Reklama
Rixubis - skład
1 fiolka zawiera nominalnie 250 j.m., 500 j.m., 1000 j.m., 2000 j.m. lub 3000 j.m. ludzkiego czynnika krzepnięcia IX (nonakogu gamma) uzyskiwanego metodą rekombinacji DNA w komórkach jajnika chomika chińskiego. Po rekonstytucji 1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera odpowiednio: 50 j.m., 100 j.m., 200 j.m., 400 j.m. lub 600 j.m. nonakogu gamma. Aktywność swoista wynosi około 200-390 j.m./mg białka. Preparat zawiera sód: 0,83 mmol (19 mg) w 1 fiolce.
Reklama
Rixubis - działanie
Lek zawiera rekombinowany czynnik (cz.) krzepnięcia IX (nonakog gamma). Cz. IX jest aktywowany przez cz. XIa w wewnętrznym szlaku krzepnięcia oraz przez kompleks czynnik VII/czynnik tkankowy w zewnętrznym szlaku krzepnięcia. Aktywowany cz. IX w połączeniu z aktywowanym cz. VIII aktywuje czynnik X. Aktywowany cz. X przekształca protrombinę w trombinę. Następnie trombina przekształca fibrynogen w fibrynę, co prowadzi do powstania skrzepu. Terapia zastępcza preparatem u pacjentów z hemofilią B powoduje podwyższenie poziomu cz. IX w osoczu, umożliwiając w ten sposób czasowe wyrównanie niedoboru czynnika i zmniejszenie skłonności do krwawień.
Reklama
Rixubis - wskazania
Leczenie i profilaktyka krwawień u pacjentów z hemofilią B (wrodzony niedobór czynnika IX). Preparat jest wskazany do stosowania u pacjentów we wszystkich grupach wiekowych.
Reklama
Rixubis - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stwierdzona alergia na białko chomika.
Reklama
Rixubis - ostrzeżenia
Podczas stosowania leku mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości typu alergicznego (lek zawiera śladowe ilości białek chomika). Należy natychmiast przerwać stosowanie leku w przypadku wystąpienia objawów nadwrażliwości. Rozpoczęcie podawania cz. IX powinno się odbywać pod nadzorem medycznym, w warunkach umożliwiających odpowiednie leczenie reakcji alergicznych. Ryzyko wystąpienia nadwrażliwości jest największe w początkowym okresie stosowania koncentratów cz. IX u pacjentów uprzednio nieleczonych, w szczególności u pacjentów z mutacjami genetycznymi wysokiego ryzyka. Wykazano związek pomiędzy obecnością przeciwciał neutralizujących cz. IX (inhibitorów) a reakcjami alergicznymi, w szczególności u pacjentów z mutacją genetyczną wysokiego ryzyka, dlatego wszystkich pacjentów z reakcjami alergicznymi należy poddać badaniu na obecność inhibitora. Należy mieć na uwadze, że u pacjentów z inhibitorami cz. IX może istnieć zwiększone ryzyko anafilaksji przy kolejnej prowokacji cz. IX. Po powtórnym leczeniu preparatami zawierającymi cz. IX należy monitorować powstawanie przeciwciał neutralizujących cz. IX, które należy oznaczyć ilościowo w jednostkach Bethesda (j.B.) przy użyciu odpowiednich testów biologicznych. Zgłaszano przypadki zespołu nerczycowego po próbach indukcji tolerancji immunologicznej u pacjentów z hemofilią B i obecnością inhibitorów cz. IX. Lek stosować szczególnie ostrożnie (po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka) u pacjentów: z chorobami wątroby, po zabiegach chirurgicznych, u noworodków oraz pacjentów z grup ryzyka wystąpienia zdarzeń zakrzepowych lub rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (obserwować pacjentów w kierunku wystąpienia wczesnych oznak wykrzepiania i koagulopatii ze zużycia, stosując odpowiednie próby biologiczne). Zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku (brak badań) oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego. Gdy wymagane jest zastosowanie urządzenia do centralnego dostępu żylnego (ang. CVAD), należy uwzględnić ryzyko wystąpienia powikłań związanych z CVAD, w tym zakażeń miejscowych, bakteriemii i zakrzepicy w miejscu wprowadzenia cewnika. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na fiolkę, to znaczy, że lek uznaje się za „wolny od sodu”. W zależności od masy ciała i dawkowania leku pacjent może otrzymać więcej niż jedną fiolkę. Należy wziąć to pod uwagę, jeśli pacjent kontroluje zawartość sodu w diecie.
