Reklama
Targocid - skład
1 fiolka zawiera 200 mg lub 400 mg teikoplaniny, co odpowiada nie mniej niż 200 000 j.m. lub 400 000 j.m. Po rozpuszczeniu proszku roztwór będzie zawierać 200 mg lub 400 mg teikoplaniny w 3 ml.
Reklama
Targocid - działanie
Antybiotyk glikopeptydowy. Teikoplanina hamuje wzrost tlenowych i beztlenowych bakterii Gram-dodatnich poprzez wpływ na biosyntezę ściany komórkowej w miejscu odmiennym niż działają antybiotyki β-laktamowe. Gatunki zwykle wrażliwe: tlenowe bakterie Gram-dodatnie - Corynebacterium jeikeium, Enterococcus faecalis Staphylococcus aureus (w tym MRSA), Streptococcus agalactiae, Streptococcus dysgalactiae subsp. equisimilis (gupa C i G paciorkowców), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, paciorkowce grupy viridans; beztlenowe bakterie Gram-dodatnie - Clostridium difficile, Peptostreptococcus spp. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: tlenowe bakterie Gram-dodatnie - Enterococcus faecium, Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Staphylococcus hominis. Gatunki o oporności naturalnej: wszystkie bakterie Gram-ujemne; inne bakterie - Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Legionella pneumophila, Mycoplasma spp. Po podaniu domięśniowym biodostępność teikoplaniny wynosi ok. 90%. Z białkami surowicy ludzkiej wiąże się w 87,6-90,8%. Jest obecna głównie w płucach, mięśniu sercowym oraz kościach; słabo przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. W niewielkim stopniu jest metabolizowana. Wydala się głównie z moczem w postaci niezmienionej. Nie jest usuwana podczas hemodializy. T0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosi 100-170 h.
Reklama
Targocid - wskazania
Leczenie pozajelitowe następujących zakażeń u dorosłych i dzieci od momentu urodzenia: zakażenia skóry i tkanek miękkich z powikłaniami, zakażenia kości i stawów, szpitalne zapalenie płuc, pozaszpitalne zapalenie płuc, zakażenia dróg moczowych z powikłaniami, infekcyjne zapalenie wsierdzia, zapalenie otrzewnej związane z ciągłą ambulatoryjną dializą otrzewnową (CAPD), bakteriemia występująca w związku z jednym z powyższych wskazań. Preparat jest również wskazany jako alternatywne leczenie doustne biegunki i zapalenia jelita grubego, związanych z zakażeniem Clostridium difficile. Jeśli to wskazane, teikoplaninę należy podawać w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Targocid - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub substancję pomocniczą.
Reklama
Targocid - ostrzeżenia
Ostrożnie stosować u pacjentów z nadwrażliwością na wankomycynę, ponieważ może wystąpić nadwrażliwość krzyżowa, w tym zakończony zgonem wstrząs anafilaktyczny. Jeśli wystąpi reakcja nadwrażliwości na teikoplaninę, należy natychmiast przerwać leczenie i wdrożyć odpowiednie działania ratunkowe. Stwierdzone w wywiadzie wystąpienie "zespołu czerwonego człowieka” po podaniu wankomycyny nie jest przeciwwskazaniem do stosowania preparatu. Rzadko (nawet podczas podania pierwszej dawki) obserwowano zespół czerwonego człowieka. Zatrzymanie lub spowolnienie infuzji może spowodować ustąpienie tych reakcji. Reakcje związane z infuzją mogą być ograniczone, jeśli dawka dobowa nie jest podawana we wstrzyknięciu, ale w 30-minutowej infuzji. Jeśli występują objawy zespołu Stevensa-Johnsona lub toksycznego martwiczego oddzielania naskórka leczenie teikoplaniną należy natychmiast przerwać. Teikoplanina nie jest ona odpowiednia do stosowania w monoterapii niektórych rodzajów zakażeń, chyba że patogen jest już określony i oznaczona jest jego wrażliwość lub istnieje duże podejrzenie, że najbardziej prawdopodobny patogen będzie wrażliwy na leczenie teikoplaniną. W racjonalnym stosowaniu teikoplaniny należy wziąć pod uwagę spektrum działania przeciwbakteryjnego, profil bezpieczeństwa i przydatność standardowego leczenia przeciwbakteryjnego w leczeniu konkretnego pacjenta. Na tej podstawie można się spodziewać, że w większości przypadków teikoplaninę będzie można stosować w leczeniu ciężkich zakażeń u pacjentów, dla których