrycia objawów klinicznych zastoinowej niewydolności serca. U pacjentów z ryzykiem zaburzeń czynności serca zaleca się wykonanie wyjściowej i okresowej oceny LVEF. Uprzednie leczenie antracyklinami może stanowić czynnik ryzyka zaburzeń czynności serca. Ostrożnie stosować u pacjentów z ryzykiem wydłużenia odstępu QT (m.in. z wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie, stosujących leki przeciwarytmiczne lub inne preparaty mogące powodować wydłużenie odstępu QT, z istotną istniejącą chorobą serca oraz u pacjentów z zaburzeniami gospodarki elektrolitowej). W trakcie stosowania pazopanibu zaleca się początkowe i okresowe kontrolowanie EKG i utrzymywanie stężenia elektrolitów (np. wapnia, magnezu, potasu) w granicach wartości uznanych za prawidłowe. Zachować ostrożność u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia incydentów zatorowo-zakrzepowych tętnic; u pacjentów z ryzykiem krwotoku (nie stosować u pacjentów, u których w ciągu ostatnich 6 mies. wystąpiło krwioplucie, krwotok do mózgu lub istotny klinicznie krwotok z przewodu pokarmowego); u pacjentów z ryzykiem perforacji lub przetoki w obrębie przewodu pokarmowego. U pacjentów, których wystąpiła mikroangiopatia zakrzepowa należy trwale przerwać leczenie pazopanibem. Ze względu na ryzyko utrudnienia gojenia ran, leczenie pazopanibem należy przerwać co najmniej 7 dni przed zaplanowaną operacją chirurgiczną; decyzję o wznowieniu leczenia po operacji należy podjąć po ocenie klinicznej gojenia ran; należy przerwać stosowanie pazopanibu u pacjentów, u których nastąpiło rozejście się brzegów rany. Należy kontrolować laboratoryjne wskaźniki czynności tarczycy przed rozpoczęciem stosowania pazopanibu, a następnie okresowo w trakcie leczenia. U pacjentów z niedoczynnością tarczycy należy przed rozpoczęciem stosowania pazopanibu wdrożyć leczenie zgodne ze standardowymi zasadami postępowania. Zaleca się wykonywanie badań ogólnych moczu przed rozpoczęciem leczenia pazopanibem i okresowo w trakcie leczenia oraz obserwację w celu wykrycia zwiększenia białkomoczu. Należy przerwać stosowanie pazopanibu, jeśli u pacjenta wystąpi białkomocz 4. stopnia. Opisywano występowanie zespołu rozpadu guza (TLS). Należy zwrócić szczególną ostrożność u pacjentów podlegających zwiększonemu ryzyku TLS tj. osób z szybko rosnącymi guzami, dużą masą guza, zaburzeniami czynności nerek lub odwodnieniem - pacjentów należy ściśle monitorować. Przed rozpoczęciem podawania leku, należy rozważyć zastosowanie środków zapobiegawczych, jak leczenie dużego stężenia kwasu moczowego lub dożylne nawodnienie. Pacjentów przyjmujących pazopanib należy obserwować w kierunku objawów odmy opłucnowej. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę powlekaną to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

Reklama

Votrient - ciąża

Badania na zwierzętach wykazały, że pazopanib działa teratogenne i embriotoksyczne. Leku nie należy stosować w ciąży, z wyjątkiem sytuacji, gdy stan kliniczny pacjentki wymaga podawania pazopanibu. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcyjne podczas leczenia preparatem. Jeśli lek jest stosowany w czasie ciąży lub w przypadku zajścia w ciążę w czasie leczenia pazopanibem, pacjentka musi zostać poinformowana o możliwym zagrożeniu dla płodu. Należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia pazopanibem. Leczenie pazopanibem może wpływać na płodność osobników płci męskiej i żeńskiej.

