Reklama
Enap - skład
1 tabl. preparatu Enap H zawiera 10 mg maleinianu enalaprylu i 25 mg hydrochlorotiazydu. 1 tabl. preparatu Enap HL zawiera 10 mg maleinianu enalaprylu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Tabletki zawierają laktozę.
Reklama
Enap - działanie
Połączenie enalaprylu (inhibitor enzymu konwertującego) i hydrochlorotiazydu (diuretyk tiazydowy). Enalapryl powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II i aldosteronu w układzie krążenia, zahamowanie działania tkankowej angiotensyny II, zwiększone uwalnianie reniny, pobudzenie wazodepresyjnego układu kalikreina-kinina, hamowanie aktywności współczulnego układu nerwowego, zwiększenie stężenia prostaglandyn i śródbłonkopochodnego czynnika rozszerzającego naczynia. Enalapryl działa przeciwnadciśnieniowo głównie poprzez hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron, ale obniża również ciśnienie u pacjentów z nadciśnieniem związanym z niską aktywnością reniny w osoczu. Maksymalne działanie leku obserwuje się po 6-8 h, zwykle działanie utrzymuje się do 24 h. Po podaniu doustnym enalapryl szybko wchłania się z przewodu pokarmowego (pokarm nie wpływa na wchłanianie leku). Cmax we krwi osiąga w czasie 1 h. W wątrobie jest metabolizowany do czynnego farmakologicznie enalaprylatu. Cmax enalaprylatu występuje 3-4 h po doustnym podaniu enalaprylu. Z białkami osocza wiąże się w 50-60%. Enalapryl jest wydalany przez nerki (40% przyjętej dawki w postaci enalaprylatu). T0,5 akumulacji enalaprylatu po wielokrotnym podaniu maleinianu enalaprylu wynosi 11 h. T0,5 wydalania enalaprylatu wynosi 35 h. Hydrochlorotiazyd jest lekiem moczopędnym i przeciwnadciśnieniowym zwiększającym aktywność reniny w osoczu. Cmax we krwi osiąga w ciągu 1,5-5 h po podaniu. Wiąże się z białkami osocza w około 40%. Około 95% leku jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej. T0,5 w osoczu wynosi ok. 2,5 h, a T0,5 wydalania 5,6-14,8 h.
Reklama
Enap - wskazania
Leczenie nadciśnienia tętniczego wymagającego leczenia skojarzonego.
Reklama
Enap - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne, na inne inhibotory ACE, na pochodne sulfonamidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Występowanie w przeszłości obrzęku naczynioruchowego związanego z wcześniejszym stosowaniem inhibitorów ACE. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (CCr ≤30 ml/min). Bezmocz. Zwężenie tętnicy nerkowej. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m2). Jednoczesne stosowanie z lekiem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan - nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki leku złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan. II i III trymestr ciąży.
Reklama
Enap - ostrzeżenia
Po podaniu pierwszej dawki może wystąpić objawowe niedociśnienie. Ostrożnie stosować u pacjentów, u których występuje ryzyko objawowego niedociśnienia: pacjenci z niedoborem płynów np. w wyniku stosowania leków moczopędnych, stosujących dietę z ograniczeniem soli w diecie, z powodu biegunki lub wymiotów - u tych pacjentów należy regularnie oznaczać stężenia elektrolitów w surowicy. Szczególną ostrożność należy zachować podczas leczenia pacjentów z chorobą niedokrwienną serca oraz z chorobą naczyniową mózgu, ponieważ szybkie obniżenie ciśnienia tętniczego krwi może wywoływać zawał mięśnia sercowego lub udar. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i niewydolnością serca, z towarzyszącą niewydolnością nerek lub bez, obserwowano występowanie objawowego niedociśnienia. Diuretyki tiazydowe nie są skuteczne u osób z klirensem kreatyniny ≤0,5 ml/s (tj. w umiarkowanej i ciężkiej niewydolności nerek). Nie należy stosować preparatu u pacjentów z niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <80 ml/min i >30 ml/min) przed ustaleniem dawek poszczególnych substancji czynnych. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, z nieujawnioną, rozwijającą się chorobą nerek, stosujących enalapryl w skojarzeniu z lekami moczopędnymi, może dojść do niewielkiego i przemijającego zwiększenia stężenia mocznika i kreatyniny w osoczu - należy wtedy przerwać leczenie. Można je wznowić stosując zmniejszoną dawkę leku lub lek zawierający tylko jedną z substancji czynnych. Wystąpienie takiej sytuacji może zwiększać prawdopodobieństwo współistnienia zwężenia tętnicy nerkowej. U niektórych pacjentów z dwustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy doprowadzającej krew do jedynej czynnej nerki, po podaniu inhibitorów ACE obserwowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w osoczu, które ustępowało po przerwaniu terapii. Skojarzenie enalaprylu i małej dawki leku moczopędnego nie wyklucza możliwości wystąpienia hiperkaliemii. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania soli litu, enalaprylu i leków moczopędnych. Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania inhibitorów ACE u pacjentów z zawężeniem drogi odpływu z lewej komory. Inhibitorów ACE należy unikać u pacjentów we wstrząsie kardiogennym oraz z hemodynamicznie istotnym zawężeniem. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Zaburzenia czynności nerek zgłaszane podczas stosowania enalaprylu występowały głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub z towarzyszącą chorobą nerek, włączając zwężenie tętnicy nerkowej. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki istnieje zwiększone ryzyko rozwoju niedociśnienia oraz niewydolności nerek w trakcie leczenia inhibitorami ACE. Terapię w tej grupie pacjentów należy rozpocząć pod ścisłą kontrolą lekarską, z jednoczesnym kontrolowaniem czynności nerek. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania enalaprylu u pacjentów po niedawnym przeszczepie nerki, dlatego nie zaleca się jego stosowania w tej grupie pacjentów. Stosowanie enalaprylu nie jest wskazane u pacjentów wymagających dializoterapii z powodu niewydolności nerek. Opisywano przypadki wystąpienia reakcji anafilaktycznych u pacjentów dializowanych z zastosowaniem błon o dużej przepuszczalności (np. AN69) stosujących jednocześnie inhibitory ACE. W tej grupie pacjentów należy rozważyć stosowanie innych błon dializacyjnych lub zmianę leku przeciwnadciśnieniowego na lek z innej grupy. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, u których wystąpi żółtaczka lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać leczenie inhibitorami ACE. Enalapryl należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kolagenozą naczyń, otrzymujących leki immunosupresyjne, leczonych allopurynolem lub prokainamidem, lub gdy czynniki te występują łącznie, zwłaszcza jeśli wcześniej występowały zaburzenia czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów rozwinęły się ciężkie zakażenia, w kilku przypadkach były one oporne na intensywną antybiotykoterapię. Jeśli u tych pacjentów jest stosowany enalapryl, należy okresowo kontrolować liczbę krwinek białych oraz poinformować pacjentów, by zgłaszali wszelkie objawy zakażenia. Inhibitory ACE mogą powodować hiperkaliemię, ponieważ hamują uwalnianie aldosteronu. Działanie to jest zazwyczaj nieistotne u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Jednakże u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów w podeszłym wieku (>70 lat), pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniami współistniejącymi (w szczególności odwodnieniem, ostrą niewydolnością serca, kwasicą metaboliczną) oraz u pacjentów przyjmujących leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), suplementy potasu (w tym zamienniki soli kuchennej), heparynę, trimetoprim lub kotrimoksazol (będący skojarzeniem trimetoprimu i sulfametoksazolu), a zwłaszcza antagonistów aldosteronu lub antagonistów receptora angiotensyny II może wystąpić hiperkaliemia. Należy zachować ostrożność stosując leki moczopędne oszczędzające potas i antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE oraz należy kontrolować stężenie potasu w surowicy i czynność nerek. Preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów z cukrzycą. U pacjentów, u których w przeszłości wystąpił obrzęk naczynioruchowy, niezwiązany z przyjmowaniem inhibitorów ACE, może istnieć zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego podczas stosowania inhibitorów ACE. Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimusem, ewerolimusem, temsyrolimusem) lub wildagliptyną u pacjentów przyjmujących inhibitor ACE. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE podczas leczenia odczulającego jadem owadów błonkoskrzydłych rzadko opisywano występowanie zagrażających życiu reakcji anafilaktycznych. Reakcji tych można uniknąć poprzez czasowe odstawienie inhibitorów ACE przed każdym zabiegiem odczulającym. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE w czasie aferezy lipoprotein o niskiej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu mogą wystąpić zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Można im zapobiec przerywając leczenie inhibitorami ACE przed każdą aferezą. U pacjentów poddawanych ciężkim operacjom i u tych, którym w czasie znieczulenia ogólnego podawano lek powodujący niedociśnienie, enalapryl blokuje tworzenie angiotensyny II wtórne do wyrównawczego uwalniania reniny. Enalapryl może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi u osób rasy czarnej niż u osób innych ras. Tiazydy należy ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub u pacjentów z postępującą chorobą wątroby, ponieważ niewielkie zmiany równowagi wodno-elektrolitowej mogą prowadzić do rozwoju śpiączki wątrobowej. Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych może wystąpić hiperurykemia i (lub) dna moczanowa. Enalapryl może zwiększać stężenie kwasu moczowego i w ten sposób łagodzić hiperurykemiczne działanie hydrochlorotiazydu. Podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów stosujących leki moczopędne, należy wykonywać okresowe badanie elektrolitów w surowicy. Hydrochlorotiazyd może powodować zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej (hipokaliemia, hiponatremia, zasadowica hipochloremiczna, hipomagnezemia). Równoczesne podawanie enalaprylu może zmniejszyć wywoływaną przez diuretyki hipokaliemię. Ryzyko hipokaliemii jest największe u pacjentów: z marskością wątroby, szybko wywoływaną diurezą, nieodpowiednim spożyciem elektrolitów oraz u osób leczonych równocześnie kortykosterydami lub ACTH. Hiponatremia może występować u pacjentów z obrzękiem podczas gorącej pogody. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując przejściową hiperkalcemię. Znaczna hiperkalcemia może być dowodem na obecność utajonej nadczynności przytarczyc. Leczenie tiazydami należy przerwać przed wykonaniem badań czynności przytarczyc. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem, należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC) (raka podstawnokomórkowego - BCC i raka kolczystokomórkowego - SCC) w warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd. W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające hydrochlorotiazydu. Pacjentów przyjmujących hydrochlorotiazyd należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania hydrochlorotiazydu. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy, zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w tabletce, to znaczy, że uznaje się go za "wolny od sodu".
Reklama
Enap - ciąża
Nie zaleca się stosowania inhibitorów ACE w I trymestrze ciąży. Stosowanie inhibitorów ACE jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Wyniki badań epidemiologicznych dotyczących ryzyka działania teratogennego po narażeniu na działanie inhibitorów ACE w I trymestrze ciąży nie są jednoznaczne, jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Z wyjątkiem sytuacji, w których leczenie inhibitorami ACE jest uznane za niezbędne, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić terapię na alternatywną terapię przeciwnadciśnieniową o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w czasie ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży, leczenie inhibitorami ACE należy niezwłocznie przerwać i jeżeli to właściwe, należy rozpocząć leczenie innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Narażenie na inhibitor ACE podczas II i III trymestru ciąży jest znane jako czynnik uszkadzający płód ludzki (zaburzenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia kości czaszki) oraz toksyczny dla noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Zaobserwowano przypadki małowodzia u kobiet ciężarnych, prawdopodobnie będącego skutkiem osłabionej czynności nerek u płodu, mogącego prowadzić do przykurczu kończyn, deformacji twarzoczaszki i niedorozwoju płuc. W przypadku narażenia na inhibitor ACE począwszy od II trymestru ciąży, zalecane jest przeprowadzenie kontrolnego badania ultrasonograficznego nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały inhibitory ACE, należy uważnie obserwować, czy nie występuje u nich niedociśnienie tętnicze. Doświadczenie ze stosowaniem hydrochlorotiazydu w czasie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze, jest ograniczone. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Stosowanie go w II i III trymestrze może niekorzystnie wpływać na perfuzję płodowo-łożyskową oraz może powodować takie działania u płodu i noworodka, jak żółtaczka, zaburzenia równowagi elektrolitowej i małopłytkowość. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w obrzęku ciążowym, nadciśnieniu ciążowym lub stanie przedrzucawkowym ze względu na ryzyko zmniejszenia objętości osocza i hipoperfuzję łożyska, przy braku korzystnego wpływu na przebieg choroby. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w nadciśnieniu tętniczym pierwotnym u kobiet ciężarnych, z wyjątkiem rzadkich sytuacji, gdy nie można zastosować żadnego innego leku. Nie zaleca się stosowania preparatu podczas karmienia piersią wcześniaków oraz w pierwszych tygodniach po porodzie z powodu hipotetycznego ryzyka wpływu na układ krążenia i nerki, a także ze względu na niedostateczne doświadczenia kliniczne. W przypadku starszych niemowląt można rozważyć stosowanie preparatu u kobiet karmiących piersią, jeśli takie leczenie jest niezbędne dla matki, a dziecko jest obserwowane pod kątem ewentualnych działań niepożądanych. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią. Jeżeli podczas karmienia piersią stosuje się preparat, dawka powinna być tak mała jak to możliwe.
