Najzdrowsze miejsce w internecie

Timonil

Spis treści

Timonil - skład

5 ml zawiesiny zawiera 100 mg karbamazepiny. 1 tabl. zawiera 200 mg. 1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 150 mg karbamazepiny.

Timonil - działanie

Lek przeciwpadaczkowy. Główny mechanizm działania karbamazepiny polega na zmianie zdolności neuronu do wywoływania potencjałów czynnościowych o wysokiej częstotliwości. Ogranicza utrzymujące się, powtarzające się potencjały czynnościowe o wysokiej częstotliwości kanałów sodowo-zależnych poprzez inaktywację kanałów sodowych, powodując czynnościowo- i potencjałozależny blok kanałów sodowych. Ponadto hamuje przewodzenie synaptyczne poprzez działanie na presynaptyczne kanały sodowe, przez co zmniejsza aktywność potencjałozależnych kanałów wapniowych. W większych stężeniach karbamazepina modyfikuje metabolizm kwasu gamma-aminomasłowego i przypuszczalnie również transmisję katecholaminową. Dlatego też lek ten ma właściwości psychotropowe. Działanie przeciwbólowe w nerwobólu nerwu trójdzielnego prawdopodobnie jest wynikiem hamowania przewodzenia synaptycznego bodźców w jądrze rdzeniowym nerwu trójdzielnego. Stosunkowo wolno i niemal całkowicie wchłania się z przewodu pokarmowego. Po podaniu dawki jednorazowej Cmax u dorosłych zostaje osiągnięte w zależności od postaci leku między 4 a 16 h (w bardzo rzadkich przypadkach po 35 h); u dzieci po 4-6 h. Stan stacjonarny zostaje osiągnięty po 2-8 dniach leczenia. Karbamazepina wiąże się w 70-80 % z białkami osocza, a jej a farmakologicznie czynny metabolit (10,11-epoksyd karbamazepiny) - w 48-53 %. Stężenie karbamazepiny w płynie mózgowo-rdzeniowym wynosi około 33% stężenia we krwi. Stężenie w ślinie odpowiada stężeniu wolnej substancji i pozostaje w dobrej korelacji ze stężeniem we krwi - około 20-30% (wartość stężenia w ślinie po przemnożeniu przez 4 może służyć do szacunkowego określania stężenia we krwi). Karbamazepina przenika barierę łożyskową oraz do mleka kobiecego (stężenie w mleku wynosi około 58% stężenia we krwi). Jest metabolizowana w wątrobie do 10,11-epoksydu, który wykazuje działanie przeciwpadaczkowe, oraz innych metabolitów. T0,5 karbamazepiny wynosi około 36 h po dawce jednorazowej, w leczeniu długotrwałym jest krótszy - 10-20 h wskutek indukcji enzymatycznej. Okresy półtrwania w przypadku jednoczesnego stosowania z innym lekiem przeciwpadaczkowym są krótsze niż w monoterapii. U dzieci są krótsze niż u dorosłych, u noworodków dłuższe niż u niemowląt. Po jednorazowym podaniu doustnym 72% dawki wydalane jest z moczem w postaci metabolitów (jedynie 2-3 % w postaci niezmienionej), 28% z kałem, w tym niewielka część w postaci niezmienionej.

Timonil - wskazania

Padaczka: napady częściowe proste, napady częściowe złożone, napady uogólnione toniczno-kloniczne (grand mal), mieszane postacie padaczki. Nerwoból nerwu trójdzielnego. Samoistny nerwoból nerwu językowo-gardłowego. Zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym u pacjentów hospitalizowanych. Profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, szczególnie u pacjentów niereagujących na terapię związkami litu.