Reklama

Votrient - efekty uboczne

Do ciężkich zdarzeń prowadzących do zgonu, które uznano za potencjalnie związane ze stosowaniem pazopanibu, należały: krwotok z przewodu pokarmowego, krwotok z płuc/krwioplucie, zaburzenia czynności wątroby, perforacja przewodu pokarmowego, udar niedokrwienny mózgu, zator płucny zakończony zgonem oraz ciężkie zakażenia (z neutropenią lub bez neutropenii), w niektórych przypadkach zakończone zgonem. Działania niepożądane związane z leczeniem, zgłaszane w badaniach u pacjentów z RCC lub po wprowadzeniu leku do obrotu. Bardzo często: zmniejszenie łaknienia (lub jadłowstręt), zaburzenia smaku (w tym zanik lub osłabienie smaku), bóle głowy, nadciśnienie tętnicze, biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha (w górnej i dolnej części brzucha), zmiana koloru włosów, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, łysienie, wysypka, białkomocz, uczucie zmęczenia, zwiększenie aktywności aminotransferazyalaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej. Często: zakażenia (z neutropenią lubbez neutropenii), małopłytkowość, neutropenia, leukopenia, niedoczynność tarczycy, hipofosfatemia, odwodnienie,  bezsenność, zawroty głowy, letarg, parestezje, obwodowa neuropatia czuciowa, niewyraźne widzenie, niedokrwienie mięśnia sercowego, uderzenia gorąca, żylne powikłania zakrzepowo-zatorowe (w tym zakrzepica żył głębokich, zator tętnicy płucnej i inne postaci zakrzepicy), rumieniec, krwawienie z nosa, chrypka, duszność, krwioplucie, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, objawy dyspepsji, wiatry, wzdęcie brzucha, owrzodzenie jamy ustnej, suchość w jamie ustnej, hiperbilirubinemia, zaburzenia czynności wątroby, hepatotoksyczność, hipopigmentacja skóry, suchość skóry, świąd, rumień, depigmentacja skóry, nadmierna potliwość, zaburzenia paznokci, złuszczanie skóry, reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka rumieniowa, ból stawów, ból mięśniowy, kurcze mięśniowe, zapalenie błon śluzowych, osłabienie, obrzęki (w tym obrzęki obwodowe, obrzęki oczu, obrzęki miejscowe, obrzęk twarzy), ból w klatce piersiowej, dreszcze, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności lipazy, zmniejszenie liczby krwinek białych we krwi (w tym zmniejszenie liczby białych krwinek, zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych, zmniejszenie liczby leukocytów), zwiększenie stężenia tyreotropiny we krwi, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy, zwiększenie ciśnienia tętniczego, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby. Niezbyt często: zakażenia dziąseł, zakaźne zapalenie okrężnicy, ból nowotworowy, policytemia, hipomagnezemia, niedoczulica, przemijający atak niedokrwienny, senność, zdarzenia naczyniowo-mózgowe, zawał mózgu, odwarstwienie siatkówki, przedarcie siatkówki, odbarwienie rzęs, bradykardia, zawał mięśnia sercowego, zaburzenia czynności serca (w tym zaburzenia czynności lewej komory, niewydolność serca, kardiomiopatia ograniczająca), przełom nadciśnieniowy, krwotok, wyciek wodnisty z nosa, krwotok z płuc, odma opłucnowa, zapalenie trzustki, krwotok z odbytnicy, obecność świeżej krwi w kale, krwotok z przewodu pokarmowego, smoliste stolce, przyspieszona perystaltyka, krwotok z odbytu, perforacja jelita grubego, krwotok z jamy ustnej, krwotok z górnego odcinka przewodu pokarmowego, przetoka jelitowo-skórna, krwawe