Timonil

Timonil - skład

5 ml zawiesiny zawiera 100 mg karbamazepiny. 1 tabl. zawiera 200 mg. 1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 150 mg karbamazepiny.

Timonil - działanie

Lek przeciwpadaczkowy. Główny mechanizm działania karbamazepiny polega na zmianie zdolności neuronu do wywoływania potencjałów czynnościowych o wysokiej częstotliwości. Ogranicza utrzymujące się, powtarzające się potencjały czynnościowe o wysokiej częstotliwości kanałów sodowo-zależnych poprzez inaktywację kanałów sodowych, powodując czynnościowo- i potencjałozależny blok kanałów sodowych. Ponadto hamuje przewodzenie synaptyczne poprzez działanie na presynaptyczne kanały sodowe, przez co zmniejsza aktywność potencjałozależnych kanałów wapniowych. W większych stężeniach karbamazepina modyfikuje metabolizm kwasu gamma-aminomasłowego i przypuszczalnie również transmisję katecholaminową. Dlatego też lek ten ma właściwości psychotropowe. Działanie przeciwbólowe w nerwobólu nerwu trójdzielnego prawdopodobnie jest wynikiem hamowania przewodzenia synaptycznego bodźców w jądrze rdzeniowym nerwu trójdzielnego. Stosunkowo wolno i niemal całkowicie wchłania się z przewodu pokarmowego. Po podaniu dawki jednorazowej C_max u dorosłych zostaje osiągnięte w zależności od postaci leku między 4 a 16 h (w bardzo rzadkich przypadkach po 35 h); u dzieci po 4-6 h. Stan stacjonarny zostaje osiągnięty po 2-8 dniach leczenia. Karbamazepina wiąże się w 70-80 % z białkami osocza, a jej a farmakologicznie czynny metabolit (10,11-epoksyd karbamazepiny) - w 48-53 %. Stężenie karbamazepiny w płynie mózgowo-rdzeniowym wynosi około 33% stężenia we krwi. Stężenie w ślinie odpowiada stężeniu wolnej substancji i pozostaje w dobrej korelacji ze stężeniem we krwi - około 20-30% (wartość stężenia w ślinie po przemnożeniu przez 4 może służyć do szacunkowego określania stężenia we krwi). Karbamazepina przenika barierę łożyskową oraz do mleka kobiecego (stężenie w mleku wynosi około 58% stężenia we krwi). Jest metabolizowana w wątrobie do 10,11-epoksydu, który wykazuje działanie przeciwpadaczkowe, oraz innych metabolitów. T_0,5 karbamazepiny wynosi około 36 h po dawce jednorazowej, w leczeniu długotrwałym jest krótszy - 10-20 h wskutek indukcji enzymatycznej. Okresy półtrwania w przypadku jednoczesnego stosowania z innym lekiem przeciwpadaczkowym są krótsze niż w monoterapii. U dzieci są krótsze niż u dorosłych, u noworodków dłuższe niż u niemowląt. Po jednorazowym podaniu doustnym 72% dawki wydalane jest z moczem w postaci metabolitów (jedynie 2-3 % w postaci niezmienionej), 28% z kałem, w tym niewielka część w postaci niezmienionej.

Timonil - wskazania

Padaczka: napady częściowe proste, napady częściowe złożone, napady uogólnione toniczno-kloniczne (grand mal), mieszane postacie padaczki. Nerwoból nerwu trójdzielnego. Samoistny nerwoból nerwu językowo-gardłowego. Zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym u pacjentów hospitalizowanych. Profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, szczególnie u pacjentów niereagujących na terapię związkami litu.

Timonil - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na karbamazepinę lub leki o podobnej budowie chemicznej (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne) lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Zaburzenia czynności szpiku kostnego w wywiadzie. Zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (blok przedsionkowo-komorowy). Ostra porfiria przerywana w wywiadzie. Padaczka typu absence - karbamazepina może wywołać napady nieświadomości lub je potęgować. Jednoczesne przyjmowanie inhibitorów MAO (należy je odstawić co najmniej 14 dni przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną).

