Endoxan

Reklama

Endoxan - skład

1 fiolka zawiera 200 mg lub 1000 mg cyklofosfamidu.

Reklama

Endoxan - działanie

Lek cytostatyczny z grupy oksazafosforyn, chemicznie spokrewniony z iperytem azotowym. Cyklofosfamid jest nieaktywny in vitro i ulega aktywacji w wyniku działania enzymów mikrosomalnych wątroby do 4-hydroksycyklofosfamidu, który znajduje się w równowadze ze swoim tautomerem - aldofosfamidem. Działanie cytotoksyczne cyklofosfamidu polega na interakcji pomiędzy jego alkilującymi metabolitami a DNA. Alkilacja powoduje fragmentacje łańcuchów DNA oraz rozerwanie wiązań krzyżowych DNA-białko. W cyklu komórkowym, opóźnieniu ulega faza G2. Działanie cytotoksyczne nie jest specyficzne dla fazy cyklu komórkowego, ale dla samego cyklu komórkowego. Nie można wykluczyć oporności krzyżowej na strukturalnie podobne cytostatyki, np. ifosfamid oraz inne czynniki alkilujące. Cyklofosfamid jest prawie całkowicie wchłanialny z przewodu pokarmowego. Średni T_0,5 leku we krwi wynosi 7 h u dorosłych oraz 4 h u dzieci. Lek i jego metabolity są wydalane głównie przez nerki. Stężenie leku we krwi po podaniu dożylnym i doustnym są biorównoważne.

Reklama

Endoxan - wskazania

Cyklofosfamid jest stosowany w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym w poniżej wymienionych chorobach. Białaczki. Ostra lub przewlekła białaczka limfoblastyczna/limfocytowa i białaczka szpikowa. Chłoniaki złośliwe: ziarnica złośliwa (choroba Hodgkina), chłoniak nieziarniczy, szpiczak mnogi. Złośliwe guzy lite z przerzutami lub bez przerzutów: rak jajnika, rak piersi, drobnokomórkowy rak płuc, neuroblastoma (nerwiak niedojrzały), mięsak Ewinga, mięśniakomięsak prążkowany u dzieci, kostniakomięsak, ziarniniak Wegenera. Leczenie immunosupresyjne w przeszczepach organów. Leczenie kondycjonujące, poprzedzające allogeniczny przeszczep szpiku kostnego: ciężka anemia aplastyczna, ostra białaczka szpikowa i ostra białaczka limfoblastyczna, przewlekła białaczka szpikowa.

Reklama

Endoxan - przeciwwskazania

Znana nadwrażliwość na cyklofosfamid, na którykolwiek z jego metabolitów lub na jakikolwiek inny składnik leku. Obturacja odpływu moczu.

