Reklama
Egiramlon - skład
1 kaps. twarda zawiera 5 mg ramiprylu i 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) lub 5 mg ramiprylu i 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) lub 10 mg ramiprylu i 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) lub 10 mg ramiprylu i 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu). Kaps. 5 mg+5 mg i kaps. 10 mg+5 mg zawierają czerwień Allura AC (E129). Kaps. 5 mg+10 mg i kaps. 10 mg+10 mg zawierają azorubinę (E122).
Reklama
Egiramlon - działanie
Połączenie inhibitora konwertazy angiotensyny z antagonistą kanału wapniowego. Ramipryl jest prolekiem, który ulega hydrolizie do aktywnego metabolitu - ramiprylatu, inhibitora ACE - enzymu, który katalizuje przekształcenie angiotensyny I do silnie zwężającej naczynia krwionośne angiotensyny II. Podanie ramiprylu prowadzi do zmniejszenia stężenia angiotensyny II w osoczu, zahamowania rozpadu bradykininy oraz zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Amlodypina jest antagonistą wapnia z grupy pochodnych dihydropirydyny. Hamuje napływ jonów wapniowych do komórek mięśnia sercowego i mięśni gładkich naczyń. Zmniejsza napięcie mięśni gładkich w tętniczkach, a tym samym opór obwodowy i ciśnienie tętnicze krwi. Wywiera działanie przeciwdławicowe poprzez rozszerzenie tętniczek obwodowych, dzięki czemu zmniejsza się obciążenie następcze serca oraz poprawę podaży tlenu w mięśniu sercowym przez rozszerzenie głównych tętnic i tętniczek wieńcowych, zarówno w obszarach prawidłowych, jak i objętych niedokrwieniem. Ramipryl szybko wchłania się z przewodu pokarmowego i w ciągu 1 h osiąga Cmax, ramiprylat osiąga Cmax po 2-4 h. Biodostępność ramiprylatu wynosi 45%. Około 73 % ramiprylu i 56% ramiprylatu wiąże się z białkami osocza. Ramipryl podlega intensywnemu metabolizmowi w wątrobie. Metabolity są wydalane głównie przez nerki. T0,5 ramiprylatu po wielokrotnym podaniu dawki 5-10 mg ramiprylu wynosi 13-17 h i jest dłuższy dla dawek 12,5-2,5 mg. Po podaniu doustnym amlodypina osiąga Cmax w ciągu 6-12 h. Biodostępność wynosi 64-80%. Pokarm nie wpływa na biodostępność leku. Jest metabolizowana w wątrobie. Wydala się z moczem w postaci nieaktywnych metabolitów (60%) i w postaci niezmienionej (10%) oraz z kałem (20-25%). T0,5 wynosi 35-50 h.
Reklama
Egiramlon - wskazania
Leczenie zastępcze nadciśnienia tętniczego u pacjentów, u których uzyskano odpowiednią kontrolę ciśnienia podczas jednoczesnego stosowania poszczególnych substancji czynnych w takich samych dawkach jak w tym preparacie złożonym, ale w oddzielnych produktach.
Reklama
Egiramlon - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne, pochodne dihydropirydyny, inhibitory ACE lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ramipryl: obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie (dziedziczny, idiopatyczny lub jeśli obrzęk naczynioruchowy wystąpił podczas wcześniejszego stosowania inhibitorów ACE lub antagonistów receptora angiotensyny II), pozaustrojowe metody leczenia powodujące kontakt krwi z powierzchniami o ujemnym ładunku elektrycznym, znaczne obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub zwężenie tętnicy jedynej czynnej nerki, II i III trymestr ciąży, pacjenci z niedociśnieniem lub niestabilni hemodynamicznie, jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m2), jednoczesne stosowanie z sakubitrylem+walsartanem, ze względu na zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Amlodypina: ciężkie niedociśnienie; wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny), zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aorty znacznego stopnia), niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego.