Timonil - ostrzeżenia

Szczególnie ostrożnie (po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka) stosować u pacjentów z zaburzeniami hematologicznymi, zaburzeniami gospodarki wodno-elektroliotowej (zaburzenia metabolizmu sodu) oraz zaburzeniami czynności serca, wątroby lub nerek. Należy zachować ostrożność u pacjentów jaskrą (wskazane są regularne pomiary ciśnienia śródgałkowego), u pacjentów z nadwrażliwością na okskarbazepinę lub fenytoinę (może wystąpić nadwrażliwość krzyżowa z karbamazepiną) oraz u osób w podeszłym wieku. Ostrożnie stosować u pacjentów rasy żółtej, pochodzących z Azji Południowo-Wschodniej, ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji skórnych. Badania wykazały korelację pomiędzy reakcjami skórnymi a obecnością allelu HLA-B*1502 u tych pacjentów. Przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną u pacjentów wspomnianego pochodzenia w populacjach ryzyka genetycznego zaleca się przeprowadzenie testów na obecność allelu HLA-B*1502; u pacjentów z dodatnim wynikiem testu należy unikać stosowania karbamazepiny. Ze względu na możliwość wystąpienia myśli i zachowań samobójczych, wszyscy pacjenci przyjmujący preparat powinni być poddawani ścisłej obserwacji w kierunku występowania objawów świadczących o zaburzeniach psychicznych. Jeżeli podczas leczenia karbamazepiną wystąpi: gorączka, ból gardła, objawy grypopodobne lub alergiczne reakcje skórne (wysypka z powiększeniem węzłów chłonnych) należy przeprowadzić badania morfologii krwi. Należy przerwać terapię karbamazepiną w przypadku wystąpienia: wybroczyn, zmniejszenia liczby erytrocytów poniżej 4 mln/mm³, zmniejszenia hematokrytu poniżej 32%, zmniejszenia stężenia hemoglobiny poniżej 11 g%, zmniejszenia liczby leukocytów poniżej 2000/mm³, granulocytów poniżej 1000/mm³ lub trombocytów poniżej 80 000/mm³, a także w przypadku wystąpienia ciężkich reakcji alergicznych, nasilającej się wysypki lub ciężkich reakcji skórnych (tj. zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka). Przed rozpoczęciem oraz podczas leczenia należy kontrolować obraz krwi oraz wykonywać badania oceniające czynność wątroby i nerek (w 1. miesiącu leczenia co tydzień, następnie co miesiąc, a po 6-miesięcznej terapii - 2-4 razy w ciągu roku). Zaleca się monitorowanie stężenia karbamazepiny we krwi, zwłaszcza w politerapii (zakres stężeń terapeutycznych 4-12 µg/ml). Preparat w postaci zawiesiny doustnej zawiera p-hydroksybenzoesany, które mogą powodować reakcje alergiczne (również typu późnego). Tabletki o przedłużonym uwalnianiu nie powinny być stosowane u dzieci i młodzieży (brak badań klinicznych).

Timonil - ciąża

Karbamazepina może być stosowana w ciąży jedynie po rozważeniu korzyści wynikających z podawania preparatu względem ryzyka wystąpienia wad rozwojowych płodu. Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić konieczność planowania ciąży i szczególnej kontroli przebiegu ewentualnej ciąży. Ponieważ ryzyko wystąpienia wad u płodu jest zwiększone w przypadku terapii skojarzonej, kobietom w wieku rozrodczym oraz kobietom ciężarnym, jeżeli tylko to możliwe, należy podawać karbamazepinę w monoterapii. W przypadku rozpoczynania terapii u kobiety ciężarnej lub kontynuacji leczenia kobiety, która zaszła w ciążę w trakcie leczenia karbamazepiną, należy stosować najmniejszą dawkę zapobiegającą napadom, zwłaszcza między 20. a 40. dniem ciąży. Przyczyną wad rozwojowych są prawdopodobnie maksymalne stężenia leku we krwi, więc dawkę dobową należy podzielić na kilka mniejszych dawek pojedynczych, rozłożonych w ciągu doby. Wskazane jest monitorowanie stężenia leku we krwi i utrzymanie go w dolnym zakresie terapeutycznym (3-7 µg/ml). Ze względu na działanie karbamazepiny indukujące enzymy mikrosomalne wątroby, korzystne jest podawanie kwasu foliowego kobietom przed zajściem w ciążę i w czasie ciąży. Zalecane jest także podawanie witaminy K ciężarnej kobiecie w ostatnich tygodniach ciąży oraz noworodkowi. Karbamazepina i jej aktywny metabolit przenikają do mleka kobiecego, ale w małych ilościach. Jedynie po stwierdzeniu zmniejszenia przyrostu masy ciała noworodka lub zwiększonej senności, należy zaprzestać karmienia piersią.

