Reklama
Budowa ucha
Ucho u człowieka jest odpowiedzialne za odbieranie fal zewnętrznych, które później są przekształcane w drgania mechaniczne a następnie w impulsy nerwowe.
Zbudowane jest z ucha:
- zewnętrznego,
- środkowego ,
- wewnętrznego.
Ucho zewnętrzne i środkowe należą wyłącznie do narządu słuchu, zaś wewnętrzne zawiera receptory zarówno dla narządu słuchu jak i równowagi.
Reklama
Ucho zewnętrzne
Ucho zewnętrzne rozpoczyna się małżowiną uszną (auricula) na bocznej powierzchni głowy w postaci fałdu skórnego wzmocnionego elementami chrzęstnymi. Małżowina przechodzi w przewód słuchowy zewnętrzny (meatus acusticus externus).
Boczna jego część ma szkielet chrzęstny (cartilago auricularis), natomiast przyśrodkowa utworzona jest przez kość skroniową. Przewód ten wysłany jest skórą.
Reklama
Ucho środkowe
Ucho środkowe oddzielone jest od ucha zewnętrznego błoną bębenkową (membrana tympani). Największą częścią ucha środkowego jest jama bębenkowa, która zawiera kosteczki słuchowe (ossicula auditis). Fale dźwiękowe uderzając w błonę bębenkową wprawiają ją w drgania, które przenoszone są na kosteczki słuchowe i tą drogą docierają do ucha wewnętrznego gdzie znajdują się dla nich odpowiednie receptory.
Z ucha wewnętrznego informacja o usłyszanym dźwięku dociera do mózgu, za pośrednictwem nerwów. Wraz z wiekiem pojawia się głuchota starcza - pogorszenie się słuchu jest spowodowane uszkodzeniem ucha z powodu wieku.
Jama bębenkowa zwęża się ku przodowi tworząc trąbkę słuchową (tuba auditiva), uchodzącą do gardła. Trąbka słuchowa jest niezbędna, do utrzymania równowagi ciśnienia wewnątrz i na zewnątrz błony bębenkowej oraz do odprowadzania śluzu i innych wydzielin z ucha środkowego do gardła.
Reklama
Ucho wewnętrzne
Ucho wewnętrzne stanowi błędnik kostny i błoniasty, znajdujący się w jego wnętrzu.
Błędnik kostny stanowi złożony układ połączonych ze sobą przewodów:
- przedsionka (vestibulum),
- ślimaka (cochlea),
- trzech kanałów półkolistych (canales semicirculares).
W ich wnętrzu znajdują się elementy błędnika błoniastego, które są wypełnione cieczą wodnistą tzw. śródchłonką. Błędnik zawiera nabłonki zmysłowe zarówno dla narządu słuchu jak i równowagi. Poruszanie głową wprowadzają śródchłonkę w ruch. Pobudza to komórki zmysłowe znajdujące się w obrębie błędnika, które poprzez połączenie z układem nerwowym przesyłają informację do mózgu o wykonanym ruchu. Podobnie jest z odbieraniem dźwięków.
Reklama
Małżowina uszna
Małżowina uszna należy do narządów, które zarówno pod względem położenia, wielkości jak i ukształtowania są bardzo zmienne. Z wiekiem małżowina nieco się powiększa, gdyż ulega spłaszczeniu wskutek utraty elastyczności chrząstki.
Małżowina uszna (auricula) jest nieregularnym fałdem skórnym wzmocnionym sprężystą chrząstką i obejmującym ujście przewodu słuchowego zewnętrznego. Tylko dolny, swobodnie zwisający odcinek małżowiny, zwany płatkiem (lobulus auriculae) jest pozbawiony chrząstki. Boczna powierzchnia małżowiny jest wklęsła i bogato wymodelowana, przyśrodkowa zaś wypukła.
Brzeg wolny małżowiny tzw. obrąbek (helix) jest zaokrąglony, zaś jego koniec zwany odnogą obrąbka (crus helicis) dzieli muszlę małżowiny na dwa zagłębienia górne płytsze i mniejsze zwane łódką muszli (cymba conchae) i dolne większe zwane jamą muszli (cavum conchae). Od przodu muszlę ogranicza skrawek (tragus), który odstaje nieco od powierzchni twarzy i jednocześnie nieco przykrywa wejście do przewodu słuchowego zewnętrznego. Grobelka (antihelix) tworzy łukowaty fałd tworzący górny brzeg muszli małżowiny. Między grobelką a obrąbkiem znajduje się podłużne wgłębienie zwane czółenkiem (scapha). Takie ukształtowanie małżowiny usznej wynika z jej funkcji, jaką jest zbieranie dźwięków.
Czytaj również:
