Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗

Anartan HCT

Spis treści

Reklama

Anartan HCT - skład

1 tabl. powl. zawiera 160 mg walsartanu i 25 mg hydrochlorotiazydu.

Reklama

Anartan HCT - działanie

Preparat złożony zawierający antagonistę receptora angiotensyny II - walsartan i diuretyk tiazydowy - hydrochlorotiazyd. Walsartan jest aktywnym, silnym i specyficznym antagonistą receptora dla angiotensyny II. Działa wybiórczo na podtyp receptora AT1, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT1, nie jest też inhibitorem konwertazy angiotensyny (kininazy II) - enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II i rozkładającego bradykininę. Z tego względu, w przeciwieństwie do inhibitorów ACE, prawdopodobieństwo wywołania kaszlu jest niewielkie. Walsartan nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych, które odgrywają rolę w regulacji czynności układu sercowo-naczyniowego. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym powoduje obniżenie ciśnienia bez wpływu na częstość tętna. Początek działania występuje w ciągu 2 h, maksymalne obniżenie ciśnienia jest osiągane w ciągu 4-6 h i utrzymuje się przez 24 h. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą typu 2 oraz mikroalbuminurią zmniejsza wydalanie albumin w moczu. Walsartan po podaniu doustnym wchłania się szybko, biodostępność wynosi 23%. Silnie wiąże się z białkami osocza (94-97%), przede wszystkim z albuminami. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z żółcią (83%) i moczem (13%), w niewielkim stopniu metabolizowany jest do nieczynnego farmakologicznie hydroksymetabolitu. T0,5 wynosi 6 h. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego tiazydów nie został do końca poznany. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorku w przybliżeniu w podobnych ilościach. Działanie diuretyczne hydrochlorotiazydu powoduje zmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reniny w osoczu, zwiększenie wydzielania aldosteronu, co prowadzi do zwiększenia utraty potasu i wodorowęglanów z moczem. Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany w organizmie ludzkim i jest prawie całkowicie wydalany w niezmienionej postaci z moczem. T0,5 wynosi 6-15 h.

Reklama

Anartan HCT - wskazania

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u osób dorosłych. Preparat złożony o ustalonej dawce jest wskazany do stosowania u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest wystarczająco kontrolowane za pomocą monoterapii walsartanem lub hydrochIorotiazydem.

Reklama

Anartan HCT - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na walsartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidowe lub pozostałe składniki preparatu. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby i cholestaza. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min), bezmocz. Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia. II i III trymestr ciąży.

Reklama

Anartan HCT - ostrzeżenia

W rzadkich przypadkach na początku leczenia preparatem u pacjentów z hiponatremią i (lub) odwodnionych, np. z powodu przyjmowania dużych dawek leków moczopędnych, może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Przed rozpoczęciem leczenia należy wyrównać niedobór sodu i (lub) objętość krwi krążącej. U pacjentów, u których czynność nerek może zależeć od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca) oraz leczeni inhibitorami ACE nie należy stosować preparatu (ryzyko oligurii, azotemii i ostrej niewydolności nerek). Preparatu nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej bądź zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę, ponieważ stężenie mocznika i kreatyniny we krwi może być podwyższone. Preparatu nie należy stosować u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem z uwagi na zahamowanie aktywności układu renina-angiotensyny u tych osób. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów, u których występuje zwężenie zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej lub kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory. Brak doświadczeń dotyczących bezpieczeństwa stosowania preparatu u pacjentów, którym niedawno przeszczepiono nerkę. Ostrożnie stosować u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby przebiegającymi bez cholestazy. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie podawania leku; jeśli ponowne rozpoczęcie podawania leku wydaje się konieczne, zaleca się osłanianie ciała przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem UV. Należy zachować ostrożność u pacjentów, którzy już wcześniej doświadczyli reakcji nadwrażliwości na innych antagonistów receptora angiotensyny II. Wystąpienie reakcji nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą. Ze względu na zawartość laktozy pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować leku. Preparat zawiera lecytynę - w przypadku nadwrażliwości na orzeszki ziemne lub soję nie należy przyjmować leku. Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci poniżej 18 lat, nie zaleca się stosowania preparatu w tej grupie wiekowej.

