Reklama
Afonilum - skład
1 kaps. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 250 mg lub 375 mg teofiliny.
Reklama
Afonilum - działanie
Teofilina jest metyloksantyną (pochodna puryny). Mechanizm działania leku nie został jeszcze całkowicie wyjaśniony. Hamowanie fosfodiesterazy i zwiększenie stężenia wewnątrzkomórkowego cAMP może mieć znaczenie jedynie wtedy, gdy stężenie teofiliny jest w górnej granicy zakresu terapeutycznego. Do innych proponowanych mechanizmów działania zalicza się blokowanie receptorów adenozynowych, antagonizm w stosunku do prostaglandyn i zmiana rozmieszczenia wapnia wewnątrzkomórkowego. Działania te występują jednak wyłącznie po podaniu dużych dawek teofiliny. Teofilina działa na układ oddechowy: rozkurcza mięśnie gładkie oskrzeli i naczyń płucnych, poprawia klirens śluzowo-rzęskowy, hamuje uwalnianie mediatorów z komórek tucznych i innych komórek biorących udział w reakcji zapalnej, zmniejsza nasilenie skurczu oskrzeli, zmniejsza nasilenie ostrych i późnych reakcji astmatycznych, zwiększa kurczliwość przepony. Działanie na inne układy narządowe: zmniejszenie nasilenia duszności, rozszerzenie naczyń krwionośnych, działanie rozkurczające mięśnie gładkie (np. pęcherzyka żółciowego i przewodu pokarmowego), hamowanie kurczliwości macicy, dodatnie działanie inotropowe i chronotropowe, pobudzenie mięśni szkieletowych, zwiększenie ilości wydalanego moczu, pobudzenie czynności gruczołów zewnątrzwydzielniczych i wewnątrzwydzielniczych (np. zwiększone wydzielanie kwasu solnego w żołądku, zwiększone uwalnianie amin katecholowych z nadnerczy). Po podaniu doustnym lek całkowicie wchłania się z przewodu pokarmowego. Z białkami osocza wiąże się w ok. 60% (u noworodków i dorosłych z marskością wątroby w ok. 40%). Lek przenika z krwiobiegu do wszystkich tkanek, z wyjątkiem tkanki tłuszczowej. Teofilina jest metabolizowana w wątrobie i wydalana przez nerki. U dorosłych, 7-13% dawki wydalane jest w postaci niezmienionej z moczem. U noworodków, około 50% dawki wydalane jest w postaci niezmienionej, a znaczna część - w postaci kofeiny. Głównymi metabolitami teofiliny są kwas 1,3-dimetylomoczowy (ok. 40%), 3-metyloksantyna (ok. 36%) i kwas 1-metylomoczowy (ok. 17%). Spośród nich tylko 3-metyloksantyna jest związkiem farmakologicznie czynnym, ale w mniejszym stopniu niż teofilina. Efekt pierwszego przejścia przez wątrobę zależy od właściwości osobniczych, co powoduje znaczne zróżnicowanie parametrów farmakokinetycznych, takich jak wartość klirensu, stężenie w surowicy i T0,5. Głównymi czynnikami wpływającymi na klirens teofiliny są: wiek, masa ciała, dieta, palenie papierosów (metabolizm teofiliny jest o wiele szybszy u palaczy), przyjmowanie określonych leków, choroby i (lub) zaburzenia czynności serca, płuc lub wątroby, zakażenia wirusowe. Zaburzenia czynności nerek mogą spowodować kumulację metabolitów teofiliny, z których niektóre są farmakologicznie czynne. Klirens teofiliny jest zmniejszony w przypadku stresu fizycznego i ciężkiej niedoczynności gruczołu tarczowego oraz zwiększony w przypadku ciężkiej łuszczycy. Szybkość eliminacji początkowo zależy od stężenia, ale gdy stężenie osiąga górną granicę zakresu terapeutycznego, występuje efekt wysycenia. Z tego powodu niewielkie zwiększenie dawki powoduje nieproporcjonalne zwiększenie stężenia teofiliny w surowicy. T0,5 teofiliny jest również zróżnicowany - wynosi 7-9 h u niepalących papierosów dorosłych pacjentów z astmą, bez współistniejących chorób, 4-5 h u palaczy, 3-5 h u dzieci i może wynosić ponad 24 h u wcześniaków i pacjentów z chorobą płuc, niewydolnością serca lub chorobą wątroby.
