Combivir

Reklama

Combivir - skład

1 tabl. powl. zawiera 150 mg lamiwudyny i 300 mg zydowudyny.

Reklama

Combivir - działanie

Lamiwudyna i zydowudyna są lekami przeciwwirusowymi z grupy nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI). Wykazują aktywność przeciwko ludzkiemu wirusowi niedoboru odporności (HIV) a lamiwudyna wykazuje ponadto aktywność wobec wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV). Obydwa leki są przekształcane wewnątrzkomórkowo do ich aktywnych pochodnych, odpowiednio 5`-trójfosforanu (TP) lamiwudyny i 5`-trójfosforanu (TP) zydowudyny, które hamują selektywnie replikację wirusa HIV-1 i HIV-2. Lamiwudyna i zydowudyna dobrze się wchłaniają z przewodu pokarmowego. Biodostępność lamiwudyny wynosi 80-85%, a zydowudyny - 60-70%. Preparat złożony lamiwudyny i zydowudyny podany na czczo wykazuje biorównoważność w stosunku do lamiwudyny 150 mg i zydowudyny 300 mg podawanych w oddzielnych tabletkach. Średnia wartość T_max lamiwudyny i zydowudyny wynosiła odpowiednio 0,75 h (0,5-2 h) i 0,5 h (0,25-2 h). Lamiwudyna w wiąże się z białkami osocza w <36%, zydowudyna w 34-38%. Lamiwudyna i zydowudyna przenikają do OUN i do płynu mózgowo-rdzeniowego. Metabolizm ma niewielki udział w procesach eliminacji lamiwudyny; jest wydalana głównie w postaci niezmienionej przez nerki. Średni T_0,5 lamiwudyny w fazie eliminacji wynosi 5-7 h. Głównym metabolitem zydowudyny jest 5`-glukuronid, który stanowi 50-80% podanej dawki wydalanej z moczem. Średni T_0,5 zydowudyny w fazie eliminacji wynosi 1,1 h. Stężenia lamiwudyny i zydowudyny są zwiększone u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, na skutek zmniejszenia klirensu. Farmakokinetyka lamiwudyny i zydowudyny u dzieci zasadniczo jest podobna do farmakokinetyki u dorosłych, jednak całkowita biodostępność lamiwudyny jest zmniejszona u dzieci w wieku <12 lat. Ponadto wartości klirensu ogólnoustrojowego są większe u dzieci młodszych i zmniejszają się z wiekiem, osiągając u dzieci w wieku 12 lat wartości takie, jak u dorosłych.

Reklama

Combivir - wskazania

Skojarzona terapia przeciwretrowirusowa w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV).

Reklama

Combivir - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na lamiwudynę, zydowudynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zydowudyna jest przeciwwskazana u pacjentów z małą liczbą granulocytów obojętnochłonnych (<0,75x10⁹/l) lub z małym stężeniem hemoglobiny (<7,5 g/dl lub 4,65 mmol/l) - z tego powodu preparat złożony jest przeciwwskazany w tej grupie pacjentów.