Reklama

Endoxan - ostrzeżenia

Cyklofosfamid należy stosować ze szczególną ostrożnością, jeśli w ogóle, u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności szpiku kostnego i u pacjentów z ciężką immunosupresją. O ile nie jest to bezwzględnie konieczne, cyklofosfamidu nie należy stosować u pacjentów z liczbą leukocytów mniejszą niż 2 500 komórek/mm³ i (lub) liczbą płytek krwi mniejszą niż 50 000 komórek/mm³. Ciężka immunosupresja prowadziła do ciężkich zakażeń, czasem prowadzących do zgonu. U pacjentów, u których występuje lub rozwija się ciężkie zakażenie, leczenie cyklofosfamidem może nie być wskazane, powinno być przerwane lub należy zmniejszyć dawkę produktu leczniczego. Ogólnie, zmniejszenie liczby krwinek we krwi obwodowej i liczby trombocytów oraz czas potrzebny na powrót tych parametrów do wartości prawidłowych mogą się zwiększać wraz ze zwiększeniem dawki cyklofosfamidu. Należy spodziewać się znacznego zahamowania czynności szpiku kostnego szczególnie u pacjentów leczonych wcześniej i (lub) otrzymujących równocześnie chemioterapię i (lub) radioterapię. W trakcie leczenia u wszystkich pacjentów wskazane jest ścisłe monitorowanie parametrów hematologicznych krwi. Kontrolę liczby leukocytów należy przeprowadzać przed każdym podaniem leku oraz regularnie w trakcie leczenia (w odstępach co 5 do 7 dni w początkowym okresie leczenia i co 2 dni, jeśli liczba krwinek spadnie poniżej 3 000 komórek/mm³. Przed każdym podaniem leku i w odpowiednich odstępach po podaniu należy oznaczać liczbę płytek krwi i wartości hemoglobiny. Podczas leczenia cyklofosfamidem występowało krwotoczne zapalenie pęcherza, zapalenie miedniczek nerkowych, zapalenie moczowodów i hematuria. Może rozwinąć się owrzodzenie/martwica, zwłóknienie/zwężenie i wtórna zmiana nowotworowa pęcherza. Zgłaszano przypadki prowadzące do śmierci. Toksyczne działanie cyklofosfamidu na układ moczowy może być podstawą do przerwania leczenia. Działanie to może wystąpić przy krótkotrwałym lub długotrwałym stosowaniu cyklofosfamidu. Wcześniejsza lub jednoczesna radioterapia lub leczenie busulfanem może zwiększyć ryzyko krwotocznego zapalenia pęcherza indukowanego cyklofosfamidem. Przed rozpoczęciem leczenia, konieczne jest wykluczenie lub korekta niedrożności dróg moczowych. Należy regularnie wykonywać badanie osadu moczu na obecność erytrocytów i innych oznak toksycznego działania. Cyklofosfamid należy stosować ostrożnie, jeśli w ogóle, u pacjentów z czynnym zakażeniem dróg moczowych. Odpowiednie leczenie mesną i (lub) duże nawodnienie w celu wymuszenia diurezy może znacznie zmniejszyć częstość występowania i nasilenie toksycznego działania na pęcherz moczowy. Ważne jest zapewnienie, żeby pacjent opróżniał pęcherz w regularnych odstępach. W trakcie leczenia cyklofosfamidem zgłaszano występowanie zapalenia mięśnia sercowego oraz zapalenie mięśnia sercowego i