Pamitor

Reklama

Pamitor - skład

1 ml roztworu zawiera 15 mg pamidronianu disodowego.

Reklama

Pamitor - działanie

Lek z grupy bisfosfonianów, silny inhibitor osteoklastycznej resorpcji tkanki kostnej. In vitro wiąże się silnie z powierzchnią kryształów hydroksyapatytu i hamuje ich tworzenie i rozpuszczanie się. Hamowanie osteoklastycznej resorpcji tkanki kostnej in vivo może przynajmniej częściowo zależeć od wiązania się leku się z mineralnymi składnikami tkanki kostnej. Pamidronian hamuje dostęp prekursorów osteoklastów do powierzchni tkanki kostnej i zapobiega ich przekształcaniu się w dojrzałe, resorbujące osteoklasty. Badania doświadczalne wykazały, że pamidronian hamuje indukowaną przez nowotwory osteolizę, gdy podaje się go przed wszczepianiem lub podczas wszczepiania komórek nowotworowych. Lek ma duże powinowactwo do tkanek uwapnionych. Nie zaobserwowano całkowitej eliminacji pamidronianu z organizmu, dlatego tkanka zawierająca wapń jest uznawana jako miejsce „pozornej eliminacji”. Po rozpoczęciu infuzji stężenie pamidronianu w osoczu krwi szybko się zwiększa, a po jej zakończeniu równie szybko maleje. Pozorny T_0,5 w osoczu wynosi ok. 0,8 h. Stężenie w stanie stacjonarnym występuje zatem podczas infuzji trwającej przynajmniej 2-3 h. Po dożylnej infuzji 60 mg w ciągu 1 h osiągane jest maksymalne stężenie w osoczu. Kumulacja pamidronianu w kościach nie jest ograniczona zdolnością wiązania i zależy wyłącznie od całkowitej dawki otrzymanej w trakcie leczenia. Stopień wiązania pamidronianu z białkami osocza w układzie krążenia jest względnie mały (ok. 54%) i zwiększa się wraz ze wzrostem stężenia wapnia na skutek zmian chorobowych w kościach. Wątrobowe i metaboliczne wydalanie pamidronianu jest nieznaczne; wydalany jest on prawie całkowicie przez nerki. W ciągu 72 h można wykryć w moczu ok. 20-55% dawki pamidronianu w niezmienionej formie; reszta dawki pozostaje w organizmie. Pamidronian ulega eliminacji przez nerki dwufazowo, z pozornymi T_0,5 od ok. 1,6 h do 27 h.

Reklama

Pamitor - wskazania

Leczenie stanów związanych ze zwiększoną aktywnością osteoklastów: przerzutów nowotworowych do kości (z przewagą procesów litycznych) i szpiczaka mnogiego; hiperkalcemii w przebiegu chorób nowotworowych; choroby Pageta kości.

Reklama

Pamitor - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na pamidronian lub inne bisfosfoniany lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża, karmienie piersią.