Timonil - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na karbamazepinę lub leki o podobnej budowie chemicznej (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne) lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Zaburzenia czynności szpiku kostnego w wywiadzie. Zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (blok przedsionkowo-komorowy). Ostra porfiria przerywana w wywiadzie. Padaczka typu absence - karbamazepina może wywołać napady nieświadomości lub je potęgować. Jednoczesne przyjmowanie inhibitorów MAO (należy je odstawić co najmniej 14 dni przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną).

Timonil - ostrzeżenia

Szczególnie ostrożnie (po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka) stosować u pacjentów z zaburzeniami hematologicznymi, zaburzeniami gospodarki wodno-elektroliotowej (zaburzenia metabolizmu sodu) oraz zaburzeniami czynności serca, wątroby lub nerek. Należy zachować ostrożność u pacjentów jaskrą (wskazane są regularne pomiary ciśnienia śródgałkowego), u pacjentów z nadwrażliwością na okskarbazepinę lub fenytoinę (może wystąpić nadwrażliwość krzyżowa z karbamazepiną) oraz u osób w podeszłym wieku. Ostrożnie stosować u pacjentów rasy żółtej, pochodzących z Azji Południowo-Wschodniej, ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji skórnych. Badania wykazały korelację pomiędzy reakcjami skórnymi a obecnością allelu HLA-B*1502 u tych pacjentów. Przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną u pacjentów wspomnianego pochodzenia w populacjach ryzyka genetycznego zaleca się przeprowadzenie testów na obecność allelu HLA-B*1502; u pacjentów z dodatnim wynikiem testu należy unikać stosowania karbamazepiny. Ze względu na możliwość wystąpienia myśli i zachowań samobójczych, wszyscy pacjenci przyjmujący preparat powinni być poddawani ścisłej obserwacji w kierunku występowania objawów świadczących o zaburzeniach psychicznych. Jeżeli podczas leczenia karbamazepiną wystąpi: gorączka, ból gardła, objawy grypopodobne lub alergiczne reakcje skórne (wysypka z powiększeniem węzłów chłonnych) należy przeprowadzić badania morfologii krwi. Należy przerwać terapię karbamazepiną w przypadku wystąpienia: wybroczyn, zmniejszenia liczby erytrocytów poniżej 4 mln/mm3, zmniejszenia hematokrytu poniżej 32%, zmniejszenia stężenia hemoglobiny poniżej 11 g%, zmniejszenia liczby leukocytów poniżej 2000/mm3, granulocytów poniżej 1000/mm3 lub trombocytów poniżej 80 000/mm3, a także w przypadku wystąpienia ciężkich reakcji alergicznych, nasilającej się wysypki lub ciężkich reakcji skórnych (tj. zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka). Przed rozpoczęciem oraz podczas leczenia należy kontrolować obraz krwi oraz wykonywać badania oceniające czynność wątroby i nerek (w 1. miesiącu leczenia co tydzień, następnie co miesiąc, a po 6-miesięcznej terapii - 2-4 razy w ciągu roku). Zaleca się monitorowanie stężenia karbamazepiny we krwi, zwłaszcza w politerapii (zakres stężeń terapeutycznych 4-12 µg/ml). Preparat w postaci zawiesiny doustnej zawiera p-hydroksybenzoesany, które mogą powodować reakcje alergiczne (również typu późnego). Tabletki o przedłużonym uwalnianiu nie powinny być stosowane u dzieci i młodzieży (brak badań klinicznych).

