Genotropin

Reklama

Genotropin - skład

1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 5,3 mg lub 12 mg somatropiny.

Reklama

Genotropin - działanie

Ludzki hormon wzrostu produkowany w komórkach E. coli, otrzymywany technologią rekombinacji DNA. Somatropina jest hormonem metabolicznym, bierze udział w przemianie tłuszczów, węglowodanów i białek. U dzieci z endogennym niedoborem hormonu wzrostu somatropina pobudza wzrost liniowy i w efekcie przyspiesza wzrastanie. U dorosłych jak również u dzieci, somatropina podtrzymuje prawidłową budowę ciała, utrzymuje dodatni bilans azotowy i pobudza wzrost mięśni szkieletowych, a także przyspiesza przemiany tłuszczu w organizmie. Szczególnie wrażliwa na somatropinę jest tkanka tłuszczowa narządów. Dostępność biologiczna podskórnie podanej somatropiny wynosi około 80%, zarówno u osób zdrowych, jak i w przypadku niedoboru hormonu wzrostu. Maksymalne stężenie we krwi jest osiągane po 3-6 h. T_0,5 po podaniu podskórnym wynosi 2-3 h.

Reklama

Genotropin - wskazania

Dzieci. Zaburzenia wzrostu związane z niewystarczającym wydzielaniem hormonu wzrostu, zespołem Turnera lub przewlekłą niewydolnością nerek. Zaburzenia wzrostu (obecny wzrost poniżej -2,5 SD i wzrost standaryzowany wzrostem rodziców poniżej -1 SD) u dzieci z opóźnieniem wzrastania wewnątrzmacicznego (SGA), masą urodzeniową i (lub) długością urodzeniową poniżej -2 SD, które nie odrobiły niedoboru wzrostu (HV SD poniżej 0 w ostatnim roku) do wieku 4 lat lub później. Zespół Pradera-Williego w celu zwiększenia wzrostu i poprawy budowy ciała (zmniejszenie masy tkanki tłuszczowej). Rozpoznanie zespołu Pradera-Williego powinno być potwierdzone przez odpowiednie badania genetyczne. Dorośli. Terapia zastępcza u dorosłych z wyraźnym niedoborem hormonu wzrostu. Ciężki niedobór hormonu wzrostu u dorosłych definiuje się na podstawie stwierdzonej patologii podwzgórzowo-przysadkowej i stwierdzonego niedoboru co najmniej jednego hormonu przysadkowego, innego niż prolaktyna; należy wykonać jeden dynamiczny test diagnostyczny w celu rozpoznania lub wykluczenia niedoboru hormonu wzrostu. U pacjentów z izolowanym niedoborem GH rozpoznanym w wieku dziecięcym (brak objawów patologii podwzgórzowo-przysadkowej i bez radioterapii czaszki w wywiadzie) zaleca się przeprowadzenie dwóch testów dynamicznych, z wyjątkiem pacjentów z małym stężeniem IGF-I (>2 SD), u których można rozważyć wykonanie tylko jednego testu. Należy ściśle przestrzegać kryteriów oceny wyniku testu dynamicznego.

Reklama

Genotropin - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci z ostrymi chorobami zagrażającymi życiu, z powikłaniami po operacji na otwartym sercu, po operacjach brzusznych i po urazach wielonarządowych, z ostrą niewydolnością oddechową itp. chorobami. Nie należy podawać dzieciom, u których nastąpiło zamknięcie stref wzrostu nasad kości długich. Somatropiny nie wolno stosować w przypadku występowania jakichkolwiek objawów choroby nowotworowej. Nowotwory wewnątrzczaszkowe muszą być nieaktywne, a terapia przeciwnowotworowa musi być zakończona przed rozpoczęciem stosowania hormonu wzrostu. W przypadku wystąpienia objawów wzrostu nowotworu leczenie należy przerwać.