Reklama
Rixubis - ciąża
Ze względu na brak danych, w ciąży i okresie karmienia piersią stosować wyłącznie w przypadku wyraźnych wskazań.
Reklama
Rixubis - efekty uboczne
Często: zaburzenia smaku, ból w kończynie. Mogą wystąpić epizody zakrzepowo-zatorowe, w tym zawał serca, rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe, zakrzepica żylna, zator płucny - zwłaszcza w przypadku niskooczyszczonych preparatów zawierających cz. IX; stosowanie wysokooczyszczonego cz. IX rzadko wiąże się z działaniami niepożądanymi tego rodzaju. U pacjentów z hemofilią B może dojść do wytworzenia przeciwciał neutralizujących cz. IX (inhibitorów cz. IX); objawem świadczącym o obecności inhibitorów jest niewystarczająca odpowiedź kliniczna na leczenie. Rzadko: reakcje nadwrażliwości lub reakcje alergiczne (w tym obrzęk naczynioruchowy, pieczenie i kłucie w miejscu infuzji, dreszcze, zaczerwienienie, pokrzywka uogólniona, ból głowy, niedociśnienie tętnicze, senność, nudności, niepokój, tachykardia, uczucie ucisku w klatce piersiowej, mrowienie, wymioty, świszczący oddech); reakcje te mogą ulegać progresji do ciężkiej anafilaksji, łącznie z wstrząsem anafilaktycznym (szczególnie u pacjentów z obecnością inhibitorów cz. IX). Bardzo rzadko: wytworzenie przeciwciał przeciwko białku chomika wraz ze związanymi z ich obecnością reakcjami nadwrażliwości.
Rixubis - interakcje
Nie zgłaszano żadnych interakcji preparatów zawierających nonakog gamma z innymi lekami.
Rixubis - dawkowanie
Dożylnie. Dawka i czas trwania terapii zastępczej zależy od ciężkości niedoboru cz. IX, umiejscowienia i nasilenia krwawienia, a także od stanu klinicznego pacjenta, jego wieku oraz parametrów farmakokinetycznych cz. IX takich, jak odzysk przyrostowy czy okres półtrwania. W trakcie leczenia należy wykonywać oznaczenia poziomu cz. IX w celu dobrania wielkości dawki oraz częstości wielokrotnych wstrzyknięć. Zwłaszcza w przypadku poważnych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest ścisłe monitorowanie terapii zastępczej za pomocą badań układu krzepnięcia (aktywność cz. IX w osoczu). Dawka określona na podstawie masy ciała może wymagać skorygowania u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Liczbę podanych jednostek cz. IX wyraża się w jednostkach międzynarodowych (j.m.) odwołujących się do aktualnego wzorca WHO dla leków zawierających cz. IX. Aktywność cz. IX w osoczu wyrażana jest wartością procentową (względem prawidłowego osocza ludzkiego) lub w j.m. (odwołujących się do międzynarodowego wzorca dla cz. IX w osoczu). 1 j.m. aktywności cz. IX jest równoważna zawartości cz. IX w 1 ml prawidłowego ludzkiego osocza. Dorośli i dzieci ≥12 lat. Leczenie doraźne. Obliczenie wymaganej dawki cz. IX opiera się na danych empirycznych, zgodnie z którymi 1 j.m. cz. IX/kg mc. podnosi aktywność cz. IX w osoczu o 0,9 j.m./dl (zakres wartości 0,5-1,4 j.m./dl) lub o 0,9% aktywności prawidłowej u pacjentów w wieku ≥12 lat. Wymaganą dawkę ustala się przy użyciu następującego wzoru (pacjenci w wieku ≥12 lat): wymagana liczba jednostek = masa ciała (kg) x pożądany wzrost cz. IX (% lub j.m./dl) x odwrotność obserwowanego odzysku (dl/kg). Dla odzysku przyrostowego o wartości 0,9 j.m./dl na j.m./kg dawkę oblicza się w następujący sposób: wymagana liczba jednostek = masa ciała (kg) x pożądany wzrost cz. IX (% lub j.m./dl) x 1,1 dl/kg. Dawka i częstość podawania powinny zawsze być ustalane zależnie od skuteczności klinicznej w określonym przypadku. W przypadku wystąpienia wymienionych poniżej