Reklama
Adempas - skład
1 tabl. powl. zawiera 0,5 mg, 1 mg, 1,5 mg, 2 mg lub 2,5 mg riocyguatu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Adempas - działanie
Lek obniżający ciśnienie stosowany w tętniczym nadciśnieniu płucnym. Riocyguat jest stymulatorem rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej (sGC), enzymu w układzie sercowo-naczyniowym i receptora dla tlenku azotu (NO). Gdy NO wiąże się z sGC, enzym katalizuje syntezę cząsteczki sygnalizacyjnej cyklicznego guanozynomonofosforanu (cGMP). Wewnątrzkomórkowy cGMP odgrywa ważną rolę w procesach regulacyjnych, które mają wpływ na napięcie naczyniowe, proliferację, włóknienie i zapalenie. Nadciśnienie płucne jest powiązane z dysfunkcją śródbłonka, zaburzeniami syntezy NO i niewystarczającą stymulacją szlaku NO-sGC-cGMP. Riocyguat ma podwójny mechanizm działania. Uwrażliwia sGC na endogenny NO poprzez stabilizację wiązania NO-sGC. Riocyguat stymuluje również bezpośrednio sGC, niezależnie od NO. Lek odtwarza szlak NO-sGC-cGMP i prowadzi do zwiększenia wytwarzania cGMP. Prowadzi to do znacznej poprawy naczyniowej hemodynamiki płucnej i zwiększenia wydolności wysiłkowej. Istnieje bezpośredni związek między stężeniem riocyguatu w osoczu a parametrami hemodynamicznymi, takimi jak układowy i naczyniowy opór płucny , skurczowe ciśnienie krwi i pojemność minutowa serca. Dostępność biologiczna jest wysoka i wynosi ok. 94%. Cmax występuje po 1-1,5 h. Przyjmowanie leku z posiłkiem zmniejsza Cmax. Stopień wiązania z białkami jest wysoki (ok. 95%). N-demetylacja, katalizowana przez CYP1A1, CYP3A4, CYP2C8 i CYP2J2, jest głównym szlakiem biotransformacji, prowadząc do głównego, krążącego we krwi, aktywnego metabolitu M-1, który jest następnie metabolizowany do farmakologicznie nieaktywnego N-glukuronianu. CYP1A1 katalizuje tworzenie się głównego metabolitu riocyguatu w wątrobie i płucach. Całkowita ilość riocyguatu (związek macierzysty i metabolity) wydala się przez nerki i z żółcią/kałem. Riocyguat i jego główny metabolit są substratami białek transportowych P-gp (glikoproteina P) i BCRP (białko oporności raka piersi). T0,5 wynosi ok. 7 h u osób zdrowych i ok. 12 h u pacjentów.
Reklama
Adempas - wskazania
Przewlekłe zakrzepowo-zatorowe nadciśnienie płucne (CTEPH). Leczenie dorosłych pacjentów z klasą czynnościową II do III wg WHO: z nieoperowalnym CTEPH; z przetrwałym lub nawrotowym CTEPH po leczeniu chirurgicznym w celu poprawy wydolności wysiłkowej. Tętnicze nadciśnienie płucne (PAH). W monoterapii lub w skojarzeniu z antagonistami receptora endoteliny w leczeniu dorosłych pacjentów z PAH z klasą czynnościową II-III wg WHO w celu poprawy wydolności wysiłkowej. Skuteczność wykazano wśród populacji pacjentów z PAH z etiologią idiopatycznego lub dziedzicznego PAH lub PAH związanego z chorobą tkanki łącznej.
Reklama
Adempas - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne podawanie z inhibitorami PDE-5 (takimi jak syldenafil, tadalafil, wardenafil). Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (stopień C w skali Child-Pugh). Ciąża. Jednoczesne podawanie z azotanami lub lekami uwalniającymi tlenek azotu (takimi jak azotyn amylu) w jakiejkolwiek postaci, w tym substancje nadużywane w celach odurzających/pobudzających, np. tzw poppersy. Pacjenci ze skurczowym ciśnieniem krwi <95 mm Hg na początku leczenia. Pacjenci z nadciśnieniem płucnym związanym z idiopatycznym śródmiąższowym zapaleniem płuc (PH-IIP).