Reklama

Genotropin - ostrzeżenia

Somatropina może wywołać stan oporności na insulinę, u niektórych pacjentów hiperglikemię (pacjentów należy obserwować pod kątem objawów nietolerancji glukozy, u pacjentów z jawną cukrzycą może istnieć konieczność zmiany dawkowania leków przeciwcukrzycowych). Podczas leczenia somatropiną stwierdzono nasilenie obwodowej konwersji tyroksyny (T₄) do trójjodotyroniny (T₃) - wynikiem tego może być zmniejszenie stężenia tyroksyny z równoczesnym zwiększeniem stężenia trójjodotyroniny we krwi. U pacjentów z subkliniczną niedoczynnością tarczycy pochodzenia podwzgórzowo-przysadkowego teoretycznie może pojawić się jawna niedoczynność tarczycy. Z kolei u pacjentów leczonych tyroksyną z powodu niedoczynności tarczycy może wystąpić nadczynność tarczycy niewielkiego stopnia. Dlatego po rozpoczęciu leczenia somatropiną i po skorygowaniu dawki należy wykonać badanie czynności tarczycy. We wtórnym niedoborze hormonu wzrostu, spowodowanym chorobą nowotworową, należy zwracać uwagę na ewentualne objawy nawrotu nowotworu. Podczas leczenia somatropiną należy dokładnie zbadać dzieci kulejące (u pacjentów z zaburzeniami czynności gruczołów wydzielania wewnętrznego częściej występuje dysplazja bliższej nasady kości udowej). W przypadku rozpoznania łagodnego nadciśnienia śródczaszkowego należy przestać podawać GH; jeśli powraca się do podawania hormonu wzrostu, konieczna jest dokładna obserwacja pacjentów pod kątem objawów związanych z nadciśnieniem śródczaszkowym. Donoszono o zgonach związanych ze stosowaniem GH u dzieci z zespołem Pradera-Williego, u których występował jeden lub kilka z następujących czynników ryzyka: ciężka otyłość, zaburzenia czynności układu oddechowego lub bezdech senny w wywiadzie, lub niezidentyfikowane zakażenie układu oddechowego. Dlatego pacjentów z zespołem Pradera-Williego przed rozpoczęciem leczenia GH należy zbadać pod kątem występowania objawów obturacji górnych dróg oddechowych, bezdechu sennego lub zakażenia dróg oddechowych; w przypadku stwierdzenia któregoś z powyższych stanów chorobowych, przed rozpoczęciem podawania GH należy podjąć odpowiednie leczenie choroby. Konieczne jest także dokładne monitorowanie pacjentów z bezdechem sennym. Jeżeli w trakcie leczenia somatropiną u pacjentów wystąpią objawy obturacji górnych dróg oddechowych (np. pojawi się lub nasili chrapanie), leczenie należy przerwać i ponownie przeprowadzić diagnostykę laryngologiczną. U wszystkich pacjentów z zespołem Pradera-Williego należy również kontrolować masę ciała przed leczeniem hormonem wzrostu oraz w trakcie leczenia. U pacjentów z zespołem Pradera-Williego podczas leczenia somatropiną należy jednocześnie stosować dietą niskokaloryczną. Podczas terapii GH pacjentów z zespołem Pradera-Williego należy poddawać obserwacji pod kątem skoliozy. U dzieci z opóźnieniem wzrastania wewnątrzmacicznego należy wykluczyć inne przyczyny zaburzeń wzrostu przed rozpoczęciem leczenia GH. U tych dzieci przed rozpoczęciem leczenia oraz co roku w trakcie leczenia należy oznaczać stężenie insuliny i glukozy na czczo, u dzieci z podwyższonym ryzykiem rozwoju cukrzycy należy przeprowadzić doustny test tolerancji glukozy - pacjentom, u których zdiagnozowano cukrzycę nie należy podawać GH. U dzieci z opóźnieniem wzrastania wewnątrzmacicznego należy oznaczyć stężenie IGF-I przed wdrożeniem leczenia, a następnie oznaczać dwa razy w ciągu roku. Jeżeli kolejne wyniki stężenia IGF-I po uwzględnieniu wieku i okresu dojrzałości płciowej przekraczają +2 SD, w celu dostosowania dawki somatropiny, można rozważyć stosunek IGF-I/IGFBP-3. Intensyfikacja wzrostu po leczeniu hormonem wzrostu u dzieci z opóźnieniem wzrastania wewnątrzmacicznego może zostać zahamowana, jeśli terapia zostanie przerwana przed osiągnięciem wzrostu ostatecznego. Ze względu na niewystarczające doświadczenie, nie zaleca się rozpoczynania leczenia u dzieci z opóźnieniem wzrastania wewnątrzmacicznego będących w początkowym okresie pokwitania. Doświadczenie ze stosowaniem GH u pacjentów z zespołem Silver-Russela jest niewielkie. Warunkiem podjęcia leczenia hormonem wzrostu pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek jest obniżenie czynności nerek o 50% w stosunku do normy. Aby potwierdzić zaburzenie wzrostu, przed rozpoczęciem leczenia należy przez rok obserwować tempo wzrastania, w tym czasie należy ustalić sposób zachowawczego leczenia niewydolności nerek (włącznie z przeciwdziałaniem kwasicy i nadczynności przytarczyc oraz kontrolą stanu odżywiania). Ustalony sposób postępowania należy utrzymywać podczas leczenia hormonem wzrostu. Dotychczas nie ma danych dotyczących ostatecznego wzrostu pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek uzyskanego pod wpływem leczenia somatropiną. Leczenie hormonem wzrostu należy zakończyć z chwilą przeszczepienia nerki. Dane kliniczne dotyczące stosowania GH u pacjentów powyżej 60 lat są ograniczone. Nie należy przekraczać maksymalnej zalecanej dawki dobowej. W przypadku występowania bólów mięśniowych lub nadmiernie intensywnego bólu w miejscu wstrzyknięcia należy rozważyć występowanie zapalenia mięśni związanego z m-krezolem i zmienić preparat somatropiny na preparat niezawierający m-krezolu.