zdarzeń krwotocznych aktywność cz. IX nie powinna spadać poniżej podanego poziomu (w % normy lub w j.m./dl) w odpowiednim okresie. Poniższe zalecenia można wykorzystać jako źródło wskazówek dotyczących dawkowania w epizodach krwawienia i zabiegach chirurgicznych. Wczesny wylew krwi do stawu lub krwawienie z mięśni bądź jamy ustnej - wymagany poziom cz. IX wynosi 20-40 (% lub j.m./dl): powtarzać wstrzyknięcia co 24 h, co najmniej 1 dzień, aż do ustąpienia krwawienia, na co wskazuje ustąpienie bólu lub zagojenie rany. Bardziej nasilony wylew krwi do stawu, krwawienie z mięśni lub krwiak - wymagany poziom cz. IX wynosi 30-60 (% lub j.m./dl): powtarzać wstrzyknięcia co 24 h przez 3-4 dni lub dłużej, aż do ustąpienia bólu i ostrego upośledzenia funkcji. Krwawienia zagrażające życiu - wymagany poziom cz. IX wynosi 60-100 (% lub j.m./dl): powtarzać wstrzyknięcia co 8-24 h, aż do ustąpienia zagrożenia. Drobny zabieg chirurgiczny, w tym ekstrakcja zęba - wymagany poziom cz. IX wynosi 30-60 (% lub j.m./dl): powtarzać wstrzyknięcia co 24 h, co najmniej 1 dzień, aż do zagojenia rany. Poważny zabieg chirurgiczny - wymagany poziom cz. IX wynosi 80-100 (% lub j.m./dl), w okresie przed- i pooperacyjnym: powtarzać wstrzyknięcie co 8-24 h do czasu odpowiedniego zagojenia rany, następnie kontynuować leczenie co najmniej przez 7 kolejnych dni, w celu utrzymania aktywności cz. IX w granicach 30-60 (% lub j.m./dl). Profilaktyka. W długotrwałej profilaktyce krwawień u pacjentów z ciężką hemofilią B zazwyczaj stosowane dawki wynoszą 40-60 j.m. cz. IX/kg mc. podawanych co 3-4 dni u pacjentów w wieku ≥12 lat. W niektórych przypadkach, zależnie od farmakokinetyki czynnika oraz wieku, fenotypu krwawienia i aktywności fizycznej danego pacjenta, konieczne może być stosowanie krótszych odstępów między dawkami lub większych dawek. Dzieci w wieku <12 lat. Leczenie doraźne. Obliczenie wymaganej dawki cz. IX opiera się na danych empirycznych, zgodnie z którymi 1 j.m. cz. IX/kg mc. podnosi aktywność cz. IX w osoczu o 0,7 j.m./dl (zakres wartości 0,31-1,0 j.m./dl) lub o 0,7% aktywności prawidłowej u pacjentów w wieku <12 lat. Wymaganą dawkę ustala się przy użyciu następującego wzoru (pacjenci w wieku <12 lat): wymagana liczba jednostek = masa ciała (kg) x pożądany wzrost cz. IX (% lub j.m./dl) x odwrotność obserwowanego odzysku (dl/kg). Dla odzysku przyrostowego o wartości 0,7 j.m./dl na j.m./kg dawkę oblicza się w następujący sposób: wymagana liczba jednostek = masa ciała (kg) x pożądany wzrost czynnika IX (% lub j.m./dl) x 1,4 dl/kg. Jako źródło wskazówek dotyczących dawkowania w epizodach krwawienia i zabiegach chirurgicznych można stosować powyżej przedstawione zalecenia dla pacjentów dorosłych. Profilaktyka. Zazwyczaj stosowane dawki wynoszą 40-80 j.m. cz. IX/kg mc. podawanych co 3-4 dni u pacjentów w wieku <12 lat. W niektórych przypadkach, zależnie od farmakokinetyki czynnika oraz wieku, fenotypu krwawienia i aktywności fizycznej danego pacjenta, konieczne może być stosowanie krótszych odstępów między dawkami lub większych dawek. Sposób podania. Lek należy podawać dożylnie, po uprzedniej rekonstytucji w dostarczonym rozpuszczalniku (woda do wstrzykiwań). Podać w ciągu 3 h po rekonstytucji. Należy używać wyłącznie dostarczonych przez producenta elementów. Szybkość wstrzykiwania należy ustalić na poziomie zapewniającym pacjentowi komfort i nie przekraczać 10 ml/min. Nie podawać w infuzji ciągłej.
Rixubis - uwagi
Preparat nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