Timonil - efekty uboczne

Zaburzenia o.u.n. - często obserwowano senność, uspokojenie, zaburzenia koordynacji ruchowej (niezborność), ból głowy oraz, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, splątanie i pobudzenie; rzadko: ruchy mimowolne (np. grubofaliste trzepoczące drżenie rąk, tiki i oczopląs); w pojedynczych przypadkach: zaburzenia mowy, czucia, osłabienie mięśni, zapalenie nerwów obwodowych, niedowład kończyn dolnych, zaburzenia smaku, zachowania agresywne, stany depresyjne, trudności w logicznym myśleniu, osłabienie napędu, omamy i szumy uszne. Karbamazepina może uaktywnić utajone zaburzenia psychotyczne. Ponadto u osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów z uszkodzeniami mózgu mogą wystąpić: dyskinezy w obrębie twarzy (mimowolne ruchy mięśni w okolicy ust, grymasy, zniekształcenie rysów twarzy), choreoatetoza. Zaburzenia układu pokarmowego - brak apetytu, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności i wymioty oraz rzadziej biegunka lub zaparcie; niezbyt często: zmiany wyników prób czynnościowych wątroby; rzadko: żółtaczka; w pojedynczych przypadkach: zapalenie wątroby (cholestatyczne, ziarniniakowate, miąższowe mieszane) oraz ból brzucha, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej i gardła (zapalenie dziąseł, języka). Może wystąpić zapalenie trzustki. Zaburzenia układu krążenia - rzadko: blok przedsionkowo-komorowy, w pojedynczych przypadkach z omdleniem; bardzo rzadko (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku lub z chorobami serca w wywiadzie): bradykardia, zaburzenia rytmu serca i nasilenie choroby niedokrwiennej serca; mogą także wystąpić: zwiększenie lub zmniejszenie ciśnienia tętniczego oraz zaburzenia zatorowo-zakrzepowe (zakrzepowe zapalenie żył, zakrzep z zatorami oraz zakrzepica). Zaburzenia układ krwiotwórczego- leukocytoza, eozynofilia lub leukopenia, trombocytopenia. W świetle piśmiennictwa najczęściej występuje niegroźna leukopenia, która jest przejściowa w 10% przypadków oraz trwała, oporna w 2%; w pojedynczych przypadkach: zagrażające życiu zaburzeniach, tj.: niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna lub megaloblastyczna. Może wystąpić powiększenie węzłów chłonnych lub śledziony. Zaburzenia układu moczowo-płciowego - zaburzenia czynności nerek, częściowo wskutek antydiuretycznego działania karbamazepiny, tj. białkomocz, krwiomocz, skąpomocz, z niewydolnością nerek włącznie oraz zaburzenia oddawania moczu (bolesne, częste oddawanie moczu, zatrzymanie moczu); w pojedynczych przypadkach: impotencja i zmniejszenie popędu płciowego. Zaburzenia skóry i błon śluzowych oraz układu naczyniowego - skórne reakcje uczuleniowe przebiegające z gorączką lub bez gorączki, tj. pokrzywka, świąd, nadwrażliwość na światło słoneczne; w pojedynczych przypadkach: złuszczające zapalenie skóry, erytrodermia, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wysiękowy wielopostaciowy i rumień guzowaty, zespół Stevensa-Johnsona, liszaj rumieniowaty rozsiany, łysienie, pocenie się, zapalenie naczyń. Zaburzenia oka - zapalenie spojówek, przejściowe zaburzenia widzenia (zaburzenia akomodacji, podwójne widzenie); pojedyncze przypadki zmętnienia soczewki oka. Zaburzenia układu oddechowego - pojedyncze przypadki reakcji uczuleniowych przebiegających z gorączką, dusznością, zapaleniem płuc lub włóknieniem płuc. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe - bóle stawów, mięśni, skurcz mięśni. Zaburzenia metabolizmu, gospodarki wodno-elektrolitowej oraz endokrynologiczne - wskutek działania antydiuretycznego karbamazepiny sporadycznie obserwowano hiponatremię z wymiotami, bólem głowy, splątaniem; pojedyncze przypadki obrzęków oraz zwiększenia masy ciała. Karbamazepina może zmniejszać stężenie wapnia we krwi przez przyspieszenie metabolizmu 25-hydroksycholekalcyferolu - prowadzi to w pojedynczych przypadkach do osteomalacji (rozmiękania kości). Może wystąpić ginekomastia oraz mlekotok. Parametry tarczycy: T₃, T₄, TSH i FT₄ mogą ulec zmianie, zwłaszcza podczas terapii skojarzonej. W dwóch przypadkach wystąpiła ostra porfria przerywana. Reakcje nadwrażliwości - rzadko: reakcje uczuleniowe typu późnego z gorączką, wysypką skórną, zapaleniem naczyń, powiększeniem węzłów chłonnych, bólem stawów, leukopenią, eozynofilią, powiększeniem wątroby i śledziony oraz zmienionymi parametrami czynnościowymi wątroby. Objawy te mogą występować w różnych kombinacjach i dotyczyć także innych narządów (płuca, nerki, trzustka, mięsień sercowy); bardzo rzadko: ciężkie uogólnione reakcje alergiczne z aseptycznym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, miokloniami, eozynofilią.

