Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗

Pemetrexed Glenmark

Spis treści

Reklama

Pemetrexed Glenmark - skład

1 fiolka zawiera 100 mg lub 500 mg pemetreksedu (w postaci soli sodowej). Preparat zawiera sód.

Reklama

Pemetrexed Glenmark - działanie

Lek przeciwnowotworowy - antagonista kwasu foliowego. Hamuje syntazę tymidylową (TS), reduktazę dihydrofolanową (DHFR) i formylotransferazę rybonukleotydu glicynamidowego (GARFT) - enzymy wykorzystujące folany uczestniczące w biosyntezie de novo nukleotydów tymidynowych i purynowych. W komórce pemetreksed jest szybko i wydajnie przekształcany w poliglutaminiany przez syntetazę folylpoliglutaminianową. Poliglutaminiany pozostają we wnętrzu komórki i wykazują jeszcze silniejsze działanie hamujące TS i GARFT. Poliglutaminizacja zachodzi w komórkach nowotworowych oraz w mniejszym stopniu w prawidłowych tkankach organizmu. Metabolity powstające w wyniku poliglutaminizacji charakteryzują się przedłużonym okresem półtrwania wewnątrz komórki, co warunkuje dłuższe działanie leku w komórkach nowotworów złośliwych. Stopień wiązania pemetreksedu z białkami osocza wynosi około 81%. Pemetreksed w ograniczonym stopniu jest metabolizowany w wątrobie. Lek jest wydalany głównie z moczem. Końcowy T0,5 wynosi 3,5 h.

Reklama

Pemetrexed Glenmark - wskazania

Złośliwy międzybłoniak opłucnej. W skojarzeniu z cisplatyną do stosowania u nieleczonych wcześniej chemioterapią pacjentów z nieoperacyjnym złośliwym międzybłoniakiem opłucnej. Niedrobnokomórkowy rak płuca. W skojarzeniu z cisplatyną jako leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca w stadium miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, o histologii innej niż w przeważającym stopniu płaskonabłonkowa. W monoterapii, jako leczenie podtrzymujące u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca w stadium miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, o histologii innej niż w przeważającym stopniu płaskonabłonkowa, u których nie nastąpiła progresja choroby bezpośrednio po zakończeniu chemioterapii opartej na pochodnych platyny. W monoterapii, jako leczenie drugiego rzutu u pacjentów, z niedrobnokomórkowym rakiem płuca w stadium miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, o histologii innej niż w przeważającym stopniu płaskonabłonkowa.

Reklama

Pemetrexed Glenmark - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Karmienie piersią. Jednoczesne podanie szczepionki przeciwko żółtej gorączce.