Reklama
Egiramlon - ostrzeżenia
Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów ze wzmożoną aktywacją układu renina-angiotensyna-aldosteron (ryzyko nagłego obniżenia ciśnienia tętniczego i pogorszenia czynności nerek, szczególnie gdy inhibitor ACE lub jednocześnie podawany diuretyk podaje się po raz pierwszy lub po pierwszym zwiększaniu dawki). Należy spodziewać znaczącej aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron i koniecznie zastosować nadzór medyczny z monitorowaniem ciśnienia tętniczego, np. u pacjentów: z ciężkim nadciśnieniem tętniczym, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością serca, z hemodynamicznie istotnym zmniejszeniem napływu lub odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej), z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej i drugą czynną nerką, z istniejącym lub możliwym niedoborem płynów lub soli (w tym u pacjentów stosujących diuretyki), z marskością wątroby i (lub) wodobrzuszem oraz u pacjentów poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym lub znieczuleniu ogólnemu środkami powodującymi hipotensję. Zaleca się, aby przed leczeniem skorygować odwodnienie, hipowolemię i niedobór soli (u pacjentów z niewydolnością serca wdrożenie takiego działania trzeba uważnie rozważyć wobec ryzyka przeciążenia objętościowego). Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z przemijającą lub utrzymującą się niewydolnością serca po zawale mięśnia sercowego oraz u pacjentów z ryzykiem niedokrwienia sercowego lub mózgu w przypadku ostrej hipotensji (początkowa faza leczenia wymaga szczególnego nadzoru medycznego) oraz u pacjentów dializowanych. Ostrożnie stosować u pacjentów w podeszłym wieku. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Jeśli to możliwe, ramipryl należy odstawić na dzień przed operacją. Podczas leczenia preparatem należy kontrolować czynność nerek i stężenie potasu we krwi, dostosowując dawkę, zwłaszcza w pierwszych tygodniach terapii. W razie pogorszenia czynności nerek, lek należy odstawić i podawać osobno jego substancje czynne w odpowiednich dawkach. Szczególnie uważnie należy kontrolować pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Istnieje ryzyko zaburzenia czynności nerek (zwłaszcza u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca lub po zabiegu przeszczepienia nerki). Leczenie skojarzone inhibitorem ACE (np. ramiprylem) oraz sakubitrylem+walsartanem jest przeciwwskazane ze względu na zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Jednoczesne stosowanie innych inhibitorów NEP (np. racekadotrylu) i inhibitorów ACE (np. ramiprylu) może również zwiększać ryzyko obrzęku naczyniowego; konieczna jest dokładna ocena stosunku korzyści do ryzyka przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami NEP (np. racekadotrylem) u pacjentów przyjmujacych ramipryl. Ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego może się zwiększać w przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów kinazy mTOR (ssaczy cel rapamycyny), np. temsyrolimus, ewerolimus, syrolimus lub wildagliptyny. W przypadku obrzęku naczynioruchowego ramipryl należy odstawić. Należy niezwłocznie rozpocząć leczenie doraźne w warunkach szpitalnych. Pacjenta trzeba obserwować co najmniej 12-24 h i wypisać ze szpitala dopiero po całkowitym ustąpieniu objawów. Donoszono o obrzęku naczynioruchowym jelit u pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym ramiprylem. Tacy pacjenci zgłaszają się z powodu bólu brzucha (z nudnościami i wymiotami lub bez). Podczas stosowania inhibitorówU niektórych pacjentów leczonych ramiprylem obserwowano zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego i w konsekwencji hiponatremię. U osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów z ryzykiem rozwoju hiponatremii zalecane jest regularne kontrolowanie stężenia sodu w surowicy. ACE zwiększa się prawdopodobieństwo oraz nasilenie reakcji anafilaktycznych i rzekomoanafilaktycznych na jad owadów i inne alergeny. Przed odczulaniem należy rozważyć czasowe odstawienie ramiprylu. Ostrożnie stosować u pacjentów zagrożonych ryzykiem rozwoju hiperkaliemii: pacjenci z niewydolnością nerek, w wieku >70 lat, niekontrolowaną cukrzycą, stosujący sole potasu, przyjmujący leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu i inne leki, które mogą podwyższać stężenie potasu we krwi, pacjenci odwodnieni, z ostrą niewydolnością serca, z zaostrzeniem przewlekłej niewydolności serca i kwasicą metaboliczną (u tych pacjentów zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu we krwi). U pacjentów w podeszłym wieku oraz z ryzykiem rozwoju hiponatremii zalecane jest regularne kontrolowanie stężenia sodu w surowicy (ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego i w konsekwencji hiponatremii). Podczas leczenia zaleca się monitorowanie liczby leukocytów w celu wykrycia możliwej leukopenii. Częstsze wykonywanie badań kontrolnych zaleca się w początkowej fazie leczenia oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, ze współistniejącą kolagenozą (np. z toczniem rumieniowatym lub twardziną) i u wszystkich leczonych innymi lekami, które mogą zmieniać obraz krwi. Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pozostałych. Inhibitory ACE mogą być mniej skuteczne w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej niż u pozostałych. U pacjentów stosujących inhibitory ACE może wystąpić kaszel. Charakterystyczne jest, że kaszel ten jest suchy, uporczywy i ustępuje po przerwaniu leczenia. Kaszel indukowany leczeniem inhibitorami ACE należy wziąć pod uwagę w trakcie diagnostyki różnicowej kaszlu. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów otrzymujących leki moczopędne ze względu na możliwość niedoboru płynów i (lub) soli; należy kontrolować czynność nerek i stężenie potasu we krwi. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Należy zachować ostrożność podczas stosowania amlodypiny u pacjentów z niewydolnością serca (ryzyko obrzęku płuc). Amlodypinę należy stosować ostrożnie u chorych z zastoinową niewydolnością serca (podczas leczenia może zwiększyć się ryzyko późniejszych zdarzeń sercowo-naczyniowych i śmiertelności). Szczególnie ostrożnie stosować amlodypinę u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Kaps. 5 mg+5 mg i kaps. 10 mg+5 mg zawierają czerwień Allura (E129) a kaps. 5 mg+10 mg i kaps. 10 mg+10 mg zawierają azorubinę (E122), które mogą powodować reakcje uczuleniowe.
Reklama
Egiramlon - ciąża
Nie zaleca się stosowania ramiprylu w I trymestrze ciąży (ryzyko działania teratogennego). Stosowanie ramiprylu jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Narażenie na inhibitory ACE w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeśli narażenie na inhibitory ACE wystąpiło od II trymestru ciąży zaleca się badanie usg czynności nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały inhibitory ACE należy uważnie obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego. Stosowanie amlodypiny w ciąży jest zalecane jedynie w przypadku, gdy nie można zastosować innego bezpiecznego leku lub gdy korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko dla matki i płodu. Ze względu na niewystarczające dane, nie zaleca się stosowania ramiprylu w okresie karmienia piersią, zwłaszcza w przypadku noworodka lub wcześniaka. Amlodypina przenika do mleka ludzkiego, nie jest znany jej wpływ na organizm niemowlęcia. Decyzja odnośnie kontynuacji/rezygnacji z karmienia piersią lub kontynuacji/rezygnacji z terapii amlodypiną powinna być podejmowana po ocenie potencjalnych korzyści karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści leczenia amlodypiną u matki. U niektórych pacjentów leczonych blokerami kanału wapniowego opisywano odwracalne zmiany biochemiczne w główce plemników. W badaniu na szczurach stwierdzono niekorzystny wpływ na płodność samców.
Reklama
Egiramlon - efekty uboczne
