Reklama
Warfin - skład
1 tabl. zawiera 3 mg lub 5 mg warfaryny sodowej. Tabletki zawierają laktozę.
Reklama
Warfin - działanie
Lek przeciwzakrzepowy. Działa przeciwzakrzepowo poprzez kompetycyjne blokowanie redukcji witaminy K oraz jej 2,3 epoksydu do witaminy KH2. Witamina KH2 jest konieczna, aby niektóre, zależne od witaminy K białka koagulacyjne (czynniki zespołu protrombiny: VII, IX i X) mogły ulec karboksylacji przez kwas gamma-glutaminowy i uzyskać aktywność koagulacyjną. Białko C i jego kofaktor białko S, naturalnie występujące inhibitory krzepnięcia zależne od witaminy K, również podlegają takiemu wpływowi. Poprzez hamowanie konwersji witaminy K preparat powoduje wytwarzanie w wątrobie oraz wydalanie częściowo karboksylowanego i dekarboksylowanego białka krzepnięcia. Warfaryna występuje w postaci dwóch izomerów: S-warfaryna ma 5-krotnie silniejsze działanie niż R-warfaryna. Warfaryna jest szybko i całkowicie wchłaniana. W 98-99% wiąże się z białkami osocza. R-warfaryna jest metabolizowana m.in. przez CYP1A2, CYP3A4 i reduktazę karbonylową, natomiast S-warfaryna niemal całkowicie metabolizowana jest przy udziale polimorficznego enzymu CYP2C9. T0,5 R-warfaryny wynosi 37-89 h, natomiast w przypadku S-warfaryny 21-43 h. Ok. 90% dawki doustnej jest wydalane z moczem, głównie w postaci metabolitów. Po zakończeniu leczenia warfaryną stężenie protrombiny ulega normalizacji w po upływie około 4-5 dni.
Reklama
Warfin - wskazania
Leczenie i zapobieganie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej. Wtórne zapobieganie zawałowi mięśnia sercowego i zapobieganie powikłaniom zakrzepowo-zatorowym (udar lub zator w krążeniu obwodowym) po zawale mięśnia sercowego. Zapobieganie powikłaniom zakrzepowo-zatorowym (udar lub zator w krążeniu obwodowym) u pacjentów z migotaniem przedsionków, z patologią zastawek lub po protezowaniu zastawek serca.
Reklama
Warfin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na warfarynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Tendencja do krwawień (choroba von Willebranda, hemofilie, małopłytkowość, zaburzenia czynności płytek). Ciężka niewydolność wątroby oraz marskość wątroby. Nieleczone lub niekontrolowane nadciśnienie tętnicze. Ostatnio przebyte krwawienie wewnątrzczaszkowe. Stany predysponujące do krwawień wewnątrzczaszkowych takie, jak tętniaki tętnic mózgowych. Tendencja do częstych upadków spowodowanych stanem neurologicznym lub inną zmianą zdrowotną. Zabiegi chirurgiczne w obrębie OUN lub oka. Stany predysponujące do krwawień z przewodu pokarmowego lub dróg moczowych, np. powikłania związane z krwawieniami z przewodu pokarmowego, zapalenie uchyłka lub choroby nowotworowe w wywiadzie. Infekcyjne zapalenie wsierdzia lub wysięk osierdziowy. Otępienie, psychozy, alkoholizm oraz inne stany, w których przestrzeganie zaleceń przez pacjenta może nie być satysfakcjonujące oraz gdy leczenie przeciwzakrzepowe nie może być bezpieczne podawane. Równoczesne stosowanie ziela dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). I trymestr i ostatnie 4 tyg. ciąży.