Timonil - ciąża

Karbamazepina może być stosowana w ciąży jedynie po rozważeniu korzyści wynikających z podawania preparatu względem ryzyka wystąpienia wad rozwojowych płodu. Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić konieczność planowania ciąży i szczególnej kontroli przebiegu ewentualnej ciąży. Ponieważ ryzyko wystąpienia wad u płodu jest zwiększone w przypadku terapii skojarzonej, kobietom w wieku rozrodczym oraz kobietom ciężarnym, jeżeli tylko to możliwe, należy podawać karbamazepinę w monoterapii. W przypadku rozpoczynania terapii u kobiety ciężarnej lub kontynuacji leczenia kobiety, która zaszła w ciążę w trakcie leczenia karbamazepiną, należy stosować najmniejszą dawkę zapobiegającą napadom, zwłaszcza między 20. a 40. dniem ciąży. Przyczyną wad rozwojowych są prawdopodobnie maksymalne stężenia leku we krwi, więc dawkę dobową należy podzielić na kilka mniejszych dawek pojedynczych, rozłożonych w ciągu doby. Wskazane jest monitorowanie stężenia leku we krwi i utrzymanie go w dolnym zakresie terapeutycznym (3-7 µg/ml). Ze względu na działanie karbamazepiny indukujące enzymy mikrosomalne wątroby, korzystne jest podawanie kwasu foliowego kobietom przed zajściem w ciążę i w czasie ciąży. Zalecane jest także podawanie witaminy K ciężarnej kobiecie w ostatnich tygodniach ciąży oraz noworodkowi. Karbamazepina i jej aktywny metabolit przenikają do mleka kobiecego, ale w małych ilościach. Jedynie po stwierdzeniu zmniejszenia przyrostu masy ciała noworodka lub zwiększonej senności, należy zaprzestać karmienia piersią.

