Reklama
Doxorubicin medac - skład
1 ml zawiera 2 mg chlorowodorku doksorubicyny; lek zwiera sód: 3,5 mg/ml.
Reklama
Doxorubicin medac - działanie
Cytostatyk z grupy antybiotyków antracyklinowych. Efekt przeciwnowotworowy wynika z działania cytotoksycznego, szczególnie wbudowywania do nici DNA, hamowania aktywności enzymatycznej topoizomerazy II oraz tworzenia reaktywnych form tlenu. Te procesy zakłócają syntezę DNA. Po wstrzyknięciu dożylnym doksorubicyna jest szybko eliminowana z krwioobiegu i dystrybuowana do tkanek, m.in. płuc, wątroby, serca, śledziony, węzłów chłonnych, szpiku kostnego i nerek. W tkance guza stężenie leku jest stałe, choć stosunkowo niskie. Jest szybko metabolizowana w wątrobie. Głównym metabolitem jest doksorubicynol, choć u znacznej części pacjentów powstaje również 7-deoksyaglikon doksorubicyny oraz 7-deoksyaglikon doksorubicynolu. Około 40-50 % dawki wydalane jest z żółcią w ciągu 7 dni, z czego prawie połowa w niezmienionej postaci. Jedynie około 5 % dawki wydala się w moczu w czasie 5 dni. Doksorubicynol, główny (czynny) metabolit, jest wydalany z żółcią i moczem. Metabolit nie przenika przez barierę krew-mózg, natomiast przenika przez łożysko i przedostaje się do mleka matki. Proces eliminacji doksorubicyny z krwioobiegu jest trójfazowy, a średnie okresy półtrwania poszczególnych faz wynoszą: 12 min, 3,3 h i ok. 30 h.
Reklama
Doxorubicin medac - wskazania
Drobnokomórkowy rak płuca. Rak piersi. Nawrót raka jajnika. Leczenie ogólnoustojowe miejscowo zaawansowanego lub rozsianego raka pęcherza moczowego. Profilaktyka powierzchownego raka pęcherza moczowego po resekcji przezcewkowej (podanie dopecherzowe). Leczenie neoadiuwantowe i adiuwantowe kostniakomięsaka. Zaawansowane mięsaki tkanek miękkich u dorosłych. Mięsak Ewinga. Choroba Hodgkina. Chłoniak nieziarniczy. Ostra białaczka limfatyczna. Ostra białaczka mieloblastyczna. Zaawansowany szpiczak mnogi. Zaawansowany rak endometrium lub nawrót tego raka. Guz Wilmsa. Zaawansowany rak brodawkowaty lub pęcherzykowy tarczycy. Rak anaplastyczny tarczycy. Zaawansowany nerwiak zarodkowy (neuroblastoma). Doksorubicynę często stosuje się w chemioterapii skojarzonej z innymi cytostatykami.
Reklama
Doxorubicin medac - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na doksorubicynę lub pozostałe składniki preparatu. Przeciwwskazania do podania dożylnego: trwałe zahamowanie czynności szpiku kostnego i (lub) ciężkie zapalenie jamy ustnej podczas poprzedniego leczenia cytotoksycznego i (lub) radioterapii; zakażenie uogólnione; ciężkie zaburzenie czynności wątroby; ciężkie zaburzenia rytmu serca, niewydolność serca, zawał serca w wywiadzie, ostra zapalna choroba serca; dotychczasowe leczenie antracyklinami w maksymalnej łącznej dawce; zwiększona skłonność do krwawień; okres karmienia piersią. Przeciwwskazania do podania dopęcherzowego: nowotwory inwazyjne penetrujące ścianę pęcherza moczowego; zakażenia układu moczowego; zapalenie pęcherza moczowego; niekorzystne warunki cewnikowania (np. zwężenie cewki moczowej); krwiomocz; okres karmienia piersią. Doksorubicyny nie wolno podawać dooponowo, domięśniowo ani w długotrwałych wlewach dożylnych. W przypadku rozwijającego się zahamowania czynności szpiku kostnego lub owrzodzenia błony śluzowej jamy ustnej nie zaleca się podawania kolejnych dawek doksorubicyny.