Reklama
Afonilum - wskazania
Zapobieganie i leczenie stanów skurczowych oskrzeli w przebiegu astmy oskrzelowej i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc. Produkty z teofiliną o przedłużonym uwalnianiu nie są przeznaczone do doraźnego leczenia stanu astmatycznego (ciężkiego napadu astmy) lub zaburzeń oddychania spowodowanych ostrym skurczem oskrzeli.
Reklama
Afonilum - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Świeży zawał mięśnia sercowego. Ostre zaburzenia rytmu serca z szybką czynnością serca.
Reklama
Afonilum - ostrzeżenia
Lek należy stosować ostrożnie i i tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne u pacjentów z niestabilną dławicą piersiową, ryzykiem wystąpienia zaburzeń rytmu serca z szybką czynnością serca, ciężkim nadciśnieniem tętniczym, kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu, nadczynnością gruczołu tarczowego, napadami padaczkowymi w wywiadzie, wrzodem żołądka i (lub) dwunastnicy, porfirią. Teofilinę należy stosować z ostrożnością u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Stosowanie teofiliny u osób w podeszłym wieku, pacjentów z licznymi schorzeniami oraz u pacjentów ciężko chorych i (lub) leczonych w oddziałach intensywnej opieki medycznej jest związane ze zwiększonym ryzykiem działania toksycznego - u tych pacjentów należy monitorować stężenie teofiliny w osoczu. Kaps. 250 mg zawierają żółcień chinolinową, która może wywoływać reakcje alergiczne. Kaps. 125 mg nie stosować u dzieci poniżej 6 lat; kaps. 250 mg nie stosować u dzieci poniżej 8 lat; kaps. 375 mg nie stosować u dzieci poniżej 12 lat; kaps. 500 mg nie stosować u dzieci i młodzieży poniżej 16 lat.
Reklama
Afonilum - ciąża
Teofilina przenika przez barierę łożyska. Teofiliny nie należy stosować w okresie ciąży, zwłaszcza w pierwszych 3 miesiącach, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. W II i III trymestrze ciąży teofilinę można stosować tylko wtedy, gdy korzyści dla matki przewyższają zagrożenie dla płodu. Teofilina może powodować działanie sympatykomimetyczne u płodu. Stopień wiązania teofiliny z białkami osocza oraz klirens mogą ulegać zmniejszeniu wraz z rozwojem ciąży. Wskazane może być zmniejszenie dawki, aby uniknąć działań niepożądanych. Stosowanie teofiliny w końcowym okresie ciąży może hamować kurczliwość macicy. Należy dokładnie kontrolować stan zdrowia noworodków narażonych in utero na działanie teofiliny w celu wykrycia ewentualnych objawów przedmiotowych wywołanych jej działaniem. Teofilina przenika do mleka matki. Jeśli matka stosuje teofilinę, dziecko karmione piersią należy dokładnie obserwować w celu wykrycia ewentualnych objawów przedmiotowych wywołanych działaniem teofiliny (w surowicy krwi dziecka może wystąpić stężenie lecznicze). Kobiety karmiące piersią powinny stosować możliwie najmniejszą skuteczną dawkę, a karmienie piersią, powinno odbywać się bezpośrednio przed przyjęciem produktu leczniczego. W razie konieczności zastosowania większych dawek leczniczych należy przerwać karmienie piersią.
Reklama
Afonilum - efekty uboczne
Często mogą wystąpić: ból głowy, bezsenność, drżenie kończyn, drgawki, pobudliwość, pobudzenie psychoruchowe, drażliwość, nerwowość, przyspieszony lub niemiarowy rytm serca, kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca, niemiarowość komorowa, częstoskurcz, częstoskurcz zatokowy, częstoskurcz nadkomorowy, wieloogniskowy częstoskurcz przedsionkowy i trzepotanie, przedwczesne pobudzenie komorowe, migotanie lub trzepotanie przedsionków, obniżenie ciśnienia tętniczego, wstrząs, nudności, wymioty, biegunka, objawy żołądkowo-jelitowe, w tym krwawienie z przewodu pokarmowego, bóle brzucha, krwawe wymioty, rabdomioliza, zwiększone wydalanie moczu, ostra niewydolność nerek, reakcje nadwrażliwości, hipokaliemia, hiperglikemia, hiperurykemia, zmiany stężenia elektrolitów w surowicy, zwiększenie stężenia wapnia i kreatyniny w surowicy, obniżenie ciśnienia tętniczego, zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej. Istniejący refluks żołądkowo-przełykowy może ulec nasileniu w nocy z powodu rozkurczu zwieracza przełyku. Aspiracja treści żołądkowej może wywołać napad astmy w nocy.