Timonil - efekty uboczne

Zaburzenia o.u.n. - często obserwowano senność, uspokojenie, zaburzenia koordynacji ruchowej (niezborność), ból głowy oraz, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, splątanie i pobudzenie; rzadko: ruchy mimowolne (np. grubofaliste trzepoczące drżenie rąk, tiki i oczopląs); w pojedynczych przypadkach: zaburzenia mowy, czucia, osłabienie mięśni, zapalenie nerwów obwodowych, niedowład kończyn dolnych, zaburzenia smaku, zachowania agresywne, stany depresyjne, trudności w logicznym myśleniu, osłabienie napędu, omamy i szumy uszne. Karbamazepina może uaktywnić utajone zaburzenia psychotyczne. Ponadto u osób w podeszłym wieku oraz u pacjentów z uszkodzeniami mózgu mogą wystąpić: dyskinezy w obrębie twarzy (mimowolne ruchy mięśni w okolicy ust, grymasy, zniekształcenie rysów twarzy), choreoatetoza. Zaburzenia układu pokarmowego - brak apetytu, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności i wymioty oraz rzadziej biegunka lub zaparcie; niezbyt często: zmiany wyników prób czynnościowych wątroby; rzadko: żółtaczka; w pojedynczych przypadkach: zapalenie wątroby (cholestatyczne, ziarniniakowate, miąższowe mieszane) oraz ból brzucha, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej i gardła (zapalenie dziąseł, języka). Może wystąpić zapalenie trzustki. Zaburzenia układu krążenia - rzadko: blok przedsionkowo-komorowy, w pojedynczych przypadkach z omdleniem; bardzo rzadko (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku lub z chorobami serca w wywiadzie): bradykardia, zaburzenia rytmu serca i nasilenie choroby niedokrwiennej serca; mogą także wystąpić: zwiększenie lub zmniejszenie ciśnienia tętniczego oraz zaburzenia zatorowo-zakrzepowe (zakrzepowe zapalenie żył, zakrzep z zatorami oraz zakrzepica). Zaburzenia układ krwiotwórczego- leukocytoza, eozynofilia lub leukopenia, trombocytopenia. W świetle piśmiennictwa najczęściej występuje niegroźna leukopenia, która jest przejściowa w 10% przypadków oraz trwała, oporna w 2%; w pojedynczych przypadkach: zagrażające życiu zaburzeniach, tj.: niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna lub megaloblastyczna. Może wystąpić powiększenie węzłów chłonnych lub śledziony. Zaburzenia układu moczowo-płciowego - zaburzenia czynności nerek, częściowo wskutek antydiuretycznego działania karbamazepiny, tj. białkomocz, krwiomocz, skąpomocz, z niewydolnością nerek włącznie oraz zaburzenia oddawania moczu (bolesne, częste oddawanie moczu, zatrzymanie moczu); w pojedynczych przypadkach: impotencja i zmniejszenie popędu płciowego. Zaburzenia skóry i błon śluzowych oraz układu naczyniowego - skórne reakcje uczuleniowe przebiegające z gorączką lub bez gorączki, tj. pokrzywka, świąd, nadwrażliwość na światło słoneczne; w pojedynczych przypadkach: złuszczające zapalenie skóry, erytrodermia, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wysiękowy wielopostaciowy i rumień guzowaty, zespół Stevensa-Johnsona, liszaj rumieniowaty rozsiany, łysienie, pocenie się, zapalenie naczyń. Zaburzenia oka - zapalenie spojówek, przejściowe zaburzenia widzenia (zaburzenia akomodacji, podwójne widzenie); pojedyncze przypadki zmętnienia soczewki oka. Zaburzenia układu oddechowego - pojedyncze przypadki reakcji uczuleniowych przebiegających z gorączką, dusznością, zapaleniem płuc lub włóknieniem płuc. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe - bóle stawów, mięśni, skurcz mięśni. Zaburzenia metabolizmu, gospodarki wodno-elektrolitowej oraz endokrynologiczne - wskutek działania antydiuretycznego karbamazepiny sporadycznie obserwowano hiponatremię z wymiotami, bólem głowy, splątaniem; pojedyncze przypadki obrzęków oraz zwiększenia masy ciała. Karbamazepina może zmniejszać stężenie wapnia we krwi przez przyspieszenie metabolizmu 25-hydroksycholekalcyferolu - prowadzi to w pojedynczych przypadkach do osteomalacji (rozmiękania kości). Może wystąpić ginekomastia oraz mlekotok. Parametry tarczycy: T3, T4, TSH i FT4 mogą ulec zmianie, zwłaszcza podczas terapii skojarzonej. W dwóch przypadkach wystąpiła ostra porfria przerywana. Reakcje nadwrażliwości - rzadko: reakcje uczuleniowe typu późnego z gorączką, wysypką skórną, zapaleniem naczyń, powiększeniem węzłów chłonnych, bólem stawów, leukopenią, eozynofilią, powiększeniem wątroby i śledziony oraz zmienionymi parametrami czynnościowymi wątroby. Objawy te mogą występować w różnych kombinacjach i dotyczyć także innych narządów (płuca, nerki, trzustka, mięsień sercowy); bardzo rzadko: ciężkie uogólnione reakcje alergiczne z aseptycznym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, miokloniami, eozynofilią.