Ramipryl. Często: hiperkaliemia, ból i zawroty głowy, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, omdlenie, suchy, drażniący kaszel, zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok przynosowych, duszność, zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit, zaburzenia trawienia, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, niestrawność, biegunka, nudności, wymioty, wysypka (w szczególności plamisto-grudkowa), kurcze mięśni, ból mięśni, ból w klatce piersiowej, zmęczenie. Niezbyt często: eozynofilia, jadłowstręt, zmniejszenie apetytu, obniżony nastrój, lęk, nerwowość, niepokój ruchowy, zaburzenia snu (w tym senność), zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, parestezje, utrata smaku, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia (w tym niewyraźne widzenie), niedokrwienie mięśnia serca (w tym dławica piersiowa lub zawał mięśnia sercowego), tachykardia, zaburzenia rytmu serca, kołatanie serca, obrzęki obwodowe, nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy), skurcz oskrzeli (w tym nasilenie astmy), niedrożność nosa z powodu przekrwienia błony śluzowej, zapalenie trzustki (w wyjątkowo rzadkich przypadkach zgony), zwiększenie aktywności enzymów trzustkowych, obrzęk naczynioruchowy jelita cienkiego, ból w nadbrzuszu (w tym zapalenie błony śluzowej żołądka), zaparcia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i (lub) zwiększenie stężenia bilirubiny sprzężonej, obrzęk naczynioruchowy (w wyjątkowych przypadkach zgony), świąd, nadmierna potliwość, ból stawów, zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek), zwiększone wydalanie moczu, nasilenie istniejącego białkomoczu, zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, przemijająca impotencja, osłabione libido, gorączka. Rzadko: zmniejszenie liczby leukocytów (w tym neutropenia i agranulocytoza), zmniejszenie liczby erytrocytów, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, małopłytkowość, stan splątania, drżenie, zaburzenia równowagi, zapalenie spojówek, zaburzenia słuchu, szumy uszne, zwężenie naczyń krwionośnych, hipoperfuzja, zapalenie naczyń, zapalenie języka, żółtaczka cholestatyczna, uszkodzenie hepatocytów, złuszczające zapalenie skóry, pokrzywka, oddzielenie paznokcia od łożyska, osłabienie. Bardzo rzadko: reakcje nadwrażliwości na światło. Częstość nieznana: niewydolność szpiku kostnego, pancytopenia, niedokrwistość hemolityczna, reakcje anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne, dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), zmniejszenie stężenia sodu we krwi, zaburzenia uwagi, niedokrwienie mózgu (w tym udar niedokrwienny i przemijający napad niedokrwienny), zaburzenia sprawności psychoruchowej, uczucie pieczenia, węch opatrzny, zjawisko Raynauda, aftowe zapalenie jamy ustnej, ostra niewydolność wątroby, zapalenie wątroby cholestatyczne lub cytolityczne (w wyjątkowych przypadkach zakończone zgonem), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, pęcherzyca, zaostrzenie łuszczycy, łuszczycopodobne zapalenie skóry, liszajowata lub podobna do pęcherzycy wysypka na skórze lub błonach śluzowych, łysienie, ginekomastia. Amlodypina. Bardzo często: obrzęk. Często: ból i zawroty głowy, senność (zwłaszcza na początku leczenia), zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie), kołatanie serca, nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy), duszność, nudności, ból brzucha, niestrawność, zmiany rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie), obrzęk okolicy kostek, kurcze mięśni, zmęczenie, osłabienie. Niezbyt często: zmiany nastroju (w tym niepokój), bezsenność, depresja, drżenie, zaburzenia smaku, omdlenie, niedoczulica, parestezje, szumy uszne, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków), niedociśnienie tętnicze, kaszel, nieżyt błony śluzowej nosa, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, łysienie, plamica, przebarwienia skóry, nadmierna potliwość, świąd, wysypka, wykwit, pokrzywka, ból stawów lub mięśni, ból pleców, zaburzenia oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy, zwiększona częstość oddawania moczu, impotencja, ginekomastia, ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała. Rzadko: splątanie. Bardzo rzadko: leukocytopenia, małopłytkowość, reakcje alergiczne, hiperglikemia, wzmożone napięcie mięśniowe, neuropatia obwodowa, zawał mięśnia sercowego, zapalenie naczyń, zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, rozrost dziąseł, żółtaczka (najczęściej z cholestazą), zapalenie wątroby (najczęściej z cholestazą), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (najczęściej z cholestazą), obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło. Częstość nieznana: zaburzenia pozapiramidowe, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka.
