Reklama
Epanutin Parenteral - skład
1 ampułka 5 ml zawiera 250 mg fenytoiny sodowej co odpowiada 230 mg fenytoiny. Preparat zawiera glikol propylenowy, etanol 96%, sód.
Reklama
Epanutin Parenteral - działanie
Pochodna hydantoiny o działaniu przeciwdrgawkowym. Stabilizuje błonę komórkową, wpływa na transport jonów sodowych, wapniowych i potasowych. Hamuje rozprzestrzenianie się korowych wyładowań ogniskowych, przez co zapobiega uogólnianiu się napadu drgawkowego; podwyższa próg drgawkowy. Znosi fazę toniczną, nie wpływa natomiast na fazę kloniczną drgawek. W dawkach terapeutycznych nie ma właściwości uspokajających, działa natomiast przeciwarytmicznie. Po podaniu dożylnym zaczyna działać po około 20 min; T0,5 wynosi 10-15 h. Z białkami osocza wiąże się w 40-45%. Metabolizowana w wątrobie, wydalana z moczem i kałem w postaci metabolitów.
Reklama
Epanutin Parenteral - wskazania
Stan padaczkowy lub powtarzające się w krótkich odstępach napady padaczkowe. Zapobieganie drgawkom po zabiegach neurochirurgicznych i/lub urazach głowy. Ostre zaburzenia rytmu serca, np. w przypadku leczenia zagrażających życiu komorowych zaburzeń rytmu serca lub zaburzeń rytmu serca w przebiegu zatrucia glikozydami naparstnicy, przy znieczuleniu ogólnym, operacjach kardiochirurgicznych, podczas cewnikowania serca oraz defibrylacji elektrycznej. Fenytoinę stosuje się, gdy nie nastąpiła poprawa kliniczna po podaniu innego leku przeciwarytmicznego, lub gdy istnieje jakikolwiek czynnik, który nie pozwala na podanie innego preparatu. Fenytoina nie wykazuje zwiększenia przeżywalności u pacjentów z komorowymi zaburzeniami rytmu serca.
Reklama
Epanutin Parenteral - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki leku lub inne hydantoiny. Bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy IIst. i IIIst., zespół Adamsa-Stokes`a. Jednoczesne podawanie z delawirdyną (ze względu na możliwość utraty odpowiedzi wirologicznej oraz wykształcenia oporności na delawirdynę lub na leki z grupy nienuklezydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy). Ze względu na wysokie pH roztworu nie należy podawać leku do tętnicy.
Reklama
Epanutin Parenteral - ostrzeżenia
Ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku lub ciężko chorych - częściej narażone są na ciężkie powikłania związane ze zbyt szybkim podaniem produktu lub zbyt dużą jego dawką. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów w okresie pierwszych 3 mies. po zawale mięśnia sercowego oraz u pacjentów z ograniczoną wydolnością serca (objętość wyrzutowa lewej komory poniżej 35%). Ostrożnie stosować u pacjentów z niedociśnieniem. Ostrożnie stosować u pacjentów z przebytym poważnym uszkodzeniem komórek krwi i szpiku kostnego. U pacjentów przyjmujących leki przeciwdrgawkowe, w tym fenytoinę, zgłaszano zespół nadwrażliwości (HSS) lub osutkę polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS) potencjalnie zagrażające życiu. Początkowe objawy mogą przypominać ostrą infekcję wirusową i pojawiają się zazwyczaj się 2-4 tyg. od pierwszej ekspozycji na lek. Pacjentami o podwyższonym ryzyku wystąpienia HSS/DRESS są osoby rasy czarnej, u których zespół ten już kiedyś wystąpił, lub wystąpił w ich rodzinie, oraz pacjenci z obniżoną odpornością. Fenytoina może powodować rzadkie, ale zagrażające życiu ciężkie skórne działania niepożądane dotyczące skóry (SCAR) (np. ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) i zespół DRESS). W takich przypadkach lek należy odstawić i nigdy więcej nie podawać. Jeżeli wysypka jest łagodniejsza (odropodobna lub płonicopodobna) leczenie można ponowić po zupełnym ustąpieniu wysypki. Istnieją ograniczone dowody, że obecności ludzkiego antygenu leukocytarnego HLA-B*1502 może być czynnikiem ryzyka dla rozwoju zespołu Stevensa-Johnsona lub toksyczno-martwiczego oddzielania się naskórka u pacjentów pochodzenia azjatyckiego, przyjmujących fenytoinę. U pacjentów HLA-B*1502 pozytywnych należy rozważyć leczenie alternatywnymi środkami o podobnej dostępności. Dane pochodzące z literatury wskazują, że jednoczesne przyjmowanie fenytoiny, napromieniowanie czaszki i zmniejszanie dawek kortykosteroidów może być związane z wystąpieniem rumienia wielopostaciowego i (lub) zespołu Stevensa-Johnsona lub toksyczno-martwiczego oddzielania się naskórka. Fenytoina nie jest skuteczna w leczeniu napadów nieświadomości (petit mal). Jeżeli występują jednocześnie napady toniczno-kloniczne (typu grand mal) oraz napady nieświadomości (typu petit mal) konieczne jest zastosowanie leczenia skojarzonego. U pacjentów leczonych fenytoiną zgłaszano przypadki obrzęku naczynioruchowego. Stosowanie fenytoiny należy natychmiast przerwać, jeśli u pacjenta wystąpią objawy obrzęku naczynioruchowego, takie jak obrzęk twarzy, jamy ustnej oraz górnych dróg oddechowych. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być zmniejszenie dawki podtrzymującej, aby zapobiec kumulacji preparatu i toksyczności. Fenytoina nie jest wskazana w leczeniu napadów spowodowanych hipoglikemią lub innymi zaburzeniami metabolitycznymi (może wpływać na metabolizm glukozy i hamować uwalnianie insuliny). Zaleca się zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z cukrzycą. Ryzyko hepatotoksyczności i innych reakcji nadwrażliwości na fenytoinę może być większe u pacjentów rasy czarnej. U pacjentów z chorobami nerek lub wątroby oraz u pacjentów z hipoalbuminemią należy zachować ostrożność podczas interpretacji całkowitego stężenia fenytoiny w osoczu, ze względu na zwiększoną frakcję niezwiązanej fenytoiny. Stężenie niezwiązanej fenytoiny może być zwiększone także u pacjentów z hiperbilirubinemią. W tych populacjach pacjentów bardziej użyteczne mogą być informacje na temat stężenia fenytoiny niezwiązanej. Lek może nasilać objawy u osób chorujących na porfirię. Należy monitorować pacjentów pod kątem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych. 5 ml roztworu zawiera 400,0 mg 96% etanolu. Lek jest szkodliwy dla osób uzależnionych od alkoholu. Stężenie alkoholu we krwi może różnić się w zależności od wskazania i populacji; podanie dawki nasycającej wynoszącej 15 mg/kg mc. osobie dorosłej o mc. 70 kg spowodowałoby narażenie na etanol wynoszące 24 mg/kg mc., co może zwiększyć stężenie alkoholu we krwi o ok. 4,0 mg/100 ml; podanie dawki nasycającej wynoszącej 20 mg/kg mc. dziecku o mc. 25 kg spowodowałoby narażenie na etanol wynoszące 32 mg/kg mc., co może zwiększyć stężenie alkoholu we krwi o ok. 5,3 mg/100 ml. Preparat zawiera 2,072 g glikolu propylenowego w 5 ml roztworu. Podanie dawki glikolu propylenowego wynoszącej 1 mg/kg mc./dobę niemowlętom w wieku <4 tyg. oraz dawki 50 mg/kg mc./dobę dzieciom w wieku <5 lat jednocześnie z jakimkolwiek substratem dehydrogenazy alkoholowej, na przykład etanolem, w tym innymi lekami zawierającymi