osierdzia, którym może towarzyszyć znaczący wysięk z osierdzia z tamponadą serca i które prowadziły do ciężkiej zastoinowej niewydolności serca, czasem prowadzącej do śmierci. Ryzyko wystąpienia toksycznego działania cyklofosfamidu na serce może ulec zwiększeniu np. w następstwie podania wysokich dawek cyklofosfamidu, u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów, u których wcześniej zastosowano radioterapię okolicy serca, u pacjentów uprzednio lub równocześnie leczonych innymi substancjami kardiotoksycznymi i u pacjentów z istniejącą wcześniej chorobą serca. W trakcie i po leczeniu cyklofosfamidem zgłaszano występowanie zapalenia płuc i zwłóknienia płuc. Zgłaszano także występowanie choroby wenookluzyjnej płuc i inne przejawy toksycznego działania na płuca, również prowadzące do niewydolności oddechowej. Chociaż częstość występowania takich działań jest niska, rokowania dla pacjentów, u których one wystąpią są złe. Tak jak w przypadku wszystkich terapii cytotoksycznych, leczenie cyklofosfamidem powoduje ryzyko powstania w odległym czasie wtórnych nowotworów i zmian je poprzedzających (zwiększone ryzyko raka dróg moczowych, chłoniaka, raka tarczycy, mięsaków, jak również ryzyko mielodysplastycznych zmian, częściowo przechodzących w ostre białaczki). U pacjentów otrzymujących cyklofosfamid zgłaszano chorobę wenookluzyjną wątroby (VOLD). VOLD może rozwijać się stopniowo u pacjentów otrzymujących przez długi okres małe immunosupresyjne dawki cyklofosfamidu. Do czynników ryzyka predysponujących pacjenta do rozwoju VOLD przy terapii cytoredukcyjnej dużymi dawkami należą: istniejące wcześniej zaburzenia czynności wątroby, uprzednia radioterapia brzucha oraz obniżony stan sprawności pacjenta. Cyklofosfamid może powodować bezpłodność u obu płci (u niektórych pacjentów nieodwracalną). Prawdopodobnie zależy to od dawki, czasu trwania terapii i stanu czynnościowego gonad w okresie leczenia. W związku z podawaniem cyklofosfamidu, zgłaszano występowanie reakcji anafilaktycznych, w tym reakcji prowadzących do śmierci. Zgłaszano możliwą wrażliwość krzyżową na inne środki alkilujące. Lek stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zwłaszcza z ciężkimi zaburzeniami, z powodu możliwej zwiększonej toksyczności. Ciężkie zaburzenie czynności wątroby może wiązać się ze zmniejszoną aktywacją cyklofosfamidu i powinno być wzięte pod uwagę przy doborze dawki i interpretacji odpowiedzi pacjenta na wybraną dawkę. Pacjenci z niewydolnością nadnerczy mogą wymagać zwiększenia dawki kortykosteroidów w przypadku narażenia na stres związany z działaniem toksycznym cytostatyków, w tym cyklofosfamidu. Jeśli lek zostanie nieumyślnie wstrzyknięty poza żyłę (wynaczynienie), wlew powinien być natychmiast przerwany, wynaczyniony płyn odciągnięty, miejsce wynaczynienia przepłukane roztworem soli fizjologicznej a kończyna unieruchomiona.  