Reklama
Adempas - ostrzeżenia
W tętniczym nadciśnieniu płucnym badania riocyguatu przeprowadzono głównie w postaciach związanych z idiopatycznym lub dziedzicznym PAH i PAH związanym z chorobą tkanki łącznej. Stosowanie riocyguatu w innych niebadanych postaciach PAH nie jest zalecane. W przewlekłym zakrzepowo-zatorowym nadciśnieniu płucnym, stosuje się z wyboru endarterektomię płucną, ponieważ daje ona możliwość wyleczenia. Zgodnie ze standardową praktyką medyczną, przed rozpoczęciem leczenia riocyguatem ekspert powinien ocenić możliwość operacji. Leki rozszerzające naczynia płucne mogą znacznie pogorszyć stan sercowo-naczyniowy pacjentów z zarostową chorobą żył płucnych, z tego powodu podawanie riocyguatu takim pacjentom nie jest zalecane. W przypadku wystąpienia objawów obrzęku płuc należy rozważyć możliwość wystąpienia powiązanej PVOD i należy przerwać leczenie riocyguatem. Zalecane jest dokładne kontrolowanie pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe, ponieważ u pacjentów z nadciśnieniem płucnym występuje większe prawdopodobieństwo krwawienia z dróg oddechowych, zwłaszcza u pacjentów otrzymujących leczenie przeciwzakrzepowe. Ryzyko ciężkich i zakończonych zgonem krwawień z dróg oddechowych może być jeszcze większe podczas leczenia riocyguatem, zwłaszcza w przypadku występowania czynników ryzyka, takich jak niedawne epizody ciężkiego krwioplucia, w tym przypadki leczone za pomocą embolizacji tętnicy oskrzelowej. Stosowania riocyguatu należy unikać u pacjentów z ciężkim krwiopluciem w wywiadzie lub u pacjentów poddanych uprzednio embolizacji tętnicy oskrzelowej. W przypadku krwawienia z dróg oddechowych lekarz powinien regularnie oceniać stosunek korzyści i ryzyka kontynuowania leczenia. Ciężkie zdarzenia krwotoczne obejmowały również pacjentki z krwawieniem z pochwy, osoby z krwotokiem w miejscu cewnikowania, pojedyncze przypadki krwiaka podtwardówkowego, wymiotów z krwią i krwotoku w jamie brzusznej. Riocyguat posiada właściwości rozszerzające naczynia, co może prowadzić do zmniejszenia ciśnienia krwi. Należy dokładnie rozważyć, czy działanie rozszerzające naczynia może mieć niekorzystny wpływ na pacjentów z określonymi chorobami towarzyszącymi (np. pacjentów otrzymujących leczenie przeciwnadciśnieniowe lub z niedociśnieniem spoczynkowym, hipowolemią, ciężkim zwężeniem drogi odpływu lewej komory serca lub zaburzeniami czynności układu autonomicznego). Riocyguatu nie wolno stosować u pacjentów ze skurczowym ciśnieniem krwi poniżej 95 mmHg. Pacjenci w wieku powyżej 65 lat są bardziej zagrożeni niedociśnieniem; z tego powodu należy zachować ostrożność podczas podawania riocyguatu tym pacjentom. Preparat nie jest zalecany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr. <30 ml/min) oraz u pacjentów dializowanych. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (ekspozycja na riocyguat jest większa u tych pacjentów). Lek przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stopień C wg klasyfikacji Child-Pugh). U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (stopień B wg klasyfikacji Child-Pugh) była obserwowana większa ekspozycja na riocyguat, dlatego należy zachować szczególną ostrożność podczas indywidualnego dostosowywania dawki. Brak doświadczenia klinicznego z riocyguatem u pacjentów z podwyższoną aktywnością aminotransferaz