wymioty, krwawienie z guzków krwawniczych, perforacja jelita krętego, krwotok z przełyku, krwotok zaotrzewnowy, żółtaczka, polekowe uszkodzenie wątroby, niewydolność wątroby, zaburzenia skóry, wysypka plamkowa, wysypka z towarzyszącym świądem, wysypka pęcherzykowa, świąd uogólniony, wysypka uogólniona, wysypka grudkowa, rumień podeszwowy, ból mięśniowo-szkieletowy, krwawienie z dróg moczowych, obfite krwawienia miesięczne, krwotok z pochwy, krwotok maciczny, zaburzenia błon śluzowych, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zmniejszenie stężenia glukozy we krwi, wydłużenie odstępu QT w EKG, zwiększenie aktywności aminotransferaz, nieprawidłowe wyniki badań czynności tarczycy, zwiększenie rozkurczowego ciśnienia tętniczego , zwiększenie skurczowego ciśnienia tętniczego. Rzadko: mikroangiopatia zakrzepowa (w tym zakrzepowa plamica małopłytkowa i zespół hemolityczno-mocznicowy), odwracalna tylna encefalopatia/ zespół odwracalnej tylnej leukoencefalopatii, śródmiąższowa choroba płuc/zapalenie płuc. Częstość nieznana: zespół rozpadu guza, tętniak i rozwarstwienie tętnic. Działania niepożądane związane z leczeniem, zgłaszane w badaniach u pacjentów z STS. Bardzo często: ból nowotworowy, leukopenia, małopłytkowość, neutropenia, zmniejszenie łaknienia, hiperalbuminemia, zaburzenia smaku, ból głowy, nadciśnienie tętnicze, biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zmiana koloru włosów, hipopigmentacja skóry, wysypka złuszczająca, uczucie zmęczenia, zmniejszenie masy ciała. Często: zakażenie dziąseł, niedoczynność tarczycy, odwodnienie, bezsenność, obwodowa neuropatia czuciowa, zawroty głowy, niewyraźne widzenie, zaburzenia czynności serca, zaburzenia czynności lewej komory, bradykardia, żylne powikłania zakrzepowo-zatorowe, uderzenia gorąca, rumieniec, krwawienie z nosa, chrypka, duszność, kaszel, odma opłucnowa, czkawka, krwotok z płuc, wzdęcie brzucha, suchość w jamie ustnej, niestrawność, krwotok z jamy ustnej, wiatry, krwotok z odbytu, łysienie, zaburzenia skóry, suchość skóry, nadmierna potliwość, zaburzenia paznokci, świąd, rumień, ból mięśniowo-szkieletowy, ból mięśni, kurcze mięśni, białkomocz, obrzęki, ból w klatce piersiowej, dreszcze, nieprawidłowe wyniki badania ucha, oka, gardła, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, GGT, nieprawidłowe stężenie cholesterolu we krwi. Niezbyt często: mikroangiopatia zakrzepowa (w tym zakrzepowa plamica małopłytkowa i zespół hemolityczno-mocznicowy), hipomagnezemia, senność, parestezje, zawał mózgu, zawał mięśnia sercowego, krwotok, ból części ustnej gardła, krwotok z oskrzeli, wyciek wodnisty z nosa, krwioplucie, krwotok z przewodu pokarmowego, krwotok z odbytnicy, przetoka jelitowo-skórna, krwotok z żołądka, smoliste stolce, krwotok z przełyku, zapalenie otrzewnej, krwotok zaotrzewnowy, krwotok z górnego odcinka przewodu pokarmowego, perforacja jelita krętego, zaburzenia czynności wątroby, owrzodzenia skóry, wysypka, wysypka grudkowa, reakcje nadwrażliwości na światło, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, ból stawów, krwotok z pochwy, obfite krwawienia miesiączkowe, zapalenie błon śluzowych, osłabienie, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zmniejszenie liczby płytek krwi, wydłużenie odstępu QT w EKG. Rzadko: śródmiąższowa choroba płuc/zapalenie płuc. Częstość nieznana: zespół rozpadu guza.