Timonil - interakcje

Nie stosować jednocześnie z inhibitorami MAO - podawanie karbamazepiny można rozpocząć po upływie co najmniej 2 tygodni od zakończenia stosowania inhibitorów MAO. Karbamazepina indukuje enzymy mikrosomalne wątroby i może zmniejszać stężenia we krwi następujących leków (może być wymagane dostosowanie dawkowania niżej wymieniowych leków, stosowanie do stanu klinicznego pacjenta): klobazam, klonazepam, etosuksymid, prymidon, lamotrygina, kwas walproinowy, alprazolam, kortykosteroidy (np. prednizolon, deksametazon), cyklosporyna, digoksyna, doksycyklina, felodypina, haloperydol, imipramina, metadon, teofilina, doustne leki przeciwzakrzepowe, fenprokumon, dikumarol, hormonalne środki antykoncepcyjne (wskutek osłabienia działania hormonów zawartych w doustnych środkach antykoncepcyjnych może wystąpić krwawienie lub plamienie z układu rodnego; zaleca się stosowanie niehormonalnych metod zapobiegania ciąży). Może powodować zarówno zmniejszenie jak i zwiększenie stężenia fenytoiny we krwi, co w wyjątkowych przypadkach może prowadzić do wystąpienia stanów splątania lub nawet śpiączki. Leki, które mogą zmniejszać stężenie karbamazepiny we krwi: fenobarbital, fenytoina, prymidon, kwas walproinowy, teofilina, preparaty zawierające ziele dziurawca (Hypericum perforatum). Z drugiej strony kwas walproinowy i prymidon mogą zwiększać we krwi stężenie czynnego farmakologicznie metabolitu 10,11-epoksykarbamazepiny. Ze względu na interakcje, szczególnie w czasie stosowania kilku leków przeciwpadaczkowych, zaleca się kontrolowanie stężeń leków we krwi i dostosowanie dawkowania karbamazepiny. Leki, które mogą zwiększać stężenie karbamazepiny we krwi: antybiotyki makrolidowe (erytromycyna, jozamycyna), izoniazyd, antagoniści wapnia (werapamil, diltiazem), acetazolamid, dekstropropoksyfen/propoksyfen, wiloksazyna, danazol, nikotynamid (w dużych dawkach u dorosłych), triazolowe leki przeciwgrzybicze (itrakonazol, flukonazol) lub pochodne imidazolu (ketokonazol) i prawdopodobnie cymetydyna oraz dezypramina. Równoczesne stosowanie karbamazepiny i neuroleptyków lub metoklopramidu może powodować występowanie niepożądanych objawów neurologicznych. Z drugiej strony karbamazepina może zmniejszać stężenie neuroleptyków i osłabiać ich skuteczność terapeutyczną (może być konieczne zwiększenie dawki neuroleptyku). Równoczesne podawanie litu i karbamazepiny może nasilać działanie neurotoksyczne obu leków - gdy zachodzi konieczność ich jednoczesnego stosowania należy kontrolować stężenia leków we krwi i zwracać uwagę na objawy neurotoksyczności: zaburzenia chodu i ruchów (ataksja), oczopląs poziomy, wzmożenie odruchów, drżenia włókienkowe mięśni. Karbamazepina może nasilać hepatotoksyczne działanie izoniazydu. Jednoczesne podawanie karbamazepiny i niektórych leków moczopędnych (np. hydrochlorotiazyd, furosemid) może zmniejszać stężenia sodu we krwi. Karbamazepina może zaburzać działanie leków zwiotczających mięśnie (np. pankuronium) i skracać czas blokady nerwowo-mięśniowej - pacjentów leczonych tymi preparatami należy obserwować i w razie potrzeby zwiększyć ich dawkę. Podczas równoczesnego podawania izotretynoiny i karbamazepiny należy kontrolować stężenie karbamazepiny we krwi. Karbamazepina prawdopodobnie wzmaga metabolizm hormonów tarczycy i zwiększa zapotrzebowanie na nie w niedoczynności tarczycy. U pacjentów otrzymujących leki substytucyjne, należy oznaczyć stężenia hormonów na początku leczenia karbamazepiną i po jego zakończeniu. Dawkę hormonów tarczycy w razie konieczności należy modyfikować. Równoczesne przyjmowanie leków przeciwdepresyjnych typu SSRI (np. fluoksetyna) może doprowadzić do objawów toksyczności (zespół serotoninowy). Alkohol może nasilać działania niepożądane karbamazepiny.