Reklama
Warfin - ostrzeżenia
Jeżeli konieczne jest uzyskanie szybkiego działania przeciwzakrzepowego, należy rozpocząć leczenie heparyną; następnie kontynuuje się leczenie heparyną wraz z rozpoczęciem leczenia warfaryną, przez 5 do 7 dni, do czasu uzyskania wskaźnika INR utrzymującego wartości docelowe przez co najmniej 2 dni. U pacjentów z wrodzonym niedoborem białka C lub białka S, w celu uniknięcia martwicy kumarynowej, należy w pierwszej kolejności stosować heparynę; jednocześnie początkowe dawki warfaryny nie mogą przekraczać 5 mg; leczenie heparyną należy kontynuować przez 5-7 dni jak opisano powyżej. Należy zachować szczególną ostrożność stosując preparat u pacjentów w podeszłym wieku (wątrobowy metabolizm warfaryny jak również produkcja czynników krzepnięcia ulegają spowolnieniu u osób starszych, co może łatwo prowadzić do nadmiernego działania terapeutycznego warfaryny). Nadczynność tarczycy, gorączka, niewyrównana niewydolność krążenia, niewydolność wątroby mogą zwiększać działanie warfaryny. W niedoczynności tarczycy działanie to może być mniejsze. W niewydolności nerek oraz w zespole nerczycowym zwiększa się wolna frakcja warfaryny we krwi, co w zależności od chorób współistniejących, może prowadzić do zmniejszenia lub zwiększenia działania warfaryny. We wszystkich ww. wymienionych przypadkach należy uważnie monitorować stan kliniczny pacjenta oraz wskaźnik INR. Kalcyfilaksja jest rzadko występującym zespołem zwapnienia naczyń krwionośnych z martwicą skóry, związanym z wysoką śmiertelnością. Stan ten jest obserwowany głównie u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek poddawanych dializie lub u pacjentów ze znanymi czynnikami ryzyka, takimi jak niedobór białka C lub S, hiperfosfatemia, hiperkalcemia lub hipoalbuminemia. Przypadki kalcyfilaksji rzadko zgłaszano u pacjentów przyjmujących warfarynę, także bez stwierdzonej choroby nerek. Jeśli rozpozna się kalcyfilaksję, należy rozpocząć odpowiednie leczenie, a także rozważyć zaprzestanie stosowania u pacjenta warfaryny. Ekstrakcja zęba zazwyczaj może być przeprowadzona przy wskaźniku INR 2-2,2; podczas innych zabiegów chirurgicznych należy zachować ostrożność oraz dostosować INR do wartości odpowiedniej dla danego zabiegu. Należy unikać drastycznych zmian nawyków żywieniowych podczas leczenia, ponieważ zwartość witaminy K w żywności może wpływać na leczenie warfaryną (czynniki mogące wpływać na terapię to: przejście na dietę wegetariańską, bardzo restrykcyjna dieta, depresja, wymioty, biegunka, biegunka tłuszczowa lub zaburzenia wchłaniania z innych przyczyn). W razie wystąpienia krwawienia podczas leczenia warfaryną, niezależnie od aktualnej wartości INR, należy podejrzewać istnienie przyczyn miejscowych. Opublikowano pojedyncze dane na temat występowania oporności na warfarynę (jest to zjawisko niezwykle rzadkie); tacy pacjenci wymagają od 5 do 20-krotnie większych dawek w celu uzyskania odpowiedzi terapeutycznej. Jeśli odpowiedź pacjenta na warfarynę jest słaba, należy wykluczyć inne, bardziej prawdopodobne przyczyny takiego stanu rzeczy: nieprzestrzeganie zaleceń przez pacjenta, interakcja z innymi lekami lub z pokarmem, jak również błędy laboratoryjne. Odpowiedź i zapotrzebowania na dawkowanie warfaryny zależą m.in. od zmienności genetycznej w genach CYP2C9 i VKORC1; w zależności od genotypu pacjenta może być konieczna zmiana dawki; pacjenci należący do grupy słabo metabolizujących (CYP2C9) wymagają mniejszej dawki początkowej oraz podtrzymującej. Istnieje duże ryzyko interakcji podczas stosowania warfaryny równocześnie z innymi lekami, preparatami ziołowymi czy suplementami diety, dlatego zalecane jest wzmożone monitorowanie odpowiedzi terapeutycznej na warfarynę podczas rozpoczynania lub kończenia podawania innych leków w trakcie leczenia warfaryną. Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Reklama
Warfin - ciąża
Warfaryna przenika przez łożysko; jest przeciwwskazana podczas I trymestru ciąży (ryzyko działania teratogennego, obserwowano płodowy zespół warfarynowy i wady rozwojowe OUN) oraz podczas ostatnich 4 tyg. ciąży (zwiększenie ryzyka krwawienia u matki i płodu oraz wzrost umieralności płodowej, szczególnie podczas porodu). Jeśli to możliwe, należy unikać stosowania warfaryny podczas całej ciąży; w szczególnych okolicznościach lekarz specjalista może rozważyć takie leczenie. Warfaryna nie przenika do mleka kobiecego; może być stosowana w czasie laktacji.