Reklama

Endoxan - ciąża

Istnieją bardzo ograniczone dane na temat stosowania cyklofosfamidu w czasie ciąży u ludzi. Po zastosowaniu cyklofosfamidu w I trymestrze ciąży odnotowano wiele wad wrodzonych. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję i działanie teratogenne po podaniu cyklofosfamidu. Na podstawie wyników badań przeprowadzonych na zwierzętach, przypadków zgłoszonych u ludzi oraz mechanizmu działania substancji aktywnej, stosowanie cyklofosfamidu w czasie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze, nie jest zalecane. Cyklofosfamid przenika do mleka matki i może powodować neutropenię, trombocytopenię, małe stężenie hemoglobiny i biegunkę u dzieci. W trakcie stosowania cyklofosfamidu nie jest wskazane karmienie piersią. Cyklofosfamid wykazuje działanie genotoksyczne i mutagenne, zarówno w komórkach somatycznych jak i w męskich i żeńskich komórkach rozrodczych. Dlatego też w trakcie leczenia cyklofosfamidem kobiety nie powinny zachodzić w ciążę, a mężczyźni nie powinni płodzić dzieci. Mężczyźni nie powinni płodzić dzieci przez okres do 6 mies. po zakończeniu leczenia. Dane z doświadczeń na zwierzętach wskazują, że ekspozycja oocytów w okresie rozwoju pęcherzyków może spowodować zmniejszenie częstości implantacji i żywych ciąż oraz zwiększone ryzyko uszkodzeń płodu. Dokładny czas rozwoju pęcherzyków u ludzi nie jest znany, ale może wynosić ponad 12 mies. Kobiety i mężczyźni aktywni seksualnie powinni w tym okresie stosować skuteczne metody antykoncepcji. Płodność. Cyklofosfamid zaburza proces oogenezy i spermatogenezy. Może powodować bezpłodność u obu płci. Należy informować mężczyzn przed rozpoczęciem leczenia o możliwości zabezpieczenia i przechowania nasienia.

