Reklama
Stalevo - skład
1 tabl. powl. zawiera 50 mg, 100 mg lub 150 mg lewodopy i odpowiednio 12,5 mg, 25 mg lub 37,5 mg karbidopy w połączeniu z 200 mg entakaponu. Preparat zawiera sacharozę.
Reklama
Stalevo - działanie
Preparat złożony, zawierający lewodopę - prekursor dopaminy; karbidopę - obwodowy inhibitor DDC oraz entakapon - inhibitor COMT. Karbidopa jest obwodowym inhibitorem DDC, redukującymi obwodowy metabolizm lewodopy do dopaminy, dzięki czemu więcej lewodopy może przedostać się do mózgu. Gdy dekarboksylacja lewodopy zostaje zmniejszona przez podawanie łącznie z inhibitorem DDC, zastosowana może być mniejsza dawka lewodopy. Zmniejszeniu ulega też częstość występowania działań niepożądanych, takich jak nudności. Podczas hamowania aktywności dekarboksylazy przez inhibitor DDC, COMT staje się głównym obwodowym szlakiem metabolicznym katalizującym przemianę lewodopy do 3-O-metyldopy (3-OMD), potencjalnie szkodliwego metabolitu lewodopy. Entakapon jest odwracalnym, specyficznym i działającym głównie obwodowo inhibitorem COMT, przeznaczonym do jednoczesnego podawania z lewodopą. Entakapon opóźnia klirens lewodopy w krwiobiegu, co powoduje zwiększenie powierzchni pod krzywą (AUC) w farmakokinetycznym profilu lewodopy. W konsekwencji reakcja kliniczna na każdą dawkę lewodopy jest zwiększona i wydłużona. Istnieją istotne różnice między- i wewnątrzosobnicze dotyczące wchłaniania lewodopy, karbidopy i entakaponu. Zarówno lewodopa, jak i entakapon są szybko wchłaniane i wydalane. Karbidopa jest wchłaniana i wydalana nieznacznie wolniej niż lewodopa. W przypadku oddzielnego podawania, bez dwóch pozostałych substancji czynnych, biodostępność lewodopy wynosi 15-33 %, karbidopy 40-70% a entakaponu 35% po doustnym podaniu dawki 200 mg. Posiłki bogate w dużą ilość obojętnych aminokwasów mogą opóźniać i zmniejszać wchłanianie lewodopy. Pożywienie nie ma istotnego wpływu na wchłanianie entakaponu. Lewodopa wiąże się z białkami osocza jedynie w małym stopniu (10-30%) a karbidopa jest wiązana w około 36%, podczas gdy entakapon jest znacznie wiązany przez białka osocza (około 98%). Lewodopa jest intensywnie metabolizowana do różnych metabolitów. Najważniejszymi szlakami metabolicznymi są dekarboksylacja przez dekarboksylazę dopa (DDC) i O-metylacja przez metylotransferazę-O-katecholową (COMT). Karbidopa jest metabolizowana do 2 głównych metabolitów, wydalanych w moczu w postaci glukuronidów i niesprzężonych związków. Karbidopa w postaci nie zmienionej stanowi 30% całkowitej dawki wydalanej w moczu. Entakapon jest prawie całkowicie metabolizowany przed wydaleniem w moczu (10-20%) i z żółcią/kałem (80-90%). Główny szlak metaboliczny to glukuronidacja entakaponu i jego aktywnego metabolitu, cis-izomeru, który stanowi około 5% całkowitej ilości zawartej w osoczu. T0,5 w fazie eliminacji wynosi 0,6-1,3 h dla lewodopy, 2-3 h dla karbidopy i 0,4-0,7 h dla entakaponu, gdy podawane są oddzielnie.
Reklama
Stalevo - wskazania
Leczenie dorosłych pacjentów z chorobą Parkinsona, u których występują fluktuacje motoryczne końca dawki, których nie można ustabilizować leczeniem lewodopą/inhibitorem dekarboksylazy dopa (DDC).