Reklama

Genotropin - ciąża

Brak doświadczenia klinicznego ze stosowaniem somatropiny u kobiet w ciąży – nie zaleca się stosowania u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej antykoncepcji. Nie ustalono, czy somatropina jest wydzielana do mleka matki. Wchłanianie niezmienionego białka z przewodu pokarmowego niemowlęcia jest mało prawdopodobne.

Reklama

Genotropin - efekty uboczne

Długoterminowe leczenie dzieci z zaburzeniami wzrostu związanymi z niewystarczającym wydzielaniem hormonu wzrostu. Bardzo często: reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Niezbyt często: białaczka, wysypka, świąd, pokrzywka, ból stawów. Częstość nieznana: cukrzyca typu II, parestezje, łagodne nadciśnienie śródczaszkowe, ból mięśni, sztywność mięśniowo-szkieletowa, obrzęk obwodowy, obrzęk twarzy, zmniejszenie stężenia kortyzolu we krwi. Długoterminowe leczenie dzieci z zaburzeniami wzrostu związanymi z zespołem Turnera.  Bardzo często: ból stawów. Częstość nieznana: białaczka, cukrzyca typu II, parestezje, łagodne nadciśnienie śródczaszkowe, wysypka, świąd, pokrzywka, ból mięśni, sztywność mięśniowo-szkieletowa, obrzęk obwodowy, obrzęk twarzy, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, zmniejszenie stężenia kortyzolu we krwi. Długoterminowe leczenie dzieci z zaburzeniami wzrostu związanymi z przewlekłą niewydolnością nerek. Często: wysypka,  reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Częstość nieznana: białaczka, cukrzyca typu II, parestezje, łagodne nadciśnienie śródczaszkowe, świąd, pokrzywka, ból stawów, ból mięśni, sztywność mięśniowo-szkieletowa, obrzęk obwodowy, obrzęk twarzy, zmniejszenie stężenia kortyzolu we krwi. Długoterminowe leczenie dzieci z zaburzeniami wzrostu związanymi z opóźnieniem wzrastania wewnątrzmacicznego. Często: wysypka, pokrzywka, reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Niezbyt często: świąd, ból stawów. Częstość nieznana: białaczka, cukrzyca typu II, parestezje, łagodne nadciśnienie śródczaszkowe, ból mięśni, sztywność mięśniowo-szkieletowa, obrzęk obwodowy, obrzęk twarzy, zmniejszenie stężenia kortyzolu we krwi. Długoterminowe leczenie oraz poprawa budowy ciała dzieci z zaburzeniami wzrostu związanymi z zespołem Pradera-Williego. Często: parestezje, łagodne nadciśnienie śródczaszkowe, wysypka, ból stawów, ból mięśni, obrzęk obwodowy. Częstość nieznana: białaczka, cukrzyca typu II, świąd, pokrzywka, sztywność mięśniowo-szkieletowa, obrzęk twarzy, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, zmniejszenie stężenia kortyzolu we krwi. Terapia zastępcza u dorosłych z niedoborem hormonu wzrostu. Bardzo często: ból stawów, obrzęk obwodowy. Często: parestezje, ból mięśni, sztywność mięśniowo-szkieletowa. Częstość nieznana: cukrzyca typu II, łagodne nadciśnienie śródczaszkowe, wysypka, świąd, pokrzywka, obrzęk twarzy, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, zmniejszenie stężenia kortyzolu we krwi. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano rzadkie przypadki nagłych zgonów pacjentów z zespołem Pradera-Williego, u których stosowano somatropinę. Związek przyczynowy nie został jednak ustalony. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki zapalenia trzustki u pacjentów leczonych z powodu niedoboru hormonu wzrostu. U dzieci leczonych hormonem wzrostu zgłaszano przypadki młodzieńczego złuszczenia głowy kości udowej i choroby Legg-Calve-Perthesa. Związek przyczynowy z somatropiną nie został jednak ustalony.