glikol propylenowy, może spowodować ciężkie działania niepożądane u noworodków oraz działania niepożądane u dzieci w wieku <5 lat. W związku z tym u każdego pacjenta indywidualnie należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka. Biorąc pod uwagę ilość glikolu propylenowego zawartą w każdych 5 ml roztworu preparatu, dawka nasycająca fenytoiny wynosząca 20 mg/kg mc. podana pacjentowi pediatrycznemu w leczeniu stanu padaczkowego będzie zawierała 165,6 mg/kg mc. glikolu propylenowego. U każdego pacjenta należy indywidualnie ocenić bilans korzyści i ryzyka. Przyjmowanie glikolu propylenowego w ilości 50 mg/kg mc./dobę może stwarzać dodatkowe zagrożenia u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Z tego powodu preparatu nie należy stosować w tej populacji, chyba że inne metody leczenia są nieskuteczne albo nie są tolerowane przez pacjentkę. Długotrwałe stosowanie (>24 h) może spowodować toksyczne działanie glikolu propylenowego (w tym hemolizę, depresję ośrodkowego układu nerwowego, hiperosmolalność, kwasicę mleczanową i niewydolność nerek), zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby w wywiadzie albo w przypadku jednoczesnego stosowania z innymi lekami zawierającymi glikol propylenowy lub substratem dehydrogenazy alkoholowej. Pacjentów należy monitorować pod kątem występowania toksycznego działania glikolu propylenowego, w tym należy u nich wykonywać pomiar luki osmolarnej i anionowej i (lub) stężenia kwasu mlekowego. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby powinni pozostawać pod kontrolą lekarza z powodu rożnych działań niepożądanych przypisywanych glikolowi propylenowemu stosowanemu w ilości wynoszącej 50 mg/kg mc./dobę, takich jak zaburzenia czynności nerek (ostra martwica kanalików nerkowych), ostra niewydolność nerek i zaburzenia czynności wątroby. W wyniku stosowania dużych dawek lub długotrwałego podawania glikolu propylenowego w ilości 500 mg/kg mc./dobę zgłaszano różne zdarzenia niepożądane. Preparat zawiera 22,04 mg (0,96 mmol) sodu w 5 ml roztworu.
Reklama
Epanutin Parenteral - ciąża
Zarówno czynnik genetyczny, jak i padaczka mogą prowadzić do wystąpienia wad rozwojowych u płodu w większym stopniu niż terapia lekowa. Większość kobiet w ciąży, stosujących leki przeciwdrgawkowe rodzi zdrowe dzieci. W przypadku pacjentek z ciężkimi napadami padaczki nie należy odstawiać leku, ponieważ jest duże prawdopodobieństwo wystąpienia stanu padaczkowego z towarzyszącym niedotlenieniem stanowiącym zagrożenie dla życia. W indywidualnych przypadkach można rozważyć odstawienie fenytoiny u kobiety z padaczką przed zajściem w ciążę lub podczas ciąży, jednak po przeanalizowaniu, czy zaprzestanie stosowania fenytoiny (a tym samym możliwe wystąpienie napadów padaczki) nie stanowi większego zagrożenia dla zarodka i płodu w porównaniu do działania leku. Leki przeciwdrgawkowe, w tym także fenytoina, mogą powodować wady rozwojowe u potomstwa u niewielkiej liczby pacjentów z padaczką (np. rozszczep warg/podniebienia, wady rozwojowe serca) - rola leku w takich przypadkach nie jest wyjaśniona. Fenytoina może być stosowana w okresie ciąży, szczególnie na początku, tylko w przypadkach, gdy według oceny lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Dodatkowo u dzieci, których matki otrzymywały fenytoinę i inne leki przeciwpadaczkowe, częściej odnotowywano płodowy zespół hydantoinowy (niedobór masy