Timonil - interakcje

Nie stosować jednocześnie z inhibitorami MAO - podawanie karbamazepiny można rozpocząć po upływie co najmniej 2 tygodni od zakończenia stosowania inhibitorów MAO. Karbamazepina indukuje enzymy mikrosomalne wątroby i może zmniejszać stężenia we krwi następujących leków (może być wymagane dostosowanie dawkowania niżej wymieniowych leków, stosowanie do stanu klinicznego pacjenta): klobazam, klonazepam, etosuksymid, prymidon, lamotrygina, kwas walproinowy, alprazolam, kortykosteroidy (np. prednizolon, deksametazon), cyklosporyna, digoksyna, doksycyklina, felodypina, haloperydol, imipramina, metadon, teofilina, doustne leki przeciwzakrzepowe, fenprokumon, dikumarol, hormonalne środki antykoncepcyjne (wskutek osłabienia działania hormonów zawartych w doustnych środkach antykoncepcyjnych może wystąpić krwawienie lub plamienie z układu rodnego; zaleca się stosowanie niehormonalnych metod zapobiegania ciąży). Może powodować zarówno zmniejszenie jak i zwiększenie stężenia fenytoiny we krwi, co w wyjątkowych przypadkach może prowadzić do wystąpienia stanów splątania lub nawet śpiączki. Leki, które mogą zmniejszać stężenie karbamazepiny we krwi: fenobarbital, fenytoina, prymidon, kwas walproinowy, teofilina, preparaty zawierające ziele dziurawca (Hypericum perforatum). Z drugiej strony kwas walproinowy i prymidon mogą zwiększać we krwi stężenie czynnego farmakologicznie metabolitu 10,11-epoksykarbamazepiny. Ze względu na interakcje, szczególnie w czasie stosowania kilku leków przeciwpadaczkowych, zaleca się kontrolowanie stężeń leków we krwi i dostosowanie dawkowania karbamazepiny. Leki, które mogą zwiększać stężenie karbamazepiny we krwi: antybiotyki makrolidowe (erytromycyna, jozamycyna), izoniazyd, antagoniści wapnia (werapamil, diltiazem), acetazolamid, dekstropropoksyfen/propoksyfen, wiloksazyna, danazol, nikotynamid (w dużych dawkach u dorosłych), triazolowe leki przeciwgrzybicze (itrakonazol, flukonazol) lub pochodne imidazolu (ketokonazol) i prawdopodobnie cymetydyna oraz dezypramina. Równoczesne stosowanie karbamazepiny i neuroleptyków lub metoklopramidu może powodować występowanie niepożądanych objawów neurologicznych. Z drugiej strony karbamazepina może zmniejszać stężenie neuroleptyków i osłabiać ich skuteczność terapeutyczną (może być konieczne zwiększenie dawki neuroleptyku). Równoczesne podawanie litu i karbamazepiny może nasilać działanie neurotoksyczne obu leków - gdy zachodzi konieczność ich jednoczesnego stosowania należy kontrolować stężenia leków we krwi i zwracać uwagę na objawy neurotoksyczności: zaburzenia chodu i ruchów (ataksja), oczopląs poziomy, wzmożenie odruchów, drżenia włókienkowe mięśni. Karbamazepina może nasilać hepatotoksyczne działanie izoniazydu. Jednoczesne podawanie karbamazepiny i niektórych leków moczopędnych (np. hydrochlorotiazyd, furosemid) może zmniejszać stężenia sodu we krwi. Karbamazepina może zaburzać działanie leków zwiotczających mięśnie (np. pankuronium) i skracać czas blokady nerwowo-mięśniowej - pacjentów leczonych tymi preparatami należy obserwować i w razie potrzeby zwiększyć ich dawkę. Podczas równoczesnego podawania izotretynoiny i karbamazepiny należy kontrolować stężenie karbamazepiny we krwi. Karbamazepina prawdopodobnie wzmaga metabolizm hormonów tarczycy i zwiększa zapotrzebowanie na nie w niedoczynności tarczycy. U pacjentów otrzymujących leki substytucyjne, należy oznaczyć stężenia hormonów na początku leczenia karbamazepiną i po jego zakończeniu. Dawkę hormonów tarczycy w razie konieczności należy modyfikować. Równoczesne przyjmowanie leków przeciwdepresyjnych typu SSRI (np. fluoksetyna) może doprowadzić do objawów toksyczności (zespół serotoninowy). Alkohol może nasilać działania niepożądane karbamazepiny.

