Symlok SR

Reklama

Symlok SR - skład

1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera: 23,75 mg, 47,5 mg lub 95 mg bursztynianu metoprololu co odpowiada odpowiednio: 25 mg, 50 mg lub 100 mg winianu metoprololu.

Reklama

Symlok SR - działanie

Selektywny lek β₁-adrenolityczny. Wykazuje nieznaczne działanie stabilizujące błony komórkowe i nie ma właściwości agonistycznych. Zmniejsza lub hamuje pobudzające działanie katecholamin (uwalnianych zwłaszcza pod wpływem stresu fizycznego lub psychicznego) na serce. Zmniejsza tachykardię, zwiększoną pojemność minutową i kurczliwość serca, a ponadto obniża ciśnienie tętnicze krwi. Metoprolol wchłania się całkowicie po podaniu doustnym. Z uwagi na znaczny efekt pierwszego przejścia przez wątrobę, biodostępność pojedynczej dawki doustnej wynosi ok. 50%. Biodostępność tabl. o przedłużonym uwalnianiu jest o ok. 20-30% mniejsza niż tradycyjnych tabletek, co nie ma jednak istotnego znaczenia klinicznego, gdyż wartości AUC pozostają takie same. W ok. 5-10% wiąże się z białkami osocza. Każda tabletka bursztynianu metoprololu o przedł. uwalnianiu zawiera dużą liczbę peletek o kontrolowanym uwalnianiu, które rozprzestrzeniają się w przewodzie pokarmowym, uwalniając metoprolol w sposób ciągły przez 20 h. Metoprolol jest metabolizowany głównie (lecz nie wyłącznie) przez CYP2D6 do nieaktywnych metabolitów. Z uwagi na polimorfizm genu CYP2D6, tempo metabolizmu waha się osobniczo, przy czym osoby o powolnym metabolizmie (ok. 7-8%) wykazują większe stężenia leku w osoczu i wolniejsze tempo wydalania w porównaniu z osobami o szybkim metabolizmie. Ponad 95% dawki doustnej wydala się z moczem. Ok. 5% dawki wydala się w postaci niezmienionej, w pojedynczych przypadkach do 30%. T_0,5 metoprololu wynosi średnio 3,5 h (zakres 1-9 h).

Reklama

Symlok SR - wskazania

Nadciśnienie tętnicze. Dławica piersiowa. Leczenie objawowej, przewlekłej niewydolności serca z zaburzoną czynnością lewej komory.  Zapobieganie wystąpieniu nagłego zgonu sercowego i ponownego zawału mięśnia sercowego u pacjentów po przebyciu ostrej fazy zawału. Zaburzenia rytmu serca, szczególnie w przypadku tachykardii nadkomorowych, ekstrasystolii pochodzenia komorowego i migotania przedsionków (w celu zwolnienia czynności komór). Czynnościowe zaburzenia pracy serca z napadowymi zaburzeniami rytmu. Profilaktyka migreny. Dzieci 6-18 lat: nadciśnienie tętnicze.

Reklama

Symlok SR - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na metoprolol, inne ß-blokery lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Wstrząs kardiogenny. Zespół chorego węzła zatokowego. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. i IIIst.. Nieleczona niewydolność serca (obrzęk płuc, zmniejszenie przepływu krwi lub niedociśnienie tętnicze krwi). Krótkotrwałe lub długotrwałe leczenie preparatami o działaniu inotropowym, działającymi agonistycznie na receptory ß-adrenergiczne. Istotna klinicznie bradykardia zatokowa lub niedociśnienie tętnicze krwi. Pacjenci z podejrzeniem ostrego zawału mięśnia sercowego i częstością akcji serca <45 uderzeń/min, odstępem PQ >0,24 s lub ciśnieniem skurczowym <100 mmHg. Pacjenci z niewydolnością serca i powtarzającym się ciśnieniem skurczowym >100 mmHg (wskazane jest badanie przed rozpoczęciem leczenia). Ciężkie choroby tętnic obwodowych z ryzykiem wystąpienia zgorzeli. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna.