Reklama

Combivir - ostrzeżenia

W trakcie stosowania preparatu należy starannie monitorować parametry hematologiczne. U pacjentów z zaawansowanym objawowym zakażeniem HIV zaleca się zwykle wykonywanie badań krwi przynajmniej co 2 tyg. podczas pierwszych 3 mies. leczenia, a później co najmniej raz w miesiącu. U pacjentów we wczesnym stadium zakażenia HIV badania krwi można wykonywać rzadziej, np. co 1-3 mies., w zależności od ogólnego stanu pacjenta. Może być konieczna zmiana dawkowania zydowudyny, jeżeli podczas leczenia preparatem złożonym u pacjentów wystąpi ciężka niedokrwistość lub zahamowanie szpiku lub u pacjentów, u których przed leczeniem stwierdzono zahamowanie czynności szpiku, np. stężenie hemoglobiny <9 g/dl (5,59 mmol/l) lub liczba granulocytów obojętnochłonnych <1,0 x 10⁹/l. Zaleca się, aby podawać oddzielnie preparaty lamiwudyny i zydowudyny w przypadkach, kiedy zachodzi konieczność dostosowywania dawek poszczególnych składników. Pacjentów stosujących zydowudynę należy regularnie badać w celu wykrycia objawów lipoatrofii; w razie podejrzenia rozwoju lipoatrofii, należy zastosować leczenie alternatywne. W trakcie leczenia preparatem należy monitorować stężenie lipidów i glukozy we krwi oraz postępować zgodnie z przyjętymi wytycznymi odnośnie leczenia zakażeń HIV; zaburzenia gospodarki lipidowej należy leczyć zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Podczas stosowania zydowudyny może wystąpić kwasica mleczanowa - należy przerwać leczenie zydowudyną w przypadku wystąpienia objawów nadmiaru mleczanów i metabolicznej lub mleczanowej kwasicy, postępującej hepatomegalii lub szybkiego zwiększania się aktywności aminotransferaz. Zydowudynę należy stosować ostrożnie u wszystkich pacjentów (zwłaszcza otyłych kobiet) ze stwierdzonym powiększeniem wątroby, zapaleniem wątroby lub innymi znanymi czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia choroby wątroby oraz stłuszczenia wątroby (włączając niektóre leki i alkohol); szczególnie narażeni mogą być pacjenci jednocześnie zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu C i leczeni interferonem alfa i rybawiryną; pacjentów z grup zwiększonego ryzyka należy szczególnie uważnie obserwować. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania zydowudyny nie zostały określone u pacjentów z istotnymi współistniejącymi chorobami wątroby. Ograniczone dane dotyczące stosowania zydowudyny u pacjentów z marskością wątroby wskazują na możliwość kumulacji leku w organizmie, ze względu na zmniejszoną glukuronidację. U pacjentów z występującym jednocześnie zakażeniem HIV i przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje większe ryzyko ciężkich i potencjalnie śmiertelnych objawów niepożądanych ze strony wątroby. Jeżeli leczenie preparatem u pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B zostanie przerwane, zaleca się okresową kontrolę zarówno testów czynnościowych wątroby, jak i markerów replikacji wirusa HBV przez 4 mies., ponieważ odstawienie lamiwudyny może powodować ostre zaostrzenie zapalenia wątroby. U pacjentów z występującymi uprzednio zaburzeniami czynności wątroby, w tym z przewlekłym aktywnym zapaleniem wątroby, częściej występują zaburzenia czynności wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego, dlatego pacjentów tych należy monitorować zgodnie z obowiązującymi w praktyce standardami. Jeżeli są dowody pogorszenia czynności wątroby u tych pacjentów, należy rozważyć przerwanie lub zakończenie leczenia. U pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu C jednoczesne zastosowanie rybawiryny z zydowudyną nie jest zalecane z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia niedokrwistości. Należy przerwać stosowanie preparatu, jeśli kliniczne objawy przedmiotowe i podmiotowe lub nieprawidłowe wskaźniki laboratoryjne wskazują na zapalenie trzustki. Pacjentów rozpoczynających złożoną terapię przeciwretrowirusową (CART) należy obserwować, zwłaszcza w pierwszych tygodniach lub miesiącach leczenia, pod kątem wystąpienia objawów zespołu reaktywacji immunologicznej (reakcji zapalnej na niewywołujące dotąd objawów lub utajone patogeny oportunistyczne); wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Pacjentów, zwłaszcza z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) długotrwale stosujących CART należy monitorować pod kątem objawów takich jak: bóle stawów, sztywność, trudności w poruszaniu się, które mogą być objawami martwicy kości. Lek należy stosować ostrożnie u osób w podeszłym wieku. Chociaż wykazano, że skuteczna supresja wirusa za pomocą terapii przeciwretrowirusowej znacznie zmniejsza ryzyko przeniesienia zakażenia drogą płciową, nie można wykluczyć resztkowego ryzyka; należy przestrzegać środków ostrożności w celu uniknięcia zakażenia. Preparatu nie należy stosować z innymi zawierającymi lamiwudynę, z emtrycytabiną, z kladrybiną ani ze stawudyną. U pacjentów z CCr od 30 do 49 ml/min, przyjmujących lek, może wystąpić od 1,6 do 3,3-krotnie zwiększona ekspozycja na lamiwudynę w porównaniu do pacjentów z CCr ≥50 ml/min. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa, pochodzących z randomizowanych, kontrolowanych badań porównujących stosowanie leku i jego poszczególnych składników oddzielnie u pacjentów z CCr od 30 do 49 ml/min, u których dostosowano dawkę lamiwudyny. Podczas pierwotnych badań rejestracyjnych lamiwudyny skojarzonej z zydowudyną, zwiększona ekspozycja na lamiwudynę była powiązana z większym odsetkiem toksycznego wpływu na krew (neutropenią i niedokrwistością), chociaż przerwanie leczenia spowodowane neutropenią lub niedokrwistością miało miejsce u <1% pacjentów. Mogą wystąpić inne działania niepożądane związane z lamiwudyną (takie jak zaburzenia żołądkowo-jelitowe i zaburzenia czynności wątroby). Pacjentów przyjmujących lek, u których CCr utrzymuje się na poziomie 30-49 ml/min, należy monitorować w celu wykrycia działań niepożądanych związanych z lamiwudyną, zwłaszcza toksycznego wpływu na krew. W przypadku wystąpienia bądź nasilenia objawów neutropenii lub niedokrwistości, wskazane jest dostosowanie dawki lamiwudyny, zgodnie z obowiązującymi zaleceniami, co nie jest możliwe przy zastosowaniu leku. Należy przerwać stosowanie leku i ustalić schemat leczenia opierając się o jego poszczególne składniki. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę 100 mg, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