Reklama
Warfin - efekty uboczne
Często: krwawienie, nudności, wymioty, biegunka. Rzadko: martwica kumarynowa naskórka, zespół purpurowego palucha (warfarynę należy odstawić, wówczas zmiany skórne z reguły powoli zanikają). Bardzo rzadko: zapalenie naczyń, zwapnienia tchawicze, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, cholestatyczne zapalenie wątroby, przemijające łysienie, wysypka, priapizm, reakcje alergiczne (zwykle wysypka), zatorowość cholesterolowa. Częstość nieznana: kalcyfilaksja.
Warfin - interakcje
Warfaryna ma wąski zakres terapeutyczny, zaleca się ostrożność podczas jej stosowania z innymi preparatami. Jeśli ma być wprowadzony do leczenia inny lek, ze względu na możliwość wystąpienia interakcji należy zapoznać się z ChPL tego leku. Podczas rozpoczynania terapii jakimkolwiek nowym lekiem, w przypadku wątpliwości dotyczących interakcji należy rozważyć bardziej uważne monitorowanie leczenia. Warfaryna jest mieszaniną enancjomerów: R-warfaryna jest metabolizowana głównie przez CYP1A2 i CYP3A4, natomiast S-warfaryna jest metabolizowana głównie przez CYP2C9. Substraty lub inhibitory CYP1A2, CYP2C9 lub CYP3A4 (np. amiodaron lub metronidazol) mogą zwiększać stężenie warfaryny we krwi oraz wskaźnik INR, zwiększając ryzyko krwawienia; może zaistnieć konieczność zmniejszenia dawki warfaryny oraz zwiększenia monitoringu podczas terapii skojarzonej; po zakończeniu leczenia skojarzonego nastąpi zmniejszenie stężenia warfaryny we krwi z ryzykiem wystąpienia stężeń subterapeutycznych. Induktory CYP1A2, CYP2C9 lub CYP3A4 (np. leki przeciwpadaczkowe lub przeciwgruźlicze) mogą zmniejszać stężenie warfaryny we krwi oraz wskaźnik INR, zmniejszając skuteczności warfaryny; może zaistnieć konieczność zwiększenia dawki warfaryny oraz zwiększenia monitoringu podczas terapii skojarzonej; po zakończeniu leczenia skojarzonego nastąpi zwiększenie stężenia warfaryny we krwi z ryzykiem wystąpienia stężeń supraterapeutycznych (działanie induktorów może utrzymywać się przez kilka tyg. po zakończeniu leczenia). Niektóre leki mogą wpływać na wchłanianie lub krążenie jelitowo-wątrobowe warfaryny, np. cholestyramina. Warfaryna może ulec wyparciu z wiązań z białkami osocza, przez co zwiększa się wolna frakcja, co prowadzi do zwiększenia metabolizmu i eliminacji warfaryny, prowadząc do zmniejszenia jej działania, chyba, że u pacjenta występuje niewydolność wątroby. Leki wpływające na płytki oraz hemostazę pierwotną (np. kwas acetylosalicylowy, klopidogrel, tyklopidyna, dipirydamol, tyrofiban, działające bezpośrednio doustne leki przeciwkrzepliwe jak, dabigatran i apiksaban oraz większość niesteroidowych leków przeciwzapalnych) oraz penicyliny stosowane w dużych dawkach mogą powodować farmakodynamiczną interakcję i predysponować pacjenta do ciężkich powikłań krwotocznych. Steroidy anaboliczne, azapropazon, erytromycyna oraz niektóre cefalosporyny hamują bezpośrednio zależną od witaminy K produkcję czynników krzepnięcia i zwiększają działanie warfaryny. Duże dostarczanie witaminy K w diecie ogranicza działanie warfaryny. Zahamowane wchłanianie witaminy K m.in. z powodu biegunki może zwiększać działanie warfaryny. Pacjenci z nieprawidłowym dostarczaniem witaminy K w pokarmie zależni są od witaminy K2 produkowanej przez bakterie w jelitach; u tych pacjentów wiele antybiotyków może zmniejszyć produkcję witaminy K2, prowadząc do zwiększenia działania warfaryny. Spożycie dużych ilości