Reklama

Anartan HCT - ciąża

Nie zaleca się stosowania preparatu w I trymestrze ciąży. W II i III trymestrze ciąży stosowanie preparatu jest przeciwwskazane. Podawanie preparatu podczas II i III trymestru ciąży powoduje działania toksyczne dla płodu (pogorszenie czynności nerek płodu, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemię). Jeśli do narażenia na działanie antagonistów receptora angiotensyny II doszło od II trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II, powinny być obserwowane w kierunku niedociśnienia. Tiazydy przenikają przez barierę łożyska i mogą powodować m.in. zaburzenia gospodarki elektrolitowej u płodu, żółtaczkę u płodu lub noworodka lub trombocytopenię noworodkową. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią. W trakcie karmienia piersią, w szczególności noworodków i dzieci urodzonych przedwcześnie, zaleca się stosowanie innych preparatów posiadających lepszy profil bezpieczeństwa. Tiazydy przenikają do mleka matki i mogą hamować laktację.

Reklama

Anartan HCT - efekty uboczne

Niezbyt często (≥1/1000, <1/100): odwodnienie, parestezje, nieostre widzenie, szumy uszne, niedociśnienie, kaszel, bóle mięśni, zmęczenie. Bardzo rzadko (<1/10 000): zawroty głowy, biegunka, bóle stawów. Ponadto obserwowano: omdlenie, niekardiogenny obrzęk płuc, zaburzenia czynności nerek, zwiększenie stężenia kwasu moczowego, bilirubiny i kreatyniny we krwi, hipokaliemię, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, neutropenię, hiponatremię, zasadowicę hipochloremiczną, hiperkalcemię. Niepożądane działania, dotyczące poszczególnych składników, mogą być potencjalnymi objawami niepożądanymi występującymi w przypadku stosowania preparatu, nawet jeśli nie zaobserwowano ich w badaniach klinicznych leku. Walsartan: niezbyt często - ból brzucha, o nieznanej częstości - zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu, małopłytkowość, reakcje nadwrażliwości (w tym choroba posurowicza), hiperkaliemia, zapalenie naczyń, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, obrzęk naczynioruchowy, wysypka, świąd. Hydrochlorotiazyd: często - niedociśnienie ortostatyczne, utrata apetytu, nudności, wymioty, pokrzywka i inne postacie wysypki, impotencja, rzadko - małopłytkowość (niekiedy z plamicą), depresja, zaburzenia snu, ból głowy, zaburzenia rytmu serca, zaparcie, uczucie dyskomfortu w przewodzie pokarmowym, cholestaza wewnątrzwątrobowa lub żółtaczka, reakcje nadwrażliwości na światło, bardzo rzadko - agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna, zahamowanie czynności szpiku kostnego, reakcje nadwrażliwości, niewydolność oddechowa z zapaleniem i obrzękiem płuc, zapalenie trzustki, martwicze zapalenie naczyń i toksyczna nekroliza naskórka, skórne reakcje toczniopodobne, uaktywnienie skórnej postaci tocznia rumieniowatego.