Timonil - dawkowanie

Doustnie. Leczenie należy rozpoczynać od małej dawki dobowej, powoli ją zwiększając aż do uzyskania optymalnego działania. Nie przekraczać dawki 1600 mg/dobę. Tabletki zwykłe i zawiesina. Dorośli w padaczce początkowo 200-400 mg na dobę, następnie dawkę stopniowo się zwiększa do dawki podtrzymującej wynoszącej 600-1200 mg na dobę. Dzieci w padaczce - dzieci do ukończenia 1 rż.: dawka początkowa 100 mg na dobę, dawka podtrzymująca 100-200 mg na dobę; dzieci 1-5 lat: dawka początkowa 100-200 mg na dobę, dawka podtrzymująca 200-400 mg na dobę; dzieci 6-10 lat: dawka początkowa 200 mg na dobę, dawka podtrzymująca 400-600 mg na dobę; dzieci 11-15 lat: dawka początkowa 200-300 mg na dobę, dawka podtrzymująca 600-1000 mg na dobę. Dzieciom poniżej 4 lat zaleca się stopniowe wprowadzanie dawki początkowej, rozpoczynając od 20-60 mg na dobę i zwiększając ją co drugi dzień o 20-60 mg, aż do osiągnięcia zalecanej dawki leczniczej. Dla dzieci powyżej 4 lat dawka początkowa może wynosić 100 mg na dobę i można ją zwiększać o 100 mg co drugi dzień lub raz na tydzień aż do osiągnięcia dawki leczniczej. Średnia dawka podtrzymująca u dzieci wynosi 10-20 mg/kg mc./dobę. Dzieci poniżej 6 lat powinny otrzymywać preparat w postaci zawiesiny doustnej, umożliwiający precyzyjne podawanie małych dawek. W nerwobólach początkowo 200-400 mg na dobę w 1-2 dawkach podzielonych (dawka początkowa dla pacjentów w podeszłym wieku wynosi 200 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych), następnie dawkę się zwiększa do najmniejszej skutecznej przeciwbólowo, tj. zazwyczaj do 400-800 mg na dobę 2-4 dawkach podzielonych. U części pacjentów możliwe jest kontynuowanie leczenia przy zastosowaniu dawki podtrzymującej 400 mg na dobę 2 dawkach podzielonych. W zapobieganiu napadom padaczkowym u pacjentów hospitalizowanych w alkoholowym zespole abstynencyjnym zazwyczaj 600 mg na dobę w 3 dawkach podzielonych; w ciężkich przypadkach podaje się w pierwszych dniach leczenia do 1200 mg na dobę w 3 dawkach. W profilaktyce zaburzeń afektywnych dwubiegunowych początkowo 200-400 mg na dobę w 1-2 dawkach podzielonych, w razie potrzeby zwiększa się dawkę do 800 mg na dobę w 2 -4 dawkach podzielonych. Tabletki o przedłużonym uwalnianiu. W padaczce dorośli początkowo 300 mg raz na dobę, następnie dawkę się zwiększa do 600-1200 mg na dobę w 1-2 dawkach podzielonych. Dzieci: w leczeniu początkowym i podtrzymującym dzieci i młodzieży mają zastosowanie postacie konwencjonalne, o bezpośrednim uwalnianiu karbamazepiny (tabletki lub zawiesina doustna). W nerwobólach początkowo 150-300 mg na dobę w 1-2 dawkach podzielonych (dawka początkowa dla pacjentów w podeszłym wieku wynosi 150 mg raz na dobę), następnie dawkę się zwiększa do najmniejszej skutecznej przeciwbólowo, tj. zazwyczaj do 300-900 mg na dobę 1-2 dawkach podzielonych. U części pacjentów możliwe jest kontynuowanie leczenia przy zastosowaniu dawki podtrzymującej 300-450 mg na dobę 1-2 dawkach podzielonych. W zapobieganiu napadom padaczkowym u pacjentów hospitalizowanych w alkoholowym zespole abstynencyjnym zazwyczaj 600 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych, w ciężkich przypadkach podaje się w pierwszych dniach leczenia 1200 mg na dobę. W profilaktyce zaburzeń afektywnych dwubiegunowych początkowo 300 mg na dobę w 1-2 dawkach podzielonych, w razie potrzeby dawkę się zwiększa do 300-450 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych.