Timonil - dawkowanie

Doustnie. Leczenie należy rozpoczynać od małej dawki dobowej, powoli ją zwiększając aż do uzyskania optymalnego działania. Nie przekraczać dawki 1600 mg/dobę. Tabletki zwykłe i zawiesina. Dorośli w padaczce początkowo 200-400 mg na dobę, następnie dawkę stopniowo się zwiększa do dawki podtrzymującej wynoszącej 600-1200 mg na dobę. Dzieci w padaczce - dzieci do ukończenia 1 rż.: dawka początkowa 100 mg na dobę, dawka podtrzymująca 100-200 mg na dobę; dzieci 1-5 lat: dawka początkowa 100-200 mg na dobę, dawka podtrzymująca 200-400 mg na dobę; dzieci 6-10 lat: dawka początkowa 200 mg na dobę, dawka podtrzymująca 400-600 mg na dobę; dzieci 11-15 lat: dawka początkowa 200-300 mg na dobę, dawka podtrzymująca 600-1000 mg na dobę. Dzieciom poniżej 4 lat zaleca się stopniowe wprowadzanie dawki początkowej, rozpoczynając od 20-60 mg na dobę i zwiększając ją co drugi dzień o 20-60 mg, aż do osiągnięcia zalecanej dawki leczniczej. Dla dzieci powyżej 4 lat dawka początkowa może wynosić 100 mg na dobę i można ją zwiększać o 100 mg co drugi dzień lub raz na tydzień aż do osiągnięcia dawki leczniczej. Średnia dawka podtrzymująca u dzieci wynosi 10-20 mg/kg mc./dobę. Dzieci poniżej 6 lat powinny otrzymywać preparat w postaci zawiesiny doustnej, umożliwiający precyzyjne podawanie małych dawek. W nerwobólach początkowo 200-400 mg na dobę w 1-2 dawkach podzielonych (dawka początkowa dla pacjentów w podeszłym wieku wynosi 200 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych), następnie dawkę się zwiększa do najmniejszej skutecznej przeciwbólowo, tj. zazwyczaj do 400-800 mg na dobę 2-4 dawkach podzielonych. U części pacjentów możliwe jest kontynuowanie leczenia przy zastosowaniu dawki podtrzymującej 400 mg na dobę 2 dawkach podzielonych. W zapobieganiu napadom padaczkowym u pacjentów hospitalizowanych w alkoholowym zespole abstynencyjnym zazwyczaj 600 mg na dobę w 3 dawkach podzielonych; w ciężkich przypadkach podaje się w pierwszych dniach leczenia do 1200 mg na dobę w 3 dawkach. W profilaktyce zaburzeń afektywnych dwubiegunowych początkowo 200-400 mg na dobę w 1-2 dawkach podzielonych, w razie potrzeby zwiększa się dawkę do 800 mg na dobę w 2 -4 dawkach podzielonych. Tabletki o przedłużonym uwalnianiu. W padaczce dorośli początkowo 300 mg raz na dobę, następnie dawkę się zwiększa do 600-1200 mg na dobę w 1-2 dawkach podzielonych. Dzieci: w leczeniu początkowym i podtrzymującym dzieci i młodzieży mają zastosowanie postacie konwencjonalne, o bezpośrednim uwalnianiu karbamazepiny (tabletki lub zawiesina doustna). W nerwobólach początkowo 150-300 mg na dobę w 1-2 dawkach podzielonych (dawka początkowa dla pacjentów w podeszłym wieku wynosi 150 mg raz na dobę), następnie dawkę się zwiększa do najmniejszej skutecznej przeciwbólowo, tj. zazwyczaj do 300-900 mg na dobę 1-2 dawkach podzielonych. U części pacjentów możliwe jest kontynuowanie leczenia przy zastosowaniu dawki podtrzymującej 300-450 mg na dobę 1-2 dawkach podzielonych. W zapobieganiu napadom padaczkowym u pacjentów hospitalizowanych w alkoholowym zespole abstynencyjnym zazwyczaj 600 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych, w ciężkich przypadkach podaje się w pierwszych dniach leczenia 1200 mg na dobę. W profilaktyce zaburzeń afektywnych dwubiegunowych początkowo 300 mg na dobę w 1-2 dawkach podzielonych, w razie potrzeby dawkę się zwiększa do 300-450 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych.