Reklama

Pemetrexed Glenmark - ostrzeżenia

Lek może wywoływać mielosupresję, objawiającą się neutropenią, trombocytopenią i niedokrwistością (lub pancytopenią). Mielosupresja zazwyczaj jest działaniem toksycznym ograniczającym dawkę preparatu, należy obserwować, czy podczas leczenia u pacjentów nie występują objawy mielosupresji, a pemetreksedu nie należy podawać aż do momentu, gdy całkowita liczba neutrofilów ponownie zwiększy się do ≥1500 komórek/mm3, a liczba płytek krwi do ≥100 000 komórek/mm3. Decyzje o zmniejszeniu dawki leku podczas kolejnych cykli chemioterapii należy podejmować na podstawie obserwowanych w poprzednim cyklu najmniejszych wartości liczby neutrofilów i płytek krwi i największego stopnia nasilenia objawów toksyczności niehematologicznej. U osób, które przed rozpoczęciem leczenia pemetreksedem przyjmowały kwas foliowy i witaminę B12 stwierdzono mniejszą toksyczność oraz zmniejszenie częstości występowania objawów toksyczności hematologicznej i niehematologicznej 3. lub 4. stopnia, np. neutropenii, gorączki neutropenicznej i zakażeń z neutropenią 3. lub 4. stopnia. Dlatego wszystkim pacjentom otrzymującym pemetreksed należy zalecić profilaktyczne stosowanie kwasu foliowego i witaminy B12, w celu ograniczenia objawów toksyczności związanych z leczeniem. U pacjentów, którym przed leczeniem pemetreksedem nie podawano kortykosteroidów, obserwowano reakcje skórne. Częstość występowania i nasilenie reakcji skórnych można zmniejszyć stosując premedykację deksametazonem (lub innym równoważnym preparatem). W badaniach klinicznych nie uczestniczyła odpowiednio liczna grupa pacjentów z CCr <45 ml/min, z tego względu nie zaleca się stosowania pemetreksedu u osób z CCr <45 ml/min. Pacjenci z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 45-79 ml/min) powinni unikać przyjmowania NLPZ, takich jak ibuprofen i kwas acetylosalicylowy (>1,3 g/dobę), na 2 dni przed podaniem pemetreksedu, w dniu podania leku i przez 2 dni po podaniu pemetreksedu. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, którzy kwalifikują się do terapii pemetreksedem, stosowanie NLPZ o długim T0,5 należy przerwać na co najmniej 5 dni przed podaniem pemetreksedu, w dniu podania leku i przez co najmniej 2 dni po podaniu pemetreksedu. Po podaniu leku w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami chemioterapeutycznymi, zgłaszano wystąpienie ciężkich zaburzeń czynności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek (u wielu pacjentów, u których pojawiły się te zaburzenia stwierdzono obecność czynników ryzyka zaburzeń czynności nerek, w tym odwodnienie, wcześniej rozpoznane nadciśnienie lub cukrzycę). Podczas stosowania pemetreksedu w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami chemioterapeutycznymi, notowano również występowanie nefrogennej moczówki prostej i martwicy cewek nerkowych. Większość z tych zaburzeń ustępowała po odstawieniu pemetreksedu. Należy regularnie kontrolować, czy u pacjenta nie występują: ostra martwica cewek nerkowych, zaburzenia czynności nerek oraz przedmiotowe i podmiotowe objawy nefrogennej moczówki prostej (np. hipernatremia). Wpływ płynu transcelularnego, np. wysięku do opłucnej lub wodobrzusza, na pemetreksed nie został w pełni określony, dlatego przed podaniem pemetreksedu należy rozważyć drenaż nagromadzonego płynu transcelularnego, chociaż może nie być to konieczne. Obserwowano przypadki znacznego odwodnienia związanego z toksycznym działaniem pemetreksedu w skojarzeniu z cisplatyną na układ pokarmowy, w związku z tym, przed i (lub) po podaniu preparatów pacjentom należy zapewnić stosowne leczenie przeciwwymiotne oraz dostarczyć płyny w odpowiedniej ilości. Podczas badań klinicznych pemetreksedu obserwowano ciężkie zdarzenia ze strony układu sercowo-naczyniowego, w tym zawał mięśnia sercowego i zdarzenia naczyniowo-mózgowe (zazwyczaj występowały one w przypadku stosowania pemetreksedu w skojarzeniu z innym lekiem o działaniu cytotoksycznym). U większości pacjentów, u których obserwowano opisywane zdarzenia, już wcześniej występowały czynniki ryzyka chorób układu krążenia. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania szczepionek żywych atenuowanych, ponieważ u pacjentów z chorobą nowotworową często występuje upośledzenie układu odpornościowego. U pacjentów poddawanych radioterapii, zarówno przed, w trakcie, jak i po zastosowaniu pemetreksedu zgłaszano przypadki popromiennego zapalenia płuc, należy zwrócić szczególną uwagę na tych pacjentów oraz zachować ostrożność stosując inne środki promieniouwrażliwiające. U pacjentów, którzy w ciągu poprzedzających tygodni lub lat poddawani byli radioterapii zgłaszano przypadki nawrotu objawów popromiennych.