alkoholu przez pacjentów z niewydolnością wątroby zwiększa działanie warfaryny. Chinina zawarta w napojach typu tonik również może zwiększać działanie warfaryny. Inhibitory proteazy (np. rytonawir, lopinawir) mogą zmieniać stężenie warfaryny w osoczu. Po rozpoczęciu jednoczesnego leczenia zaleca się częstszą kontrolę wartości INR. Leki przeciwdepresyjne z grupy SNRI (np. wenlafaksyna, duloksetyna) oraz SSRI (np. fluoksetyna, sertralina) stosowane razem z warfaryną mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwawienia. Sok żurawinowy i inne wyroby z żurawiny mogą zwiększać działanie warfaryny, dlatego należy unikać spożywania tych wyrobów podczas stosowania warfaryny. Jeśli pacjent wymaga okresowego leczenia przeciwbólowego podczas leczenia warfaryną, zalecanymi lekami są paracetamol lub opioidy. Leki nasilające działanie warfaryny: NLPZ, leki przeciwzakrzepowe, dekstropropoksyfen, paracetamol (działanie ujawnia się po 1-2 tyg. ciągłego stosowania), tramadol, amiodaron, propafenon, chinidyna, amoksycylina, azytromycyna, cefaleksyna, cefamandol, cefmenoksym, cefmetazol, cefoperazon, cefuroxime, chloramfenikol, cyprofloksacyna, klarytromycyna, klindamycyna, doksycyklina, erytromycyna, gatyfloksacyna, grepafloksacyna, izoniazyd, latamoksef, lewofloksacyna, metronidazol, moksyfloksacyna, kwas nalidyksowy, norfloksacyna, ofloksacyna, roksytromycyna, sulfafurazol, sulfametyzol, sulfametoksazol–trimetoprym, sulfafenazol, tetracyklina, leki przeciwgrzybicze z grupy azoli np. flukonazol, itrakonazol, ketokonazol, mikonazol (również żel doustny), allopurynol, sulfinpirazon, kapecytabina, cyklofosfamid, etopozyd, fluorouracyl, flutamid, ifosfamid, leflunomid, mesna, metotreksat, sulofenur, tamoksyfen, tegafur, inhibitory EGFR (np. gefitynib), przeciwciała monoklonalne (np. trastuzumab), digoksyna, metolazon, propranolol, cymetydyna, inhibitory pompy protonowej (np. omeprazol), bezafibrat, klofibrat, fenofibrat, fluwastatyna, gemfibrozyl, lowastatyna, symwastatyna, witamina A, witamina E, karboksyurydyna, wodzian chloralu, kodeina, disulfiram, kwas etakrynowy, fluwoksamina, szczepionka przeciw grypie, interferon alfa i beta, fenytoina, proguanil, chinina, (anaboliczne i androgenne) hormony steroidowe, hormony tarczycy, troglitazon, kwas walproinowy, zafirlukast, preparaty ziołowe zawierające miłorząb (Ginkgo biloba), czosnek (Allium sativum), arcydzięgiel (Angelica sinensis, zawiera kumaryny), papaja (Carica papaya) lub szałwia (Salvia miltiorrhiza, zmniejsza eliminację warfaryny). Istnieją doniesienia sugerujące, że noskapina oraz siarczan chondroityny mogą zwiększać wskaźnik INR u pacjentów stosujących warfarynę. Notowano zwiększanie się wartości wskaźnika INR podczas stosowania glukozaminy z doustnymi antagonistami witaminy K. Z tego względu, pacjentów leczonych doustnymi antagonistami witaminy K należy ściśle kontrolować podczas rozpoczynania oraz kończenia leczenia glukozaminą. Leki zmniejszające działanie warfaryny: kloksacylina, dikloksacylina, flukloksacylina, nafcylina, ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital, prymidon, azatropina, cyklosporyna, merkaptopuryna, mitotan, barbiturany, chlordiazepoksyd, chlortalidon, spironolakton, aminoglutetymid, cholestyramina, dyzopiramid, gryzeofulwina, mesalazyna, newirapina, trazodon, aprepitant, bozentan, witamina C, preparaty ziołowe zawierające żeń-szeń (Panax