Reklama

Endoxan - efekty uboczne

Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia, neutropenia; immunosupresja; mdłości, wymioty; łysienie; zapalenie pęcherza moczowego, krwiomocz; gorączka. Często: zakażenia, gorączka neutropeniczna, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, krew w moczu, dreszcze, stany astenii, zmęczenie, osłabienie, złe samopoczucie, zapalenie błony śluzowej. Niezbyt często: zapalenie płuc, sepsa; trombocytopenia, niedokrwistość, reakcje rzekomoanafilaktyczne, reakcje nadwrażliwości; zaburzenia owulacji, zmniejszone stężenie żeńskich hormonów płciowych; anoreksja; kardiomiopatia, niewydolność serca (bardzo rzadko zakończona śmiercią), tachykardia; łysina; zaburzenia spermatogenezy, zaburzenia owulacji, brak miesiączki; zmiany w EKG, zmniejszona frakcja wyrzutowa w lewej komorze, zwiększone stężenie dehydrogenazy mleczanowej, zwiększone stężenie białka C-reaktywnego. Rzadko: nowotwory wtórne, nowotwór pęcherza, zmiany mielodysplastyczne, nowotwór dróg moczowych, ostra białaczka; nieodwracalne zaburzenia owulacji; odwodnienie; zawroty głowy; niewyraźne widzenie; niemiarowość, niemiarowość komorowa, niemiarowość nadkomorowa; krwawienia; biegunka, zapalenie jamy ustnej, zaparcie, ból brzucha, zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby; wysypka, zapalenie skóry, stan zapalny skóry, trwale - oligospermia, azoospermia, bark miesiączki; ból w piersiach, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie AspAT, AlAT, gamma-GT, fosfatazy alkalicznej, bilirubiny. Bardzo rzadko: szok septyczny; zespół rozpadu guza; zespół hemolityczno-mocznicowy, zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego; szok anafilaktyczny; SIADH (zespół nieadekwatnej sekrecji hormonu antydiuretycznego) z hiponatremią i zatrzymywanie płynów oraz związanymi z tym objawami (stan splątania, kurcze), zatrzymywanie płynów, hiponatremia; stan splątania; drgawki, parestezje, zaburzenia smaku, encefalopatia wątrobowa; upośledzenie wzroku, zapalenie spojówek i obrzęk oka łącznie z nadwrażliwością; migotanie przedsionków, migotanie komór, dusznica bolesna, zawał serca, zatrzymanie serca, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia; choroba zakrzepowo-zatorowa, zmiany w ciśnieniu krwi, skurcz oskrzeli, duszność, kaszel, śródmiąższowe zapalenie płuc, przewlekłe śródmiąższowe zwłóknienie płuc, toksyczny obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, niewydolność oddechowa, ciężki ostry zespół oddechowy (ARDS), niespecyficzne zaburzenia płuc, niedotlenienie narządów i tkanek, nadciśnienie płucne; puchlina brzuszna, owrzodzenie, krwotoczne zapalenie okrężnicy, ostre zapalenie trzustki; zespół zamknięcia żył wątrobowych (lub choroba żylno-okluzyjna wątroby lub zakrzepowo-zarostowa choroba naczyń żylnych wątroby), powiększenie wątroby, żółtaczka, uczynnienie wirusa, zapalenie wątroby; zespół Stevensa-Johnsona, martwica naskórka, ciężkie reakcje skórne, odbarwienie dłoni, paznokci, spodu stóp, świąd zapalny, rumień w miejscu naświetlenia, rozpad mięśni prążkowanych, kurcz; krwawienie z cewki moczowej, obrzęk ściany pęcherza, zapalenie śródmiąższowe, zwłóknienie i stwardnienie pęcherza, niewydolność nerek, zaburzenia czynności nerek; ból głowy, ból, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (np. zapalenie żyły, rumień, stan zapalny) niewydolność wielonarządowa; zwiększenie masy ciała, spadek ciśnienia krwi, zwiększenie wartości kreatyniny. Częstość nieznana: chłoniak, mięsak, rak nerkokomórkowy, rak miedniczki nerkowej, rak tarczycy; agranulocytoza, limfopenia, zmniejszenie stężenia hemoglobiny; zmiany stężenia glukozy we krwi; zespół odwracalnej tylnej leukoencefalopatii, mielopatia, utrata czucia, osłabienie czucia, drżenie mięśniowe; zaburzenia węchu (parosmia), encefalopatia, neuropatia obwodowa, polineuropatia, nerwobóle; wzmożone łzawienie; głuchota, szumy uszne; częstoskurcz komorowy, wstrząs kardiogenny, wysięk z osierdzia, krwawienie do mięśnia sercowego, niewydolność lewej komory, rzadkoskurcz, palpitacje, wydłużenie odcinka QT w elektrokardiogramie, zmniejszenie frakcji wyrzutowej; zakrzepica żylna, zapalenie naczyń, ischemia obwodowa, zaczerwienienie twarzy; niedrożność jamy nosowej, uczucie dyskomfortu w nosie, ból jamy ustnej i gardła, wyciek z nosa, kichanie, choroba wenookluzyjna płuc, zarostowe zapalenie oskrzelików, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych; uczucie dyskomfortu w brzuchu, zapalenie ślinianek przyusznych, krwotoki z żołądka i jelit, zapalenie okrężnicy, zapalenie jelit, zapalenie kątnicy; cholestatyczne zapalenie wątroby, hepatotoksyczność z niewydolnością wątroby, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych; polekowe zapalenie skóry wywołane wcześniejszym naświetlaniem, rumień wielopostaciowy, zespół erytrodyzestezji dłoniowopodeszwowej, pokrzywka, rumień, obrzęk twarzy, nadmierne pocenie; skleroderma, skurcze mięśni, bóle mięśni, bóle stawów; martwica kanalików nerkowych, zaburzenia czynności kanalików nerkowych, nefropatia toksyczna, krwotoczne zapalenie moczowodów, wrzodziejące zapalenie pęcherza moczowego, zwężenie pęcherza moczowego, nerkopochodna moczówka prosta, atypowe komórki nabłonka pęcherza moczowego, zwiększone stężenie azotu mocznikowego we krwi; poród przedwczesny; bezpłodność, skąpe miesiączki, zanik jąder; śmierć wewnątrzmaciczna, wady wrodzone płodu, opóźnienie wzrostu płodu, toksyczność dla płodu, działanie rakotwórcze u potomstwa; zmniejszone stężenie estrogenów we krwi, zwiększone stężenie gonadotropiny we krwi.