Reklama

Pemetrexed Glenmark - ciąża

Lek może powodować poważne uszkodzenia płodu. Nie stosować w ciąży, z wyjątkiem konieczności i po starannym rozważeniu potrzeb matki i ryzyka dla płodu. Lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji w czasie leczenia pemetreksedem. Pemetreksed może uszkadzać materiał genetyczny. Dojrzali płciowo mężczyźni nie powinni decydować się na poczęcie dziecka podczas leczenia i przez 6 mies. po jego zakończeniu. Zaleca się stosowanie środków antykoncepcyjnych lub wstrzemięźliwość seksualną. Ze względu na ryzyko wystąpienia u mężczyzn trwałej niepłodności wywołanej przez pemetreksed, zaleca się aby przed rozpoczęciem leczenia zwrócili się o poradę do ośrodka specjalizującego się w zamrażaniu nasienia.

Reklama

Pemetrexed Glenmark - efekty uboczne

Działania niepożądane, które zostały zgłoszone u >5% ze 168 pacjentów z międzybłoniakiem, randomizowanych do grupy otrzymującej cisplatynę i pemetreksed oraz 163 pacjentów z międzybłoniakiem, przydzielonych losowo do grupy otrzymującej cisplatynę w monoterapii; wszyscy pacjenci w obydwóch grupach nie byli wcześniej poddani chemioterapii i otrzymywali pełną suplementację kwasu foliowego oraz witaminy B12. Bardzo często: zmniejszona liczba neutrofilów/granulocytów; zmniejszona liczba leukocytów; zmniejszone stężenie hemoglobiny; zmniejszona liczba płytek krwi; neuropatia czuciowa; biegunka; wymioty; zapalenie jamy ustnej/zapalenie gardła; nudności; jadłowstręt; zaparcia; wysypka; łysienie; zwiększone stężenie kreatyniny; zmniejszony CCr; znużenie. Często: odwodnienie; zaburzenia smaku; zapalenie spojówek; niestrawność. Działania niepożądane, które wystąpiły u >5% z 265 pacjentów, randomizowanych do grupy otrzymującej pemetreksed w monoterapii wraz z suplementacją kwasu foliowego i witaminy B12 oraz 276 pacjentów przydzielonych losowo do grupy otrzymującej docetaksel w monoterapii; u wszystkich pacjentów rozpoznano miejscowo zaawansowany lub dający przerzuty niedrobnokomórkowy rak płuca i wszyscy pacjenci byli wcześniej poddani chemioterapii. Bardzo często: zmniejszona liczba neutrofilów/granulocytów; zmniejszona liczba leukocytów; zmniejszone stężenie hemoglobiny; biegunka; wymioty; zapalenie jamy ustnej/zapalenie gardła; nudności; jadłowstręt; wysypka/łuszczenie skóry; znużenie. Często: zmniejszona liczba płytek krwi; zaparcia; zwiększona aktywność stężenie AlAT; zwiększona aktywność AspAT; świąd; łysienie; gorączka. Działania niepożądane potencjalnie związanych ze stosowanym lekiem, które wystąpiły u >5% z 839 pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, których randomizowano do grupy otrzymującej cisplatynę w skojarzeniu z pemetreksedem i u 830 pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, randomizowanych do grupy otrzymującej cisplatynę w skojarzeniu z gemcytabiną; wszyscy pacjenci otrzymali badany schemat leczenia jako pierwszy rzut leczenia niedrobnokomórkowego raka płuca w stadium miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami; w obydwóch grupach wszystkim pacjentom podawano