ciała, małogłowie, niedorozwój umysłowy). Cechy te często wiążą się z wewnątrzmacicznym zahamowaniem rozwoju płodu z innych przyczyn. U dzieci, których matkom podawano w okresie ciąży fenytoinę, odnotowano pojedyncze przypadki nowotworów złośliwych, w tym neuroblastomę. Zaobserwowano zwiększenie częstości występowania napadów drgawkowych podczas ciąży, co może być spowodowane zaburzeniem wchłaniania lub metabolizmu fenytoiny - zaleca się okresowe oznaczanie stężenia fenytoiny w surowicy, aby dostosować dawkowanie do stanu pacjentki. Po porodzie należy rozważyć powrót do dawkowania zalecanego przed okresem ciąży. Donoszono o występowaniu zaburzeń krzepnięcia krwi u noworodków, których matki przyjmowały fenytoinę. Skutecznym środkiem zapobiegawczym i leczniczym jest podanie witaminy K kobiecie przed porodem i noworodkowi po urodzeniu. Chociaż nie wykazano toksycznego wpływu glikolu propylenowego na reprodukcję lub rozwój potomstwa ani u zwierząt, ani u ludzi, może on przenikać do płodu i mleka ludzkiego; preparatu nie należy stosować w tej populacji, chyba że inne metody leczenia są nieskuteczne lub nie są tolerowane. Fenytoina w niewielkich ilościach przenika do mleka kobiecego - nie zaleca się stosowania w okresie karmienia piersią. W badaniach na zwierzętach fenytoina nie miała bezpośredniego wpływu na płodność.
Reklama
Epanutin Parenteral - efekty uboczne
Zaburzenia układu nerwowego: oczopląs, bezład ruchowy, niewyraźna mowa, zaburzona koordynacja, splątanie, parestezje, ospałość, zawroty głowy (pochodzenia błędnikowego), bezsenność, przemijająca nerwowość, drżenie mięśni, bóle głowy, senność, rzadkie przypadki dyskinez, w tym pląsawicy, dystonii, drżenia oraz grubofaliste trzepotanie rąk; obwodowa polineuropatia czuciowa (głównie u pacjentów długotrwale przyjmujących fenytoinę), napady toniczne, zaburzenia smaku. Zgłaszano również występowanie zaniku móżdżku, a działanie to było bardziej prawdopodobne u pacjentów, u których stosowano duże dawki fenytoiny i (lub) gdy fenytoinę stosowano przez długi okres czasu. Zaburzenia serca: asystolia/nagłe zatrzymanie krążenia, bradykardia, niedociśnienie, ciężkie reakcje kardiotoksyczne oraz przypadki zgonów z depresją przewodnictwa przedsionkowego i komorowego oraz migotaniem komór (ciężkie powikłania występują najczęściej u pacjentów w podeszłym wieku lub wyniszczonych chorobą). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej, śródpiersia: zaburzenia czynności układu oddechowego z zatrzymaniem akcji oddechowej włącznie; zapalenie płuc. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: reakcje nadwrażliwości, reakcje rzekomoanafilaktyczne, anafilaksja, miejscowe podrażnienie, stan zapalny oraz tkliwość, martwica oraz oddzielanie tkanki martwiczej od tkanki zdrowej po wstrzyknięciu podskórnym lub okołonaczyniowym; obrzęk, przebarwienia i ból występujące dystalnie od miejsca wstrzyknięcia. Zaburzenia skórne i tkanki podskórnej: objawy dermatologiczne, którym czasem towarzyszy gorączka, obejmują wysypki płonicopodobne lub odropodobne; rzadziej występują inne rodzaje zapalenia skóry; pęcherzowe złuszczające lub plamicze zapalenie skóry, toczeń rumieniowaty, AGEP; bardzo rzadko zespół Stevensa-Johnsona (SJS), martwica toksyczno-rozpływna naskórka (TEN). Zgłaszano przypadki pokrzywki. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: małopłytkowość, leukopenia, granulocytopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna z zahamowaniem czynności szpiku lub bez, makrocytoza, niedokrwistość megaloblastyczna, powiększenie węzłów chłonnych (miejscowe lub uogólnione), w tym łagodny przerost węzłów chłonnych, rzekomy chłoniak, choroba Hodgkina. Zaburzenia żołądka i jelit: ostra niewydolność wątroby, hepatotoksyczność, uszkodzenie wątroby, wymioty, nudności, zaparcia. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: zgrubienie rysów twarzy, powiększenie ust, przerost dziąseł, nadmierne owłosienie, zapalenie wielostawowe, rzadko choroba Peyroniego oraz przykurcz Dupuytrena; zmniejszenie gęstości mineralnej kości, osteopenia, osteoporoza oraz złamania u pacjentów w dłuterminowej terapii. Zaburzenia układu immunologicznego: zespół nadwrażliwości/osutka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (HSS/DRESS) w rzadkich przypadkach prowadzący do zgonu; toczeń rumieniowaty układowy, guzkowe zapalenie okołotętnicze oraz zaburzenia immunoglobulin. Zgłaszano przypadki obrzęku naczynioruchowego. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: śródmiąższowe zapalenie nerek. Preparat zawiera glikol propylenowy. W efekcie stosowania dużych dawek, około 500 mg/kg mc./dobę, lub długotrwałego podawania glikolu propylenowego zgłaszano różne zdarzenia niepożądane, w tym hiperosmolalność, kwasicę mleczanową, zaburzenia czynności nerek (ostrą martwicę kanalików nerkowych), ostrą niewydolność nerek, kardiotoksyczność (zaburzenia rytmu serca, hipotensję), zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego (depresję, śpiączkę, drgawki), depresję oddechową, duszność, zaburzenia czynności wątroby, reakcje hemolityczne (hemolizę wewnątrznaczyniową) i hemoglobinurię lub niewydolność wielonarządową. Z tego względu dawki większe niż 500 mg/kg mc./dobę można podawać dzieciom w wieku >5 lat wyłącznie po indywidualnym rozważeniu każdego przypadku. Działania niepożądane są zwykle odwracalne po zaprzestaniu stosowania glikolu propylenowego. W ciężkich przypadkach może być konieczna hemodializa. Wymagana jest kontrola lekarska. Profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży jest podobny do profilu u dorosłych. Hiperplazja dziąseł występuje częściej u dzieci i młodzieży oraz pacjentów nieutrzymujących odpowiedniej higieny jamy ustnej.
Epanutin Parenteral - interakcje
Substancje, które mogą zwiększać stężenie fenytoiny w surowicy krwi: alkohol w znacznych ilościach, leki przeciwbólowe/przeciwzapalne jak azapropazon, fenylobutazon, salicylany; halotan; leki przeciwbakteryjne (chloramfenikol, erytromycyna, izoniazyd, sulfadiazyna, sulfametyzol, sulfafenazol, sulfisoksazol, sulfonamidy), leki przeciwdrgawkowe (felbamat, okskarbazepina, walproinian sodu, sukcynoimidy, topiramat), leki przeciwgrzybicze (amfoterycyna B, flukonazol, itrakonazol, ketokonazol, mykonazol, worykonazol), leki przeciwnowotworowe (fluorouracyl, kapecytabina), benzodiazepiny/leki psychotropowe (chlorodiazepoksyd, diazepam, disulfiram, metylofenidat, trazodon, wiloksazyna), blokery kanału wapniowego/leki sercowo-naczyniowe (amiodaron, dikumarol, dilitiazem, nifedypina, tiklopidyna), cymetydyna, fluwastatyna, estrogeny, takrolimus, tolbutamid, omeprazol, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (fluoksetyna, fluwoksamina, sertralina). Substancje mogące zmniejszać stężenie fenytoiny w surowicy: przewlekle nadużywany