Anartan HCT - interakcje

Podczas jednoczesnego stosowania walsartanu i hydrochlorotiazydu oraz litu może wystąpić odwracalne zwiększenie stężenia litu we krwi i nasilenie jego toksyczności - nie zaleca się leczenia skojarzonego (jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, należy ściśle kontrolować stężenie litu we krwi). Preparat może nasilać działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych (np. inhibitorów ACE, leków β-adrenolitycznych, antagonistów kanałów wapniowych) oraz osłabiać reakcję na aminy presyjne, jednak osłabienie tego efektu nie jest wystarczające, aby wykluczyć ich stosowanie. NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w dawce >3 g/dobę) mogą osłabiać hipotensyjne działanie zarówno antagonistów receptora angiotensyny II, jak i hydrochlorotiazydu. Ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia się czynności nerek i hiperkaliemii. Z tego względu zaleca się kontrolę czynności nerek na początku leczenia, jak również zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta. W razie konieczności stosowania walsartanu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, suplementami potasu, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas i innymi substancjami, które mogą powodować hiperkaliemię (np. heparyna), zaleca się kontrolowanie stężenia potasu we krwi. Nie stwierdzono interakcji walsartanu z cymetydyną, warfaryną, furosemidem, digoksyną, atenololem, indometacyną, hydrochlorotiazydem, amlodypiną i glibenklamidem. Podczas jednoczesnego stosowania z lekami moczopędnymi zwiększającymi wydalanie potasu z moczem, kortykosteroidami, lekami przeczyszczającymi, ACTH, amfoterycyną, karbenoksolonem, penicyliną G, kwasem salicylowym i jego pochodnymi zwiększa się ryzyko hipokaliemii. Hydrochlorotiazyd podawany z lekami, które mogą wywołać częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes, należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko wystąpienia hipokaliemii: leki przeciwarytmiczne (np. chinidyna, hydrochinidyna, dizopiramid), leki przeciwarytmiczne (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chlorpromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) oraz beprydyl, cisapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, ketanseryna, mizolastyn, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina i.v.). Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z glikozydami naparstnicy może wystąpić hipokaliemia lub hipomagnezemia jako działanie niepożądane sprzyjające zaburzeniom rytmu serca spowodowanym stosowaniem glikozydów naparstnicy. Podawanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z witaminą D lub solami wapnia może spowodować hiperkalcemię. Leczenie tiazydem może wpływać na tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Należy zachować ostrożność podając metforminę z uwagi na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez ewentualną czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych z lekami β-adrenolitycznymi może zwiększać ryzyko hiperglikemii. Tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać hiperglikemię spowodowaną przez diazoksyd. Hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego we krwi i z tego względu może być konieczne dostosowanie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurinol. Dostępność biologiczna tiazydowych leków moczopędnych może zostać zwiększona pod wpływem leków przeciwcholinergicznych (np. atropina, biperyden), najprawdopodobniej w wyniku spowolnienia perystaltyki przewodu pokarmowego i opóźnienia opróżniania żołądka z treści pokarmowej. Tiazydy mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny. Żywice jonowymienne (cholestyramina i kolestypol) zaburzają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamid, metotreksat) przez nerki i nasilać ich działanie supresyjne na szpik kostny. Tiazydowe leki moczopędne nasilają działanie pochodnych kurary. Jednoczesne leczenie cyklosporyną może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny. Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu z alkoholem, lekami znieczulającymi lub uspokajającymi może nasilać niedociśnienie ortostatyczne. Zgłaszano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone metyldopą i hydrochlorotiazydem. U pacjentów otrzymujących hydrochlorotiazyd jednocześnie z karbamazepiną może wystąpić hiponatremia. U pacjentów z odwodnieniem wywołanym lekami moczopędnymi istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza po podaniu dużych dawek produktów zawierających jod; przed podaniem tych leków pacjenta należy ponownie nawodnić.

Anartan HCT - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Zalecana dawka wynosi 1 tabl. raz na dobę. Zaleca się indywidualne dostosowanie dawki poszczególnych składników produktu. Jeśli istnieje kliniczne uzasadnienie, można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na leczenie produktem złożonym o ustalonej dawce u pacjentów, których ciśnienie krwi nie jest wystarczająco kontrolowane za pomocą monoterapii walsartanem lub hydrochlorotiazydem, pod warunkiem, że preparat podaje się w dawce, która została wcześniej dobrana dla każdego składnika indywidualnie. Po rozpoczęciu terapii należy ocenić odpowiedź kliniczną na leczenie preparatem, a jeśli ciśnienia krwi nie udaje się kontrolować, dawkę leku można zwiększyć poprzez zwiększenie dawki każdego ze składników do uzyskania dawki maksymalnej 320 mg/25 mg. Działanie przeciwnadciśnieniowe jest zauważalne w ciągu 2 tyg. U większości pacjentów maksymalny efekt jest obserwowany w ciągu 4 tyg., u niektórych pacjentów od 4 do 8 tyg. Nie ma konieczności dostosowywania dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny >30 ml/min). U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby przebiegającymi bez cholestazy dawka maksymalna walsartanu wynosi 80 mg na dobę.
Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłku, popijając wodą.

Anartan HCT - uwagi

Należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów we krwi. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek przyjmujących preparat zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego we krwi. Przed wykonaniem badań oceniających czynność przytarczyc należy przerwać stosowanie tiazydowych leków moczopędnych. Podczas leczenia mogą wystąpić zawroty głowy i zmęczenie, co może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.


Podobne leki
Hyzaar
Co-Diovan
MicardisPlus
PritorPlus

Reklama

Czym się różni odporność swoista od nieswoistej?
Sprawdź!