standardowe działanie przeciwbakteryjne jest uważane za nieodpowiednie. W schemacie podawania dawki nasycającej - jeśli teikoplaninę podaje się w dawkach 12 mg/kg mc. 2 razy na dobę, należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy niepożądane, ponieważ dane dotyczące bezpieczeństwa są ograniczone. W ramach tego schematu, oprócz zalecanego okresowego badania hematologicznego, należy kontrolować wartości stężenia kreatyniny we krwi. Teikoplaniny nie należy podawać dokomorowo. W czasie teikoplaniną leczenia zaleca się okresowe badania hematologiczne, w tym pełną morfologię krwi. Pacjentów z niewydolnością nerek i (lub) otrzymujących teikoplaninę w skojarzeniu lub kolejno z innymi lekami o znanym działaniu nefrotoksycznym (aminoglikozydy, kolistyna, amfoterycyna B, cyklosporyna i cisplatyna) należy dokładnie kontrolować, w tym wykonywać badanie słuchu. U pacjentów z niewydolnością nerek dawkę teikoplaniny należy zmodyfikować. Pacjentów, u których w trakcie leczenia teikoplaniną rozwinęły się objawy zaburzeń słuchu lub uszkodzenia ucha wewnętrznego, należy dokładnie badać i kontrolować, zwłaszcza podczas długotrwałego leczenia oraz jeśli występuje niewydolność nerek. Pacjentów otrzymujących teikoplaninę w skojarzeniu lub kolejno z innymi lekami o znanym działaniu neurotoksycznym i ototoksycznym (aminoglikozydy, cyklosporyna, cisplatyna, furosemid i kwas etakrynowy) należy dokładnie kontrolować i jeśli nastąpi pogorszenie słuchu, ocenić korzyści z zastosowania teikoplaniny. Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania teikoplaniny pacjentom, u których konieczne jest skojarzone leczenie lekami o działaniu ototoksycznym i (lub) nefrotoksycznym. Zaleca się regularne badania hematologiczne, badania czynności wątroby i nerek.
Reklama
Targocid - ciąża
Nie stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Nie można wykluczyć ryzyka uszkodzenia ucha wewnętrznego i nerek płodu. Nie wiadomo czy teikoplanina jest wydzielana z mlekiem kobiet karmiących piersią - należy podjąć decyzję o kontynuacji lub przerwaniu karmienia piersią bądź kontynuacji lub przerwania stosowania teikoplaniny, uwzględniając korzyści płynące dla dziecka z karmienia piersią oraz korzyści podawania teikoplaniny matce. Badania dotyczące reprodukcji u zwierząt nie wykazały zaburzeń płodności.
Reklama
Targocid - efekty uboczne
Często: rumień, wysypka, świąd, ból, gorączka. Niezbyt często: eozynofilia, małopłytkowość, leukopenia, anafilaksja, zawroty głowy, ból głowy, głuchota, utrata słuchu, szumy uszne, zaburzenia przedsionkowe, zapalenie żył, skurcz oskrzeli, nudności, wymioty, biegunka, zwiększenie aktywności aminotransferaz i fosfatazy alkalicznej we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Rzadko: ropień, zespół czerwonego człowieka (zaczerwienienie górnej części ciała). Częstość nieznana: ropień w miejscu wstrzyknięcia, nadkażenie, agranulocytoza, neutropenia, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS), wstrząs anafilaktyczny, drgawki, zakrzepowe zapalenie żył, obrzęk naczynioruchowy, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, złuszczające zapalenie skóry, pokrzywka, niewydolność nerek (w tym ostra niewydolność nerek), dreszcze.
Targocid - interakcje
Roztwory teikoplaniny i aminoglikozydów wykazują niezgodności, dlatego zabronione jest ich mieszanie przed wstrzyknięciem. Oba roztwory wykazują zgodność w płynie dializacyjnym i można je podawać razem podczas leczenia zapalenia otrzewnej związanego z ciągłą ambulatoryjną dializą otrzewnową. Teikoplaninę należy stosować ostrożnie w skojarzeniu lub kolejno z innymi lekami o działaniu nefro- lub ototoksycznym: aminoglikozydami, kolistyną, amfoterycyną B, cyklosporyną, cisplatyną, furosemidem i kwasem etakrynowym (jednak nie ma dowodów synergicznej toksyczności podczas stosowania w skojarzeniu z teikoplaniną). W badaniach klinicznych nie stwierdzono niekorzystnych interakcji teikoplaniny z innymi antybiotykami, lekami przeciwnadciśnieniowymi, znieczulającymi, nasercowymi lub przeciwcukrzycowymi.