pełną suplementację kwasu foliowego i witaminy B12. Bardzo często: zmniejszone stężenie hemoglobiny; zmniejszona liczba neutrofilów/granulocytów; zmniejszona liczba leukocytów; zmniejszona liczba płytek krwi; nudności; wymioty; jadłowstręt; zaparcia; zapalenie jamy ustnej/zapalenie gardła; biegunka bez kolostomii; łysienie; zwiększone stężenie kreatyniny; znużenie. Często: neuropatia czuciowa; niestrawność/zgaga; wysypka/łuszczenie skóry. Działania niepożądane potencjalnie związane ze stosowanym preparatem, które wystąpiły u >5% z 800 pacjentów randomizowanych do grupy otrzymującej pemetreksed w monoterapiii u 402 pacjentów losowo przydzielonych do grupy otrzymującej placebo, w badaniu poświęconym ocenie leczenia podtrzymującego z zastosowaniem pemetreksedu w monoterapii oraz badaniu poświęconym ocenie kontynuacji leczenia podtrzymującego pemetreksedem; u wszystkich pacjentów rozpoznano niedrobnokomórkowego raka płuca w stopniu zaawansowania IIIB lub IV i zastosowano wcześniej chemioterapię opartą na pochodnych platyny; w obydwóch grupach wszystkim pacjentom podawano pełną suplementację kwasu foliowego i witaminy B12.Bardzo często: zmniejszone stężenie hemoglobiny; nudności; jadłowstręt; znużenie. Często: zmniejszona liczba leukocytów; zmniejszona liczba neutrofilów; neuropatia czuciowa; wymioty; zapalenie błon śluzowych/zapalenie jamy ustnej; podwyższone stężenie AlAT; podwyższone stężenie AspAT; wysypka/łuszczenie skóry; ból; obrzęk; zaburzenia nerek. Podczas badań klinicznych z pemetreksedem często zgłaszano wystąpienie posocznicy, niekiedy będącej przyczyną zgonu. Obserwowano niezbyt częste ciężkie zdarzenia niepożądane ze strony układu krążenia i zdarzenia mózgowo-naczyniowe w tym zawał mięśnia sercowego, dusznicę bolesną, udar naczyniowy mózgu i przemijający atak niedokrwienny, występujące zwykle wtedy, gdy pemetreksed był stosowany w skojarzeniu z innym lekiem cytotoksycznym. U większości pacjentów, u których wystąpiły opisywane zdarzenia niepożądane, stwierdzono wcześniej obciążenie czynnikami ryzyka chorób układu krążenia. Niezbyt często zgłaszano przypadki zapalenia okrężnicy (w tym krwawienie z jelit i odbytu, czasami prowadzące do zgonu, perforację jelit, martwicę jelit i zapalenie jelita ślepego), śródmiąższowe zapalenie płuc z niewydolnością oddechową (czasami prowadzące do zgonu), obrzęki, zapalenie przełyku i(lub) popromienne zapalenie przełyku, pancytopenię, zapalenie wątroby (potencjalnie o ciężkim nasileniu). Po wprowadzeniu leku do obrotu obserwowano niezbyt często: ostrą niewydolność nerek, popromienne zapalenie płuc, niedokrwienie obwodowe prowadzącego niekiedy do martwicy kończyny; rzadko: nawroty objawów popromiennych u pacjentów poddanych uprzednio radioterapii, skórne choroby pęcherzowe, w tym zespół Stevensa-Johnsona i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (w niektórych przypadkach prowadzące do zgonu), immunopochodną niedokrwistość hemolityczną, wstrząs anafilaktyczny; z częstością nieznaną: przypadki nefrogennej moczówki prostej i martwicy cewek nerkowych.