spp.), dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) - preparaty ziołowe zawierające dziurawiec nie powinny być łączone z warfaryną; działanie indukujące aktywność enzymów może się utrzymywać nawet przez 2 tyg. od zaprzestania leczenia dziurawcem; jeśli pacjent przyjmuje już dziurawiec, należy sprawdzić wskaźnik INR i zaprzestać podawania dziurawca, uważnie monitorować wskaźnik INR, gdyż może zwiększyć się po zakończeniu stosowania dziurawca, może być konieczne dostosowanie dawki warfaryny. Spożywanie pokarmów zawierających witaminę K podczas leczenia warfaryną powinno być możliwie jak najbardziej równomierne. Najobfitszymi źródłami witaminy K są zielone warzywa i liście, takie jak: liście szarłatu, awokado, brokuły, brukselka, kapusta, olej kanola, liść kolczocha jadalnego, szczypior, kolendra, skórka ogórka (ale nie ogórek bez skórki), endywia (cykoria), liście kapusty włoskiej, owoc kiwi, liście sałaty, liście mięty, gorczyca sarepska, oliwa z oliwek, pietruszka, groszek, orzeszki pistacjowe, wodorosty purpurowe, liście szpinaku, młoda cebula, fasola sojowa, olej z fasoli sojowej, liście herbaty (ale nie herbata), rzepa lub rukiew (rzeżucha) wodna. Palenie tytoniu może zwiększać klirens warfaryny, a palacze mogą wymagać nieco wyższej dawki niż osoby niepalące; z drugiej strony, zaprzestanie palenia może zwiększyć działanie warfaryny - konieczne jest dokładne monitorowanie INR podczas rzucania palenia przez nałogowego palacza. Warfaryna może zwiększać działanie doustnych leków przeciwcukrzycowych - pochodnych sulfonylomocznika.
Warfin - dawkowanie
Doustnie. Docelowy zakres wartości INR podczas doustnego leczenia przeciwzakrzepowego w zapobieganiu powikłaniom zakrzepowo-zatorowym po protezowaniu zastawek wynosi 2,5-3,5, przy innych wskazaniach - 2,0-3,0. Dorośli. U pacjentów z prawidłową masą ciała i samoistną wartością INR <1,2: 10 mg warfaryny przez 3 kolejne dni; podawanie leku kontynuuje się zgodnie z wytycznymi poniżej, zależnie od wartości oznaczenia INR wykonanego w 4. dniu leczenia. W leczeniu ambulatoryjnym, u pacjentów z wrodzonym niedoborem białka C lub białka S, zalecana dawka początkowa wynosi 5 mg warfaryny (*) przez 3 kolejne dni; podawanie leku kontynuuje się zgodnie z wytycznymi poniżej, w zależności od wyniku oznaczenia INR wykonanego w 4. dniu leczenia. W przypadku pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów drobnej budowy, pacjentów z samoistnym wskaźnikiem INR >1,2 lub u pacjentów z zaburzeniem bądź otrzymujących leki wpływające na skuteczność leczenia, zalecaną dawką początkową jest 5 mg warfaryny (*) przez 2 kolejne dni; podawanie leku kontynuuje się zgodnie z wytycznymi poniżej, w oparciu o wynik oznaczenia INR wykonanego w 3. dniu leczenia. Dzień 1.-2.: 10 mg/dobę lub 5 mg/dobę (*). Dzień 3. - INR <2: 10 mg/dobę lub 5 mg/dobę (*); INR 2,0-2,4: 5 mg/dobę; INR 2,5-2,9: 3 mg/dobę; INR 3,0-3,4: 2,5 mg/dobę; INR 3,5-4,0: 1,5 mg/dobę; INR >4,0: jedna doba przerwy. Dzień 4.