Reklama
Enap - efekty uboczne
Bardzo często: nieostre widzenie, zawroty głowy, kaszel, nudności, astenia. Często: hipokaliemia, zwiększenie stężenia cholesterolu, zwiększenie stężenia triglicerydów, hiperurykemia, ból głowy, depresja, omdlenia, zaburzenia smaku, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, zaburzenia rytmu serca, dusznica bolesna, tachykardia, duszność, biegunka, ból brzucha, wysypka, reakcja nadwrażliwości/obrzęk naczynioruchowy (twarzy, kończyn, ust, języka, głośni i (lub) krtani), kurcze mięśni, ból w klatce piersiowej, zmęczenie, hiperkaliemia, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. Niezbyt często: niedokrwistość (w tym aplastyczna i hemolityczna), hipoglikemia, hipomagnezemia, dna, splątanie, senność, bezsenność, nerwowość, parestezje, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, obniżenie libido, szumy uszne, zaczerwienienie twarzy, kołatanie serca, zawał mięśnia sercowego lub epizod naczyniowo-mózgowy (prawdopodobnie wtórne do nadmiernego spadku ciśnienia tętniczego u pacjentów z grupy ryzyka), wyciek wodnisty z nosa, ból gardła i chrypka, skurcz oskrzeli/astma, niedrożność jelit, zapalenie trzustki, wymioty, dyspepsja, zaparcia, jadłowstręt, podrażnienie błony śluzowej żołądka, suchość w jamie ustnej, wrzód trawienny, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, obfite pocenie się, świąd, pokrzywka, łysienie, bóle stawów, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek, białkomocz, impotencja, złe samopoczucie, gorączka, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, hiponatremia. Rzadko: neutropenia, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu, małopłytkowość, agranulocytoza, zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia, pancytopenia, powiększenie węzłów chłonnych, choroby autoimmunologiczne, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, nietypowe sny, zaburzenia snu, niedowład (spowodowany hipokaliemią), nacieki tkanki płucnej, zespół zaburzeń oddechowych (w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc), zapalenie błony śluzowej nosa, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych/eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie błony jamy ustnej/afty, zapalenie języka, niewydolność wątroby, martwica wątroby (może być śmiertelna), zapalenie wątroby - miąższu wątroby albo cholestatyczne, żółtaczka, zapalenie pęcherzyka żółciowego (szczególnie u pacjentów z kamicą), rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, złuszczające zapalenie skóry, toksyczna nekroliza naskórka, plamica, skórna postać tocznia, pęcherzyca, erytrodermia, skąpomocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, ginekomastia, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny. Bardzo rzadko: hiperkalcemia, obrzęk naczynioruchowy jelit. Częstość nieznana: nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry), zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). Opisywano jednoczesne występowanie kilku lub wszystkich poniższych objawów: gorączki, zapalenia błon surowiczych, zapalenia naczyń, bólu mięśni/zapalenia mięśni, bólu stawów/zapalenia stawów, obecności przeciwciał przeciwjądrowych (ANA) w surowicy, przyspieszenia OB, eozynofilii i leukocytozy. Ponadto obserwowano: wysypkę, nadwrażliwość na światło lub inne objawy skórne; rzadko po zastosowaniu inhibitora ACE: zespół, który rozpoczyna się od żółtaczki cholestatycznej i prowadzi do rozwoju piorunującej martwicy wątroby i (czasami) zgonu; bardzo rzadko: zgony spowodowane obrzękiem naczynioruchowym z towarzyszącym obrzękiem krtani lub języka. Badania farmako-epidemiologiczne wykazały zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem (rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy) przy stosowaniu zwiększonych skumulowanych dawek hydrochlorotiazydu.