Mniejsze dawki leku zaleca się u pacjentów z chorobami układu krążenia, zaburzeniami czynności nerek lub wątroby oraz u osób w podeszłym wieku.
W padaczce zaleca się stosowanie karbamazepiny w monoterapii. Przy zmianie innego leku przeciwpadaczkowego na karbamazepinę należy stopniowo zmniejszać dawkę poprzedniego leku. Terapia przeciwpadaczkowa jest długotrwała. W momencie osiągnięcia kontroli napadów nie należy bez istotnej potrzeby zmieniać dawek leku, ze względu na mały wskaźnik terapeutyczny karbamazepiny - nawet niewielkie wahania stężenia leku we krwi mogą prowadzić do nawrotu napadów lub wystąpienia objawów niepożądanych. Decyzję o zakończeniu leczenia można podjąć najwcześniej po dwu-, trzyletnim okresie bez napadów padaczkowych. Lek należy odstawiać stopniowo redukując dawkę w ciągu 1-2 lat. Leczenie nerwobólu trwa kilka tygodni. Należy stosować najmniejszą dawkę o działaniu przeciwbólowym. Dawkę terapeutyczną należy stopniowo redukować, aby ustalić, czy nie doszło do samoistnej remisji. W przypadku nawrotu bólu należy powrócić do początkowej dawki terapeutycznej. Podawanie karbamazepiny w profilaktyce napadów w alkoholowym zespole abstynencyjnym u pacjentów hospitalizowanych powinno być zakończone po 7-10 dniach przez stopniowe zmniejszanie dawki. W stanie majaczeniowym (delirium tremens) nie zaleca się jednoczesnego podawania karbamazepiny i leków uspokajająco-nasennych. Jakkolwiek, gdy wymaga tego sytuacja kliniczna, możliwe jest jednoczesne stosowanie karbamazepiny z innymi lekami do opanowania objawów alkoholowego zespołu abstynencyjnego. Zapobieganie nawrotom zaburzeń afektywnych dwubiegunowych jest leczeniem długotrwałym.
Preparat należy stosować w trakcie posiłków lub po posiłkach, popijać niewielką ilością płynu lub przyjmować po uprzednim zalaniu tabletek wodą (tabletki utworzą zawiesinę w wodzie). Opóźnione wchłanianie leku w przypadku tabletki o przedłużonym uwalnianiu zostaje utrzymane także po przygotowaniu z tabletki zawiesiny wodnej. W niektórych przypadkach podzielenie dawki dobowej na 4-5 dawek pojedynczych rozłożonych w ciągu doby wiąże się z większą skutecznością leku. W powyższym schemacie dawkowania mają zastosowanie postacie konwencjonalne, o bezpośrednim uwalnianiu karbamazepiny.

Timonil - uwagi

Nie należy nagle przerywać leczenia karbamazepiną. Karbamazepina może powodować senność, zmęczenie i zawroty głowy (zwłaszcza na początku leczenia, podczas stosowania dużych dawek lub w skojarzeniu z innymi lekami działającymi na o.u.n), przez co może ograniczać sprawność psychofizyczną, zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W trakcie leczenia nie należy spożywać alkoholu.