alkohol, leki przeciwbakteryjne (ryfampina, cyproflokascyna), wigabatryna, leki przeciwnowotworowe jak bloemycyna, karboplatyna, cisplatyna, doksorubicyna, metotreksat; leki antywirusowe jak fosamprenawir, nelfinawir, rytonawir; teofilina, rezerpina, kwas foliowy, diazoksyd, dziurawiec (nie należy stosować równocześnie z fenytoiną). Substancje o zmiennym wpływie – zmniejszające lub zwiększające stężenie fenytoiny: cyprofloksacyna, leki przeciwdrgawkowe jak karbamazepina, fenobarbital, walproinian sodu, kwas walproinowy; leki psychotropowe jak chlorodiazepoksyd, diazepam, fenotiazyna. Substancje, których stężenie w osoczu i/lub działanie może być przez fenytoinę zmienione: leki przeciwbakteryjne jak doksycyklina, ryfampina, tetracyklina; leki przeciwdrgawkowe jak karbamazepina, lamotrygina, fenobarbital, walproinian sodu, kwas walproinowy; leki przeciwgrzybicze jak azole, pozakonazol, worykonazol, leki przeciwpasożytnicze jak albendazol, prazykwantel; teniposyd; leki antywirusowe jak delawirdyna, efawirenz, fosamprenawir, indynawir, lopinawir/rytonawir, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir; teofilina; blokery kanału wapniowego/leki sercowo-naczyniowe jak digitoksyna, digoksyna, meksyletyna, nikardypina, nimodypina, nisoldypina, kwinidyna, werapamil; warfaryna; furosemid; inhibitory reduktazy HMG-CoA jak atorwastatyna, fluwastatyna, symwastatyna; estrogeny i doustne środki antykoncepcyjne; dizoksyd; leki zwiotczające mięśnie jak alkuronium, cisatrakurium, pankuronium, rokuronium, wekuronium; metadon; doustne leki przeciwcukrzycowe jak chloropropamid, gliburyd, tolbutamid; leki psychotropowe/przeciwdepresyjne jak klozapina, paroksetyna, kwatiapina, sertralina; witamina D.
Epanutin Parenteral - dawkowanie
Dożylnie. Konieczne jest monitorowanie zapisu EKG, ciśnienia tętniczego krwi, stanu naurologicznego oraz regularne badanie stężenia fenytoiny we krwi pacjenta. Należy prowadzić obserwację w kierunku objawów depresji oddechowej. Pozajelitowy bolus fenytoiny należy podawać z prędkością nie przekraczającą 50 mg/min u osób dorosłych, do dużej żyły, igłą dużego kalibru lub przez cewnik dożylny. W celu podania we wlewie lek należy rozcieńczyć w 50-100 ml fizjologicznego roztworu soli, z końcowym stężeniem fenytoiny w roztworze nie przekraczającym 10 mg/ml. Ze względu na powolne tempo podawania fenytoiny, do szybkiej kontroli napadów będą zwykle potrzebne inne procedury, m.in. równoczesne podawanie dożylnie benzodiazepiny albo dożylnego, krótko działającego barbituranu. Stan padaczkowy lub powtarzające się w krótkich odstępach napady padaczkowe. Dorośli i młodzież od 13 lat: dawka początkowa – 1 ampułka (230 mg fenytoiny) dożylnie z maksymalną prędkością 0,5 ml/min. Gdyby drgawki nie ustąpiły po 20-30 min dawkę można powtórzyć. Po ustąpieniu drgawek można podawać dożylnie 230 mg fenytoiny co 1,5-6 h. W celu uzyskania szybkiego nasycenia lekiem można podać maksymalną dawkę dobową 17 mg/kg mc. Dzieci do 12 lat: w pierwszej dobie maksymalna dawka dobowa wynosi 30 mg/kg mc., w drugiej dobie 20 mg/kg mc., w trzeciej 10 mg/kg mc. U noworodków lek należy wstrzykiwać powoli dożylnie w dawce 1 do 3 mg/kg mc./min, a u dzieci w dawce 1 do 3 mg/kg mc./min lub 50 mg/min, cokolwiek podawane jest wolniej. Lek zawiera 2,072 g glikolu propylenowego w 5 ml roztworu. W związku z tym dawka nasycająca fenytoiny wynosząca 20 mg/kg mc. zawiera 165,6 