Votrient - interakcje

Silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, klarytromycyna, atazanawir, indynawir, nefazodon, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna, worykonazol) zwiększają ekspozycję na pazopanib - należy unikać stosowania tych leków z pazopanibem; jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, należy zmniejszyć dawkę pazopanibu do 400 mg/dobę; dalsze zmniejszenie dawki może być rozważane w razie zaobserwowania działań niepożądanych. Należy unikać spożywania soku grejpfrutowego podczas leczenia pazopanibem. Jednoczesne stosowanie z silnymi inhibitorami P-gp lub BCRP (lapatynib) może również zwiększać ekspozycję na pazopanib oraz jego dystrybucję, w tym do OUN - unikać takiego połączenia. Silne induktory CYP3A4 (np. ryfampicyna) lub P-gp lub BCRP mogą zmniejszać stężenie pazopanibu we krwi - należy unikać jednoczesnego stosowania tych leków z pazopanibem. Esomeprazol zmniejsza biodostępność pazopanibu o ok. 40% - należy unikać skojarzonego stosowania pazopanibu z lekami zwiększającymi pH soku żołądkowego; jeśli jednoczesne zastosowanie inhibitora pompy protonowej jest konieczne, dawkę pazopanibu należy przyjąć raz na dobę wieczorem, bez jedzenia, jednocześnie z inhibitorem pompy protonowej; jeśli jednoczesne zastosowanie antagonisty receptora H₂ jest konieczne, pazopanib należy przyjmować bez jedzenia przynajmniej 2 h przed lub przynajmniej 10 h po dawce antagonisty receptora H₂; pazopanib należy przyjmować przynajmniej 1 h przed lub przynajmniej 2 h po zastosowaniu krótkodziałającego leku zobojętniającego. Podawanie pazopanibu z posiłkiem zawierającym dużo tłuszczu lub mało tłuszczu prowadzi do około 2-krotnego zwiększenia AUC i C_max, dlatego pazopanib należy podawać co najmniej 1 h przed lub 2 h po posiłku. Pazopanib jest inhibitorem transferazy urydyno-difosforano-glukuronozylowej 1A1 (UGT1A1) - należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z substratami UGT1A1 (np. z irynotekanem). Pazopanib nie wywiera istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę kofeiny (substratu CYP1A2), warfaryny (substratu CYP2C9) lub omeprazolu (substratu CYP2C19). Pazopanib stosowany w dawce 800 mg/dobę powodował zwiększenie o ok. 30% AUC i C_max midazolamu (substratu CYP3A4) i zwiększenie o 33-64% stosunku stężenia dekstrometorfanu do stężenia dekstrofanu w moczu po doustnym podaniu dekstrometorfanu (substratu CYP2D6). Jednoczesne stosowanie pazopanibu w dawce 800 mg/dobę z paklitakselem (substratem CYP3A4 i CYP2C8) w dawce 80 mg/m² pc. raz na tydz. doprowadziło do zwiększenia AUC i C_max paklitakselu odpowiednio o średnio 25% i 31%. Metabolity pazopanibu mogą przyczyniać się do jego wypadkowego działania hamującego na BCRP, ponadto nie można wykluczyć zahamowania BCRP i P-gp przez pazopanib w przewodzie pokarmowym - należy zachować ostrożność w przypadku stosowania pazopanibu z innymi podawanymi doustnie substratami BCRP i P-gp. Pazopanib hamuje ludzki polipeptyd transportujący aniony organiczne (OATP1B1) i może zmieniać farmakokinetykę substratów OATP1B1, np. statyn; podczas jednoczesnego stosowania ze statyną istnieje ryzyko zwiększenia częstości występowania podwyższonej aktywności AlAT; jeśli u pacjenta przyjmującego jednocześnie symwastatynę wystąpi zwiększenie aktywności AlAT, należy postępować zgodnie z wytycznymi dotyczącymi dawkowania pazopanibu i przerwać stosowanie symwastatyny; ponadto jednoczesne stosowanie pazopanibu i innych statyn (np. atorwastatyny, fluwastatyny, prawastatyny, rozuwastatyny) powinno być podejmowane z ostrożnością, ponieważ dane umożliwiające ocenę ich wpływu na aktywność AlAT są niewystarczające. Podczas jednoczesnego stosowania pazopanibu z ketokonazolem istnieje ryzyko wystąpienia hiperglikemii. Badania kliniczne z zastosowaniem pazopanibu w skojarzeniu z pemetreksedem (niedrobnokomórkowy rak płuc) i lapatynibem (rak szyjki macicy) zostały wcześnie zakończone z uwagi na ryzyko zwiększonej toksyczności i (lub) śmiertelności, a dawka zapewniająca skuteczność i bezpieczeństwo w leczeniu skojarzonym nie została ustalona.

Votrient - dawkowanie

Leczenie pazopanibem może być rozpoczynane wyłącznie przez lekarza doświadczonego w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Doustnie. Dorośli: zarówno w leczeniu RCC jak i STS stosuje się dawkę 800 mg raz na dobę. W zależności od indywidualnej tolerancji leczenia, w celu opanowania działań niepożądanych, dawkę należy dostosowywać, zmieniając ją stopniowo, za każdym razem o 200 mg. Nie należy przekraczać dawki 800 mg/dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z niewydolnością nerek z CCr >30 ml/min, u pacjentów z łagodnymi nieprawidłowościami parametrów czynności wątroby (określanymi albo jako prawidłowe stężenie bilirubiny oraz dowolny stopień zwiększenia aktywności AlAT lub zwiększenie stężenia bilirubiny bezpośredniej (>35%) do 1,5 x GGN, niezależnie od aktywności AlAT). U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (określanymi jako zwiększenie stężenia bilirubiny >1,5 x do 3 x GGN, niezależnie od aktywności AlAT) zmniejszyć dawkę do 200 mg raz na dobę. Nie stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (określanymi jako stężenie bilirubiny całkowitej >3 x GGN, niezależnie od aktywności AlAT). Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości, popijając wodą, nie należy ich łamać, ani kruszyć. Przyjmować co najmniej 1 h przed lub 2 h po posiłku.

Votrient - uwagi

W przypadku wystąpienia działań niepożądanych wpływających na zdolność koncentracji i reagowania (np. zawroty głowy, zmęczenie) należy unikać prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.