-6. - INR <1,4: 10 mg/dobę; INR 1,4-1,9: 7,5 mg/dobę; INR 2,0-2,4: 5 mg/dobę; INR 2,5-2,9: 4,5 mg/dobę; INR 3,0-3,9: 3 mg/dobę; INR 4,0-4,5: jedna doba przerwy, następnie 1,5 mg/dobę; INR >4,5: dwie doby przerwy, następnie 1,5 mg/dobę. Od 7. dnia terapii - INR 1,1-1,4: tygodniową dawkę warfaryny zwiększyć o 20%; INR 1,5-1,9: tygodniową dawkę warfaryny zwiększyć o 10%; INR 2,0-3,0: utrzymać dawkę; INR 3,1-4,5: zmniejszyć dawkę tygodniową o 10%; INR >4,5: opuszczać dawki do czasu INR <4,5, następnie kontynuować z dawką zmniejszoną o 20%. Oznaczenie INR. Oznaczenia INR wykonuje się codziennie do chwili uzyskania stabilnej wartości docelowej, zwykle wymaga to 5 do 6 dni od chwili rozpoczęcia podawania. Odstępy czasu pomiędzy kolejnymi oznaczeniami INR ulegają wówczas cotygodniowemu wydłużeniu, docelowo osiągając 4-tygodniowe odstępy. Jeśli w wartościach INR występują duże wahania lub gdy u pacjenta występuje choroba wątroby lub zaburzenia wpływające na wchłanianie witaminy K, odstępy pomiędzy kolejnymi pomiarami muszą być krótsze niż 4 tyg. Dołączenie nowych leków lub odstawienie dotychczas stosowanych wymaga częstszej kontroli INR. W terapii długotrwałej, korekty wykonuje się w zakresie tygodniowej dawki warfaryny, zgodnie wytycznymi przedstawionymi powyżej. Jeśli dawka wymaga korekty, następne oznaczenie INR należy wykonać po 1 lub 2 tyg. od czasu wprowadzenia zmiany. Po tym okresie odstępy pomiędzy pomiarami mogą być ponownie wydłużone do zamierzonych 4-tygodniowych. Dzieci. Leczenie warfaryną nie jest zalecane u noworodków ze względu na ryzyko jednoczesnego wystąpienia niedoboru witaminy K. Dzień 1. - INR 1,0-1,3: dawka nasycająca 0,2 mg/kg mc. Dzień 2.-4. (okres wysycenia) - INR 1,1-1,3: powtórzenie dawki nasycającej; INR 1,4-3,0: 50% dawki nasycającej; INR 3,1-3,5: 25% dawki nasycającej; INR >3,5: wstrzymać się do INR <3,5, wtedy ponownie włączyć dawkę 50% zmniejszoną w stosunku do poprzedniej. Leczenie podtrzymujące - INR 1,1-1,4: tygodniową dawkę warfaryny zwiększyć o 20%; INR 1,5-1,9: tygodniową dawkę warfaryny zwiększyć o 10%; INR 2,0-3,0: utrzymać dawkę; INR 3,1-3,5: zmniejszyć dawkę tygodniową o 10%; INR >3,5: wstrzymać się do INR <3,5, wtedy ponownie włączyć dawkę 20% zmniejszoną w stosunku do poprzedniej. Planowe leczenie chirurgiczne: oznaczyć INR na tydzień przed przewidzianym zabiegiem chirurgicznym. Odstawić warfarynę na 1-5 dni przed zabiegiem; jeśli u pacjenta występuje duże ryzyko zakrzepicy, profilaktycznie podawać podskórnie heparynę niskocząsteczkową. Odstawić warfarynę przed operacją: 5 dni gdy INR >4,0; 3 dni gdy INR 3,0-4,0; 2 dni gdy INR 2,0-3,0. Oznaczyć INR wieczorem w dniu poprzedzającym zabieg i podać doustnie lub dożylnie 0,5-1 mg wit. K, jeśli INR >1,8. Rozważyć konieczność zastosowania infuzji z heparyny niefrakcjonowanej lub profilaktycznego podania heparyny niskocząsteczkowej w ciągu dnia, w którym wykonywany jest zabieg chirurgiczny. Kontynuować podskórne podawanie heparyny niskocząsteczkowej przez 5-7 dni po zabiegu, równolegle z warfaryną ponownie wprowadzoną do leczenia. Kontynuować stosowanie warfaryny w zwykłej dawce podtrzymującej, podanej wieczorem tego samego dnia, po małym zabiegu chirurgicznym; po dużym zabiegu podawać warfaryną od dnia rozpoczęcia żywienia dojelitowego. Szczególne grupy pacjentów. Osoby w podeszłym wieku wymagają mniejszych dawek niż młodsi pacjenci (dorośli). Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek mogą, w zależności od współistniejących chorób, wymagać mniejszych lub większych dawek warfaryny. Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby mogą wymagać mniejszych dawek warfaryny. Zaburzenie czynności wątroby może nasilać działanie warfaryny poprzez hamowanie syntezy czynników krzepnięcia oraz zmniejszenie metabolizmu warfaryny. Uwaga. Tabletki można podzielić na równe dawki.
Warfin - uwagi
Warfaryna nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.