Afonilum - interakcje
Informowano o interakcjach teofiliny z innymi metyloksantynami, β-sympatykomimetykami, kofeiną i podobnymi substancjami. U pacjentów palących tytoń leczonych równocześnie teofiliną i pentobarbitalem wystąpić może skrócenie T0,5 teofiliny i (lub) zmniejszenie jej dostępności biologicznej oraz skuteczności. U tych pacjentów może być konieczne zwiększenie dawki teofiliny. Zwiększenie stężenia teofiliny w stanie stacjonarnym występuje przy jednoczesnym stosowaniu: allopurynolu (o 25%), cymetydyny (o 70%), cyprofloksacyny (o 40%), klarytromycyny (o 25%), disulfiramu (o 50%), enoksacyny (o 300% - przy czym inne chinolony jak pefloksacyna, kwas pipemidowy również mogą nasilać działanie teofiliny), erytromycyny (o 35%, stężenie erytromycyny w stanie stacjonarnym ulega takiemu samemu zmniejszeniu), estrogenu - doustnych środków antykoncepcyjnych (o 30%), fluwoksaminy (o 70%), interferonu ludzkiego rekombinowanego alfa-A (o 100%), metotreksatu (o 20% po małej dawce), meksyletyny (o 80%), pentoksyfiliny (o 30%), propafenonu (o 40%), propranololu (o 100%, działanie β2-adrenolityczne może zmniejszyć skuteczność teofiliny), takryny (o 90%), tiabetazolu (o 190%), tyklopidyny (o 60%), troleandomycyny (o 33-100%, w zależności od dawki), zileutonu (o 73%), alkoholu (o 30%); ponadto stężenie teofiliny w osoczu mogą zwiększać: diltiazem i inne leki blokujące kanał wapniowy, imipenem, szczepionki przeciw grypie, izoniazyd, makrolidy (jozamycyna, spiramycyna). Zmniejszenie stężenia teofiliny w stanie stacjonarnym występuje przy jednoczesnym stosowaniu: aminoglutetimidu (o 25%), karbamazepiny (o 30%), digoksyny (o ok. 27,5%), izoproterenolu (o 20%), moracyzyny (o 25%), fenobarbitalu (o 25% po 2 tyg. jednoczesnego stosowania), ryfampicyny (o 20-40%), sulfinpirazonu (o 20%). Jednoczesne stosowanie barbituranów (zwłaszcza pentobarbitalu) lub prymidonu może powodować zmniejszenie skuteczności teofiliny. Przy jednoczesnym stosowaniu teofiliny i diazepamu do osiągnięcia pożądanego poziomu sedacji może być konieczne zastosowanie większych dawek diazepamu; zaprzestanie stosowania teofiliny bez zmniejszenia dawki diazepamu może spowodować depresję oddechową. Teofilina nasila działanie leków moczopędnych. Przy jednoczesnym stosowaniu teofiliny i formoterolu może wystąpić zmniejszenie liczby granulocytów eozynochłonnych i hipokaliemia. Teofilina zwiększa uwalnianie endogennych amin katecholowych, zaś stosowany jednocześnie halotan uwrażliwia mięsień sercowy na działanie tych amin. Dawka litu konieczna do osiągnięcia stężenia terapeutycznego w surowicy przy jednoczesnym stosowaniu teofiliny jest zwiększona średnio o 60%. Przy jednoczesnym stosowaniu fenytoiny i teofiliny dochodzi do zmniejszenia stężeń w surowicy obu leków o 40%.