Endoxan - interakcje

Zmniejszenie aktywacji cyklofosfamidu może zmienić skuteczność leczenia. Do substancji, które opóźniają aktywację cyklofosfamidu zalicza się: aprepitant, bupropion, busulfan, ciprofloksacyna (zastosowanie ciprofloksacyny przed leczeniem cyklofosfamidem może spowodować nawrót choroby zasadniczej), chloramfenikol, flukonazol, itrakonazol, prasugrel, sulfonamidy, tiotepa. Zwiększenie stężenia cytotoksycznych metabolitów cyklofosfamidu może wystąpić przy podawaniu takich substancji jak: allopurinol, wodzian chloralu, cymetydyna, disulfiram, aldehyd glicerynowy, induktory ludzkich wątrobowych i pozawątrobowych enzymów mikrosomalnych np. cytochrom P450 enzymów (w przypadku uprzedniego lub jednoczesnego leczenia substancjami, które wywołują zwiększoną aktywność wątrobowych i pozawątrobowych enzymow mikrosomalnych, takimi jak ryfampicyna, fenobarbital, karbamazepina, fenytoina, ziele dziurawca i kortykosteroidy, należy wziąć pod uwagę możliwość indukcji tych enzymów), inhibitory proteaz, ondansetron. Nasilone działanie toksyczne na krew i układ krwiotwórczy i (lub) immunosupresja mogą być wynikiem łącznego efektu działania cyklofosfamidu oraz:  inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), natalizumabu, paklitakselu, tiazydowych leków moczopędnych, zydowudyny. Nasilenie działania kardiotoksycznego może być wynikiem łącznego efektu działania cyklofosfamidu oraz: antybiotyków antracyklinowych, cytarabiny, pentostatyny, radioterapii okolic serca, trastuzumabu. Nasilenie działania toksycznego na płuca może być wynikiem łącznego efektu działania cyklofosfamidu oraz: amiodaronu, G-CSF, GM-CSF (czynnik wzrostu kolonii granulocytów, czynnik wzrostu kolonii granulocytów i makrofagów). Nasilenie działania nefrotoksycznego może być wynikiem łącznego efektu działania cyklofosfamidu oraz: amfoterycyny B, indometacyny. Nasilenie innych działań toksycznych: azatiopryna (zwiększone ryzyko hepatotoksyczności), busulfan (zwiększona częstość występowania choroby wenookluzyjnej wątroby i zapalenia błony śluzowej jamy ustnej), inhibitory proteaz (zwiększona częstość występowania zapalenia błony śluzowej jamy ustnej). U zwierząt z nowotworami, którym podawano etanol (alkohol) i jednocześnie doustnie, małe dawki cyklofosfamidu zaobserwowano jego zmniejszone działanie przeciwnowotworowe. U niektórych pacjentów, alkohol może nasilić wymioty i nudności wywołane cyklofosfamidem. U pacjentów z ziarniniakiem Wegenera, włączenie etanerceptu do standardowego leczenia, w skład którego wchodził cyklofosfamid, wiązało się z większą częstością występowania złośliwych guzów litych w innej lokalizacji niż na skórze. U pacjenta przyjmującego cyklofosfamid i metronidazol odnotowano ostrą encefalopatię. Związek przyczynowy nie jest jasny. W badaniach na zwierzętach, łączne podawanie cyklofosfamidu z metronidazolem związane było ze zwiększoną toksycznością cyklofosfamidu. Jednoczesne stosowanie tamoksifenu i chemioterapii może zwiększać ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych. Metabolizm cyklofosfamidu przez CYP2B6 może hamować metabolizm bupropionu. U pacjentów przyjmujących warfarynę i cyklofosfamid zgłaszano zarówno nasilenie, jak i osłabienie efektu działania warfaryny. U pacjentów otrzymujących cyklofosfamid w połączeniu z cyklosporyną zgłaszano zmniejszone stężenie cyklosporyny w surowicy krwi w porównaniu do pacjentów otrzymujących samą cyklosporynę. W wyniku tej interakcji może zwiększyć się częstość występowania choroby „przeszczep przeciw gospodarzowi”. Leczenie cyklofosfamidem powoduje znaczące i trwałe hamowanie aktywności cholinoesterazy. Jeżeli jednocześnie stosuje się depolaryzujące leki zwiotczające mięśnie (np. sukcynylocholinę) może dochodzić do przedłużonych okresów bezdechu. Jeśli pacjent był leczony cyklofosfamidem w ciągu 10 dni przed poddaniem się znieczuleniu ogólnemu,  należy poinformować o tym anestezjologa. Zaobserwowano, że leczenie cytotoksyczne zaburza jelitową absorbcję tabletek digoksyny i β-acetylodigoksyny. Ponieważ cyklofosfamid działa immunosupresyjnie można spodziewać się zmniejszonej odpowiedzi na szczepienie. Stosowanie szczepionki zawierającej żywe wirusy może prowadzić do zakażenia indukowanego szczepionką. Zaobserwowano, że leczenie cytotoksyczne zaburza jelitową absorbcję werapamilu podawanego doustnie.