Reklama

Symlok SR - ostrzeżenia

Pacjentom leczonym β-adrenolitykami nie należy podawać dożylnie werapamilu. Metoprolol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chromaniem przestankowym, ciężką niewydolnością nerek, w ciężkim stanie ogólnym, jeżeli jednym z objawów jest kwasica metaboliczna. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania metoprololu i glikozydów naparstnicy. Częstość i nasilenie zaostrzeń dławicy Prinzmetala może zależeć od blokady receptorów β-adrenergicznych, której skutkiem jest skurcz naczyń wieńcowych. Dlatego u pacjentów z dławicą Prinzmetala nie należy stosować nieselektywnych β-adrenolityków. Leki z grupy selektywnych β-1-adrenolityków należy stosować ze szczególną ostrożnością. Stosować ostrożnie u pacjentów z astmą oskrzelową lub innymi przewlekłymi obturacyjnymi chorobami płuc; jednocześnie z preparatem należy stosować leki rozszerzające oskrzela. W niektórych przypadkach może być konieczne kontrolowanie dawki β-2-mimetyków i w razie konieczności jej zwiększenie. Metoprolol może zaburzać kontrolę glikemii w leczeniu cukrzycy i maskować objawy hipoglikemii (ryzyko to jest mniejsze niż w przypadku zastosowania nieselektywnych ß-blokerów). Podczas leczenia metoprololem mogą nasilać się zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego (ryzyko wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego). Z powodu ujemnego wpływu na czas przewodzenia, u pacjentów z blokiem serca I stopnia należy zachować szczególną ostrożność. W przypadku wystąpienia lub nasilenia bradykardii dawkę metoprololu należy zmniejszyć lub odstawić lek, stopniowo zmniejszając dawkę. Leczenie wstrząsu anafilaktycznego u pacjentów leczonych β-1-adrenolitykami może być trudniejsze (adrenalina podana w zwykłych dawkach może być nieskuteczna). W przypadkach podawania preparatu pacjentom z rozpoznaniem guza chromochłonnego nadnerczy, należy rozważyć jednoczesne zastosowanie leku α-adrenolitycznego. Dane z badań klinicznych, dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności leczenia metoprololem pacjentów z ciężką, stabilną niewydolnością serca (z grupy IV NYHA), są ograniczone. Do badań klinicznych, dotyczących leczenia niewydolności serca nie byli kwalifikowani pacjenci z objawami niewydolności serca w przebiegu zawału mięśnia sercowego i z niestabilną chorobą niedokrwienną serca. Nie ma danych klinicznych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności leczenia metoprololem w tej grupie pacjentów, dlatego stosowanie tego leku w niestabilnej zdekompensowanej niewydolności serca jest przeciwwskazane. Gwałtowne odstawienie leku może spowodować zaostrzenie objawów przewlekłej niewydolności serca lub zwiększenie ryzyka wystąpienia zawału mięśnia sercowego i nagłego zgonu. Jeśli konieczne jest odstawienie preparatu, należy robić to stopniowo, w ciągu co najmniej 2 tyg. Za każdym razem dawkę należy zmniejszyć o połowę, w stosunku do dawki podawanej poprzednio. Ostatnią, najmniejszą dawkę (pół tabletki 23,75 mg) należy stosować przez co najmniej 4 dni. W przypadku wystąpienia objawów niepożądanych zaleca się wydłużenie czasu odstawiania. Preparat może być stosowany wyłącznie u pacjentów ze stabilną niewydolnością serca. U pacjentów z niewydolnością serca w wywiadzie lub u pacjentów z niewielką rezerwą sercową należy rozważyć włączenie leczenia glikozydami naparstnicy i (lub) lekami moczopędnymi. Przed planowanym zabiegiem operacyjnym, należy poinformować lekarza anestezjologa o przyjmowaniu metoprololu. Nie jest zalecane przerywanie leczenia β-adrenolitykami u pacjentów operowanych. Nie należy nagle rozpoczynać stosowania dużych dawek metoprololu u pacjentów poddawanych zabiegom niezwiązanym z sercem, ponieważ może to spowodować bradykardię, niedociśnienie lub udar mózgu, w tym ze skutkiem śmiertelnym, u pacjentów z czynnikami ryzyka ze strony układu sercowo-naczyniowego. Nie badano skuteczności i bezpieczeństwa stosowania u dzieci w wieku <6 lat, dlatego nie zaleca się stosowania metoprololu w tej grupie wiekowej.