Egiramlon - interakcje
Ramipryl. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii. Stosowanie ramiprylu jest przeciwwskazane podczas leczenia pozaustrojowego z zastosowaniem metod powodujących kontakt krwi z powierzchniami o ujemnym ładunku elektrycznym, tj. dializa lub hemofiltracja przez niektóre błony wysoce przepuszczalne (np. poliakrylonitrylowe) i afereza lipoprotein małej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu, ponieważ zwiększają ryzyko ciężkich reakcji rzekomoanafilaktycznych. Jeśli takie leczenie jest konieczne, należy rozważyć zastosowanie błony dializacyjnej innego typu lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE (np. ramiprylu) z sakubitrylem+walsartanem jest przeciwwskazane, ponieważ jednoczesne zahamowanie neprylizyny (NEP) i ACE może zwiększać ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem do 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu+walsartanu oraz analogicznie po leczeniu preparatem nie wolno zaczynać leczenia sakubitrylem+walsartanem do 36 h od podania ostatniej dawki ramiprylu). Podczas jednoczesnego stosowania ramiprylu z solami potasu, heparyną, lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas i innymi lekami zwiększające stężenie potasu we krwi (w tym antagoniści angiotensyny II, takrolimus, cyklosporyna) może wystąpić hiperkaliemia, dlatego pacjent wymaga ścisłego monitorowania stężenia potasu we krwi. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE z trimetoprimem lub trimetoprimem w skojarzeniu z sulfametoksazolem (kotrimoksazol) obserwowano zwiększone ryzyko hiperkaliemii. Podczas łącznego stosowania ramiprylu z lekami przeciwnadciśnieniowymi (np. diuretyki) i innymi lekami, które mogą obniżać ciśnienie krwi (np. azotany, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki znieczulające, baklofen, alfuzosyna, doksazosyna, prazosyna, tamsulozyna, terazosyna oraz alkohol w dużych dawkach) działanie przeciwnadciśnieniowe może się nasilić. Podczas stosowania ramiprylu z sympatykomimetykami wazopresyjnymi i inne substancjami (np. izoproterenol, dobutamina, adrenalina, noradrenalina), które mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie ramiprylu zaleca się monitorowanie ciśnienia krwi. Równoczesne stosowanie ramiprylu z allopurynolem, lekami immunosupresyjnymi, kortykosteroidami, prokainamidem, cytostatykami i innymi lekami, które mogą wpływać na morfologię krwi zwiększa prawdopodobieństwo reakcji hematologicznych. Inhibitory ACE mogą zmniejszać wydalanie litu i w ten sposób nasilać jego toksyczność. Stężenie litu we krwi musi być monitorowane. Podczas jednoczesne podawania inhibitorów ACE i doustnych leków hipoglikemizujących lub insuliny może wystąpić hipoglikemia - należy monitorować glikemię. Leki z grupy NLPZ i kwas acetylosalicylowy osłabiają działanie ramiprylu. Ponadto równoczesne leczenie inhibitorami ACE i NLPZ może prowadzić do pogorszenia czynności nerek oraz hiperkaliemii. Ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego może się zwiększać w przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów kinazy mTOR, np. temsyrolimusu, ewerolimusu, syrolimusu lub wildagliptyny. Należy zachować ostrożność na początku leczenia. Opisywano zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego w przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE (np. ramiprylu) i inhibitorów NEP (racekadotrylu). Amlodypina. Podczas jednoczesnego stosowania silnych lub umiarkowanych inhibitorów CYP3A4 (inhibitory proteazy, azolowe leki przeciwgrzybicze, werapamil, diltiazem, erytromycyna, klarytromycyna) może doprowadzić do istotnego zwiększenia ekspozycji na amlodypinę i w wyniku tego do zwiększonego ryzyka niedociśnienia. Kliniczne znaczenie tych zmian w farmakokinetyce może być większe u pacjentów w starszym wieku. W związku z tym konieczna może być kontrola kliniczna i modyfikacja dawkowania. U pacjentów przyjmujących klarytromycynę (inhibitor CYP3A4) z amlodypiną zwiększa się ryzyko niedociśnienia - podczas jednoczesnego stosowania zaleca się obserwację pacjentów. Stosowanie amlodypiny jednocześnie ze znanymi induktorami CYP3A4 może zmieniać jej stężenie w osoczu. Dlatego też, zarówno podczas stosowania amlodypiny razem z induktorami CYP3A4, a szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca), jak i po jego zakończeniu, należy kontrolować ciśnienie tętnicze i rozważyć dostosowanie dawki. Amlodypina nasila działanie innych leków obniżających ciśnienie tętnicze. Nie zaleca się przyjmowania amlodypiny jednocześnie z grejpfrutami lub sokiem grejpfrutowym, ponieważ może zwiększyć się biodostępność leku. U zwierząt obserwowano zakończone zgonem migotanie komór i zapaść krążeniową, związane z hiperkaliemią po podaniu werapamilu i dożylnym podaniu dantrolenu. Z uwagi na ryzyko hiperkaliemii, należy unikać podawania amlodypiny u pacjentów zez skłonnością do hipertermii złośliwej i leczonych z powodu hipertermii złośliwej. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek 10 mg amlodypiny i 80 mg symwastatyny prowadziło do zwiększenia o 77% narażenia na symwastatynę w porównaniu do monoterapii symwastatyną. U pacjentów przyjmujących amlodypinę, maksymalna dawka dobowa symwastatyny wynosi 20 mg. Amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny. Istnieje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi w przypadku jednoczesnego podawania z amlodypiną - aby uniknąć toksyczności takrolimusu, stosowanie amlodypiny u pacjenta leczonego takrolimusem wymaga monitorowania stężenia takrolimusu we krwi i w razie potrzeby modyfikacji jego dawki. Inhibitory kinazy mTOR, np. syrolimus, temsyrolimus i ewerolimus są substratami CYP3A. Amlodypina jest słabym inhibitorem CYP3A. W przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów kinazy mTOR, amlodypina może zwiększać narażenie na te inhibitory. U pacjentów po przeszczepieniu nerki obserwowano różnego stopnia zwiększenie minimalnych stężeń cyklosporyny przed kolejną dawką (średnio 0%-40%). U pacjentów po przeszczepieniu nerki leczonych amlodypiną należy rozważyć monitorowanie stężeń cyklosporyny i w razie potrzeby zmniejszyć dawkę cyklosporyny.