Endoxan - dawkowanie

Dożylnie. Lek powinien być zalecany jedynie przez lekarzy mających doświadczenie w stosowaniu tego preparatu. Dawkowanie należy dobierać indywidualnie dla każdego pacjenta. Dawki i czas trwania leczenia i (lub) przerwy w leczeniu zależą od wskazania terapeutycznego, schematu terapii skojarzonej, ogólnego stanu zdrowia pacjenta i funkcjonowania narządów, a także od wyników kontrolnych badań laboratoryjnych (zwłaszcza monitorowania komórek krwi). W leczeniu skojarzonym z innymi lekami cytostatycznymi o podobnej toksyczności może być konieczne zredukowanie dawki lub wydłużenie odstępów pomiędzy kolejnymi cyklami leczenia. Dzięki zastosowaniu czynników stymulujących hematopoezę (czynnik wzrostu kolonii i czynniki stymulujące erytropoezę) można zmniejszyć ryzyko powikłań mielosupresyjnych i (lub) ułatwić dostarczenie zamierzonej dawki. W celu zmniejszenia ryzyka toksycznego działania na drogi moczowe w trakcie lub niezwłocznie po podaniu, należy podać odpowiednią ilość płynów doustnie lub w postaci infuzji w celu wymuszenia diurezy. Dlatego cyklofosfamid powinien być podawany rano. Specjalne grupy pacjentów. Ciężkie zaburzenie czynności wątroby może wiązać się ze zmniejszoną aktywacją cyklofosfamidu. Może to wpłynąć na skuteczność leczenia i powinno być wzięte pod uwagę przy doborze dawki i interpretacji odpowiedzi pacjenta. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (zwłaszcza z ciężkimi zaburzeniami), w wyniku zmniejszonego wydalania przez nerki może dojść do zwiększenia stężenia cyklofosfamidu i jego metabolitów w osoczu. Może to powodować zwiększoną toksyczność i powinno być wzięte pod uwagę przy ustalaniu dawkowania u tych pacjentów. Cyklofosfamid i jego metabolity podlegają dializie, chociaż mogą występować różnice w oczyszczaniu zależnie od użytego systemu do dializy. U pacjentów wymagających dializy należy rozważyć zapewnienie stałych odstępów pomiędzy podawaniem cyklofosfamidu i dializą. U pacjentów w podeszłym wieku, podczas monitorowania działań toksycznych i dostosowania dawki należy uwzględnić częstsze w tej populacji zaburzenia czynności wątroby, nerek, serca lub innych narządów oraz jednocześnie występujące choroby i inne stosowane leki. Podanie dożylne należy najlepiej przeprowadzać w postaci wlewu. Aby zmniejszyć prawdopodobieństwo działań niepożądanych, które wydają się zależeć od szybkości podawania (np. obrzęk twarzy, ból głowy, niedrożność jamy nosowej, pieczenie skóry głowy), cyklofosfamid należy podawać w postaci bardzo powolnego wstrzyknięcia lub wlewu. Czas trwania wlewu powinien być także dostosowany do objętości i rodzaju płynu użytego jako nośnik we wlewie. W przypadku podawania w bezpośrednim wstrzyknięciu, cyklofosfamid do podawania pozajelitowego należy rozpuścić w soli fizjologicznej (0,9% chlorek sodu). Cyklofosfamid rozpuszczony w wodzie jest hipotoniczny i nie powinien być bezpośrednio wstrzykiwany. W celu przygotowania wlewu, cyklofosfamid należy rozpuścić w jałowej wodzie i podawać dożylnie.  

Endoxan - uwagi

Ze względu na działania niepożądane preparatu, np. mdłości, wymioty mogące wywołać niewydolności krążeniowe, lekarz powinien zdecydować  w zależności od pacjenta o jego zdolności do uczestnictwa w ruchu drogowym lub do obsługi maszyn. W czasie leczenia należy unikać spożywania alkoholu.