Pemetrexed Glenmark - interakcje

Należy zachować ostrożność, stosując pemetreksed z lekami nefrotoksycznymi (np. antybiotykami aminoglikozydowymi, diuretykami pętlowymi, związkami platyny, cyklosporyną) może potencjalnie prowadzić do opóźnionego oczyszczania organizmu z pemetreksedu; jeżeli zachodzi taka potrzeba należy ściśle monitorować CCr., gdyż lek jest wydalany głównie w postaci niezmienionej w wyniku wydzielania w cewkach nerkowych, a w mniejszym stopniu w wyniku przesączania kłębuszkowego. Należy zachować ostrożność stosując substancje, które również są wydzielane w cewkach nerkowych (np. probenecyd, penicylina) jednocześnie z pemetreksedem, gdyż może to prowadzić do opóźnionego usuwania pemetreksedu z organizmu; jeżeli zachodzi taka potrzeba, należy ściśle monitorować CCr. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek (CCr >80 ml/min), stosowanie dużych dawek NLPZ, (takich jak ibuprofen >1600 mg/dobę) oraz kwasu acetylosalicylowego w większych dawkach (≥1,3 g/dobę) może spowodować zmniejszenie wydalania pemetreksedu, a w konsekwencji zwiększenie częstości występowania działań niepożądanych, dlatego należy zachować ostrożność stosując duże dawki NLPZ oraz kwasu acetylosalicylowego równocześnie z pemetreksedem u pacjentów z prawidłową czynnością nerek (CCr ≥80 ml/min). U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 45-79 ml/min), należy unikać równoczesnego podawania pemetreksedu z NLPZ (np. ibuprofenem) lub z kwasem acetylosalicylowym w dużych dawkach, na 2 dni przed podaniem pemetreksedu, w dniu podania i przez 2 dni po podaniu pemetreksedu. Ze względu na brak danych dotyczących możliwych interakcji z NLPZ o dłuższym T0,5, takimi jak piroksykam lub rofekoksyb, u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek należy przerwać stosowanie tych leków w okresie obejmującym co najmniej 5 dni przed podaniem pemetreksedu, dzień podania leku i co najmniej 2 dni po podaniu pemetreksedu. Jeżeli konieczne jest jednoczesne stosowanie NLPZ, należy ściśle kontrolować stan pacjentów w celu wykrycia objawów toksyczności, szczególnie mielosupresji i szkodliwego wpływu na przewód pokarmowy. Pemetreksed w ograniczonym stopniu podlega biotransformacji w wątrobie, lecz wyniki badań pokazują, że nie należy oczekiwać klinicznie istotnego hamowania procesu oczyszczania metabolicznego leków metabolizowanych przez izoenzymy CYP3A, CYP2D6, CYP2C9 i CYP1A2. Ze względu na zwiększone ryzyko zakrzepicy u pacjentów z chorobą nowotworową, często stosuje się leczenie przeciwzakrzepowe. Duże wahania sprawności układu krzepnięcia krwi u tego samego pacjenta w różnych fazach rozwoju choroby i możliwość interakcji doustnych środków przeciwzakrzepowych i chemioterapeutyków przeciwnowotworowych, wiążą się z koniecznością częstszego pomiaru wskaźnika INR, jeżeli podjęto decyzję o zastosowaniu doustnego leczenia przeciwzakrzepowego. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie z: szczepionką przeciwko żółtej gorączce - możliwość wystąpienia uogólnionego odczynu poszczepiennego prowadzącego do zgonu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z: szczepionkami żywymi atenuowanymi (z wyjątkiem szczepionki przeciwko żółtej gorączce, której jednoczesne stosowanie jest przeciwwskazane) - możliwość wystąpienia ogólnoustrojowego odczynu, mogącego prowadzić do zgonu (ryzyko wystąpienia odczynu jest większe u pacjentów z zaburzeniem układu odpornościowego spowodowanym chorobą podstawową). Należy stosować szczepionki inaktywowane, jeżeli takie istnieją (poliomyelitis).