wątrobowych (>3 x górna granica normy (GGN)) lub z podwyższonym stężeniem bilirubiny bezpośredniej (>2 x GGN) przed rozpoczęciem leczenia; lek nie jest zalecany dla tych pacjentów. Stężenia riocyguatu w osoczu u osób palących są zmniejszone w porównaniu do niepalących. U pacjentów, którzy rozpoczynają lub rzucają palenie podczas leczenia riocyguatem może być konieczne dostosowanie dawki. Jednoczesne stosowanie riocyguatu z silnymi wieloszlakowymi inhibitorami cytochromu P450 i glikoproteiny P / białka oporności raka piersi (BCRP), takimi jak azolowe leki przeciwgrzybicze (np. ketokonazol, itrakonazol) lub inhibitory proteazy HIV (np. rytonawir) nie jest zalecane z powodu wyraźnego zwiększenia ekspozycji na riocyguat. Należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka indywidualnie dla każdego pacjenta przed przepisaniem leku u pacjentów przyjmujących stabilne dawki silnie działających, wielotorowych inhibitorów CYP i P-gp/BCRP. Aby złagodzić ryzyko niedociśnienia, należy rozważyć zmniejszenie dawki i monitorowanie objawów niedociśnienia. U pacjentów otrzymujących stabilne dawki leku nie zaleca się rozpoczynania stosowania silnie działających, wielotorowych inhibitorów CYP i P-gp/BCRP, ponieważ ze względu na ograniczone dane nie można podać zaleceń dotyczących dawkowania. Należy rozważyć inne metody leczenia. Jednoczesne stosowanie riocyguatu z silnymi inhibitorami CYP1A1 jak inhibitorem kinazy tyrozynowej erlotynibem, i silnym inhibitorami glikoproteiny P (P-gp) / białka oporności raka piersi (BCRP), takimi jak lek immunosupresyjny cyklosporyna A, może zwiększać ekspozycję na riocyguat. Należy zachować ostrożność podczas stosowania tych leków, kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć zmniejszenie dawki riocyguatu. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności riocyguatu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat; lek może mieć działanie niepożądane na rosnące kości. Ze względu na zawartość laktozy, preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Reklama
Adempas - ciąża
Lek jest przeciwwskazany w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję i przenikanie przez łożysko. Zaleca się wykonywanie testu ciążowego co miesiąc. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia. Dane uzyskane na zwierzętach wskazują, że riocyguat przenika do mleka. Ze względu na możliwe ciężkie działania niepożądane u niemowląt karmionych piersią lek nie powinien być stosowany podczas karmienia piersią. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dziecka karmionego piersią; podczas leczenia tym preparatem należy przerwać karmienie piersią. W badaniu toksycznego wpływu na reprodukcję u szczurów zaobserwowano zmniejszenie masy jąder, ale nie występował wpływ na płodność. Znaczenie tego wyniku dla ludzi jest nieznane.
Reklama
Adempas - efekty uboczne
Bardzo często: zawroty głowy, ból głowy, niestrawność, biegunka, nudności, wymioty, obrzęk obwodowy. Często: zapalenie żołądka i jelit, niedokrwistość (w tym poszczególne parametry laboratoryjne), kołatanie serca, niedociśnienie, krwioplucie, krwawienie z nosa, przekrwienie błony śluzowej nosa, zapalenie żołądka, refluks żołądkowo-przełykowy, dysfagia, bóle żołądkowo-jelitowe i brzucha, zaparcia, rozdęcie brzucha. Niezbyt często: krwotok płucny (także zakończonego zgonem).