Afonilum - dawkowanie
Doustnie. Dawkę teofiliny należy dobierać indywidualnie uwzględniając skuteczność działania i tolerowanie leku przez pacjenta. Dawkowanie najlepiej jest ustalać po oznaczeniu stężenia teofiliny w osoczu (zakres stężeń terapeutycznych: 8-20 µg/ml). Monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy jest wskazane zwłaszcza w przypadku wystąpienia działań niepożądanych lub niewystarczającej reakcji na leczenie. Jeśli pacjent stosował wcześniej teofilinę lub jej związki należy to uwzględnić ustalając dawkę początkową i odpowiednio ją zmniejszyć. Dawkę należy obliczyć na podstawie należnej masy ciała, ponieważ teofilina nie przenika do tkanki tłuszczowej. Osobom palącym z powodu szybkiego wydalania teofiliny, należy podawać odpowiednio większe dawki teofiliny w przeliczeniu na masę ciała, niż niepalącym dorosłym pacjentom. Należy zachować szczególną ostrożność podczas dobierania dawki u pacjentów, którzy rzucili palenie, ponieważ stężenie teofiliny w osoczu jest u nich zwiększone w porównaniu z osobami niepalącymi. Na ogół wydalanie teofiliny przebiega wolniej u pacjentów z niewydolnością serca, ciężkim niedotlenieniem, przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, zapaleniem płuc, ostrym obrzękiem płuc, zakażeniami wirusowymi (zwłaszcza grypą), gorączką nie poddającą się leczeniu, u osób w podeszłym wieku i u pacjentów przyjmujących niektóre leki - u tych pacjentów konieczne jest zastosowanie mniejszych dawek teofiliny oraz zachowanie szczególnej ostrożności przy podejmowaniu decyzji o zwiększeniu stosowanej dawki. Informowano też o zmniejszeniu wydalania teofiliny po szczepieniu przeciw grypie i gruźlicy - może być konieczne zmniejszenie dawki teofiliny. U pacjentów otyłych dawkę ustala się na podstawie należnej masy ciała.
Dorośli i młodzież powyżej 16 lat (mc.: 60-70 kg): dawka dobowa wynosi 11-13 mg/kg mc.; 1 kaps. 250 mg 2-3 razy na dobę lub 1 kaps. 375 mg 2 razy na dobę. Dzieci i młodzież 12-16 lat (mc.: 40-60 kg): dawka dobowa wynosi 18 mg/kg mc.; 1 kaps. 250 mg 2-3 razy na dobę lub 1 kaps. 375 mg 2 razy na dobę. Dzieci 8-12 lat (mc.: 25-40 kg): dawka dobowa wynosi 20 mg/kg mc.; 2 kaps. 125 mg 2-3 razy na dobę lub 1 kaps. 250 mg 2-3 razy na dobę. Dzieci 6-8 lat (mc.: 20-25 kg): dawka dobowa wynosi 24 mg/kg mc. 1-2 kaps. 125 mg 2 razy na dobę.
Preparat w dawce 375 mg jest przeznaczony do leczenia podtrzymującego u pacjentów o ustalonym zapotrzebowaniu dobowym 750 mg teofiliny - 1 kaps. 375 mg rano i 1 kaps. wieczorem. Preparat w dawce 500 mg jest przeznaczony do leczenia podtrzymującego u pacjentów dorosłych z większym dobowym zapotrzebowaniem na teofilinę wynoszącym około 1000 mg - 1 kaps. 500 mg rano i 1 kaps. wieczorem.
W przypadku zmiany leczenia preparatem na inny produkt leczniczy zawierający teofilinę, konieczne jest monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy. W przypadku zmiany ze stosowania teofiliny w postaci o niemodyfikowanym uwalnianiu na postać o przedłużonym uwalnianiu może być wskazane zmniejszenie dawki dobowej.
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i (lub) nerek należy stosować mniejsze dawki i zachować szczególną ostrożność podczas zwiększania dawkowania.
Kapsułki należy przyjmować po posiłku, popijając dużą ilością płynu. W przypadku trudności z połknięciem kapsułki, można ją otworzyć przez jednoczesne przekręcenie i pociągnięcie obydwu części. Zawartość kapsułki należy połknąć popijając dużą ilością płynu. Nie będzie to miało wpływu na szybkość uwalniania substancji czynnej. Jeśli to możliwe leczenie należy rozpoczynać wieczorem, krótko przed udaniem się na spoczynek, a dawkę powoli zwiększać przez 2-3 dni. Dawki pojedyncze należy przyjmować w równych odstępach czasu w ciągu doby. W przypadku podawania 2 razy na dobę, zazwyczaj dawkę przyjmuje się rano i wieczorem. Czas leczenia zależy od rodzaju, nasilenia oraz przebiegu choroby.
Afonilum - uwagi
Lek może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