Pemetrexed Glenmark - dawkowanie

Dożylnie. Dorośli. W skojarzeniu z cisplatyną. Dawka zalecana pemetreksadu: 500 mg/m2 pc. podawane we wlewie dożylnym trwającym 10 min., w pierwszym dniu każdego 21-dniowego cyklu. Dawka zalecana cisplatyny to 75 mg/m2 pc., podawane we wlewie dożylnym trwającym 2 h, ok 30 min. po zakończeniu wlewu pemetreksedu, w pierwszym dniu każdego 21-dniowego cyklu leczenia. Przed i (lub) po podaniu cisplatyny pacjentom należy zapewnić stosowne leczenie przeciwwymiotne, a także odpowiednią ilość płynów. Monoterapia pemetreksadem. U pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, poddawanych wcześniej chemioterapii zalecana dawka to 500 mg/m2 pc., podawane we wlewie dożylnym trwającym 10 min., w I dniu każdego 21-dniowego cyklu leczenia. Schemat premedykacji. W celu ograniczenia częstości występowania i nasilenia reakcji skórnych, w dniu poprzedzającym podanie pemetreksedu, jak również w dniu podania preparatu i następnego dnia, pacjentowi należy podać kortykosteroid. Dawka kortykosteroidu powinna odpowiadać dawce 4 mg deksametazonu, podawanego doustnie 2 razy na dobę. W celu ograniczenia objawów toksyczności, pacjenci otrzymujący pemetreksed muszą również otrzymywać suplementację witaminową. Pacjentom należy codziennie podawać doustnie kwas foliowy lub produkt wielowitaminowy zawierający kwas foliowy (od 350 do 1000 µg). W ciągu 7 dni poprzedzających podanie pierwszej dawki pemetreksedu, pacjent powinien przyjąć co najmniej 5 dawek kwasu foliowego; kwas foliowy należy także podawać przez cały cykl leczenia i przez 21 dni po podaniu ostatniej dawki pemetreksedu. W tygodniu poprzedzającym przyjęcie pierwszej dawki pemetreksedu, a następnie co 3 cykle leczenia pacjenci muszą także otrzymywać domięśniowo witaminę B12 (1000 µg). Kolejne wstrzyknięcia witaminy B12 można wykonywać w dniu podania pemetreksedu. Monitorowanie stanu pacjenta. Każdorazowo przed podaniem dawki pemetreksedu należy przeprowadzić ocenę stanu pacjenta wykonując pełną morfologię krwi, w tym oznaczenie wzoru odsetkowego krwinek białych (rozmaz) i liczby płytek krwi. Przed każdym podaniem chemioterapii należy wykonać badania krwi, aby ocenić czynności nerek i wątroby. Warunkiem umożliwiającym rozpoczęcie każdego cyklu chemioterapii są następujące wartości parametrów laboratoryjnych: bezwzględna liczba neutrofilów ≥1500 komórek/mm3, liczba płytek krwi ≥100 000 komórek/mm3, CCr ≥45 ml/min. Bilirubina całkowita ≤1,5 razy GGN, fosfataza zasadowa, AspAT, AlAT ≤3 razy GGN. U pacjentów z przerzutami guza do wątroby dopuszczalne są wartości aktywności fosfatazy zasadowej, AspAT i AlAT ≤5 razy GGN. Dostosowanie dawkowania. Decyzję o modyfikacji dawki przed rozpoczęciem kolejnego cyklu chemioterapii należy podejmować na podstawie najniższych wartości parametrów morfologii krwi oznaczonych podczas poprzedniego cyklu lub największego nasilenia objawów toksyczności, przy którym nie wystąpiły zmiany w obrazie krwi. Rozpoczęcie kolejnego cyklu można opóźnić, by w ten sposób umożliwić normalizację stanu zdrowia pacjenta. Po uzyskaniu odpowiedniej poprawy stanu pacjenta należy kontynuować leczenie zgodnie z następującymi zasadami: gdy najmniejsza bezwzględna liczba neutrofilów <500/mm3 i najmniejsza liczba płytek ≥50 000 /mm3 należy podać 75% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny); gdy najmniejsza liczba płytek <50 000/mm3, bez względu