Reklama
Doxorubicin medac - ostrzeżenia
Leczenie doksorubicyną można rozpocząć po ustąpieniu objawów ostrej toksyczności po wcześniej zastosowanym leczeniu cytotoksycznym, takich jak: zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, neutropenia, trombocytopenia lub uogólnione zakażenie. Z uwagi na immunosupresyjne działanie doksorubicyny, należy stosować odpowiednią profilaktykę zakażeń wtórnych. Nie podawać doksorubicyny w skojarzeniu z żywymi atenuowanymi szczepionkami; unikać kontaktu z osobami, które niedawno były szczepione przeciwko polio. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać zdjęcie RTG płuc i klatki piersiowej. W czasie leczenia konieczna jest codzienna kontrola jamy ustnej i gardła w kierunku zmian błony śluzowej. Z uwagi na działanie kardiotoksyczne doksorubicyny, czynność serca należy ocenić przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną, a następnie monitorować w trakcie leczenia. Właściwe metody ilościowej, powtarzalnej oceny czynności serca (ocena LVEF) obejmują scyntygrafię metodą MUGA lub echokardiografię. Zaleca się początkowe badanie czynności serca (EKG oraz MUGA lub echokardiografia), szczególnie u pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF (MUGA lub echokardiografia), szczególnie w razie większych skumulowanych dawek antracyklin. Ocenę czynności serca należy prowadzić z zastosowaniem tej samej metody badania przez cały okres obserwacji. Podawanie doksorubicyny należy przerwać natychmiast po stwierdzeniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Jeśli u pacjentów o prawidłowej początkowej wartości LVEF (50 %) dojdzie do zmniejszenia wartości bezwzględnej o 10 % lub zmniejszenia wartości początkowej o >50 % należy starannie rozważyć dalsze leczenie doksorubicyną. Prawdopodobieństwo wystąpienia zastoinowej niewydolności serca powoli wzrasta w miarę zbliżania się do skumulowanej dawki całkowitej doksorubicyny 450-550 mg/m2 pc., następnie znacznie wzrasta, dlatego nie zaleca się podawania skumulowanej dawki całkowitej >550 mg/m2 pc. Kardiotoksyczność może również występować przy mniejszych skumulowanych dawkach doksorubicyny, jeśli stwierdzono dodatkowe czynniki ryzyka, takie jak: choroba sercowo-naczyniowa w wywiadzie, uprzednie leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami, wcześniejsza lub skojarzona radioterapia okolicy śródpiersia i (lub) osierdzia oraz skojarzone stosowanie leków o działaniu inotropowym ujemnym (w tym cyklofosfamidu i 5-fluorouracylu). W takich przypadkach należy uważnie kontrolować czynność serca. Prawdopodobnie toksyczność doksorubicyny i innych antracyklin lub antracenodionów jest addycyjna. Wcześniejsze zastosowanie digoksyny (250 µg/dobę, od 7 dni przed podaniem doksorubicyny) może chronić przed działaniem kardiotoksycznym. Ze względu na działanie mielosupresyjne doksorubicyny, przed rozpoczęciem leczenia oraz podczas leczenia doksorubicyną konieczne jest staranne kontrolowanie parametrów hematologicznych (obraz odsetkowy układu białokrwinkowego, hematokryt, liczba erytrocytów i płytek krwi). Mielosupresja występuje częściej u pacjentów po przebytej rozległej radioterapii, z naciekami nowotworowymi kości, zaburzeniem czynności wątroby (jeśli nie zmniejszono dawki zgodnie z zaleceniem) oraz otrzymujących inne leki o działaniu mielosupresyjnym. Toksyczność hematologiczna może powodować konieczność zmniejszenia dawki lub odroczenia podawania doksorubicyny. Zaburzenie czynności wątroby nasila działanie toksyczne zalecanych dawek doksorubicyny, dlatego przed ustaleniem indywidualnego dawkowania zaleca się ocenę czynności wątroby na podstawie typowych klinicznych badań