Adempas - interakcje
Jednoczesne podawanie leku z azotanami lub preparatami będącymi źródłem NO (takimi jak azotyn amylu) w jakiejkolwiek postaci, w tym substancje nadużywane w celach odurzających/pobudzających, np. tzw poppersy jest przeciwwskazane; w badaniach klinicznych lek podawany w dawce 2,5 mg 3 razy na dobę nasilał działanie obniżające ciśnienie krwi podawanej podjęzykowo nitrogliceryny (0,4 mg), przyjmowanej 4 i 8 h po podaniu dawki riocyguatu. Jednoczesne stosowanie riocyguatu z inhibitorami PDE-5 (takimi jak syldenafil, tadalafil, wardenafil) jest przeciwwskazane; wykazano addytywne działanie zmniejszające systemowe ciśnienie krwi w przypadku skojarzenia z syldenafilem lub wardenafilem; przy zwiększonych dawkach w niektórych przypadkach obserwowano ponadaddytywne działanie na systemowe ciśnienie krwi. Jednoczesne leczenie riocyguatem i warfaryną nie zmieniało czasu protrombinowego wydłużonego przez lek przeciwzakrzepowy. Nie jest również spodziewane, aby jednoczesne stosowanie riocyguatu z innymi pochodnymi kumaryny (np. fenprokumonem) zmieniało czas protrombinowy. In vivo wykazano brak interakcji farmakokinetycznych między riocyguatem a substratem CYP2C9 warfaryną. Riocyguat nie wydłużał czasu krwawienia spowodowanego przez kwas acetylosalicylowy ani nie miał wpływu na agregację płytek krwi u ludzi. Lek jest usuwany głównie przez metabolizm tlenowy zależny od cyt. P450 (CYP1A1, CYP3A4, CYP2C8, CYP2J2), bezpośrednie wydalanie niezmienionego riocyguatu z żółcią/kałem i wydalanie nerkowe niezmienionego riocyguatu poprzez przesączanie kłębuszkowe. W warunkach in vitro abakawir, rylpiwiryna, efawirenz, rytonawir, kobicystat i elwitegrawir hamowały CYP1A1 i metabolizm riocyguatu – w tej kolejności, tzn. abakawir okazał się najsilniejszym inhibitorem. Kobicystat, rytonawir, atazanawir i darunawir są dodatkowo klasyfikowane jako inhibitory CYP3A. Ponadto rytonawir wykazał hamowanie P-gp. Wpływ HAART (w tym różnych kombinacji abakawiru, atazanawiru, kobicystatu, darunawiru, dolutegrawiru, efawirenzu, elwitegrawiru, emtrycytabiny, lamiwudyny, rylpiwiryny, rytonawiru i tenofowiru) na ekspozycję na riocyguat zbadano w dedykowanym badaniu z udziałem pacjentów zakażonych HIV. Jednoczesne podawanie kombinacji HAART prowadziło do zwiększenia średniej wartości AUC riocyguatu do ok. 160% i do wzrostu średniego Cmax o ok. 20%. Profil bezpieczeństwa obserwowany u pacjentów z HIV przyjmujących pojedynczą dawkę 0,5 mg riocyguatu razem z różnymi kombinacjami leków antyretrowirusowych stosowanych w HAART był ogólnie porównywalny z innymi populacjami pacjentów. W celu złagodzenia ryzyka niedociśnienia po włączeniu riocyguatu u pacjentów otrzymujących stabilne dawki silnie działających, wielotorowych inhibitorów CYP (szczególnie CYP1A1 i CYP3A4) oraz P-gp/BCRP, takich jak wchodzące w skład HAART, należy rozważyć zmniejszenie dawki początkowej, zaleca się monitorowanie tych pacjentów pod kątem objawów niedociśnienia. Ketokonazol, będący silnym inhibitorem CYP3A4 i glikoproteiny P (P-gp), jest wieloszlakowym inhibitorem CYP i P-gp/białka oporności raka piersi (BCRP) dla metabolizmu i wydalania riocyguatu. Jednoczesne podawanie 400 mg ketokonazolu raz na dobę prowadziło do 150% (zakres do 370%) zwiększenia średniego AUC riocyguatu i 46% zwiększenia średniego Cmax. Końcowy T0,5 zwiększył się z 7,3 do 9,2 h, a klirens całkowity w organizmie zmniejszył się z 6,1 do 2,4 l/h. W celu złagodzenia ryzyka niedociśnienia po włączeniu riocyguatu u pacjentów otrzymujących stabilne dawki silnie działających, wielotorowych inhibitorów CYP (szczególnie CYP1A1 i CYP3A4) oraz P-gp/BCRP, np. ketokonazol, pozakonazol lub itrakonazol, należy rozważyć zmniejszenie dawki początkowej, zaleca się monitorowanie tych pacjentów pod kątem objawów niedociśnienia. Leki silnie hamujące P-gp/BCRP, takie jak cyklosporyna A o działaniu