Reklama

Combivir - ciąża

Wykazano zmniejszenie częstości przenoszenia zakażenia HIV z matki na płód po zastosowaniu zydowudyny u kobiet ciężarnych oraz później u noworodka. Duża ilość danych dotyczących stosowania lamiwudyny lub zydowudyny u kobiet w ciąży wskazuje na brak toksyczności wywołującej wady rozwojowe; ryzyko wystąpienia wad rozwojowych jest mało prawdopodobne. U pacjentek jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby, leczonych preparatami zawierającymi lamiwudynę, które następnie zaszły w ciążę, należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia nawrotu zapalenia wątroby po zaprzestaniu stosowania lamiwudyny. Analogi nukleozydów i nukleotydów mogą w różnym stopniu wpływać na czynność mitochondriów, co jest w największym stopniu widoczne w przypadku stawudyny, dydanozyny i zydowudyny. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów (dotyczyły one głównie schematów leczenia zawierających zydowudynę). Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększone stężenie lipazy), rzadziej zaburzenia neurologiczne (zwiększenie napięcia mięśniowego, drgawki, zaburzenia zachowania). Należy wziąć pod uwagę powyższe wyniki w przypadku każdego dziecka narażonego w okresie życia płodowego na działanie preparatu, u którego występują ciężkie objawy kliniczne, szczególnie neurologiczne, o nieznanej etiologii. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do odrzucenia obecnych zaleceń dotyczących stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na dziecko. Zarówno lamiwudyna, jak i zydowudyna są wydzielane do mleka kobiecego w stężeniach podobnych do występujących we krwi. Aby uniknąć przeniesienia zakażenia wirusem HIV, zaleca się, aby kobiety zakażone HIV w żadnym wypadku nie karmiły piersią niemowląt. Zydowudna ani lamiwudyna nie wpływają na płodność (badania na zwierzętach). Nie wykazano wpływu zydowudyny na liczbę, budowę czy ruchliwość plemników u mężczyzn.