Reklama
Stalevo - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność wątroby. Jaskra z wąskim kątem przesączania. Guz chromochłonny. Równoczesne stosowanie z nieselektywnymi inhibitorami MAO-A i MAO-B (np. fenelzyna, tranylcypromina). Równoczesne stosowanie z selektywnymi inhibitorami MAO-A i selektywnymi inhibitorami MAO-B. Złośliwy zespół neuroleptyczny i (lub) nieurazowa rabdomioliza w wywiadzie.
Reklama
Stalevo - ostrzeżenia
Preparat nie jest zalecany w leczeniu polekowych reakcji pozapiramidowych. Preparat powinien być ostrożnie podawany pacjentom z chorobą niedokrwienną serca, ciężką chorobą sercowo-naczyniową lub płuc, astmą oskrzelową, chorobą nerek lub chorobą gruczołów dokrewnych, chorobą wrzodową w wywiadzie, bądź drgawkami w wywiadzie. U pacjentów z wywiadem świadczącym o zawale mięśnia sercowego, u których utrzymuje się arytmia węzła przedsionkowego lub arytmia komorowa czynność serca powinno się monitorować szczególnie dokładnie podczas początkowego dostosowywania dawki. Wszystkich pacjentów leczonych preparatem należy dokładnie obserwować pod kątem zaburzeń psychicznych, depresji z tendencjami samobójczymi i innych poważnych zachowań antyspołecznych. Pacjenci z psychozą w wywiadzie lub z psychozą aktualnie występującą powinni być leczeni ostrożnie. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu leków przeciwpsychotycznych o właściwościach blokowania receptorów dopaminowych, szczególnie antagonistów receptora D2 - pacjenci powinni być dokładnie obserwowani pod względem utraty działania przeciw parkinsonizmowi lub nasilenia objawów parkinsonizmu. Pacjentów z przewlekłą jaskrą z szerokim kątem przesączania można leczyć preparatem z zachowaniem ostrożności pod warunkiem, że ciśnienie wewnątrzgałkowe jest dobrze kontrolowane, a występujące zmiany ciśnienia wewnątrzgałkowego u pacjenta są dokładnie monitorowane. Preparat może indukować niedociśnienie ortostatyczne, dlatego należy zachować ostrożność w przypadku podawania go pacjentom przyjmującym inne leki mogące powodować niedociśnienie ortostatyczne. Ze względu na ryzyko rabdomiolizy wtórnej, ciężkich dyskinez lub złośliwego zespołu neuroleptycznego (NMS) u pacjentów z chorobą Parkinsona nagłe zmniejszenie dawki lub zaprzestanie podawania lewodopy należy ściśle obserwować, szczególnie u pacjentów przyjmujących neuroleptyki. Zaobserwowano występowanie zespołu przypominającego złośliwy zespół neuroleptyczny, łącznie ze sztywnością mięśni, podwyższoną temperaturą ciała, zmianami psychicznymi i zwiększoną aktywnością fosfokinazy kreatynowej w surowicy po nagłym odstawieniu leków przeciw chorobie Parkinsona. Od czasu wprowadzenia entakaponu na rynek, zgłaszano pojedyncze przypadki wystąpienia NMS, szczególnie po nagłym zmniejszeniu dawki lub przerwaniu podawania entakaponu i innych leków dopaminergicznych podawanych równocześnie. Jeżeli konieczne okaże się zastąpienie preparatu przez lewodopę i inhibitor DDC bez entakaponu lub leczenia innymi lekami dopaminergicznymi, powinno się przeprowadzić je powoli i w razie potrzeby zwiększyć dawkę lewodopy. Jeżeli konieczne jest zastosowanie ogólnego znieczulenia, terapię preparatem można kontynuować tak długo, jak długo pacjentowi wolno będzie przyjmować płyny i leki doustnie. Jeżeli terapię trzeba na jakiś czas przerwać, podawanie preparatu można wznowić jak tylko dozwolone będzie doustne przyjmowanie leków, w takiej samej dawce dobowej jak poprzednio. Zaleca się kontrolę masy ciała, aby zapobiec