Egiramlon - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 kaps. raz na dobę. Preparat nie jest odpowiedni do rozpoczynania leczenia nadciśnienia. Jeśli konieczna jest modyfikacja dawki, należy określić oddzielnie odpowiednią dawkę poszczególnych substancji czynnych i dopiero po dostosowaniu dawki każdej z substancji można rozważyć zastosowanie preparatu. Lek można stosować wyłącznie u pacjentów, u których podczas dostosowywania dawki poszczególnych substancji czynnych, dawki 5 mg ramiprylu i 5 mg amlodypiny stanowiły najmniejsze skuteczne dawki. W przypadku pacjentów leczonych diuretykami zalecana jest ostrożność ze względu na możliwość nadmiernej utraty płynów i (lub) soli. Należy monitorować czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczenie ramiprylem można rozpoczynać wyłącznie pod ścisłą kontrolą lekarza, a maksymalna dawka dobowa wynosi 2,5 mg. U takich pacjentów nie należy stosować tego leku, ponieważ zawiera on dawkę ramiprylu >2,5 mg. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dawkowanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki. Aby określić optymalną dawkę początkową i podtrzymującą u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, dawki ramiprylu i amlodypiny należy dostosowywać oddzielnie. Dobową dawkę ramiprylu należy określić na podstawie klirensu kreatyniny: CCr ≥60 ml/min, dawka początkowa nie musi być dostosowana, maksymalna dawka dobowa wynosi 10 mg; CCr <60 ml/min oraz hemodializowani pacjenci z nadciśnieniem - lek jest zalecany tylko u pacjentów, u których zmieniono optymalną dawkę podtrzymującą ramiprylu na 5 mg podczas dostosowywania dawki ramiprylu. U pacjentów dializowanych preparat należy podawać kilka godzin po zakończeniu dializy. Dostosowanie dawkowania amlodypiny u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczne. Amlodypina nie ulega dializie - u pacjentów dializowanych należy stosować ją szczególnie ostrożnie. Pacjentom w podeszłym wieku można podawać zazwyczaj stosowane dawki amlodypiny, należy jednak zachować ostrożność podczas zwiększania dawki; należy podać mniejszą dawkę początkową ramiprylu oraz wolniej dostosowywać dawkę. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów bardzo osłabionych i w bardzo podeszłym wieku. Leku nie wolno podawać jednocześnie z sakubitrylem+walsartanem ze względu na potencjalne ryzyko obrzęku naczynioruchowego, w przypadku stosowania inhibitora ACE z sakubitrylem+walsartanem; nie wolno rozpoczynać leczenia ramiprylem przez co najmniej 36 h od zakończenia stosowania sakubitrylu+walsartanu oraz analogicznie po leczeniu preparatem nie wolno zaczynać leczenia sakubitrylem+walsartanem do 36 h od podania ostatniej dawki ramiprylu). Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności leku, nie zaleca się stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Sposób podania. Kapsułki należy przyjmować raz na dobę, o tej samej porze, niezależnie od posiłku. Kaps. nie wolno rozgryzać, żuć oraz popijać sokiem grejpfrutowym.
Egiramlon - uwagi
Lek wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Szybkość reakcji może być zaburzona jeśli u pacjentów przyjmujących amlodypinę występują zawroty głowy, ból głowy, zmęczenie lub nudności. Należy zachować ostrożność zwłaszcza na początku leczenia.