laboratoryjnych (oznaczenie aktywności AspAT, AlAT, LDH, fosfatazy alkalicznej, stężenia bilirubiny i próba z bromosulfoftaleiną) - w razie potrzeby należy odpowiednio zmniejszyć dawkowanie. Należy zachować szczególną ostrożność stosując doksorubicynę u pacjentów po uprzedniej radioterapii, w trakcie radioterapii lub planujących radioterapię, ze względu na zwiększone ryzyko nasilenia miejscowych reakcji w polu napromieniania po podaniu doksorubicyny (w tym kontekście opisywano ciężką, niekiedy śmiertelną hepatotoksyczność). Ponieważ uprzednie napromienianie śródpiersia nasila działanie kardiotoksyczne doksorubicyny, nie można stosować dawki skumulowanej >400 mg/m2 pc., szczególnie w takim przypadku. Doksorubicyna może wywoływać hiperurykemię wskutek nadmiernego katabolizmu puryn związanego z szybkim rozpadem komórek nowotworowych spowodowanym podaniem leku, dlatego po pierwszym leczeniu należy oznaczyć stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. Powikłaniom zespołu rozpadu nowotworu można zapobiegać przez odpowiednie nawodnienie pacjenta, alkalizację moczu i profilaktyczne stosowanie allopurynolu. Zawartość sodu w preparacie: 3,5 mg/ml, należy uwzględnić u pacjentów stosujących dietę z kontrolowaną zawartością sodu.
Reklama
Doxorubicin medac - ciąża
Nie stosować w ciąży (doksorubicyna działa embriotoksycznie, fetotoksycznie i teratogennie). Mężczyźni i kobiety powinni stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia doksorubicyną oraz przez 6 mies. po jego zakończeniu. Karmienie piersią w czasie terapii doksorubicyną jest przeciwwskazane. Podczas podawania doksorubicyny u kobiet może występować niepłodność; owulacja i miesiączka zwykle wracają po zakończeniu leczenia, jednak może wystąpić przedwczesna menopauza. U leczonych pacjentów może wystąpić utrwalona oligospermia lub azoospermia, jednak opisywano również powrót do prawidłowych wartości normospermii; przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o możliwości kriokonserwacji lub krioprezerwacji nasienia, ze względu na ryzyko nieodwracalnej niepłodności.
Reklama
Doxorubicin medac - efekty uboczne
Częstość i rodzaj działań niepożądanych zależy m.in. od dawki i szybkości podawania wlewu. Supresja szpiku kostnego jest ostrym działaniem niepożądanym ograniczającym dawkę, jednak najczęściej jest przemijająca. Objawy kliniczne silnej mielosupersji lub toksyczności hematologicznej po leczeniu doksorubicyną mogą obejmować gorączkę, zakażenia, posocznicę lub bakteriemię, krwotoki, niedotlenienie tkanek lub zgon. Niemal u wszystkich pacjentów występują nudności i wymioty oraz wypadanie włosów. Często: posocznica, bakteriemia, depresja szpiku kostnego, leukopenia, kardiotoksyczność, nudności, wymioty, jadłowstręt, biegunka, zapalenie błony śluzowej (najczęściej rozwija się 5-10 dni po zakończeniu leczenia; zwykle pierwsze objawy obejmują uczucie pieczenia w jamie ustnej i gardle; zmiany zapalne mogą dotyczyć pochwy, odbytnicy i przełyku i postępować do etapu nadżerek, powodując ryzyko wtórnego zakażenia; objawy zazwyczaj ustępują w ciągu 10 dni; zapalenie błony śluzowej może mieć ciężki przebieg u pacjentów po radioterapii błon śluzowych), łysienie, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego (podanie dopęcherzowe), chemiczne zapalenie pęcherza (podanie dopęcherzowe; manifestujące się np. objawami dyzurycznymi, częstym oddawaniem moczu, oddawaniem moczu w nocy, pieczeniem podczas mikcji, krwiomoczem, martwicą ściany pęcherza). Niezbyt często: stwardnienie żył, krwawienie z przewodu pokarmowego, ból brzucha, owrzodzenie i martwica jelita grubego, zapalenie jamy ustnej, zapalenie przełyku, zaostrzenie reakcji skórnej po uprzedniej radioterapii, odwodnienie. Rzadko: wtórna ostra białaczka szpikowa (w przypadku stosowania w skojarzeniu z lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA), zespół lizy nowotworu, zapalenie spojówek, łzawienie, pokrzywka, martwica tkanek, miejscowy odczyn rumieniowy wzdłuż przebiegu żyły do której podano lek, hiperpigmentacja łożysk paznokci, onycholiza, wzrastanie fałdów skórnych (głównie u dzieci), reakcje anafilaktyczne, dreszcze, gorączka, zawroty głowy. Częstość nieznana: małopłytkowość, niedokrwistość, uderzenia gorąca, zaburzenia rytmu serca, ciężka niewydolność serca (może wystąpić nagle, bez uprzednich zmian w zapisie EKG), zakrzepowe zapalenie żył, choroba zakrzepowo-zatorowa, skurcz oskrzeli, popromienne zapalenie płuc, hepatotoksyczność, przejściowe zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, niedotlenienie tkanek, uszkodzenie nerek, ostra niewydolność nerek; hiperurykemia, bezpłodność w trakcie leczenia (brak miesiączki, oligospermia, azoospermia; owulacja i miesiączkowanie powracają do normy po zakończeniu leczenia, jednak istnieją jedynie ograniczone informacje na temat przywrócenia płodności u mężczyzn), uczucie kłucia i pieczenia w miejscu wstrzyknięcia, złe samopoczucie lub osłabienie, czerwone zabarwienie moczu, wynaczynienie leku (które może prowadzić do ciężkiego zapalenia tkanki podskórnej, tworzenia pęcherzy i miejscowej martwicy tkanek; niekiedy konieczne jest leczenie chirurgiczne, w tym przeszczepy skóry). Kardiotoksyczność. Może manifestować się w fazie wczesnej (ostrej) lub późnej (opóźnionej). Wczesne (ostre) objawy toksyczności: tachykardia zatokową i (lub) zaburzenia EKG, np. nieswoiste zmiany odcinka ST-T. Opisywano również tachyarytmie, w tym przedwczesne pobudzenia komorowe i częstoskurcz komorowy, bradykardię oraz blok przedsionkowo-komorowy i blok pęczka Hisa. Te objawy na ogół świadczą o ostrej, przemijającej toksyczności. Patologiczne spłaszczenie i poszerzenie zespołu QRS może świadczyć o kardiomiopatii wywołanej przez doksorubicynę. Późne (opóźnione) objawy toksyczne: zazwyczaj występują późno w trakcie leczenia doksorubicyną, jak również po miesiącach lub nawet latach po zakończeniu leczenia. Objawy obejmują: zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub) objawy podmiotowe i przedmiotowe zastoinowej niewydolności serca (CHF), w tym duszność, obrzęk płuc, obrzęki ortostatyczne, kardiomegalię i hepatomegalię, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk w opłucnej i cwałowy rytm serca. Opisywano również efekty podostre, np. zapalenie osierdzia i mięśnia sercowego.
Doxorubicin medac - interakcje
Jednoczesne stosowanie doksorubicyny i innych leków przeciwnowotworowych (np. innych antracyklin, cisplatyny, cyklofosfamidu, cyklosporyny, cytarabiny, dakarbazyny, daktynomycyny, fluorouracylu, mitomycyny C, taksanów), leków kardiotoksycznych lub leków kardiologicznych (np. blokery kanałów wapniowych, werapamil) zwiększa ryzyko kardiotoksyczności - konieczne jest staranne monitorowanie czynności serca w przypadku takiej terapii skojarzonej. Z uwagi na znaczne ryzyko kardiotoksyczności, nie należy podawać trastuzumabu w skojarzeniu z antracyklinami, z wyjątkiem badań klinicznych z grupą kontrolną, w których monitoruje się czynność serca. Stosowanie antracyklin po zakończeniu leczenia trastuzumabem może także nasilać kardiotoksyczność - w razie potrzeby należy zapewnić wystarczająco długą przerwę (do 22 tygodni) od zakończenia leczenia trastuzumabem do rozpoczęcia stosowania antracyklin; konieczne jest ścisłe monitorowanie czynności serca. Uprzednie napromienianie śródpiersia nasila działanie kardiotoksyczne doksorubicyny - w takim przypadku dawka skumulowana doksorubicyny nie może przekraczać 400 mg/m2 pc. Podczas leczenia doksorubicyną zmniejsza się dostępność biologiczna digoksyny. Jeśli doksorubicyna jest podawana bezpośrednio po paklitakselu w szybkim wlewie dożylnym, może to znacząco wpływać na eliminację doksorubicyny. W przypadku skojarzonego stosowania z paklitakselem obserwowano zmniejszenie klirensu doksorubicyny i częstsze przypadki neutropenii oraz zapalenia jamy ustnej. Skojarzone stosowanie doksorubicyny i inhibitorów CYP450 i (lub) Pgp może prowadzić do zwiększenia stężenia doksorubicyny we krwi, a tym samym nasilenia jej toksyczności. Cyklosporyna (inhibitor CYP3A4 i PgP) zwiększa AUC doksorubicyny i doksorubicynolu odpowiednio o 55 % i 350% - może być konieczna modyfikacja dawkowania doksorubicyny. Rytonawir, cymetydyna zwiększają stężenie doksorubicyny we krwi. Induktory CYP450 (np. ryfampicyna i barbiturany) mogą zmniejszać stężenie doksorubicyny we krwi, osłabiając skuteczność leczenia. Doksorubicyna zmniejsza wchłanianie leków przeciwpadaczkowych (np. karbamazepiny, fenytoiny, walproinianu). Chemioterapeutyki o znanym działaniu hepatoksycznym (np. merkaptopuryna, metotreksat, streptozocyna) mogą zmniejszać klirens wątrobowy i nasilać toksyczność doksorubicyny - może być konieczna modyfikacja dawkowania doksorubicyny. Jednoczesne zastosowanie doksorubicyny i leków oddziaływujących na czynność szpiku kostnego (np. pochodne amidopiryny, leki antyretrowirusowe, chloramfenikol, fenytoina, sulfonamidy) może zaburzać hematopoezę. Stosowanie z progesteronem prowadzi do nasilenia neutropenii i małopłytkowości. Klozapina może zwiększać ryzyko i nasilenie hematologicznych działań toksycznych doksorubicyny. Doksorubicyna może zwiększać stopień toksyczności innego leczenia przeciwnowotworowego, jak np. krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego po podaniu cyklofosfamidu, zapalenie błon śluzowych po radioterapii, hepatotoksyczność po podaniu 6-merkaptopuryny i toksyczność streptozocyny lub metotreksatu. Podczas skojarzonego stosowania amfoterycyny B i doksorubicyny może wystąpić silne działanie neurotoksyczne. Leczenie skojarzone z cytarabiną powiązano z martwicą jelita grubego z masywnym krwotokiem i ciężkimi zakażeniami. Doksorubicyna ma silne działanie radiouczulające; działanie nasilające efekty radioterapii może prowadzić do stanów zagrożenia życia; każda poprzedzająca, jednoczesna lub następowa radioterapia może nasilać kardiotoksyczność lub hepatotoksyczność doksorubicyny. Leczenie doksorubicyną może prowadzić do zwiększenia stężenia kwasu moczowego we krwi, a zatem konieczna może być modyfikacja dawkowania leków przeciwhiperurykemicznych. Równoczesne podawanie heparyny i doksorubicyny może prowadzić do zwiększenia klirensu doksorubicyny, ponadto mogą wytrącać się osady, co prowadzi do braku skuteczności działania obu tych leków (niezgodność farmaceutyczna). W czasie chemioterapii doksorubicyną nie wolno stosować żywych szczepionek, ze względu na ryzyko uogólnionej choroby, która może prowadzić do zgonu. Ryzyko takie jest większe u pacjentów, u których ze względu na chorobę zasadniczą zastosowano czynniki immunosupresyjne. Pacjenci leczeni doksorubicyną powinni również unikać kontaktu z osobami niedawno szczepionymi przeciw polio. Niezgodności farmaceutyczne. Nie należy mieszać doksorubicyny z heparyną ze względu na ryzyko wytrącania się osadu ani z 5-fluorouracylem ze względu na możliwość degradacji. Należy unikać dłuższego kontaktu z jakimikolwiek roztworami o zasadowym pH, ponieważ wywołują hydrolizę leku.