Reklama

Combivir - efekty uboczne

Podczas leczenia przeciwretrowirusowego mogą wystąpić zaburzenia parametrów metabolicznych, tj. zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności, na początku stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne (zespół reaktywacji immunologicznej); zgłaszano również przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) w sytuacji poprawy czynności układu immunologicznego pacjenta, jednakże czas do ich wystąpienia jest bardziej zmienny i mogą one pojawić się wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Obserwowano przypadki martwicy kości, głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną przez wirus HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu. Lamiwudyna. Często: ból głowy, bezsenność, kaszel, objawy ze strony nosa, nudności, wymioty, ból brzucha lub skurcze brzucha, biegunka, wysypka, łysienie, ból stawów, choroby mięśni, zmęczenie, osłabienie, gorączka. Niezbyt często: neutropenia i niedokrwistość (czasami ciężkie), trombocytopenia, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT). Rzadko: zapalenie trzustki, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, rabdomioliza. Bardzo rzadko: kwasica mleczanowa, czysta aplazja układu czerwonokrwinkowego, obwodowa neuropatia (lub parestezje). Zydowudyna. Do najcięższych działań niepożądanych należą: niedokrwistość (której leczenie może wymagać przetoczeń krwi), neutropenia i leukopenia; częściej notuje się je u chorych leczonych większymi dawkami (1200-1500 mg/dobę) oraz u chorych w zaawansowanym stadium zakażenia HIV (szczególnie wtedy, gdy przed rozpoczęciem leczenia notowano zmniejszoną rezerwę szpikową) oraz szczególnie u chorych, u których liczba komórek CD4 jest mniejsza niż 100/mm³. Częstość występowania neutropenii jest także większa u chorych, u których na początku leczenia zydowudyną notowano zmniejszoną liczbę granulocytów obojętnochłonnych, małe stężenia hemoglobiny i witaminy B₁₂ we krwi. Leczenie zydowudyną może powodować kwasicę mleczanową (czasami zakończoną zgonem, zazwyczaj w połączeniu z ciężkim powiększeniem i stłuszczeniem wątroby) oraz utratę podskórnej tkanki tłuszczowej, w szczególności w obrębie twarzy, kończyn i pośladków (lipoatrofia). Bardzo często: ból głowy, nudności. Często: niedokrwistość, neutropenia, leukopenia, zawroty głowy, wymioty, ból brzucha, biegunka, zwiększenie we krwi aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny, ból mięśni, złe samopoczucie. Niezbyt często: trombocytopenia i pancytopenia (z hipoplazją szpiku kostnego), duszność, wzdęcia, wysypka, świąd, miopatia, gorączka, uogólniony ból, astenia. Rzadko: czysta aplazja układu czerwonokrwinkowego, kwasica mleczanowa bez hipoksemii, brak łaknienia, niepokój, depresja, bezsenność, parestezje, senność, otępienie, drgawki, kardiomiopatia, kaszel, przebarwienia błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenie smaku, dyspepsja, zapalenie trzustki, choroby wątroby (w tym ciężka hepatomegalia ze stłuszczeniem), przebarwienia skóry i paznokci, pokrzywka, potliwość, częste oddawanie moczu, ginekomastia, dreszcze, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne. Bardzo rzadko: niedokrwistość aplastyczna.