jej nadmiernemu zmniejszeniu, u pacjentów, u których występuje biegunka. Przedłużająca się lub uporczywa biegunka występująca podczas leczenia entakaponem może być oznaką zapalenia jelita grubego. W razie przedłużającej się lub uporczywej biegunki należy przerwać stosowanie leku oraz rozważyć odpowiednie leczenie i badania. Pacjentów należy systematycznie obserwować czy występuje u nich rozwój zaburzeń kontroli impulsów. Pacjentów oraz ich opiekunów należy poinformować o tym, że podczas leczenia preparatem mogą wystąpić objawy behawioralne zaburzeń kontroli impulsów, w tym patologiczna skłonność do gier hazardowych, wzrost popędu płciowego (libido), zwiększenie aktywności seksualnej, kompulsywne wydawanie pieniędzy lub kupowanie, napadowe objadanie się oraz jedzenie kompulsywne. W razie wystąpienia powyższych objawów zaleca się dokonanie oceny prowadzonego leczenia. Zespół dysregulacji dopaminowej (DDS) jest uzależnieniem prowadzącym do nadmiernego stosowania produktu, obserwowanym u niektórych pacjentów leczonych karbidopą z lewodopą. Przed rozpoczęciem leczenia należy ostrzec pacjenta i jego opiekunów o ryzyku DDS. U pacjentów z postępującą anoreksją, astenią i zmniejszeniem masy ciała w relatywnie krótkim czasie, powinno być rozważone przeprowadzenie ogólnej oceny lekarskiej, w tym ocena czynności wątroby. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodnym do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby oraz u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, w tym u pacjentów dializowanych. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u dzieci poniżej 18 lat. Preparat zawiera sacharozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy.
Reklama
Stalevo - ciąża
Brak jest odpowiednich danych dotyczących stosowania kombinacji lewodopy/karbidopy/entakaponu u kobiet w ciąży. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały toksyczność reprodukcyjną poszczególnych składników. Potencjalne ryzyko dla ludzi nie jest znane. Preparat nie powinien być stosowany podczas ciąży, chyba że korzyści dla matki przeważają nad możliwym ryzykiem dla płodu. Lewodopa jest wydzielana z mlekiem kobiecym. Leczenie lewodopą powoduje hamowanie laktacji. Karbidopa i entakapon były wydzielane z mlekiem u zwierząt, ale nie wiadomo, czy są wydzielane z mlekiem kobiecym. Kobiety nie powinny karmić piersią podczas leczenia preparatem. W badaniach przedklinicznych z entakaponem, karbidopą lub samą lewodopą nie zaobserwowano żadnych działań niepożądanych dotyczących płodności.
Reklama
Stalevo - efekty uboczne
Bardzo często: dyskinezy, biegunka, nudności, bóle mięśni, bóle mięśniowo-szkieletowe, bóle tkanki łącznej, chromaturia. Często: niedokrwistość, zmniejszenie masy ciała, zmniejszenie apetytu, depresja, omamy, splątanie, koszmary senne, lęk, bezsenność, nasilenie parkinsonizmu (np. bradykinezja), drżenie, fluktuacja typu on/off, dystonia, upośledzenie umysłowe (np. upośledzenie pamięci, otępienie), senność, ból i zawroty głowy, niewyraźne widzenie, przypadki choroby niedokrwiennej serca inne niż zawał mięśnia sercowego (np. dławica piersiowa), nieregularny rytm pracy serca, niedociśnienie ortostatyczne, nadciśnienie, duszności, zaparcia, wymioty, niestrawność, bóle brzucha i uczucie dyskomfortu, suchość w jamie ustnej, wysypka, nadmierne pocenie się, skurcze mięśni, bóle stawów, zakażenie dróg moczowych, ból w klatce piersiowej, obrzęki obwodowe, upadki, zaburzenia chodu, osłabienie, zmęczenie. Niezbyt często: małopłytkowość, psychoza, pobudzenie, zawał mięśnia sercowego, krwawienie z przewodu pokarmowego, zapalenie okrężnicy, zaburzenia połykania, nieprawidłowe wyniki prób wątrobowych, odbarwienia inne niż moczu (np. skóry, paznokci, włosów, potu), zatrzymanie moczu, złe samopoczucie. Rzadko: obrzęk naczynioruchowy. Częstość nieznana: zachowania samobójcze, zespół dysregulacji dopaminowej, złośliwy zespół neuroleptyczny, zapalenie wątroby głównie z cechami cholestazy, pokrzywka, rabdomioliza. Drgawki występują rzadko po podaniu lewodopy/karbidopy; nie ustalono ponadto ich związku przyczynowego z leczeniem lewodopą/karbidopą. U pacjentów leczonych przy użyciu agonistów dopaminy i (lub) innych leków dopaminergicznych zawierających lewodopę mogą wystąpić zaburzenia kontroli impulsów: patologiczna skłonność do gier hazardowych, wzrost popędu płciowego (libido), zwiększenie aktywności seksualnej, kompulsywne wydawanie pieniędzy lub kupowanie, napadowe objadanie się oraz jedzenie kompulsywne. Stosowanie entakaponu w połączeniu z lewodopą było związane z pojedynczymi przypadkami nadmiernej senności w ciągu dnia i epizodami nagłego zaśnięcia.
Stalevo - interakcje
Do dnia dzisiejszego nie zaobserwowano interakcji, które wykluczałyby równoczesne stosowanie standardowych leków używanych w chorobie Parkinsona z terapią preparatem. Entakapon w dużych dawkach może mieć wpływ na wchłanianie karbidopy. Nie zaobserwowano jednak interakcji z karbidopą przy zalecanym schemacie leczenia (200 mg entakaponu do 10 razy na dobę). Interakcje pomiędzy entakaponem i selegiliną obserwowano w badaniach po podaniu wielokrotnym u pacjentów z chorobą Parkinsona leczonych lewodopą z inhibitorem DDC i nie stwierdzono interakcji. Dobowa dawka selegiliny stosowanej w skojarzeniu z preparatem nie powinna być większa niż 10 mg. Objawowe niedociśnienie ortostatyczne może wystąpić wtedy, kiedy lewodopa zostanie dodana w leczeniu pacjentów otrzymujących leki przeciwnadciśnieniowe. Konieczne może być dostosowanie dawki leków przeciwnadciśnieniowych. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie preparatu z nieselektywnymi inhibitorami MAO-A i MAO-B (np. fenelzyna, tranylcypromina), a także równoczesne stosowanie z selektywnymi inhibitorami MAO-A i selektywnymi inhibitorami MAO-B. W rzadkich wypadkach, podczas równoczesnego stosowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych i lewodopy/karbidopy, zgłaszano reakcje takie jak nadciśnienie i dyskinezy. Interakcje pomiędzy entakaponem i imipraminą oraz pomiędzy entakaponem i moklobemidem były badane u zdrowych ochotników w badaniach po podaniu pojedynczej dawki. Nie zaobserwowano interakcji farmakodynamicznych. Istotną liczbę pacjentów chorych na chorobę Parkinsona leczono kombinacją lewodopy, karbidopy i entakaponu z kilkoma aktywnymi substancjami, w tym inhibitorami MAO-A, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, inhibitorami wychwytu zwrotnego noradrenaliny takimi jak dezypramina, maprotylina i wenlafaksyna oraz produktami leczniczymi metabolizowanymi przez COMT (takimi jak leki zawierające grupę katecholową, paroksetyna). Nie zaobserwowano interakcji farmakodynamicznych. Należy jednak zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych leków z preparatem. Antagoniści receptorów dopaminy (np. niektóre leki przeciwpsychotyczne i przeciwwymiotne), fenytoina i papaweryna mogą zmniejszać działanie terapeutyczne lewodopy. Należy uważnie obserwować, czy u pacjentów przyjmujących te leki w skojarzeniu z preparatem nie występuje utrata reakcji terapeutycznej. Ze względu na powinowactwo entakaponu do CYP2C9 in vitro, preparat może zakłócać działanie aktywnych substancji, takich jak S-warfaryna, których metabolizm zależny jest od tego izoenzymu. W badaniu interakcji przeprowadzonym u zdrowych ochotników entakapon nie powodował zmiany stężenia S-warfaryny w osoczu, natomiast wartość AUC dla R-warfaryny zwiększyła się średnio o 18%. Wartości INR były zwiększone średnio o 13%. Tak więc u pacjentów otrzymujących warfarynę, u których rozpoczyna się stosowanie preparatu, zalecana jest kontrola INR. Ponieważ lewodopa konkuruje z niektórymi aminokwasami, u niektórych pacjentów na diecie bogatobiałkowej wchłanianie preparatu może być zaburzone. Lewodopa i entakapon mogą tworzyć chelaty z żelazem w przewodzie pokarmowym. Preparat i produkty żelaza należy w związku z tym przyjmować w odstępie co najmniej 2-3 h. Entakapon łączy się z ludzkimi albuminami w miejscu wiązania II, które wiąże również szereg innych leków, w tym diazepam i ibuprofen. Jak wynika z badań in vitro, nie oczekuje się istotnego przemieszczenia w przypadku stężeń terapeutycznych tych leków. Jak dotychczas nic nie wskazuje na możliwość wystąpienia tego typu interakcji.
Stalevo - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Optymalna dawka dobowa musi być określona poprzez staranne dostosowanie dawki lewodopy dla każdego pacjenta. Dobowa dawka powinna być dostosowana przy użyciu jednej z dostępnych mocy tabletek (50 mg/12,5 mg/200 mg, 100 mg/25 mg/200 mg, 150 mg/37,5 mg/200 mg lewodopy/karbidopy/entakaponu). Istnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia nudności i wymiotów u pacjentów otrzymujących karbidopę w dawce mniejszej niż 70-100 mg na dobę. Doświadczenie w stosowaniu karbidopy w całkowitej dawce dobowej większej niż 200 mg jest ograniczone, natomiast maksymalna zalecana dobowa dawka entakaponu wynosi 2000 mg i dlatego maksymalna dawka preparatu wynosi 10 tabl. na dobę. Zwykle preparat stosowany jest u pacjentów, którzy aktualnie leczeni są odpowiednimi dawkami lewodopy z inhibitorem DDC o standardowym uwalnianiu i entakaponem. Zmiana leczenia u pacjentów przyjmujących preparaty lewodopy/inhibitora DDC (karbidopa lub benserazyd) i tabletki entakaponu na preparat Stalevo. 1. Pacjenci, którzy aktualnie są leczeni entakaponem i lewodopą/karbidopą o standardowym uwalnianiu w dawkach identycznych ze znajdującymi się w tabletkach Stalevo, mogą być przestawieni bezpośrednio na odpowiednie tabletki preparatu. 2. Podczas rozpoczynania terapii preparatem Stalevo w przypadku pacjentów aktualnie leczonych entakaponem i lewodopą/karbidopą w dawkach nierównych dawkom w tabletkach Stalevo, dawkowanie preparatu powinno być dokładnie dostosowane w celu uzyskania optymalnej reakcji klinicznej. W momencie rozpoczęcia terapii dawkę preparatu powinno się dostosować tak, aby możliwie najdokładniej odpowiadała aktualnie stosowanej całkowitej dobowej dawce lewodopy. 3. Rozpoczynając terapię preparatem Stalevo w przypadku pacjentów aktualnie leczonych entakaponem i lewodopą z benzerazydem o standardowym uwalnianiu, podawanie lewodopy z benzerazydem powinno zostać przerwane poprzedniego dnia wieczorem, a podawanie preparatu Stalevo należy rozpocząć następnego dnia rano. Początkowa dawka preparatu powinna zapewnić tę samą lub nieznacznie większą (o 5-10%) ilość lewodopy. Zmiana leczenia u pacjentów aktualnie nieleczonych entakaponem na preparat Stalevo. Rozpoczęcie leczenia preparatem można brać pod uwagę w dawkach odpowiadających aktualnemu leczeniu u niektórych pacjentów z chorobą Parkinsona i fluktuacjami motorycznymi końca dawki, którzy nie są ustabilizowani za pomocą aktualnie stosowanego leczenia lewodopą/inhibitorem DDC o standardowym uwalnianiu. Nie zaleca się jednak bezpośredniego przestawiania z lewodopy/inhibitora DDC na preparat Stalevo pacjentów, u których występują dyskinezy, lub u których dobowa dawka lewodopy wynosi powyżej 800 mg. U takich pacjentów zalecane jest wprowadzenie leczenia entakaponem jako oddzielnym lekiem i ewentualne dostosowanie dawki lewodopy przed przestawieniem na preparat Stalevo. Entakapon zwiększa działanie lewodopy. Może w związku z tym zaistnieć konieczność, szczególnie u pacjentów z dyskinezami, zmniejszenia dawki lewodopy o 10-30% w pierwszych dniach lub tygodniach od rozpoczęcia leczenia preparatem Stalevo. Dobowa dawka lewodopy może być zmniejszona poprzez wydłużenie odstępów i (lub) poprzez zmniejszenie ilości lewodopy w dawce zgodnie ze stanem klinicznym pacjenta. Dostosowanie dawki podczas leczenia. Jeżeli wymagana jest większa dawka lewodopy, powinno się rozważyć zwiększenie częstotliwości dawek i (lub) zastosowanie preparatu o alternatywnej mocy, w zakresie zalecanych dawek. Jeżeli wymagana jest mniejsza dawka lewodopy, całkowitą dawkę dobową preparatu Stalevo powinno się zredukować poprzez zmniejszenie częstotliwości podawania - zwiększenie odstępu czasu pomiędzy dawkami lub poprzez zmniejszenie mocy preparatu. Jeżeli równocześnie z tabletkami Stalevo stosowane są inne leki zawierające lewodopę, należy przestrzegać zaleceń odnośnie maksymalnych dawek. Przerwanie terapii preparatem. Jeżeli leczenie preparatem zostaje przerwane, a pacjent jest przestawiony na leczenie lewodopą z inhibitorem DDC bez entakaponu, konieczne jest dostosowanie dawkowania innych leków przeciw parkinsonizmowi, szczególnie lewodopy, aby uzyskać odpowiedni poziom kontroli objawów parkinsonizmu. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawki preparatu u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z łagodnym do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby konieczne może być zmniejszenie dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek oraz pacjentów dializowanych. Sposób podania. Tabletki należy stosować z posiłkiem lub bez posiłku. Jedna tabletka zawiera jedną dawkę terapeutyczną i może być stosowana wyłącznie w całości.
Stalevo - uwagi
Podczas przedłużonej terapii preparatem zaleca się okresową kontrolę czynności wątroby, układu krwiotwórczego, układu sercowo-naczyniowego oraz nerek. Lewodopa/karbidopa może powodować fałszywie dodatni wynik badań z użyciem wskaźnika na obecność ketonów w moczu. Reakcji tej nie zmienia gotowanie próbki moczu. Stosowanie metod oksydazy glukozy może dać fałszywie ujemne wyniki na cukromocz. Preparat może powodować zawroty głowy i objawy hipotonii ortostatycznej - należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych. Pacjenci leczeni preparatem, u których występują epizody senności i (lub) napady nagłej senności, muszą być poinformowani o powstrzymaniu się od prowadzenia pojazdów lub wykonywania czynności, podczas których upośledzenie czujności mogłoby stanowić zagrożenie dla nich samych lub dla innych osób (np. podczas obsługi maszyn) i prowadzić do poważnych obrażeń ciała lub śmierci, dopóki epizody takie nie ustąpią.