Reklama

Pamitor - ostrzeżenia

Preparatu nie należy podawać w postaci jednorazowego szybkiego wstrzyknięcia (bolus), ponieważ duże stężenie pamidronianu może wywołać miejscową reakcję i zakrzepowe zapalenie żył. Przed podaniem preparatu pacjentów należy odpowiednio nawodnić. Jest to szczególnie ważne u pacjentów otrzymujących leczenie moczopędne. Po rozpoczęciu podawania leku należy monitorować wskaźniki metaboliczne związane z hiperkalcemią, takie jak stężenie wapnia i fosforanów w surowicy krwi. Pacjenci po przebytej operacji tarczycy mogą być szczególnie podatni na rozwój hipokalcemii spowodowanej względną niedoczynnością przytarczyc. U pacjentów z chorobami serca, szczególnie w podeszłym wieku, dodatkowa podaż chlorku sodu może spowodować niewydolność serca (niewydolność lewokomorową lub zastoinową niewydolność serca). Gorączka (objawy grypopodobne) może również prowadzić do pogorszenia stanu wydolności serca. Jeśli istnieje ryzyko wystąpienia klinicznie istotnego zaburzenia czynności nerek, które może prowadzić do ich niewydolności, pojedyncze dawki leku nie powinny przekraczać 90 mg i należy przestrzegać zalecanego czasu infuzji. Zaleca się monitorowanie czynności nerek, np. kontrolę stężenia kreatyniny w surowicy krwi, przed podaniem każdej dawki leku. Pacjentów otrzymujących częste i długotrwale infuzje, a szczególnie pacjentów z zaburzeniem czynności nerek w wywiadzie lub z predyspozycjami do zaburzeń czynności nerek (np. pacjenci ze szpiczakiem mnogim i (lub) hiperkalcemią w przebiegu chorób nowotworowych), należy przed podaniem każdej dawki preparatu poddać badaniom laboratoryjnym i badaniom klinicznych wskaźników czynności nerek. Pacjentom leczonym preparatem z powodu przerzutów nowotworowych do kości lub szpiczaka mnogiego należy wstrzymać podanie dawki w przypadku pogorszenia się czynności nerek. Preparatu nie należy podawać jednocześnie z innymi bisfosfonianami, ponieważ nie zbadano skutków takiego leczenia. Ze względu na brak danych klinicznych, brak jest specjalnych zaleceń dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Pacjenci z chorobą Pageta (kości), u których występuje ryzyko niedoboru wapnia lub witaminy D, powinni otrzymywać wapń i witaminę D, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia hipokalcemii. Ze względu na ryzyko wystąpienia martwicy kości szczęki u pacjentów z czynnikami ryzyka (np. z rozpoznaniem raka, u chorych leczonych chemioterapią, kortykosteroidami lub u osób, które nie zachowują higieny jamy ustnej) przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy przeprowadzić badanie stomatologiczne i zastosować odpowiednie środki zapobiegawcze. W trakcie leczenia pacjenci z tej grupy powinni w miarę możliwości unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych. Jeśli podczas terapii bisfosfonianami wystąpi martwica kości szczęki, przeprowadzenie zabiegów z zakresu chirurgii szczękowej może przyczynić się do nasilenia tego stanu. W przypadku pacjentów wymagających przeprowadzenia zabiegów stomatologicznych nie istnieją dane, które potwierdziłyby, że przerwanie leczenia bisfosfonianem zmniejsza ryzyko wystąpienia martwicy kości szczęki. W każdym przypadku lekarz musi dokonać oceny stanu klinicznego pacjenta i rozważyć stosunek ryzyka do korzyści. Zgłaszano przypadki nietypowych złamań podkrętarzowych i trzonu kości udowej u osób otrzymujących bisfosfoniany, głównie u pacjentów długotrwale leczonych z powodu osteoporozy. Te poprzeczne lub krótkie skośne złamania mogą pojawić się w dowolnym miejscu wzdłuż całej kości udowej - od miejsca zlokalizowanego tuż pod krętarzem mniejszym aż do okolicy nadkłykciowej. Do złamań tego typu dochodzi po minimalnym urazie lub bez urazu, a niektórzy pacjenci odczuwają ból uda lub ból w pachwinie. W badaniach obrazowych często na kilka tygodni lub miesięcy przed całkowitym złamaniem kości udowej widoczne są cechy złamań z przeciążenia. Złamania często występują obustronnie, dlatego u leczonych bisfosfonianami pacjentów, u których stwierdzono złamanie trzonu kości udowej, należy zbadać kość udową w drugiej kończynie. Zgłaszano również słabe gojenie się tych złamań. Na podstawie indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka u pacjentów, u których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, należy rozważyć odstawienie bisfosfonianów do czasu przeprowadzenia oceny. Należy zalecić pacjentom, żeby zgłaszali pojawienie się jakiegokolwiek bólu w obrębie uda, biodra lub pachwiny występującego w trakcie leczenia bisfosfonianami, a każdego pacjenta zgłaszającego się z takimi objawami należy zbadać celem wykrycia obecności niecałkowitego złamania kości udowej.

Reklama

Pamitor - ciąża

Nie należy stosować leku u kobiet w ciąży. Podczas stosowania leku nie należy karmić piersią.