Combivir - interakcje

Nie stosować z innymi preparatami zawierającymi lamiwudynę lub emtrycytabinę. Nie zaleca się stosowania preparatu ze stawudyną, ze względu na antagonizm działania pomiędzy stawudyną i zydowudyną, który może powodować zmniejszenie skuteczności obu leków. Nie zaleca się stosowania z rybawiryną, ze względu na zaostrzenie niedokrwistości spowodowanej rybawiryną podczas leczenia skojarzonego z zydowudyną; należy rozważyć zastąpienie zydowudyny w złożonych schematach ART, jeżeli takie już zostały rozpoczęte (jest to szczególnie ważne u pacjentów, u których wcześniej stosowana zydowudyna wywoływała niedokrwistość). Równoczesne stosowanie z lekami o potencjalnym działaniu nefrotoksycznym lub mielosupresyjnym (np. pentamidyna podawana ogólnoustrojowo, dapson, pirymetamina, ko-trimoksazol, amfoterycyna, flucytozyna, gancyklowir, interferon, winkrystyna, winblastyna i doksorubicyna), szczególnie w leczeniu ostrych stanów chorobowych, może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych zydowudyny - w przypadku konieczności jednoczesnego podawania z tymi lekami, należy szczególnie uważnie monitorować czynność nerek i parametry hematologiczne, a w razie konieczności zmniejszyć dawki jednego lub kilku leków. Ograniczone dane z badań klinicznych nie wykazują istotnego zwiększenia ryzyka działań niepożądanych zydowudyny w przypadku jej jednoczesnego podawania z ko-trimoksazolem (możliwa interakcja z lamiwudyną), pentamidyną w postaci aerozolu, pirymetaminą i acyklowirem w dawkach stosowanych w profilaktyce zakażeń oportunistycznych. Nie zaleca się stosowania z kladrybiną, ponieważ lamiwudyna hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację kladrybiny, co w warunkach klinicznych może prowadzić do utraty skuteczności kladrybiny. Zydowudyna jest metabolizowana głównie przez enzymy UGT; jednoczesne stosowanie induktorów lub inhibitorów enzymów UGT może zmieniać narażenie na zydowudynę. Flukonazol, kwas walproinowy, probenecyd zwiększają AUC zydowudyny (inhibicja UGT) - pacjentów stosujących te leki z preparatem należy obserwować w celu wychwycenia objawów toksyczności zydowudyny. Metadon zwiększa AUC zydowudyny - pacjentów stosujących metadon z preparatem należy obserwować w celu wychwycenia objawów toksyczności zydowudyny; u większości pacjentów konieczność dostosowania dawki metadonu jest mało prawdopodobna; niekiedy może być konieczne ponowne dostosowanie dawki metadonu. Atowakon może zwiększać AUC zydowudyny - dostępne są jedynie ograniczone dane, znaczenie kliniczne nie jest znane. Ryfampicyna, fenobarbital zmniejszają AUC zydowudyny (indukcja UGT), jednak dane są niewystarczające do określenia zaleceń dotyczących zmiany dawkowania. Klarytromycyna zmniejsza AUC zydowudyny o około 12% - klarytromycynę i preparat należy podawać w odstępie przynajmniej 2 h. Lamiwudyna jest wydalana przez nerki; aktywne wydzielanie nerkowe lamiwudyny do moczu dobywa się przy udziale nośników kationów organicznych (OCT); jednoczesne podawanie lamiwudyny z inhibitorami OCT lub z lekami nefrotoksycznymi może zwiększać narażenie na lamiwudynę. Ko-trimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem) zwiększa AUC lamiwudyny (zahamowanie aktywności OCT); lamiwudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę ko-trimoksazolu - dopóki u pacjenta nie wystąpią objawy zaburzenia czynności nerek, nie jest konieczne dostosowanie dawkowania preparatu, jednak pacjenta należy obserwować; należy unikać podawania preparatu z dużymi dawkami ko-trimoksazolu stosowanymi w leczeniu zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis carinii (PCP) i toksoplazmozy. Cymetydyna, ranitydyna są wydalane tylko częściowo w tym mechanizmie i klinicznie znaczące interakcje z lamiwudyną są mało prawdopodobne - nie ma konieczności dostosowania dawki preparatu. Zydowudyna może zmniejszać lub zwiększać stężenie fenytoiny we krwi - należy monitorować stężenie fenytoiny. Lamiwudyna i zydowudyna nie są w istotnym stopniu metabolizowane z udziałem enzymów cytochromu P450, nie hamują i nie indukują tych układów enzymatycznych - mało prawdopodobne są interakcje z przeciwretrowirusowymi inhibitorami proteazy, nienukleozydowymi i innymi lekami metabolizowanymi przez główne enzymy P450. Stosowanie z dydanozyną nie wymaga dostosowania dawki. Podanie roztworu sorbitolu (3,2 g; 10,2 g; 13,4 g) jednocześnie z pojedynczą dawką 300 mg lamiwudyny w postaci roztworu doustnego spowodowało u dorosłych zależne od dawki zmniejszenie ekspozycji na lamiwudynę (AUC) o 14%, 32% i 36% oraz wartości C_max lamiwudyny o 28%, 52% i 55%. Jeśli to możliwe, należy unikać długotrwałego skojarzonego stosowania lamiwudyny z lekami zawierającymi sorbitol lub inne osmotycznie działające poliole lub alkohole cukrowe (np. ksylitol, mannitol, laktytol, maltytol). Należy rozważyć częstsze oznaczanie miana HIV-1 w sytuacjach, gdy nie można uniknąć długotrwałego podawania skojarzonego.