Reklama

Symlok SR - ciąża

Leku nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. β-adrenolityki mogą powodować bradykardię u płodu i noworodka. Należy o tym pamiętać, jeżeli są stosowane w ostatnim trymestrze ciąży i w okresie okołoporodowym. Lek może powodować bradykardię u dziecka karmionego piersią. Metoprolol przenika do mleka matki, jednak wpływ na dziecko karmione piersią jest nieznaczący klinicznie, jeżeli matka stosuje lek w dawkach leczniczych.

Reklama

Symlok SR - efekty uboczne

Często: bradykardia, uczucie zimna w obwodowych częściach kończyn, kołatanie serca, nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka lub zaparcia, zmęczenie, bóle głowy, zawroty głowy. Niezbyt często: zaburzenia snu, parestezja, przemijające zaostrzenie objawów niewydolności serca, wstrząs kardiogenny u pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego, skrócenie oddechu, skurcz oskrzeli u pacjentów z astmą oskrzelową, ból w klatce piersiowej, zwiększenie masy ciała. Rzadko: małopłytkowość, koszmary senne, zaburzenia pamięci, splątanie, nerwowość, stany lękowe, omamy, depresja, zaburzenia widzenia, suchość i(lub) podrażnienie oczu, szumy uszne, wydłużony czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego, zaburzenia rytmu serca, obrzęki, omdlenia, zwiększenie aktywności aminotransferaz, skórne reakcje nadwrażliwości, zaostrzenie objawów łuszczycy, nadwrażliwość na światło, nadmierna potliwość, wypadanie włosów, zaburzenia smaku, przemijające zaburzenia libido. Pojedyncze doniesienia dotyczyły występowania bólów stawów, zapalenia wątroby, skurczy mięśni, suchości w jamie ustnej, objawów zapalenia spojówek, zapalenia błony śluzowej nosa, zaburzeń koncentracji oraz zgorzeli u pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego.

Symlok SR - interakcje

Metoprolol jest metabolizowany z udziałem izoenzymu CYP2D6. Inhibitory izoenzymu CYP2D6 (m.in.: chinidyna, terbinafina, paroksetyna, fluoksetyna, sertralina, celekoksyb, propafenon i difenhydramina) mogą wpływać na stężenie metoprololu w osoczu - może być konieczne zmniejszenie dawki metoprololu. Nie należy stosować preparatu z: barbituranami (przyspieszają metabolizm metoprololu), propafenonem (po zastosowaniu propafenonu u 4 pacjentów leczonych jednocześnie metoprololem, stężenie metoprololu w osoczu zwiększało się od 2 do 5 razy, a u 2 pacjentów wystąpiły działania niepożądane charakterystyczne dla metoprololu; prawdopodobną przyczyną wystąpienia interakcji jest zmniejszenie aktywności izoenzymu 2D6 cytochromu P450 przez propafenon (podobny wpływ ma również chinidyna); jednoczesne leczenie metoprololem i propafenonem sprawia trudności, ponieważ propafenon również blokuje receptory β), werapamilem (ryzyko bradykardii i nadmiernego obniżenia ciśnienia krwi; werapamil i β-adrenolityki stosowane jednocześnie, wzajemnie nasilają działanie hamujące przewodzenie w węźle zatokowo-przedsionkowym oraz czynność węzła zatokowego). W przypadku stosowania amiodaronu i metoprololu opisywano przypadki występowania istotnej klinicznie bradykardii. Należy zwrócić uwagę, że amiodaron ma długi okres półtrwania (wynoszący około 50 dni). W związku z tym interakcja z metoprololem może występować długo po odstawieniu amiodaronu. Podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwarytmicznych grupy I i β-adrenolityków działania inotropowe ujemne obydwu leków sumują się. Dlatego u pacjentów z niewydolnością lewej komory mogą wystąpić ciężkie zaburzenia hemodynamiczne. Nie należy stosować jednocześnie tych dwóch grup leczniczych u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego lub zaburzeniami przewodnictwa przedsionkowo-komorowego. Stosowanie jednocześnie NLPZ powoduje zmniejszenie skuteczności przeciwnadciśnieniowej leków β-adrenolitycznych (badania dotyczyły głównie indometacyny; interakcja ta prawdopodobnie nie dotyczy sulindaku; w badaniach dotyczących jednoczesnego podawania diklofenaku i metoprololu nie zaobserwowano występowania tego rodzaju interakcji). Jednocześnie stosowane glikozydy naparstnicy mogą wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i powodować bradykardię. Difenhydramina zmniejsza (2,5-krotnie) przemianę metoprololu do alfa-hydroksymetoprololu, zachodzącą z udziałem izoenzymu CYP2D6 u pacjentów, u których szybko zachodzą procesy hydroksylacji. Działanie metoprololu jest wówczas silniejsze. Diltiazem i β-adrenolityki stosowane jednocześnie powodują wzajemne nasilenie działania hamującego przewodzenie przedsionkowo-komorowe oraz czynność węzła zatokowego. Opisywano przypadki znaczącej klinicznie bradykardii. Stwierdzono około 10 przypadków interakcji nieselektywnych β-adrenolityków (w tym pindololu i propranololu) z adrenaliną. U pacjentów wystąpiło nadciśnienie tętnicze krwi i bradykardia. Ryzyko wystąpienia tego typu interakcji jest prawdopodobnie mniejsze, jeżeli stosowane są kardioselektywne β-adrenolityki. U zdrowych ochotników, u których stosowano fenylpropanolaminę (norefedrynę) w dawce 50 mg obserwowano zwiększenie ciśnienia rozkurczowego powyżej wartości prawidłowych. Podanie propranololu przeciwdziała zwiększeniu ciśnienia związanemu z zastosowaniem fenylpropanolaminy. Były również opisywane przypadki paradoksalnego zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi po zastosowaniu β-adrenolityków, u pacjentów, którzy otrzymywali duże dawki fenylpropanolaminy. W kilku przypadkach obserwowano wystąpienie przełomów nadciśnieniowych podczas stosowania fenylpropanolaminy w monoterapii. Chinidyna wpływa hamująco na metabolizm metoprololu u pacjentów, u których szybko zachodzą procesy hydroksylacji. Skutkiem tego jest zwiększenie stężenia metoprololu w osoczu i nasilenie blokady receptorów β-adrenergicznych. Jeżeli pacjent jest leczony jednocześnie klonidyną i metoprololem, a konieczne jest przerwanie leczenia, należy najpierw stopniowo zakończyć podawanie metoprololu i następnie w ciągu kilku dni zakończyć podawanie klonidyny. Ryfampicyna oraz selektywni antagoniści zwrotnego wychwytu serotoniny (np.paroksetyna, fluoksetyna i sertralina) mogą powodować zwiększenie metabolizmu metoprololu i zmniejszenie jego stężenia w osoczu. Pacjentów leczonych jednocześnie innymi β-adrenolitykami (np.w postaci kropli do oczu) lub inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) należy szczególnie uważnie nadzorować. U pacjentów leczonych β-adrenolitykami, wziewne anestetyki nasilają depresyjny wpływ na układ krążenia. Może być konieczne dostosowanie dawki doustnych leków przeciwcukrzycowych. W przypadku jednoczesnego podawania cymetydyny lub hydralazyny może zwiększać się stężenie metoprololu w osoczu.

Symlok SR - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Dawkę należy ustalić indywidualnie dla każdego pacjenta tak, aby nie występowała bradykardia. Podane niżej dawki należy traktować jako zalecane. Nadciśnienie tętnicze: u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym 47,5 – 95 mg raz na dobę. U pacjentów, u których dawka 95 mg bursztynianu metoprololu nie jest wystarczająco skuteczna, można dołączyć do leczenia inny preparat obniżający ciśnienie tętnicze krwi, najlepiej z grupy diuretyków lub antagonistów wapnia, z grupy pochodnych dihydropirydyny, lub zwiększyć dawkę metoprololu. Dławica piersiowa: 95-190 mg raz na dobę. W razie konieczności, dawkę można zwiększyć lub dołączyć do leczenia leki z grupy azotanów. Leczenie objawowej, przewlekłej niewydolności serca. Pacjent nie powinien mieć zaostrzeń niewydolności serca w ciągu ostatnich 6 tyg., a leczenie podstawowe nie powinno być zmieniane w ciągu ostatnich 2 tyg. Po rozpoczęciu leczenia może wystąpić przemijające zaostrzenie objawów choroby. W przypadku zaostrzenia objawów, u części pacjentów jest możliwe kontynuowanie leczenia tą samą lub zmniejszoną dawką metoprololu. U części pacjentów konieczne jest odstawienie leku. Leczenie ciężkiej niewydolności serca (grupa IV NYHA) powinni rozpoczynać lekarze z doświadczeniem w leczeniu ciężkiej niewydolności serca. Zalecana dawka początkowa u pacjentów z niewydolnością serca w klasie II wg NYHA wynosi 23,75 mg raz na dobę w ciągu pierwszych 2 tyg. leczenia. Po 2 pierwszych tyg. zaleca się podwojenie dawki. Dawkę można zwiększać co drugi tydzień do 190 mg raz na dobę. W długotrwałej terapii dawkę docelową należy ustalić na poziomie 190 mg. Zalecana dawka początkowa u pacjentów z niewydolnością serca w klasie III-IV wg NYHA wynosi 11,88 mg raz na dobę w 1. tyg. leczenia. Dawkę można zwiększyć do 23,75 mg raz na dobę w 2. tyg. Po kolejnych 2 tyg. dawkę można zwiększyć do 47,5 mg. U pacjentów, którzy dobrze tolerują leczenie, dawkę można podwajać co kolejne 2 tyg. do dawki maksymalnej 190 mg. U pacjentów, u których wystąpi bradykardia i (lub) niedociśnienie tętnicze krwi, konieczne może być zmniejszenie dawek innych preparatów stosowanych w leczeniu niewydolności serca lub zmniejszenie dawki metoprololu. Niedociśnienie tętnicze krwi występujące w czasie ustalania dawki preparatu nie oznacza, że dawka ta nie będzie tolerowana w trakcie długotrwałego leczenia. Nie należy jednak zwiększać dawki do czasu stabilizacji ciśnienia tętniczego krwi. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego krwi należy szczególnie zwrócić uwagę na ocenę wydolności nerek. Zaburzenia rytmu serca: 95-190 mg raz na dobę. W razie konieczności dawkę można zwiększyć. Zapobieganie nagłej śmierci sercowej i wystąpieniu ponownego zawału serca u pacjentów po przebyciu ostrej fazy zawału: zalecana dawka podtrzymująca wynosi 190 mg raz na dobę. Czynnościowe zaburzenia pracy serca z napadowymi zaburzeniami rytmu: 95 mg raz na dobę. W razie konieczności dawkę można zwiększyć. Profilaktyka migreny: 95-190 mg raz na dobę. Młodzież i dzieci ≥6 lat. Zalecana początkowa dawka u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym wynosi 0,48 mg/kg mc. raz na dobę. Docelowa dawka wyrażona w miligramach powinna odpowiadać w przybliżeniu najbliższej dawce obliczonej w mg/kg mc. U pacjentów, u których nie uzyskuje się odpowiedzi na 0,48 mg/kg mc., dawkę można zwiększyć do 0,95 mg/kg mc., ale nie więcej niż 47,5 mg bursztynianu metoprololu. U pacjentów, u których nie uzyskuje się odpowiedzi na 0,95 mg/kg mc., dawkę można zwiększyć do maksymalnej dawki dobowej bursztynianu metoprololu, wynoszącej 1,9 mg/kg mc. U dzieci i młodzieży nie oceniano stosowania dawek większych bursztynianu metoprololu niż 190 mg raz na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku lub z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby, np. w przypadku pacjentów z zespoleniem żyły wrotnej z żyłą główną dolną, może być konieczne zmniejszenie dawki. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować raz na dobę, rano. Tabletki należy połykać w całości lub podzielone, nie należy ich żuć ani rozgniatać. Popić wodą (co najmniej pół szklanki). Tabletkę można podzielić na równe połowy.

Symlok SR - uwagi

U niektórych pacjentów mogą wystąpić zawroty głowy lub objawy zmęczenia upośledzające sprawność psychofizyczną, co należy wziąć pod uwagę podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.