Reklama

Pamitor - efekty uboczne

Bardzo często: gorączka i objawy grypopodobne (czasami ze złym samopoczuciem, dreszczami, uczuciem zmęczenia i nagłym zaczerwienieniem twarzy), hipokalcemia, hipofosfatemia. Często: niedokrwistość, małopłytkowość, limfocytopenia, objawowa hipokalcemia (parestezje, tężyczka), ból głowy, bezsenność, senność, zapalenie spojówek, nadciśnienie tętnicze, nudności, wymioty, brak łaknienia, ból brzucha, biegunka, zaparcie, zapalenie błony śluzowej żołądka, wysypka, przemijający ból kości, bóle stawów, bóle mięśni, uogólnione bóle, odczyny w miejscu wstrzyknięcia (ból, zaczerwienienie, obrzmienie, stwardnienie, zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył), hipokaliemia, hipomagnezemia, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi. Niezbyt często: reakcje alergiczne włącznie z reakcjami rzekomoanafilaktycznymi, skurcz oskrzeli, duszność, obrzęk Quinckego (naczynioruchowy), drgawki, pobudzenie, zawroty głowy, letarg, zapalenie błony naczyniowej oka (zapalenie tęczówki, zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego), niedociśnienie tętnicze, niestrawność, świąd, kurcze mięśni, ostra niewydolność nerek, nieprawidłowe wskaźniki prób czynnościowych wątroby, zwiększenie stężenia mocznika w surowicy krwi. Rzadko: ogniskowe segmentowe stwardnienie kłębuszków nerkowych łącznie z niewydolnością, zespół nerczycowy. Bardzo rzadko: uczynnienie wirusa Herpes simplex, uczynnienie wirusa Herpes zoster, leukopenia, wstrząs anafilaktyczny, dezorientacja, omamy wzrokowe, zapalenie twardówki, zapalenie nadtwardówki, widzenie żółtych barw, lewokomorowa niewydolność krążenia (duszność, obrzęk płuc), zastoinowa niewydolność serca (obrzęki) w związku z przeciążeniem płynami, pogorszenie istniejących chorób nerek, krwiomocz; hiperkaliemia, hipernatremia. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano (rzadko): martwicę kości (obejmującą głównie szczękę i żuchwę) oraz nietypowe złamania podkrętarzowe i trzonu kości udowej (działanie niepożądane bisfosfonianów). U wielu pacjentów stwierdzono oznaki miejscowego zakażenia, w tym zapalenia szpiku (większość doniesień dotyczy pacjentów z rozpoznaniem raka, po ekstrakcji zębów lub innych zabiegach stomatologicznych).

Pamitor - interakcje

Nie obserwowano interakcji podczas podawania pamidronianu jednocześnie z lekami stosowanymi powszechnie w terapii nowotworów. Stosowanie leku jednocześnie z kalcytoniną u pacjentów z ciężką hiperkalcemią nasila działanie z szybkim zmniejszeniem stężenia wapnia w surowicy. Należy zachować ostrożność podczas podawania leku z innymi potencjalnie nefrotoksycznymi lekami. Jednoczesne stosowanie pamidronianu z talidomidem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim może zwiększyć ryzyko zaburzenia czynności nerek. Leku nie należy stosować z innymi bisfosfonianami, gdyż ich wzajemne oddziaływanie nie było badane. Nie należy dodawać pamidronianu do płynów infuzyjnych zawierających wapń.