Enap - interakcje
Skojarzone stosowanie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi może nasilać działanie hipotensyjne enalaprylu i hydrochlorotiazydu. Jednoczesne stosowanie enalaprylu i nitrogliceryny lub innych azotanów czy też innych leków rozszerzających naczynia krwionośne może prowadzić do dalszego spadku ciśnienia tętniczego. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie preparatu z lekami zawierającymi aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR<60 ml/min/1,73 m2). Nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Obserwowano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy i jego toksyczności podczas jednoczesnego stosowania soli litu i inhibitorów ACE. Jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może dodatkowo zwiększyć stężenie litu oraz nasilać ryzyko jego toksycznego działania w trakcie leczenia inhibitorami ACE. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania soli litu i enalaprylu, jeżeli jednak takie skojarzone leczenie jest konieczne, wskazane jest ścisłe kontrolowanie stężenia litu w surowicy. Przewlekłe stosowanie NLPZ może zmniejszać działanie hipotensyjne inhibitorów ACE lub osłabiać efekt diuretyczny, natriuretyczny i przeciwnadciśnieniowy diuretyków. Jednoczesne stosowanie NLPZ (w tym inhibitorów COX-2) i inhibitorów ACE na skutek addycyjnego działania powoduje zwiększenie stężenia potasu w surowicy i może prowadzić do zaburzenia czynności nerek. Skutki te są zwykle odwracalne. W rzadkich przypadkach dochodzi do ostrej niewydolności nerek, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (np. w podeszłym wieku lub odwodnionych, w tym u pacjentów stosujących leki moczopędne). Enalapryl. Mimo że stężenie potasu w surowicy zazwyczaj utrzymuje się w zakresie wartości prawidłowych, u niektórych pacjentów leczonych enalaprylem może wystąpić hiperkaliemia. Leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementy potasu lub substytuty soli kuchennej zawierające potas mogą prowadzić do znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Należy również zachować ostrożność podając enalapryl jednocześnie z innymi lekami zwiększającymi stężenie potasu w surowicy, takimi jak trimetoprim i kotrimoksazol (trimetoprim z sulfametoksazolem), ponieważ wiadomo, że trimetoprim działa jak lek moczopędny oszczędzający potas, taki jak amiloryd. Z tego powodu nie zaleca się leczenia skojarzonego enalaprylem i wymienionymi wyżej lekami. Jeśli jednoczesne stosowanie jest wskazane, należy zachować ostrożność i często oznaczać stężenie potasu w surowicy. Wcześniejsze stosowanie dużych dawek diuretyków (tiazydowych lub pętlowych) może prowadzić do hipowolemii, zwiększając jednocześnie ryzyko niedociśnienia na początku terapii enalaprylem. To działanie hipotensyjne można zmniejszyć poprzez odstawienie leków moczopędnych lub uzupełnienie płynów lub też zwiększenie spożycia soli. Równoczesne stosowanie niektórych leków znieczulających, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych i leków przeciwpsychotycznych z inhibitorami ACE może nasilać ich działanie hipotensyjne. Sympatykomimetyki mogą osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE; pacjenci powinni być uważnie monitorowani w celu określenia, czy uzyskano pożądany efekt terapeutyczny. Alkohol nasila przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. Równoczesne stosowanie inhibitorów ACE i leków przeciwcukrzycowych (insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych) może nasilać działanie hipoglikemizujące i zwiększać ryzyko hipoglikemii. To zjawisko występuje częściej w czasie pierwszych tygodni skojarzonego leczenia u pacjentów z niewydolnością nerek. Długookresowe, kliniczne, kontrolowane badania z użyciem enalaprylu nie potwierdziły tych obserwacji i nie wykluczają możliwości stosowania enalaprylu u pacjentów z cukrzycą. Stan zdrowia takich pacjentów powinien być jednak uważnie monitorowany. Enalapryl może być bezpiecznie stosowany jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym (w dawkach kardioprotekcyjnych), lekami trombolitycznymi oraz lekami β-adrenolitycznymi. U pacjentów leczonych złotem we wstrzyknięciach (aurotiojabłczan sodu) i jednocześnie przejmujących inhibitory ACE, w tym enalapryl, rzadko występowały reakcje podobne jak po podaniu azotanów (objawy to zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie tętnicze). Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i leku złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan jest przeciwwskazane, ponieważ zwiększa ryzyko obrzęku naczynioruchowego; nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki leku złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimusem, ewerolimusem, temsyrolimusem) lub wildagliptyną może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego - należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie tymi lekami u pacjentów przyjmujących inhibitor ACE. U pacjentów przyjmujących jednocześnie kotrimoksazol (trimetoprim+sulfametoksazol) może wystąpić zwiększone ryzyko hiperkaliemii. Hydrochlorotiazyd. Tiazydy mogą zwiększać odpowiedź na tubokurarynę. Podczas jednoczesnego stosowania z alkoholem, barbituranami lub opioidowymi lekami przeciwbólowymi może wystąpić zwiększenie ryzyka niedociśnienia ortostatycznego a z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną może być konieczna zmiana dawki leku przeciwcukrzycowego. Żywice jonowymienne (kolestyramina i kolestypol) mogą ograniczać wchłanianie hydrochlorotiazydu. Pojedyncze dawki żywic: kolestyraminy i kolestypolu, wiążą hydrochlorotiazyd i zmniejszają jego wchłanianie z przewodu pokarmowego o odpowiednio 85 i 43%. Przy jednoczesnym stosowaniu hydrochlorotiazydu z lekami wydłużającymi odstęp QT (np. chinidyna, prokainamid, amiodaron, sotalol) istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia torsades de pointes. Hipokaliemia może uwrażliwiać lub nasilać odpowiedź serca na toksyczne działanie glikozydów naparstnicy (np. zwiększenie pobudliwości komór). Podczas łącznego stosowania z kortykosteroidami lub ACTH może nasilić się niedobór elektrolitów, szczególnie hipokaliemia. Hydrochlorotiazyd podawany jednocześnie z diuretykami kaliuretycznymi (np. furosemid), karbenoksolonem lub u pacjentów nadużywających leków przeczyszczających może zwiększać utratę potasu i (lub) magnezu. Tiazydowe leki moczopędne mogą osłabiać reakcję na aminy presyjne (np. adrenalina), ale nie na tyle silnie, by stanowić przeciwwskazanie do ich stosowania. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie przez nerki leków cytostatycznych (np. cyklofosfamidu, metotreksatu) oraz nasilać ich działanie hamujące czynność szpiku. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i cyklosporyny może wystąpić hiperkaliemia - zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i heparyny może wystąpić hiperkaliemia - zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy.
Enap - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: zwykle 1 tabl. na dobę, w razie konieczności dawkę można zwiększyć do 2 tabl. raz na dobę. U większości pacjentów wystarczająca jest dawka 20 mg (wyjątkowo 40 mg) enalaprylu i 50 mg hydrochlorotiazydu na dobę, dlatego nie zaleca się stosowania więcej niż 2 tabl. na dobę. W przypadku braku zadowalających efektów leczenia, zaleca się dodanie trzeciego leku lub zmianę leczenia. Leczenie lekami moczopędnymi należy przerwać 2-3 dni przed rozpoczęciem terapii preparatem (ze względu na ryzyko niedociśnienia, do którego dochodzi częściej u pacjentów z niedoborem elektrolitów i (lub) pacjentów odwodnionych na skutek prowadzonego leczenia diuretycznego). Szczególne grupy pacjentów. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Tiazydowe leki moczopędne mogą być nieodpowiednie dla pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Leki te nie są skuteczne u pacjentów z CCr 0,5 ml/s lub mniej (umiarkowane i ciężkie zaburzenia czynności nerek). U pacjentów z CCr między 0,5 ml/s i 1,3 ml/s, leczenie należy rozpocząć od odpowiednio dobranej dawki dwóch leków zawierających osobno enalapryl i hydrochlorotiazyd. Skuteczność i tolerancja maleinianu enalaprylu i hydrochlorotiazydu stosowanych w skojarzeniu były w badaniach klinicznych podobne zarówno u osób w wieku podeszłym jak i u młodszych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży.
Enap - uwagi
Hydrochlorotiazyd może powodować fałszywie dodatni wynik testu antydopingowego. Podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych należy wziąć pod uwagę możliwość sporadycznego wystąpienia zawrotów głowy lub znużenia.