na to jaka jest najmniejsza bezwzględna liczba neutrofilów należy podać 75% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny); gdy najmniejsza liczba płytek <50 000/mm3 której towarzyszy krwawienia, bez względu na to, jaka jest najmniejsza bezwzględna liczba neutrofilów należy podać 50% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny). Jeżeli wystąpią objawy toksyczności ≥3. st., inne niż zmiany w obrazie krwi (z wyjątkiem toksyczności neurologicznej), należy przerwać stosowanie pemetreksedu, aż do powrotu ocenianych parametrów do wartości sprzed leczenia lub niższych. Leczenie należy ponownie rozpocząć zgodnie z wytycznymi: gdy występują wszelkie objawy toksyczności 3. lub 4. st., z wyjątkiem zapalenia błon śluzowych należy podać 75% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny); gdy występuje biegunka wymagająca hospitalizacji (niezależnie od stopnia ciężkości) lub biegunka 3. lub 4. st. należy podać 75% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny); gdy występuje zapalenie błon śluzowych 3. lub 4. stopnia należy podać 50% poprzedniej dawki pemetreksedu i 100% poprzedniej dawki cisplatyny. W przypadku toksyczności neurologicznej, dawkę pemetreksedu i cisplatyny należy dostosować zgodnie z następującymi zaleceniami: gdy wystąpi 0-1 st. toksyczności należy podać 100% poprzedniej dawki (zarówno pemetreksedu jak i cisplatyny); gdy wystąpi 2 st. toksyczności należy podać 100% poprzedniej dawki pemetreksedu i 50% poprzedniej dawki cisplatyny. Leczenie należy przerwać, jeżeli po dwukrotnym zmniejszeniu dawki u pacjenta wystąpią objawy toksyczności hematologicznej lub niehematologicznej 3. lub 4. st. Leczenie należy przerwać natychmiast, jeżeli wystąpią objawy toksyczności neurologicznej 3. lub 4. st. Szczególne grupy pacjentów. U osób w wieku 65 lat lub starszych nie ma potrzeby zmniejszania dawki, z wyjątkiem zaleceń ustalonych dla wszystkich pacjentów. gdyż badania kliniczne nie wskazują, aby u osób w podeszłym wieku ryzyko działań niepożądanych było większe niż u osób poniżej 65. roku życia. Stosowanie preparatu u dzieci i młodzieży nie jest właściwe w leczeniu złośliwego międzybłoniaka opłucnej i niedrobnokomórkowego raka płuca. Nie stwierdzono konieczności zmiany dawkowania u osób z CCr ≥45 ml/min, z wyjątkiem zaleceń ustalonych dla wszystkich pacjentów; dane dotyczące stosowania pemetreksedu u pacjentów z CCr <45 ml/min są niewystarczające, dlatego nie zaleca się stosowania leku u tych pacjentów. Nie wykazano związku między aktywnością AspAT, AlAT, całkowitym stężeniem bilirubiny a farmakokinetyką pemetreksedu, lecz nie przeprowadzano osobnych analiz dla podgrup pacjentów z objawami zaburzeń czynności wątroby jak np. zwiększenie stężenia bilirubiny >1,5 razy GGN i (lub) zwiększenie aktywności aminotransferaz >3 razy GGN (u pacjentów bez przerzutów nowotworu do wątroby) lub >5 razy GGN (u pacjentów z nowotworem przerzutowym wątroby). Sposób podania. Lek należy podawać we wlewie dożylnym trwającym 10 min., w I dniu każdego 21-dniowego cyklu. Pemetreksed może być podawany jedynie pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

Pemetrexed Glenmark - uwagi

Nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn, jeśli w trakcie leczenia wystąpi znużenie.


Podobne leki
Methotrexat-Ebewe
Alimta
Metoject
Pemetreksed Adamed

Reklama

Czym się różni odporność swoista od nieswoistej?
Sprawdź!