Mniejsze dawki leku zaleca się u pacjentów z chorobami układu krążenia, zaburzeniami czynności nerek lub wątroby oraz u osób w podeszłym wieku.
W padaczce zaleca się stosowanie karbamazepiny w monoterapii. Przy zmianie innego leku przeciwpadaczkowego na karbamazepinę należy stopniowo zmniejszać dawkę poprzedniego leku. Terapia przeciwpadaczkowa jest długotrwała. W momencie osiągnięcia kontroli napadów nie należy bez istotnej potrzeby zmieniać dawek leku, ze względu na mały wskaźnik terapeutyczny karbamazepiny - nawet niewielkie wahania stężenia leku we krwi mogą prowadzić do nawrotu napadów lub wystąpienia objawów niepożądanych. Decyzję o zakończeniu leczenia można podjąć najwcześniej po dwu-, trzyletnim okresie bez napadów padaczkowych. Lek należy odstawiać stopniowo redukując dawkę w ciągu 1-2 lat. Leczenie nerwobólu trwa kilka tygodni. Należy stosować najmniejszą dawkę o działaniu przeciwbólowym. Dawkę terapeutyczną należy stopniowo redukować, aby ustalić, czy nie doszło do samoistnej remisji. W przypadku nawrotu bólu należy powrócić do początkowej dawki terapeutycznej. Podawanie karbamazepiny w profilaktyce napadów w alkoholowym zespole abstynencyjnym u pacjentów hospitalizowanych powinno być zakończone po 7-10 dniach przez stopniowe zmniejszanie dawki. W stanie majaczeniowym (delirium tremens) nie zaleca się jednoczesnego podawania karbamazepiny i leków uspokajająco-nasennych. Jakkolwiek, gdy wymaga tego sytuacja kliniczna, możliwe jest jednoczesne stosowanie karbamazepiny z innymi lekami do opanowania objawów alkoholowego zespołu abstynencyjnego. Zapobieganie nawrotom zaburzeń afektywnych dwubiegunowych jest leczeniem długotrwałym.
Preparat należy stosować w trakcie posiłków lub po posiłkach, popijać niewielką ilością płynu lub przyjmować po uprzednim zalaniu tabletek wodą (tabletki utworzą zawiesinę w wodzie). Opóźnione wchłanianie leku w przypadku tabletki o przedłużonym uwalnianiu zostaje utrzymane także po przygotowaniu z tabletki zawiesiny wodnej. W niektórych przypadkach podzielenie dawki dobowej na 4-5 dawek pojedynczych rozłożonych w ciągu doby wiąże się z większą skutecznością leku. W powyższym schemacie dawkowania mają zastosowanie postacie konwencjonalne, o bezpośrednim uwalnianiu karbamazepiny.

Timonil - uwagi

Nie należy nagle przerywać leczenia karbamazepiną. Karbamazepina może powodować senność, zmęczenie i zawroty głowy (zwłaszcza na początku leczenia, podczas stosowania dużych dawek lub w skojarzeniu z innymi lekami działającymi na o.u.n), przez co może ograniczać sprawność psychofizyczną, zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W trakcie leczenia nie należy spożywać alkoholu.

Pharmindex
Podobne leki
leki
Zonisamidum Neuraxpharm (Zonisamidum Glenmark)
leki
Lackepila
leki
Lacosamide Zentiva
leki
Pregabalin Stada
leki
Arkvimma
Może to Cię zainteresuje
Owoce dzikiej róży
Olej z dzikiej róży - właściwości. Jak i na co stosować?
Zabieg operacyjnego przeszczepu trzustki
Przeszczep trzustki - czy jest możliwy i ile się czeka?
Widok kominów z fabryk zanieczyszczających powietrze
Zanieczyszczenia powietrza - źródła. Jaki wpływ na zdrowie?
Felinoterapeutka ze swoim kotem
Felinoterapia - czym jest terapia z kotem i komu może pomóc?
Walcz z napięciem nerwowym! 🤬
Kliknij tutaj