Pamitor - dawkowanie

Dorośli. Przerzuty nowotworowe do kości i szpiczak mnogi. Zalecana dawka wynosi 90 mg co 4 tyg. w postaci pojedynczej infuzji. Przerzuty do kości: schemat leczenia 90 mg/2 h co 4 tyg. (roztwór: 90mg/250 ml; szybkość infuzji: 45 mg/h). Szpiczak mnogi: schemat leczenia 90 mg/4 h co 4 tyg. (roztwór: 90mg/500 ml; szybkość infuzji: 22,5 mg/h). U pacjentów z przerzutami nowotworowymi do kości, którzy poddawani są chemioterapii co 3 tyg., można również podawać lek również z zachowaniem 3 tyg. odstępów. Hiperkalcemia w przebiegu chorób nowotworowych. Przed rozpoczęciem leczenia i podczas leczenia zaleca się dożylne nawodnienie chorego przez podanie roztworu soli fizjologicznej. Zalecana dawka całkowita zależy od stężenia wapnia w osoczu przed rozpoczęciem kuracji. Poniższy schemat dawkowania został opracowany na podstawie danych klinicznych, uzyskanych dla nieskorygowanych wartości wapnia. Jednakże, dawki w podanych przedziałach odnoszą się także do prawidłowo nawodnionych pacjentów, u których możliwe było skorygowanie stężenia wapnia związanego z białkami lub albuminami. Stężenie wapnia w osoczu przed leczeniem do 3,0 mmol/l (do 12 mg/100 ml) - zalecana dawka całkowita wynosi 30 mg (stęż. roztworu 30 mg/125 ml, zalecana szybkość infuzji 22,5 mg/h). Stężenie wapnia w osoczu przed leczeniem 3,0-3,5 mmol/l (12-14 mg/100 ml) - zalecana dawka całkowita wynosi 30 mg lub 60 mg (stęż. roztworu 30 mg/125 ml lub 60 mg/250 ml, zalecana szybkość infuzji 22,5 mg/h); stężenie wapnia w osoczu przed leczeniem 3,5-4,0 mmol/l (14-16 mg/100 ml) - zalecana dawka całkowita wynosi 60 mg lub 90 mg (stęż. roztworu 60 mg/250 ml lub 90 mg/500 ml, zalecana szybkość infuzji 22,5 mg/h); stężenie wapnia w osoczu przed leczeniem >4 mmol/l (>16 mg/100 ml) - zalecana dawka całkowita wynosi 90 mg (stęż. roztworu 90 mg/500 ml, zalecana szybkość infuzji 22,5 mg/h). Zwykle po 24-48 h od rozpoczęcia kuracji obserwuje się zmniejszenie stężenia wapnia w osoczu, a prawidłowe stężenie (normalizacja) osiągane jest w ciągu 3-7 dni. W przypadku nawrotu hiperkalcemii, lub jeśli stężenie wapnia nie zmniejszy się w ciągu 2 dni, leczenie można powtarzać wg podanego schematu dawkowania aż do uzyskania reakcji. Skuteczność pamidronianu zmniejsza się wraz z ilością stosowanych kuracji. Dawkę całkowitą można podać albo w pojedynczej infuzji albo w kilku kolejnych infuzjach w ciągu następujących po sobie 2 do 4 dni. Maksymalna dawka na jeden cykl leczenia wynosi 90 mg, zarówno w pierwszym cyklu, jak i w kolejnych powtarzanych cyklach. Według dostępnych danych klinicznych większe dawki nie wpływają na lepszy wynik leczenia. Choroba Pageta. Zalecana dawka całkowita na jeden cykl leczenia wynosi 180-210 mg. Lek można podawać w 6 dawkach podzielonych po 30 mg raz na tydzień lub w 3 dawkach podzielonych po 60 mg co drugi tydzień. W przypadku stosowania dawek 60 mg, zaleca się rozpoczęcie leczenia od dawki początkowej 30 mg (dawka całkowita wyniesie 210 mg) ze względu na objawy grypopodobne występujące po pierwszej infuzji. Schemat dawkowania (z pominięciem dawki początkowej) można powtarzać w odstępach 6-miesięcznych aż do uzyskania remisji, lub w przypadku nawrotu choroby. Schemat leczenia: dawka całkowita 180 mg - 30 mg raz w tyg. przez 6 tyg (roztwór 30 mg/≥250-500 ml, szybkość infuzji 15 mg/h); schemat leczenia: dawka całkowita 210 mg - początkowo 30 mg, później 3 x 60 mg (60 mg co 2 tyg.) (roztwór 30 lub 60 mg/500 ml, szybkość infuzji 15 mg/h); schemat leczenia: dawka całkowita 180 mg  przy powtórzeniach kuracji co 6 mies. - 3 x 60 mg (60 mg co 2 mies.) (roztwór 60 mg/≥250-500 ml, szybkość infuzji 15 mg/h). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczne dostosowywanie dawkowania; nie należy podawać leku szybciej niż 20 mg/h. U pacjentów z małą lub umiarkowaną niewydolnością wątroby, nie jest konieczne modyfikowanie dawkowania. Nie ustalono optymalnego czasu trwania leczenia bisfosfonianami. Należy okresowo oceniać konieczność dalszego leczenia u każdego pacjenta indywidualnie w oparciu o korzyści i potencjalne ryzyko związane ze stosowaniem leku, zwłaszcza po upływie co najmniej 5 lat terapii. Preparat podaje się w powolnej infuzji dożylnej po rozcieńczeniu go roztworem soli fizjologicznej lub 5% roztworem glukozy. Preparatu nie należy podawać w postaci jednorazowego, szybkiego wstrzyknięcia (bolus). Infuzji nie należy podawać szybciej niż 60 mg/h (1 mg/min), a stężenie pamidronianu w roztworze nie powinno przekraczać 90 mg/250 ml. Nie należy dodawać koncentratu preparatu do płynów infuzyjnych zawierających wapń.

Pamitor - uwagi

W przypadku wystąpienia zawrotów głowy, nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn.