Metotab

Reklama

Metotab - skład

1 tabl. zawiera 2,5 mg, 7,5 mg lub 10 mg metotreksatu (w postaci metotreksatu disodowego). Preparat zawiera laktozę.

Reklama

Metotab - działanie

Metotreksat jest antagonistą kwasu foliowego, który należy do grupy leków cytotoksycznych określanych jako antymetabolity. Działa poprzez kompetycyjne hamowanie aktywności enzymu reduktazy dihydrofolianowej, hamując tym samym syntezę DNA. Nie wyjaśniono dotychczas, czy skuteczność metotreksatu w leczeniu łuszczycy, łuszczycowego zapalenia stawów i przewlekłego zapalenia wielostawowego związana jest z działaniem przeciwzapalnym czy immunosupresyjnym i w jakim stopniu zwiększenie przez metotreksat stężenia adenozyny w przestrzeni zewnątrzkomórkowej wpływa na efekt terapeutyczny leku. Biodostępność metotreksatu jest dobra (80-100%) w małych dawkach stosowanych w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów i łuszczycy. Po podaniu doustnym, maksymalne stężenia metotreksatu w surowicy uzyskuje się po upływie 1-2 h. Występuje bardzo znaczna zmienność między- i wewnątrzosobnicza, w szczególności po dawkowaniu wielokrotnym. Ok. 50% leku występuje w postaci związanej z białkami surowicy. W wyniku dystrybucji leku w tkankach ustrojowych, duże stężenia poliglutaminianów wykrywane są szczególnie w wątrobie, nerkach i śledzionie, gdzie mogą utrzymywać się przez kilka tygodni lub miesięcy. Po zastosowaniu małych dawek, metotreksat przenika do płynów ustrojowych w minimalnych ilościach. T_0,5 końcowej fazy eliminacji wynosi średnio 6-7 h i cechuje się znaczną zmiennością (3-17 h). T_0,5 może być wydłużony nawet 4-krotnie u pacjentów, u których występuje dodatkowa przestrzeń dystrybucji (wysięk opłucnowy, wodobrzusze). Ok. 10% podanej dawki metotreksatu jest metabolizowane w wątrobie. Głównym metabolitem jest 7-hydroksymetotreksat. Wydalanie, głównie w postaci niezmienionej, odbywa się drogą nerkową przez filtrację kłębuszkową i czynne wydzielanie w kanaliku bliższym nefronu. Ok. 5-20% metotreksatu i 1-5% 7-hydroksymetotreksatu wydala się z żółcią. Krążenie wątrobowo-jelitowe występuje w znacznym stopniu. W przypadku niewydolności nerek wydalanie leku z organizmu jest znacznie opóźnione.

Reklama

Metotab - wskazania

Leczenie ciężkiej, aktywnej postaci reumatoidalnego zapalenia stawów u dorosłych pacjentów. Leczenie ciężkiej i uogólnionej łuszczycy pospolitej, szczególnie plackowatej, u pacjentów dorosłych, którzy nie reagują na standardowe leczenie.

Reklama

Metotab - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Nadużywanie alkoholu. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min). Występujące wcześniej dyskrazje krwi, takie jak hipoplazja szpiku, leukopenia, małopłytkowość lub znacząca niedokrwistość. Ciężkie, ostre lub przewlekłe zakażenia, takie jak gruźlica i zakażenie HIV lub inne zespoły niedoboru odporności. Owrzodzenia jamy ustnej i rozpoznana, czynna choroba wrzodowa przewodu pokarmowego. Ciąża i karmienie piersią. Jednoczesne szczepienie żywymi szczepionkami.

Reklama

Metotab - ostrzeżenia

Pacjenci leczeni metotreksatem powinni podlegać odpowiedniej kontroli tak, aby objawy możliwych działań toksycznych lub reakcji niepożądanych mogły być wykryte i poddane ocenie z jak najmniejszym opóźnieniem. Metotreksat powinien być podawany tylko przez lekarzy z wiedzą i doświadczeniem w zakresie stosowania leków z grupy antymetabolitów (lub pod ich nadzorem). Z uwagi na możliwość wystąpienia ciężkich, a nawet śmiertelnych reakcji toksycznych, należy udzielić pacjentom pełnej informacji dotyczącej zagrożeń i zalecanych środków ostrożności. Przed rozpoczęciem stosowania metotreksatu po raz pierwszy lub wznowieniem stosowania po okresie przerwy: pełna morfologia krwi z oznaczeniem liczby płytek krwi, aktywność enzymów wątrobowych, bilirubiny, albumin w surowicy, zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej i parametry czynności nerek. Jeśli istnieją wskazania kliniczne, należy wykluczyć gruźlicę i zapalenie wątroby. W trakcie leczenia (co najmniej raz w mies. podczas pierwszych 6 miesięcy, a następnie co 3 mies.). Zwiększenie częstości badań kontrolnych należy rozważyć także w przypadku zwiększania dawki. 1. Badanie jamy ustnej i gardła w celu wykrycia zmian w obrębie błon śluzowych. 2. Pełna morfologia krwi z rozmazem i liczbą płytek. Zahamowanie czynności układu krwiotwórczego wywołane przez metotreksat może wystąpić nagle i po pozornie bezpiecznych dawkach. Każde znaczne zmniejszenie liczby krwinek białych lub płytek oznacza konieczność natychmiastowego odstawienia leku i zastosowania odpowiedniego leczenia wspomagającego. Pacjentów należy poinformować o konieczności zgłaszania wszystkich objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na obecność zakażenia. Pacjenci przyjmujący jednocześnie inne leki, które mogą działać toksycznie na układ krwiotwórczy (np. leflunomid) powinni być poddawani ścisłej kontroli obrazu morfologicznego krwi i liczby płytek. 3. Parametry czynnościowe wątroby. Należy zwrócić szczególną uwagę na występowanie objawów toksycznego działania na wątrobę. Leczenia nie należy rozpoczynać w przypadku jakichkolwiek nieprawidłowości w badaniach czynnościowych wątroby lub w biopsji przed zastosowaniem metotreksatu; jeśli nieprawidłowości takie pojawią się w trakcie stosowania leku, konieczne jest przerwanie leczenia. Zmiany te powinny ulec normalizacji w ciągu 2 tyg.; po tym czasie leczenie można wznowić, zgodnie z decyzją lekarza. Brak jest danych dotyczących zasadności wykonywania biopsji wątroby w celu monitorowania hepatotoksyczności leczenia w chorobach reumatologicznych. U pacjentów z łuszczycą konieczność wykonania biopsji wątroby przed i w trakcie leczenia należy oceniać zgodnie z aktualną wiedzą naukową. Ocena ta ma na celu rozróżnienie pacjentów bez czynników ryzyka i pacjentów, u których występują czynniki ryzyka takie, jak nadmierne spożycie alkoholu w wywiadzie, utrzymujące się zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, przebyte choroby wątroby, dziedziczne choroby wątroby w wywiadzie, cukrzyca, otyłość i znaczące narażenie na leki hepatotoksyczne lub chemikalia w przeszłości. W przypadku utrzymującej się zwiększonej aktywności enzymów wątrobowych, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. W trakcie leczenia metotreksatem nie należy stosować jednocześnie innych leków hepatotoksycznych, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne; należy również unikać spożywania alkoholu lub ograniczyć je do minimum. U pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki hepatotoksyczne lub leki o działaniu toksycznym na układ krwiotwórczy należy uważniej kontrolować aktywność enzymów wątrobowych. Podobnie należy postępować w przypadku pacjentów przyjmujących jednocześnie preparaty o działaniu toksycznym na układ krwiotwórczy (np. leflunomid). 4. Czynność nerek należy kontrolować za pomocą parametrów czynnościowych nerek i ogólnego badania moczu. W przypadku zaburzenia czynności nerek można się spodziewać zwiększenia stężenia metotreksatu w surowicy, co może prowadzić do wystąpienia ciężkich działań niepożądanych. U pacjentów, u których czynność nerek może być zaburzona (np. u pacjentów w podeszłym wieku), badania kontrolne należy przeprowadzać częściej. Dotyczy to w szczególności pacjentów otrzymujących jednocześnie inne leki, które wpływają na wydalanie metotreksatu, lub które mogą prowadzić do uszkodzenia nerek (np. NLPZ) lub wpływać na układ krwiotwórczy. Odwodnienie może także nasilać toksyczność metotreksatu. 5. Układ oddechowy: może występować ostre lub przewlekłe śródmiąższowe zapalenie płuc, często z eozynofilią we krwi oraz opisywane były przypadki zgonów. Objawy zwykle obejmują duszność, kaszel (zwłaszcza suchy, bez odkrztuszania wydzieliny) i gorączkę; objawy te należy oceniać podczas każdej kolejnej wizyty. Pacjentów należy poinformować o ryzyku wystąpienia zapalenia płuc i konieczności natychmiastowego skontaktowania się z lekarzem prowadzącym leczenie w przypadku pojawienia się uporczywego kaszlu lub duszności. U pacjentów z objawami płucnymi konieczne jest przerwanie leczenia metotreksatem i przeprowadzenie dokładnych badań (w tym zdjęcia rentgenowskiego płuc) w celu wykluczenia zakażenia. W przypadku podejrzenia choroby płuc wywołanej przez metotreksat należy zastosować kortykosteroidy; nie wolno ponownie podejmować leczenia metotreksatem. Powikłania płucne wymagają szybkiego rozpoznania i odstawienia leku. Zapalenie płuc może wystąpić po zastosowaniu dowolnej dawki. Dodatkowo zgłaszano przypadki krwawienia pęcherzykowego podczas stosowania metotreksatu w leczeniu chorób reumatologicznych i w powiązanych wskazaniach. To zdarzenie może być również związane z zapaleniem naczyń krwionośnych oraz innymi współistniejącymi chorobami. Jeśli podejrzewa siękrwawienie pęcherzykowe, należy rozważyć niezwłoczne przeprowadzenie badań diagnostycznych w celu potwierdzenia rozpoznania. 6. Metotreksat może wpływać na skuteczność szczepień i wyniki oznaczeń immunologicznych. Należy również zwrócić szczególną uwagę na objawy wskazujące na potencjalną aktywację utajonych, przewlekłych zakażeń (takich, jak półpasiec, gruźlica, zapalenie wątroby typu B lub C). Podczas leczenia preparatem nie należy jednocześnie wykonywać szczepień żywymi szczepionkami. U pacjentów otrzymujących małe dawki metotreksatu mogą występować chłoniaki złośliwe; w takich sytuacjach leczenie metotreksatem należy przerwać. Jeśli chłoniak nie wykazuje cech samoistnej regresji, należy rozpocząć leczenie cytostatyczne. Zgłaszano przypadki encefalopatii/leukoencefalopatii u pacjentów onkologicznych leczonych metotreksatem i nie można ich wykluczyć w przypadku leczenia metotreksatem we wskazaniach nieonkologicznych. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Metotab - ciąża

Stosowanie metotreksatu w okresie ciąży we wskazaniach nieonkologicznych jest przeciwwskazane. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w czasie leczenia metotreksatem lub w ciągu sześciu miesięcy po jego zakończeniu, należy udzielić jej porad medycznych dotyczących ryzyka szkodliwego wpływu leczenia na dziecko i wykonywać badania ultrasonograficzne w celu potwierdzenia prawidłowego rozwoju płodu. U ludzi metotreksat ma silne działanie teratogenne i narażenie na jego wpływ w czasie ciąży powoduje zwiększenie ryzyka poronień samoistnych, wewnątrzmacicznego zahamowania wzrostu płodu i wad wrodzonych. Nie ma wystarczających danych dotyczących narażenia w okresie ciąży na metotreksat w dawkach powyżej 30 mg/tydzień, ale przewiduje się większy wskaźnik poronień samoistnych i wad wrodzonych. Notowano przypadki prawidłowej ciąży, jeśli zaprzestano stosowania metotreksatu przed zapłodnieniem. Pacjenci w wieku rozrodczym (kobiety i mężczyźni) muszą stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia preparatem oraz przez przynajmniej 6 miesięcy po jego zakończeniu. W czasie leczenia należy powtarzać wykonywanie testów ciążowych, jeśli jest to uzasadnione klinicznie (np. po przerwie w stosowaniu antykoncepcji). Pacjentkom w wieku rozrodczym należy doradzić w sprawie zapobiegania i planowania ciąży. Mężczyzna nie powinien być dawcą nasienia w czasie przyjmowania metotreksatu i przez 6 miesięcy po jego zakończeniu. Metotreksat przenika do mleka ludzkiego w stężeniach, które stwarzają zagrożenie dla niemowlęcia. W związku z tym, metotreksat jest przeciwwskazany podczas karmienia piersią. Karmienie piersią należy przerwać przed rozpoczęciem leczenia i w jego trakcie. Informowano, że w czasie leczenia i przez krótki okres po jego zaprzestaniu metotreksat powoduje oligospermię, zaburzenia miesiączkowania i brak miesiączki u ludzi oraz powoduje zaburzenia płodności, wpływając w okresie podawania na spermatogenezę i oogenezę – wydaje się, że objawy te ustępują po zakończeniu leczenia.

Reklama

Metotab - efekty uboczne

Bardzo często: zapalenie jamy ustnej, niestrawność, nudności, utrata łaknienia, ból brzucha, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby (zwiększona aktywność ALT, AST, fosfatazy zasadowej i bilirubiny). Często: owrzodzenia jamy ustnej, biegunka, wysypka, rumień, świąd, bóle głowy, zmęczenie, senność, zapalenie płuc, zapalenie śródmiąższowe pęcherzyków płucnych lub płuc, często z towarzyszącą eozynofilią (objawy wskazujące na potencjalnie ciężkie uszkodzenie płuc - śródmiąższowe zapalenie płuc to: suchy kaszel bez odkrztuszania wydzieliny, duszność i gorączka), leukopenia, niedokrwistość, małopłytkowość. Niezbyt często: zapalenie gardła, owrzodzenia i krwawienie z przewodu pokarmowego, zapalenie jelit, wymioty, zapalenie trzustki, fotouczulenie, wypadanie włosów, powiększenie guzków reumatycznych, owrzodzenie skóry, półpasiec, zapalenie naczyń, opryszczkowate wykwity skórne, pokrzywka, ujawnienie się cukrzycy, depresja, splątanie, zawroty głowy, zaburzenia poznawcze, marskość wątroby, zanik wątroby, włóknienie i zwyrodnienie tłuszczowe wątroby, zmniejszenie stężenia albumin w surowicy, pancytopenia, zapalenie i owrzodzenie pęcherza moczowego, zaburzenia czynności nerek, zaburzenia mikcji, zapalenie i owrzodzenie pochwy, bóle stawów, bóle mięśni, osteoporoza. Rzadko: zakażenie (w tym reaktywacja utajonego zakażenia przewlekłego), posocznica, zapalenie spojówek, zaburzenia wchłaniania, zapalenie dziąseł, przebarwienia skóry, wybroczyny, trądzik, podskórne wylewy krwi, alergiczne zapalenie naczyń, gorączka, pogorszenie gojenia się ran, wahania nastroju, zaburzenia widzenia, ostre zapalenie wątroby, zapalenie osierdzia, wysięk osierdziowy, tamponada serca, hipotonia, zdarzenia zatorowo-zakrzepowe, włóknienie płuc, zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii, duszność i astma oskrzelowa, wysięk opłucnowy, reakcje uczuleniowe, wstrząs anafilaktyczny, hipogammaglobulinemia, niewydolność nerek, skąpomocz, bezmocz, zaburzenia elektrolitowe, złamania przeciążeniowe. Bardzo rzadko: krwawe wymioty, obfite krwawienia, toksyczne rozszerzenie okrężnicy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna martwica rozpływna naskórka (zespół Lyella), przebarwienia paznokci, ostra zanokcica, czyraczność, teleangiektazje, ból, osłabienie mięśni, parestezje lub niedoczulica, zmiany odczuwania smaku (smak metaliczny), drgawki, objawy oponowe, ostre aseptyczne zapalenie opon mózgowych, porażenie, upośledzenie wzroku, retinopatia, niewydolność wątroby, agranulocytoza, znaczne zahamowania czynności szpiku kostnego, zaburzenia limfoproliferacyjne, utrata popędu płciowego, impotencja, ginekomastia, oligospermia, zaburzenia oogenezy, zaburzenia spermatogenezy, niepłodność, zaburzenia miesiączkowania, upławy; chłoniaki (notowano pojedyncze przypadki chłoniaka i innych zaburzeń limfoproliferacyjnych, które w kilku przypadkach ustąpiły po zaprzestaniu leczenia metotreksatem). Częstość nieznana: łuszczenie się skóry (złuszczające zapalenie skóry), osłabienie, obrzęk, encefalopatia/leukoencefalopatia, krwawienie z nosa, krwawienie pęcherzykowe, eozynofilia, białkomocz, martwica kości szczęki (w przebiegu zaburzeń limfoproliferacyjnych). Występowanie i stopień nasilenia działań niepożądanych zależy od wielkości dawki i częstości podawania. Ponieważ ciężkie działania niepożądane mogą wystąpić nawet po zastosowaniu mniejszych dawek, niezmiernie istotne jest, aby lekarz regularnie i w krótkich odstępach czasu kontrolował stan pacjenta.

Metotab - interakcje

Zastosowanie podtlenku azotu wzmacnia wpływ metotreksatu na metabolizm folianów, co skutkuje większą toksycznością np. ciężką nieprzewidywalną mielosupresją czy zapaleniem jamy ustnej. Pomimo że działanie to można zmniejszyć poprzez podawanie folinianu wapnia, należy unikać jednoczesnego stosowania podtlenku azotu i metotreksatu. Prawdopodobieństwo występowania działania hepatotoksycznego metotreksatu zwiększa się w przypadku regularnego spożywania alkoholu i jednoczesnego stosowania innych leków uszkadzających wątrobę. Pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki o działaniu hepatotoksycznym (np. leflunomid) należy uważnie monitorować. Podobnie należy postępować w przypadku stosowania preparatów wykazujących toksyczność hematologiczną (np. leflunomid). Częstość występowania pancytopenii i hepatotoksyczności może się zwiększać podczas stosowania leflunomidu w połączeniu z metotreksatem. Leczenie skojarzone metotreksatem i retinoidami takimi, jak acytretyna lub etretynat, zwiększa ryzyko hepatotoksyczności. Antybiotyki doustne, takie jak tetracykliny, chloramfenikol i niewchłanialne antybiotyki o szerokim spektrum działania antybakteryjnego zakłócają krążenie wątrobowo-jelitowe poprzez hamowanie rozwoju jelitowej flory bakteryjnej lub blokowanie metabolizmu w komórkach bakteryjnych. Antybiotyki takie, jak penicyliny, glikopeptydy, sulfonamidy, ciprofloksacyna i cefalotyna, w pojedynczych przypadkach mogą zmniejszać klirens nerkowy metotreksatu. Prowadzi to do zwiększenia stężeń metotreksatu w surowicy i możliwości wystąpienia działania toksycznego na układ krwiotwórczy i przewód pokarmowy. Metotreksat wiąże się z białkami osocza i może być wypierany przez inne preparaty wiążące się z białkami, np. salicylany, leki hipoglikemizujące, diuretyki, sulfonamidy, difenylohydantoiny, tetracykliny, chloramfenikol, kwas p-aminobenzoesowy oraz leki przeciwzapalne o kwaśnym odczynie - jednoczesne stosowanie może nasilać działania toksyczne. Probenecyd, słabe kwasy organiczne, takie jak pętlowe leki moczopędne oraz pirazole (fenylobutazon) mogą zmniejszać wydalanie metotreksatu, powodując zwiększenie stężenia leku w surowicy i zwiększoną toksyczność hematologiczną. Nasilenie działania toksycznego jest również możliwe w przypadku stosowania małych dawek metotreksatu w połączeniu z NLPZ lub salicylanami. Podczas stosowania leków, które mogą hamować czynność szpiku kostnego (np. sulfonamidy, trimetoprim + sulfametoksazol, chloramfenikol, pirymetamina), należy zwrócić uwagę na ryzyko znacznego upośledzenia hematopoezy. Równoczesne stosowanie leków wywołujących niedobór folianów (np. sulfonamidów, trimetoprimu z sulfametoksazolem) może prowadzić do nasilenia działań niepożądanych metotreksatu. Zaleca się szczególną ostrożność w przypadku istniejącego wcześniej niedoboru folianów. Zazwyczaj nie należy obawiać się nasilenia działań toksycznych metotreksatu podczas jednoczesnego stosowania innych leków przeciwreumatycznych (np. związki złota, penicylaminy, hydroksychlorochiny, sulfasalazyny, azatiopryny, cyklosporyny). Leczenie skojarzone metotreksatem i sulfasalazyną może zwiększać skuteczność metotreksatu, ale też nasilać działania niepożądane spowodowane hamowaniem syntezy kwasu foliowego przez sulfasalazynę, jednak takie niekorzystne skutki obserwowano tylko w rzadkich, indywidualnych przypadkach w trakcie wielu badań. Metotreksat zwiększa stężenie merkaptopuryny w osoczu, a zatem w przypadku skojarzonego stosowania metotreksatu i merkaptopuryny konieczne może być dostosowanie dawki. Jednoczesne podawanie inhibitorów pompy protonowej, takich jak omeprazol lub pantoprazol, może prowadzić do wystąpienia interakcji: jednoczesne stosowanie metotreksatu i omeprazolu prowadziło do opóźnienia wydalania metotreksatu przez nerki; jednoczesne stosowanie metotreksatu z pantoprazolem powodowało hamowanie wydalania przez nerki metabolitu metotreksatu (7-hydroksymetotreksatu); w jednym przypadku opisano towarzyszące temu bóle mięśniowe i dreszcze. Metotreksat może zmniejszać klirens teofiliny; podczas jednoczesnego stosowania teofiliny z metotreksatem należy kontrolować stężenie teofiliny. Podczas leczenia metotreksatem należy unikać spożywania nadmiernej ilości napojów zawierających kofeinę lub teofilinę (kawa, napoje zawierające kofeinę, czarna herbata).