immunosupresyjnym, należy stosować z zachowaniem ostrożności. Inhibitory dla UDP-glykozylotransferaz (UGT) 1A1 i 1A9 mogą potencjalnie zwiększyć ekspozycję na metabolit riocyguatu M1, który jest aktywny farmakologicznie, w przypadku jednoczesnego stosowania tych substancji należy przestrzegać zaleceń dotyczących dostosowania dawek. Silne inhibitory CYP1A1 (np. erlotynib i gefitynib) należy stosować z zachowaniem ostrożności. Interakcje lekowe wywołane hamowaniem CYP1A1 mogłyby prowadzić do zwiększonej ekspozycji na riocyguat, zwłaszcza u pacjentów palących tytoń. Jednoczesne leczenie lekami zwiększającymi pH w górnym odcinku układu pokarmowego może prowadzić do mniejszej biodostępności po podaniu doustnym, ponieważ lek wykazuje zmniejszoną rozpuszczalność w środowisku o neutralnym pH w porównaniu ze środowiskiem kwasowym (między podaniem riocyguatu a leku zobojętniającego kwas żołądkowy powinna upłynąć co najmniej 1 h). Jednoczesne stosowanie riocyguatu z silnymi induktorami CYP3A4 (np. fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem lub dziurawcem zwyczajnym) może prowadzić do zmniejszenia stężenia riocyguatu w osoczu, należy przestrzegać zaleceń dotyczących dostosowywania dawek. Bosentan, który jest opisywany jako umiarkowany induktor CYP3A4, prowadzi do zmniejszenia stężenia riocyguatu w osoczu, w przypadku jednoczesnego stosowania tych substancji należy przestrzegać zaleceń dotyczących dostosowania dawek. U pacjentów palących papierosy ekspozycja na riocyguat jest zmniejszona o 50-60%, z tego powodu należy doradzić pacjentom zaprzestanie palenia tytoniu. Ponieważ riocyguat i jego główny metabolit są silnymi inhibitorami CYP1A1 in vitro, nie można wykluczyć klinicznie istotnych interakcji z jednocześnie podawanymi lekami, które są w znacznym stopniu usuwane poprzez biotransformację zależną od CYP1A1, takimi jak erlotynib lub granisetron. Riocyguat i jego główny metabolit nie są inhibitorami ani induktorami głównych izoform CYP (w tym CYP 3A4), czy też transporterów (np. P-gp/BCRP), przy stężeniach terapeutycznych w osoczu. Riocyguat i jego główny metabolit są silnymi inhibitorami CYP1A1, z tego powodu nie można wykluczyć klinicznie istotnych interakcji z jednocześnie podawanymi lekami, które są w znacznym stopniu usuwane poprzez biotransformację zależną od CYP1A1, takimi jak erlotynib lub granisetron.
Adempas - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Dostosowywanie dawki. Zalecana dawka początkowa to 1 mg 3 razy na dobę przez 2 tyg. Tabletki należy przyjmować 3 razy na dobę, w odstępie ok. 6-8 h. Dawkę należy zwiększać o 0,5 mg 3 razy na dobę co 2 tyg. do maksymalnej dawki 2,5 mg 3 razy na dobę, jeśli skurczowe ciśnienie krwi wynosi ≥95 mmHg i pacjent nie ma objawów przedmiotowych i podmiotowych niedociśnienia. U niektórych pacjentów z PAH możliwe jest uzyskanie odpowiedniej odpowiedzi w teście 6-minutowego marszu przy dawce 1,5 mg 3 razy na dobę. Jeśli skurczowe ciśnienie krwi zmniejszy się poniżej 95 mmHg, dawkę należy utrzymać, pod warunkiem, że pacjent nie wykazuje objawów przedmiotowych i podmiotowych niedociśnienia. Jeśli w jakimkolwiek czasie podczas fazy zwiększania dawki skurczowe ciśnienie krwi zmniejszy się poniżej 95 mmHg i pacjent wykazuje objawy przedmiotowe i podmiotowe niedociśnienia, aktualną dawkę należy zmniejszyć o 0,5 mg 3 razy na dobę. Dawka podtrzymująca. Ustaloną dawkę indywidualną należy podtrzymać, chyba że wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe niedociśnienia. Maksymalna całkowita dawka dobowa to 7,5 mg, np. 2,5 mg 3 razy dziennie. Jeśli pominięto dawkę, leczenie należy kontynuować przyjmując następną dawkę zgodnie z planem. W przypadku nietolerancji należy w każdej chwili rozważyć zmniejszenie dawki. Przerwanie leczenia. Jeśli leczenie musi być przerwane na 3 dni lub dłużej, leczenie należy ponownie rozpocząć dawką 1 mg 3 razy na dobę przez 2 tyg. i kontynuować leczenie ze schematem dostosowywania dawki opisanym powyżej. Przejście pomiędzy inhibitorami fosfodiesterazy typu 5 (PDE-5) a riocyguatem: stosowanie syldenafilu musi zostać przerwane co najmniej 24 h przed podaniem riocyguatu. Stosowanie tadalafilu musi zostać przerwane co najmniej 48 h przed podaniem riocyguatu. Stosowanie riocyguatu musi zostać przerwane co najmniej 24 h przed podaniem inhibitora PDE5. Zaleca się monitorowanie oznak i objawów niedociśnienia po każdym przejściu. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności riocyguatu u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Dane niekliniczne wykazują działanie niepożądane na rosnące kości (do czasu uzyskania większej ilości informacji o konsekwencjach tego działania należy unikać stosowania riocyguatu u dzieci i młodzieży). Szczególne grupy pacjentów. Dawkę należy dostosować indywidualnie. U pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat) istnieje większe ryzyko niedociśnienia, należy zachować szczególną ostrożność podczas indywidualnego dostosowywania dawki. Nie badano pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stopień C w skali Child-Pugh) i dlatego stosowanie leku jest przeciwwskazane u tych pacjentów. Pacjenci z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (stopień B w skali Child-Pugh) wykazywali większą ekspozycję na preparat, należy zachować szczególną ostrożność podczas indywidualnego dostosowywania dawki. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min) są ograniczone i brak jest danych dotyczących pacjentów dializowanych; lek nie jest zalecany u tych pacjentów. Pacjenci z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr <80-30 ml/min) wykazywali większą ekspozycję na lek; u tych pacjentów występuje większe ryzyko niedociśnienia, dlatego należy zachować szczególną ostrożność podczas indywidualnego dostosowywania dawki. Rozpoczynając leczenie preparatem u pacjentów otrzymujących stabilne dawki silnie działających, wielotorowych inhibitorów CYP i glikoproteiny (P-gp)/ białka oporności raka piersi (BCRP), takich jak leki przeciwgrzybiczne z grupy azoli (np. ketokonazol, pozakonazol, itrakonazol) lub inhibitory proteazy HIV (np. rytonawir), należy rozważyć początkową dawkę 0,5 mg 3 razy/dobę, aby złagodzić ryzyko niedociśnienia. Należy monitorować objawy przedmiotowe i podmiotowe niedociśnienia na początku i w trakcie leczenia. Jeśli u pacjenta przyjmującego lek w dawkach ≥1,0 mg wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe niedociśnienia, należy rozważyć zmniejszenie dawki. Pacjentom aktualnie palącym należy doradzić zaprzestanie palenia tytoniu z powodu ryzyka słabszej odpowiedzi (stężenie riocyguatu w osoczu pacjentów palących jest mniejsze w porównaniu z pacjentami niepalącymi). U pacjentów palących lub rozpoczynających palenie podczas leczenia może być konieczne zwiększenie dawki do maksymalnej dawki dobowej 2,5 mg 3 razy na dobę. U pacjentów, którzy zaprzestaną palenia tytoniu, może być konieczne zmniejszenie dawki. Sposób podania. Tabl. można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku. Jeśli u pacjenta występuje skłonność do niedociśnienia, nie zaleca się zmieniać sposobu przyjmowania leku z posiłkiem na bez posiłku, gdyż powoduje to wzrost stężenia riocyguatu przyjmowanego bez posiłku w porównaniu do przyjmowania z posiłkiem. W przypadku pacjentów, którzy nie są w stanie połykać całych tabl., można je rozkruszyć i wymieszać z wodą lub miękkimi pokarmami, takimi jak mus jabłkowy, bezpośrednio przed zastosowaniem i podać doustnie.
Adempas - uwagi
Lek wywiera umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Zgłaszano występowanie zawrotów głowy, które mogą mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci powinni ocenić, w jaki sposób reagują na ten lek, zanim będą prowadzić pojazdy i obsługiwać maszyny.