mg/kg mc. glikolu propylenowego. U noworodków i niemowląt w wieku 1 roku lub młodszych może to powodować działania niepożądane. Zapobieganie drgawkom po zabiegach neurochirurgicznych i/lub urazach głowy. Dorośli i młodzież od 13 lat: 1-2 ampułki tj. 230-460 mg fenytoiny na dobę dożylnie z maksymalną prędkością 0,5 ml/min. Dzieci do 12 lat: 5-6 mg/kg mc. z szybkością wstrzykiwania zmniejszoną odpowiednio do masy ciała i wieku dziecka. Lek zawiera 2,072 g glikolu propylenowego w 5 ml roztworu. W związku z tym dawka nasycająca fenytoiny wynosząca 20 mg/kg mc. zawiera 165,6 mg/kg mc. glikolu propylenowego. U noworodków i niemowląt w wieku 1 roku lub młodszych może to powodować działania niepożądane. Ostre zaburzenia rytmu serca (tylko w sytuacjach wymagających nagłej pomocy): dawka 3,5-5 mg/kg mc dożylnie z prędkością 30-50 mg/min. W razie potrzeby dawkę można powtórzyć. Zazwyczaj wystarczająca jest całkowita dawka dobowa 700-1000 mg. Czas trwania terapii zależy od choroby podstawowej i jej przebiegu. Jest on nieograniczony, pod warunkiem, że lek jest dobrze tolerowany. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku klirens fenytoiny jest nieznacznie zmniejszony, dlatego mogą być wymagane mniejsze dawki lub zmniejszona częstość podawania leku. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być zmniejszenie dawki podtrzymującej, aby zapobiec kumulacji preparatu i toksyczności. Ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku lub ciężko chorych – częściej narażone są na ciężkie powikłania związane ze zbyt szybkim podaniem produktu lub zbyt dużą jego dawką.
Epanutin Parenteral - uwagi
Fenytoina wywiera znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W początkowym okresie stosowania fenytoiny, przy przyjmowaniu preparatu w większych dawkach i (lub) w skojarzeniu z innymi lekami wpływającymi na funkcjonowanie OUN, zdolność reagowania na bodźce może być upośledzona w takim stopniu, że niezależnie od choroby podstawowej, może dojść do pogorszenia zdolności do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, zwłaszcza przy jednoczesnym spożywaniu alkoholu. Jeśli konieczne jest zmniejszenie dawki, odstawienie preparatu lub zastąpienie go alternatywnym należy dokonywać tego stopniowo. Nagłe odstawienie może spowodować wystąpienie lub nasilenie drgawek i stanu padaczkowego. Fenytoina może powodować niewielkie zmniejszenie stężeń w surowicy całkowitej i wolnej tyroksyny, prawdopodobnie na skutek nasilenia metabolizmu obwodowego. Zmiany te nie powodują klinicznej niedoczynności tarczycy i nie wpływają na stężenie krążącego TSH. Tyroksyna może być zatem stosowana w rozpoznawaniu niedoczynności tarczycy u pacjentów przyjmujących fenytoinę. Fenytoina nie zaburza wyników testów stosowanych w rozpoznawaniu niedoczynności tarczycy. Fenytoina może powodować zmniejszenie stężenia w surowicy jodu związanego z białkiem (PBI). Może jednak powodować zmniejszenie stężenia deksametazonu lub metopironu. Fenytoina może powodować zwiększenie stężenia w surowicy glukozy, fosfatazy alkalicznej, gamma-glutamylotranspeptydazy oraz zmniejszenie stężenia wapnia i kwasu foliowego. Zaleca się oznaczanie co 6 miesięcy stężenia folanu w surowicy, a w razie potrzeby podawanie kwasu foliowego. Fenytoina może wpływać na wyniki badania w kierunku cukrzycy. Leku nie wolno mieszać z innymi roztworami, ponieważ powoduje to krystalizację fenytoiny.