Combivir - dawkowanie

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu zakażenia HIV. Nie zaleca się stosowania preparatu złożonego, jeśli zachodzi konieczność dostosowywania dawek; należy wówczas podawać lamiwudynę i zydowudynę w postaci oddzielnych preparatów. Dorośli i młodzież o mc. ≥30 kg: 1 tabl. 2 razy na dobę. Dzieci: mc. 21 do 30 kg: 1/2 tabl. rano i 1 tabl. wieczorem; mc. 14 do 21 kg: 1/2 tabl. 2 razy na dobę. Sposób dawkowania u dzieci o masie ciała 14-30 kg oparty jest głównie na modelowaniu farmakokinetycznym, ustalonym na podstawie danych z badań klinicznych z użyciem pojedynczych składników lamiwudyny i zydowudyny. Ze względu na możliwość wystąpienia nadmiernej ekspozycji farmakokinetycznej na zydowudynę należy zapewnić ścisłe kontrolowanie tych pacjentów. Jeśli u pacjentów o masie ciała 21-30 kg wystąpi brak tolerancji żołądkowo-jelitowej, można zastosować alternatywny schemat dawkowania 1/2 tabl. 3 razy na dobę w celu poprawy tolerancji. Nie należy stosować preparatu w tabletkach u dzieci o mc. <14 kg, ze względu na brak możliwości dostosowania dawki w odniesieniu do masy ciała dziecka. U tych pacjentów lamiwudynę i zydowudynę należy podawać jako oddzielne preparaty zgodnie z zalecanym dawkowaniem dotyczącym tych leków (np. doustne roztwory zawierające lamiwudynę lub zydowudynę). W przypadkach, gdy zachodzi konieczność przerwania stosowania jednego ze składników preparatu lub zmniejszenia dawki jednego z nich, można zastosować oddzielne preparaty lamiwudyny lub zydowudyny. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny ≤30 ml/min) eliminacja leku jest wolniejsza; w przypadku konieczności zmiany dawkowania preparatu, zalecane jest podawanie lamiwudyny i zydowudyny jako oddzielnych preparatów. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby zaleca się podawanie zydowudyny i lamiwudyny w postaci oddzielnych preparatów. Zmiana dawkowania zydowudyny może być konieczna w przypadku, gdy stężenie hemoglobiny zmniejszy się <9,0 g/dl (5,59 mmol/l) lub liczba granulocytów obojętnochłonnych zmniejszy <1,0x10⁹/l - zalecane jest podawanie lamiwudyny i zydowudyny jako oddzielnych preparatów. Sposób podania. Preparat można przyjmować na czczo lub w trakcie posiłków. Tabletki należy połykać w całości lub można je rozkruszyć i dodać do niewielkiej ilości półpłynnego pokarmu lub płynu, a następnie podać całą porcję bezpośrednio po przygotowaniu.

Combivir - uwagi