Targocid - dawkowanie
Dożylnie lub domięśniowo. Stężenia teikoplaniny należy monitorować w stanie stacjonarnym po zakończeniu podawania dawki nasycającej, w celu potwierdzenia, że zostało osiągnięte minimalne stężenie w surowicy: w większości zakażeń bakteriami Gram-dodatnimi, minimalne stężenia teikoplaniny wynoszą co najmniej 10 mg/l, jeśli pomiar wykonano metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej (HPLC) lub co najmniej 15 mg/l, jeśli zastosowano metodę immunofluorescencji w świetle spolaryzowanym (FPIA); w zapaleniu wsierdzia i innych ciężkich zakażeniach, minimalne stężenia teikoplaniny to 15-30 mg/l podczas pomiarów metodą HPLC lub 30-40 mg/l, jeśli mierzono metodą FPIA. Aby zapewnić stabilność tych stężeń podczas leczenia podtrzymującego, kontrolę minimalnych stężeń teikoplaniny w osoczu można wykonywać co najmniej raz w tyg. Dorośli (w tym pacjenci w podeszłym wieku) i dzieci >12 lat. Docelowe stężenia minimalne w dniach 3-5 oraz docelowe stężenia minimalne w czasie leczenia podtrzymującego zostały zmierzone za pomocą FPIA. W infekcyjnym zapaleniu wsierdzia odpowiedni jest zwykle co najmniej 21-dniowy czas leczenia. Leczenia nie należy prowadzić dłużej niż 4 miesiące. Leczenie skojarzone - teikoplanina ma ograniczone spektrum działania przeciwbakteryjnego (bakterie Gram-dodatnie). Nie jest ona odpowiednia do stosowania w monoterapii w niektórych rodzajach zakażeń, chyba że patogen jest już określony i oznaczona jest jego wrażliwość lub istnieje duże podejrzenie, że najbardziej prawdopodobny patogen (patogeny) będzie wrażliwy na leczenie teikoplaniną. Dawkę należy dostosować do masy ciała, niezależnie od masy ciała pacjenta. Zakażenia skóry i tkanek miękkich z powikłaniami. Zapalenie płuc. Zakażenia dróg moczowych z powikłaniami. Dawka nasycająca: 6 mg/kg mc. dożylnie lub domięśniowo 3 razy, co 12 h; docelowe stężenia minimalne w dniach 3-5 powinny wynieść >15 mg/l. Dawka podtrzymująca: 6 mg/kg mc. dożylnie lub domięśniowo raz na dobę; docelowe stężenia minimalne powinny wynieść >15 mg/l raz na tydzień. Zakażenia kości i stawów. Dawka nasycająca: 12 mg/kg mc. dożylnie 3-5 razy, co 12 h; docelowe stężenia minimalne w dniach 3-5 powinny wynieść >20 mg/l. Dawka podtrzymująca: 12 mg/kg mc. dożylnie lub domięśniowo raz na dobę; docelowe stężenia minimalne powinny wynieść >20 mg/l. Infekcyjne zapalenie wsierdzia. Dawka nasycająca: 12 mg/kg mc. dożylnie 3-5 razy, co 12 h; docelowe stężenia minimalne w dniach 3-5 powinny wynieść 30-40 mg/l. Dawka podtrzymująca: 12 mg/kg mc. dożylnie lub domięśniowo raz na dobę; docelowe stężenia minimalne powinny wynieść >30 mg/l. Biegunka i zapalenie jelita grubego związane z zakażeniem Clostridium difficile: 100-200 mg podawane doustnie 2 razy na dobę przez 7-14 dni. Pacjenci z niewydolnością nerek. Modyfikacja dawki nie jest konieczna do 4. dnia leczenia, kiedy to dawkowanie należy dostosować w celu utrzymania minimalnego stężenia w surowicy, wynoszącego co najmniej 10 mg/l mierzonego metodą HPLC lub co najmniej 15 mg/l mierzonego metodą FPIA. Po 4. dniu leczenia: w lekkiej i umiarkowanej niewydolności nerek (klirens kreatyniny 30-80 ml/min) dawkę podtrzymującą należy zmniejszyć o połowę, podając całą dawkę co 2. dzień lub połowę tej dawki raz na dobę; w ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) oraz u pacjentów hemodializowanych: dawkę należy zmniejszyć do 1/3 zwykle stosowanej dawki, podając jednostkową dawkę początkową co 3. dzień lub 1/3 tej dawki raz na dobę. Ciągła ambulatoryjna dializa otrzewnowa. Po dożylnym podaniu pojedynczej dawki nasycającej 6 mg/kg mc., w 1. tyg. podaje się 20 mg/l do worka z roztworem do dializy, w 2. tyg. 20 mg/l do co 2. worka, a następnie w 3. tyg. 20 mg/l do worka pozostawianego na noc. Teikoplanina nie jest usuwana podczas hemodializy. Dzieci. Noworodki i niemowlęta do 2 miesięcy: dawka nasycająca - pojedyncza dawka 16 mg/kg mc. podana dożylnie w infuzji 1. dnia leczenia; dawka podtrzymująca - pojedyncza dawka 8 mg/kg mc. dożylnie w infuzji raz na dobę. Od 2 miesięcy do 12 lat: dawka nasycająca - pojedyncza dawka 10 mg/kg mc. podana dożylnie co 12 h, powtarzana 3 razy; dawka podtrzymująca - pojedyncza dawka 6-10 mg/kg mc. podana dożylnie raz na dobę. Sposób podania. Dożylnie lub domięśniowo. Dożylnie można podać roztwór we wstrzyknięciu trwającym 3-5 min albo w 30-minutowej infuzji. U noworodków podawać tylko w infuzji. Doustnie tylko w biegunce i zapaleniu jelita grubego związanego z zakażeniem Clostridium difficile.
Targocid - uwagi
Preparat wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci, u których wystąpią zawroty i ból głowy, nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.