Genotropin - interakcje

Jednoczesne stosowanie glukokortykosteroidów może hamować pobudzające wzrost działanie produktów zawierających somatropinę. Somatropina może zwiększyć klirens związków, które są metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P-450, w szczególności przez izoenzym 3A4 (m.in. steroidy płciowe, kortykosteroidy, leki przeciwdrgawkowe i cyklosporyna), co może prowadzić do zmniejszenia stężenia tych związków we krwi. U pacjentów z cukrzycą może zaistnieć konieczność zmiany dawkowania leków przeciwcukrzycowych po wprowadzeniu leczenia somatropiną. Somatropina może mieć niewielki wpływ na stężenie hormonów tarczycy - u pacjentów z zaburzeniami czynności tarczycy po rozpoczęciu leczenia somatropiną należy wykonać badanie czynności tarczycy i stosownie do wyników dostosować leczenie.

Genotropin - dawkowanie

Rozpoznanie choroby oraz leczenie preparatem powinni prowadzić lekarze z odpowiednimi kwalifikacjami i doświadczeniem w diagnostyce i leczeniu pacjentów ze wskazaniami do stosowania leku. Podskórnie (miejsca podawania leku należy zmieniać w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia lipodystrofii). Dzieci. Niedobór hormonu wzrostu: 0,025 - 0,035 mg/kg mc./dobę lub 0,7 - 1 mg/m² pc./dobę; dawkę w razie potrzeby można zwiększyć. Zespół Pradera-Williego: 0,035 mg/kg mc./dobę lub 1 mg/m² pc./dobę; maksymalna dawka wynosi 2,7 mg/m² pc./dobę; leku nie należy stosować u dzieci, które rosną mniej niż 1 cm rocznie lub z prawie zamkniętymi strefami wzrostu nasad kości długich. Zespół Turnera: 0,045 - 0,05 mg/kg mc./dobę lub 1,4 mg/m² pc./dobę. Niedobór wzrostu w przewlekłej niewydolności nerek: 1,4 mg/m² pc./dobę, co odpowiada w przybliżeniu dawce 0,045 - 0,05 mg/kg mc./dobę; dawkę można zwiększyć jeżeli tempo wzrastania pacjenta jest niezadowalające; po półrocznym okresie leczenia dawkowanie może wymagać modyfikacji. Opóźnienie wzrastania wewnątrzmacicznego (SGA): 0,035 mg/kg mc./dobę lub 1 mg/m² pc./dobę do momentu osiągnięcia ostatecznego wzrostu; leczenie należy przerwać po roku jeżeli tempo wzrostu jest mniejsze niż +1 SD; leczenie należy również przerwać jeśli szybkość wzrostu wynosi mniej niż 2 cm/rok i jeśli, o ile konieczne jest potwierdzenie, wiek kostny wynosi powyżej 14 lat (dziewczynki) lub powyżej 16 lat (chłopcy). Dorośli. Niedobór hormonu wzrostu: dawka początkowa wynosi 0,15-0,3 mg/dobę, dawkę należy stopniowo zwiększać w zależności od indywidualnych potrzeb, ustalonych na podstawie oznaczenia stężenia IGF-I w surowicy. Należy dążyć do uzyskania stężenia IGF-I w zakresie 2 SD od wartości średniej standaryzowanej wobec wieku. Pacjentom z prawidłowym stężeniem IGF-I w momencie rozpoczynania leczenia należy podawać hormon wzrostu aż do podwyższenia jego stężenia do górnych wartości zakresu normy, bez przekraczania 2 SD. Dawka podtrzymująca zwykle nie wynosi więcej niż 1 mg/dobę. Kobiety mogą wymagać podania większych dawek (szczególnie stosujące HTZ) niż mężczyźni, u których z czasem stwierdza się wzrost wrażliwości na IGF-I. U pacjentów dorosłych co 6 miesięcy należy modyfikować dawkowanie. Z wiekiem może zmniejszyć się zapotrzebowanie na somatropinę. W każdym przypadku należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę somatropiny.

Genotropin - uwagi