Doxorubicin medac - dawkowanie
Dożylnie. W celu zapobiegania kardiomiopatii zaleca się, by całkowita dawka skumulowana doksorubicyny (dotyczy to również podobnych leków, np. daunorubicyny) podana w ciągu całego życia pacjenta nie przekraczała 450-550 mg/m2 pc. Pacjenci po radioterapii śródpiersia i okolic serca nie powinni otrzymywać całkowitej skumulowanej dawki doksorubicyny >400 mg/m2 pc. U pacjentów z grupy wysokiego ryzyka kardiotoksyczności (nadciśnienie tętnicze od >5 lat, choroba wieńcowa, zastawkowa lub uszkodzenie mięśnia sercowego w wywiadzie, wiek >70 lat, stosowanie leków kardiotoksycznych) nie należy stosować całkowitej dawki skumulowanej >400 mg/m2 pc. Zalecana dawka doksorubicyny w monoterapii wynosi 60-75 mg/m2 pc. raz na 3 tyg.; w terapii skojarzonej: 30-40 mg/m2 pc. raz na 3 tyg. U pacjentów, którzy nie mogą otrzymywać pełnej dawki, dawka alternatywna wynosi 15-20 mg/m2 pc. raz w tyg. U osób w podeszłym wieku może być konieczne zmniejszenie dawki. W przypadku niewydolności nerek z GFR <10 ml/min należy podać 75 % obliczonej dawki. W przypadku zaburzenia czynności wątroby dawkę należy zmniejszyć: stężenie bilirubiny we krwi 20-50 µmol/l, retencja BSP 9-15% - podać 50% obliczonej dawki; stężenie bilirubiny we krwi >50 µmol/l, retencja BSP >15% - podać 25% obliczonej dawki. W przypadku osób otyłych można rozważyć zmniejszenie dawki początkowej lub wydłużenie okresu pomiędzy dawkami. U dzieci należy zmniejszyć dawkę, ze względu na zwiększone ryzyko kardiotoksyczności, szczególnie toksyczności opóźnionej; maksymalna dawka skumulowana u dzieci wynosi 400 mg/m2 pc. Lek jest podawany w infuzji (igłą motylkową) do jednej z dużych żył, przez zestaw do wlewów dożylnych (układ grawitacyjny) w 0,9 % roztworze chlorku sodu lub 5 % roztworze dekstrozy. Wlew wykonuje się przez 2-3 min. Taka technika ogranicza ryzyko zakrzepicy lub wynaczynienia, co mogłoby prowadzić do poważnego miejscowego zapalenia tkanki łącznej i martwicy. W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać wlew (nawet jeśli po aspiracji z naczynia uzyskuje się krew) i wybrać inną żyłę do infuzji. Po przypadkowym wynaczynieniu zaleca się przyłożenie lodu w miejscu wkłucia igły. Aby ograniczyć miejscową martwicę tkanek, można miejscowo wstrzyknąć deksametazon lub hydrokortyzon lub stosować hydrokortyzon 1% krem. Dopęcherzowo. Doksorubicynę we wlewach dopęcherzowych można stosować w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz w celu zapobiegania nawrotom po resekcji przezcewkowej. Zalecana dawka w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego wynosi 30-50 mg w 25-50 ml soli fizjologicznej w jednym wlewie dopęcherzowym. Optymalne stężenie wynosi około 1 mg/ml. Roztwór powinien pozostać w pęcherzu przez 1-2 h. W tym okresie pacjent powinien co 15 min zmieniać pozycję o 90st.. W celu uniknięcia niepożądanego rozcieńczenia moczem, pacjent nie powinien nic pić przez 12 h przed podaniem wlewu dopęcherzowego (wytwarzanie moczu ulegnie wówczas zmniejszeniu do około 50 ml/h). Kurację można powtarzać w odstępie od 1 tyg. do 1 mies., w zależności od tego, czy wlewy są podawane profilaktycznie czy leczniczo.
Doxorubicin medac - uwagi
Ze względu na częste występowanie nudności i wymiotów, nie zaleca się prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Przechowywać w temp. 2-8st.C.