Metotab - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Metotreksat powinni przepisywać wyłącznie lekarze, którzy mają doświadczenie w jego stosowaniu i pełną świadomość ryzyka związanego z leczeniem metotreksatem. Lek należy przyjmować tylko raz na tydzień. Lekarz przepisujący lek powinien określić na recepcie dzień jego przyjmowania. Lekarz przepisujący lek powinien upewnić się, że pacjent lub jego opiekun będzie w stanie przestrzegać schematu dawkowania raz na tydzień. Zgłaszano przypadki błędów dawkowania z poważnymi następstwami, w tym zgony, gdy metotreksat przeznaczony do stosowania jeden raz w tygodniu w leczeniu chorób zapalnych, był stosowany codziennie. Leki zawierające metotreksat powinny być przepisywane wyłącznie przez lekarzy z doświadczeniem w ich stosowaniu. Fachowy personel medyczny przepisujący lub wydający metotreksat do stosowania w leczeniu chorób zapalnych powinien: przekazać pacjentowi/opiekunowi wyczerpujące i jasne instrukcje dotyczące dawkowania jeden raz w tygodniu; podczas wystawiania/realizowania każdej nowej recepty za każdym razem upewnić się, czy pacjent/opiekun rozumie, że lek należy stosować jeden raz w tygodniu; wspólnie z pacjentem/opiekunem ustalić, w który dzień tygodnia pacjent będzie przyjmował metotreksat; poinformować pacjenta/opiekuna o objawach przedawkowania i wskazać, że w przypadku podejrzenia przedawkowania należy jak najszybciej zasięgnąć porady medycznej. Reumatoidalne zapalenie stawów: zalecana dawka początkowa to 7,5 mg raz w tygodniu. W zależności od aktywności choroby u danego pacjenta oraz tolerancji leczenia, dawkę początkową można stopniowo zwiększać o 2,5 mg do maksymalnej dawki 25 mg raz w tygodniu. Odpowiedzi na leczenie można oczekiwać po upływie ok. 4-8 tyg. Po uzyskaniu pożądanego efektu klinicznego, dawkę metotreksatu należy stopniowo zmniejszyć do możliwie najmniejszej, skutecznej dawki podtrzymującej. Łuszczyca: zalecana dawka początkowa to 7,5 mg raz w tygodniu. Dawkę należy stopniowo zwiększać aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej, na ogół jednak nie należy przekraczać dawki 25 mg na tydz. Odpowiedzi na leczenie można oczekiwać zazwyczaj po upływie 2-6 tyg. Po uzyskaniu pożądanego efektu klinicznego, dawkę metotreksatu należy stopniowo zmniejszyć do możliwie najmniejszej, skutecznej dawki podtrzymującej. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: klirens kreatyniny (CCr) ≥60 ml/min - 100% dawki; CCr 30-59 ml/min - 50% dawki; CCr <30 ml/min - nie stosować. U pacjentów z istotną chorobą wątroby występującą obecnie lub w przeszłości, szczególnie w przypadkach spowodowanych spożywaniem alkoholu, lek należy stosować bardzo ostrożnie, lub zrezygnować z jego podawania. Jeśli stężenie bilirubiny wynosi >5 mg/dl (85,5 μmol/l), stosowanie metotreksatu jest przeciwwskazane. Zmniejszenie dawki u pacjentów w podeszłym wieku należy rozważyć z uwagi na zmniejszającą się wraz z wiekiem czynność wątroby i nerek oraz zmniejszające się stężenia folianów. Całkowity czas trwania leczenia jest ustalany przez lekarza. Można rozważyć uzupełnianie kwasu foliowego zgodnie z aktualnymi wytycznymi.

Metotab - uwagi

Podczas leczenia mogą wystąpić objawy ze strony OUN, takie jak uczucie zmęczenia i zawroty głowy. Metotreksat wywiera nieistotny lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.